Μέχρι και τα τέλη του 2014, όταν ο Αλέξης Τσίπρας μπορούσε να λέει ότι θα σκίσει τα μνημόνια, θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, θα τρίξει τα δόντια στην κυρία Μέρκελ και θα οδηγήσει την Ευρώπη στον σοσιαλισμό μαζί με άλλους γίγαντες της πολιτικής, όπως ο Πάμπλο Ιγκλέσιας των Ποδέμος. Μία, μία, οι υποσχέσεις και φαντασιώσεις του γειωνόντουσαν από την πραγματικότητα. Σήμερα, τρία χρόνια αργότερα, με τον Τσίπρα να έχει υπογράψει ότι του βάλανε μπροστά του στο τραπέζι, περιλαμβανομένων και των χαρτοπετσετών, να έχει παρακαλέσει για βοήθεια τον Τραμπ και την Μέρκελ, όταν μιλάει βρίσκεται σε αδιέξοδο.
Του είναι αδύνατον να πει Μέρκελ ή Τραμπ, αφού θα μπορούσαν να τον πάρουν τηλέφωνο και να του πουν, «ακούσαμε ότι είπες κάτι για μας», του είναι αδύνατον να σκεφτεί κάτι να υποσχεθεί εκτός αν γυρίσει κοντέρ, οπότε καταφεύγει στα κλισέ του παρελθόντος. Ό,τι θυμάται από τα χρόνια του στην ΚΝΕ, με τον συνηθισμένο ανέμελο τρόπο του «Όταν είμαστε αριστεροί πως το λέγαμε ρε αυτό;» Τα αποτελέσματα φυσικά είναι κωμικοτραγικά.
Όπως με το «Η δημοκρατία πρέπει να είναι εργαλείο επιβολής της θέλησης των πολλών». Το οποίο κάπως αριστερό πρέπει να του έμοιασε, κάπου να μπλέχτηκε ανάμεσα στην δικτατορία του προλεταριάτου και την θέληση των πολλών αλλά δημιούργησε ένα νέο σύστημα. Την δικτατορία περιορισμένου χρόνου. Στην οποία το κόμμα που πλειοψηφεί κυβερνάει δικτατορικά, μέχρι να πλειοψηφήσει το επόμενο, αν το αφήσει, και γίνει με την σειρά του δικτατορία. Τώρα, ότι κατόρθωσε να μπλέξει τον σεβασμό στην θέληση της πλειοψηφίας με την θέληση των πολλών δεν είναι απορία σε ένα κόμμα που δικαιοσύνη σύμφωνα με τον Πολάκη είναι εκείνη που υπακούει στην πολιτική της κυβέρνησης. Και ευχαριστώ να λέμε.
Είναι γελοίο ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα που στήριξε τον ακτιβισμό και τους ρουβίκωνες, το κόμμα που όσο βρισκόταν στην αντιπολίτευση πίστευε ότι οι δρόμοι ανήκουν σε αυτόν που μπορεί να τους καταλάβει, να μιλάει για θέληση των πολλών. Όχι βέβαια ότι θα το κάνει για πολύ. Με το που βρεθεί στην αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ θα ξαναγίνει το κόμμα του ακτιβισμού. Του συστήματος που κάθε γκρουπούσκουλο που έχει τον τσαμπουκά αποκτάει μεγαλύτερα δικαιώματα από την επιθυμία των εκατομμυρίων όπως έβγαλαν κυβέρνηση στην κάλπη.
Το κόμμα που όταν λέει «Η αριστερή και προοδευτική ιδεολογία θέτει ως επιτακτική την ανάγκη να κάνουμε πιο ανθρώπινο αυτόν τον κόσμο. Στηρίζοντας τους αδύναμους» όπως είπε ο Τσίπρας στον λόγο του εννοεί ότι με την υπερφορολόγηση τελικά όλοι θα γίνου αδύνατοι, με μοναδικό δυνατό το κράτος. Με τα μέσα και τα λεφτά δικά του, χωρίς διάκριση των εξουσιών και σαχλαμάρες του Μοντεσκιέ, χωρίς δικαστές να εμποδίζουν και με τα προβλεπόμενα τέσσερα κανάλια που δεν θα ενοχλούν τον Πάνο Καμμένο στα deals του και τους αστούς να τρέμουν. Η δημοκρατία της επιβολής της θέλησης των πολλών. Όπως οι λίγοι θα την αντιλαμβάνονται
Του Αντώνη Πανούτσου στο Liberal.gr
Αντίλογος
ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΕ ΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.
ΙΔΙΟΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΣΕ ΚΟΜΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.
ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΤΕΣ ΑΚΤΙΒΙΣΤΕΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΤΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΗΚΕΙ
Η ΙΔΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ ΣΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ. Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ Ή Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ.
Μ' ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΥΟ ΚΟΥΠΙΑ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΠΛΕΟΝ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΤΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΗΔΑΛΙΟ ΔΕΜΕΝΟ.
ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΗΣ ΔΕΝ ΦΟΥΣΚΩΝΟΥΝ ΠΙΑ. ΣΤΟ ΚΑΤΑΡΤΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΠΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΕΙΡΗΝΕΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.
ΕΙΝΑΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΜΟΡΗΑΣ ΑΛΑΡΓΑ.
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου