Γράφει ο Francesco Lamendola
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου
Τι σχέση έχουν η γλωσσολογία με την πολιτική, και η θεωρία των ''γλωσσικών κόσμων'' με την ανάλυση πάνω στην αμερικανική επέμβαση στο Βιετνάμ; Προφανώς δεν έχουν καμία σχέση. Παρά ταύτα, για τους προοδευτικούς και ριζοσπάστες διανοούμενους, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Γι΄όλους αυτούς, επειδή έκαναν ένα όνομα σε μία συγκεκριμένη επιστήμη, στην γλωσσολογία, στην φιλοσοφία, ακόμη και στα μαθηματικά(όπως στην περίπτωση του [Bertrand Russell], σημαίνει ότι αυτομάτως αποκτούν το δικαίωμα να περάσουν από την καθέδρα στον άμβωνα, και από τα ύψη του άμβωνα να διανέμουν σε όλη την ανθρωπότητα μία σειρά από συμβουλές, σκληρές επικρίσεις, παραινέσεις, πάνω στις πιο ποικίλα και διαφορετικά ζητήματα: πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, ηθικά.
Ο προοδευτικός και ριζοσπάστης διανοούμενος της σύγχρονης εποχής, γεννημένος με τον Διαφωτισμό και φθάνοντας στην αποκορύφωση του το 1968, είναι η λαϊκή και θετικιστική εκδοχή(ή υπαρξιστική, ή ψυχαναλυτική, κλπ) του μεσαιωνικού κήρυκα: ένα είδος δομινικανού καλόγερου χωρίς ράσο και χωρίς θεό, αυτός βροντοφωνάζει ενάντια στην ανηθικότητα της υφιστάμενης κοινωνικής τάξης, ενάντια στους αστούς, ενάντια στην υποκρισία των κομφορμιστών, ενάντια στην δεισιδαιμονία του λαουτζίκου, ενάντια στα προνόμια της ελίτ (στην οποία ανήκει και τα προνόμια της τα απολαμβάνει), ενάντια στον αργό ρυθμό της ιστορίας, ενάντια σε κάθε μορφή παρελθοντισμού, συντηρητισμού, παράδοσης, που τα εξομοιώνει με την κόλαση του Δάντη.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, μέχρι την άδοξη και πρόσφατη έκλειψή του, ο μαρξισμός ξεκινούσε οργισμένος πάνω από χιλιάδες τέτοιους άμβωνες, μικρούς και μεγάλους, και διαδιδόταν ως η τελευταία ανακάλυψη μιας σωτηριολογικής πολιτικής επιστήμης, συμπονετική για τις ανθρώπινες ταλαιπωρίες , έτσι όπως ακόμη απαιτεί να είναι μία μορφή σωτηριολογικής και θεραπευτικής επιστήμης του ανθρώπινου πόνου, εκείνο το είδος μαύρης μαγείας που διαδίδεται, ακριβώς, ως επιστήμη υπό την ονομασία ''ψυχανάλυση''.
 |
| Επι τω έργω... |
Μόνον εάν ενταχθεί το φαινόμενο σε αυτό το πλαίσιο, που είναι, κατά βάθος, ότι πιο λυπητερά ναρκισσιστικό, αυτοαναφορικό και μικρό-αστικό (με τη δυσφημιστική έννοια του όρου) μπορούμε να φανταστούμε, αληθινή παθολογία των διανοούμενων (οι οποίοι είναι οι ίδιοι, μία κοινωνική παθολογία), είναι δυνατόν να κατανοήσουμε πως γίνεται ένα γλωσσολόγος, ένας μαθηματικός, ένας συγγραφέας με κάποια αόριστη φιλοσοφική φιλοδοξία, δεν είχαν μία στιγμή δισταγμού να περάσουν από την πανεπιστημιακή καθέδρα στον εκκλησιαστικό άμβωνα (εννοείται βέβαια της σύγχρονης κοσμικής, κρυπτομασονικής εκκλησίας) για να μιλήσουν πάνω σε όλα και σε όλους, για να επηρεάσουν τους φοιτητές, για να ερεθίσουν τις μάζες, οι οποίες όλα τα είχαν ανάγκη, ειδικά στην δεκαετία το 1960, εκτός από το να παρακινούνται από αυτούς τους εμπρηστές, καλά αμειβόμενους, και από αυτούς τους επαναστάτες της οπερέτας. Θα ήταν ακόμη και κωμικό, εάν δεν ήταν προπάντων λυπητερό, να βλέπουμε μέχρι σε ποιό σημείο αυτοί οι προοδευτικοί διανοούμενοι πάρθηκαν στα σοβαρά για θέματα στα οποία δεν είχαν την παραμικρή αρμοδιότητα, και πάρθηκαν στα σοβαρά από ένα κοινό που θα μπορούσε να καταλάβει την αναρμοδιότητα τους, εάν δεν ήταν ναρκωμένο μετά από δεκαετίες ζωής μέσα σε ένα κλίμα εξισωτισμού, σχετικισμού και ηδονισμού. Μόνον έτσι εξηγείται η θορυβώδης, αν και –γενικά- εφήμερη δημοσιότητα που απέκτησαν κάποιοι υποτιθέμενοι ακατανόητοι φιλόσοφοι, ερμητικοί ποιητές επίσης ανεξιχνίαστοι, γλωσσολόγοι, σημειολόγοι, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι και άλλοι τέτοιοι μιας ωραίας παρέας, όλοι ενωμένοι από ένα βασικό στοιχείο: ότι είναι, ή να θεωρούνται ότι είναι, η πρωτοπορία ενός νέου κόσμου, οι αναγγέλλοντες μία γης της επαγγελίας τοποθετημένης κάπου εδώ κοντά, καθώς και η κριτική συνείδηση μιας υποκριτικής κοινωνίας, που έχει ανάγκη από μία ριζική θεραπεία για να ξαναβρεί την υγεία της, από ένα νέο Δεκάλογο, ο οποίος μπορεί να αλλάζει ακόμη και περιεχόμενο-εχθές φιλοσοβιετικό, σήμερα φιλοαμερικανικό, εχθές κομμουνιστικό, σήμερα καπιταλιστικό.
 |
| Σαρτρ στο Παρίσι, 1968 |
Οι ριζοσπάστες ξερόλες αλλάζουν, καλύτερα -αντιστρέφουν- με την μέγιστη άνεση, την κατεύθυνση της διαδρομής, όμως παραμένουν πιστοί στον εαυτό τους σε ένα πράγμα: στην απαίτηση να ακούγονται ως μαντεία όταν μιλούν ex cathedra, σε επίσημη και πανηγυρική μορφή από τις τηλεοπτικές οθόνες και από τις στήλες των εφημερίδων: εκεί μας εξηγούν γιατί το N.A.T.O. πρέπει να κάνει πόλεμο στην Σερβία, στο Ιράκ, στην Συρία, με την ίδια πειστικότητα με την οποία μας εξηγούσαν εχθές ότι ήταν αναγκαίο οι Σοβιετικοί να συντρίψουν την εξέγερση στην Βουδαπέστη, ότι οι Αμερικανοί έπρεπε να ηττηθούν και να εκδιωχθούν από το Βιετνάμ, και γιατί η επανάσταση του Φιντέλ Κάστρο θα πρέπει να επεκταθεί σε όλη τη Λατινική Αμερική. Απαράμιλλες αλογόμυγες, αισθανόντουσαν και αισθάνονται ακόμη σήμερα- εν μέρει είναι οι ίδιοι, εν μέρει είναι οι κλώνοι τους -ως μικροί Χέγκελ (από τον οποίο, πράγματι κατάγονται), αποκλειστικοί εξουσιοδοτημένοι ερμηνευτές και μοναδικοί θεματοφύλακες του ''Πνεύματος του κόσμου'', που μόνον αυτοί ξέρουν προς τα πού φυσά. Ποιος ξέρει, αύριο ίσως να τραγουδούν επαίνους για την Κίνα, ή για το Ισλάμ, ή για την Νέα Εποχή, ή για τον κομφουκιανισμό, ή για τους ιπτάμενους δίσκους. Έως ότου οι κοινωνίες και η κουλτούρα θα ακολουθεί τέτοιους οδηγούς και θα έχει ως μοντέλα παρόμοια πρόσωπα, θα είναι απίθανη μία εστίαση πάνω στα πραγματικά προβλήματα και ο εντοπισμός των κατάλληλων στρατηγικών για την επίλυση τους. Γι΄ αυτό, κατά πρώτον, θα πρέπει να διακηρυχτεί με δυνατή φωνή, ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός: και να σταλούν στο σπίτι τους όλοι αυτοί οι ιεροκήρυκες ξερόλες. Ειδικά εάν είναι και προοδευτικοί και ''φωτισμένοι''…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου