Σε επιστολή προς την αδελφή του Μαρία, ημερομηνίας 30 Δεκεμβρίου 1958, γράφει σχετικά με την παραμονή τους στο Sainte-Genevieve-des-Bois:
«Να σας εξηγήσω σχετικώς με το παρεκκλήσιον. Έχομεν μίαν οικίαν, ουχί μεγάλην, της οποίας μέρος μετετρέψαμεν εις εκκλησίαν. Ήτο μία παλαιά κατασκευή με αχυρώνας και πετρόκτιστους αποθηκευτικούς χώρους μίας γεωργικής φάρμας», και συνέχισε:
«Μετετρέψαμεν το παλαιόν τούτο κτήριον κατά τοιούτον τρόπον ώστε τέσσερα η πέντε πρόσωπα να ημπορούν να διαμένουν εκεί και να ευρίσκονται πάντοτε πλησίον της εκκλησίας. Ως αντιλαμβάνεσαι, είναι σπάνιον προνόμιον να έχωμεν μίαν ιδικήν μας εκκλησίαν. Το παρεκκλήσιόν μας δεν είναι μεγάλον. Χρησιμοποιείται από ημάς, την ομάδα προσώπων που διαμένει εις το Sainte-Genevieve-des-Bois. Οι πλείστοι εξ ημών είμεθα μοναχοί. Συνολικώς είμεθα είκοσι, αλλά δεν έρχονται άπαντες εις εκκλησιασμόν, είτε λόγω ασθενείας είτε λόγω αποστάσεως. Ο Επίσκοπός μας, μας υπέδειξεν όπως μη επιτρέπωμεν συμμετοχήν εις πάντας οίτινας θα επεθύμουν να έρχωνται εις την εκκλησίαν μας, καθ’ ότι τούτο θα οδηγήσει εις διάστασιν μεταξύ ημών και της ενοριακής εκκλησίας. Κατ’ ακρίβειαν, τούτο μας εξυπηρετεί πολύ. Εις την εκκλησίαν μας δύναμαι να λειτουργώ χωρίς να υψώνω την φωνήν μου, πράγμα ιδιαιτέρως σημαντικόν, καθ’ ότι η πίεσις δια υψηλόφωνον λόγον από τον ιερέα όχι μόνον είναι κουραστική αλλά και παρεμποδίζει την προσευχήν. Ούτω, δυνάμεθα να ψάλλωμεν χαμηλοφώνως. Οι εκκλησιαζόμενοι είναι συνεχώς όρθιοι και δεν υπάρχει η παραμικρά κίνησις κατά την διάρκειαν των ακολουθιών. Είναι η εκκλησία όπου εκφωνώ τας προσευχάς, αυτό που περιέχει ο φάκελος που σας αποστέλλω. Εκτός από την Κυριακήν, λειτουργώ δις της εβδομάδος, Τρίτην και Σάββατον, περί την 8:00 πρωινήν».
Αυτές οι περιγραφές δείχνουν τον τύπο της ζωής που αυτός ο μικρός πυρήνας των έξι πρώτων μελών της κοινότητας μετέφερε στην Αγγλία.
2. Άφιξη στην Αγγλία
Η αναζήτηση στη Γαλλία ενός τόπου μόνιμης κατοικίας δεν έφερε καρπούς. Μία Αγγλίδα πνευματικά συνδεδεμένη με τον πατέρα Σωφρόνιο, η κα Ρόζμαρι Έντμοντς, του μίλησε για ένα παλαιό αββαείο κάπου σε μία περιοχή απομακρυσμένη και που ήταν προς πώληση, σε τιμή ευκαιρίας, λόγω της κακής κατάστασής του. Μετά από επίσκεψη επί τόπου, ο πατήρ Σωφρόνιος πρότεινε σε όλους να αποφασίσουν αν θα ήθελαν να πάνε μαζί του για να ζήσουν στην Αγγλία. Μεταξύ των έξι προσώπων που δέχθηκαν να έλθουν, βρισκόταν και ο πατήρ Συμεών, που εθεωρείτο έκτοτε από τον πατέρα Σωφρόνιο ως συνιδρυτής της Μονής του Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ.
«Δεν ημπορώ να είπω ότι είμαι ο μόνος ιδρυτής της Μονής» έλεγε συχνά: «Βλέπετε, ο πατήρ Συμεών ήτο συνιδρυτής».
«Να σας εξηγήσω σχετικώς με το παρεκκλήσιον. Έχομεν μίαν οικίαν, ουχί μεγάλην, της οποίας μέρος μετετρέψαμεν εις εκκλησίαν. Ήτο μία παλαιά κατασκευή με αχυρώνας και πετρόκτιστους αποθηκευτικούς χώρους μίας γεωργικής φάρμας», και συνέχισε:
«Μετετρέψαμεν το παλαιόν τούτο κτήριον κατά τοιούτον τρόπον ώστε τέσσερα η πέντε πρόσωπα να ημπορούν να διαμένουν εκεί και να ευρίσκονται πάντοτε πλησίον της εκκλησίας. Ως αντιλαμβάνεσαι, είναι σπάνιον προνόμιον να έχωμεν μίαν ιδικήν μας εκκλησίαν. Το παρεκκλήσιόν μας δεν είναι μεγάλον. Χρησιμοποιείται από ημάς, την ομάδα προσώπων που διαμένει εις το Sainte-Genevieve-des-Bois. Οι πλείστοι εξ ημών είμεθα μοναχοί. Συνολικώς είμεθα είκοσι, αλλά δεν έρχονται άπαντες εις εκκλησιασμόν, είτε λόγω ασθενείας είτε λόγω αποστάσεως. Ο Επίσκοπός μας, μας υπέδειξεν όπως μη επιτρέπωμεν συμμετοχήν εις πάντας οίτινας θα επεθύμουν να έρχωνται εις την εκκλησίαν μας, καθ’ ότι τούτο θα οδηγήσει εις διάστασιν μεταξύ ημών και της ενοριακής εκκλησίας. Κατ’ ακρίβειαν, τούτο μας εξυπηρετεί πολύ. Εις την εκκλησίαν μας δύναμαι να λειτουργώ χωρίς να υψώνω την φωνήν μου, πράγμα ιδιαιτέρως σημαντικόν, καθ’ ότι η πίεσις δια υψηλόφωνον λόγον από τον ιερέα όχι μόνον είναι κουραστική αλλά και παρεμποδίζει την προσευχήν. Ούτω, δυνάμεθα να ψάλλωμεν χαμηλοφώνως. Οι εκκλησιαζόμενοι είναι συνεχώς όρθιοι και δεν υπάρχει η παραμικρά κίνησις κατά την διάρκειαν των ακολουθιών. Είναι η εκκλησία όπου εκφωνώ τας προσευχάς, αυτό που περιέχει ο φάκελος που σας αποστέλλω. Εκτός από την Κυριακήν, λειτουργώ δις της εβδομάδος, Τρίτην και Σάββατον, περί την 8:00 πρωινήν».
Αυτές οι περιγραφές δείχνουν τον τύπο της ζωής που αυτός ο μικρός πυρήνας των έξι πρώτων μελών της κοινότητας μετέφερε στην Αγγλία.
2. Άφιξη στην Αγγλία
Η αναζήτηση στη Γαλλία ενός τόπου μόνιμης κατοικίας δεν έφερε καρπούς. Μία Αγγλίδα πνευματικά συνδεδεμένη με τον πατέρα Σωφρόνιο, η κα Ρόζμαρι Έντμοντς, του μίλησε για ένα παλαιό αββαείο κάπου σε μία περιοχή απομακρυσμένη και που ήταν προς πώληση, σε τιμή ευκαιρίας, λόγω της κακής κατάστασής του. Μετά από επίσκεψη επί τόπου, ο πατήρ Σωφρόνιος πρότεινε σε όλους να αποφασίσουν αν θα ήθελαν να πάνε μαζί του για να ζήσουν στην Αγγλία. Μεταξύ των έξι προσώπων που δέχθηκαν να έλθουν, βρισκόταν και ο πατήρ Συμεών, που εθεωρείτο έκτοτε από τον πατέρα Σωφρόνιο ως συνιδρυτής της Μονής του Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ.
«Δεν ημπορώ να είπω ότι είμαι ο μόνος ιδρυτής της Μονής» έλεγε συχνά: «Βλέπετε, ο πατήρ Συμεών ήτο συνιδρυτής».
Σε ένα γράμμα προς την αδελφή του, ημερομηνίας 19 Φεβρουαρίου 1959, ο πατήρ Σωφρόνιος γράφει:
«Αναμένω, αύριον ή και μεθαύριον να λάβω τα αναγκαία έγγραφα δια την μεταφοράν μου εις άλλην χώραν διαμονής. Είναι προφανές ότι κατά την αρχήν της διαμονής μας, τόσον εγώ όσον και οι συνοδοί μου, ωφείλαμεν να εργασθώμεν σκληρώς δια να δημιουργήσωμεν μίαν νέαν εκκλησίαν και να διαρρυθμίσωμεν μίαν νέαν μεγάλην οικίαν. Το κτήριον, 20 μέτρα μήκος και 10 μέτρα πλάτος, είναι διώροφον: δηλαδή σύνολον 400 τ.μ. Υφίστανται εντός του κήπου πολλά οπωροφόρα και άλλα. Αργότερα θα σας γράψω λεπτομερέστερον, εάν θα παραμείνωμεν εκεί εάν ευδοκήσει ο Κύριος».
Στις 5 Μαρτίου 1959, ο γέροντας Σωφρόνιος, ο ιεροδιάκονος Προκόπιος, ο πατήρ Συμεών, μία μοναχή (που στη συνέχεια επέστρεψε στη Γαλλία) και μία λαϊκή ταξίδεψαν με φέρρυ μποτ συνοδευόμενοι από 70 αποσκευές, μεταξύ των οποίων και κάποιες εικόνες που είχαν στη Γαλλία. Τελικά έφθασαν στο Old Rectory (Παλαιό Αββαείο), κοντά στο χωριό Tolleshunt Knights, στην κομητεία του Έσσεξ. Εκεί τους ανέμεναν διάφοροι φίλοι τους από την Αγγλία. Μετά την άφιξή τους διαπίστωσαν ότι μία από τις εικόνες είχε πέσει από την οροφή του αυτοκινήτου τους, αλλά στη συνέχεια αυτή βρέθηκε από την τοπική αστυνομία, η οποία τους την επέστρεψε. Ο πατήρ Ειρηναίος, που ήταν επίσης μαζί τους στη Γαλλία, ήλθε αργότερα για να μείνει και αυτός μαζί τους. Ο πατήρ Σωφρόνιος, με πολλή τρυφερότητα, αποκαλούσε τους τρεις νεαρούς μοναχούς ως τους ‘‘τρεις Σωματοφύλακές του’’.
Τον Δεκέμβριο του 1992, ο πατήρ Σωφρόνιος εκμυστηρευόταν:
«Ο πατήρ Συμεών ηργάσθη μετ’ εμού σκληρώς δια την σταθεροποίησιν και την οργάνωσιν του μοναστηρίου. Ο Θεός οίδε τις εκ των δύο εξ ημών είχε την περισσοτέραν υπομονήν. Αυτός η εγώ; Ήτο πάντοτε πλήρης δημιουργικών ιδεών. Τώρα, μετά από 42 έτη, είμεθα ακόμη εδώ, παρά την διαφοράν των ρυθμών της ζωής και του χαρακτήρος μας, το διαφορετικόν μας παρελθόν και όλα τα τοιαύτα…».
Τον Ιούλιο του 1990 ο πατήρ Σωφρόνιος θυμόταν:
«Ανεχώρησα από την Γαλλίαν με μερικά πρόσωπα, όπως τον πατέρα Προκόπιον και τον πατέρα Συμεών, δια να έλθωμεν εις Αγγλίαν. Έπρεπε να διαμορφώσωμεν την ζωήν του Μοναστηρίου εξικνούμενοι εκ του μηδενός. Ετρώγομεν τσουκνίδες και πατάτες. Όμως οι κατασκευαστικές εργασίες έβαινον καλώς. Υμείς άπαντες, οι οποίοι ευρίσκεσθε εδώ σήμερον προσπαθείστε να αντιληφθείτε αυτήν την τρελλήν πορείαν της δημιουργίας ενός μοναστηρίου εις αυτόν τον χώρον. Να είσθε και εσείς πάντοτε έτοιμοι να υποστήτε όλας αυτάς τας στερήσεις και να είσθε σταθεροί εις την πίστιν σας, δια την δημιουργίαν ενός τοιούτου σωτηρίου έργου. Εργαζόμενοι εντός του πνεύματος του Ευαγγελίου, λαμβάνοντες μαθήματα εκ των λόγων του πολυτίμου Πατρός ημών Σιλουανού, σταδιακώς και παρά τας ασθενείας ημών, παρά την κουρασμένην και τραυματισμένην καρδίαν ημών, θα ημπορούμεν να βαδίζωμεν κατά τινα τρόπον, ακολουθούντες τον Χριστόν».
Ο Συμεών εκάρη την 21 Ιουνίου 1959 μικρόσχημος μοναχός από τον πατέρα Σωφρόνιο, ο οποίος και του έδωσε το όνομα που είχε κατά κόσμον ο άγιος Σιλουανός, δηλαδή του αγίου Συμεών του Στυλίτου. Σε ανάμνηση του γεγονότος αυτού, έλαβε την εικόνα που βρισκόταν στο κελί του Αγίου Σιλουανού.
Στη Βρετανία βίωσαν την αγγλική κουλτούρα, στους κόλπους της οποίας βρέθηκε η αδελφότητα. Λάμβαναν μαθήματα της αγγλικής γλώσσας σε ένα Ινστιτούτο του Colchester, μιας γειτονικής πόλης. Προσπάθησαν επίσης να μελετήσουν τη λογοτεχνία και την παράδοση της νέας τους χώρας. Να τι έγραφε ο πατήρ Σωφρόνιος στην αδελφή του Μαρία στις 12 Ιανουαρίου 1966:
«Γνώριζε μόνον τα ακόλουθα: Εις αυτήν την χώραν, η μικροτέρα ένδειξις, η μικροτέρα έκφρασις δυσαρεσκείας, λαμβάνεται πολύ σοβαρώς υπ όψιν, λόγω του τρόπου μορφώσεως του εντοπίου πληθυσμού. Φοβούνται τας υπερβολάς. Ενθυμούμαι μίαν φοράν, ήμην εντός ενός καταστήματος και ο ιδιοκτήτης μου είπεν, μεταξύ άλλων: ‘‘Έχει ολίγην υγρασίαν σήμερον’’. Εις την πραγματικότητα, εκείνην την ώραν έβρεχε καταρρακτωδώς, ενώ η βροχή ήτο αδιάκοπος καθ’ όλην την εβδομάδα. Όταν κάποιος ασθενεί και δεν δύναται να δεχθή επισκέψεις, η συνήθης έκφρασις είναι: ‘‘Δεν ευρίσκομαι εις την καλυτέραν κατάστασιν’’ ή όταν λέγει ‘‘είμαι ολίγον κουρασμένος’’ αυτό σημαίνει ‘‘είμαι εξουθενωμένος, ευρίσκομαι εις πλήρη εξάντλησιν’’».
Ο πατήρ Συμεών, όπως και τα υπόλοιπα μέλη της αδελφότητας, έλαβε έγκριση μόνιμης παραμονής στη Βρεττανία και χειροτονήθηκε διάκονος από τον Μητροπολίτη Σουρόζ Αντώνιο Bloom στο Old Rectory στις 2 Φεβρουαρίου 1960.
«Αναμένω, αύριον ή και μεθαύριον να λάβω τα αναγκαία έγγραφα δια την μεταφοράν μου εις άλλην χώραν διαμονής. Είναι προφανές ότι κατά την αρχήν της διαμονής μας, τόσον εγώ όσον και οι συνοδοί μου, ωφείλαμεν να εργασθώμεν σκληρώς δια να δημιουργήσωμεν μίαν νέαν εκκλησίαν και να διαρρυθμίσωμεν μίαν νέαν μεγάλην οικίαν. Το κτήριον, 20 μέτρα μήκος και 10 μέτρα πλάτος, είναι διώροφον: δηλαδή σύνολον 400 τ.μ. Υφίστανται εντός του κήπου πολλά οπωροφόρα και άλλα. Αργότερα θα σας γράψω λεπτομερέστερον, εάν θα παραμείνωμεν εκεί εάν ευδοκήσει ο Κύριος».
Στις 5 Μαρτίου 1959, ο γέροντας Σωφρόνιος, ο ιεροδιάκονος Προκόπιος, ο πατήρ Συμεών, μία μοναχή (που στη συνέχεια επέστρεψε στη Γαλλία) και μία λαϊκή ταξίδεψαν με φέρρυ μποτ συνοδευόμενοι από 70 αποσκευές, μεταξύ των οποίων και κάποιες εικόνες που είχαν στη Γαλλία. Τελικά έφθασαν στο Old Rectory (Παλαιό Αββαείο), κοντά στο χωριό Tolleshunt Knights, στην κομητεία του Έσσεξ. Εκεί τους ανέμεναν διάφοροι φίλοι τους από την Αγγλία. Μετά την άφιξή τους διαπίστωσαν ότι μία από τις εικόνες είχε πέσει από την οροφή του αυτοκινήτου τους, αλλά στη συνέχεια αυτή βρέθηκε από την τοπική αστυνομία, η οποία τους την επέστρεψε. Ο πατήρ Ειρηναίος, που ήταν επίσης μαζί τους στη Γαλλία, ήλθε αργότερα για να μείνει και αυτός μαζί τους. Ο πατήρ Σωφρόνιος, με πολλή τρυφερότητα, αποκαλούσε τους τρεις νεαρούς μοναχούς ως τους ‘‘τρεις Σωματοφύλακές του’’.
Τον Δεκέμβριο του 1992, ο πατήρ Σωφρόνιος εκμυστηρευόταν:
«Ο πατήρ Συμεών ηργάσθη μετ’ εμού σκληρώς δια την σταθεροποίησιν και την οργάνωσιν του μοναστηρίου. Ο Θεός οίδε τις εκ των δύο εξ ημών είχε την περισσοτέραν υπομονήν. Αυτός η εγώ; Ήτο πάντοτε πλήρης δημιουργικών ιδεών. Τώρα, μετά από 42 έτη, είμεθα ακόμη εδώ, παρά την διαφοράν των ρυθμών της ζωής και του χαρακτήρος μας, το διαφορετικόν μας παρελθόν και όλα τα τοιαύτα…».
Τον Ιούλιο του 1990 ο πατήρ Σωφρόνιος θυμόταν:
«Ανεχώρησα από την Γαλλίαν με μερικά πρόσωπα, όπως τον πατέρα Προκόπιον και τον πατέρα Συμεών, δια να έλθωμεν εις Αγγλίαν. Έπρεπε να διαμορφώσωμεν την ζωήν του Μοναστηρίου εξικνούμενοι εκ του μηδενός. Ετρώγομεν τσουκνίδες και πατάτες. Όμως οι κατασκευαστικές εργασίες έβαινον καλώς. Υμείς άπαντες, οι οποίοι ευρίσκεσθε εδώ σήμερον προσπαθείστε να αντιληφθείτε αυτήν την τρελλήν πορείαν της δημιουργίας ενός μοναστηρίου εις αυτόν τον χώρον. Να είσθε και εσείς πάντοτε έτοιμοι να υποστήτε όλας αυτάς τας στερήσεις και να είσθε σταθεροί εις την πίστιν σας, δια την δημιουργίαν ενός τοιούτου σωτηρίου έργου. Εργαζόμενοι εντός του πνεύματος του Ευαγγελίου, λαμβάνοντες μαθήματα εκ των λόγων του πολυτίμου Πατρός ημών Σιλουανού, σταδιακώς και παρά τας ασθενείας ημών, παρά την κουρασμένην και τραυματισμένην καρδίαν ημών, θα ημπορούμεν να βαδίζωμεν κατά τινα τρόπον, ακολουθούντες τον Χριστόν».
Ο Συμεών εκάρη την 21 Ιουνίου 1959 μικρόσχημος μοναχός από τον πατέρα Σωφρόνιο, ο οποίος και του έδωσε το όνομα που είχε κατά κόσμον ο άγιος Σιλουανός, δηλαδή του αγίου Συμεών του Στυλίτου. Σε ανάμνηση του γεγονότος αυτού, έλαβε την εικόνα που βρισκόταν στο κελί του Αγίου Σιλουανού.
Στη Βρετανία βίωσαν την αγγλική κουλτούρα, στους κόλπους της οποίας βρέθηκε η αδελφότητα. Λάμβαναν μαθήματα της αγγλικής γλώσσας σε ένα Ινστιτούτο του Colchester, μιας γειτονικής πόλης. Προσπάθησαν επίσης να μελετήσουν τη λογοτεχνία και την παράδοση της νέας τους χώρας. Να τι έγραφε ο πατήρ Σωφρόνιος στην αδελφή του Μαρία στις 12 Ιανουαρίου 1966:
«Γνώριζε μόνον τα ακόλουθα: Εις αυτήν την χώραν, η μικροτέρα ένδειξις, η μικροτέρα έκφρασις δυσαρεσκείας, λαμβάνεται πολύ σοβαρώς υπ όψιν, λόγω του τρόπου μορφώσεως του εντοπίου πληθυσμού. Φοβούνται τας υπερβολάς. Ενθυμούμαι μίαν φοράν, ήμην εντός ενός καταστήματος και ο ιδιοκτήτης μου είπεν, μεταξύ άλλων: ‘‘Έχει ολίγην υγρασίαν σήμερον’’. Εις την πραγματικότητα, εκείνην την ώραν έβρεχε καταρρακτωδώς, ενώ η βροχή ήτο αδιάκοπος καθ’ όλην την εβδομάδα. Όταν κάποιος ασθενεί και δεν δύναται να δεχθή επισκέψεις, η συνήθης έκφρασις είναι: ‘‘Δεν ευρίσκομαι εις την καλυτέραν κατάστασιν’’ ή όταν λέγει ‘‘είμαι ολίγον κουρασμένος’’ αυτό σημαίνει ‘‘είμαι εξουθενωμένος, ευρίσκομαι εις πλήρη εξάντλησιν’’».
Ο πατήρ Συμεών, όπως και τα υπόλοιπα μέλη της αδελφότητας, έλαβε έγκριση μόνιμης παραμονής στη Βρεττανία και χειροτονήθηκε διάκονος από τον Μητροπολίτη Σουρόζ Αντώνιο Bloom στο Old Rectory στις 2 Φεβρουαρίου 1960.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου