HANS URS VON BALTHASAR--ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ (THEO-LOGIK) (27)--Η ΝΕΑ ΑΙΡΕΣΗ

Συνέχεια από Τετάρτη, 15 Νοεμβρίου 2017

                                           HANS URS VON BALTHASAR

                                     ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ  (THEOLOGIK)

                                                 Τρίτος Τόμος

             ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ  (DER GEIST DER WAHRHEIT)

        (Οι δύο προηγούμενοι τόμοι: 1) Αλήθεια τού κόσμου (Wahrheit der Welt), 2)    Αλήθεια τού Θεού (Wahrheit Gottes) )

                                                      Johannes Verlag, 1987

                    III.  «ΤΑ ΔΥΟ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ»

                                     1.  ΕΙΣΑΓΩΓΗ

  

Είμαστε καλά ή τόχουμε χαμένο;

     

Οφείλεται στον Ειρηναίο η διατύπωση Υιού και Πνεύματος  (( ! ))  ως των «δυό χεριών τού Πατρός». Μ’ αυτά τα δυό χέρια διαμορφώνει ο Πατήρ τον ανθρωπο, λέγοντας και προς τα δυό: «Ας ποιήσουμε τον άνθρωπο» ως ομοίωση του Θεού.[;;;] Και δεν χρειαζόταν τούς αγγέλους γι’ αυτό, αλλά διέθετε μιαν «αρρήτως πλουσία βοήθεια σε κείνους, που είναι ταυτόχρονα αυτοί που γέννησε και τα ίδια του τα δυό χέρια, ο Υιός και το Πνεύμα δηλαδή, ο Λόγος και η σοφία»[;;;]. «Γιατί δεν έφυγε ποτέ απ’ τα χέρια τού Θεού ο Αδάμ[;;;], προς τα οποία και είπε ο Πατήρ: “Ας ποιήσουμε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και ομοίωσή μας”. Και μπόρεσαν έτσι τελικά να δώσουν ζωή στον άνθρωπο, “όχι κατά το θέλημα της σαρκός, ούτε κατά το θέλημα του ανδρός”, αλλά κατά την ελεύθερη ευδοκία τού Θεού τα χέρια τού Θεού, ώστε να γίνη κατ’ εικόνα και ομοίωσιν του Θεού ο Αδάμ». Κι όσον αφορά στην αιώνια ζωή τής θνητής σαρκός, απήχθησαν ήδη και μετετέθησαν τα σώματα του Ενώχ και του Ηλία με τα χέρια τού Θεού, που τα είχαν διαπλάσει στην αρχή, «γιατί είχαν συνηθίσει απ’ τον Αδάμ τα χέρια τού Θεού, να οδηγούν, να συγκρατούν και να φέρουν, και να μεταθέτουν όπου τούς άρεσε (στα ‘χέρια’…) τα πλάσματά τους»[;;; Τάχει παίξει ο σοφός]. Και δεν διαμορφώθηκε το ανθρώπινο μόνον πνεύμα, αλλά και ολόκληρος ο σωματικός άνθρωπος «απ’ τα χέρια τού Θεού, με τον Υιό και το Πνεύμα», κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού. Ως «διαμορφωμένος έτσι κατ’ αρχάς απ’ τα χέρια τού Θεού, απ’ τον Υιό και το Πνεύμα, σε εικόνα και ομοίωση του Θεού, εισέρχεται, εισκομίζεται, όταν πιστεύη, στο αλώνι τού Θεού ο άνθρωπος».[ΒΑΠΤΙΖΕΤΑΙ]

      Η επιμονή σ’ αυτήν την εικόνα εκπλήσσει τόσο περισσότερο, καθ’ όσον δεν συναντάται στον Ειρηναίο κανένα ακόμα ίχνος τής μεταγενέστερης ανατολικής θεολογίας, κατά την οποίαν εκκινούν και εκπορεύονται εξίσου άμεσα ο Υιός και το  Πνεύμα απ’ τον Πατέρα. Και είναι επίσης οι βοηθοί «τα δυό χέρια τού Πατρός», με τα οποία και επιτελεί ολόκληρο το παγκόσμιό του έργο – απ’ τη Δημιουργία  στη Λύτρωση και μέχρι την Τελείωση στον Θεό.[ ΞΕΧΑΣΕ ΤΑ ΧΑΠΙΑ ΤΟΥ!! Τό πρωτείο τού Πατρός κωλύεται από τό γεγονός ότι καί τό όνομα Πατήρ Υπόσταση δείχνει. Δέν είναι ο Πατήρ ο Θεός. Η κοινή ενέργεια τής Αγίας Τριάδος εποίησε τό κατ' εικόνα καί ο Υιός καί Σωτήρ μόνον ενανθρώπησε ]

       Μια παράλληλη ‘άποψη’ υπάρχει στις Επιστολές στον Σεραπίωνα του αγίου Αθανασίου, με την ‘παραλλαγή’, ότι έπρεπε να φανερωθή κατ’ αρχάς η θεότητα του Υιού στή σχέση της προς τον Πατέρα, και να περιγραφή στη συνέχεια μια ανάλογη «δυαδικότητα» ανάμεσα στον Υιό και το Πνεύμα, όπου και φανερώνεται ως «εικών τού Υιού» το Πνεύμα[Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ είναι η εικών τού Αγίου Πνεύματος. Τόν Πατέρα ουδείς εώρακε πώποτε, τό Αγιο Πνεύμα όμως, όπως καί τήν Αγία Τριάδα πολλοί Αγιοι Θεολόγοι τής Ορθοδόξου Εκκλησίας καί μόνον], όπως υπήρξε εικόνα τού Πατρός ο Υιός (Προς Σεραπ. ΙΙΙ 4· Ι 20). Η εικόνα μαρτυρεί όμως εδώ μόνον την (οντολογική ή ουσιαστική) ομοιότητα και ταυτόχρονα τη σειρά (την υποταγή…) στην ‘τάξη’ (taxis), και όχι τον τρόπο τής ‘εξόδου’ (απ’ τον Πατέρα).[Μόνον η έξοδος τού Μεσολογγίου μάς είναι γνωστή. Τό ΕΚΟΥΣΙΟ δέν σημαίνει υποταγή] Τον Αθανάσιο τον ενδιαφέρει μόνον η στενή, αμφίπλευρη σχέση μεταξύ Υιού και Πνεύματος. «Δεν βρίσκεται έξω απ’ τον Υιό το Πνεύμα. Γιατί είναι μια η χάρις, που τελειούται μέσα απ’ τον Υιό στο Άγιο Πνεύμα» (Ι 14). «Μπορούμε να δούμε το Πνεύμα στον Υιό»· κι «όταν φωτιζόμαστε απ’ το Πνεύμα, τότε φωτίζεται σε μας ο Χριστός σ’ αυτό»· και «πίνουμε τον Χριστό, πίνοντας το Πνεύμα», και «γινόμαστε, υποδεχόμενοι το Πνεύμα, υιοί» (Ι 19). Όταν ενεργή με τη δύναμη τού Πνεύματος θαύματα ο Χριστός, τότε μιλά για τα έργα τού Χριστού ο Παύλος (Ι 19). Και «δεν μπορούμε  να χωρίσουμε το Πνεύμα απ’ τον Λόγο, γιατί όταν λέη ο Χριστός, πως “θα έρθουμε, ο Πατέρας μου κι εγώ”, τότε έρχεται ταυτόχρονα και το Πνεύμα, όπως και ο Υιός, να κατοικήση σε μας» (Ι 31). «Όταν διαμένη στους προφήτες ο Λόγος, μιλούν αυτοί εν Αγίω Πνεύματι» (ό.π.). Κι «όταν έρχεται πάνω απ’ την Παρθένο ο Λόγος, απλώνεται ταυτόχρονα και το Πνεύμα επάνω της, και διαμορφώνει και αποκτά εν Πνεύματι ένα σώμα ο Λόγος» (Ι 31). «Όπως βλέπει τον Πατέρα, όποιος βλέπει τον Υιό, έτσι έχει τον Υιό, όποιος έχει το Άγιο Πνεύμα» (ΙΙΙ 3). Ο Αθανάσιος, που δεν ασχολείται εδώ με τη Δημιουργία, αλλά μόνο με την ιστορία τής Σωτηρίας, και που χρησιμοποιεί την ίδια ‘διαδικασία’ για να αποδείξη τη θεότητα του Πνεύματος όπως και για εκείνην τού Υιού, σκέφτεται σαν μια διπλή τρόπον τινά δυαδικότητα την Τριάδα· απ’ την οποία ‘διπλή δυαδικότητα’ μάς απασχολεί εδώ μόνον η δεύτερη  (( Είναι θέμα επιλογής!... )) .

