ΚΛΗΡΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

«Μετά τον Θεό στη γη ο Πατριάρχης!»

Απόσπασμα προσφώνησης του Ηγούμενου της Ι.Μ. Οσίου Δαυίδ Ευβοίας Αρχιμ. Γαβριήλ προς τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο. 

«Ενθυμούμαι Παναγιώτατε όταν στις 30 Σεπτεμβρίου του 1990 έστειλε ο Όσιος Γέρων ημών, ο Όσιος Ιάκωβος, αντιπροσωπεία της Μονής μας τον πατέρα Σεραφείμ, μακαριστό ήδη, και τον πατέρα Νικόδημο στα Άγια Μετέωρα ως αντιπροσώπους κι εσείς με την αγάπη σας προσαγάγατε στον αείδημο Παναγιώτατο Πατριάρχη Δημήτριο για να λάβουν την ευχή του, εκείνος, αφού τους έδωσε την ευχή του, ύψωσε και ένα αντίδωρο στο όνομα του Γέροντος Ιακώβου… Όταν οι πατέρες επέστρεψαν, αφηγήθηκαν στον Άγιο Γέροντα ότι είδαν τον Παναγιώτατο απαστράπτοντα, κι εκείνος τους είπε: «δεν ξέρετε παιδιά μου ότι μετά τον Θεό στη γη είναι ο Πατριάρχης;»

ΚΛΗΡΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

Ο κληρικαλισμός, ο σύγχρονος λαβύρινθος στον οποίο χάνονται οι νέοι και στην διατήρηση του οποίου υποδουλώνονται οι γέροι! Τυποποίησε την σωτηρία του ανθρώπου και έσυρε την Εκκλησία στον κόσμο τούτο. Κυριάρχησε και στην λατινική εκκλησία, μέσω της ιεραρχίας και του Filioque, το οποίο είναι απαραίτητο στην κυριαρχία του κλήρου, κυριάρχησε καί στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ίσως μετά την Πύρρειο νίκη της επι της εικονομαχίας.

Φυσικά ο κληρικαλισμός, όπως μας φανερώνει και η λατινική εκκλησία, χρειάζεται ένα πρωτείο για να εδραιωθεί. Και γι’αυτό σήμερα στην Ορθόδοξη Εκκλησία μαίνεται ένας αγώνας, μία πλύση εγκεφάλου, για το πρωτείο της χειροτονίας. Όπως λέγεται, στην πρώτη Εκκλησία τρία ήταν τα μυστήρια : το βάπτισμα, η χειροτονία και η Θ.Ευχαριστία!. Σήμερα στην τελευταία Εκκλησία, μας απέμεινε μόνον ένα, η χειροτονία. Διότι ο Ιερεύς μας βαπτίζει, μας αγιάζει και μας οδηγεί στην Σωτηρία! Μία απόλυτη διαστροφή της Εκκλησίας. Διότι ταυτοχρόνως αυτός ο Ιερεύς, αυτός ο τύπος, διοικεί και την εκκλησία. Χωρίς να δίνει σε κανέναν λογαριασμό ούτε κάν στον Κύριο, διότι είναι ο αντιπρόσωπος Του. Και όπως μας μετέφερε ο Κόντογλου, τον λόγο ενός Ισπανού ιερέως, ο Κύριος είναι ο αντιπρόσωπος του Ιερέως στον Ουρανό!

Στο περιοδικό θεολογία, το οποίο κάτω από την διεύθυνση του Γιαγκάζογλου έγινε το επίσημο όργανο του Οικουμενισμού, υπάρχουν  δύο βασικά κείμενα, στο τεύχος 2, τόμος 81 (Απρίλιος-Ιούλιος 2010), γραμμένα από πανεπιστημιακούς ιερείς, τα οποία θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε και τα οποία αποδεικνύουν την αλήθεια που υποστηρίξαμε πρίν από καιρό: ο κληρικαλισμός και ο οικουμενισμός είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Το πρώτο είναι γραμμένο απο τον πρωτοπρεσβύτερο Βασίλειο Καλλιακμάνη, καθηγητού  του τμήματος θεολογία του Α.Π.Θ. Έχει τον τίτλο: Ποιμαντικές αρχές και Εκκλησιολογία, και όπως βλέπουμε ήδη ασχολείται με δύο πραγματικότητες με τις οποίες δέν ασχολήθηκε ποτέ η Πατερική μας εποχή. Γι’αυτό και δέν διαθέτουμε Εκκλησιολογία αλλά ούτε ποιμαντική παρα μόνον λόγους περι Ιερωσύνης που προσπαθούσαν να τονώσουν το φρόνημα του κλήρου. Να του κρατήσουν την φλόγα αναμμένη.

Το δεύτερο είναι γραμμένο από τον πρωτοπρεσβ. Αθανάσιο Γκίκα, ο οποίος είναι αναπληρωτής καθηγητής του τμήματος ποιμαντικής και κοινωνικής θεολογίας του Α.Π.Θ. Σ’αυτή την δεύτερη εργασία βλέπουμε ξεκάθαρα το άδειασμα τού χριστιανού απο κάθε περιεχόμενο και τό φόρτωμα τών πάντων στην ιερωσύνη : «η ιερωσύνη κατα συνέπεια (άρα) παραδόθηκε άμεσα απο τον Χριστό στους Αποστόλους, με την ευθύνη να την μεταδόσουν στους διαδόχους τους επισκόπους και πρεσβυτέρους... Η ιερωσύνη είναι χάρισμα και δωρεά αγιαστική στον κόσμο για να διακονήσει εντός της Εκκλησίας τη σωτηρία των μελών της. (ο δεχόμενος υμάς εμέ δέχεται και ο εμέ δεχόμενος δέχεται τον αποστείλαντά με, Ματθ,. 10,40). Δέν είναι αυτή η σωτηρία, αλλά είναι αυτή (η ιερωσύνη) που διακονεί την σωτηρία». 

ΕΝΑ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΟΣ. Στα όρια της ψυχασθένειας. Και όμως ο Απ. Παύλος διευκρινίζει : Κορ Α, 12, 4: «Διαιρέσεις δέ χαρισμάτων εισί, το δέ αυτό Πνεύμα. και διαιρέσεις διακονιών εισί, και ο αυτός Κύριος. και διαιρέσεις ενεργημάτων εισίν, ο δέ αυτός εστί Θεός, ο ενεργών τα πάντα εν πάσιν. Εκάστω δέ δίδοται η φανέρωσις του Πνεύματος, προς το συμφέρον : .........άλλω δίδοται λόγος σοφίας, άλλω λόγος γνώσεως κατά το αυτό Πνεύμα, ετέρω δέ πίστις.........πάντα δέ ταύτα ενεργεί το εν και το αυτό Πνεύμα, διαιρούν ιδία εκάστω καθώς βούλεται». Άλλα τα χαρίσματα, άλλο οι διακονίες, άλλο οι ενέργειες! Πώς είναι δυνατόν να πάρει στην πλάτη του ο κλήρος τα πάντα και να καταργήσει την βούληση του Αγίου Πνεύματος; Γίνεται! : Κορ, 12, 24: «αλλ’ ο Θεός συνεκέρασε το σώμα, τω υστερούντι περισσότεραν δούς τιμήν, ίνα μή ή σχίσμα εν τω σώματι. Αλλά το αυτό υπέρ αλλήλων μεριμνώσι»

Δια σχίσματος λοιπόν οι ανύπαρκτοι, έρχονται κατευθείαν στην Βασιλεία δια της χειροτονίας.  Όμως οι πράξεις των Αποστόλων, ξανά, είναι και θα είναι η παντοτινή τους κατακραυγή. Πράξεις Στ, 2: «προσκαλεσάμενοι δέ οι δώδεκα το πλήθος των μαθητών είπον: ούκ άρεστον ......επισκέψασθε ούν, αδελφοί, άνδρας εξ’υμώνμαρτυρουμένους επτά, πλήρεις πνεύματος Αγίου και Σοφίας, ούς καταστήσομεν επι της χρείας ταύτης........ούς έστησαν ενώπιον των αποστόλων, και προσευξάμενοι επέθηκαν αυτοίς τας χείρας».

Με την παρουσία και δράση των 12 υπήρχαν μαθητές πλήρεις πνεύματος και σοφίας (ούτε κόσμος ούτε λαός,μαθητές!). Που βρίσκονται σήμερα; Στους Ιερείς και πάλι οι οποίοι διακονούν την σωτηρία μας; ΕΛΕΟΣ ΤΗΣ ΑΠΙΣΤΙΑΣ. Εμείς θα προτιμήσουμε το Άγιο Πνεύμα, όπως το δίδαξε και ο Παΐσιος. Προτιμώ την διακονία του Θεού παιδιά μου, να με συμπαθάτε!

  
ΠΑΣΧΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΟΣ! Γι’αυτό σβύνουμε σαν Εκκλησία και σαν έθνος. Κανένας δέν γεννιέται Έλληνας αλλά δέν γεννιούνται ούτε προορισμένοι  Χριστιανοί. Όλα αποκτώνται με κόπο και με τον αγώνα της αλήθειας.

Μετά την φανέρωση της πλάνης και του σχίσματος που συντελείται (ελπίζουμε να έγινε φανερό), ας απολαύσουμε το παραλήρημα των οικουμενιστών καθηγητών διότι ο μυστικός σκοπός τους αποκαλύπτεται, στο ίδιο τεύχος, από τον π.Θερμό «η ποιμαντική ως πεδίο συνάντησης της Ορθοδοξίας με την Νεωτερικότητα». Η Νεωτερικότης, ο άλλοτε σοσιαλιστικός παράδεισος. Το καύχημα όλων για την στενή τους σχέση με την Νεωτερικότητα. Το βάπτισμα στην Νεωτερικότητα θα είναι σε λίγο το σωτήριο βάπτισμα των Χριστιανών: εξ’ύδατος και πνεύματος Νεωτερικότητος!

«Το έργο του Χριστού συνεχίσθηκε από τους αποστόλους και τους διαδόχους τους, επισκόπους και πρεσβυτέρους, οι οποίοι πρέπει να είναι ενωμένοι και να έχουν την αναφορά τους στην κεφαλή της Εκκλησίας, τον Χριστό»

Ξέρει ότι λέει αερολογίες και γι’αυτό χρησιμοποιεί το πρέπει σαν σανίδα σωτηρίας. Αγαπητέ κ.Καλλιακμάνη το έργο του Χριστού συνεχίζεται από τους Αγίους του. Ρίξε μια ματιά στις ευχές της Ευχαριστίας!

«Το Μυστήριο του Βαπτίσματος αναγεννά οντολογικά τον άνθρωπο, ενώ η ιερωσύνη αποτελεί πνευματικό λειτούργημα και διακόνημα για τη σωτηρία του κόσμου». Γι’αυτό και στα μάτια του κλήρου δέν υπάρχουν πιστοί, και δέν πρέπει να υπάρχουν, υπάρχει κόσμος.

«Μυστήρια ονομάζονταν αρχικά εκτός από την Ιερωσύνη, κυρίως το Βάπτισμα και η Θ.Ευχαριστία». Είναι ένας αληθινός πόλεμος γιά το πρωτείο.

Και η μεγαλύτερη αντίφαση για να κλείσουμε τον μικρό έλεγχο της αιρέσεως και του σχίσματος, όπως μάς φανέρωσε καί και ο Απ. Παύλος.

«Οι πατέρες της Εκκλησίας αρνήθηκαν να διαστείλουν την θεσμική από την χαρισματική Ιερωσύνη. Το υπούργημα της Ιερωσύνης δέν είναι ατομικό χάρισμα αλλά δώρο του Αγίου Πνεύματος που ασκείται εντός της Εκκλησίας και για την Εκκλησία»

Ας σταθούμε κατ’αρχάς στον καρπό της θεολογίας του Ζηζιούλα και του Γιανναρά «το υπούργημα...δέν είναι ατομικό χάρισμα» όπου υπονοείται βεβαίως πως είναι δυνατόν ο αληθινός Θεός, το Άγιο Πνεύμα, να χαρίσει σοφία, προφητεία κ.τ.λ. ατομικά σε κάποιον, για ιδιωτική του χρήση. Διότι είναι αυτονόητο ότι ο Θεός δεν μπορεί να είναι ο Θεός ενός ατόμου. Ο αγαπητός Ιερεύς όμως ακολουθώντας τον Ζηζιούλα και τον Γιανναρά, για τους οποίους ο ησυχασμός είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της θεολογίας τους, βάλλει εναντίον του Αγίου Όρους διότι ο Άγιος είναι ο εχθρός του Κληρικαλισμού, και το Όρος παράγει Αγίους. Δέν αρχίζει να αναδύεται η υποψία πώς πιστεύουν σε διαφορετικό Θεό; Σέ έναν θεό πού έχουν φτιάξει οι ίδιοι με τα υλικά της Νεωτερικότητος;

Ας δούμε όμως την αντίφαση η οποία φανερώνει έλλειψη λογικής και ίσως-ίσως και ψυχασθένειας! Υπάρχει λοιπόν θεσμική Ιερωσύνη! Αλλά ταυτίζεται με την χαρισματική. Πάλι βρισκόμαστε μπροστά στο φάντασμα της ταυτότητος, η οποία σαν Αρχαϊκή σκέψη, ταυτίζει τα αντίθετα, για να πετύχει την ποθούμενη ενότητα, αδυνατώντας να αγωνισθεί για το Εν που έχουμε ανάγκη, το οποίο είναι ενότης!

«Κατά τις Συνόδους ...οι πατέρες διετύπωσαν με την επιστασία και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος τα δόγματα και τους Ιερούς κανόνες. Οι συνοδικές αποφάσεις διασώζουν την αλήθεια του Ευαγγελικού μηνύματος και διασφαλίζουν τις σωτηριολογικές προϋποθέσεις για τα μέλη του Εκκλησιαστικού σώματος». Κατ’αρχάς αλήθεια και σωτηρία διαφέρουν. Και εξασφαλίζουν τήν ενότητά τους οι κανόνες. Έχουμε ξανακούσει ποτέ ότι οι κανόνες εξασφαλίζουν τις προϋποθέσεις της σωτηρίας; ΤΟΤΕ Η ΠΙΣΤΗ; Οι εντολές του Κυρίου; Γιατί κρύβουμε ότι οι κανόνες ίσως μας προφυλάσσουν από την αίρεση καί μόνο;; Η δογματική ακρίβεια είναι θέωση; Αυτό δέν απαιτούσε ο Φαρισαίος; «Υπάρχουν κάποιες θεμελιώδεις αρχές, με βάση τις οποίες η Εκκλησία μέσα στην Ιστορία ποιμαίνει το λαό του Θεού χωρίς τον κίνδυνο της αυθαιρεσίας. Οι αρχές αυτές είναι η Εκκλησιαστική ακρίβεια και η Εκκλησιαστική Οικονομία!»

Δέν είναι φανερό πλέον ότι μιλούμε για μια άλλη, νέα εκκλησία, στηριγμένη και γεννημένη απο τις Συνόδους και τους Κανόνες; Αυτή η εκκλησία δέν είναι το τέταρτο πρόσωπο του Θεού;

«Εκκλησιαστική ακρίβεια θεωρείται η απαρέγκλιτη τήρηση των εντολών και των κανόνων της Εκκλησίας (σαν ενός Κράτους). Και οικονομία η πρόσκαιρη παρέκκλιση απο την ακρίβεια (κάτι σαν φοροδιαφυγή δηλ).»

Που είναι ο Κύριος, τα διακονήματα, τα χαρίσματα, οι ενέργειες; Και όμως η διαστροφή είναι μεγαλύτερη! Ο Κληρικαλισμός διορθώνει τους Πατέρες. Όπως η Καθολική Εκκλησία διόρθωσε τον Κύριο. Είναι ήδη Μετα-πατερικός. 

«Στην ιστορία της Εκκλησίας υπήρξε διαφωνία ώς προς την επανένταξη των αρνησίχριστων στην Εκκλησία. Ο Πέτρος Αλεξανδρείας τους αποδέχτηκε σε κοινωνία μετά από τρία χρόνια αποχής από την Θ.Ευχαριστία. Ο Μ.Βασίλειος όμως ήταν πιό αυστηρός. Επιτιμά δια βίου ακοινωνησία όσους αρνήθηκαν την Χριστιανική πίστη. (ακολουθώντας την συμβουλή του Απ.Παύλου)... Τί σημαίνουν αυτές οι διαφορετικές τοποθετήσεις; Ότι τα πράγματα είναι ρευστά και επιδέχονται διαφορετικών ερμηνειών; Και ποιές είναι οι προϋποθέσεις των ερμηνειών αυτών;

Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ! Τα δύο κουπιά του Εκκλησιαστικού σκάφους. ΟΙ ΔΥΟ ΠΝΕΥΜΟΝΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΘΑ ΣΤΗΡΙΧΘΕΙ Η ΕΝΩΣΙΣ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ. Είναι ξεκάθαρο πώς μιλάμε για άλλη βάρκα. Το πλοίο της Εκκλησίας με τιμονιέρη τον Κύριο, λέει άλλα πράγματα. Ας ρίξουμε μια ματιά στον Χρυσόστομο και στην εξήγηση που μας δίνει γιά τήν απιστία του Θωμά!!

Στην Εκκλησία δέν υπάρχουν ερμηνείες αλλά διαφορετικά επίπεδα πνευματικής ωριμότητος. 
Ο κ.Καλλιακμάνης, προσπαθεί να διορθώση τους Πατέρες!!Έλεος, κυττάξου στον καθρέφτη!! Πρίν είναι αργά !!

Αμέθυστος

ΠΡΟΣ ΑΚΙΝΔΥΝΟΝ - ΛΟΓΟΣ ΑΝΤΙΡΡΗΤΙΚΟΣ ΤΡΙΤΟΣ (8)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8
Ότι τη θεοποιό χάριν του Πνεύματος που δίδεται από τον Θεό και λαμβάνεται από τους αγίους ο Ακίνδυνος άλλοτε την λέγει κτίσμα κι’ άλλοτε ότι είναι ο ίδιος ο Θεός, η ίδια η ουσία του.

24. Από ποιόν λοιπόν θεό, πες μας πάλι, λέγεις ότι είναι γενικό το θειο, κι’ η ουσία δηλαδή και οι υποστάσεις και κάθε άκτιστη ενέργεια, ώστε κατά τη γνώμη σου έτσι γενικά να είναι το θείο τούτο, η πάντοτε ούσα από τον Θεό χάρις;  Αλλ’ όμως, επειδή ο ίδιος ο Θεός είναι η χάρις, την οποία λαμβάνομε κατά το θείο βάπτισμα, και η δύναμις, την οποία ενδύθηκαν κατά την υπόσχεση του Σωτήρος οι θείοι απόστολοι  κι’ έπειτα από αυτούς οι κατά το Ευαγγέλιο της χάριτος ζώντες, πώς πάλι την κατασκευάζεις κτιστή, Ακίνδυνε; Πώς πολεμείς μανιωδώς εκείνους που την θεωρούν άκτιστη, γράφοντας καθαρά, ότι «ο Θεός στους μετόχους του κτίζει τη θεοποιό χάριν», και πάλι, «η κυρίως χάρις που εκχέεται από τον Θεό και από του Πνεύματος αυτού είναι το ασώματο και αόρατο και η αίσθησις των αισθητικών και ο λόγος των λογικών και η ζωή των ζώντων»;

ΑΣ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ ΚΑΛΑ ΔΙΟΤΙ Ο ΚΛΗΡΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΣΗΜΕΡΑ ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΣ ΟΤΙ Ο ΙΕΡΕΥΣ ΑΓΙΑΖΕΙ ΤΑ ΔΩΡΑ, ΟΤΙ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΟΙΡΑΖΕΙ ΤΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ, ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΑΝ ΔΕΝ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ, ΠΡΕΣΒΕΥΟΥΝ ΤΗΝ ΚΤΙΣΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ.

Γιατί όμως τόση κακοδοξία; Τί επιδιώκεται απ’ όλους αυ­τούς τους μορφονιούς, όπως τους ονομάζει και ο Απόστολος Παύλος; Την απάντηση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μάς την δίνει ο Διο­νύσιος Αρεοπαγίτης: «Αν θέλουμε να μιλήσουμε αληθινά, υπάρχει ένα κάτι, που επιθυμούν όλοι οι Θεόμορφοι, δεν μετέχεται όμως με τον ίδιο τρόπο (μετέχουσι δε ουχ ενιαίως) κι ας είναι το ίδιο και ας είναι ένα, αλλά όπως η ζυγαριά του Θεού ορίζει στον καθένα το μερίδιο του κατά την αξία του.»

Επιδιώκουν να αποφύγουν ακριβώς αυτή τη ζυγαριά του Θεού, επινοώντας, αμετανόητοι, τόσες κακοδοξίες, προσπα­θώντας να πείσουν εαυτούς και αλλήλους πως μπορεί να είναι και διάδοχοι των Αποστόλων, να μοιράζουν το Άγιο Πνεύμα, να χειροτονούν κατά βούληση, σαν τον Σίμωνα τον Μάγο. Στην Εκκλησιαστική Ιστορία του Ευσεβίου Και­σαρείας βρίσκουμε όλες τις απαντήσεις, ας τις ακούσουμε παρακαλούμε με προσοχή, για να τελειώνουμε μια και καλή με τις διαστροφές της πίστεως μας: Γ, κγ, 23 και συνέχεια…

«Όταν απέθανε ο Τύραννος, τότε ο Ιωάννης ο Απόστολος επέστρεψε από την νήσο Πάτμο εις την Έφεσον, παρακα­λούμενος δε μετέβαινε και εις τα πλησιόχωρα μέρη των Εθνικών, αλλού μεν για να εγκαταστήσει Επισκόπους, αλ­λού δε δια να οργανώσει ολοκλήρους Εκκλησίας, και αλλού δια να χειροτονήσει κάποιον από τους επισημανθέντας υπό του Πνεύματος. Ελθών λοιπόν εις την Σμύρνην προσέβλε­ψεν εις το τέλος εις τον εκεί εγκατεστημένον επίσκοπον και δεικνύων νεανίσκον δυνατόν εις το σώμα, ωραίον εις την εμφάνισιν και θερμόν εις την ψυχήν είπε: Tούτον σου ανα­θέτω με πάσαν φροντίδα έχων μάρτυρας την Εκκλησίαν και τον Χριστόν. Αφού δε εκείνος εδέχθη και υπεσχέθη τα πάν­τα, πάλιν είπε τα ίδια και όρισε τους Ιδίους μάρτυρας. Έπει­τα απέπλευσεν εις την Έφεσον.

Έπειτα από καιρόν παρουσιάσθη ανάγκη να καλέσουν εκ νέου τον Ιωάννην. Ούτος δε, αφού ερρύθμισε τα άλλα χάριν των οποίων μετέβη είπεν: εμπρός, ω επίσκοπε, απόδωσε εις ημάς την παρακαταθήκην την οποίαν εγώ και ο Χριστός ανεθέσαμεν εις σε με μάρτυρα την Εκκλησίαν της οποίας προΐστασαι. Τον νεανίσκον απαιτώ και την ψυχήν του αδελ­φού. Στενάξας εκ βαθέων ο γέρων επίσκοπος είπεν: Eκείνος έχει αποθάνει. πώς και με ποίον θάνατον; Απέθανεν εις Θε­όν, διότι κατήντησε πονηρός και ληστής, τώρα δε αντί της Εκκλησίας έχει καταλάβει το όρος με ένοπλον συμμορίαν ομοίων του.

Σχίσας το ένδυμα του ο απόστολος και κτυπήσας την κεφαλήν με μέγαν θρήνον είπε: Καλόν φύλακα της ψυχής του αδελφού άφησα. Αλλά ας μου δοθεί αμέσως εις ίππος και εις οδηγός εις τον δρόμον. Ελθών λοιπόν εις τον τόπον εκείνον, τον επανέφερεν εις την Εκκλησίαν μεσιτεύων εκεί με αφθόνους ευχάς, συναγωνιζόμενος μαζί του εις συνεχείς νηστείας, γοητεύων δε την σκέψιν του με ποικίλας σειρήνας λόγων, δεν ανεχώρησε, πριν τον επανασυνδέση με την Εκ­κλησίαν, δίδων μέγα παράδειγμα μετανοίας αληθινής και μέγα γνώρισμα παλιγγενεσίας, τρόπαιον ορατής αναστάσε­ως!»

Όπως βλέπουμε, ούτε ο Επίσκοπος ούτε ο Απόστολος απλώς προίσταντο της Ευχαριστίας! Πρέπει να μπει τέλος σε όλες αυτές τις ύπουλες ανοησίες περί Τριάδος και Εκ­κλησίας. Ευχόμαστε να υπάρχουν ακόμη Χριστιανοί να αναλάβουν την Εκκλησία του Κυρίου