ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΕΣ ΜΑΣΟΝΟΙ (8)

 Συνέχεια από:Παρασκευή 19 Ιουνίου 2020

ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΕΣ ΜΑΣΟΝΟΙ. 

Maistre και Ballanche.

Του Henri De Lubac.

1, Joseph de Maistre (συνέχεια).     

Παρ’όλα αυτά οι προσωπικές του πεποιθήσεις, όπως μαρτυρεί η αλληλογραφία του, δεν παρέλειπαν να οδηγούν πέρα από την φυσιοκρατία. Δεν έπαψε ποτέ του να προαισθάνεται και να περιμένει “μία μεγάλη θρησκευτική επανάσταση”. Κάτι πολύ περίεργο για μας, ξεχώριζε ένα προειδοποιητικό σημείο και μάλιστα μία πρώτη “φάση” στην διακήρυξη τής Αγίας Συμμαχίας”. Έτσι έγραψε το 1815 στον κόμη Di Kallaise, “το πνεύμα, που την υπαγόρευσε δεν είναι ούτε καθολικό, ούτε ελληνικό, ούτε προτεσταντικό. Είναι ένα ιδιαίτερο πνεύμα το οποίο εγώ μελετώ εδώ και τριάντα χρόνια, αλλά του οποίου το πορτραίτο θα απαιτούσε μεγάλο χώρο. Μου αρκεί να πω ότι αυτό είναι τόσο καλό στις ξεχωριστές ομολογίες όσο είναι κακό σε μας. Αυτό πρέπει να λειώσει τα μέταλλα και στην συνέχεια θα σφυρηλατήσει το άγαλμα”! Βλέπουμε και εδώ το μεγάλο οικουμενικό όνειρο στην καθαρή παράδοση τού Ιωακείμ, αλλά ενωμένη στον πιο σκληρό “καθολικισμό”…. “Ο κόσμος ζυμώνεται, έγραψε ακόμη, στον γενικό πατέρα των Ιησουιτών και θα δούμε παράξενα πράγματα”, “Η κοινωνία θα ξαναγίνει για την Εκκλησία. Αλλά θα είναι εκείνη η Εκκλησία όπως εμείς την βλέπουμε; Εγώ γονατίζω αββά (τού Menmais την 1^η Μαρτίου 1820) γεμάτος ελπίδα και υπομονή.

          Ελπίδα και εγκαρτέρηση ενωμένες, στην αναμονή τού ιδίου γεγονότος : εγκαρτέρηση τού συντηρητικού, μπροστά στην έλευση μιας “αναπόφευκτης” θρησκευτικής επανάστασης. Ελπίδα τού προφήτη ο οποίος ανατριχιάζει με την αυγή ενός νέου φωτός. Τελικά μόνον η ελπίδα μετράει. Ο Διαφωτισμός τής ιστορικής αρχής ξαναφουντώνει με μία νέα φλόγα. Γράφει το 1816 : “παρέμεινα στην καθολική Εκκλησία, την ρωμαϊκή και αποστολική, αλλά χωρίς να έχω αποκτήσει πριν (συναναστρεφόμενος “αυτούς τούς Κυρίους”, τους Ιλλουμινάτι) ένα μάτσο από ιδέες από τις οποίες οφελήθηκα” Και αργότερα γράφει ακόμη στο Τα δειλινά τής Πετρούπολης  “Να μην φωνάζουμε στον Διαφωτισμό και στον μυστικισμό. Οι λέξεις δεν είναι τίποτε και παρ’όλα αυτά μ’αυτό το τίποτε συστέλλεται η ιδιοφυΐα και κλείνει τον δρόμο τών ανακαλύψεων. Στον Dellace στις 11 Δεκεμβρίου 1820, εξομολογείται ότι τα Δειλινά είναι το αγαπημένο του έργο και εκεί βρίσκεται μία πλήρης πραγματεία μοντέρνου διαφωτισμού! Είχε γίνει ξανά μασόνος ενεργός στην Πετρούπολη η οποία την εποχή εκείνη ήταν η πρωτεύουσα τής μασονίας και τού διαφωτισμού. Έβρισκε ένα στήριγμα στην μασονία, όπως και στην εκκλησία, όπου έβρισκε μία οικογένεια πνευμάτων οι οποίοι ονειρεύοντο έναν καλύτερο κόσμο και ήταν ερμηνευτές ακούραστοι τών σχεδίων τού Θεού που ήταν σε ισχύ στην ιστορία τής ανθρωπότητος!

          Εδώ όμως επιβάλλονται μερικές διακρίσεις. Στο τέταρτο και στο τελευταίο από τα “Κεφάλαια στην Ρωσία” του 1811, γραμμένο για την χρήση του Τσάρου, ο Joseph de Maistre απαριθμεί τρείς τύπους διαφωτιστών (illuminati) : τούς απλούς μασόνους, τούς μαθητές τού “Martino Pasqualis”, στους οποίους προσθέτει κάποιους “καθαρούς” (pietisti) και ανάμεσα τους τον κόμη Claude de Saint Martin και τέλος τούς φωτισμένους τής Βαυαρίας και τους όμοιούς τους. Η πρώτη κατηγορία, παρότι εύκολη στην διαφθορά, “δεν έχει καθαυτή τίποτε κακό”, μπορούμε να την υπολογίσουμε σαν ακίνδυνη. Η Τρίτη η οποία είναι “περισσότερο μία πνευματική στάση παρά μία καθορισμένη σέχτα”, προέρχεται από την “μοντέρνα φιλοσοφία εμφυτευμένη στον προτεσταντισμό”, ουσιαστικώς αναρχική, είναι ένα τέρας αποτελούμενο από δύο τέρατα! Τα φώτα μου δεν προέρχονται από την κοινότητα τους! Θα πει με έπαρση ο Γερουσιαστής των “δειλινών”! Όσον αφορά τώρα την δεύτερη κατηγορία, κηρύττει το “βασίλειο τής εσωτερικότητος”, που είναι τής αγάπης! Οι λειτουργοί της παίρνουν σαν ομήρους τούς μυστικιστές συγγραφείς τής ρωμαϊκής Εκκλησίας και οι ιδέες τους δεν είναι μερικές φορές παρά εκείνες τής κατήχησης ντυμένες με μία διαφορετική γλώσσα. Ο Maistre ελεεινολογεί σ’αυτούς μία συνήθη αδιαφορία για το δόγμα και μία αντιπάθεια για την τάξη των ιερέων, και αυτό τους εκθέτει σε πολλά λάθη, αλλά αναγνωρίζει ότι έλαβε πολλά από αυτούς. Οι φωτισμένοι τού λαού είναι “ρασκολνικς”, οι οποίοι είναι φωτισμένοι των σαλονιών. Ανάμεσα σ’αυτούς τούς Illuminati τούς οποίους απωθεί υπάρχουν οι υποστηριχτές τού “οικουμενικού Χριστιανισμού”, αυτή την μεγάλη Χίμαιρα που δεν είναι παρά ένας γενικευμένος προτεσταντισμός, μάλιστα δε μία αδιαφορία σε όλες τις Χριστιανικές ευχαριστίες. Όπως επίσης και τους οπαδούς εκείνου που οι Γερμανοί ονομάζουν ο υπερβατικός Χριστιανισμός, του οποίου όλα τα μυστήρια έχουν αλωθεί από την νόηση! Δεν υπάρχει λέξη, πιο μεγάλο θύμα κατάχρησης, από την λέξη διαφωτισμός, έτσι ώστε ακόμη και στις περιπτώσεις που καλύπτει κριτική τής πραγματικότητος, πρέπει να προσέξουμε μήπως κρύβει την βαρβαρότητα!

          Παρ’όλα αυτά ο οικουμενισμός τον οποίο ονειρεύτηκε από πάντα και του οποίου πίστεψε ότι βρήκε έναν σταθμό μέσω της πρώτης έμπνευσης της συμφωνίας της Αγίας Συμμαχίας, παραμένει στον ορίζοντα του. Πιστεύει ότι αντιλαμβάνεται σε μία μεγάλη ποσότητα λαού μία κίνηση επιστροφής προς την μεγάλη ενότητα, και ομολογεί στον στρατηγό των Ιησουιτών την μεγάλη χαρά που νοιώθει. Και είναι ειλικρινής όταν γράφει στον Bonald : Εργάστηκα πολύ για να καταστρέψω όλα τα μικρά σημεία, τα οποία χωρίζουν τις εκκλησίες μας, ζημιώνοντας τα μέγιστα, την θρησκεία. Στους “Στοχασμούς στην Μέθοδο”, οι οποίοι είναι μία απολογία του καθολικισμού, γράφει : ας απορρίψουμε σε μία λήθη αιώνια τα αρχαία μίση. Δεν έχουμε άλλη σκέψη από το καλό και την ελευθερία του Χριστιανισμού. Αρνούμενοι λοιπόν το μίσος και τις πολεμικές, ας αφεθούμε στην αγάπη και με χαρούμενη καρδιά ας εισέλθουμε σ’αυτή την βασιλική οδό η οποία οδηγεί στην Αγία πόλη. Ειλικρινής λοιπόν και κολλημένος στην Ρωμαϊκή Εκκλησία, αυτός ο οικουμενισμός θα πάρει μία νέα ορμή και θα ανοίξει προοπτικές ακόμη πιο μυστήριες. Στον ενδέκατο και τελευταίο διάλογο του “Τα δειλινά” (1821) ο Joseph de Maistre αποκαλύπτει, με κάποια προσοχή, το βάθος της σκέψης του, μάλλον τής ουτοπίας του, και φανερώνεται πλήρως ο στενός δεσμός του Joseph a Floribus με τον Ιωακείμ της Φλόρα. Μιλά λοιπόν όχι ακριβώς για μία αποκάλυψη (διότι και ο Ιωακείμ δεν δεχόταν την ιδέα μιας τρίτης Διαθήκης) αλλά επαναλαμβάνοντας την διατύπωση, μιλά για την “αποκάλυψη της αποκαλύψεως” όπως ακριβώς ο Ιωακείμ ανακοίνωνε την εποχή της “νοημοσύνης”!

Συνεχίζεται

Αμέθυστος.