      Αυτός που συγκέντρωσε αυτές τις θέσεις απ’ τον Αθανάσιο, είναι ο Σέργιος Μπουλγκάκοφ , που συνδέει (μάλιστα…) τα συμπεράσματα με το μεταγενέστερα αναδυόμενο ερώτημα του Φιλιόκβε – απαντώντας το σε εξαιρετικά άλλωστε διαλλακτικούς τόνους - , ένα ερώτημα, το οποίο και μπορούμε να το παραθέσουμε προσωρινά. Το συμπέρασμά του, ότι αποκαλύπτεται στις δυό υποστάσεις (Hypostasen) τού Υιού και του Πνεύματος ο Πατήρ, μπορεί να γίνη μορφολογικά δίχως σκέψη δεκτό απ’ τη δυτική θεολογία, ότι «αποστέλλονται» δηλ. μόνον ο Υιός και το Πνεύμα στην ιστορία τής Σωτηρίας (Θωμάς Ακινάτης…). «Σε σχέση με την πρώτην υπόσταση, είναι οι άλλες δυό υποστάσεις η δυ-υποστατική της φανέρωση. Κι εδώ βρίσκεται μια συγκεκριμένη ιεραρχία (Hierarchie), εκείνη τής εκούσιας ‘παραίτησης’, που χαρακτηρίζει την κάθε υπόσταση της Αγίας Τριάδας, καθώς έχει τον συγκεκριμένον της τρόπο υπάρξεως (tropos tes hyparxeos) η κάθε μια… Κέντρο τής αποκάλυψης του Θεού είναι ο Πατήρ, και σύμφωνα μ’ αυτόν προσανατολίζονται οι αποκαλυπτόμενες υποστάσεις. Οι δύο, Λόγος και Πνεύμα, διαφέρουν ως διαφορετικοί τρόποι αυτής τής φανέρωσης, συνδέονται όμως   (( στενώτατα!... ))   ως η αμφι-ενωμένη εικόνα τής πατρικής αυτο-εκδήλωσης, και σχηματίζουν όπως μια Δυάδα (Dyas), στην οποίαν και είναι αδύνατον να αντιληφθούμε τη μιαν υπόσταση, χωρίς να διανοηθούμε μαζί και την άλλη… Είναι δε, ενώ διαφέρουν προσωπικά, αχώριστες αναμεταξύ τους». Μας θυμίζει μάλιστα, ότι σημαίνει τον Κεχρισμένο με το Πνεύμα το όνομα «Χριστός» ο Μπουλγκάκοφ.     (( Σημ. τ. μετ.: Από εδώ ‘τρώει’ λοιπόν ο Ζηζιούλας, και νά και οι Ρώσοι τής διασποράς, που πλημμύρισαν και τον νεο-ορθόδοξο τόπο… )) .

