Συνέχεια από: Τρίτη 5 Ιουνίου 2018
Ο ΗΘΙΚΟΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ
ΓΝΩΣΗ ΤΩΝ ΣΚΟΠΩΝ
Αλλά η θεωρία, αναγκαία στην γνώση τών μέσων, είναι αναγκαία εξίσου και στην γνώση τών σκοπών; Αυτό φαίνεται να μας λέει ο Αριστοτέλης στην εισαγωγή της Μεταφυσικής: η σοφία, που είναι η επιστήμη των πρώτων αιτίων, και των πρώτων αρχών, πρέπει να γνωρίσει και το αγαθό, καθώς το αγαθό είναι η υψηλότερη απο τις τελικές αιτίες. Μ'αυτή την σημασία η σοφία ονομάζεται η καθοδηγητική, η αρχικώτατη επιστήμη, καθότι γνωρίζει "τἀγαθὸν καὶ τὸ οὗ ἕνεκα ἓν τῶν αἰτίων ἐστίν", για ποιό σκοπό κάθε πράγμα έχει γίνει (Μεταφ. 982 b 5-6). Αλλά ένα άλλο κείμενο, προερχόμενο απο την πραγματεία τής ψυχής (423 b 27) μάς βεβαιώνει πώς ο θεωρητικός νούς, δέν θεωρεί τίποτε που να'χει σχέση με την πρακτική και δέν ανακοινώνει τίποτε γύρω απο τί πρέπει να αποφύγουμε ή να διεκδικήσουμε. Πώς είναι δυνατόν να συνάψουμε αυτά τα δύο χωρία; Η αλήθεια είναι πώς ο άνθρωπος δέν έχει ανάγκη την γνώση για να κατευθυνθεί πρός το αγαθό, καθώς το αγαθό είναι πρωταρχικώς αντικείμενο τής επιθυμίας, της τάσεως καί "δικαίως έχει λεχθεί πώς το αγαθό είναι αυτό στο οποίο τείνει κάθε πράγμα" (Ηθ. Νικομ 1094 α 2-3). Αλλά στον άνθρωπο -όν τής φύσεως αλλά και της ελευθερίας- η γενικότης η ίδια τής τάσεως πρός το αγαθό, σημάδι τής φυσικότητός του, έχει σαν συνέπεια μία κάποια απροσδιοριστία σχετικά με το περιεχόμενο τού αγαθού στό οποίο στοχεύεται, και έτσι προκύπτει ένας κίνδυνος τυφλότητος ή και λάθους. Οπωσδήποτε ο άνθρωπος θέλει πάντοτε το αγαθό, αλλά το ψάχνει μόνον μέσω αυτού που του φαίνεται σαν τέτοιο. Διότι το φαινομενικό αγαθό δέν είναι πάντοτε ταυτόσημο με το πραγματικό αγαθό, δηλαδή με το αγαθό το οποίο θα επιθυμούσε φυσικά μία ορθή θέληση, που δέν θα ήταν τυφλωμένη απο το πάθος ή την διαστροφή. Απο εδώ λοιπόν προκύπτει και η ανάγκη διαφωτισμού τής θελήσεως σχετικά με το αληθινό αντικείμενο της επιθυμίας του. Το χρέος να προσφερθεί το κατάλληλο ξεκαθάρισμα που θα επιτρέψει στην θέληση να ξεχωρίσει το αληθινό αγαθό δέν μπορεί παρά να ανήκει σε ένα θεωρητικό όργανο. Απομένει να δούμε σε ποιό.
Αμέθυστος
Ο ΗΘΙΚΟΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ
Του Pierre Aubenque
ΓΝΩΣΗ ΤΩΝ ΣΚΟΠΩΝ
ΕΝΟΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΣ ΤΩΝ ΑΓΑΘΩΝ.
Ενας άλλος υπολογισμός καθιστά αναγκαία την καταφυγή σε μία επιστήμη που μπορεί να μας διευθύνει και να μας δείξει ποιό είναι το αγαθό που ψάχνουμε. Οι δραστηριότητες μας, είτε είναι θεωρητικές, πρακτικές ή δημιουργικές, είναι πολλαπλές σε κάθε ένα από αυτά τα γένη, όπως είναι επίσης και οι σκοποί στους οποίους κάθε φορά, οι δραστηριότητες μας στοχεύουν. Αλλά αυτοί οι σκοποί είναι ιεραρχημένοι. Κάθε ιδιαίτερος σκοπός επιδιώκεται χάριν ενός πιό υψηλού σκοπού. Παρ' όλα αυτά, δέν μπορούμε να προχωρήσουμε έτσι στο άπειρο, απο σκοπό σε σκοπό, καθότι εάν ο υπέρτατος σκοπός βρισκόταν όλο και αορίστως απομακρυσμένος, η επιθυμία η οποία μάς ωθεί πρός αυτόν, χάνοντας ένα σταθερό σημείο αγκυροβολήσεως, θα ήταν "κενή και μάταιη" (Νικομάχεια, 1094 α 22). Για να φθάσουμε στον πιό υψηλό σκοπό πρέπει λοιπόν να σταθούμε και να καθορίσουμε πώς υπάρχει ένα και μόνον Ένα, "Υπέρτατο Αγαθό" (Sommo Bene) που κατευθύνει όλη μας την ζωή.
Φαίνεται να μήν υπολογίζει ο Αριστοτέλης πώς μπορεί να υπάρξουν ανεξάρτητοι σκοποί οι μέν απο τους δέ, σε ανταγωνισμό μεταξύ τους και δυνάμενοι να εισέλθουν σε διαμάχη: έναν τύπο διαμάχης για τον οποίο η ελληνική τραγωδία θα μπορούσε να μας προσφέρει άφθονα παραδείγματα. Αρκεί να σκεφθούμε την διαμάχη η οποία αντιπαραθέτει στην Αντιγόνη τού Σοφοκλέους την οικογενειακή αγάπη, η οποία επιβάλλει στην Αντιγόνη να θάψει τον νεκρό αδελφό της και την λογική τού κράτους η οποία, διά του Κρέοντος, αρνείται αυτή την ταφή στους εχθρούς τής πόλεως. Εάν υπάρχει κάποια διαμάχη αυτή αφορά μόνον δευτερεύοντες σκοπούς ανάμεσα σε ξεχωριστούς σκοπούς οι οποίοι αφρόνως απολυτοποιούνται. Στην πραγματικότητα όλοι οι ξεχωριστοί σκοποί, χωρίς εξαίρεση, είναι σχετικοί με έναν υπέρτατο σκοπό. Δέν μπορούν να είναι αντιθετικοί, καθότι συμπορεύονται όλοι, ακόμη και απο διαφορετικές οδούς, στην πραγματοποίηση ενός υπέρτατου αγαθού.
Με μία πρώτη ματιά αυτή η περιγραφή μοιάζει αφηρημένη. Αλλά ακριβώς αυτός ο αφηρημένος χαρακτήρας της -ο οποίος στηρίζεται στην προϋπόθεση, την οποία θα επαληθεύσουμε στην συνέχεια, της ενότητος τής ανθρώπινης ζωής-επιβάλλει στην ηθική θεωρία μία ιδιαίτερη ευθύνη: δέν φτάνει να πούμε πώς σε κάθε μας πράξη ενεργούμε έχοντας υπ'όψιν μας το υπέρτατο αγαθό. Για να είναι οι πράξεις μας συνεπείς και καλές, πρέπει να γνωρίζουμε τί πράγμα είναι αυτό το υπέρτατο αγαθό. Και σ'αυτό το σημείο η πρακτική έχει την ανάγκη ενός περάσματος δια μέσου τής θεωρίας. Αυτό είχε προταθεί ήδη απο τον Πλάτωνα στην Πολιτεία: για να θεμελιωθεί η συνεπής πράξη, η οποία είναι για τον Πλάτωνα η "σωστή" πράξη, πρέπει να γίνει ένας μεγάλος γύρος (μία μακρά περίοδος) μέσω της επιστήμης, τον οποίο οι μελλοντικοί φύλακες της πόλεως, ακολουθώντας ένα είδος παιδείας εγκυκλοπαιδικής, πρέπει να διατρέξουν και να υπερβούν τα διαφορετικά επίπεδα. Ο Γοργίας είχε δείξει προηγουμένως τις αιτίες αυτού του γύρου (της περιοδείας): η δικαιοσύνη συνίσταται στην πραγματοποίηση, σε μας τους ίδιους και στην σχέση μας με τους άλλους, μίας τάξεως τής οποίας το μοντέλο πρέπει να αναζητηθεί στην τάξη του κόσμου και ακόμη περισσότερο, στην νοερή δομή, και σ'αυτή την περίπτωση, την μαθηματική, η οποία διαμορφώνει αυτή την τάξη του κόσμου. Ο Σωκράτης λέει στον Καλλικλή : "Και οι σοφοί λένε, ώ Καλλικλή, πώς ο ουρανός, η Γή, οι Θεοί και οι άνθρωποι συγκρατούνται μαζί, απο την συγγένεια, απο την φιλία, απο το ήθος και τον χαρακτήρα, και απο την δικαιοσύνη: και γι'αυτόν ακριβώς τον λόγο, φίλε, ονομάζουν ολόκληρο αυτό το σύμπαν "κόσμο", τάξη και όχι αταξία ή διαφθορά και ακολασία. Νομίζω ότι δέν υπολογίζεις αυτά τα πράγματα, παρότι είσαι τόσο σοφός, και νομίζω πώς σου διαφεύγει πώς η γεωμετρική ισότης έχει μεγάλη ισχύ ανάμεσα στους Θεούς και στους ανθρώπους. Εσύ αντιθέτως πιστεύεις ότι πρέπει να ακολουθήσουμε την υπερβολή και πράγματι αδιαφορείς για την γεωμετρία!"(Γοργίας, 508 Α).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου