Ποιό είναι το νόημα της αναστολής της υποβολής αίτησης ασύλου για ένα μήνα, όταν ακόμη και υπουργοί της κυβέρνησης αναφέρονται σε μαζική εισβολή; Γιατί δεν υιοθετούμε την απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για την Ισπανία, σύμφωνα με την οποία δεν γίνεται δεκτή η υποβολή αίτησης ασύλου από άτομα που εισέρχονται μαζικά και παράνομα στη χώρα; Επίσης το άρθρο 78 παράγραφος 3 της συνθήκης του Μάαστριχτ που κηρύσσει τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, έως ότου πάψουν οι μαζικές εισροές; Γιατί μεταφέρονται ακόμη και οι νέοι εισερχόμενοι στην ενδοχώρα, χωρίς να υποβάλλουν αίτημα και χωρίς τη δυνατότητα επαναπροώθησης, με βάση τη συμφωνία της ΕΕ με την Τουρκία; Δεν πρέπει να αυξηθεί το πακέτο ενίσχυσης της οικονομίας μας από το 2,5% που ανακοινώθηκε τουλάχιστον στο 5%, όταν η Γερμανία ανακοίνωσε 20%; Επίσης να σταματήσουν οι πλειστηριασμοί της πρώτης κατοικίας, αφού οι άνθρωποι που ωθούνται να μείνουν σπίτι, πρέπει να έχουν για να συμμορφωθούν; Η παραγωγή αναπνευστικών συσκευών δεν θα πρέπει να δρομολογηθεί, όταν υπάρχουν έτοιμα φθηνά σχέδια, ενώ θα μπορούσε να υπάρχει απασχόληση στην ΕΛΒΟ; Το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων δημοσίων εταιριών όπως η ΔΕΠΑ, τα ΕΛΠΕ ή ο ΔΕΔΔΗΕ δε είναι σωστό να σταματήσει; Επίσης οι επενδύσεις σε ΑΠΕ που δεν θα έχουν πλέον αξία μετά τις εξελίξεις στο θέμα του πετρελαίου; Το ίδιο και η απόσυρση από το λιγνίτη, αφού το κόστος των εκπομπών ρύπων έχει μειωθεί σημαντικά; Έχουμε αλήθεια εναλλακτικούς τρόπους αντιμετώπισης της πανδημίας, όπως ο κινεζικός από τη Σερβία; Τι μέτρα παίρνουμε για την εγχώρια παραγωγή και την επάρκεια της χώρας μας σε είδη πρώτης ανάγκης, όταν άλλες χώρες σταματούν ήδη τις εξαγωγές σε σιτηρά κοκ; Τέλος, δεν πρέπει να αυξηθεί το ΠΔΕ και να στηριχθεί η εγχώρια παραγωγή, ειδικά του πρωτογενούς τομέα, αφού είμαστε αντιμέτωποι με μία κρίση προσφοράς, επί πλέον σε αυτή της ζήτησης;
Κοινοβουλευτική Εργασία
Ξεκινώντας από την ουσία της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου, δεν είναι δυνατόν να συμφωνήσουμε με διατάξεις που μετατρέπουν τον παράνομο, βίαιο εποικισμό των νησιών μας στα πλαίσια του υβριδικού-μεταναστευτικού πολέμου που μας έχει κηρύξει η Τουρκία, σε νόμιμο – ούτε με την κατάλυση της ελεύθερης οικονομίας, με την επίταξη ακινήτων, ιδίως με την έωλη αιτιολογία της αποφυγής διακινδύνευσης της δημόσιας τάξης και υγείας.
Ειδικότερα, η διάταξη του πρώτου άρθρου είναι καθαρά αντισυνταγματική, αφού προσβάλει τον πυρήνα του δικαιώματος ιδιοκτησίας – επικαλούμενη την παράγραφο 3 του άρθρου 18 του Συντάγματος. Όσον αφορά τις άλλες δύο διατάξεις, την 5 παράγραφος 5 και την 21 παράγραφος 3, τις αναφέρει προσχηματικά για να επικαλεσθεί δήθεν κινδύνους για την Υγεία – με στόχο να δικαιολογήσει τις επιτάξεις.
