ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΣΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΧΑΪΝΤΕΓΚΕΡ. (8)

Συνέχεια από: Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2017

ΑΠΟ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ
ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΣΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΧΑΪΝΤΕΓΚΕΡ.

Του Cornelio Fabro.

         

4. Οντολογία και τέχνη στην παρουσία του Είναι!        

         

Ο Χάιντεγκερ θέλει λοιπόν να επιστρέψει, να επανέλθει πρίν απο τις συστηματικές αντιθέσεις υποκειμένου-αντικειμένου, ύλη-μορφή, ουσία-ύπαρξη..., για να συλλάβει το ίδιο το Είναι στην "παρουσία" του! Όχι πλέον στην μορφή μιάς "συνθέσεως" ή κρίσεως, αλλά ενός "δοσίματος", μίας αποκάλυψης και μιάς καταγωγικής φανέρωσης, η οποία μπορεί να καταστήσει δυνατή ακόμη και αυτή την "κρίση".

          Ας προσέξουμε διότι δέν πρόκειται για άρνηση τής "ουσίας" υπέρ τού παραλόγου, ούτε για εξορκισμό τής μεταφυσικής αλλά περισσότερο για μία επαναφορά τής "ουσίας" στην πρωτογενή καταγωγή της απο τό Είναι, και τής μεταφυσικής στο αγνό της θεμέλιο που είναι ακριβώς το άνοιγμα τού όντος στο Είναι. "Να πάμε πέραν τής μεταφυσικής "λοιπόν δέν σημαίνει "να πάμε εναντίον τής μεταφυσικής", αλλά μάλλον να ερευνήσουμε το θεμέλιό της. Αυτό θα είναι το καθήκον τής σκέψης στους χρόνους που θα ακολουθήσουν, το ξεκαθάρισμα εκείνου του θεμελίου τού Είναι, το οποίο μέχρι τώρα η φιλοσοφία έδειξε να αγνοεί! Ούτε θα απαντήσουμε ότι είναι ο Θεός εκείνο το Είναι, διότι ο Θεός είναι το "τελειότατο όν", κατανοημένο σαν σύνθεση και πληρότητα όλων τών τελειοτήτων[ τό Summum Bonnum ή η Παναλήθεια] και δέν είναι οπωσδήποτε για μας το Είναι στην μορφή "τής ίδιας τής παρουσίας τού όντος". Μία τέτοια παρουσία συλλαμβάνεται σαν ένας "φωτισμός" ο οποίος έχει ταυτόχρονα την αμφισημία, δηλαδή την διπλή λειτουργία να "φανερώσει και να κρύψει". Ένα πράγμα μπορεί να μας είναι οικείο. Εμπιστοσύνης, σίγουρο...καθότι υπολογίζεται σαν "όν", δηλαδή σαν σύνθεση μιάς δεδομένης καταστάσεως. Αλλά ιδού που το ίδιο πράγμα γίνεται ξένο μόλις το υπολογίσουμε σαν "συμβαίνον", όπου εάν υπάρχει το δόσιμο ενός πράγματος, αυτό είναι, καθώς προϋποτίθεται, η "απόρριψη" ενός άλλου πράγματος! Με άλλα λόγια : η ουσία τής αλήθειας, δηλαδή το "μή-κρύφιό της" δέχεται μία "απόρριψη". Αυτή η απόρριψη, όμως, δέν κατανοείται με την σημασία μιας ελλείψεως, ή λάθους, σαν να ήταν ένα μάταιο μή-κρυμμένο, το οποίο απαλλάχθηκε απο κάθε κρυμμένο πράγμα! Εάν θα μπορούσε να το κάνει αυτό, η αλήθεια δέν θα ήταν πλέον ο εαυτός της! Στην ουσία τής αλήθειας σαν "μή-κρυμμένη" ανήκει αυτή η απόρριψη στην μορφή τού διπλού κρυψίματος!

          Η αλήθεια είναι στην διπλή της ουσία "μή-αλήθεια", αλλά αυτό δέν σημαίνει ότι η αλήθεια είναι ψευδής. Αλλά ούτε σημαίνει ότι η αλήθεια δέν είναι ποτέ καθαυτή, αλλά (κατανοημένη διαλεκτικά) είναι το αντίθετό της! Η αλήθεια φανερώνεται ακριβώς καθαυτή, καθότι η απόρριψη η οποία πραγματοποιεί τό κρύψιμο, σαν την απόρριψη κάθε φωτισμού, συγκρίνει, συμ-μετρά, πρώτα απ'όλα με την συνεχή ανάδυση κάθε φωτισμού, το διαρκές κεντρί τού λάθους. Μαζί με την αποκρύπτουσα απόρριψη πρέπει να καλεσθεί, στην ουσία τής αλήθειας, εκείνη η αντίθεση η οποία υπάρχει στην ουσία τής αλήθειας ανάμεσα στον φωτισμό και την απόκρυψη! Αυτή είναι η αντίθεση τής πρωτογενούς διαμάχης, η οποία ονομάζεται και Urstreit (αρχέγονη σύγκρουση), στην οποία διεκδικείται εκείνο το μεσαίο άνοιγμα στο οποίο εισάγεται, εισχωρεί το όν και απο το οποίο αυτό επιστρέφει στον εαυτό του!

          Η ορολογία παραπέμπει στην Εγελιανή διαλεκτική τού "κακού απείρου", αλλά η σημασία θέλει να είναι εντελώς αλλαγμένη! Εδώ δέν πρόκειται να υπολογισθεί το πέρασμα ή η παραπομπή άλλου πεπερασμένου σε άλλο πεπερασμένο σαν μία ανούσια περαστική "στιγμή" τής αρνητικότητος αναφορικά με την διαλεκτική τού Απολύτου το οποίο-σύμφωνα με την αρχή τού Σπινόζα-επαναφέρει στο αρνητικό όλο το πεπερασμένο. Περισσότερο μάλλον θέλει να δείξει την οντολογική πραγματικότητα η οποία παρουσιάζεται ακριβώς στην πρωταρχική της μορφή (την αρχέγονη), πρίν απο κάθε στοχαστικό καθορισμό αντιθέσεως. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι το πραγματικό ενεργεία, το οποίο παρουσιάζεται σαν η ενέργεια αυτών τών αντιθέσεων οι οποίες είναι όμως ενδογενείς στο ίδιο το γίγνεσθαι. Πρόκειται κατά κάποιο τρόπο για "αντιθέσεις μή-αντίθετες", τις οποίες ο όρος αποκρύπτω εκφράζει πολύ ζωντανά. Εννοείται ότι το όν στην παρουσιασή του φωτίζεται με το να είναι ακριβώς μέσω τής απόκρυψης και τής απόρριψης κάτι άλλου απο εκείνο που είναι αυτό: Και λόγω αυτής τής απόκρυψης και απόρριψης υπάρχει το γίγνεσθαι, δηλαδή το ξεδίπλωμα τού όντος στο Είναι!

          Σ'αυτό το σημείο φτάσαμε στον Πυρήνα τής ουσίας τής αλήθειας τού Είναι και θα μπορούσαμε να τον εκφράσουμε με την διατύπωση : "γίγνεσθαι τού όντος στο Είναι". Δέν πιστεύω ότι αυτή η διατύπωση μπορεί να αντιστραφεί στην αντίθετή της : "γίγνεσθαι τού Είναι στο όν", διότι το Είναι είναι η παρουσία, το δόσιμο, η φανέρωση, η ενέργεια τού ανοίγματος, παρόν, φανερωμένο...και έτσι επιλέχθηκε η διατύπωση : "το είναι και ο χρόνος"! (seinundzeit). Γι'αυτό δέν εκπλήσσει πλέον η ομολογία ότι "στην ουσία τής αλήθειας ανήκει το γίγνεσθαι τής αλήθειας...", η σύστασή της, εφόσον κατανοηθεί με την οντολογική σημασία και όχι σύμφωνα με μία πραγματολογική εννοιολόγηση και στην ακολουθία τών συγχρόνων φιλοσοφιών τής αξίας! Απο εδώ ο επαρκής όρος, πυκνός απο ποίηση και οντολογία, τής καταγωγής (Ursprung), ο οποίος διαχωρίζεται πολύ συχνά Ur-sprung- αρχέγονο άλμα, πρωταρχικό!

Συνεχίζεται

ΚΑΤΑ ΚΑΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ Ο ΥΠΑΡΞΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΣΩΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΥ.

Αμέθυστος.