Η παύση της Θείας Λειτουργίας (2)

Συνέχεια από Τετάρτη, 25 Μαρτίου 2020

Η μετατροπή της Εκκλησίας του Κυρίου σε πρόσχημα ηθικής της Πολιτείας είναι αρχαιότατη. Προ της αναστάσεως οι θρησκευτικοί φορείς ως πρόσχημα ηθικής της Πολιτείας είχαν θεσμικό ρόλο. Ένας θεσμικός ρόλος αναβαθμίζεται στα μάτια του λαού ως φορέας του ρόλου. Η διαχείριση του ηθικού στα χέρια των ειδικών του ηθικού είναι μια αρχέγονη πρακτική. Η παραπάνω πρακτική με την Ανάσταση  του Κυρίου χτυπήθηκε θανάσιμα. Η μη συμμόρφωση του άκαμπτου ηθικού νόμου στο πνεύμα του Κυρίου είναι η συνεχής και μόνιμη κρίση του νόμου και της ηθικής. Ο ηθικός νόμος ως πρόσχημα ηθικής μονίμως είναι μετέωρος μιας και ο Κύριος αναστήθηκε. Η κυριαρχία του Κυρίου είναι παντοειδής και πέραν παντός χωροχρονικού περιορισμού, αλλά κυρίως η κυριαρχία του Κυρίου είναι κυριαρχία επί παντός πνεύματος. Ως εκ τούτου το πνεύμα του ηθικού νόμου ή θα τανυθεί και θα αλλοιωθεί από το καινό πνεύμα της Αναστάσεως ή θα περιχαρακωθεί στα προαναστάσιμα δεδομένα υπηρετώντας τον προαναστάσιμο ηθικό κόσμο και φυσικά τους υπηρετούντας αυτόν τον κόσμο. Θα λέγαμε δηλαδή ότι η εμμονή στα γραμμικά φαινόμενα, φαινόμενα καθαρά ηθικιστικά είναι και μια αντιαναστάσιμη εμμονή. Η εμμονή στην γραμμικότρητα του κόσμου ειναι επίσης και μια καλή συνταγή φασιστικοποίησης της κοινωνίας. Συμπερασματικά ο ηθικός νόμος, οι διαχειριστές του και ο παράγωγος ηθικισμός είναι απέναντι στην ζωή, απέναντι στον Κύριο.  Η επίκληση του νόμου απέναντι στην έκφραση της ζωής είναι η καταδίκη του νόμου και των επικαλούντων αυτόν. Ο νόμος δεν έχει καμμία ισχύ έναντι του παραδείγματός του Κυρίου και των εντολών που απορρέουν από την διδασκαλία του. Τι ισχύ έχει η επίκληση του κατώτερου; Κατά τον Άγιο Νικόλαο τον Καβάσιλα τα κατώτερα υποτάσσονται στα ανώτερα. Πως μπορεί να ζωοποιήσει ο ηθικός νόμος και μάλιστα όταν είναι και το πρόσχημα της ηθικής μιας πολιτείας; Ο ηθικός νόμος και οι διαχειριστές του εντός του κελύφους αδυνατούν να ενστερνιστούν τις αδιόρατες κινήσεις του ήθους που κινείται πέρα από καθορισμένες συντεταγμένες προσδοκώντας την Ανάσταση. Η δίψα για ανάσταση, είναι δίψα για συμπόνια, για συμμάζεμα των συντριμμιών της ζωής, είναι ένα βλέμμα που κατανοεί την σιωπή. Η Ανάσταση δεν επιβάλλεται. Η Ανάσταση είναι το κοινό του πόνου. Είναι μία άγνωστη αστραπή που ο πόνος της γνωρίζει κι ας μην την έχει δεί ποτέ του.

Για να συνδεθούμε και με τον τίτλο. Η πολιτεία κινούμενη στα όρια της ηθικής καταργεί την Θεία Λατρεία και άρα και την ζωοπάροχο Θεία Κοινωνία. Τα διλλήματα ως επιχειρήματα από την μεριά της πολιτείας είναι ηθικιστικά και ως εκ τούτου γέμουν θανάτου. Είναι εκφράσεις ενός γραμμικού συστήματος που και η παραμικρή ταλάντωση περί της θέσεως ισορροπίας του τού προκαλεί ίλιγγο. Οι διαχειριστές του ηθικού και οι φορείς του προσχήματος του ηθικού μιας τέτοιας αντίχριστης πολιτείας, οι επίσκοποι της Ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας, συντρέχουν τις αποφάσεις τις πολιτείας. Κατ αυτόν τον τρόπο συναριθμούν εαυτούς στους εχθρούς του Κυρίου. Και αυτό γίνεται εμφανές αν αντιπαραβάλλουμε τον Αναστάντα Κύριο με τους φορείς μιας θεσμικής ηθικής όπως είναι οι επίσκοποι της Ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας. Επ΄αυτού οι θεολογικές εργασίες του Ζηζιούλα θεμελιώνουν την ισχύ της ηθικής ως θεσμού εξαρτώντας την από το πρόσωπο ενός κατ εξοχήν δώρου του Κυρίου. Του επισκοπικού αξιώματος. Άρα; Το επισκοπικό αξίωμα εξέπεσε. Η εκτίναξη του επισκόπου στο επέκεινα τον κατέστησε διαχειριστή των νόμων και μη φορέα της χάριτος. Όχι ότι δεν υφίσταται χαρισματικός επίσκοπος. Σαφέστατα. Αλλά θεολογικά έχει εκπέσει. Οι ασπαζόμενοι τα επισκοπικά πρωτεία είναι ευάριθμοι εώς αναρίθμητοι. Είναι οι σύγχρονοι σαμάνοι δαμαστές των πνευμάτων και κήρυκες του ηθικού.

Τουτέστιν αυτό που εκλαμβάνεται ως επιτίμιο εμείς ισχυριζόμαστε ότι είναι έκφραση ολοκληρωτικής χειραγώγησης και αρπαγής της Θείας Κοινωνίας από την Εκκλησία του Χριστού με όχημα την εκκοσμικευμένη Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία εκφράζεται εμφανώς πλέον ως Εκκλησία των επισκόπων σε συναλληλία με μια σήπουσα κοσμική, με λανθάνουσες εκκοσμικευμένες συνιστώσες, πλέον πολιτεία. Μιας πολιτείας στα όρια της ηθικής, όπως προγράψαμε, ένεκα του θεσμικού ρόλου της θεσμικής Ορθόδοξης Ελληνικής Εκκλησίας. Η Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία, με όσο πόνο μας προκαλεί αυτό που θα γράψουμε, κατέστει το προσωπείο ηθικής μιας αντίχριστης πολιτείας. Δεν είναι πλέον η Εκκλησία του Κυρίου όταν απροκάλυπτα διώκει τον Κύριο. Και τον διώκει διότι τον οικειοποιείται και τον προσπερνά. Ερμηνεύει τον Κύριο αντί να τον ακολουθεί.

Μπόρας Γεώργιος