Γνωρίζουμε όμως πολύ καλά ότι, το άρθρο 18 παράγραφος 3 του Συντάγματος αναφέρει τα εξής: «Ειδικοί νόμοι ρυθμίζουν τα σχετικά με τις επιτάξεις για τις ανάγκες των ενόπλων δυνάμεων σε περίπτωση πολέμου ή επιστράτευσης, ή για τη θεραπεία άμεσης κοινωνικής ανάγκης που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη ή υγεία.»
Εν προκειμένω διαπιστώνεται ότι, εκτός από την περίπτωση πολέμου ή επιστράτευσης, όπου δικαιολογημένα για στρατιωτικούς λόγους απαιτείται επίταξη, αφού η απώλεια τμήματος της ελληνικής επικράτειας σημαίνει ταυτόχρονα απώλεια του δικαιώματος της ιδιοκτησίας, η διάταξη αναφέρεται επί πλέον στη θεραπεία άμεσης κοινωνικής ανάγκης που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη ή την υγεία.
Όμως, τι σχέση έχουν οι παράνομοι μετανάστες με την ελληνική κοινωνία, στην οποία αναφέρεται το Σύνταγμα; Ποιά ακριβώς είναι εκείνη η κοινωνική ανάγκη που αντιμετωπίζεται με την κατάλυση του δικαιώματος ιδιοκτησίας των Πολιτών;
Γιατί δεν δημιουργούνται δομές σε μη κατοικημένα νησιά που δεν θα απαιτούταν καμία επίταξη και το κόστος θα ήταν χαμηλότερο, ενώ θα ήταν λιγότερο ελκυστικά για τους παράνομους μετανάστες, για τις ΜΚΟ που τους στηρίζουν και για τους παράνομους διακινητές που κερδίζουν τεράστια ποσά; Δεν διευκολύνουμε έτσι την πραγματοποίηση των σχεδίων της Τουρκίας;
Όσον αφορά τώρα την αποζημίωση, τι θα συμβεί εάν δεν εγκριθεί εντός του τριμήνου που αναγράφεται, ενώ τα έργα θα έχουν δρομολογηθεί, η καταστροφή του ακινήτου θα έχει συντελεσθεί και οι παράνομοι μετανάστες θα έχουν εγκατασταθεί; Δεν είναι εμπαιγμός η αναφορά σε αίρεση της απόφασης, χωρίς να συμπληρώνεται από την υποχρέωση επαναφοράς του ακινήτου στην προηγούμενη κατάσταση του;
Εκτός αυτού, γιατί θα καταβάλλεται η αποζημίωση εφάπαξ, μετά το τέλος δηλαδή της τριετίας ή με δόσεις εάν η επίταξη παραταθεί για πάνω από δύο μήνες; Δεν πρόκειται ουσιαστικά για την επ’ αόριστον δήμευση της περιουσίας των Ελλήνων; Είναι λογικό να συμβαίνουν όλα αυτά σε μία χώρα που δεν είναι κομμουνιστική;
Σε σχέση τώρα με το δεύτερο άρθρο, ποιό είναι το νόημα της αναστολής της υποβολής αίτησης ασύλου για ένα μήνα, όταν ακόμη και υπουργοί της κυβέρνησης αναφέρονται σε μαζική εισβολή; Γιατί δεν υιοθετούμε την απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για την Ισπανία, σύμφωνα με την οποία δεν γίνεται δεκτή η υποβολή αίτησης ασύλου από άτομα που εισέρχονται μαζικά και παράνομα στη χώρα; Επίσης το άρθρο 78 παράγραφος 3 της συνθήκης του Μάαστριχτ που κηρύσσει τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, έως ότου πάψουν οι μαζικές εισροές;
Γιατί μεταφέρονται ακόμη και οι νέοι εισερχόμενοι στην ενδοχώρα, χωρίς να υποβάλλουν αίτημα και χωρίς τη δυνατότητα επαναπροώθησης, με βάση τη συμφωνία της ΕΕ με την Τουρκία; Είναι πολλά τα ερωτήματα, ενώ δεν καταλαβαίνουμε γιατί να επωμισθεί η Ελλάδα ένα τέτοιο κόστος – το οποίο υπολογίσαμε όσον αφορά την κατασκευή στα 62 εκ. € περίπου με βάση το σημερινό αριθμό μεταναστών, το σχεδιασμό και τις εξαγγελίες της κυβέρνησης, ενώ στα 203 εκ. € με κριτήριο τις διαθέσιμες εκτάσεις. Αντίστοιχα το κόστος λειτουργίας ετησίως στα 55 εκ. € και 200 εκ. € – όπως θα καταθέσουμε στα (πρακτικά).
Εν προκειμένω, γιατί δεν έχει αναφερθεί στο κόστος το ΓΛΚ, αφού έχουν γίνει ανάλογες εγκαταστάσεις στο παρελθόν, όπου διαπιστώθηκαν δυστυχώς πολλές ατασθαλίες στο παράδειγμα της Αμυγδαλέζας, όπως θα καταθέσουμε στα (πρακτικά);
Ποιός θα πληρώσει αλήθεια όλο αυτό το κόστος, ειδικά σε μία εποχή που η Ελλάδα πλήττεται από την επιδημία του κορωνοϊού που θα της κοστίσει τεράστια ποσά; Δεν θα καταρρεύσει ο προϋπολογισμός, στον οποίο το μεταναστευτικό κόστος για το 2020 προβλέπεται στα 138 εκ. €, όταν το 2019 στα 142 εκ. €; Πόσο μάλλον εάν προσθέσουμε το κόστος αστυνόμευσης και κατασκευής συρματοπλέγματος στον Έβρο;
Τέλος, δεν μας προβληματίζει το γεγονός ότι, οι αιτήσεις ασύλου στην Ελλάδα το 2019 ανήλθαν στις 74.482 ενώ συνολικά στην Ευρώπη στις 125.472; Πως το 60% δηλαδή αφορούσε μόνο τη χώρα μας, με τις μεταναστευτικές ροές να συνεχίζονται ασταμάτητα;
Γενικότερα στην ελληνική οικονομία τώρα, είναι αδύνατον να προβεί κανείς σε προβλέψεις – όταν ολόκληρος ο πλανήτης πλέει σε αχαρτογράφητα νερά, σε συνθήκες πανικού. Ειδικά όταν δεν γνωρίζει το χρονικό διάστημα που θα διαρκέσει η υγειονομική κρίση και ειδικά το «κλείδωμα» των χωρών – ενώ έχει προηγηθεί ένα χρηματιστηριακό κραχ τεραστίων διαστάσεων που όμως δεν έχει διορθώσει κανένα πρόβλημα.
Τουλάχιστον όχι τα δύο θεμελιώδη: τη μη ισορροπημένη αναδιανομή των εισοδημάτων και τα βουνά των χρεών που έχουν συσσωρευτεί, μεταξύ άλλων ως επακόλουθο της μη συμβατικής πολιτικής των κεντρικών τραπεζών μετά το 2008.
Κρίνοντας βέβαια από τις εκτιμήσεις των επιδημιολόγων, ο πλανήτης θα επιστρέψει στην κανονικότητα στα τέλη του 2021 από υγειονομικής πλευράς – ενώ θα φανεί από τις εξελίξεις στην Κίνα που το «κλείδωμα» της οικονομίας της διήρκεσε περίπου 2 μήνες. Όμως, αφενός μεν δεν γνωρίζουμε εάν επανεμφανισθεί ο ιός, αφετέρου στην Ευρώπη η κατάσταση είναι διαφορετική – με διαφορετικά συστήματα υγείας, με άλλες αφετηρίες, με ελλιπείς υποδομές σε πολλά κράτη κοκ.
Στις προβλέψεις τώρα, Αμερικανοί ισχυρίζονται πως η πτώση θα είναι ίση με το 26% του ΑΕΠ των Η.Π.Α. – εάν το κλείδωμα διαρκέσει μήνες. Οι Γερμανοί υπολογίζουν την ύφεση στη χώρα τους στο 25%, εάν η οικονομία της «κλειδωθεί» για τέσσερις μήνες – ενώ η Morgan Stanley υπολογίζει την ύφεση στην Ευρώπη στο 5% και στην Ελλάδα στο 5,3%, με το δημοσιονομικό έλλειμμα στο -1,3%, θεωρώντας πως τα μέτρα που ανήγγειλε ο πρωθυπουργός θα προέλθουν κατά ένα μεγάλο μέρος από πόρους της ΕΕ.
Με δεδομένο όμως το ότι, η Ελλάδα εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τον τουρισμό (18,1 δις € άμεσα, τα διπλάσια έμμεσα) και τη ναυτιλία (17,3 δις άμεσα), από τις υπηρεσίες γενικότερα, ενώ θα καθυστερήσουν τόσο οι ξένες, όσο και οι εγχώριες επενδύσεις που είναι ήδη χαμηλές, με τις εξαγωγές να μειώνονται, τότε η ύφεση θα είναι μεγαλύτερη, ίσως άνω του 10%.
Εάν υποθέσουμε όμως αισιόδοξα πως η ύφεση θα διαμορφωθεί μόλις στο 5,3%, τότε το ΑΕΠ μας θα μειωθεί στα περίπου 178 δις € – έναντι δημοσίου χρέους στα 356 δις € στα τέλη του 2019, με βάση τα στοιχεία του ΟΔΔΗΧ που θα καταθέσουμε στα (πρακτικά).
Υποθέτοντας επίσης αισιόδοξα πως το έλλειμμα θα είναι μόλις 1,3%, προστιθέμενο ανάλογα στο δημόσιο χρέος, τότε θα αυξηθεί κατά μόλις 2,31 δις € – στα 358,31 δις €. Επομένως το δημόσιο χρέος ως προς το ΑΕΠ θα διαμορφωθεί στο 201% του ΑΕΠ – χωρίς επί πλέον κόστος του μεταναστευτικού, της άμυνας, της Υγείας κλπ.
Στην κρίση πάντως του 2008/09 που ήταν ηπιότερη όπως φαίνεται μέχρι στιγμής, το έλλειμμα της Ελλάδας χωρίς τις αλχημείες τότε της ΕΛΣΤΑΤ, ήταν περί το -10%. Ας δεχθούμε όμως το -1,3% της Morgan Stanley, για να μη θεωρηθούμε απαισιόδοξοι.
Ακόμη και κάτω από αυτές τις αισιόδοξες προβλέψεις, τα ήδη τεράστια προβλήματα των τραπεζών από τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια των πελατών τους θα επιδεινωθούν – οπότε αφενός μεν θα έχουν οι ίδιες σημαντικά θέματα επιβίωσης, αφετέρου δεν θα είναι σε θέση να στηρίξουν την ανάπτυξη της οικονομίας, μετά το τέλος της πανδημίας.
Από την άλλη πλευρά το κόκκινο ιδιωτικό χρέος των Ελλήνων, συνολικά απέναντι στο δημόσιο, στις τράπεζες και στους ασφαλιστικούς οργανισμούς που είναι ήδη στα ύψη (στα 330 δις € ή σχεδόν στο 180% του ΑΕΠ μαζί με τις επιβαρύνσεις του, έναντι κάτω από 10% το 2009!), θα συνεχίσει να αυξάνεται – ενώ στον τομέα των επιχειρήσεων θα υπάρξουν νέα προβλήματα με τις μεταχρονολογημένες επιταγές, με τις οποίες τυπώνεται έμμεσα χρήμα μόνο στην Ελλάδα.
Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, ακόμη και να στηριχθούμε από την ΕΕ χωρίς την επιβολή νέων μνημονίων, ποιός θα επενδύσει αλήθεια στην Ελλάδα; Σε μία χώρα με κατεστραμμένο παραγωγικό ιστό, με ένα λανθασμένο οικονομικό μοντέλο που μόνο δύο επισφαλείς σήμερα κλάδοι, ο τουρισμός και η ναυτιλία, παράγουν άμεσα και έμμεσα σχεδόν το 40% του ΑΕΠ, με 201% δημόσιο χρέος ως προς το ΑΕΠ, με υπερχρεωμένες τράπεζες και με κόκκινο ιδιωτικό χρέος στη στρατόσφαιρα; Χωρίς επενδύσεις πώς θα επιτευχθεί η επανεκκίνηση της Οικονομίας μετά την πανδημία;
Είναι λογικό λοιπόν να κατατίθενται σήμερα, υπό αυτές τις εφιαλτικές συνθήκες, τέτοια νομοσχέδια; Να προγραμματίζονται τόσο μεγάλες δαπάνες; Δεν είναι εντελώς ανεύθυνο για τους Έλληνες που δεν ξέρουν τι θα τους συμβεί την επόμενη ημέρα;
Δεν θα πρέπει να διατεθούν όσο χρήματα μπορέσουμε στη μείωση του ΦΠΑ κατά 50% τουλάχιστον στα είδη πρώτης ανάγκης για να μην καταρρεύσει η κατανάλωση και να μπορούν να επιβιώσουν τα φτωχά νοικοκυριά;
Δεν πρέπει να αυξηθεί το πακέτο ενίσχυσης της οικονομίας μας από το 2,5% που ανακοινώθηκε τουλάχιστον στο 5%, όταν η Γερμανία ανακοίνωσε 20%; Επίσης να σταματήσουν οι πλειστηριασμοί της πρώτης κατοικίας, αφού οι άνθρωποι που ωθούνται να μείνουν σπίτι, πρέπει να έχουν για να συμμορφωθούν;
Η παραγωγή αναπνευστικών συσκευών δεν θα πρέπει να δρομολογηθεί, όταν υπάρχουν έτοιμα φθηνά σχέδια, ενώ θα μπορούσε να υπάρχει απασχόληση στην ΕΛΒΟ; Το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων δημοσίων εταιριών όπως η ΔΕΠΑ, τα ΕΛΠΕ ή ο ΔΕΔΔΗΕ δε είναι σωστό να σταματήσει;
Επίσης οι επενδύσεις σε ΑΠΕ που δεν θα έχουν πλέον αξία μετά τις εξελίξεις στο θέμα του πετρελαίου; Το ίδιο και η απόσυρση από το λιγνίτη, αφού το κόστος των εκπομπών ρύπων έχει μειωθεί σημαντικά; Έχουμε αλήθεια εναλλακτικούς τρόπους αντιμετώπισης της πανδημίας, όπως ο κινεζικός από τη Σερβία; (πρακτικά).
Τι μέτρα παίρνουμε για την εγχώρια παραγωγή και την επάρκεια της χώρας μας σε είδη πρώτης ανάγκης, όταν άλλες χώρες σταματούν ήδη τις εξαγωγές σε σιτηρά κοκ; (πρακτικά)
Τέλος, δεν πρέπει να αυξηθεί το ΠΔΕ και να στηριχθεί η εγχώρια παραγωγή, ειδικά του πρωτογενούς τομέα, αφού είμαστε αντιμέτωποι με μία κρίση προσφοράς, επί πλέον σε αυτή της ζήτησης;
Ακόμη χειρότερα, με μεγάλες πιθανότητες να οδηγηθεί η Ελλάδα σε στασιμοπληθωρισμό; Σε μία από τις σοβαρότερες οικονομικές ασθένειες; Αυτά δεν θα έπρεπε να συζητάμε σήμερα, μαζί με τα εθνικά μας θέματα, αντί ανθελληνικές επιτάξεις και παροχές ασύλου σε παράνομους μετανάστες;
Όσον αφορά τώρα τον ενδεχόμενο στασιμοπληθωρισμό τα εξής:
Εάν οι οικονομίες των περισσοτέρων κρατών παραμείνουν «κλειδωμένες» για ένα σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα και τα σύνορα κλειστά, τότε θα βιώσουμε ένα σοκ προσφοράς – δηλαδή, θα υπάρξουν μεγάλες ελλείψεις προϊόντων στην εγχώρια αγορά, ενώ θα λείπουν επί πλέον τα εισαγόμενα έτοιμα προϊόντα και οι πρώτες ύλες για την εγχώρια παραγωγή.
Εάν παράλληλα οι κεντρικές τράπεζες πλημμυρίσουν τις αγορές με ακόμη περισσότερα νέα χρήματα, επί πλέον στις τεράστιες ποσότητες που δημιούργησαν μετά το 2008, στηρίζοντας έτσι τη ζήτηση, όπως ήδη δηλώνουν, τότε είναι λογικό πως θα αυξηθεί – οπότε θα έχουμε ταυτόχρονα ένα μικρής διάρκειας σοκ ζήτησης.
Εάν τώρα αυξηθεί η ζήτηση με την προσφορά να μειώνεται, τότε θα αυξηθούν οι τιμές των προϊόντων – σύμφωνα με το βασικό κανόνα της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς.
Επομένως θα προκληθεί πληθωρισμός σε περιβάλλον ύφεσης – μειούμενος κατά το ποσοστό της πτώσης της τιμής του πετρελαίου. Ο πληθωρισμός σε περιβάλλον ύφεσης αποκαλείται στασιμοπληθωρισμός.
Σε μία τέτοια περίπτωση, το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και των συνταξιούχων θα καταρρεύσει – με αποτέλεσμα να αυξηθεί ο κίνδυνος κοινωνικών αναταραχών και εξεγέρσεων. Παράλληλα, θα κλιμακωθεί η εχθρότητα μεταξύ των φτωχών και των πλούσιων κρατών, όπως για παράδειγμα της Ιταλίας με τη Γερμανία – οπότε οι απειλές διακρατικών συγκρούσεων.
Εκτός αυτού, με τα μέτρα στήριξης θα αυξηθούν τα ελλείμματα των προϋπολογισμών, οπότε τα χρέη των κρατών, ενώ θα μειωθεί το ΑΕΠ τους – κατά συνέπεια, ο βασικός δείκτης της πιστοληπτικής τους ικανότητας, το δημόσιο χρέος ως προς το ΑΕΠ, θα αυξηθεί εκθετικά.
Έτσι πολλά κράτη, πριν από όλα η Ελλάδα, δεν θα μπορούν να δανείζονται με βιώσιμα επιτόκια, ούτε οι τράπεζες, οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά τους – με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν μαζικές χρεοκοπίες που θα επιταχύνουν τον καθοδικό κύκλο του διαβόλου (πρακτικά).
Ας ελπίσουμε λοιπόν πως δεν θα επαληθευθεί το εφιαλτικό σενάριο του στασιμοπληθωρισμού – το οποίο θα προκαλούσε πολύ μεγαλύτερες απώλειες από την πανδημία, με ενδεχόμενες συνέπειες για την παγκόσμια ειρήνη.
Βασίλης Βιλιάρδος26 Μαρτίου 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου