Ὁ Κωνσταντινουπόλεως ἐπιβεβαιώνει τήν ἀντορθόδοξον πορείαν του!

Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καί ὁ Καρδινάλιος Kurt Koch στό Φανάρι (30.11.2018).

● Τί δηλώνεται καί ὁμολογεῖται πίσω ἀπό τίς γραμμές τοῦ ἐπισήμου Χαιρετισμοῦ πρός τήν Παπική Ἀντιπροσωπεία κατά τήν ἐφετινή Θρονική ἐορτή στό Φανάρι (30.11.2018)
● Μομφή τοῦ Πατριάρχου κατά τῶν ἀντι-οἰκουμενιστῶν, ὡς διαστρεβλωτῶν τῆς παραδόσεως καί ὑπευθύνων γιά τό διχασμό τοῦ λαοῦ!

ὑπό Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

Ἐδῶ καί πολλά χρόνια, ἀπό τήν ἐποχή τοῦ πανθρησκειαστοῦ καί μασώνου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἀθηναγόρου, συνηθίσαμε νά παρακολουθοῦμε κατά τόν ἑορτασμό τῆς ἐτησίου μνήμης τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου στό Φανάρι, τή Θρονική Ἑορτή τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, τήν παρουσία καί συμμετοχή κατ’ αὐτήν ἐπισήμου Ἀντιπροσωπείας τῆς λεγομένης Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, μέ ὑψηλή πάντοτε ἐκπροσώπηση, κυρίως ὅσον ἀφορᾶ τόν ἐπικεφαλῆς της.

Ἀπό καιροῦ εἰς καιρόν, κυρίως μετά ἀπό νέα διαδοχή στόν Πατριαρχικό Θρόνο ἤ, ἀντιστοίχως, τόν παπικό, ἔχουμε γίνει μάρτυρες τῆς συμμετοχῆς καί παρουσίας κατ’ αὐτήν (καί) τοῦ ἰδίου τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς Δυτικῆς «Ἐκκλησίας», ὡς ἐπικεφαλῆς τῆς ἐν λόγῳ ἀντιπροσωπείας.

Ἰδιαιτέρως σ’ αὐτές τίς περιπτώσεις, τά ὅσα λαμβάνουν χώραν ἐντός τοῦ Πατριαρχικοῦ Ναοῦ καί δή κατά τήν ὥρα τῆς τελέσεως τῆς πανηγυρικῆς Θείας Λειτουργίας προξενοῦν θλίψη καί ἱερή ἀγανάκτηση στίς ψυχές τῶν ὀρθοδόξων. Ἀνεξίτηλα θά παραμείνουν στή μνήμη μας τά ὅσα φρικτά καί βλάσφημα συνέβησαν πρό ἐτῶν σέ ἀνάλογες περιπτώσεις, ὅταν ἱεροφορεμένος Διάκονος τοῦ Πατριάρχου ἐθυμιάτιζε τόν εἰσερχόμενο στόν Πατριαρχικό Ναό Ποντίφηκα καί τόν ἐμνημόνευσε, προφανῶς ἀκολουθῶν σχετική Πατριαρχική ὁδηγία καί ἐντολή, στίς Διακονικές αἰτήσεις του, ὡς κανονικό καί ὀρθόδοξο ἐπίσκοπο τῆς Ρώμης, ὁμοῦ μετά τοῦ οἰκείου ὀρθοδόξου Πατριάρχου. Ἐπιπλέον, κατά τίς πλέον ἱερές στιγμές τῆς Θείας Λειτουργίας, ὁ λειτουργῶν Πατριάρχης ἐξῆλθε, κατά τήν φοβερή ὥρα τοῦ «Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν», τοῦ ἱεροῦ Βήματος καί ἀντήλλαξε μέ τόν Πάπα ἀδελφικό ἀσπασμό ἐν μέσῃ Ἐκκλησίᾳ, ἀπήγγειλε δέ, ὁ τελευταῖος, ἐκ μέρους τῶν πιστῶν (!) τήν Κυριακή Προσευχή, τό «Πάτερ ἡμῶν», ἐνῶ κατά τήν ἀπόλυση συν-εὐλόγησε μετά τοῦ Πατριάρχου τό ἐκκλησίασμα!

Ἐξίσου σημαντικά, ὡς φρικτά καί βλάσφημα, εἶναι καί τά ὅσα κατά καιρούς ἔχουν, σέ ἀνάλογες περιστάσεις, ἀκουστεῖ ἀπό τά Πατριαρχικά χείλη στό πλαίσιο τοῦ καθιερωμένου Χαιρετισμοῦ πρός τήν Παπική Ἀντιπροσωπεία. Πρόκειται οὐσιαστικῶς γιά ἐπίσημες δηλώσεις τοῦ Πατριάρχου, οἱ ὁποῖες, συνήθως, ἀναφέρονται, μεταξύ ἄλλων, στήν ἀποτίμηση ἀλλά καί τόν περαιτέρω σχεδιασμό τῆς πορείας πρός τήν πλήρη ἑνότητα ὀρθοδόξων καί Δυτικῶν.

Ὁ ἐφετινός ἑορτασμός τῆς Θρονικῆς Ἑορτῆς στό Φανάρι, πέραν τῶν κακῶς καθιερωμένων, δηλαδή τῆς παρουσίας καί συμμετοχῆς τῶν αἱρετικῶν κατά τήν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας (σημ.: ἀποτελεῖ οἰκουμενιστική πρακτική ἡ συστηματική ἐπανάληψη ἐπιμέρους ἀντορθοδόξων καί ἀντικανονικῶν πράξεων, οἱ ὁποῖες σύν τῶ χρόνω συμβαίνουν πλέον ἀδιαμαρτύρητα καί δημιουργοῦν τή δική των «παράδοση»!) τίς σχεδόν ἀναμενόμενες δυσάρεστες διαστάσεις τίς «ἔκρυβε» ὁ ἐπίσημος Χαιρετισμός τοῦ Πατριάρχου πρός τήν Παπική ἀντιπροσωπεία.

Ὁ ὁμολογουμένως ἐπιδέξιος χειριστής τῶν ζητημάτων αὐτῶν Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἀφοῦ χρησιμοποιεῖ τίς γνωστές οἰκουμενιστικές τοποθετήσεις καί διατυπώσεις, ὅσον ἀφορᾶ στήν θεώρηση τῆς Παπικῆς αἱρέσεως καί τῶν ἐκπροσώπων αὐτῆς, ὅπως: «ἀδελφή Ἐκκλησία τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης», » ἁγιώτατος ἀδελφός Φραγκίσκος», » Σεβασμιώτατος Καρδινάλιος Kurt Koch»(πρόκειται περί τοῦ ἐπικεφαλῆς τῆς ἀντιπροσωπείας καί ὑπευθύνου τοῦ Βατικανοῦ γιά τήν ἑνότητα τῶν χριστιανῶν) κ.τ.ὅ., διαρθρώνει τό λόγο του μέ σειρά σαφῶν καί παγίων βλασφήμων θέσεων, ἀντορθοδόξου καί οἰκουμενιστικοῦ περιεχομένου, ὅπου μεταξύ τῶν ἄλλων δέν διστάζει νά προκαλεῖ τούς ὀρθοδόξους ἐμφανιζόμενος (καί) ὡς ἀποδοκιμάζων τόν οἰκουμενισμό καί τίς πρακτικές του (!), ἐνῶ ἐπί τῆς οὐσίας ὄχι μόνον ἐμμένει εἰς αὐτά, ἀλλά θρασύτατα τά διακηρύττει καί τά ἐνεργεῖ.

Ἀξίζει τόν κόπο νά ἐπισημάνουμε καί καταδείξουμε τίς συγκεκριμένες αὐτές θέσεις, οἱ ὁποῖες καθιστοῦν τό περιεχόμενο τοῦ ἐπισήμου Χαιρετισμοῦ τοῦ Πατριάρχου πρός τήν Παπική Ἀντιπροσωπεία, ὡς μία ἀκόμη ἐπιβεβαίωση καί πιστοποίηση τῆς ἀμετανοήτου ἐμμονῆς τοῦ ἰδίου καί τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ὡς τοῦτο πολιτεύεται ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰῶνος καί ἐντεῦθεν, στήν προώθηση τοῦ ἐκκλησιομάχου καί παναιρετικοῦ ἤ μᾶλλον ἀθέου Οἰκουμενισμοῦ!

1. Ἀναφέρει: «Δρέπομεν, ἐπί ἥμισυν καί πλέον αἰώνα, τούς ἀγλαούς καρπούς τοῦ διαλόγου τῆς ἀγάπης. Ἡ πρώτη ἔκφρασις αὐτοῦ ὑπῆρξεν ἡ συνάντησις τοῦ Πάπα Παύλου τοῦ ΣΤ΄ καί τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου ἐν Ἱεροσολύμοις, ἡ ἀμοιβαία ἄρσις τῶν Ἀναθεμάτων, ....». Ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἀναφέρεται στό πλαίσιο τοῦ Διαλόγου τῆς ἀγάπης, τό ὁποῖο ἔθεσαν οἰ προκάτοχοί του καί τό ὁποῖο ἄν καί εἶναι σαφῶς ἀντορθόδοξο, οἰκουμενιστικό καί ἀδιέξοδο, τό ἐπιδοκιμάζει ἀνεπιφυλάκτως. Πρός διάλυση δέ κάθε ἀφελοῦς ἐπιφυλάξεως πρός δικαιολόγησιν τοῦ Πατριάρχου, διασαφηνίζει ὁ ἴδιος ποίοι θεωροῦνται κατ’ αὐτόν ὡς καρποί αὐτοῦ τοῦ Διαλόγου καί δή ἀγλαεῖς. Ξεκινᾶ δέ μέ τή βλάσφημη «ἄρση τῶν ἀναθεμάτων», ὄχι βεβαίως τυχαίως, ἀλλά ἐπιδοκιμάζων τά ἀντορθόδοξα πρακτικά βήματα τά ὁποῖα ὑπαγορεύει τό πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί εἶναι καταφανῶς ἀλλότρια τῆς ἀπαραιτήτου, σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη κανονική Πράδοση τῆς Ἐκκλησίας, συμφωνίας περί τήν Πίστη.

2. Ἀναφέρει: « Ἡ παραχώρησις εὐκτηρίων οἴκων, ἡ ἔμπρακτος ἀλληλεγγύη, ποικίλαι κοινωνικαί καί διακονικαί δράσεις, ἡ χορήγησις ὑποτροφιῶν εἰς ὀρθοδόξους φοιτητάς, γενικώτερον ὀ «διάλογος τῆς ζωῆς» προήγαγον τήν ἀλληλογνωριμίαν, τήν ὑπέρβασιν τῶν προκαταλήψεων καί τήν ἀμοιβαίαν ἐμπιστοσύνην….». Ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἐπαινεῖ τόν «διάλογο τῆς ζωῆς», δηλαδή τά πρακτικά βήματα προωθήσεως τῆς οἰκουμενιστικῆς προσεγγίσεως ὅλων τῶν χριστεπωνύμων ὁμάδων αἱρετικῶν, ὡς ἀδελφῶν «Ἐκκλησιῶν τοῦ Χριστοῦ», ὅπως ἀκριβῶς προέβλεπε ἡ διαβόητος Ἐγκύκλιος τοῦ 1920, ὀ λεγόμενος Καταστατικός Χάρτης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τήν ὁποία σκοπίμως καί προκλητικῶς ὁ ἴδιος τήν ἐπικαλέσθηκε στήν ἐναρκτήριο προσφώνησή του κατά τήν ψευδεπίγραφη ἁγία καί μεγάλη σύνοδο τῆς Κρήτης, πρό διετίας. Προκλητική, ἐπίσης, παραμένει ἡ ἔμμεση πλήν σαφής νύξη του ὅτι ἡ θεραπεία τοῦ μεγάλου Σχίσματος τῶν Δυτικῶν εἶναι θέμα ὑπερβάσεως ἑκατέρωθεν προκαταλήψεων καί ὄχι ἐγκαταλείψεως τῶν κακοδοξιῶν καί ἐν μετανοία ἐπιστροφῆς στήν αὐθεντική Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Δυστυχῶς, τέτοιες τοποθετήσεις ἀνακαλοῦν στή μνήμη μας τίς παλαιότερες θέσεις τοῦ Πατριάρχου περί τῶν κληροδοτησάντων εἰς ἡμᾶς τό σχίσμα Πατέρων μας, τῶν βλασφήμως μάλιστα χαρακτηρισθέντων ὑπ’ αὐτοῦ ὡς «θυμάτων τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως»!

3. Ἀναφέρει: «Συνεχίζομεν τόν «διάλογον τῆς ἀληθείας», ὁ ὁποῖος ἐπικεντροῦται πλέον εἰς τό θέμα «Πρωτεῖον καί Συνοδικότης, κατά τήν δευτέραν χιλιετίαν καί σήμερον«. Ὁ κ. Βαρθολομαῖος μέ περισσή ἄνεση ἀλλά καί τόλμη, ὄχι ὅμως καί σύνεση, μεταπηδᾶ ἀπό τόν διάλογο τῆς ἀγάπης στόν διάλογο τῆς ζωῆς καί ἐκεῖθεν στόν διάλογο τῆς ἀληθείας (πάλιν καλῶς πού ἐνθυμεῖται καί τά θέματα τῆς ἀληθείας, δηλαδή τῆς Πίστεως). Ἡ ἐπιλογή, ὅμως, τῶν συζητουμένων θεμάτων δημιουργεῖ τήν ἐντύπωση ὅτι ἀποφεύγονται τά οὐσιώδη καί ἱεραρχικῶς πρωτεύοντα, δηλαδή τά ἀμιγῶς θεολογικά ζητήματα καί θέματα Πίστεως. Ἐπιπλέον, ἡ πρόταξη θεμάτων κανονικῆς καί διοικητικῆς, ἔστω καί ἐκκλησιολογικῆς, φύσεως προδίδει ἀδιαφορία, ἐάν δέν πρόκειται γιά ἐπικίνδυνη μεθόδευση, ἡ ὁποία παραθεωρεῖ τή θέση τῆς Θεολογίας καί τῶν Δογμάτων, ὡς θεμελιωδῶν βάσεων καί κριτηρίων ὀρθῆς ἐκτιμήσεως καί ἑρμηνείας ὅλων τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὑποθέσεων καί πραγμάτων.

4. Ἀναφέρει: » Ἡ βούλησις διά τήν συνέχισιν τῆς πορείας πρός τήν ποθεινήν ἑνότητα δέν ἔχει ἐξασθενήσει, ὡς διεβεβαιώθη, διά τήν ἡμετέραν πλευράν, καί ἀπό τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Σύνοδον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Κρήτῃ.«. Ὁ κ. Βαρθολομαῖος, μή ἀφήνων ἀνεκμετάλλευτη καμμία εὐκαιρία ἀναφορᾶς στή λεγομένη «ἁγία καί μεγάλη» Σύνοδο τῆς Κρήτης, ἐπικαλεῖται τίς ἀποφάσεις της, γιά νά διαβεβαιώσει οὐσιαστικῶς ὅτι ἡ μέχρι σήμερον ἀκολουθουμένη οἰκουμενιστική πρακτική καί τακτική στά ζητήματα τοῦ Διαλόγου καί τῆς προωθήσεως τῆς λεγομένης ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν, θά συνεχισθεῖ ἀπρόσκοπτα. Ἄλλωστε, ὅπως ἐπίσης προκύπτει ἀπό τίς ἀποφάσεις τῆς ἀντορθοδόξου συνόδου τῆς Κρήτης, ὑπάρχει πλέον «πανορθόδοξη» ἀνδρομική Συνοδική νομιμοποίηση τῆς οἰκουμενιστικῆς πορείας καί δέσμευση γιά τήν ἀνάλογη «ὁμαλή» συνέχισή της.

5. Ἀναφέρει: «Εἶναι ἀδιανόητον, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ νά ἀδιαφορῆ διά τάς διασπάσεις ἐν αὐτῆ καί νά μήν προσεύχηται καί ἀγωνίζηται διά τήν ὑπέρβασίν των. «. Ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἐνταῦθα, σέ μία φαινομενικῶς ἁπλή καί ἀθώα τοποθέτησή του, τεχνηέντως διοχετεύει τήν πεπλανημένη ἤ μᾶλλον διεστραμμένη οἰκουμενιστική ἐκκλησιολογική, περί αἱρέσεων καί σχισμάτων, θέση καί θεωρία. Τό κλειδί αὐτῆς τῆς τοποθετήσεως ἀποτελεῖ ἡ φράση «διασπάσεις ἐν αὐτῆ», δηλαδή ἐντός αὐτῆς, ἐντός τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Τά σχίσματα, λοιπόν, καί οἱ αἱρέσεις διασποῦν μέν τήν ἑνότητα αὐτῆς, οὐδείς ὅμως ἀποξενώνεται ἀπό αὐτήν! Εἰδικότερον, ἡ συγκεκριμένη τοποθέτηση, ἐν συνδυασμῶ καί μέ ἄλλες σχετικές προσεγγίσεις τοῦ Πατριάρχου καί τῶν συμβούλων του, ἀφήνει νά ἐννοηθεῖ ὅτι μπορεῖ ἡ Ἀνατολική καί Δυτική Ἐκκλησία νά εἶναι διασπασμένες, πλήν ὅμως ἀμφότερες παραμένουν ἐντός τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὡς τμήματα Αὐτῆς! Ἑπομένως καί κατ’ ἐπέκταση θεωρεῖται ὀρθή ἡ προσέγγιση πού θέλει καί θεωρεῖ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἔννοια εὐρύτερη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας!

6. Ἀναφέρει: «Ὁ θεολογικός μινιμαλισμός καί ὁ οἰκουμενιστικός οὐτοπισμός,…καί, βεβαίως, ἡ ἀπαισιοδοξία καί ἡ ἀρνητικότης ἀπέναντι εἰς τήν προοπτικήν τῆς θετικῆς ἐκβάσεως τῆς οἰκουμενικῆς προσπαθείας, δέν ἀποτελοῦν δι’ ἡμᾶς καλόν σύμβουλον.» . Ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ὁμολογουμένως μέ περισσή τόλμη, διπλωματία, ἀλλά καί….κυνικότητα, κατονομάζει ὁ ἴδιος ἐκεῖνα γιά τά ὁποῖα κατηγορεῖται, ἐμφανιζόμενος ἐδῶ παραδόξως νά τά ἀπορρίπτει καί, ἐμμέσως, νά τά ἀποκηρύσσει κιόλας! Πάντοτε, βεβαίως, μόνον φραστικῶς. Σπεύδει μάλιστα νά μετονομάσει τόν «ἀποκηρυχθέντα» οἰκουμενισμό, βασικό ἐργαλεῖο τοῦ ὁποίου εἶναι ὁ παρομοίως «ἀποδοκιμαζόμενος» θεολογικός μινιμαλισμός, οὕτως ὥστε νά καταστήσει, ὑποκριτικῶ τῶ τρόπῳ, τούς κατηγοροῦντας αὐτόν δι’ αὐτά, ὡς σκιαμαχούντας. Καί τό νέον ὄνομα αὐτοῦ: «οἰκουμενική προσπάθεια»! Ὁπότε, τό πρόσημο τῆς τοποθετήσεως τῶν κατηγόρων του ἀπό θετικό γίνεται ἀρνητικό, διότι δέν θά ἀντιτίθενται σέ κάτι κακό καί ἀπορριπτέο, ἀλλά σέ κάτι καλό καί ἐπαινετό, ὅπως θά δίνεται πλέον ἡ ἐντύπωση ὅτι εἶναι ἡ «οἰκουμενική προσπάθεια»! Τά σχόλια περιττεύουν.

7. Ἀναφέρει: «Εἰς δέ τούς ἐκπροσώπους τοῦ ἀντιικουμενικοῦ καί ἀντιδιαλογικοῦ φονταμενταλισμοῦ, λέγομεν, μετ’ ἐμφάσεως, ὅτι ὄχι μόνον δέν εἶναι οἱ αὐθεντικοί ὑπερασπισταί τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως, ὡς οἱ ἴδιοι θεωροῦν τόν ἑαυτόν των, ἀλλά ὅτι παρερμηνεύουν καί παραποιοῦν τήν γνησίαν παράδοσιν, καί, διά τοῦ οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν ζήλου των, διχάζουν τόν λαόν τοῦ Θεοῦ.«. Ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ἀφοῦ μετονόμασε τόν δυσώνυμο οἰκουμενισμό σέ «οἰκουμενική προσπάθεια», δέν παρέλειψε, ὑπό τό νέο πρίσμα (διαθέσιμο πρός παραπλάνηση ἀφελῶν καί ….»προθύμων»), νά χαρακτηρίσει καί τούς ἀντιδρῶντες στίς ἐπιλογές καί τούς σχεδιασμούς του στό πλαίσιο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέ νέο ὄνομα, ὡς «ἀντιοικουμενικούς» καί «ἀντιδιαλογικούς» φονταμενταλιστές, κάλπικους ὑπερασπιστές τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως καί διαστρεβλωτές τῆς γνησίας παραδόσεως, τήν ὁποίαν προφανῶς, κατ’ αὐτόν, ὁ ἴδιος τηρεῖ καί ἀκολουθεῖ. Ἐδῶ, μόλις πού εἶναι ἀνάγκη νά ἐπισημάνουμε ὅτι ὁ χαιρετίζων καί λέγων τά τοιαῦτα, δυστυχῶς, ἐνσυνειδήτως καί τεχνηέντως, ἀλλά καί ἀδιστάκτως, ἐπιχειρεῖ, ὄχι ἁπλῶς νά ἀμνηστεύσει τόν παναιρετικό Οἰκουμενισμό, ἀλλά, καί, νά τόν προβάλλει ὡς ἔκφραση τῆς γνησίας ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως!

8. Ἀναφέρει: » Ὡς ἀπεφάνθη ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος, «κοινός» καί «ἑνιαῖος» σκοπός εἰς πάντας τούς θεολογικούς διαλόγους, τούς ὁποίους διεξάγει ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, εἶναι «ἡ τελική ἀποκατάστασις τῆς ἐν τῆ ὀρθῆ πίστει καί τῆ ἀγάπῃ ἑνότητος«. Τό κοινόν ποτήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας προϋποθέτει τήν κοινήν πίστιν, τήν πλήρη συμφωνίαν εἰς τήν ὁμολογίαν τῆς πίστεως.». Ὁ κ. Βαρθολομαῖος, σαφῶς ἐπιλεκτικῶς καί στοχευμένως, ἐπικαλεῖται κάποια ὀρθοδοξοφανή ἀποσπάσματα ἐκ τῶν ἀποφάσεων τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης, γιά νά παραπλανήσει τούς ἀφελεῖς ἀκροατές του καί ὅσους συνεχίζουν νά δίδουν προσοχή στούς λόγους του. Ἐπαναλαμβάνει τά ὅσα, πρό ἀρκετῶν ἐτῶν καί μέ περισσή ὑποκρισία, ἀνέφερε ὡς δικαιολογίες γιά τίς οἰκουμενιστικές του ἐπιλογές (συμπροσευχές κ.ο.κ.) στούς ἠπίως διαμαρτυρηθέντες γι’ αὐτές Ἁγιορεῖτες Πατέρες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγίστης Λαύρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους, προφανῶς ὑποτιμώντας τή νοημοσύνη τους. Ἐπειδή, ὅμως, αὐτά λέγονται στό πλαίσιο ἑνός Χαιρετισμοῦ πρός τήν Παπική Ἀντιπροσωπεία στή Θρονική ἑορτή τοῦ Πατριαρχείου, ἐάν προσέξουμε λίγο περισσότερο, θά διακρίνουμε ὅτι οἱ λόγοι του ἐξυπηρετοῦν περισσότερες σκοπιμότητες καί σέ διαφορετικά μάλιστα ἐπίπεδα. Ἔτσι, δείχνει ὅτι «ὀρθοτομεῖ» ἔναντι τῶν «ἑτεροδόξων», ὅτι ἐκφράζει καί ἐφαρμόζει τά «πανορθοδόξως» ἀποφασισθέντα στήν Κρήτη καί, συγχρόνως, διατηρεῖ, πίσω ἀπό τίς γραμμές, μία ἀδιόρατη διγλωσσία, μέσω ἐκφραστικῶν γενικεύσεων καί ἀποφυγῆς οὐσιαστικῶν διευκρινίσεων. Γι’ αὐτό καί παρά τίς πομπώδεις ἐκφράσεις του περί «κοινοῦ» καί «ἑνιαίου» σκοποῦ, «τελικῆς ἀποκαταστάσεως τῆς ἐν τῆ ὀρθῆ πίστει καί τῆ ἀγάπῃ ἑνότητος», «κοινῆς πίστεως» καί «πλήρους συμφωνίας εἰς τήν ὁμολογίαν τῆς πίστεως» ὡς δῆθεν ἐπιδιώξεων τῆς «οἰκουμενικῆς προσπαθείας» του, ἀφήνει ἀναπάντητα κάποια καίρια ἐρωτήματα: Ἡ ἀποκατάσταση στήν ἑνότητα στήν ὁποία ἀναφέρεται, ἀφορᾶ στούς παρεκκλίναντας ἤ σέ ἀμφοτέρους τούς διαλεγομένους; Ἡ ὀρθή Πίστις εἶναι δεδομένη καί ἀναμφισβήτητη στούς Διαλόγους, τουλάχιστον γιά τούς ὀρθοδόξους, ἤ, ἔστω θεωρητικῶς, τίθεται ὡς κοινό ζητούμενο τῶν διαλεγομένων; Ἡ ποθουμένη, κατ’ αὐτόν, ἑνότης θά ἐπιτευχθεῖ μέσῳ τῆς ἀποδοχῆς τῆς Ὀρθοδοξίας ἤ μέσω συμφωνουμένων συμιβαστικῶν λύσεων («μεσότητος») καί διατηρήσεως, τελικῶς, τῆς ποικιλίας τῶν ἑκατέρωθεν ὑφισταμένων διαφορετικῶν θέσεων καί ἀπόψεων; Δυστυχῶς, ὅλα αὐτά παραμένουν ἀναπάντητα, ἐνῶ ἐν τῆ πράξει καί στό πλαίσιο τῆς «οἰκουμενικῆς προσπαθείας» φαίνεται ὅτι, ὄχι μόνον δέν ἀποκλείονται, ἀλλά, μᾶλλον μεθοδεύεται νά προωθηθοῦν.

9. »Αναφέρει: » .… ἡ ἀδελφή Ἐκκλησία τῆς Ρωσσίας, ἀντιδρῶσα εἰς τό Οὐκρανικόν Αὐτοκέφαλον, διέκοψε τήν εὐχαριστιακήν κοινωνίαν μετά τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.(….) Ἡ στάσις αὕτη τοῦ πατριαρχείου Μόσχας στερεῖται θεολογικοῦ καί ἐκκλησιολογικοῦ θεμελίου, καί ἀντίκειται πρός τήν Παράδοσιν τῆς μιᾶς, Ἀγίας, καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.». Ὁ κ. Βαρθολομαῖος μέ αὐτήν τήν δημόσια ἀναφορά του, ἐν μέση Ἐκκλησίᾳ καί δή στό πλαίσιο ἑνός χαιρετισμοῦ πρός μία ἀντιπροσωπεία «ἑτεροδόξων» (κατά τήν «κομψή» νεόκοπη ὁρολογία τῆς συνόδου τῆς Κρήτης) διαπράττει μία ἐκκλησιαστική ἀπρέπεια. Ἐκθέτει δημοσίως μία λεπτή ἐσωτερική ὑπόθεση τῆς Ἐκκλησίας καί ἐπιτίθεται πρός μία πραγματικῶς ἀδελφή ἐν τῆ πίστει Ἐκκλησία, τό Πατριαρχεῖο τῆς Ρωσίας, καθιστώντας κοινωνούς αὐτῆς (τῆς ὑποθέσεως) τήν ὑπ’ αὐτοῦ θεωρουμένη «ἀδελφή Ἐκκλησία τῆς Ρώμης» (δηλαδή τούς αἱρετικούς), ἡ ὁποία, ὡς γνωστόν, ἔχει ἱστορικῶς μεγάλο μερίδιο εὐθύνης γιά τήν εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Οὐκρανίᾳ δράση τῆς Οὐνίας καί ἡ ὁποία ἀκόμη καιροφυλακτεῖ. Δίνεται ἔτσι ἡ ἐντύπωση ὅτι ἤδη ἔχει ἐπιτευχθεῖ ἡ ἕνωση μετά τῶν Δυτικῶν καί τό δευτερόθρονο, πλέον, Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ἀναφέρει καί γνωστοποιεῖ, ἄν δέν ἐκθέτει, τό πρόβλημά του, ἐνώπιον τῶν ἀντιπροσώπων τῆς πρωτοθρόνου, πλέον, Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης! Ἄς ἐλπίσουμε δέ, αὐτή ἡ ἀπρέπεια νά μή ἀποτελεῖ, πραγματικῶς, ἔμμεση ἐκζήτηση τῆς βοηθείας τοῦ Βατικανοῦ ἐπ’ αὐτοῦ τοῦ θέματος, ἀνακαλουμένων ἔτσι στή μνήμη μας καταδεδικασμένων τραγικῶν γεγονότων καί πρωτοβουλιῶν, ἐκ τῆς μελανῶν σελίδων τῆς ἱστορίας ἐξωμοτῶν ἀξιωματούχων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Καί,

10. Ἀναφέρει: » Δεόμενοι ὅπως ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου, ὁ δοξαζόμενος ἐν τοῖς Ἁγίοις αὐτοῦ Ἀποστόλοις Ἀνδρέᾳ καί Πέτρῳ, τοῖς αὐταδέλφοις μιμηταῖς τοῦ σταυρικοῦ Πάθους Αὐτοῦ καί ἱδρυταῖς τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν, εὐλογῆ καί κρατύνῃ τήν διακονίαν καί τήν ἐκκλησιαστικήν μαρτυρίαν πάντων ἡμῶν ἐν τῶ κόσμῳ, πρός δόξαν τοῦ ἑπερουρανίου ὀνόματος Αὐτοῦ.» Ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἐπιστεγάζει μέ τά ἀνωτέρω τόν Χαιρετισμό του πρός τήν Παπική Ἀντιπροσωπείᾳ, εἰς ἐπήκοον τοῦ ἐκκλησιάσματος (πανηγυρίζοντος τή μνήμη τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς Κωνσταντινουπολίτιδος τοπικῆς Ἐκκλησίας στόν πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό) καί προχωρεῖ πέραν τῶν ὑπό ὁρισμένων, ἀφελῶς καί σαφῶς ἐσφαλμένως, ἐκλαμβανομένων ὡς προσφωνήσεων εὐγενείας καί καλῆς θελήσεως. Συγκεκριμένως, χωρίς νά παραλείπει τήν καθιερωμένη πλέον, ἀντικανονικῶς καί ἀντορθοδόξως, θεώρηση τῆς αἱρέσεως ὡς ἐξίσου ἀποδεκτῆς μέ τήν Ὀρθοδοξία, καθώς καί τοῦ ὀρθοδόξου Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ὡς ἰσοτίμου μέ τήν αἱρετική κοινότητα τῆς πεπτωκυίας πάλαι ποτέ Ἐκκλησίας τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης, ἐπεκτείνεται καί διευκρινίζει, ἐπί τῆς οὐσίας, τά λεγόμενά του. Προηγουμένως, διανθίζει τόν ἐπίλογο τοῦ Χαιρετισμοῦ του, μέ τίς συνήθεις «ἀγαπολογίες» (ὅπως ὅτι » Ὁ Θεός εἶναι παρών, ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη καί ἀλληλεγγύη», ἀποσιωπώντας ὅτι ἡ ἀγάπη χωρίς ταυτότητα ἀληθείας μπορεῖ νά εἶναι ψευδεπίγραφη καί ὄχι κατά Θεόν) καί μέ ἀνούσιες Φαναριώτικες μεγαλοστομίες περί διαλόγου τόν ὁποῖον ἐπιδιώκει τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο «μέ τόν σύγχρονον πολιτισμόν καί τούς πολιτισμούς»! Τί σημαίνει, ὅμως, διάλογος μέ τούς πολιτισμούς; Τί εἶναι τό Πατριαρχεῖο; Κάτι ἀνάλογο μιᾶς Φιλοσοφικῆς σχολῆς ἤ μιᾶς Μασωνικῆς στοᾶς; Τί ἐκπροσωπεῖ σήμερον, μέ τά καμώματα τῶν ἐκπροσώπων του, τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο; Τήν Ὀρθοδοξία ἤ ἕναν ὑψηλό ἀνθρώπινο πολιτισμό; Διότι, σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη Παράδοση ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνας χῶρος πολιτισμοῦ, ἀλλά κοινωνία θεώσεως. Οὔτε ἀποτελεῖ ἔργο καί ἀποστολή Της ἡ παραγωγή πολιτισμοῦ, ἀλλά, κάτι ἀπείρως σπουδαιότερο, ἡ ἐν Χριστῶ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου. Ἐν κατακλεῖδι, λοιπόν, στόν ἐν λόγῳ Χαιρετισμό του, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος «δέεται», ἀσεβῶς καί βλασφήμως, ὅπως ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου «εὐλογῆ» καί «κρατύνη» «τήν διακονίαν καί τήν ἐκκλησιαστικήν μαρτυρίαν» τῶν Δυτικῶν στόν κόσμο! Διακονία, ὅμως, καί ἐκκλησιαστική μαρτυρία γνωρίζομε ὅτι ὑπάρχει καί ἐνεργεῖται μόνον ὅπου ὑπάρχουν Μυστήρια, Θεία Χάρις, δυνατότητα σωτηρίας καί, βεβαίως, ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ, ὅταν καί ὅπου διαφυλάσσεται καί τηρεῖται ἡ ὀρθή Πίστις. Αὐτά δέ, συνιστοῦν καί ἐκφράζουν τήν κοινωνία καί ὁμολογία τῶν εὐσεβῶν χριστιανῶν, σύν πᾶσι τοῖς Ἀγίοις, στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία Του. Καί, αὐτά, δυστυχῶς, ὁ φερόμενος ὡς «Πατριάρχης τοῦ Γένους» καί προκαθήμενος τῆς «ἐσταυρωμένης» Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, γυμνῆ τῆ κεφαλῆ, δηλώνει καί διακηρύσσει, ἐν ὡμοφορίῳ καί ἐν μέσῃ ἐκκλησίᾳ, ὅτι ὑφίστανται καί στήν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ! Αὐτή, ὅμως, ἡ «ὁμολογία» δέν εἶναι ἀληθής Ὁμολογία τῆς ὀρθῆς, δηλαδή τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Εἶναι προδοτική ὁμολογία μέ γλῶσσα καί περιεχόμενο τά ὁποῖα ὁμοιάζουν, ὅπως θά ἔλεγε ὁ Ἅγιος Μάξιμος, ὁ ὄντως γνήσιος Ὁμολογητής τῆς Ὀρθοδοξίας, μέ «ξίφος δίστομον καί ξυρόν ἠκονημένον….ψυχάς σφάζουσαν καί εἰς πέταυρον ἅδου καί βάραθρον σκότους παραπέμπουσαν«!

ΑΚΤΙΝΕΣ

averoph