Τις προάλλες γαλλικό δικαστήριο αθώωσε τον συγγραφέα Πασκάλ Μπρικνέρ. Ηταν κατηγορούμενος για την προτροπή σε φυλετικό μίσος – ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Η κατηγορία στηριζόταν σε μια δήλωση που είχε κάνει αμέσως μετά τη σφαγή στο Charlie Hebdo. «Δεν φτάνει να συλλάβουμε τους δολοφόνους. Πρέπει να ανοίξουμε και τον φάκελο των συνεργατών τους». Μάλιστα, χρησιμοποίησε την λέξη «collabos», λέξη που παραπέμπει στους δωσιλόγους της γερμανικής κατοχής. Εννοούσε ένα σύνολο από πολιτικούς, διανοούμενους, δημοσιογράφους οι οποίοι βαφτίζουν ισλαμοφοβία και ρατσισμό κάθε απόπειρα κριτικής σκέψης απέναντι στο επιθετικό πολιτικό Ισλάμ και προβληματίζονται για την πολυπολιτισμική σύνθεση της ευρωπαϊκής κοινωνίας.
Η πάντα καίρια Νατασά Πολονί έγραψε στη «Φιγκαρό»: «Οι μουσουλμάνοι δεν έρχονται για να αναλάβουν τον ρόλο του πολίτη της δημοκρατίας, αλλά για να επιβληθούν ως μουσουλμάνοι». Η Πολονί, που παραιτήθηκε από την εκπαίδευση νεότατη, είχε δηλώσει παλαιότερα στην «Καθημερινή»: «Είμαι αντιδραστική στον βαθμό που δεν δέχομαι τη νεωτερικότητα ως το απόλυτο Καλό και δεν θεωρώ ότι το παρόν είναι απαραιτήτως καλύτερο από το παρελθόν και το μέλλον». Στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις το δοκίμιό της με τίτλο «Τα χαμένα παιδιά μας», όπου διεκτραγωδεί την κατάσταση της μέσης εκπαίδευσης στη Γαλλία. Συνιστάται ως δυστυχής παρηγορία σε όσους Ελληνες εκπαιδευτικούς και γονείς δεν θέλουν να αισθάνονται μόνοι στον κόσμο τούτο.
Υπάρχουν και οι αντίθετες απόψεις. Οπως ο σημαντικός κοινωνιολόγος, πολύ γνωστός στην Ελλάδα, Εντγκάρ Μορέν, ο οποίος χαρακτήρισε τους μετανάστες τούς «νέους κολασμένους της εποχής μας» – προφανής παραπομπή στο «Εμπρός της γης οι κολασμένοι» της Τρίτης Διεθνούς. Στον χορό τους συγκαταλέγεται και ο Εντβί Πλενέλ, διευθυντής του ιστότοπου Médiapart, τον οποίον γελοιογράφησε το Charlie Hebdo σε ένα από τα εξώφυλλά του. Ας μην ξεχάσω και τον φίλο μας κ. Μελανσόν.
Ολα αυτά οδηγούν σε ένα συμπέρασμα. Η πολυπολιτισμική κοινωνία που στην προηγούμενη ιστορική περίοδο λειτουργούσε ως αδιαμφισβήτητη ηθική αρχή, μια σύγχρονη εκδοχή του απόλυτου «Καλού», αμφισβητείται. Ακόμη κι αν προσπαθήσουμε να παραμερίσουμε τον δικαιολογημένο φόβο των σφαγών του Μπατακλάν, του παντοπωλείου Κόσερ ή της Νίκαιας, των ισλαμιστών που δολοφονούν στα τυφλά στο όνομα του Θεού τους –δύσκολα παραμερίζεται, είναι η αλήθεια– το όνειρο της αρμονικής συνύπαρξης καταρρέει. Πώς μπορεί μια ανοικτή κοινωνία που στηρίζει την ύπαρξή της στην ανεξιθρησκία, στην εκκοσμικευμένη εκπαίδευση και στην ατομική ευθύνη του κάθε πολίτη να συμβιώσει με κοινότητες που προτάσσουν τη θρησκευτική τους πίστη και τα ήθη τους; Ανάμεσα σ’ αυτά τα τελευταία είναι και η περιφρόνηση της γυναίκας. Το υπενθυμίζει η δημοσιογράφος του Charlie Hebdo, Zineb El Rhazoui, μαροκινής καταγωγής, που επιβίωσε από τη σφαγή.
Και τώρα για εμάς εδώ να πούμε. Είναι η Ελλάδα πολυπολιτισμική κοινωνία; Είναι η Αθήνα πολυπολιτισμική πόλη; Για τους νεόπλουτους της πολιτικής ορθότητας που μεταφέρθηκε στα μέρη μας με χρονοκαθυστέρηση, μεταφρασμένη για να προσαρμοσθεί στους όρους ενός δημόσιου διαλόγου που μοιάζει με κοκορομαχία. Αν τολμήσεις να πεις ή να γράψεις ότι δεν είναι, κινδυνεύεις να βρεθείς κατηγορούμενος, όπως η αφεντιά μου για την αρθρογραφία μου. Κατηγορούμενος όχι στο βήμα των ιδεών. Κατηγορούμενος στο δικαστήριο.
Και σου λέει ο άλλος, ο «προοδευτικός», ο οποίος έμαθε τον ευρωπαϊκό πολιτισμό σαν να διαβάζει κανόνες γραμματικής: Μα τόσοι μουσουλμάνοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας ή εμείς κυκλοφορούμε ανάμεσά τους. Πρόσφυγες, μετανάστες, περαστικοί, μόνιμοι, υποψήφιοι μόνιμοι. Και κάθε μέρα έρχονται κι άλλοι. Τόσοι, πόσοι αλήθεια; Ουδείς γνωρίζει. Και τι κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Πού δουλεύουν; Πώς ζουν; Σε προηγούμενο σημείωμά μου είχα αναρωτηθεί τι κάνουν οι πληθυσμοί της υποσαχαρίου Αφρικής που στέκουν όρθιοι στις γωνίες της Πατησίων. Αναγνώστρια είχε σχολιάσει πως έχουν κουρεία. Και αυτοί που κουρεύονται στα κουρεία;
Δεν βλέπουμε αυτό που βλέπουμε. Δεν θέλουμε να δούμε αυτό που βλέπουμε. Η ελληνική κοινωνία δεν είναι πολυπολιτισμική. Είναι ένα συνονθύλευμα ετερόκλητων πληθυσμών και κοινοτήτων που διαγκωνίζονται για να βρουν μια θέση στο πεζοδρόμιο. Στην κυριολεξία. Το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό για να το εμπιστευθούμε στους πολιτικούς.
ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου