ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΕΣ ΜΑΣΟΝΟΙ (9)

Συνέχεια από: Τετάρτη 1 Ιουλίου 2020

ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΕΣ ΜΑΣΟΝΟΙ. 

Maistre και Ballanche.

Του Henri De Lubac.

1, Joseph de Maistre (συνέχεια).     

        
  Η “αποκάλυψη τής αποκάλυψης” ή η εποχή τής νοήσεως!

          

Αυτός την θεωρεί αναγκαία, την προβλέπει ερχόμενη και χωρίς ενδοιασμό την επικαλείται στις ευχές του. Στο τελευταίο του κείμενο λοιπόν γράφει: “Ο άνθρωπος στις ημέρες μας φαίνεται να μην μπορεί να αναπνεύσει στον αρχαίο κύκλο τών ανθρώπινων ιδιοτήτων. Θέλει να τις υπερβεί, τινάζεται σαν ένας αετός αγανακτισμένος ενάντια στις αμπάρες τού κλουβιού του”, το σύμπαν βρίσκεται σε αναμονή. Με ποιο δικαίωμα εμείς μπορούμε να σιχαθούμε αυτή την μεγάλη πεποίθηση; Είκοσι χρόνια πριν, στην Βενετία το 1799, είχε γράψει: με μία πρώτη αποκάλυψη, ο Θεός συγκέντρωσε την αλήθεια σε ένα μικρό έθνος. Με μία δεύτερη η Ιερουσαλήμ μεγάλωσε. Παρ’όλα αυτά είναι πάντοτε στο μέσον των εθνών (Ετ. 5,5). Η ολοκλήρωση του έργου θα φέρει μία Τρίτη φανέρωση! Και συνεχίζει: Πρέπει να είμαστε έτοιμοι για ένα μεγαλειώδες και απέραντο συμβάν στην Θεία τάξη, προς το οποίο βαδίζουμε με αυξανόμενη ταχύτητα, η οποία πρέπει να χτυπήσει όλους τους παρατηρητές. Δεν υπάρχει πια θρησκεία πάνω στη γή, το ανθρώπινο γένος δεν μπορεί να παραμείνει σ’αυτή την κατάσταση. Τρομακτικά οράματα εξάλλου ανακοινώνουν ότι τα χρόνια έφτασαν. Πολλοί Θεολόγοι, ακόμη και καθολικοί, πίστεψαν ότι τα γεγονότα της πρώτης τάξεως και όχι πολύ μακρινά, έχουν ανακοινωθεί στην αποκάλυψη του Ιωάννη. Δεν πρόκειται πράγματι για εκείνη την γενική κραυγή η οποία ανακοινώνει μεγάλα πράγματα; 
Κάνει λοιπόν κάθε χόρτο ένα δεμάτι. Επικαλείται την αυθεντία των σχολιαστών της Αποκάλυψης οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με τον Ιωακείμ και ανακοινώνουν μάλλον τούς τρόμους τών χρόνων του Αντίχριστου, κινητοποιεί την ιστορία τών επιστημών, την μαρτυρία των Προτεσταντών Θεολόγων, του Bohme, την κατάσταση που προέκυψε από την Γαλλική Επανάσταση, τις χειραγωγήσεις τής Βιβλικής Εταιρίας, επικαλείται τον Βιργίλιο και όλες τις αρχαίες μαντείες που ανακοίνωναν τον Σωτήρα, για να τους αποδώσει μία αναλογία και δεν ξεχνά να θυμήσει  την υπέρτατη σημασία του αριθμού τρία που φανερώνεται σε κάθε γωνιά, στον φυσικό κόσμο όπως και στον ηθικό και στα Θεία πράγματα: Τώρα λοιπόν συνεχίζει, ο Θεός μίλησε για πρώτη φορά στους ανθρώπους στο όρος Σινά, και μετά 15 αιώνες μία δεύτερη αποκάλυψη απευθύνθηκε σε όλους τους ανθρώπους, όλα λοιπόν μας οδηγούν να περιμένουμε σαν επόμενη μία Τρίτη εκπληκτική αποκάλυψη σαν απόδειξη της παντοδύναμης αγαθότητος υπέρ του ανθρωπίνου γένους, μία νέα έκχυση του Αγίου Πνεύματος. Και δεν μπορούμε να πούμε ότι ειπώθηκαν όλα, ότι αποκαλύφθηκαν τα πάντα και ότι δεν μας επιτρέπεται να περιμένουμε τίποτε καινούργιο. Ο Εβραίος ο οποίος παρέμενε στην επιφάνεια του νόμου είχε όλο το δικαίωμα, μέχρι το συμβάν, να πιστέψει στο χρονικό βασίλειο τού Μεσσία. Παρ’όλα αυτά ξεγελιόταν, όπως φάνηκε στην συνέχεια: αλλά γνωρίζουμε μήπως εμείς αυτό που μας περιμένει; Ο Θεός θα είναι μαζί μας μέχρι το τέλος των αιώνων, οι Πύλες του Άδου δεν θα υπερισχύσουν εναντίον της Εκκλησίας κ.τ.λ.. Καλώς : βγαίνει το συμπέρασμα μήπως, σας παρακαλώ, ότι ο Θεός απαγόρευσε κάθε νέα φανέρωση και ότι δεν του επιτρέπεται πλέον να μας διδάξει τίποτε πέραν αυτών που γνωρίζουμε ; Η Τρίτη μεγάλη μετάλλαξη μπορεί να προβλεφθεί και θα πραγματοποιηθεί χάρις σε μία σαφή εξήγηση των Γραφών. Η τελευταία εξήγηση των προφητών, του Άσματος Ασμάτων και της αποκάλυψης θα αποκλίνει από την τόσο απλή εξήγηση, τόσο φυσική, τόσο έξυπνη φωνο-ψηφοφορία του Βιργίλιου; Την οποία αποδέχθηκε πλήρως το κοινό αίσθημα; Μας εκπλήσσουν ίσως οι τόσο ταπεινές εκφράσεις, ενός ύφους τόσο λίγο θριαμβευτικού. Αλλά  όλα μάς τονίζουν ότι αυτή η σοφή εξήγηση δεν είναι μικρής αξίας. Στην πραγματικότητα είναι μία ερμηνεία πνευματική, η οποία πρέπει να πραγματοποιήσει στον χρόνο της αυτό που εμείς λίγο ως πολύ ονομάζουμε μία “απομυθοποίηση” πάνω κάτω λογική και αυτό που ο αββάς da Fiore ονόμαζε το γεγονός του αιωνίου ευαγγελίου. Είναι το τέλος, η αποκορύφωση αυτού που είχαν ήδη ξεκινήσει ήδη μερικοί Εβραίοι με την Καμπάλα τους, μετά οι πρώτοι Χριστιανοί, αληθινοί μύστες με την λευκή τους μαγεία! Υπήρχε πράγματι κοντά στους αρχαίους Εβραίους μία αληθινή και σεβαστή καμπάλα της οποία η μοντέρνα δεν είναι παρά η νόθα της κόρη! Αποκάλυπτε τις αλληγορικές σημασίες τις οποίες ο Χριστιανισμός εμβάθυνε ακόμη περισσότερο με τα νέα του φώτα. Κάτω από την γραμματική έκφραση των κυρίαρχων ιδεών σ’αυτή ή την άλλη εποχή, τόπος πολύ συχνά χονδροειδής των Θείων μυστηρίων, είναι πλέον ο καιρός να ψάξουμε μία αλήθεια πιο καθαρή και μία σημασία πιο πνευματική. Εάν είναι αναγκαίο να πνευματοποιηθεί η Γραφή για να ανακαλυφθούν τα βάθη της πρέπει ταυτοχρόνως να ξεπλυθεί και ο πολυθεϊσμός κάτι που θα μας επιτρέψει να δούμε ότι οι αρχαίες παραδόσεις είναι όλες αληθινές. Έτσι θα βρεθεί η οικουμενική θρησκεία η οποία ακόμη αναζητάται, δηλαδή ο αληθινός και πλήρης καθολικισμός! Αυτή θα πρέπει να είναι η Τρίτη και τελευταία φανέρωση της Θείας τάξης, θεμέλιο της μεγάλης ενότητος, αντικείμενο του μεγάλου έργου. Όπως μία μέρα ένα πέπλο σκίσθηκε για τον Εβραίο, ένα άλλο πέπλο θα σκισθεί για μας. Ο Νόμος δεν θα καταργηθεί, αλλά θα ολοκληρωθεί και το άλμα που έγινε από τον Εβραίο στον Χριστιανό δεν θα είναι μεγαλύτερο από αυτό που θα πραγματοποιηθεί από τον γέρο Χριστιανό στον νέο Καθολικό. Ίσως όμως η διαπλάτυνση του καθολικισμού την οποία διέβλεπε, εκείνη η οικουμενική θρησκεία, παρέμενε κοντινή συγγενής της φυσικής θρησκείας, της οποίας η εννοιολόγηση είχε περιέργως αναπτυχθεί αμέσως μετά την περιγραφή της προηγούμενης από τον μωσαϊκό νόμο θρησκείας, περνώντας διά των Ιταλών και των Εγγλέζων θεϊστών για να φθάσουν στα φώτα των Γάλλων και στην συνέχεια στο ιδανικό που πρόβαλλε ο Λέσσινγκ στο μέλλον. Αλλά ο μελλοντικός καθολικισμός τον οποίο ονειρευόταν ο Μαιστρε, θα ήταν ακόμη ορθόδοξος;

Συνεχίζεται

Αμέθυστος.