       Θα ήταν σημαντικό να συλλογιστούμε, παρακάμπτοντας προσωρινά το περί τού Φιλιόκβε ερώτημα, και με τη ματιά μας στις θέσεις τού Ειρηναίου, από πού πηγάζουν οι ‘αποστολές’ τού Υιού και του Πνεύματος[ ΟΙ ΔΥΟ ΠΡΩΤΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΛΟΙΠΟΝ Ο ΥΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ], μήπως δηλ. κατά έναν ορισμένον τρόπο κατά τη Δημιουργία ήδη τού Κόσμου, και αν μπορή να τεθή – χωρίς να ‘βλαφθή’ το υπό κανενός διαψευδόμενο γεγονός, πως μόνον ο Υιός ανέλαβε την ανθρώπινη φύση και προηγείται κατά την τάξιν (taxis) τού Πνεύματος – ύστερα οποτεδήποτε απ’ τη δράση τού Υιού η δράση τού Πνεύματος    (( Σημ. τ. μετ.: Είναι ‘απίστευτο’! Καταναλώνουν όλην την – ελάχιστη που τους απέμεινε – φαιά τους ουσία για να αποδείξουν αυτήν την «Τρίτη εποχή τού Αγίου Πνεύματος», τη σύγχρονη αίρεση, που θα οδηγήση στην «ένωση των Εκκλησιών» και στη παγκόσμια θρησκεία! Αυθαιρετούν, γίνονται ‘κομπιναδόροι’, ‘ψεύτες’, ‘απατεώνες’, ά-χριστοι! Και όλα αυτά, για να μην υποχωρήσουν σε τίποτα απ’ τον λάκκο και τη λάσπη μέσα στην οποία έπεσαν! Κι εμείς, η ορθόδοξη υποτίθεται Εκκλησία, συζητάμε μ’ αυτούς! Και δεν γνωρίζουμε καν το σημερινό περιεχόμενό τους, τί λένε! Είμαστε για τα ‘πανηγύρια’, κι ευχόμαστε κάποιοι τουλάχιστον απ’ τον λαό τού Θεού, να καταλάβουν και να θέσουν καθαρά εν Εκκλησία το πρόβλημα… )) . Κι αν δεν υπάρχη τέτοια περίπτωση, θά ’πρεπε να ξανασκεφτούμε τότε βέβαια εκ νέου δυό σημεία τής παραδοσιακής δογματικής: τον ρόλο τού Πνεύματος κατά την Ενανθρώπηση του Υιού, και το πολυσυζητημένο ερώτημα της απροϋπόθετης (nicht-approprierten) εγκατοίκησης του Πνεύματος στην Εκκλησία και τις χαριτωμένες ψυχές. Θα προηγηθή ωστόσο άλλη μια φορά ένα βιβλικό χωρίο πρίν απ’ αυτές τις θεωρητικές ερωτήσεις.

                 2.  Η ΔΥΑΔΑ (DYAS) ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ (ΦΑΝΕΡΩΣΗΣ)

                              α)  Η βιβλική άποψη

       Μιλήσαμε ήδη παραπάνω (Ι, 1) εν συντομία για την Παλαιά Διαθήκη: και υπήρξαν δυό πράγματα αξιοσημείωτα: ότι δεν αναγνωρίζεται κανένας εδώ ακόμα διαχωρισμός τών υποστάσεων, είναι τόσο πλησίον όμως, παρ’ όλο που διακρίνονται, ο Λόγος τού Θεού και το Πνεύμα τού Θεού το ένα στο άλλο, ώστε να εμφανίζονται σχεδόν εναλλασσόμενα· κι ότι καθίσταται επίσης, στη μεγάλη προφητεία τού Λόγου, στην οποίαν και δεν αναφέρεται ή αναφέρεται κατ’ αρχάς αργότερα (απ’ τον Εζεκία) το Πνεύμα, όσο γίνεται περισσότερο αισθητή η έμνευσή του  (( ! )) . Δίπλα ή ανάμεσα στον Λόγο και το Πνεύμα βρίσκεται ακόμα στον όψιμον καιρό η Σοφία, που προσεγγίζει άλλοτε πιο πολύ το Πνεύμα κι άλλοτε πιο πολύ τον Λόγο, κι αποκαλύπτει εκ νέου με τον τρόπο της τον συσχετισμό τών δυό. (Κάτι που θα συνεχιστή για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα και στον πρώιμο χριστιανισμό, καθ’ όσον ισχύει ακόμα, άλλοτε περισσότερο ως ένα κατηγορούμενο του Υιού, κι άλλοτε περισσότερο ως ένα κατηγορούμενο του Πνεύματος η Σοφία)    (( Άλλοτε είναι πιο σοφός ο Υιός, κι άλλοτε το Πνεύμα! Τέτοια τρέλλα! …Αθάνατε Σολόβιεφ μέ τίς πυραμίδες σου )) . Εκτός αυτού δε, φαίνεται πως υπερισχύει (στην ‘παραπομπή’ τού Σινά) όλο και περισσότερο το προφητικό στοιχείο στον Υιό (έτσι ώστε να καταστή τελικά εντελώς προφήτης και πνευματοφόρος ο Μωυσής), ενώ αναπτύσσεται αντίστροφα όλο και περισσότερο προς τον Λόγο (στους μεγάλους προφήτες τής Γραφής) η υπερίσχυση (στους πρώιμους εκστατικούς προφήτες) τού Πνεύματος    (( Κι έτσι πλησιάζουν τα δυό τους! τήν συνεργασία τους ... Θού, Κύριε, φυλακήν τώ στόματί μου… )) .

       Για να μπορέση να κατανοηθή κατόπιν στην Καινή Διαθήκη, ως το κατερχόμενον κατ’ αρχάς στον Ιησού και χρίον αυτόν σε Μεσσία το Άγιο Πνεύμα, θα έπρεπε, για να μην ταυτιστή μ’ έναν απλόν προφήτη ο Ιησούς, να μετατεθή ολοένα και πιο πίσω ‘χρονικά’ η επίδραση του Πνεύματος: στη γέννηση της Παρθένου  (( !!! )) , αλλά και στην ίδιαν την πράξη τής Ενανθρώπησης    (( Είναι γνωστή η ‘δαιμονική τέχνη’: πρώτα βάζουμε τη δική μας ιδέα ή άποψη, και μετά προσαρμόζουμε σ’ αυτήν και όλην την παραδεδομένη αλήθεια… )) . Διαβάζοντας απροκατάληπτα την περικοπή τής Ενανθρώπησης, θα αποδώσουμε δίχως δισταγμό στο Πνεύμα,, που επισκιάζει την Παρθένο, το γεγονός τής Ενσάρκωσης του Λόγου   (( Ο καημένος ο Λόγος, εξαρτάται τόσο απόλυτα απ’ το Πνεύμα! … )) . Και δεν διστάζουν (πράγματι…) εδώ οι Καππαδόκες: «Ο Χριστός ‘συλλαμβάνεται’, το Πνεύμα προπορεύεται», και: «πρόκειται για την άφιξη του Χριστού; κι εδώ προηγείται το Πνεύμα» . Και θα μπορούσε να τεθή (μάλιστα…) παράπλευρα και το ερώτημα, μήπως συν-προξενεί αυτή η εκ των προτέρων δράση τού Πνεύματος στην Ενανθρώπηση του Υιού και την παγκοσμιότητα τής ενέργειάς τους στη σύνολη ανθρώπινη φύση, η οποία αποδίδεται κατά τα άλλα (στον Γρηγόριο Νύσσης π.χ. και τον Κύριλλο Αλεξανδρείας) στη συγκεκριμένη ενότητα της παραληφθείσης απ’ τον Θεάνθρωπο (ανθρωπίνης…) φύσεως    (( Εδώ τί να πρωτοπούμε… Καθίσταται σαφής ο στόχος: Το Άγιο Πνεύμα είναι ‘παγκόσμιο’! – Δεν αρκεί η ανάληψη της ανθρωπίνης φύσεως, εκτός αμαρτίας, απ’ τον Κύριο! – Και υφίσταται πλήρης άγνοια, εξ αιρετικής προθέσεως, των ακτίστων ενεργειών τού Θεού, οι οποίες και ‘υποκαθίστανται’ με την ‘παγκόσμια’ επενέργεια του Πνεύματος! – Σκότος σκοτών… )) . Ας αφήσουμε όμως άλλη μια φορά, όσον αφορά στη σύνολη ζωή τού Ιησού, στους δυό αναφερθέντες Καππαδόκες (εννοεί τον Γρηγόριο Θεολόγο και τον Μέγα Βασίλειο…) τον λόγο. Αφού διαπίστωσε (λοιπόν…) την προτεραιότητα της επίδρασης (ή και δράσεως και ενέργειας…) του Πνεύματος κατά την Ενανθρώπηση, συνεχίζει ο Βασίλειος: «Παρίστατο κατ’ αρχάς στη σάρκα τού Κυρίου (το Πνεύμα), έγινε το χρίσμα του κι ο αχώριστος σύντροφός του, για τον οποίον και μαρτυρά ο Λόγος: “Σε όποιον δης να κατεβαίνη και να μένη το Πνεύμα, αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός” (Ιωάν. 1, 33), και “o Ιησούς απ’ τη Ναζαρέτ, που τον έχρισε με Άγιο Πνεύμα ο Θεός” (Πράξ. 10, 38). Και ενήργησε κατόπιν στη σύνολη δράση του με την συν-παρουσία τού Πνεύματος ο Χριστός. Το οποίο και παρευρίσκονταν ακόμα κι εκεί που δοκιμάστηκε απ’ τον Διάβολο, … ήταν αχώριστο απ’ αυτόν, και έλεγε, εκεί όπου επενεργούσε τα θαύματα, ο Υιός: “Αν εκβάλλω στο Πνεύμα τού Θεού τον Διάβολο…” (Ματθ. 12, 28)   (( Λέγεται ακριβώς: «…ει δε εγώ εν Πνεύματι Θεού εκβάλλω τα δαιμόνια, άρα έφθασεν εφ' υμάς η βασιλεία τού Θεού…» - Εδώ πρόκειται για τη σύγχυση ανάμεσα στο Πνεύμα τού Θεού (Πνεύμα ο Θεός εστί…) και την υπόσταση του Αγίου Πνεύματος… Είναι πράγματι ατελείωτο το μπέρδεμα, αν δεν ακολουθήσουμε σε όλα τις εντολές τού   Κυρίου… )) . Δεν εγκατέλειψε (όμως…) ούτε τον Αναστάντα εκ νεκρών (το Πνεύμα…)· γιατί όταν εμφύσησε, ανακαινίζοντας τον άνθρωπο και ξαναδίνοντας σ’ αυτόν την εκ της πνοής το;y Θεού παραληφθείσα αλλά απωλεσμένη χάρη, στα πρόσωπα των μαθητών ο Κύριος, τί είπε τότε; “Λάβετε το Άγιο Πνεύμα!”»   (( Δεν είναι έτσι! Παραχαράζουν στις λεπτομέρειες! «Λάβετε πνεύμα άγιον», λέει ο Κύριος, και δεν πρόκειται για την υπόσταση του Αγίου Πνεύματος, η οποία και κατέρχεται κατόπιν, την Πεντηκοστή, στους μαθητές και αποστόλους… Υπάρχουν πολύ ωραίες και ακριβέστατες ‘διατυπώσεις’ τού αγίου Γρηγορίου τού Παλαμά, ανηρτημένες ήδη στο ιστολόγιό μας… )) . Για να περάση μετά στην οικοδόμηση της Εκκλησίας δια του Πνεύματος ο Βασίλειος (Περί Αγίου Πνεύματος, 32, 39). Και να τον ακολουθήση πιστά και ο Γρηγόριος Ναζιανζηνός (ο Θεολόγος…): «Ο Χριστός βαπτίζεται, το Πνεύμα μαρτυρεί· πειράζεται, το Πνεύμα τον καθοδηγεί· ο Χριστός πράττει εν ισχύι, το Πνεύμα συνοδεύει· ο Χριστός επιστρέφει στον ουρανό, το Πνεύμα τον ακολουθεί…   (( Κι εδώ φαίνεται ξεκάθαρα πως δεν πρόκειται για το Άγιο Πνεύμα… Σκότος… ))   Τα σχέδια του Θεού γίνονται πράξεις, πραγματοποιούνται με τον Λόγο και τελειοποιούνται με το Πνεύμα» (Λόγος 31, 19 και 38, 9 - ;). Μυστική παραμένει (ωστόσο…) η ενεργητική παρουσία τού Αγίου Πνεύματος στον Σταυρό· και θα πρέπη να αρκεστούμε στη φράση απ’ την προς Εβραίους 9, 14 επιστολή: «Πόσο περισσότερο (απ’ τις παλαιές θυσίες τών ζώων) θα (μας…) καθαρίση το αίμα τού Χριστού, που προσέφερε δια του αιωνίου Πνεύματος ως άμωμο θύμα τον εαυτό του»   (( Για την ακρίβεια: «… ει γαρ το αίμα ταύρων και τράγων και σποδός δαμάλεως ραντίζουσα τους κεκοινωμένους αγιάζει προς την της σαρκός καθαρότητα, πόσω μάλλον το αίμα τού Χριστού, ός δια Πνεύματος αιωνίου εαυτόν προσήνεγκεν άμωμον τω Θεώ, καθαριεί την συνείδησιν υμών από νεκρών έργων εις το λατρεύειν Θεώ ζώντι;…» - Το αιώνιο Πνεύμα, ο αιώνιος Θεός, δεν είναι αφαλώς η υπόσταση του Αγίου Πνεύματος, δεν θα λεγόταν καν ‘αιώνιο’… Σαθρό, σαθρώτατο το λογικοφανές οικοδόμημα και καταρρέει σε κάθε τους βήμα… Το τίμημα της απιστίας, όπως λέει και ο άγιος Κάλλιστος Αγγελικούδης… )) . Η πλήρης παράδοση του Υιού στον Θεό   (( που είναι ο Ίδιος! … αυτο-παραδίδεται; … ))   συντελείται ταυτόχρονα   (( προσοχή στα χρονόμετρα! … ))   με το αίμα του και με το αιώνιο Πνεύμα, που δεν μπορεί να είναι κανένας άλλος παρά το παντοτινά συνοδεύον αυτόν Άγιο Πνεύμα   (( όχι, ‘φίλε’ μου! … )) , με την ίδια (δηλ. …) δύναμη (dynamis), που ονομάστηκε η «δύναμη της ακαταλύτου ζωής» στην προς Εβραίους 7, 16    (( Για την ακρίβεια: «…Και περισσότερον έτι κατάδηλόν εστιν, ει κατά την ομοιότητα Μελχισεδέκ ανίσταται ιερεύς έτερος, ός ου κατά νόμον εντολής σαρκικής γέγονεν, αλλά κατά δύναμιν ζωής ακαταλύτου…» - Είπαμε: κόβουν και ράβουν, εκεί όπου δεν μπορούμε όμως να παραλλάξουμε ούτε ένα «ν», στον λόγο τού Θεού… Δεν Τον πιστεύουν… ))  , έτσι ώστε ήταν, με τη δύναμη της παρουσίας τού ίδιου του αιωνίου Αγίου Πνεύματος, μια θετική και αιωνίως ζωντανή πράξη ο αιματηρός θάνατος. Δεν έχουν ωστόσο ειπωθή ακόμα όλα μ’ αυτό το αδιαχώριστο   (( παρ’ ολίγο θα μεταφράζαμε «αδιαχώρητο»… ))   αίματος και Πνεύματος, γιατί ακολουθεί και η κατακλείδα: «Εξέπνευσε (exepneusen) το πνεύμα» (Μάρκ., Λουκ.), «άφησε το πνεύμα του» (Ματθ.), «παρέδωσε το πνεύμα» (Ιωάν.), όπου και καθίσταται άλλη μια φορά σαφές το αμφίπλευρο της λέξης (πνοή,αναπνοή – Άγιο Πνεύμα), και ιδίως στον Ιωάννη, όπου και συντελείται απ’ το «σκυμμένο κεφάλι» η παράδοση του Πνεύματος, περισσότερο (άρα…) προς τη γη παρά προς τον ουρανό    (( Πραγματικά δεν γίνεται τίποτα χωρίς τη μετάνοια… )) .

      ( συνεχίζεται, με την ολοκλήρωση του υπο-κεφαλαίου )

Σ' ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΝΕΚΡΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΨΑΡΕΥΕΙ Ο ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ.