Οι πολιτείες τα τελευταία, ας πούμε εβδομήντα χρόνια, νομοθετούν αποδομώντας την χριστιανική θεώρηση των πραγμάτων. Μια τέτοια δεσπόζει και στον ελληνικό χώρο, η οποία βεβαίως κινείται πέρα από την βυζαντινής αποχρώσεως νεοελληνική φενάκη περί συναλληλίας. Μια τέτοια πολιτεία νομοθετεί την αποδόμηση των αποτυπωμένων σε καθημερινή ζωή νόμων των χριστιανών. Ό,τι με κόπο και αγώνες αίματος οι χριστιανοί ζωοποίησαν και εκφράστηκε περαιτέρω και ως ύψιστος πολιτισμός με την ζείδωρο ανοιχτοχεριά των παπούδων των ελλήνων, μια πολιτεία η οποία κινείται στα όρια της κατάχρησης του ηθικού, συνηγορούσης της πολιτικής ορθότητας επισκοπικής ή μη, το αποδομεί συντεταγμένα.
Η πολιτεια ή ειναι αντίχριστη ή ρέει προς αντίχριστη νομοθεσία ή κινείται στα όρια του ηθικού. Ενός ηθικού που εδράζεται και ερμηνεύεται μέσα από τα δικαιωματικά κεκτημένα των τελευταίων τριών περίπου αιώνων και δεν έχει καμμιά σχέση με το ηθικό του χριστιανού, ή και το ηθικό του αρχαίου έλληνα. Αυτή η πολιτεία δεν βάλλει μόνο κατά του έθνους-κράτους ή κατά του έθνους οπου γης, αλλά πρωτίστως κατά του γένους των χριστιανών.
Το πρόσχημα της ηθικής των νόμων, εκλαμβάνεται ή και αναγνωρίζεται ως αυτούσια ηθική ή ως ηθική που απηχεί-εκφράζει την λαική ηθική. Η ταυτότητα νόμου και ηθικής είναι το αδιάσπαστο και αδιαπέραστο που δεν δύναται να το διαρρήξει μια επιπόλαια θεωρήση ή μια μακράν του ζώντος Κυρίου θεώρηση. Ο ηθικισμός υπερθεματίζει στην παραπάνω ταυτότητα. Δυστυχώς στην πατρίδα μας μέγα το πλήθος των ηθικιστών. Η ηθική της νομοθεσίας μιας τέτοιας πολιτείας, μιας ηθικής που όπως προείπαμε βρίσκεται στα όρια της παραδοσιακής ηθικής ως μορφή, ενω ως περιεχόμενο έχει ήδη αλλωθεί και αρδεύεται από τα πλείστα όσα της σύγχρονης γνωστικής ανωμαλίας, οικοδομεί και στο ηθικό κέλυφος των ηθικιστών. Εφόσον με την νομοθεσία δεν προσβάλλεται ο πυρήνας της πίστης ως ηθικού φαινομένου, (άσχετα αν καταργεί την πράξη, δηλαδή την θεία λειτουργία και κατ ουσίαν είναι μια νομοθεσία που αφορά στο ηθικό περισσότερο παρά στο υγειονομικό όπως ισχυρίζεται) και οικοδομεί κατ επίφαση π.χ. της δημόσιας υγείας, πάνω στον νόμο του Θεού (που παρεπιπτόντως από την πολιτεία εκλαμβάνεται με την δευτερονομιακή του διάσταση, ως άτεγκος ηθικός κατάλογος) η ενίσχυση του ηθικού κελύφους είναι το απόσταγμα αυτής της νομοθεσίας. Ο νόμος του Θεού προσλαμβάνεται ως τέτοιος. Ως νομικό-ηθικό σύστημα. Μια εκκλησία, στην περιπτωσή μας η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας είναι ένα νομικό-ηθικό σύστημα που διαχείρίζεται το νόμο του Θεού. Είναι το ηθικό κέλυφος. Η εκκλησία μας φυσικά κάποτε δεν ήταν αυτό το κέλυφος ηθικής (διαχειριστής του ηθικού νόμου) που διολισθαίνει σε στείρο ηθικισμό. Βέβαια η όλη εξέλιξη των πραγμάτων ειναι μια πρωτόγονη sola fide. Η τηλεοπτική θεία λειτουργία που οικονομούσε κάποιους αδερφούς μας ανήμπορους, φανερώνει την ανημποριά και ημών των υγειών. Συνηγορούσης της νομοθετούσας πολιτείας, πραγματώνεται ο θρησκευτικός κόσμος της sola fide και καθίσταται η Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία ο τόπος εντός του οποίου αυτή αναπτύσεται, δηλαδή, αυτό το οποίο εδω και 250 χρόνια επιδιώκεται. Η Εκκλησία μας απο τόπος της όντως ζωής αποβάλλει σιγά σιγά την χριστιανική ζωή σύμφωνα με τις επιταγές του ηθικισμού. Αντιλαμβανόμαστε το μεταβλητό περιεχόμενο αυτού του ηθικού κελύφους, το οποίο ως έρμαιο νοηματοδοτείται από την εκάστοτε ηθική των κλειδούχων της, των επισκόπων και της πολιτείας. Μιλάμε για μια εκκοσμικευμένη οπωσδήποτε χριστιανική ζωή. Ο Κύριος είναι επίφαση και στην εποχή μας είναι μακράν του κελύφους, πως θα μπορούσε άλλωστε. Εντός του κελύφους ζει, αιωρείται και κινείται το πνεύμα το πνέον. Σκέτο πνεύμα, που σαφέστατα πνέει το δύστυχο, με μια λεπτότατη ιδιαιτερότητα όμως που το καθιστά σκέτο πνεύμα και όχι το Άγιο Πνεύμα: πνέει όπου θέλουν οι επίσκοποι και η πολιτεία και όχι βεβαίως όπου θέλει αυτό εν Χριστώ.
Εντός του κελύφους ο Θεός είναι το κατεξοχήν ηθικό στοιχείο με καθαρά νομικά χαρακτηριστικά, πράγμα το οποίο είναι και η μεγάλη αδυναμία του ως Θεού, ταυτόχρονα δε η παντοδυναμία των ηθικιστών¨ επισκόπων και νομοθέτων ή μη. Ο Θεός ως ηθικό στοιχείο είναι ο μεγάλος άγνωστος. Ένα αγνωστικιστικό θειστικό περιβάλλον δίνει άπειρους βαθμούς ελευθερίας στους σφετεριστές της έννοιας της ηθικής. Στην ακαταληψία του και στην αγνωσία του ο Θεός και δει ο Κύριος Ιησούς είναι ο μεγάλος άγνωστος πράγμα που είναι και η κινητήριος δύναμη ενός τέτοιου ηθικού κελύφους. Έναν Άγνωστο Θεό ο Απόστολος Παύλος τον γκρέμισε από τα νομικά ύψη των Ιουδαίων και τον παρέδωσε στους παππούδες μας ως αυτός απεκαλύφθει. Ως Ζώντα Θεό ζώντων ανθρώπων. Η διάλυση του αντίστοιχου ηθικού κελύφους από τον Απόστολο μας έδειξε και τον δρόμο για την προστασία από την ηθική-ακορντεόν των νόμων των πολιτειών των επισκόπων συναινούντων. Η ηθική δεν ανασταίνει και ως σοφία αντιβαίνει στην μωρία του Σταυρού που είναι η κατ εξοχήν σοφία. Η σοφία της επαγγελίας της Αναστάσεως εν Κυρίω. Ο άγνωστος Θεός των Αθηναίων δεν ήταν αποτυπωμένος σε ένα άτεγκτο ηθικό σύστημα ούτε εγκιβωτισμένος σε αντίστοιχο ηθικό κέλυφος.
Στην εποχή μας η διάτρηση καθίσταται περίπου ανέφικτη όχι όμως αδύνατη. Η παγίωση της ηθικής ως σύστημα νομικό με μεταβαλλόμενο περιεχόμενο και η νέκρωση των ανθρώπων δεν αφορούν σε έναν Θεό ζώντων. Οι κλειδούχοι του κελύφους, οι επίσκοποι, θεωρούν εαυτούς διαχειριστές του ηθικού και αφίστανται της αγιότητας, ως μη μετρήσιμου μεγέθους και μη υπείκουσα στο ηθικό-νομικο σύστημα. Επόμενο είναι ο θάνατος του ήθους, της έκπληξης, του θαυμασμού, της κίνησης προς υπέρβαση στα όρια του παραλογισμού. Οτιδήποτε δεν διέπεται από κανόνες απειλείται με θάνατο. Αυτό που στιγμιαία μας κάνει αγίους ή εξωμότες δεν χωρά σε ένα τέτοιο σύστημα. Ο εις εκ των τεσσαράκοντα μαρτύρων στο φτερούγισμα της ψυχής γνωρίζει το Θεό και ο δειλός στην αναδίπλωση της ψυχής χάνει τα πάντα. Ο εις βρίσκει το κέντρο της, την καρδιά, ξαφνικά και επειδή δεν έχει διαραγγεί αυτή απο το τιτρώσκων βέλος του ηθικίσμου γίνεται ψυχή αγία. Ο έτερος στην αναδίπλωση της ψυχής ένεκα της δειλίας την χάνει μαζί με το κέντρο της. Και οι δύο τύποι δεν χωράνε στο ηθικιστικό μοντέλο, αλλά στιγμιαία κινούνται στο μεταίχμιο αυτού, μέχρι την οριστική τους κατάταξη. Ο είς εξέρχεται εκ του θανάτου που ο ηθικισμός προάγει ό αλλός εισέρχεται εντός. Η αγιότητα έτσι είναι η διάτρηση και αδιάκοπη πολεμική του ηθικισμού και ο μεγαλύτερος εχθρός του ηθικισμού ή δε δειλία είναι πορεία ακόμη και των εκλεκτών και είσοδος εντός της σκιάς θανάτου. Η πίστη χάσκει στο μεταίχμιο και κινείται προς αρπαγή αυτών που αποτολμούν την διάτρηση.
Μια τέτοια πολιτεία η οποία στις καλυτερες στιγμές της χτίζει και στηρίζει το κέλυφος της ηθικής και παράγει πλεονάζοντα ηθικισμό, του οποίου η εγκόλπωση είναι μίσος και φθόνος προς την ελευθερία και κατ επέκταση τον ελεύθερο άνθρωπο, είναι φύσει μακράν του Θεού και κυρίως του Κυρίου Ιησού. Έναν Θεο που δυστυχώς γι αυτή ειναι γνωστός. Ένα Θεό που γνωρίζεται. Έναν Θεό που απεχθάνεται τον υπολογισμό εκ μέρους μας, στην κλίση που μας απευθύνει. Μια τέτοια πολιτεία είναι φυσικό και επόμενο να προσπαθεί μανιωδώς για την γραμμικοποιήση του συστήματος, την παραγωγή δηλαδή ενός άτεγκτου ηθικού νόμου, και την εξάλειψη όλων των μη γραμμικών χαρακτηριστικών του. Η θέση των χριστιανών ότι κοινωνούμε Σώμα και Αίμα Κύριου και άρα δεν υφίσταται φόβος διάδοσης της οπιασδήποτε αθενείας είναι μια καθαρά μη γραμμική θέση και άρα αποβλητέα από την νοθετούσα πολιτεία που νομοθετεί με γνώμονα το ηθικό, αλλοιωμένο όπως είπαμε. Η αγιότης ως μη γραμμικό στοιχείο και μάλιστα εν εξάρσει λόγω και της πέραν πάσης γραμμικότητας δωρεάς της θεοποιού χάριτος είναι μισητή του συστήματος. Η γραμμικη πορεία του συστήματος γεννά αποτειχισμένους και σέκτες όχι όμως ως φορείς μη γραμμικότητας ή τελούντες εν μή γραμμική έξαρση, αλλά ως γραμμικούς παράγοντες οι οποίοι εδράζονται γύρω από διαφορετικά σημεία ευστάθειας. Κι αυτό το πιστοποιεί η καθολική τους παραδοχή ότι τα ζητηματα πίστεως είναι πρωτίστως ζητήματα εφαρμογής κανόνων. Νόμων. Καθαρά γραμμικών στοιχείων δηλαδή. Αυτοί αντιδρούν στην απόπειρα να καταστεί το σύστημα μη γραμμικό διότι σε αυτήν την περίπτωση το σημείο ευστάθειας μεταφέρεται στον τόπο που τα αόρατα αποκτούν υπόσταση και φυσικά δεν είναι δυνατόν σε αυτήν την περίπτωση να κανονικοποιηθεί ή να υπαχθεί στο νόμο. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι λειτουργούν ως αντίβαρα και κεντρομόλα σημεία ευστάθειας σε κάθε εμφάνιση μη γραμμικότητας. Η μη γραμμικότητα όταν, όπου και αν εμφανιστεί ως έκτακτη δωρεά διασπά το κέλυφος και έτσι βλέπουμε πρόσωπο Θεού και οι αδημονούντες περί αυτού.
Μπόρας Γεώργιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου