Joachim himself acknowledged the influence of Jewish thought in his writings on at least two occasions. In an early work, he describes some Jewish teachers as being “wise men” who employed the “year-day” principle in their computations of prophetic times. Elsewhere, Joachim mentions having theological discussions with a “most learned Jew.” Some scholars have also pointed to the Hebraic origin of Joachim’s name and his late baptism as evidence of his family’s conversion from Judaism to Christianity. Although studies on the possible Jewish genealogy of Joachim have been inconclusive, when one considers the number of Jews in Calabria, Joachim’s favorable view of Jews in his writings, his acknowledgment of frequent contact with Jewish scholars, and his pilgrimage to Israel, the elements of Hebrew thinking found in Joachim’s writings should not be surprising. (Robert Lerner lays down strong arguments in favor of the idea that Joachim’s parents were Jewish converts (Lerner, The Feast of St. Abraham, 25-29).
O Ιωακείμ της Φλόρας έγραψε το έργο Adversus Judaeos(Εναντίον των εβραίων) μόνο που : “ Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, η στάση των χριστιανών απέναντι στους Εβραίους ήταν θεμελιωδώς αρνητική και εκφράστηκε μέσα από έργα αντι-Εβραϊκής λογοτεχνίας. Ο Gioacchino da Fiore ήξερε αυτά τα κείμενα, και επεξεργάζεται από την πλευρά του μια εντελώς διαφορετική θέση. Δεν απευθύνθηκε στους Εβραίους για να τους μεταπείσει, αλλά στους χριστιανούς, για να τους πείσει ότι με την ενσάρκωση του Ιησού η ιστορία του λαού του Ισραήλ δεν τελείωσε: στο μέλλον των τελευταίων ημερών της ιστορίας, που σύμφωνα με τον ηγούμενο πλησίαζε στις μέρες στις οποίες έγραψε, οι Εβραίοι και οι χριστιανοί θα συγκεντρωθούν σε ένα ενιαίο λαό των πιστών. Αυτό η θέαση, η οποία δεν είχε προηγούμενο ούτε συνέχεια, ανατέθηκε σε ένα κείμενο (Adversus Judaeos) στο οποίο ο Ιωακείμ του Φλόρας συσσώρευσε και σχολίασε εκτενώς τα αποσπάσματα από τις ιερές Γραφές των Ισραηλιτών - την Παλαιά Διαθήκη των Χριστιανών – βρίσκοντας εκεί το δόγμα της Αγίας Τριάδας και την αναγγελία της έλευσης του Μεσσία στο πρόσωπο του Χριστού. Σε όλα αυτά ανέθεσε στον εαυτό του έναν ρόλο ανάλογο με αυτόν του προφήτη Ηλία και απεύθυνε στους ακροατές του μια προτροπή για να προετοιμαστούν να καλωσορίσουν τους Εβραίους και τους χριστιανούς μαζί στο τέλος της ανθρώπινης ιστορίας .” Τι άλλο χρειάζεται για να καταλάβουμε ότι ο Ιωακείμ της Φλόρας ήταν εβραίος και είχε αναλάβει μία συγκεκριμένη στρατηγική….
Μου έκανε εντύπωση η αναφορά στον εβραϊκό μυστικισμό και στην Καμπαλά, και χθες καθώς έκανα κάποια δουλειά άκουσα μια συζήτηση με τον γνωστό καθηγητή Φιλοσοφίας Στέφανο Ροζάνη (που γενικά αυτός εντάσσεται μάλλον στο φιλοσοφικό ρεύμα που ονομάζεται Ουτοπία): Ρομαντισμός / Ουτοπία (Μια Συζήτηση Με Τον Στέφανο Ροζάνη): https://www.youtube.com/watch?v=xghIK8Af6rc Από το 12ο λεπτό λέει: Η αμφιθυμία φαίνεται πολύ έντονα στον Μαρξ, από την μια μεριά όλο το πρόταγμά του από την ολική επανάσταση μέχρι την αταξική κοινωνία είναι πρόταγμα του ρομαντισμού(...) η κοσμοθεωρία για έναν οικουμενικό άνθρωπο.Αυτό το στοιχείο είναι το ουτοπικό στοιχείο του Μαρξ, γιατί ο ρομαντισμός στηρίζεται ολόκληρος πάνω στον ουτοπισμό, ο οποίος στην Γερμανία έρχεται από την αρχή της σχολής της Σιένας μέσω της εβραϊκής Καμπαλά. Θυμάμαι όταν διάβαζα τον Σέλινγκ, νεαρός τότε πήγα στον καθηγητή μου και του είπα, ξέρετε μάλλον θα εγκαταλείψω τις σπουδές γιατί στο σύστημα υπερβατολογικού ρεαλισμού που μελετώ μαζί σας υπάρχουν εκατοντάδες σελίδες, οι οποίες είναι τόσο σκοτεινές που δεν τις καταλαβαίνω. Μου είπε, πήγαινε σε αυτόν τον καθηγητή, να παρακολουθήσεις μαθήματα εβραϊκής Καμπαλά, γιατί χωρίς εβραϊκή Καμπαλά, Σέλινγκ δεν θα καταλάβεις. Δηλ. τον μυστικιστικό Ιουδαϊσμό. [Ο Μαρξ έχει το ρομαντικό (ουτοπικό) στοιχείο και από την άλλη ως παλαιός Εβραίος έχει τον εβραϊκό μυστικισμό από τον οποίο πρέπει να απομακρυνθεί. Το έκανε με τον χειρότερο τρόπο επιλέγοντας την αγγλική οικονομία.]...
Ηταν ένας προικισμένος δημοσιογράφος. Δέν έβλεπε πίσω από αυτά πού έβλεπε. Γιά τούς Εβραίους πού ακολούθησαν τόν ακμάζοντα φαρισαισμό ο Νόμος εφαρμόζεται. Γιά τούς χριστιανούς, όπως διδάσκει ο απ. Παύλος είναι αδύνατον νά εφαρμοστεί καί μάς δόθηκε γιά νά αποκαλυφθεί η αμαρτία. Οι άνθρωποι ζούμε χωρίς νά συνειδητοποιούμε τήν ανίκητη δύναμη τής αμαρτίας. Η τέλεια εφαρμογή τού φαρισαισμού έγινε στόν παπισμό. Ο Κύριος μάς αποκάλυψε τήν ύπαρξη τής υπερηφανείας. Καί αυτή μάς διαφεύγει καί τής επιτρέπουμε δυστυχώς νά δώσει νόημα στήν ζωή μας.
Έχει τρομερό ενδιαφέρον να εμβαθύνει κανείς σε όλα αυτά. Φωτίζεται αυτή η συνέχεια του 'παράλληλου' (με την αρνητική έννοια) πνεύματος, του 'αντί του Χριστού' πνεύματος. Άκουσα κάποιες αντίστοιχες συζητήσεις και διαλόγους. Χαρακτηρίζουν χυδαίο οτιδήποτε καθηλώνει (εγκλωβίζει σε έναν πάτο) τον Άνθρωπο ως προς τα ευγενή χαρακτηριστικά του (δομές, εξουσίες, οικονομία της αγοράς-διαφήμιση κ.ο.κ.), αποκαθηλώνουν ακόμα και την επανάσταση ως έννοια [αναζητώντας την (διαρκή) ΕΞΕΓΕΡΣΗ του ανθρώπινου είναι] εφόσον χρειάζεται διαχείριση, επομένως αντικατάσταση της παλαιάς δομής από μια άλλη εξίσου 'καταπιεστική' (ανέφεραν και την ρήση της Χάνα Άρεντ ότι οι επαναστάτες δεν κάνουν επανάσταση και ότι ο Μαρξ λίγο πριν πεθάνει είπε ότι δεν είναι μαρξιστής). Λοιπόν τελικά όλη η ουσία αυτών των φιλοσοφικών ρευμάτων, της Ουτοπίας που αναζητά ο άνθρωπος να βρει εκτός του Θεού, μέσω της εξέγερσης-εκδήλωσης του όλου ανθρώπου, μέσω της της 'αυτοφανέρωσης' του είναι του, είναι ακριβώς η ουσία της αυτοθέωσης.
Οπως καί ο Ρωμανίδης είπε λίγο πρίν πεθάνει ότι δέν είναι μονοφυσίτης. Αλλά δέν ακούστηκε, όπως καί τού Μάρξ η ομολογία. Στερνή μου γνώση νά σ'είχα πρώτα. Διότι όλες οι θρησκείες τού κόσμου, η ειδωλολατρεία, πιστεύουν ότι υπάρχει ζωή μετά θάνατον, όπως καί η θρησκεία τού Μαρξισμού η οποία πολιτικοποίησε τήν θρησκεία τού Ρομαντισμού. Τόν έρωτα τού θανάτου. Μετά τόν Βέρθερο τού Γκαίτε είχε γεμίσει ο Ρήνος μέ τά πτώματα τών νεαρών καί ευαίσθητων ψυχών πού αυτοκτονούσαν γιά νά ελευθερωθούν από τήν πεζότητα τής ζωής. Από τότε, μέ σημείο αιχμής τόν μαρξισμό, η ανθρωπότης πιστεύει ότι ο θάνατος γεννά τήν ζωή ή τό μηδέν γεννά τόν θεό. Η αρχαία φιλοσοφία καί ο χριστιανισμός πού ακολούθησε δίδαξαν τήν μέριμνα γιά τήν αθανασία τής ψυχής μέ τήν κάθαρση καί μέ τήν απόκτηση τών αρετών καί τής αλήθειας. Γνώριζαν ότι τό σώμα δέν καθαρίζει μέ τούς τρόπους τής ψυχής καί οι χριστιανοί γνωρίζουν, ίσως, ότι τό σώμα τό καθαρίζει ο Ουράνιος Βασιλεύς.
Φαίνεται όμως ξεκάθαρα ότι το βασικό πνεύμα του γερμανικού ιδεαλισμού και των ακραίων ρευμάτων όπως της Ουτοπίας που συμπυκνώνεται στο ζητούμενο της υπαρξιακής ελευθερίας του ανθρώπου, και της δυνατότητας να είναι ο Άνθρωπος, και όχι κάτι άλλο, δηλ. ένα παραμορφωμένο προϊόν εξουσιαστικών και κοινωνικών δομών (που ταυτίζεται με το φιλοσοφικό ρεύμα της Αναρχίας, της ιδανικής κοινωνίας χωρίς επιβαλλόμενης ανάγκης εξουσίας και τάξης), ξεπηδούν από την προσλαμβανόμενη από τους φιλοσόφους ιστορική πραγματικότητα της εποχής εκείνης. Η οποία περιλαμβάνει εκτός από τις συγκεκριμένες κοινωνικές-οικονομικές δομές και τον Παπισμό και Προτεσταντισμό ως την πλέον Δομή ανελευθερίας. Η Γαλλική Επανάσταση θεωρήθηκε ως η κατ΄εξοχήν «εξέγερση» (έκρηξη δημιουργίας και φανέρωσης, κάτι σαν την Δημιουργία) του ανθρώπινου είναι, και κατ΄εξοχήν 'εκδήλωση των εννοιών του ορθού Λόγου'. Αν ήταν γνωστοί στην Δύση οι Πατέρες της Εκκλησίας, η (σταδιακή) ελευθερία του βάθους της ανθρώπινης ύπαρξης με τον Χριστό μας, η αληθινή Ζωή εν Χριστώ, υπήρχε ποτέ περίπτωση να έχουμε όλη αυτή την (αγωνιώδη νομίζω) προσπάθεια της οδού προς το Αγαθό, μέσα από αυτούς τους δρόμους; Έφτασαν να πουν ότι ο Πατήρ γεννάει τον Υιό μέσα στον άνθρωπο. Δηλαδή αυτό σημαίνει κατά κάποιο τρόπο ότι ο άνθρωπος 'θεώνεται' μέσα από το πνεύμα του, μέσα απ΄την εκδήλωση του εαυτού του;Και να καταλήξουμε μετά τους Φίχτε, Σέλινγκ, Χέγκελ, Μαρξ, αργότερα στους Φρόιντ και Νίτσε τους κατ΄εξοχήν άθεους και 'αυτοθεωμένους', που είναι οι πυλώνες του (με επιστημονική κάλυψη) παραλογισμού του σύγχρονου κόσμου; Σχετικά με την ρήση του Μαρξ ειπώθηκε (λένε) όταν είδε τις τερατογενέσεις, για να τις διαχωρίσει από την θεωρία του.. Ήταν όμως όντως γεννήματα της θεωρίας του (ανεξάρτητα από τα κίνητρά του), μέσα από την πρόσληψή της από την ανθρώπινη (πτωτική) κατάσταση. Aναφέρεται εδώ, όπως και η Χάνα Άρεντ (που ήταν και εκείνη φιλόσοφος οπαδός της Ουτοπίας):https://www.youtube.com/watch?v=kuwCZZCB3rc
O Ρομαντισμός είναι η αγάπη τής νύχτας. Λίγη σχέση έχει μέ τήν ιστορία. Δόθηκαν πολλά ονόματα εκ τών υστέρων. Δέν είναι αντιπροσωπευτικό όνομα τού ρομαντισμού η ουτοπία. Η Ευρώπη είχε κυριαρχηθεί από τήν αλχημεία καί τόν μεσσιανισμό. Ο Μπλόχ είναι Εγελιανός ο οποίος πίστεψε τήν φιλοσοφία τής ιστορίας τού Χέγκελ, ότι τό πνεύμα γνώρισε τήν παιδική του ηλικία στήν Ελλάδα καί ολοκληρώθηκε στήν Γερμανία. Ο Ρομαντισμός υπήρξε ο μεγάλος εχθρός τού ορθολογισμού καί είναι Γερμανική ταυτότητα. Καί εμείς υποτίθεται έχουμε τούς Πατέρες αλλά σέ τί μάς ωφελεί; Η Ευρώπη σπαράσσεται από τόν Μεσσιανισμό καί η ελευθερία ταυτίσθηκε μέ τήν σωτηρία. Οι τελευταίοι διανοούμενοι είναι μαθητές τού Χάιντεγκερ.
Απλά αυτοί οι άνθρωποι στην Δύση δεν γνώρισαν εξ αρχής την έννοια της «ελευθερίας εν Χριστώ», της ελευθερίας από τα πάθη, της ελευθερίας απ΄τον «κόσμο» (του «νεκρού» για τον κόσμο) τον καινό άνθρωπο που δημιουργεί ο Κύριος μέσω της πίστης και μετάνοιας με την ένωση μαζί Του με την Θεία Χάρη Του, όπως έρχεται βιωμένη από την εποχή των Αποστόλων των Μαρτύρων και των Πατέρων. Αντίθετα γνώρισαν το παπικό και προτεσταντικό κακέκτυπο του ιουδαϊκού Νόμου, που διώκει την Χάρη.Έψαχναν επομένως την «σωτηρία» ως «ελευθερία» από τις πολιτικές κοινωνικές και παπικές δομές, για να έρθει η «έκρηξη» του «πνεύματος» , μέσα απ΄την «εξέγερση» (φανέρωση) του κάθε ατομικού πνεύματος (φανέρωση του εαυτού του και από τον εαυτό του).Ένας λάθος δρόμος.Όπως είπες στο 10.20, ήταν απούσα η έννοια της αμαρτίας, και η έννοια της υπερηφάνειας.
Όσο προχωράμε στην ανάγνωση του συγκεκριμένου βιβλίου [όπως και στην μελέτη περισσότερων λεπτομερειών που μπορούμε να βρούμε αν κάνουμε αναζήτηση στο διαδίκτυο ή σε άλλα βιβλία σχετικά με την νεωτερικότητα την Γαλλική Επανάσταση και τον Γερμανικό ιδεαλισμό έως και σήμερα], παρά το γεγονός ότι γράφτηκε για να «σώσει» τον Ρωμαιοκαθολικισμό όπως έγραψε ένας σχολιαστής και εμπλέκει το Φιλιόκβε με λάθος τρόπο, μας φωτίζει εξαιρετικά όλη την πραγματική ρίζα-προέλευση-δημιουργία-εξέλιξη του Οικουμενισμού. Έχουμε πει πολλές φορές σε συζητήσεις ότι η Εκκλησία σήμερα έχει υποστεί εσωτερική διάβρωση. Και ότι αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος (που δεν καταπολεμείται ούτε σταματά με καμία αποτείχιση), είναι η πραγματική ασθένεια, ενώ όλα τα υπόλοιπα όπως π.χ. οι παραβάσεις των Ι.Κ. κτλ.. είναι μόνο τα συμπτώματα. Οι ίδιοι οι άνθρωποι σήμερα, οι φορείς της Ορθοδοξίας, κινδυνεύουν από τον Οικουμενισμό, όχι με τον τρόπο που αντιλαμβάνονται οι κάθε είδους αποτειχισμένοι, δηλ. λόγω του υποτιθέμενου «μολυσμού» μέσω της θεωρίας των «συγκοινωνούντων δοχείων», με κάποιο «μεταφυσικό τρόπο», όπως αυτά τα φαιδρά που γράφουν κάποια ιστολόγια ότι κάνουν «διαδικτυακή αποτείχιση», «για να προφυλάχτούν από την σχισματο-αίρεση του Πειραιώς», αλλά με κάτι πολύ λεπτότερο και αδιόρατο που έχει ήδη διεισδύσει παντού. Ακριβώς γιατί ο Οικουμενισμός είναι τελικά κάτι πολύ «ανώτερο» σε δυσκολία κατανόησης από αυτό που οι ίδιοι μας περιγράφουν, δηλ. την προσπάθεια ένωσης με τον παπισμό και σταδιακά με όλες τις θρησκείες [αυτό είναι μόνο το φυσικό και τελικό ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΟ, και όχι η ΑΙΤΙΑ]. Δυστυχώς μετέχουν και οι ίδιοι οι αποτειχισμένοι στο ίδιο αυτό πνεύμα, το οποίο υποτίθεται ότι καταπολεμούν, εφόσον αν και λένε ότι «Εκκλησία δεν είναι οι Επίσκοποι» είναι ακριβώς προϊόν όσων κάνουν κάποιοι Επίσκοποι και ο Πατριάρχης, και η «ύπαρξή» τους (της κάθε ομάδας τους) ορίζεται ως «η αντίδραση στον Πατριάρχη». Οι ίδιοι θεωρούν περισσότερο απ΄όλους, περισσότερο ΚΑΙ απ΄τον μ.Ζηζιούλα, ότι Εκκλησία είναι οι Επίσκοποι, αφού «έχουν την δύναμη» να τους «μολύνουν», όπως και να καταστήσουν τα Μυστήρια που είναι του Κυρίου συνεργεία του Αγίου Πνεύματος, είτε «μολυσμένα» είτε «άκυρα» είτε «ανυπόστατα». Πέφτουν σε Βλασφημία του Αγίου Πνεύματος. Δεν υπάρχει καμία σχέση και καμία ομοιότητα με την κατάσταση της πτώσης στον Αρειανισμό, όπως λένε. Καμία. Τότε υπήρχαν οι πιστοί, οι οποίοι ξαφνικά άρχισαν να διδάσκονται από όσους Επισκόπους έπεσαν στην Αίρεση, ότι ο Κύριος είναι κτίσμα. Αντέδρασαν και η Εκκλησία απέβαλε τους αιρετικούς. Σήμερα οι ορθόδοξοι λαοί έχουν υποστεί μια μακρόχρονη εσωτερική διάβρωση από το πνεύμα του Οικουμενισμού όπως ακριβώς περιγράφεται στην ανάρτηση, και οι διαφορές επί της ουσίας με την υπόλοιπη Δύση είναι σχεδόν ανύπαρκτες επειδή και εκεί [κυρίως εκεί] σάρωσε το ίδιο πνεύμα. Παραμένουν κάποιοι άνθρωποι προσκολλημένοι στον Κύριο με πνευματικό αγώνα, Μοναχοί κληρικοί και απλοί πιστοί σε κάθε Ορθόδοξη Εκκλησία ή Μοναστήρι. Αυτό είναι το Σώμα του Χριστού. Οι υπόλοιποι μέχρι την τελευταία στιγμή μπορεί να σωθούν με διάφορους τρόπους. Ουσιαστικά λοιπόν αυτό που συμβαίνει, δεν είναι αυτό που λένε οι αποτειχισμένοι ότι «η Εκκλησία έχει πέσει σε αίρεση και είναι Αίρεση», αλλά ότι ο Οικουμενισμός απειλεί ΕΞΩΘΕΝ να απορροφήσει τους πιστούς. Ο Οικουμενισμός ως ΠΝΕΥΜΑ, και όχι ως παράβαση Ι.Κ. ή ως «μολυσμός» κτλ.. όπως νομίζουν. Συνεχίζουμε την ανάγνωση του πολύ ενδιαφέροντος βιβλίου...
Νομίζω ότι αξίζει τον κόπο αδελφέ να εμβαθύνουμε σε όλα αυτά γιατί είναι όντως εντυπωσιακά, ως προς το θέμα του Οικουμενισμού που μάχεται την πίστη μας και την Εκκλησία μας, και γενικότερα ως προς το πνεύμα της Νέας Εποχής που σαρώνει τις δυτικές κοινωνίες. Θα ήθελα να επισημάνω κάποια πράγματα σταδιακά, και κάποιες σκέψεις σε αυτά και αν κάπου κάνω λάθος να με διορθώσει όποιος γνωρίζει καλύτερα. Για παράδειγμα, αναφέρεται στην σελ. 10 σε σχόλιο ότι θεωρούμε την Δύση ως τον χώρο της λογικής και πράγματι αναφερόμαστε στον «ορθολογισμό της Δύσης». Κάθε άλλο όμως συμβαίνει στην πραγματικότητα όπως επισημαίνεται και σε αυτό το σχόλιο. Κατ΄αρχήν η έννοια του [εξ αρχής] «δεδομένου» και του «δόγματος» θεωρείται πλέον στη Δύση (αρχίζει να συμβαίνει ακόμα και στην Φυσική με τις νέες θεωρίες) ως η κατ΄εξοχήν «ακινησία» και «στασιμότητα» της σκέψης. Το ζητούμενο είναι η αμφισβήτηση, η άρνηση, ως τρόπος (διαλεκτικής) εύρεσης της αλήθειας. Λέει π.χ. ο καθηγητής Ροζάνης και άλλοι καθηγητές Φιλοσοφίας (και όχι μόνο) στους φοιτητές, ότι ο μόνος λόγος που είστε εδώ και μαθαίνετε είναι για να μπορέσετε μια μέρα να με αμφισβητήσετε.Ζητώ συγγνώμη για τον περιορισμένο χρόνο. Θα συνεχίσω σε επόμενο σχόλιο.
Αυτός λοιπόν ο νέος τρόπος σκέψης που βάζει το Υποκείμενο (που παρατηρεί) στο προσκήνιο, (τον άνθρωπο, και όχι κάποια αντικειμενική αλήθεια έξω από αυτόν), έχει ως εκκίνηση τον Φίχτε (η διαχωριστική γραμμή είναι ανάμεσα σε αυτόν και τον Καντ), αλλά θεμελιώνεται οριστικά με τον Χέγκελ.
Αντιγράφω από αυτή την σύντομη σύνοψη του έργου του (αξίζει να την διαβάσουμε για να μπούμε στο πνεύμα), «Φαινομενολογία του Πνεύματος»: http://www.nostimonimar.gr/hegel-philosophy-phenomenology/
«Στο έργο του Χέγκελ δεν «διαπιστώνεται» κάτι ως σωστό ή λάθος. Δεν υπάρχει ένα στέρεο και ακλόνητο αξίωμα που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως στήριγμα στον ίλιγγο της σκέψης. Στη σκέψη του Χέγκελ τα πάντα βρίσκονται σε κίνηση. Σε μια κίνηση που έχει τη δομή και την φορά κίνησης της «θέσης-αντίθεσης-σύνθεσης». Η σκέψη αυτή φέρει κάτι το πρωτοποριακό και ανατρεπτικό εκείνη την εποχή, αφού προσκρούει και ακυρώνει τρόπον τινά ένα θεμελιώδες αξίωμα της λογικής, αυτό της αντίθεσης, της αντίφασης. Σύμφωνα με τη νέα σκέψη, η αντίφαση δεν είναι σύμπτωμα λανθασμένου τρόπου σκέψης, όπως υποστηριζόταν έως τότε ή όπως ισχύει στις θετικές επιστήμες, αλλά είναι ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΟ του αληθινού και συνεπώς μέρος, ΚΟΜΜΑΤΙ του όλου, μέρος του πραγματικού...»
Αξίζει να διαβάσουμε και τα υπόλοιπα για την Αγία Τριάδα, την υποτιθέμενη προοδευτική φανέρωσή της με διαλεκτικό τρόπο, την μετατροπή του πνεύματος σε ύλη και πάλι σε πνεύμα (θυμίζει και τον Καζαντζάκη, το ανάγνωσμα των Ελλήνων εδώ και δεκαετίες). Καταλαβαίνουμε τι σήμαινε όλη αυτή η θεωρούμενη επανάσταση στην σκέψη ως προς την έννοια του (οποιουδήποτε) Δόγματος, ή αλήθειας που πρέπει να μας διδαχθεί, (όπως θεωρούσαν και οι άνθρωποι έως τότε). Τα πράγματα όμως όπως βλέπουμε προχώρησαν ακόμα περισσότερο από την αμφισβήτηση κάθε Θέσης και κάθε Αλήθειας, και από την θεώρηση ότι η άρνηση και η ΑΝΤΙΦΑΣΗ δεν είναι κάτι αρνητικό αλλά η κινητήρια δύναμη και η αιτία για μια διαρκή άνοδο.Και που έφτασαν; Στο να θεωρηθεί ότι η αντίφαση έχει ΥΠΟΣΤΑΣΗ, και είναι ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΙΣΟ της αλήθειας. ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ κομμάτι της Όλης Αλήθειας. Δηλαδή ένας Μανιχαϊσμός. Όπως βλέπουμε ξεκάθαρα εδώ στο βιβλίο του lubac στον επόμενο φιλόσοφο, τον Σέλλινγκ. [Όλα αυτά εκλαϊκεύθηκαν στην Ελλάδα με τον Καζαντζάκη.] Αξίζει να διαβάσουμε όσα γράφει ο Lubac. Αντιγράφω από το κεφάλαιο για τον Σέλλινγκ: «.. Ότι το πιό τέλειο δημιούργημα του Θεού, σχετικώς ανεξάρτητο του Θεού, είναι ικανό για το Κακό. Σ’αυτόν βρίσκεται συγκεντρωμένη όλη η δύναμις της σκοτεινής αρχής ταυτόχρονα με όλη την δύναμη του Φωτός,η πιό βαθειά άβυσσος όπως και ο ύψιστος ουρανός. Το κακό δέν είναι απλώς παθητικότης ή αρνητικότης, περιορισμός ή απουσία. Το κακό είναι ΘΕΤΙΚΗ αντι-θέση..». Αντιγράφω και το Σχόλιο: [Επανέφερε στο πνεύμα την Σκύλλα και την Χάρυβδη,εξαφανίζοντας το Ελληνικό ακριβώς πνεύμα. Το ίδιο εξάλλου πέτυχε και ο Μανιχαϊσμός με την βοήθεια του Γνωστικισμού, να πληγώσει δηλαδή θανάσιμα το Ελληνικό μέτρο, την ανθρώπινη αλήθεια, αφήνοντας ξανά την ανθρωπότητα παραδομένη στην Σκύλλα και στην Χάρυβδη και στο Βασίλειο του Κρόνου].
Συνεχίζει: «Ο Σέλλινγκ έφτασε, κάτω από την επιρροή του Μπαίμε, μέχρι του σημείου να συλλάβει μία ελευθερία πρωτογενή (άκτιστο), χωρίς κανόνα και μέτρο, μία Βούληση αυθαίρετη, της οποίας το κακό θα συνιστούσε ενδογενές στοιχείο. Η ελευθερία είναι το υπέρτατο αγαθό, πέραν κάθε Είναι, και εμείς έχουμε το αίσθημα, έτσι πρέπει να πούμε, πώς στην πραγματικότητα του, ο Θεός δέν είναι ένα αναγκαίο Είναι, αλλά η αιώνια ελευθερία.Σαν εικόνα του Θεού, ο άνθρωπος είναι ελεύθερος.Γι’αυτόν όπως και για τον Θεό μπορούμε να πούμε πώς είναι η υπερχειλίζουσα ελευθερία του η οποία συστήνει το αυθεντικό του Εγώ. [Βλέπουμε λοιπόν από που κατάγονται έννοιες σημερινές σαν τό «πρόσωπο» που είναι τρόπος ζωής, η οικουμενική προσπάθεια, η τοποθέτηση του «Εγώ» στην θέση του Νού. Είναι γεννήματα του Μανιχαϊσμού]..»
ΣΧΟΛΙΟ σελ. 90: [Ο Μπουλγκάκωφ είναι ο πρίγκιπας των θεολόγων. Πιστός βασικά της Λατινικής θεολογίας, της πλάνης του Filioque και του δυαδικού συστήματος Φυσικά δέν χωρά ο Νούς του το Μυστήριο της Αγίας Τριάδος καθεαυτής και το καταβιβάζειστο επίπεδο του. Πιστός της εξελίξεως που κατήργησε τον Νού βάζονταςστην θέση του το Εγώ, ή το ΠΡΟΣΩΠΟ, όπως το βάζει ο Γιανναράς. Και πρωτεργάτης της δημιουργίας μίας καινούργιας συνειδήσεως, διαφορετικής από της συνειδήσεως του Νόμου που είναι γραμμένος στις καρδιές μας, σαν σε πρόναο, μίας κάποιας αυτοσυνειδησίας που αποθεώνει το ΕΓΩ, και πνευματοποιεί τους δερμάτινους χιτώνες, αντί να τους εγκαταλείπει για να μπεί στην Εκκλησία. Στήν εκκοσμικευμένη εκκλησία πού ζούμε ζητούν από τούς χριστιανούς νά γίνουν συνειδητοί χριστιανοί, δηλώνοντας όμως ότι είναι ασυνείδητοι, ότι ο εκκλησιασμός τους είναι τυπικός. Χωρίς νά ανησυχούν γιά τήν σχέση, εάν υπάρχει, ανάμεσα στήν πίστη καί στήν συνείδηση! Ταυτίζεται η πίστη μέ τήν αυτοσυνειδησία;; ΑΥΤΗ ΗΤΑΥΤΙΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ;;Αυτή η ταυτότητα δέν δημιουργεί από τό ένα μέρος σχίσματα στό εσωτερικό τής ορθοδοξίας καί από τό άλλο θέλει νά κλείσει τά σχίσματα στό εξωτερικό τής ορθοδοξίας;;(οικουμενισμός-αντιοικουμενισμός) ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΟΥ ΦΙΛΙΟΚΒΕ;; Ανάμεσα στήν πίστη καί τήν συνειδητότητα;; Αυτή δέν είναι η ύβρις εναντίον τού Αγίου Πνεύματος;;...]
Ως προς εμάς, γίναμε οι περισσότεροι ΟΠΑΔΟΙ (με όλα τα χαρακτηριστικά, αντίστοιχων της πολιτικής ή του ποδοσφαίρου, ανεξάρτητα «ψηλού ή χαμηλού» 'επιπέδου') μιας «θρησκευτικής ιδεολογίας» ή και προσωπικής ιδεοληψίας, (η Πίστη έγινε νοητική λειτουργία, που δεν μεταποιεί τον άνθρωπο), είτε 'συνειδητοί' είτε ασυνείδητοι, είτε ως «αγωνιστές-ομολογητές» (αποτειχισμένοι, ή νομικιστές), είτε ως χλιαροί-κοσμικοί ΄χριστιανοί', αλλά πάντως εκκοσμικευμένοι (εντός του κόσμου τούτου), και ολιγόπιστοι, στηριγμένοι στο εγώ μας, στα κριτήριά μας, με αυτοδικαίωση όταν εφαρμόζουμε τις ιδεοληψίες μας, ή τον νομικισμό μας με αποτέλεσμα εκτός των άλλων τα σχίσματα, και την αγιομαχία. Χρειαζόμαστε λοιπόν αληθινή πίστη, και επιστροφή. Το κείμενο της ανάρτησης αρχίζει με την ρήση του Αγίου Γέροντα Σωφρονίου: «Διώξαμε από τη ζωή μας το Θεό–Λόγο, τον λόγο του Θεού.Παραμελήσαμε το λόγο αυτό, και να! Θερίζουμε τις συνέπειες του έργου μας.» Ο Λόγος του Θεού είναι ο Ίδιος ο Κύριος που έχει την (μεταφυσική και ακατάληπτη) δύναμη να κάνει νέο κτίσμα τον άνθρωπο. Κατάφαγέ τον μας λέει ο Θεός. Είναι το Μάννα για να ζήσει ο άνθρωπος και να μην πεθάνει πνευματικά στην σημερινή έρημο.Εντός της Εκκλησίας (και των θείων Μυστηρίων), αν και νοητά διωκόμενη και αυτή απ΄τον ΄κόσμο΄. Όσον αφορά την λεγόμενη διοίκηση της Εκκλησίας, επειδή δεν ξέρουμε τι έχει καθένας στην καρδιά του, αν είναι φιλόδοξος και ιδιοτελής, ή αν είναι αδαής ή κατώτερος των περιστάσεων, ή αν προσπαθεί για το καλό της Εκκλησίας με τρόπους που δεν γνωρίζουμε, ας είμαστε προσεκτικοί. Όχι γενικό τσουβάλιασμα γιατί ευνοεί τις επιδιώξεις των σχισματικών και του Πάπα. Κρίση μόνο ως προς τα γεγονότα, και διαρκείς ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ και προς αυτούς και προς όλους, προς το καλό, και το σωστό. Ο εχθρός όλων των ανθρώπων είναι ΚΟΙΝΟΣ. Ο Θεός θέλει πάντες να έλθουν σε Μετάνοια και να σωθούν!Αυτό πρέπει να θέλουμε κι εμείς!Να μην καταδικάζουμε κανέναν σε προσωπικό επίπεδο. Μίσος απέναντι σε ανθρώπους έχει ο ανθρωποκτόνος διάβολος. Ο Άγιος Ιωάννης μας λέει ότι όποιος ΜΙΣΕΙ είναι ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΟΣ. Λοιπόν, σαστίζει ο νους, μπροστά στις μεθοδείες του διαβόλου. Γι αυτό κι εμείς όσο τις μαθαίνουμε τόσο πιο υπεύθυνοι πρέπει να είμαστε μπροστά στον Θεό, ώστε να κάνουμε σύμφωνα με το Άγιο Θέλημά Του. Θεολογική αντιμετώπιση χρειάζεται και όχι ο εύκολος και εύπεπτος «αυριανισμός»...
Ο συγγραφέας κάνει μια πολύ καλή προσπάθεια αποκάλυψης των ριζών του Οικουμενισμού. Γενικά όμως ο Καθολικισμός δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον οικουμενισμό, αφού ξεκίνησε με την εκκοσμίκευση με την «Πολιτεία του Θεού» του Αυγουστίνου, με την οποία η Παπική εκκλησία, εξελίχθηκε σε κανονικό παντοδύναμο εγκόσμιο κράτος. Όμως ο Κύριος μας λέει ότι η Βασιλεία Του δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Και ο Απ. Παύλος, ότι όποιος στηρίζει τις ελπίδες του σε αυτή τη ζωή είναι χειρότερος των απίστων. Ο Οικουμενισμός αντίθετα επιδιώκει ένα νέου τύπου «χιλιασμό». Να «βολευτούμε» ωραία όλοι μαζί στην γη. Χωρίς πολλά πολλά. Χωρίς άλλες επιδιώξεις.Ένώ εδώ ήρθαμε για κάποιο σκοπό και φεύγουμε.. Επίσης το Φιλιόκβε του Καθολικισμού, είναι η κατεξοχήν αίρεση υποβιβασμού του Αγίου Πνεύματος, που κατέληξε στην καλύτερη περίπτωση να θεωρείται ως ιδιοκτησία του Πάπα, και στην χειρότερη με τον Προτεσταντισμό να εκλαμβάνεται ως ατομικό απόκτημα (η υπόστασή Του!) του κάθε «καταλαμβανόμενου» [από πονηρά πνεύματα].Και μέσω της φιλοσοφικής οδού, έγινε «το πνεύμα του κόσμου τούτου», που συμφιλιώνει τον κόσμο μέσα στις αμαρτίες του (αντί να τον φέρνει σε Μετάνοια και να τον αγιάζει) όπως πρεσβεύει ο Οικουμενισμός. Όλα αυτά ξεκίνησαν απ΄το Φιλιόκβε...
Ετερη παρεενεργεια του Φιλιοκβε και αποκςλυπτικη της σχιζοειδους φυσεως του ειναι η αγιοπνευμςτικη κσταληψη. Ενω δηλαδη ως δωρο και δεσμος αγαπης και κοινος ερως του Πατρος και του Υιου χανει την υποσταση του και μεταπιπτει σε κοινη ενεργεια, ταυτοχρονα γινεται και η ενοποιος αρχη μιας και η ενοτητα νοειται μεσα απο την διαχυση του πνευμςτος στις δυο υποστασειςμ. Ειναι μια ιδιοτητα που απαντα στην τριτη εποχη και καθιστα το πνευμα κυριαρχο του ενδοτριαδικου παιχνιδιου.
Ο Χαλάρωσε είπε το σημαντικότερο, την ουσία του Οικουμενισμού, που δεν είναι η (ψυχολογική) αγαπολογία όπως έχει εκλαϊκευτεί σήμερα, γιατί ακόμα και η αγαπολογία δεν μπορεί να λειτουργήσει ενοποιητικά, γιατί δεν αγγίζει τους ανθρώπους της πτώσης [που επιζητούν την 'αυτοφανέρωσή' τους, την αυτοϋπαρξή τους, την δύναμη της προσωπικότητάς τους, και όχι την αγάπη, (επομένως και η λέξη 'αλληλοπεριχώρηση' χρησιμοποιείται εντελώς συμβατικά μέσα στο πνεύμα του οικουμενισμού, στα πλαίσια της κοινωνικής διάταξης, και όχι θυσιαστικά)], αλλά η ενοποιός δύναμη είναι αυτή του (παγκοσμίου) πνεύματος. Μια μαζική αυτοσυνειδησία, μια παγκόσμια πνευματικότητα, μια μεταμόρφωση όπως λέει και η Θεοσοφία.Βασικά μια απολύτρωση της ανθρωπότητας απ΄τα δεσμά της. Μια (επιτέλους) πρωτόγνωρη πραγματική ελευθερία, μια τοποθέτηση του ανθρώπου στην θέση που του αξίζει. Όταν ο Έριχ Φρομ έλεγε ότι ο άνθρωπος έχει θεϊκή ουσία και είναι πηγή κάθε γνώσης αυτό έγινε η βάση των εκπαιδευτικών συστημάτων. Η γνώση και η αλήθεια πλέον 'επινοείται', δεν διδάσκεται. Αυτή η λέξη αναφέρεται πια ακόμα και στις Εγκυκλίους των Υπουργείων Παιδείας. Πως ξεκίνησαν όμως όλα αυτά; Πως δούλεψε ο Εωσφόρος για να 'απελευθερώσει' την ανθρωπότητα απ΄τον Θεό, ως άλλος Προμηθέας; Πως διέστρεψε την οδό του Κυρίου και των Αγίων; Ο καθολικός Lubac θεωρεί ναι μεν ως απαρχή τον Ιωακειμισμό, αλλά τονίζει ότι ο (ιουδαϊκός) μεσσιανισμός του, εκδηλωνόταν ακόμα με τα φραγισκανικά τάγματα ΕΝΤΟΣ των πλαισίων της (πραγματικής) Καθολικής Εκκλησίας, και ότι η απαρχή της διάλυσης έγινε με το ΣΧΙΣΜΑ της Μεταρρύθμισης, με τον Προτεσταντισμό, που διέλυσε την εκκλησιαστική Δομή άρα και το 'Δόγμα' ως έννοια (την σταθερή αλήθεια), και λειτούργησε ως η πρώτη εγελιανή αντί-θέση, για να καταλήξουμε στην τελική σύνθεση της νέας εποχής του πνεύματος, χωρίς την κηδεμονία του Πατρός (της δομημένης εκκλησιαστικής καταπίεσης της Καθολικής εκκλησίας), και χωρίς τον περιορισμό, (της ενσάρκωσης) του Υιού-Λόγου και του Ευαγγελίου Του [που ήταν και το ζητούμενο των προτεσταντών (η επιστροφή στις απαρχές του χριστιανισμού)], που τελικά και αυτό ξεπεράστηκε. Έτσι λοιπόν ο Lubac στηρίζει την ερμηνεία του σε αυτά τα δεδομένα. Βλέποντας ως πρώτο γκρέμισμα (πρώτη αντί-θέση) το ΣΧΙΣΜΑ, τις 95 θέσεις του Λούθηρου, με τις οποίες αντιτάχθηκε στον Παπισμό. Στην πραγματικότητα όμως, η απαρχή έγινε πολύ νωρίτερα με το Σχίσμα των Καθολικών από την Μία Εκκλησία. [Ο σχολαστικισμός η πίστη ότι ο Θεός μπορεί να εξερευνηθεί με την λογική ήταν ήδη η πρώτη εκκοσμίκευση της πίστης.] Ο νομικισμός, το Φιλιόκβε, η βλάσφημη θεωρία της Θείας εξιλέωσης, η βλάσφημη επίσης θεωρία που προέκυψε από την διαστρέβλωση της ρήσης του Απ. Παύλου, ότι ο αμαρτωλός πρέπει να παραδοθεί στον Σατανά προς όλεθρο της σαρκός για να σωθεί, [που οδήγησε σε νομιμοποίηση από την Καθολική εκκλησία των (φρικτών) βασανιστηρίων του Μεσαίωνα, και στην Ιερά Εξέταση], η καθήλωση του κόσμου με την απειλή της Κόλασης, η εξαγορά της συγχώρησης, ο 'θάνατος' του Θεού και η αντικατάσταση απ΄τον Πάπα, όλα αυτά ήταν η πραγματική αντί-θέση, στην όντως ΘΕΣΗ και Αλήθεια του Κυρίου των Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων. Η αντί-θέση, στην Οδό της Αλήθειας και της όντως Αγάπης. [συνεχίζεται]
Επομένως και ο Ιωακειμισμός ήταν ένα προϊόν αυτής της ΗΔΗ αντι-θέσης, και ΄ήταν ΗΔΗ μία νέα 'σύνθεση', ένα αποτέλεσμα, που ξεκίνησε τότε, και εξελίχθηκε με τόσες πολλές οδούς. Ένα αποτέλεσμα που έφερε και τον προτεσταντισμό και την λεγόμενη ΄Χαρισματική Κίνηση' από το τέλος του 19ου αιώνα, όπως και την σύγχρονη εσχατολογία του Νέου Κόσμου που αφομοιώθηκε στην Ελλάδα από τις Οργανώσεις.Όπως έφερε και τον Διαφωτισμό με την Γαλλική Επανάσταση και τον Γερμανικό Ιδεαλισμό, που κατέληξε στην ανθρωπολογική στροφή, με το σκεπτόμενο υποκείμενο ως πρωταγωνιστή του γίγνεσθαι. Σήμερα είναι απλώς αστείο να ακούμε ότι οι άνθρωποι (τουλάχιστον οι περισσότεροι) 'καθοδηγούνται' ή ΄χειραγωγούνται' εκκλησιαστικά. Σήμερα είναι δύσκολο ακόμα και να ακουστεί ο πιο απλός λόγος. Λέξεις όπως διάβολος, και αιώνια απώλεια είναι ξένες και εξωπραγματικές. Πως μπορεί να σταθεί η Αλήθεια μπροστά σε όλα αυτά; Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στην παιδική μου ηλικία, οι βιβλιοθήκες όλων σχεδόν των σπιτιών (και όχι φυσικά μόνο στην πατρίδα μας) είχαν το «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» του Νίτσε, το 'Άκου Ανθρωπάκο' του Βίλχεμ Ράιχ, είχαν Καζαντζάκη και Ντοστογιέφσκυ, Χαλίλ Γκιμπράν Έριχ Φρομ και Σιμόν ντε Μπωβουάρ (και για τα παιδιά Μ. Λουντέμης). Οι σκληροπυρηνικοί αριστεροί είχαν επιπλέον Μαρξ και Τρότσι (δεν ξέρω βέβαια πως τον συνδύαζαν με τον Νίτσε). Λοιπόν έχουμε υποστεί απίστευτη διάβρωση ως δυτικοί άνθρωποι, με τον μανδύα κυρίως του ουμανισμού, η οποία δεν έχει επιστροφή σε μαζικό κοινωνικό, ακόμα και (συνολικά) εκκλησιαστικό επίπεδο, αφού οι πραγματικοί πιστοί οι προσκολλημένοι στον Κύριο είναι λίγοι και ΔΙΑΣΚΟΡΠΙΣΜΕΝΟΙ. Μόνο σε ατομικό επίπεδο μπορεί να γίνει κάτι, γι αυτό και χρειάζεται μεγάλος πνευματικός αγώνας για όλους μας και για τα παιδιά μας, γιατί πολεμάμε πρόσωπο με πρόσωπο με την δαιμονική δύναμη. Ο Κύριος είναι ο αυτός (και Παντοδύναμος) χθες και σήμερον και εις τους αιώνας.Και η Ιστορία κάποτε θα τελειώσει όταν θα έχουν συμπληρωθεί και οι τελευταίοι σύνδουλοι και οι αδελφοί μέσα στο Σώμα του Κυρίου όπως μας λέει στην Αποκάλυψη.Εμείς όμως δοκιμαζόμαστε καθημερινά ως προς την προαίρεση και την πίστη.Καλή δύναμη σε όλους μας. [Και με συγχωρείτε αν δυσαρέστησα οποιονδήποτε με κάτι από αυτά που έγραψα (που μπορεί να εκληφθεί ως έλεγχος). Αλλά πολλές φορές κάποια πράγματα είναι τα πιο απαραίτητα απ΄όλα για την πορεία μας, ακόμα και αν προκαλούν κάποια δυσαρέσκεια, όπως μας λένε και οι Άγιοί μας.]
Joachim himself acknowledged the influence of Jewish thought in his writings on at least two occasions. In an early work, he describes some Jewish teachers as being “wise men” who employed the “year-day” principle in their computations of prophetic times. Elsewhere, Joachim mentions having theological discussions with a “most learned Jew.” Some scholars have also pointed to the Hebraic origin of Joachim’s name and his late baptism as evidence of his family’s conversion from Judaism to Christianity. Although studies on the possible Jewish genealogy of Joachim have been inconclusive, when one considers the number of Jews in Calabria, Joachim’s favorable view of Jews in his writings, his acknowledgment of frequent contact with Jewish scholars, and his pilgrimage to Israel, the elements of Hebrew thinking found in Joachim’s writings should not be surprising.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Robert Lerner lays down strong arguments in favor of the
idea that Joachim’s parents were Jewish converts (Lerner, The Feast of St. Abraham, 25-29).
Ενδιαφέρον!
ΑπάντησηΔιαγραφήO Ιωακείμ της Φλόρας έγραψε το έργο Adversus Judaeos(Εναντίον των εβραίων) μόνο που : “ Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, η στάση των χριστιανών απέναντι στους Εβραίους ήταν θεμελιωδώς αρνητική και εκφράστηκε μέσα από έργα αντι-Εβραϊκής λογοτεχνίας. Ο Gioacchino da Fiore ήξερε αυτά τα κείμενα, και επεξεργάζεται από την πλευρά του μια εντελώς διαφορετική θέση. Δεν απευθύνθηκε στους Εβραίους για να τους μεταπείσει, αλλά στους χριστιανούς, για να τους πείσει ότι με την ενσάρκωση του Ιησού η ιστορία του λαού του Ισραήλ δεν τελείωσε: στο μέλλον των τελευταίων ημερών της ιστορίας, που σύμφωνα με τον ηγούμενο πλησίαζε στις μέρες στις οποίες έγραψε, οι Εβραίοι και οι χριστιανοί θα συγκεντρωθούν σε ένα ενιαίο λαό των πιστών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό η θέαση, η οποία δεν είχε προηγούμενο ούτε συνέχεια, ανατέθηκε σε ένα κείμενο (Adversus Judaeos) στο οποίο ο Ιωακείμ του Φλόρας συσσώρευσε και σχολίασε εκτενώς τα αποσπάσματα από τις ιερές Γραφές των Ισραηλιτών - την Παλαιά Διαθήκη των Χριστιανών – βρίσκοντας εκεί το δόγμα της Αγίας Τριάδας και την αναγγελία της έλευσης του Μεσσία στο πρόσωπο του Χριστού. Σε όλα αυτά ανέθεσε στον εαυτό του έναν ρόλο ανάλογο με αυτόν του προφήτη Ηλία και απεύθυνε στους ακροατές του μια προτροπή για να προετοιμαστούν να καλωσορίσουν τους Εβραίους και τους χριστιανούς μαζί στο τέλος της ανθρώπινης ιστορίας .”
Τι άλλο χρειάζεται για να καταλάβουμε ότι ο Ιωακείμ της Φλόρας ήταν εβραίος και είχε αναλάβει μία συγκεκριμένη στρατηγική….
Μου έκανε εντύπωση η αναφορά στον εβραϊκό μυστικισμό και στην Καμπαλά, και χθες καθώς έκανα κάποια δουλειά άκουσα μια συζήτηση με τον γνωστό καθηγητή Φιλοσοφίας Στέφανο Ροζάνη (που γενικά αυτός εντάσσεται μάλλον στο φιλοσοφικό ρεύμα που ονομάζεται Ουτοπία):
ΑπάντησηΔιαγραφήΡομαντισμός / Ουτοπία (Μια Συζήτηση Με Τον Στέφανο Ροζάνη):
https://www.youtube.com/watch?v=xghIK8Af6rc
Από το 12ο λεπτό λέει:
Η αμφιθυμία φαίνεται πολύ έντονα στον Μαρξ, από την μια μεριά όλο το πρόταγμά του από την ολική επανάσταση μέχρι την αταξική κοινωνία είναι πρόταγμα του ρομαντισμού(...) η κοσμοθεωρία για έναν οικουμενικό άνθρωπο.Αυτό το στοιχείο είναι το ουτοπικό στοιχείο του Μαρξ, γιατί ο ρομαντισμός στηρίζεται ολόκληρος πάνω στον ουτοπισμό, ο οποίος στην Γερμανία έρχεται από την αρχή της σχολής της Σιένας μέσω της εβραϊκής Καμπαλά.
Θυμάμαι όταν διάβαζα τον Σέλινγκ, νεαρός τότε πήγα στον καθηγητή μου και του είπα, ξέρετε μάλλον θα εγκαταλείψω τις σπουδές γιατί στο σύστημα υπερβατολογικού ρεαλισμού που μελετώ μαζί σας υπάρχουν εκατοντάδες σελίδες, οι οποίες είναι τόσο σκοτεινές που δεν τις καταλαβαίνω. Μου είπε, πήγαινε σε αυτόν τον καθηγητή, να παρακολουθήσεις μαθήματα εβραϊκής Καμπαλά, γιατί χωρίς εβραϊκή Καμπαλά, Σέλινγκ δεν θα καταλάβεις.
Δηλ. τον μυστικιστικό Ιουδαϊσμό.
[Ο Μαρξ έχει το ρομαντικό (ουτοπικό) στοιχείο και από την άλλη ως παλαιός Εβραίος έχει τον εβραϊκό μυστικισμό από τον οποίο πρέπει να απομακρυνθεί. Το έκανε με τον χειρότερο τρόπο επιλέγοντας την αγγλική οικονομία.]...
Ηταν ένας προικισμένος δημοσιογράφος. Δέν έβλεπε πίσω από αυτά πού έβλεπε. Γιά τούς Εβραίους πού ακολούθησαν τόν ακμάζοντα φαρισαισμό ο Νόμος εφαρμόζεται. Γιά τούς χριστιανούς, όπως διδάσκει ο απ. Παύλος είναι αδύνατον νά εφαρμοστεί καί μάς δόθηκε γιά νά αποκαλυφθεί η αμαρτία. Οι άνθρωποι ζούμε χωρίς νά συνειδητοποιούμε τήν ανίκητη δύναμη τής αμαρτίας. Η τέλεια εφαρμογή τού φαρισαισμού έγινε στόν παπισμό. Ο Κύριος μάς αποκάλυψε τήν ύπαρξη τής υπερηφανείας. Καί αυτή μάς διαφεύγει καί τής επιτρέπουμε δυστυχώς νά δώσει νόημα στήν ζωή μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχει τρομερό ενδιαφέρον να εμβαθύνει κανείς σε όλα αυτά. Φωτίζεται αυτή η συνέχεια του 'παράλληλου' (με την αρνητική έννοια) πνεύματος, του 'αντί του Χριστού' πνεύματος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆκουσα κάποιες αντίστοιχες συζητήσεις και διαλόγους.
Χαρακτηρίζουν χυδαίο οτιδήποτε καθηλώνει (εγκλωβίζει σε έναν πάτο) τον Άνθρωπο ως προς τα ευγενή χαρακτηριστικά του (δομές, εξουσίες, οικονομία της αγοράς-διαφήμιση κ.ο.κ.), αποκαθηλώνουν ακόμα και την επανάσταση ως έννοια [αναζητώντας την (διαρκή) ΕΞΕΓΕΡΣΗ του ανθρώπινου είναι] εφόσον χρειάζεται διαχείριση, επομένως αντικατάσταση της παλαιάς δομής από μια άλλη εξίσου 'καταπιεστική' (ανέφεραν και την ρήση της Χάνα Άρεντ ότι οι επαναστάτες δεν κάνουν επανάσταση και ότι ο Μαρξ λίγο πριν πεθάνει είπε ότι δεν είναι μαρξιστής).
Λοιπόν τελικά όλη η ουσία αυτών των φιλοσοφικών ρευμάτων, της Ουτοπίας που αναζητά ο άνθρωπος να βρει εκτός του Θεού, μέσω της εξέγερσης-εκδήλωσης του όλου ανθρώπου, μέσω της της 'αυτοφανέρωσης' του είναι του, είναι ακριβώς η ουσία της αυτοθέωσης.
Οπως καί ο Ρωμανίδης είπε λίγο πρίν πεθάνει ότι δέν είναι μονοφυσίτης. Αλλά δέν ακούστηκε, όπως καί τού Μάρξ η ομολογία. Στερνή μου γνώση νά σ'είχα πρώτα. Διότι όλες οι θρησκείες τού κόσμου, η ειδωλολατρεία, πιστεύουν ότι υπάρχει ζωή μετά θάνατον, όπως καί η θρησκεία τού Μαρξισμού η οποία πολιτικοποίησε τήν θρησκεία τού Ρομαντισμού. Τόν έρωτα τού θανάτου. Μετά τόν Βέρθερο τού Γκαίτε είχε γεμίσει ο Ρήνος μέ τά πτώματα τών νεαρών καί ευαίσθητων ψυχών πού αυτοκτονούσαν γιά νά ελευθερωθούν από τήν πεζότητα τής ζωής. Από τότε, μέ σημείο αιχμής τόν μαρξισμό, η ανθρωπότης πιστεύει ότι ο θάνατος γεννά τήν ζωή ή τό μηδέν γεννά τόν θεό. Η αρχαία φιλοσοφία καί ο χριστιανισμός πού ακολούθησε δίδαξαν τήν μέριμνα γιά τήν αθανασία τής ψυχής μέ τήν κάθαρση καί μέ τήν απόκτηση τών αρετών καί τής αλήθειας. Γνώριζαν ότι τό σώμα δέν καθαρίζει μέ τούς τρόπους τής ψυχής καί οι χριστιανοί γνωρίζουν, ίσως, ότι τό σώμα τό καθαρίζει ο Ουράνιος Βασιλεύς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαίνεται όμως ξεκάθαρα ότι το βασικό πνεύμα του γερμανικού ιδεαλισμού και των ακραίων ρευμάτων όπως της Ουτοπίας που συμπυκνώνεται στο ζητούμενο της υπαρξιακής ελευθερίας του ανθρώπου, και της δυνατότητας να είναι ο Άνθρωπος, και όχι κάτι άλλο, δηλ. ένα παραμορφωμένο προϊόν εξουσιαστικών και κοινωνικών δομών (που ταυτίζεται με το φιλοσοφικό ρεύμα της Αναρχίας, της ιδανικής κοινωνίας χωρίς επιβαλλόμενης ανάγκης εξουσίας και τάξης), ξεπηδούν από την προσλαμβανόμενη από τους φιλοσόφους ιστορική πραγματικότητα της εποχής εκείνης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ οποία περιλαμβάνει εκτός από τις συγκεκριμένες κοινωνικές-οικονομικές δομές και τον Παπισμό και Προτεσταντισμό ως την πλέον Δομή ανελευθερίας.
Η Γαλλική Επανάσταση θεωρήθηκε ως η κατ΄εξοχήν «εξέγερση» (έκρηξη δημιουργίας και φανέρωσης, κάτι σαν την Δημιουργία) του ανθρώπινου είναι, και κατ΄εξοχήν 'εκδήλωση των εννοιών του ορθού Λόγου'.
Αν ήταν γνωστοί στην Δύση οι Πατέρες της Εκκλησίας, η (σταδιακή) ελευθερία του βάθους της ανθρώπινης ύπαρξης με τον Χριστό μας, η αληθινή Ζωή εν Χριστώ, υπήρχε ποτέ περίπτωση να έχουμε όλη αυτή την (αγωνιώδη νομίζω) προσπάθεια της οδού προς το Αγαθό, μέσα από αυτούς τους δρόμους; Έφτασαν να πουν ότι ο Πατήρ γεννάει τον Υιό μέσα στον άνθρωπο. Δηλαδή αυτό σημαίνει κατά κάποιο τρόπο ότι ο άνθρωπος 'θεώνεται' μέσα από το πνεύμα του, μέσα απ΄την εκδήλωση του εαυτού του;Και να καταλήξουμε μετά τους Φίχτε, Σέλινγκ, Χέγκελ, Μαρξ, αργότερα στους Φρόιντ και Νίτσε τους κατ΄εξοχήν άθεους και 'αυτοθεωμένους', που είναι οι πυλώνες του (με επιστημονική κάλυψη) παραλογισμού του σύγχρονου κόσμου;
Σχετικά με την ρήση του Μαρξ ειπώθηκε (λένε) όταν είδε τις τερατογενέσεις, για να τις διαχωρίσει από την θεωρία του.. Ήταν όμως όντως γεννήματα της θεωρίας του (ανεξάρτητα από τα κίνητρά του), μέσα από την πρόσληψή της από την ανθρώπινη (πτωτική) κατάσταση.
Aναφέρεται εδώ, όπως και η Χάνα Άρεντ (που ήταν και εκείνη φιλόσοφος οπαδός της Ουτοπίας):https://www.youtube.com/watch?v=kuwCZZCB3rc
O Ρομαντισμός είναι η αγάπη τής νύχτας. Λίγη σχέση έχει μέ τήν ιστορία. Δόθηκαν πολλά ονόματα εκ τών υστέρων. Δέν είναι αντιπροσωπευτικό όνομα τού ρομαντισμού η ουτοπία. Η Ευρώπη είχε κυριαρχηθεί από τήν αλχημεία καί τόν μεσσιανισμό. Ο Μπλόχ είναι Εγελιανός ο οποίος πίστεψε τήν φιλοσοφία τής ιστορίας τού Χέγκελ, ότι τό πνεύμα γνώρισε τήν παιδική του ηλικία στήν Ελλάδα καί ολοκληρώθηκε στήν Γερμανία. Ο Ρομαντισμός υπήρξε ο μεγάλος εχθρός τού ορθολογισμού καί είναι Γερμανική ταυτότητα. Καί εμείς υποτίθεται έχουμε τούς Πατέρες αλλά σέ τί μάς ωφελεί; Η Ευρώπη σπαράσσεται από τόν Μεσσιανισμό καί η ελευθερία ταυτίσθηκε μέ τήν σωτηρία. Οι τελευταίοι διανοούμενοι είναι μαθητές τού Χάιντεγκερ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά αυτοί οι άνθρωποι στην Δύση δεν γνώρισαν εξ αρχής την έννοια της «ελευθερίας εν Χριστώ», της ελευθερίας από τα πάθη, της ελευθερίας απ΄τον «κόσμο» (του «νεκρού» για τον κόσμο) τον καινό άνθρωπο που δημιουργεί ο Κύριος μέσω της πίστης και μετάνοιας με την ένωση μαζί Του με την Θεία Χάρη Του, όπως έρχεται βιωμένη από την εποχή των Αποστόλων των Μαρτύρων και των Πατέρων. Αντίθετα γνώρισαν το παπικό και προτεσταντικό κακέκτυπο του ιουδαϊκού Νόμου, που διώκει την Χάρη.Έψαχναν επομένως την «σωτηρία» ως «ελευθερία» από τις πολιτικές κοινωνικές και παπικές δομές, για να έρθει η «έκρηξη» του «πνεύματος» , μέσα απ΄την «εξέγερση» (φανέρωση) του κάθε ατομικού πνεύματος (φανέρωση του εαυτού του και από τον εαυτό του).Ένας λάθος δρόμος.Όπως είπες στο 10.20, ήταν απούσα η έννοια της αμαρτίας, και η έννοια της υπερηφάνειας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο προχωράμε στην ανάγνωση του συγκεκριμένου βιβλίου [όπως και στην μελέτη περισσότερων λεπτομερειών που μπορούμε να βρούμε αν κάνουμε αναζήτηση στο διαδίκτυο ή σε άλλα βιβλία σχετικά με την νεωτερικότητα την Γαλλική Επανάσταση και τον Γερμανικό ιδεαλισμό έως και σήμερα], παρά το γεγονός ότι γράφτηκε για να «σώσει» τον Ρωμαιοκαθολικισμό όπως έγραψε ένας σχολιαστής και εμπλέκει το Φιλιόκβε με λάθος τρόπο, μας φωτίζει εξαιρετικά όλη την πραγματική ρίζα-προέλευση-δημιουργία-εξέλιξη του Οικουμενισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχουμε πει πολλές φορές σε συζητήσεις ότι η Εκκλησία σήμερα έχει υποστεί εσωτερική διάβρωση. Και ότι αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος (που δεν καταπολεμείται ούτε σταματά με καμία αποτείχιση), είναι η πραγματική ασθένεια, ενώ όλα τα υπόλοιπα όπως π.χ. οι παραβάσεις των Ι.Κ. κτλ.. είναι μόνο τα συμπτώματα.
Οι ίδιοι οι άνθρωποι σήμερα, οι φορείς της Ορθοδοξίας, κινδυνεύουν από τον Οικουμενισμό, όχι με τον τρόπο που αντιλαμβάνονται οι κάθε είδους αποτειχισμένοι, δηλ. λόγω του υποτιθέμενου «μολυσμού» μέσω της θεωρίας των «συγκοινωνούντων δοχείων», με κάποιο «μεταφυσικό τρόπο», όπως αυτά τα φαιδρά που γράφουν κάποια ιστολόγια ότι κάνουν «διαδικτυακή αποτείχιση», «για να προφυλάχτούν από την σχισματο-αίρεση του Πειραιώς», αλλά με κάτι πολύ λεπτότερο και αδιόρατο που έχει ήδη διεισδύσει παντού. Ακριβώς γιατί ο Οικουμενισμός είναι τελικά κάτι πολύ «ανώτερο» σε δυσκολία κατανόησης από αυτό που οι ίδιοι μας περιγράφουν, δηλ. την προσπάθεια ένωσης με τον παπισμό και σταδιακά με όλες τις θρησκείες [αυτό είναι μόνο το φυσικό και τελικό ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΟ, και όχι η ΑΙΤΙΑ].
Δυστυχώς μετέχουν και οι ίδιοι οι αποτειχισμένοι στο ίδιο αυτό πνεύμα, το οποίο υποτίθεται ότι καταπολεμούν, εφόσον αν και λένε ότι «Εκκλησία δεν είναι οι Επίσκοποι» είναι ακριβώς προϊόν όσων κάνουν κάποιοι Επίσκοποι και ο Πατριάρχης, και η «ύπαρξή» τους (της κάθε ομάδας τους) ορίζεται ως «η αντίδραση στον Πατριάρχη». Οι ίδιοι θεωρούν περισσότερο απ΄όλους, περισσότερο ΚΑΙ απ΄τον μ.Ζηζιούλα, ότι Εκκλησία είναι οι Επίσκοποι, αφού «έχουν την δύναμη» να τους «μολύνουν», όπως και να καταστήσουν τα Μυστήρια που είναι του Κυρίου συνεργεία του Αγίου Πνεύματος, είτε «μολυσμένα» είτε «άκυρα» είτε «ανυπόστατα».
Πέφτουν σε Βλασφημία του Αγίου Πνεύματος.
Δεν υπάρχει καμία σχέση και καμία ομοιότητα με την κατάσταση της πτώσης στον Αρειανισμό, όπως λένε. Καμία. Τότε υπήρχαν οι πιστοί, οι οποίοι ξαφνικά άρχισαν να διδάσκονται από όσους Επισκόπους έπεσαν στην Αίρεση, ότι ο Κύριος είναι κτίσμα. Αντέδρασαν και η Εκκλησία απέβαλε τους αιρετικούς.
Σήμερα οι ορθόδοξοι λαοί έχουν υποστεί μια μακρόχρονη εσωτερική διάβρωση από το πνεύμα του Οικουμενισμού όπως ακριβώς περιγράφεται στην ανάρτηση, και οι διαφορές επί της ουσίας με την υπόλοιπη Δύση είναι σχεδόν ανύπαρκτες επειδή και εκεί [κυρίως εκεί] σάρωσε το ίδιο πνεύμα.
Παραμένουν κάποιοι άνθρωποι προσκολλημένοι στον Κύριο με πνευματικό αγώνα, Μοναχοί κληρικοί και απλοί πιστοί σε κάθε Ορθόδοξη Εκκλησία ή Μοναστήρι. Αυτό είναι το Σώμα του Χριστού.
Οι υπόλοιποι μέχρι την τελευταία στιγμή μπορεί να σωθούν με διάφορους τρόπους.
Ουσιαστικά λοιπόν αυτό που συμβαίνει, δεν είναι αυτό που λένε οι αποτειχισμένοι ότι «η Εκκλησία έχει πέσει σε αίρεση και είναι Αίρεση», αλλά ότι ο Οικουμενισμός απειλεί ΕΞΩΘΕΝ να απορροφήσει τους πιστούς. Ο Οικουμενισμός ως ΠΝΕΥΜΑ, και όχι ως παράβαση Ι.Κ. ή ως «μολυσμός» κτλ.. όπως νομίζουν.
Συνεχίζουμε την ανάγνωση του πολύ ενδιαφέροντος βιβλίου...
Oφείλω νά ομολογήσω αγαπητή Μαρία ότι είσαι η πρώτη πού μπαίνει στά βαθειά νερά τής αιρέσεως. Τό είχε πληροφορηθεί καί ο Σημάτης στόν καιρό του αλλά προτίμησε τίς ανοησίες τού Τρικαμηνά. Ηθελα νά παρουσιάσω καί τούς λόγους γιά τούς οποίους δέν κατόρθωσε ο Ακινάτης νά αντιμετωπίσει στό ξεκίνημά της μιά κακοδοξία, πρίν εξαπλωθεί, τούς λόγους γιά τούς οποίους μιά αίρεση δέν μπορεί νά αναιρέσει μιά άλλη αίρεση, αλλά μπρός στήν αδιαφορία τής εποχής περιορίστηκα στήν μελέτη τού Λυμπά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι αξίζει τον κόπο αδελφέ να εμβαθύνουμε σε όλα αυτά γιατί είναι όντως εντυπωσιακά, ως προς το θέμα του Οικουμενισμού που μάχεται την πίστη μας και την Εκκλησία μας, και γενικότερα ως προς το πνεύμα της Νέας Εποχής που σαρώνει τις δυτικές κοινωνίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήθελα να επισημάνω κάποια πράγματα σταδιακά, και κάποιες σκέψεις σε αυτά και αν κάπου κάνω λάθος να με διορθώσει όποιος γνωρίζει καλύτερα.
Για παράδειγμα, αναφέρεται στην σελ. 10 σε σχόλιο ότι θεωρούμε την Δύση ως τον χώρο της λογικής και πράγματι αναφερόμαστε στον «ορθολογισμό της Δύσης». Κάθε άλλο όμως συμβαίνει στην πραγματικότητα όπως επισημαίνεται και σε αυτό το σχόλιο.
Κατ΄αρχήν η έννοια του [εξ αρχής] «δεδομένου» και του «δόγματος» θεωρείται πλέον στη Δύση (αρχίζει να συμβαίνει ακόμα και στην Φυσική με τις νέες θεωρίες) ως η κατ΄εξοχήν «ακινησία» και «στασιμότητα» της σκέψης.
Το ζητούμενο είναι η αμφισβήτηση, η άρνηση, ως τρόπος (διαλεκτικής) εύρεσης της αλήθειας. Λέει π.χ. ο καθηγητής Ροζάνης και άλλοι καθηγητές Φιλοσοφίας (και όχι μόνο) στους φοιτητές, ότι ο μόνος λόγος που είστε εδώ και μαθαίνετε είναι για να μπορέσετε μια μέρα να με αμφισβητήσετε.Ζητώ συγγνώμη για τον περιορισμένο χρόνο. Θα συνεχίσω σε επόμενο σχόλιο.
Αυτός λοιπόν ο νέος τρόπος σκέψης που βάζει το Υποκείμενο (που παρατηρεί) στο προσκήνιο, (τον άνθρωπο, και όχι κάποια αντικειμενική αλήθεια έξω από αυτόν), έχει ως εκκίνηση τον Φίχτε (η διαχωριστική γραμμή είναι ανάμεσα σε αυτόν και τον Καντ), αλλά θεμελιώνεται οριστικά με τον Χέγκελ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντιγράφω από αυτή την σύντομη σύνοψη του έργου του (αξίζει να την διαβάσουμε για να μπούμε στο πνεύμα), «Φαινομενολογία του Πνεύματος»:
http://www.nostimonimar.gr/hegel-philosophy-phenomenology/
«Στο έργο του Χέγκελ δεν «διαπιστώνεται» κάτι ως σωστό ή λάθος. Δεν υπάρχει ένα στέρεο και ακλόνητο αξίωμα που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως στήριγμα στον ίλιγγο της σκέψης. Στη σκέψη του Χέγκελ τα πάντα βρίσκονται σε κίνηση. Σε μια κίνηση που έχει τη δομή και την φορά κίνησης της «θέσης-αντίθεσης-σύνθεσης».
Η σκέψη αυτή φέρει κάτι το πρωτοποριακό και ανατρεπτικό εκείνη την εποχή, αφού προσκρούει και ακυρώνει τρόπον τινά ένα θεμελιώδες αξίωμα της λογικής, αυτό της αντίθεσης, της αντίφασης.
Σύμφωνα με τη νέα σκέψη, η αντίφαση δεν είναι σύμπτωμα λανθασμένου τρόπου σκέψης, όπως υποστηριζόταν έως τότε ή όπως ισχύει στις θετικές επιστήμες, αλλά είναι ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΟ του αληθινού και συνεπώς μέρος, ΚΟΜΜΑΤΙ του όλου, μέρος του πραγματικού...»
Αξίζει να διαβάσουμε και τα υπόλοιπα για την Αγία Τριάδα, την υποτιθέμενη προοδευτική φανέρωσή της με διαλεκτικό τρόπο, την μετατροπή του πνεύματος σε ύλη και πάλι σε πνεύμα (θυμίζει και τον Καζαντζάκη, το ανάγνωσμα των Ελλήνων εδώ και δεκαετίες).
Καταλαβαίνουμε τι σήμαινε όλη αυτή η θεωρούμενη επανάσταση στην σκέψη ως προς την έννοια του (οποιουδήποτε) Δόγματος, ή αλήθειας που πρέπει να μας διδαχθεί, (όπως θεωρούσαν και οι άνθρωποι έως τότε).
Τα πράγματα όμως όπως βλέπουμε προχώρησαν ακόμα περισσότερο από την αμφισβήτηση κάθε Θέσης και κάθε Αλήθειας, και από την θεώρηση ότι η άρνηση και η ΑΝΤΙΦΑΣΗ δεν είναι κάτι αρνητικό αλλά η κινητήρια δύναμη και η αιτία για μια διαρκή άνοδο.Και που έφτασαν;
Στο να θεωρηθεί ότι η αντίφαση έχει ΥΠΟΣΤΑΣΗ, και είναι ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΙΣΟ της αλήθειας. ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ κομμάτι της Όλης Αλήθειας. Δηλαδή ένας Μανιχαϊσμός.
Όπως βλέπουμε ξεκάθαρα εδώ στο βιβλίο του lubac στον επόμενο φιλόσοφο, τον Σέλλινγκ.
[Όλα αυτά εκλαϊκεύθηκαν στην Ελλάδα με τον Καζαντζάκη.]
Αξίζει να διαβάσουμε όσα γράφει ο Lubac.
Αντιγράφω από το κεφάλαιο για τον Σέλλινγκ:
«.. Ότι το πιό τέλειο δημιούργημα του Θεού, σχετικώς ανεξάρτητο του Θεού, είναι ικανό για το Κακό. Σ’αυτόν βρίσκεται συγκεντρωμένη όλη η δύναμις της σκοτεινής αρχής ταυτόχρονα με όλη την δύναμη του Φωτός,η πιό βαθειά άβυσσος όπως και ο ύψιστος ουρανός.
Το κακό δέν είναι απλώς παθητικότης ή αρνητικότης, περιορισμός ή απουσία.
Το κακό είναι ΘΕΤΙΚΗ αντι-θέση..».
Αντιγράφω και το Σχόλιο:
[Επανέφερε στο πνεύμα την Σκύλλα και την Χάρυβδη,εξαφανίζοντας το Ελληνικό ακριβώς πνεύμα. Το ίδιο εξάλλου πέτυχε και ο Μανιχαϊσμός με την βοήθεια του Γνωστικισμού, να πληγώσει δηλαδή θανάσιμα το Ελληνικό μέτρο, την ανθρώπινη αλήθεια, αφήνοντας ξανά την ανθρωπότητα παραδομένη στην Σκύλλα και στην Χάρυβδη και στο Βασίλειο του Κρόνου].
Συνεχίζει: «Ο Σέλλινγκ έφτασε, κάτω από την επιρροή του Μπαίμε, μέχρι του σημείου να συλλάβει μία ελευθερία πρωτογενή (άκτιστο), χωρίς κανόνα και μέτρο, μία Βούληση αυθαίρετη, της οποίας το κακό θα συνιστούσε ενδογενές στοιχείο. Η ελευθερία είναι το υπέρτατο αγαθό, πέραν κάθε Είναι, και εμείς έχουμε το αίσθημα, έτσι πρέπει να πούμε, πώς στην πραγματικότητα του, ο Θεός δέν είναι ένα αναγκαίο Είναι, αλλά η αιώνια ελευθερία.Σαν εικόνα του Θεού, ο άνθρωπος είναι ελεύθερος.Γι’αυτόν όπως και για τον Θεό μπορούμε να πούμε πώς είναι η υπερχειλίζουσα ελευθερία του η οποία συστήνει το αυθεντικό του Εγώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή[Βλέπουμε λοιπόν από που κατάγονται έννοιες σημερινές σαν τό «πρόσωπο» που είναι τρόπος ζωής, η οικουμενική προσπάθεια, η τοποθέτηση του «Εγώ» στην θέση του Νού. Είναι γεννήματα του Μανιχαϊσμού]..»
ΣΧΟΛΙΟ σελ. 90:
ΑπάντησηΔιαγραφή[Ο Μπουλγκάκωφ είναι ο πρίγκιπας των θεολόγων. Πιστός βασικά της Λατινικής θεολογίας, της
πλάνης του Filioque και του δυαδικού συστήματος
Φυσικά δέν χωρά ο Νούς του το Μυστήριο της Αγίας Τριάδος καθεαυτής και το καταβιβάζειστο επίπεδο του. Πιστός της εξελίξεως που κατήργησε τον Νού βάζονταςστην θέση του το Εγώ, ή το ΠΡΟΣΩΠΟ, όπως το βάζει ο Γιανναράς. Και πρωτεργάτης της δημιουργίας μίας καινούργιας συνειδήσεως, διαφορετικής από της συνειδήσεως του Νόμου που είναι γραμμένος στις καρδιές μας, σαν σε πρόναο, μίας κάποιας αυτοσυνειδησίας που αποθεώνει το ΕΓΩ, και πνευματοποιεί τους δερμάτινους χιτώνες, αντί να τους εγκαταλείπει για να μπεί στην Εκκλησία.
Στήν εκκοσμικευμένη εκκλησία πού ζούμε ζητούν από τούς χριστιανούς νά γίνουν συνειδητοί χριστιανοί, δηλώνοντας όμως ότι είναι ασυνείδητοι, ότι ο εκκλησιασμός τους είναι τυπικός. Χωρίς νά ανησυχούν γιά τήν σχέση, εάν υπάρχει, ανάμεσα στήν πίστη καί στήν συνείδηση! Ταυτίζεται η πίστη μέ τήν αυτοσυνειδησία;; ΑΥΤΗ ΗΤΑΥΤΙΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ;;Αυτή η ταυτότητα δέν δημιουργεί από τό ένα μέρος σχίσματα στό εσωτερικό τής ορθοδοξίας καί από τό άλλο θέλει νά κλείσει τά σχίσματα στό εξωτερικό τής ορθοδοξίας;;(οικουμενισμός-αντιοικουμενισμός)
ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΟΥ ΦΙΛΙΟΚΒΕ;; Ανάμεσα στήν πίστη καί τήν συνειδητότητα;; Αυτή δέν είναι η ύβρις εναντίον τού Αγίου Πνεύματος;;...]
Ως προς εμάς, γίναμε οι περισσότεροι ΟΠΑΔΟΙ (με όλα τα χαρακτηριστικά, αντίστοιχων της πολιτικής ή του ποδοσφαίρου, ανεξάρτητα «ψηλού ή χαμηλού» 'επιπέδου') μιας «θρησκευτικής ιδεολογίας» ή και προσωπικής ιδεοληψίας, (η Πίστη έγινε νοητική λειτουργία, που δεν μεταποιεί τον άνθρωπο), είτε 'συνειδητοί' είτε ασυνείδητοι, είτε ως «αγωνιστές-ομολογητές» (αποτειχισμένοι, ή νομικιστές), είτε ως χλιαροί-κοσμικοί ΄χριστιανοί', αλλά πάντως εκκοσμικευμένοι (εντός του κόσμου τούτου), και ολιγόπιστοι, στηριγμένοι στο εγώ μας, στα κριτήριά μας, με αυτοδικαίωση όταν εφαρμόζουμε τις ιδεοληψίες μας, ή τον νομικισμό μας με αποτέλεσμα εκτός των άλλων τα σχίσματα, και την αγιομαχία.
Χρειαζόμαστε λοιπόν αληθινή πίστη, και επιστροφή.
Το κείμενο της ανάρτησης αρχίζει με την ρήση του Αγίου Γέροντα Σωφρονίου:
«Διώξαμε από τη ζωή μας το Θεό–Λόγο, τον λόγο του Θεού.Παραμελήσαμε το λόγο αυτό, και να! Θερίζουμε τις συνέπειες του έργου μας.»
Ο Λόγος του Θεού είναι ο Ίδιος ο Κύριος που έχει την (μεταφυσική και ακατάληπτη) δύναμη να κάνει νέο κτίσμα τον άνθρωπο. Κατάφαγέ τον μας λέει ο Θεός. Είναι το Μάννα για να ζήσει ο άνθρωπος και να μην πεθάνει πνευματικά στην σημερινή έρημο.Εντός της Εκκλησίας (και των θείων Μυστηρίων), αν και νοητά διωκόμενη και αυτή απ΄τον ΄κόσμο΄.
Όσον αφορά την λεγόμενη διοίκηση της Εκκλησίας, επειδή δεν ξέρουμε τι έχει καθένας στην καρδιά του, αν είναι φιλόδοξος και ιδιοτελής, ή αν είναι αδαής ή κατώτερος των περιστάσεων, ή αν προσπαθεί για το καλό της Εκκλησίας με τρόπους που δεν γνωρίζουμε, ας είμαστε προσεκτικοί. Όχι γενικό τσουβάλιασμα γιατί ευνοεί τις επιδιώξεις των σχισματικών και του Πάπα. Κρίση μόνο ως προς τα γεγονότα, και διαρκείς ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ και προς αυτούς και προς όλους, προς το καλό, και το σωστό.
Ο εχθρός όλων των ανθρώπων είναι ΚΟΙΝΟΣ. Ο Θεός θέλει πάντες να έλθουν σε Μετάνοια και να σωθούν!Αυτό πρέπει να θέλουμε κι εμείς!Να μην καταδικάζουμε κανέναν σε προσωπικό επίπεδο. Μίσος απέναντι σε ανθρώπους έχει ο ανθρωποκτόνος διάβολος. Ο Άγιος Ιωάννης μας λέει ότι όποιος ΜΙΣΕΙ είναι ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΟΣ. Λοιπόν, σαστίζει ο νους, μπροστά στις μεθοδείες του διαβόλου. Γι αυτό κι εμείς όσο τις μαθαίνουμε τόσο πιο υπεύθυνοι πρέπει να είμαστε μπροστά στον Θεό, ώστε να κάνουμε σύμφωνα με το Άγιο Θέλημά Του. Θεολογική αντιμετώπιση χρειάζεται και όχι ο εύκολος και εύπεπτος «αυριανισμός»...
Ο συγγραφέας κάνει μια πολύ καλή προσπάθεια αποκάλυψης των ριζών του Οικουμενισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓενικά όμως ο Καθολικισμός δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον οικουμενισμό, αφού ξεκίνησε με την εκκοσμίκευση με την «Πολιτεία του Θεού» του Αυγουστίνου, με την οποία η Παπική εκκλησία, εξελίχθηκε σε κανονικό παντοδύναμο εγκόσμιο κράτος. Όμως ο Κύριος μας λέει ότι η Βασιλεία Του δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Και ο Απ. Παύλος, ότι όποιος στηρίζει τις ελπίδες του σε αυτή τη ζωή είναι χειρότερος των απίστων.
Ο Οικουμενισμός αντίθετα επιδιώκει ένα νέου τύπου «χιλιασμό». Να «βολευτούμε» ωραία όλοι μαζί στην γη. Χωρίς πολλά πολλά. Χωρίς άλλες επιδιώξεις.Ένώ εδώ ήρθαμε για κάποιο σκοπό και φεύγουμε..
Επίσης το Φιλιόκβε του Καθολικισμού, είναι η κατεξοχήν αίρεση υποβιβασμού του Αγίου Πνεύματος, που κατέληξε στην καλύτερη περίπτωση να θεωρείται ως ιδιοκτησία του Πάπα, και στην χειρότερη με τον Προτεσταντισμό να εκλαμβάνεται ως ατομικό απόκτημα (η υπόστασή Του!) του κάθε «καταλαμβανόμενου» [από πονηρά πνεύματα].Και μέσω της φιλοσοφικής οδού, έγινε «το πνεύμα του κόσμου τούτου», που συμφιλιώνει τον κόσμο μέσα στις αμαρτίες του (αντί να τον φέρνει σε Μετάνοια και να τον αγιάζει) όπως πρεσβεύει ο Οικουμενισμός.
Όλα αυτά ξεκίνησαν απ΄το Φιλιόκβε...
Ετερη παρεενεργεια του Φιλιοκβε και αποκςλυπτικη της σχιζοειδους φυσεως του ειναι η αγιοπνευμςτικη κσταληψη. Ενω δηλαδη ως δωρο και δεσμος αγαπης και κοινος ερως του Πατρος και του Υιου χανει την υποσταση του και μεταπιπτει σε κοινη ενεργεια, ταυτοχρονα γινεται και η ενοποιος αρχη μιας και η ενοτητα νοειται μεσα απο την διαχυση του πνευμςτος στις δυο υποστασειςμ. Ειναι μια ιδιοτητα που απαντα στην τριτη εποχη και καθιστα το πνευμα κυριαρχο του ενδοτριαδικου παιχνιδιου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΟΛΥ ΣΩΣΤΟ! Πλήρης ανατροπή τής εικόνας τής Τριάδος πού έχουμε. Πολύ σωστό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Χαλάρωσε είπε το σημαντικότερο, την ουσία του Οικουμενισμού, που δεν είναι η (ψυχολογική) αγαπολογία όπως έχει εκλαϊκευτεί σήμερα, γιατί ακόμα και η αγαπολογία δεν μπορεί να λειτουργήσει ενοποιητικά, γιατί δεν αγγίζει τους ανθρώπους της πτώσης [που επιζητούν την 'αυτοφανέρωσή' τους, την αυτοϋπαρξή τους, την δύναμη της προσωπικότητάς τους, και όχι την αγάπη, (επομένως και η λέξη 'αλληλοπεριχώρηση' χρησιμοποιείται εντελώς συμβατικά μέσα στο πνεύμα του οικουμενισμού, στα πλαίσια της κοινωνικής διάταξης, και όχι θυσιαστικά)], αλλά η ενοποιός δύναμη είναι αυτή του (παγκοσμίου) πνεύματος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια μαζική αυτοσυνειδησία, μια παγκόσμια πνευματικότητα, μια μεταμόρφωση όπως λέει και η Θεοσοφία.Βασικά μια απολύτρωση της ανθρωπότητας απ΄τα δεσμά της. Μια (επιτέλους) πρωτόγνωρη πραγματική ελευθερία, μια τοποθέτηση του ανθρώπου στην θέση που του αξίζει.
Όταν ο Έριχ Φρομ έλεγε ότι ο άνθρωπος έχει θεϊκή ουσία και είναι πηγή κάθε γνώσης αυτό έγινε η βάση των εκπαιδευτικών συστημάτων. Η γνώση και η αλήθεια πλέον 'επινοείται', δεν διδάσκεται. Αυτή η λέξη αναφέρεται πια ακόμα και στις Εγκυκλίους των Υπουργείων Παιδείας.
Πως ξεκίνησαν όμως όλα αυτά; Πως δούλεψε ο Εωσφόρος για να 'απελευθερώσει' την ανθρωπότητα απ΄τον Θεό, ως άλλος Προμηθέας; Πως διέστρεψε την οδό του Κυρίου και των Αγίων;
Ο καθολικός Lubac θεωρεί ναι μεν ως απαρχή τον Ιωακειμισμό, αλλά τονίζει ότι ο (ιουδαϊκός) μεσσιανισμός του, εκδηλωνόταν ακόμα με τα φραγισκανικά τάγματα ΕΝΤΟΣ των πλαισίων της (πραγματικής) Καθολικής Εκκλησίας, και ότι η απαρχή της διάλυσης έγινε με το ΣΧΙΣΜΑ της Μεταρρύθμισης, με τον Προτεσταντισμό, που διέλυσε την εκκλησιαστική Δομή άρα και το 'Δόγμα' ως έννοια (την σταθερή αλήθεια), και λειτούργησε ως η πρώτη εγελιανή αντί-θέση, για να καταλήξουμε στην τελική σύνθεση της νέας εποχής του πνεύματος, χωρίς την κηδεμονία του Πατρός (της δομημένης εκκλησιαστικής καταπίεσης της Καθολικής εκκλησίας), και χωρίς τον περιορισμό, (της ενσάρκωσης) του Υιού-Λόγου και του Ευαγγελίου Του [που ήταν και το ζητούμενο των προτεσταντών (η επιστροφή στις απαρχές του χριστιανισμού)], που τελικά και αυτό ξεπεράστηκε.
Έτσι λοιπόν ο Lubac στηρίζει την ερμηνεία του σε αυτά τα δεδομένα. Βλέποντας ως πρώτο γκρέμισμα (πρώτη αντί-θέση) το ΣΧΙΣΜΑ, τις 95 θέσεις του Λούθηρου, με τις οποίες αντιτάχθηκε στον Παπισμό.
Στην πραγματικότητα όμως, η απαρχή έγινε πολύ νωρίτερα με το Σχίσμα των Καθολικών από την Μία Εκκλησία. [Ο σχολαστικισμός η πίστη ότι ο Θεός μπορεί να εξερευνηθεί με την λογική ήταν ήδη η πρώτη εκκοσμίκευση της πίστης.]
Ο νομικισμός, το Φιλιόκβε, η βλάσφημη θεωρία της Θείας εξιλέωσης, η βλάσφημη επίσης θεωρία που προέκυψε από την διαστρέβλωση της ρήσης του Απ. Παύλου, ότι ο αμαρτωλός πρέπει να παραδοθεί στον Σατανά προς όλεθρο της σαρκός για να σωθεί, [που οδήγησε σε νομιμοποίηση από την Καθολική εκκλησία των (φρικτών) βασανιστηρίων του Μεσαίωνα, και στην Ιερά Εξέταση], η καθήλωση του κόσμου με την απειλή της Κόλασης, η εξαγορά της συγχώρησης, ο 'θάνατος' του Θεού και η αντικατάσταση απ΄τον Πάπα, όλα αυτά ήταν η πραγματική αντί-θέση, στην όντως ΘΕΣΗ και Αλήθεια του Κυρίου των Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων. Η αντί-θέση, στην Οδό της Αλήθειας και της όντως Αγάπης.
[συνεχίζεται]
Επομένως και ο Ιωακειμισμός ήταν ένα προϊόν αυτής της ΗΔΗ αντι-θέσης, και ΄ήταν ΗΔΗ μία νέα 'σύνθεση', ένα αποτέλεσμα, που ξεκίνησε τότε, και εξελίχθηκε με τόσες πολλές οδούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα αποτέλεσμα που έφερε και τον προτεσταντισμό και την λεγόμενη ΄Χαρισματική Κίνηση' από το τέλος του 19ου αιώνα, όπως και την σύγχρονη εσχατολογία του Νέου Κόσμου που αφομοιώθηκε στην Ελλάδα από τις Οργανώσεις.Όπως έφερε και τον Διαφωτισμό με την Γαλλική Επανάσταση και τον Γερμανικό Ιδεαλισμό, που κατέληξε στην ανθρωπολογική στροφή, με το σκεπτόμενο υποκείμενο ως πρωταγωνιστή του γίγνεσθαι.
Σήμερα είναι απλώς αστείο να ακούμε ότι οι άνθρωποι (τουλάχιστον οι περισσότεροι) 'καθοδηγούνται' ή ΄χειραγωγούνται' εκκλησιαστικά. Σήμερα είναι δύσκολο ακόμα και να ακουστεί ο πιο απλός λόγος. Λέξεις όπως διάβολος, και αιώνια απώλεια είναι ξένες και εξωπραγματικές. Πως μπορεί να σταθεί η Αλήθεια μπροστά σε όλα αυτά; Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στην παιδική μου ηλικία, οι βιβλιοθήκες όλων σχεδόν των σπιτιών (και όχι φυσικά μόνο στην πατρίδα μας) είχαν το «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» του Νίτσε, το 'Άκου Ανθρωπάκο' του Βίλχεμ Ράιχ, είχαν Καζαντζάκη και Ντοστογιέφσκυ, Χαλίλ Γκιμπράν Έριχ Φρομ και Σιμόν ντε Μπωβουάρ (και για τα παιδιά Μ. Λουντέμης). Οι σκληροπυρηνικοί αριστεροί είχαν επιπλέον Μαρξ και Τρότσι (δεν ξέρω βέβαια πως τον συνδύαζαν με τον Νίτσε). Λοιπόν έχουμε υποστεί απίστευτη διάβρωση ως δυτικοί άνθρωποι, με τον μανδύα κυρίως του ουμανισμού, η οποία δεν έχει επιστροφή σε μαζικό κοινωνικό, ακόμα και (συνολικά) εκκλησιαστικό επίπεδο, αφού οι πραγματικοί πιστοί οι προσκολλημένοι στον Κύριο είναι λίγοι και ΔΙΑΣΚΟΡΠΙΣΜΕΝΟΙ. Μόνο σε ατομικό επίπεδο μπορεί να γίνει κάτι, γι αυτό και χρειάζεται μεγάλος πνευματικός αγώνας για όλους μας και για τα παιδιά μας, γιατί πολεμάμε πρόσωπο με πρόσωπο με την δαιμονική δύναμη.
Ο Κύριος είναι ο αυτός (και Παντοδύναμος) χθες και σήμερον και εις τους αιώνας.Και η Ιστορία κάποτε θα τελειώσει όταν θα έχουν συμπληρωθεί και οι τελευταίοι σύνδουλοι και οι αδελφοί μέσα στο Σώμα του Κυρίου όπως μας λέει στην Αποκάλυψη.Εμείς όμως δοκιμαζόμαστε καθημερινά ως προς την προαίρεση και την πίστη.Καλή δύναμη σε όλους μας.
[Και με συγχωρείτε αν δυσαρέστησα οποιονδήποτε με κάτι από αυτά που έγραψα (που μπορεί να εκληφθεί ως έλεγχος). Αλλά πολλές φορές κάποια πράγματα είναι τα πιο απαραίτητα απ΄όλα για την πορεία μας, ακόμα και αν προκαλούν κάποια δυσαρέσκεια, όπως μας λένε και οι Άγιοί μας.]