Σάββατο 11 Απριλίου 2020

ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Του καθηγητή Πέτρου Βασιλειάδη

Στη τρίτη ημέρα (8-4-2020) του διεθνούς διαδικτυακού σεμιναρίου, που διοργανώνει το Κέντρο "Μητρ. Παντελεήμων Παπαγεωργίου" (CEMES), για τις Θρησκευτικές Κοινότητες και την πανδημία, μεταξύ των άλλων εισηγήσεων και παρεμβάσεων οι εισηγήσεις των π. Γεωργίου Κοτσέτκωφ (Priest Georgy Kochetkov) από την Ρωσία και π. Στυλιανού Μουξούρη (Stel Muksuris) από τις ΗΠΑ προχώρησαν και σε ορισμένες θεολογικά τεκμηριωμένες προτάσεις για την ριζική αναγέννηση (λειτουργική και εκκλησιολογική), τόσο για την παρούσα περίοδο πανδημίας, κυρίως όμως για την μετα-COVID-19 εποχή. Έχοντας αναλάβει την μετάφραση της ομιλίας του π. Γεωργίου θα ήθελα να δώσω και μια γεύση όσων δεν μπόρεσαν να πάρουν μέρος στο άνω των 150 μελών σεμινάριο. 
Ίσως όταν μεταφράσω και την εισήγηση του π. Στυλιανού να αναρτήσω κάποια σημεία και από εκείνην. Το σύνολο (οπτικο-ακουστκό και κειμενικό) του σεμιναρίου μπορούν να το προμηθευτούν οι ενδιαφερόμενοι μετά την ολοκλήρωσή του από το ΔΣ του Κέντρου. 
ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ Ή ΕΟΡΤΗ ΣΕ ΕΠΟΧΗ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ; (αποσπάσματα) 
Το μυστήριο της Εκκλησίας είναι, φυσικά, πρώτα απ’ όλα το μυστήριο της ζωής και του θανάτου…Με την Ευχαριστία και το Βάπτισμα, η εκκλησία θα πρέπει να εκδηλώνεται τόσο ως προσωπικό όσο και ως συλλογικό γεγονός. Αυτό αντικατοπτρίζεται στις ευχαριστιακές και βαπτισματικές εκκλησιολογίες μας. Αλλά η εκκλησία εκφράζεται με αυτή την έννοια μόνον όταν καταλάβουμε ότι η ίδια η εκκλησία είναι, σε μεγάλο βαθμό, ένα μυστήριο, τόσο ως αίνιγμα όσο και ως μυστήριο… το Βάπτισμα έχει μετατραπεί σε απλή τυπική τελετή…χωρίς την κατάλληλη κατηχητική προετοιμασία, την προσωπική μετάνοια, αλλά και την συνεχή υποστήριξη στη ζωή της πίστης, κάθε ανθρώπου…
Αν κατανοήσουμε τα μυστήρια της Ευχαριστίας και του Βαπτίσματος, τα οποία είναι τόσο σημαντικά για όλους όσοι συνειδητά θεωρούν τους εαυτούς τους Χριστιανούς και μέλη της εκκλησίας, τότε πρέπει να αναφερθούμε, ειδικά στην παρούσα συγκυρία, και σε άλλες εκδοχές της εκκλησιαστικής ζωής. Θα πρέπει να θυμηθούμε, ότι εκκλησιασμός – μέσω πραγματικής κοινωνίας χωρίς αποκλεισμούς, και μέσω αναγέννησης εκ των άνω της ζωής (που φέρνει προσωπικούς καρπούς)…μπορεί να υπάρχει και να γίνει φανερός με τρόπους διαφορετικούς από τον συνηθισμένο συμβατικό. Δηλαδή όχι μόνο με την φυσική και σωματική μας παρουσία. Μπορούμε τουλάχιστον να υπενθυμίσουμε την αρχαία πρακτική διανομής της κοινωνίας του άρτου μετά την τέλεση της Ευχαριστίας, κατά την αρχαία Ρωμαϊκή περίοδο στα πιστά μέλη της εκκλησίας που δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν την ευχαριστιακή λειτουργία για διάφορους λόγους. Αυτή είναι η πιο γνωστή πρακτική που σημαίνει την κοινωνία όχι μόνον εκείνων που είναι πάρα πολύ άρρωστοι ή μικρά παιδιά ή που έχουν αποκλειστεί εξαιτίας κάποιας κατάστασης έκτακτης ανάγκης, αλλά κυρίως και εκείνων που υπηρετούν την εκκλησία εκτός των ορίων της συνηθισμένης συναθροισμένης εκκλησιαστικής κοινότητας των πιστών. Σε αυτές τις περιπτώσεις, τα αγιασμένα δώρα περνούν έξω από τα συμβατικά όρια της εκκλησίας, κι έτσι ένα πρόσωπο που δεν είναι κυριολεκτικά και φυσικά παρόν στην εκκλησιαστική σύναξη μπορεί να κοινωνήσει το σώμα και το αίμα του Χριστού. Αυτά τα δώρα είναι αγιασμένα κατά την σύναξη της εκκλησίας που γιορτάζει τη δική της Ευχαριστία, στην οποία όμως εμπλέκεται το μυστήριο της συμφιλίωσης, ο ασπασμός της ειρήνης, το μυστήριο της ευχαριστίας, το μυστήριο της κοινωνίας και το μυστήριο της αγάπης, 
Όταν όλα αυτά τα μυστήρια γιορτάζονται στην πληρότητά τους, τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά, τότε φυσικά υπάρχει πραγματική ευκαιρία και δυνατότητα σε όλα τα μέλη της εκκλησίας να εκδηλώσουν οτιδήποτε πρέπει να δοθεί και να ληφθεί κατά το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Βλέπουμε όμως και άλλες περιπτώσεις στις οποίες, για παράδειγμα, το μυστήριο της θείας κοινωνίας τελείται μεν φυσικά, αλλά το πλήρες μυστήριο της Ευχαριστίας - που πρέπει να ομολογήσουμε πως υπονοείται – απουσιάζει στην κυριολεξία…και μοιάζει ως εντελώς ατομική υπόθεση. Το ίδιο και η πρακτική μας αναφορικά με το Βάπτισμα. Λίγο ως πολύ είναι η ίδια. Από τη μια πλευρά, όλοι πρέπει να βαπτίζονται εν ύδατι μετά την κατάλληλη εκκλησιαστική προετοιμασία με το μυστήριο του φωτισμού. Από την άλλη, όμως, πλευρά η εκκλησία μας ξέρει παραδείγματα βαπτίσματος εν αίματι, όπου η εξωτερική ιεροτελεστία του βαπτίσματος εμφανώς δεν τελείται καθόλου. Αναγνωρίζονται ως βαπτισμένοι από την εκκλησία και ακόμη συχνά ως άγιοι, μάρτυρες… 
ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΖΩΗ Η ΛΥΔΙΑ ΛΙΘΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΗ ΚΑΙ ΕΥΚΟΛΗ. 
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΑΥΤΗ Η ΕΙΚΟΝΙΖΟΜΕΝΗ ΑΛΕΠΟΥ ΝΑ ΠΕΊ ΤΆ ΛΌΓΙΑ ΤΟΥ ΜΠΡΟΣΤΆ ΣΤΌΝ ΑΓΙΟ ΠΑΊΣΙΟ, ΤΌΝ ΑΓΙΟ ΕΦΡΑΊΜ, ΤΌΝ ΑΓΙΟ ΠΟΡΦΎΡΙΟ;
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ Ο ΒΑΡΥΣ Ο ΛΥΚΟΣ Ο ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΣΗΦ ΤΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗ ΓΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ;
ΤΟΤΕ; ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ; ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ ΜΑΛΑΚΑ; ΕΛΕΟΣ ΜΕ ΤΑ ΝΕΦΗ ΤΗΣ ΚΕΝΟΛΟΓΙΑΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΡΥΒΟΥΝ ΤΟΝ ΗΛΙΟ. ΠΟΤΕ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΙΣΧΟΣ;
Αμέθυστος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου