Έλληνες και Ανθέλληνες

.

Η θλιβερή αλήθεια είναι πως αυτά που μπορεί να κάνει ένας λαός, όταν οδηγηθεί στην παγίδα του χρέους από τις κυβερνήσεις του, είναι πολύ λίγα – ειδικά όταν το Σύνταγμα επιτρέπει την υφαρπαγή της εξουσίας από κόμματα που δεν διστάζουν να αναλάβουν ψεύτικες δεσμεύσεις, γνωρίζοντας πως κανένας δεν θα τα τιμωρήσει, ενώ είναι αδύνατον να τα ανακαλέσει.

                      (Το άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)

Άρθρο

Στο άρθρο μου «Το όπλο του συμπλέγματος κατωτερότητας», αναφέρθηκα στο θέμα της ελληνικής κρίσης, από μία συγκεκριμένη οπτική γωνία. Ο σκοπός μου δεν ήταν ούτε να λαϊκίσω, ούτε να τεκμηριώσω πως για όλα όσα έχουν συμβεί είναι υπεύθυνοι οι «κακοί ξένοι». Αντίθετα, πιστεύω πως οι βασικοί υπεύθυνοι ήταν δυστυχώς Έλληνες:

όπως ο πρωθυπουργός που προκήρυξε πρόωρες εκλογές εν μέσω παγκόσμιας κρίσης, ο επόμενος που έχοντας από ένα χρόνο πριν συνεννοηθεί με το ΔΝΤ έκανε τα πάντα για να απομονωθεί η Ελλάδα από τις αγορές και να χρεοκοπήσει, ο υπουργός οικονομικών του που μεταξύ άλλων αχρήστευσε τη στατιστική υπηρεσία διορίζοντας στη συνέχεια έναν υπάλληλο του ΔΝΤ, ο μετέπειτα που δρομολόγησε το PSI κοκ.

Ακόμη χειρότερα έχω εκπλαγεί για το ότι κανένας από αυτούς δεν τιμωρήθηκε, συνεχίζουν να εμφανίζονται δημόσια χωρίς καμία ντροπή, ενώ γίνονται ανεκτοί από τους Έλληνες. Ειδικά όσον αφορά τον τότε επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, τον οποίο επευφημούν εύλογα όλα τα γερμανικά ΜΜΕ, ενώ ο ίδιος κατηγορεί  έμμεσα την ελληνική Δικαιοσύνη ισχυριζόμενος πως τιμωρήθηκε επειδή έκανε το καθήκον του και ήταν ειλικρινής, ότι και να πει κανείς είναι λίγο.

Αρκεί λοιπόν να τονίσει πως η «αλήθεια του» έβλαψε ανεπανόρθωτα την Ελλάδα και ωφέλησε τους ξένους, ότι είναι αδύνατον όλοι οι συνάδελφοί του να είναι ψεύτες, καθώς επίσης πως αποτελεί πάγια τακτική του ΔΝΤ να διογκώνει τα ελλείμματα και να αυξάνει τα χρέη στις χώρες που εισβάλλει – αφού μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να τις υποτάξει απομονώνοντας τες από τις χρηματαγορές, με απώτερο στόχο την υφαρπαγή της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας τους από τους εντολείς του (ανάλυση). Πώς θα το έκανε αλήθεια καλύτερα το ΔΝΤ, από το να διορίσει ένα δικό του άτομο και να το πληρώνει, όπως άλλωστε έχει αποδειχθεί;

Σε όλους όσους ισχυρίζονται δε πως τα στατιστικά του προηγούμενου (2008) καθώς επίσης του επομένου (2010) έτους συμβαδίζουν με το ασυνήθιστα υπέρογκο έλλειμμα του 2009, ειδικά για μία χώρα που δεν βίωσε τραπεζική κρίση και φούσκα ακινήτων,  οφείλει να απαντήσει κανείς πως μία ακόμη τακτική του ΔΝΤ είναι να παραποιεί τα πάντα– να γράφει δηλαδή από την αρχή την ιστορία, έτσι ακριβώς όπως το συμφέρει.

Ορισμένοι αναγνώστες βέβαια έχουν διαφορετικές απόψεις από τις δικές μου, οι οποίες όμως δεν συμπεριλαμβάνουν το γεγονός ότι, αυτά που μπορεί να κάνει ένας λαός όταν οδηγηθεί στην παγίδα του χρέους από τις κυβερνήσεις του, είναι πολύ λίγα – ειδικά όταν το Σύνταγμα επιτρέπει την υφαρπαγή της εξουσίας από κόμματα που δεν διστάζουν να αναλάβουν ψεύτικες δεσμεύσεις γνωρίζοντας πως κανένας δεν θα τα τιμωρήσει, ενώ είναι αδύνατον να τα ανακαλέσει (φωτογραφία).

Επίσης δεν κατανοούν ότι, δεν πρέπει κανείς να ταυτίζει τους λαούς με τις κυβερνήσεις τους ή με εκείνη τη βρώμικη μειοψηφία που καταφέρνει να κινεί τα νήματα, μέσω της διαπλοκής και της διαφθοράς – με τα «κατακάθια» της κοινωνίας δηλαδή που συναντώνται σε πολλές χώρες, οι οποίες τα αντιμετωπίζουν καλύτερα από την Ελλάδα, επειδή διαθέτουν λειτουργικούς Θεσμούς που δυστυχώς ακόμη δεν καταφέραμε εμείς να δημιουργήσουμε στα λίγα προβληματικά και ταραχώδη χρόνια που είμαστε ελεύθεροι.

Αρνούμαι βέβαια να συμφωνήσω με το ότι, δεν πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για τους προγόνους μας (όσοι είμαστε Έλληνες φυσικά γιατί δεν είμαστε όλοι, ενώ οι Έλληνες λεγόμαστε Έλληνες και όχι Ρωμιοί), ή να τους χαρακτηρίσω ως «κάποιους τύπους» που έζησαν πριν από 2.500 χρόνια – γνωρίζοντας πως ο ευρωπαϊκός πολιτισμός στηρίχθηκε εξ ολοκλήρου στους Έλληνες, ότι δεν υπάρχει απολύτως τίποτα που να μην έχουν ανακαλύψει (δεν εννοώ φυσικά την τεχνολογία), πως όλοι οι επόμενοι τους μιμήθηκαν αντλώντας από αυτούς γνώσεις, ενώ δεν φτάνει καν μία ζωή για να μελετήσει κανείς όσα έχουν γράψει.

Δεν ξεχνάω άλλωστε πως η Ελλάδα είχε τη δεύτερη αυτοκρατορία μετά την Κίνα, η δραχμή ήταν το δεύτερο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα ξανά μετά το κινεζικό (7 υπήρξαν μέχρι σήμερα συνολικά)και η ελληνική γλώσσα ομιλούταν από όλους, όπως η αγγλική σήμερα – ενώ φυσικά θα ήταν ανάλογα υπερήφανοι οι Γάλλοι, οι Άγγλοι ή οι Γερμανοί εάν είχαν τη δική μας ιστορία. Προφανώς πάντως δεν ζητάμε να μας ανταμείψει κανένας για αυτό – αφού ανταμειβόμαστε καθημερινά από την κληρονομιά που μας άφησαν.

Όσον αφορά το ότι, στη σύγχρονη Ελλάδα δεν έχουν υπάρξει διεθνούς φήμης Έλληνες καλλιτέχνες, ποιητές, επιστήμονες, επιχειρηματίες κλπ. φυσικά διαφωνώ γνωρίζοντας την ύπαρξη του Σεφέρη, του Ελύτη, του Παπανικολάου, του Ωνάση, του Καποδίστρια κοκ. – ενώ είναι ανόητο να υποτιμάμε το ότι, μία χώρα των 11 εκ. ανθρώπων έχει τη νούμερο ένα ναυτιλία στον πλανήτη. Το πρόβλημα μας ήταν και είναι σχεδόν αποκλειστικά και μόνο η πολιτική και γενικότερα οι Θεσμοί – όπως ακριβώς της Κίνας που, όταν κατάφερε να το επιλύσει, δυστυχώς όχι αναίμακτα, μεγαλούργησε (ανάλυση)

Ανεξάρτητα όμως από όλα αυτά, θεωρώ σωστό και ωφέλιμο να παρουσιάσω τις δύο απόψεις των αναγνωστών, τις οποίες φυσικά σέβομαι, συμφωνώντας με κάποιες αναφορές ενώ με άλλες όχι – σημειώνοντας πως για χώρες όπως η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Ισπανία κοκ. που δήθεν ξέφυγαν από την κρίση ενώ η Ελλάδα όχι, υπάρχουν πολλά άρθρα στη σελίδα που επεξηγούν τι ακριβώς έχει συμβεί στην καθεμία, οπότε δεν χρειάζονται απαντήσεις.

Οφείλει δε να ληφθεί υπ’ όψιν η οδυνηρή αλήθεια, με βάση την οποία σήμερα είμαστε 100% εγκλωβισμένοι στο ευρώ – ενώ ταυτόχρονα εντός της Ευρωζώνης, στη σημερινή της γερμανική μορφή, δεν λύνονται τα οικονομικά μας προβλήματα. Πρόκειται λοιπόν για ένα τρομακτικό αδιέξοδο, στο οποίο ασφαλώς δεν μας οδήγησε ο Σόιμπλε, αλλά τα πολιτικά μας κόμματα – ένα αδιέξοδο που ελάχιστοι μπορούν να κατανοήσουν. Οι απόψεις τώρα των αναγνωστών μας είναι οι εξής:

Απόψεις αναγνωστών

Αναγνώστης Τάσος Κ.: Από τη μία πλευρά συμφωνώ πως σαν λαός υπερβάλλουμε στην αυτοκαταδίκη, αλλά η δική μου ψυχολογική ερμηνεία είναι ότι το κόμπλεξ κατωτερότητας συνυπάρχει με ένα ταυτόχρονο κόμπλεξ ανωτερότητας που οφείλεται σε μια κακώς εννοούμενη «υπερηφάνεια», λόγω των επιτευγμάτων κάποιων τύπων πριν 2.500 χρόνια. Καθώς είμαστε ένας λαός ιστορικός που είχε και καλύτερες στιγμές (αλλά και χειρότερες που τείνουμε να απωθούμε στο συλλογικό υποσυνείδητο), θεωρούμε τα όποια δεινά μη ταιριαστά με το DNA μας – θεωρούμε επομένως τους εαυτούς μας θύματα κάποιων που μας ζηλεύουν λόγω του «μεγαλείου» μας.

Το χειρότερο είναι η γνωσιακή ασυμφωνία μεταξύ της ριζωμένης πεποίθησης ότι είμαστε άξιοι απόγονοι του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, άρα προοριζόμαστε να κυβερνήσουμε τον κόσμο, καθώς επίσης της σκοτεινής πραγματικότητας που βιώνουμε. Αυτό λύνεται είτε με την αναθεώρηση των πεποιθήσεών μας, είτε με την παράνοια. Εγώ προτιμώ να βλέπω την πραγματικότητα και να την βλέπω όπως είναι: ζοφερή.

Και για να πούμε την αλήθεια, πάντα τη βιώναμε έτσι, καθώς η Ελλάδα ήταν μια φτωχή χώρα ριγμένη στην άκρη της Ευρώπης και στο μεγαλύτερο κομμάτι της ιστορίας της ήταν προτεκτοράτο κάποιων Μεγάλων Δυνάμεων – κυρίως με τη δική της θέληση, αναγνωρίζοντας την μικρότητά της. Δεν είναι αστείο ότι τον καιρό που σκεφτόμασταν να φύγουμε από τον Σόιμπλε, επιδιώκαμε να δεθούμε στο άρμα του Putin; Το «σύνδρομο του προτεκτοράτου» και του «ανώριμου έθνους» κυλάει στις φλέβες μας μέχρι και σήμερα.

Η επίπλαστη ευημερία που ήρθε στα χρόνια του ευρώ και των χαμηλών επιτοκίων δεν μας άξιζε εάν το δούμε ιστορικά – επειδή δε κάναμε τίποτα πολύ καλύτερο από ότι είχαμε συνηθίσει να κάνουμε δεκαετίες πριν. Τουλάχιστον δεν μπορέσαμε να ακολουθήσουμε το τραίνο, το οποίο άλλες χώρες κατάφεραν και πήραν, όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Σλοβενία, κλπ. που κάποτε ήταν κάτω από εμάς.

analyst.