Σωστά δεν έφεραν τα μνημόνια την κρίση, αλλά η διαφθορά τόσο την κρίση, όσο και τα μνημόνια – με τα οποία καταστράφηκε και θα συνεχίσει να καταστρέφεται η Ελλάδα, όσο υπάρχουν. Όσα αναφέραμε δε στην ομιλία μας και βιώσαμε στην προανακριτική της Novartis είναι τόσο απογοητευτικά, τόσο βρώμικα, τόσο αποκαρδιωτικά για τους Έλληνες, που έχουν κάθε δίκιο να κατηγορούν συλλήβδην τους πολιτικούς, από τους οποίους έχουν υποφέρει τα πάνδεινα. Έτσι όμως δεν υπάρχει καμία δυνατότητα να ξεφύγει η Ελλάδα από τη μεγαλύτερη καταστροφή που έχει υποστεί στη μακραίωνη ιστορία της – οπότε δύσκολα θα αποφύγει να καταλήξει στα σκουπίδια της ιστορίας ως Έθνος, με μία και μοναδική δυνατότητα: την παραδειγματική τιμωρία όλων των διεφθαρμένων πολιτικών και κομμάτων που την οδήγησαν στο σημερινό της κατάντημα, χωρίς την οποία δεν πρόκειται να υπάρξει μέλλον.
Κοινοβουλευτική Εργασία
Κατ’ αρχήν, η δική μας πάγια θέση είναι πως όλες οι υποθέσεις αυτού του είδους είναι καθαρά θέμα της Δικαιοσύνης, ασφαλώς όχι της Βουλής – ενώ ακριβώς για αυτόν το λόγο είμαστε υπέρ της πλήρους κατάργησης του άρθρου 86 περί ευθύνης των υπουργών, το οποίο στην ουσία έχει παραμείνει ως έχει, με μία μικρή, προσχηματική διόρθωση του.
Υπενθυμίζουμε εδώ πως η τελευταία αναθεώρηση επί του άρθρου ολοκληρώθηκε με το Ψήφισμα της 25ης Νοεμβρίου του 2019. Εν προκειμένω, καταργήθηκε η σύντομη αποσβεστική προθεσμία που προέβλεπε το προηγούμενο άρθρο – αλλά δεν επήλθε καμία τροποποίηση, σχετικά με τα αρμόδια όργανα άσκησης της δίωξης, καθώς επίσης με την όλη διαδικασία δίωξης των μελών της κυβέρνησης.
Τι συμβαίνει τώρα στην πράξη; Εξόφθαλμες υποθέσεις σκανδάλων σέρνονται κυριολεκτικά για πολλά χρόνια μεταξύ της Βουλής και της Δικαιοσύνης – μειώνοντας στο ναδίρ την εμπιστοσύνη των Πολιτών στο πολιτικό σύστημα.
Σκάνδαλα δηλαδή που έπληξαν όχι μόνο την οικονομία αλλά, κυρίως, το Κράτος Δικαίου, άφησαν κατά κανόνα αλώβητους τους εκάστοτε πολιτικούς – οι οποίοι είτε διευκόλυναν, είτε αδιαφόρησαν, είτε κυρίως πλούτισαν, βασισμένοι στις συνταγματικές διατάξεις περί μη ευθύνης ουσιαστικά και μη δίωξης των μελών της κυβέρνησης. Τις ολέθριες συνέπειες της διαφθοράς, της διαπλοκής και της ατιμωρησίας, τις πλήρωσαν και τις πληρώνουν ακόμη πανάκριβα οι Πολίτες – καθώς επίσης, δυστυχώς, η οικονομία της χώρας, με αποτέλεσμα σήμερα να κινδυνεύει ακόμη και η εδαφική της ακεραιότητα.
Εν προκειμένω, σωστά δεν έφεραν τα μνημόνια την κρίση, όπως είπε ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, αλλά η διαφθορά τόσο την κρίση, όσο και τα μνημόνια – με τα οποία καταστράφηκε και θα συνεχίσει να καταστρέφεται η Ελλάδα, όσο υπάρχουν. Όσο για τη μείωση των δαπανών στην υγεία μετά το 2010, στην Τρόικα οφείλεται – όχι βέβαια στους έκτοτε υπουργούς.
Όσον αφορά τώρα αυτό που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει, γενικότερα ως Έλληνες στην περίπτωση της NOVARTIS, είναι το σκάνδαλο. Τα δισεκατομμύρια δηλαδή που έχασε το ελληνικό δημόσιο, οπότε οι φορολογούμενοι, από αυτού του είδους τις πρακτικές – ενώ είναι εξευτελιστικό και απογοητευτικό για την πολιτική ηγεσία της χώρας μας, για όλους εμάς τους Έλληνες, να εισπράττουν οι Η.Π.Α. πάνω από 300 εκ. $ για κάτι που αφορούσε την Ελλάδα, ενώ εμείς απολύτως τίποτα αστείο ποσόν βέβαια για μία εταιρία με χρηματιστηριακή αξία 200 δις, με ετήσιο τζίρο 50 δις και με καθαρά κέρδη μετά φόρων 12 δις – ούτε δέκα ημέρες κέρδη
Πόσο μάλλον όταν βρέθηκαν, σύμφωνα με την κατάθεση δικαστικής λειτουργού, σε δύο τραπεζικούς λογαριασμούς κινήσεις χρημάτων της τάξης των 130 εκ. € από την Εισαγγελία, από τη συγκεκριμένη εταιρία που ασφαλώς δεν είναι η μοναδική, χωρίς να γίνει καμία προσπάθεια διερεύνησης τους.
Στέλεχος πάντως της φαρμακευτικής εταιρίας που παρέστη ως μάρτυρας και τον ρωτήσαμε, εάν κατά την άποψη του πρόκειται για σκευωρία ή για σκάνδαλο, μας απάντησε ξεκάθαρα και αυθόρμητα πως πρόκειται ασφαλώς για σκάνδαλο – σβήνοντας ακόμη και τις απειροελάχιστες αμφιβολίες μας.
Συνεχίζοντας, δηλώσαμε πολύ γρήγορα, όταν παρακολουθήσαμε τις πρώτες συνεδριάσεις της προανακριτικής ότι, επρόκειτο για μία παρωδία – για τη σύγκρουση των τριών εμπλεκομένων κομμάτων που ακούσια ή εκούσια συγκάλυψαν το σκάνδαλο, αφού είναι δεδομένη η ύπαρξη του. Παρωδία τουλάχιστον για τον εξής λόγο:
Ας φαντασθούμε πως είμαστε κατηγορούμενοι σε ένα δικαστήριο που τόσο ο πρόεδρος του, όσο και η πλειοψηφία των ενόρκων του, έχουν αποφασίσει εκ των προτέρων να μας καταδικάσουν, ότι και να συμβεί. Είναι λοιπόν δυνατόν να περιμένουμε ποτέ μία δίκαιη και αντικειμενική διαδικασία ή απόφαση;
Μπορεί υπό αυτές τις προϋποθέσεις να κερδίσουμε ποτέ τη δίκη, ακόμη και αν έχουμε δίκιο; Φυσικά δεν ισχυριζόμαστε πως έχει δίκιο ή άδικο ο κ. Παπαγγελόπουλος, αφού αναφερόμαστε μόνο στη διαδικασία – την οποία κρίναμε λογικά ως παρωδία.
Από την άλλη πλευρά, εάν πράγματι έκανε ο κ. Παπαγγελόπουλος αυτά που τον κατηγορούν, είναι δυνατόν να μην τα γνώριζε ο κ. Τσίπρας; Από τις ερωτήσεις πάντως που θέσαμε και από όλα όσα παρακολουθήσαμε, θεωρούμε πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον – αποκλείεται 100%.
Επομένως, γιατί δεν κατηγορείται επίσης ο κ. Τσίπρας; Επειδή ήταν πρωθυπουργός; Έχει δηλαδή δικαίωμα στην ατιμωρησία ένας πρωθυπουργός; Ακόμη και ο καγκελάριος Kohl πάντως στη Γερμανία, ο πρωτεργάτης της ένωσης της, τιμωρήθηκε για κάτι πολύ ηπιότερο.
Στην Ελλάδα βέβαια έχουν διαπιστωθεί πολλά άλλα εγκλήματα τεραστίου μεγέθους, ειδικά μετά το 2009 – με κορυφαία το PSI που παραδόθηκε χωρίς κανένα αντάλλαγμα η εθνική μας κυριαρχία, καθώς επίσης την υπογραφή του τρίτου μνημονίου από τα συγκεκριμένα τρία κόμματα που συγκρούονταν στην προανακριτική, χωρίς να τιμωρηθεί κανένας. Έτσι όμως δεν πρόκειται να έχει ποτέ μέλλον η πατρίδα μας και θα βαδίζει από το κακό στο χειρότερο – όπως κάθε χώρα που δεν διαθέτει ένα σοβαρό κράτος Δικαίου.
Εάν νομίζει τώρα το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ πως ξεπλύθηκε από το ΣΥΡΙΖΑ, όπως καταλάβαμε από την ομιλία του εκπροσώπου του, κάνει μεγάλο λάθος. Τέτοια εγκλήματα δεν ξεπλένονται ποτέ!
Συνεχίζοντας, δυστυχώς μετά από όσα θλιβερά παρακολουθήσαμε, ένας ακόμη εξαιρετικά μεγάλος ασθενής στη χώρα μας είναι η Δικαιοσύνη, τουλάχιστον στα ανώτατα κλιμάκια της – κάτι που μας προβλημάτισε σε μεγάλο βαθμό, αφού καταλάβαμε τι μπορεί να συμβεί σε ανθρώπους που έχουν την ατυχία να οδηγηθούν εκεί, ακόμη και αν είναι αθώοι.
Άλλωστε, η Δικαιοσύνη αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο των Πολιτών, αφού οφείλει να τους προστατεύει από κάθε αυθαιρεσία – όχι να συναλλάσσεται με την εκάστοτε κυβέρνηση, με στόχο το επαγγελματικό ή άλλο συμφέρον των λειτουργών της, την καριέρα τους και όχι την απονομή Δικαίου.
Δυστυχώς, η εντύπωση που μας δημιουργήθηκε, είναι πως υπάρχει μία απαράδεκτη διαπλοκή της Πολιτικής με τη Δικαιοσύνη – οπότε, όλα όσα λέγονται περί της ανεξαρτησίας των δύο εξουσιών, την οποία εμείς ως παράταξη υποστηρίζουμε, είναι μόνο για τα μάτια του κόσμου.
Βέβαια, δεν υπάρχει στην Ελλάδα ούτε η ανεξαρτησία της νομοθετικής από την εκτελεστική εξουσία – αφού στην ουσία αποφασίζει, διατάζει και θεσμοθετεί το κόμμα που διαθέτει την πλειοψηφία των βουλευτών που σήμερα δεν τολμούν καν να διατυπώσουν μία άλλη άποψη, πόσο μάλλον να μην ψηφίσουν τα νομοσχέδια που καταθέτουν οι υπουργοί. Σε τελική ανάλυση δε, ο απόλυτος άρχοντας είναι ο εκάστοτε πρωθυπουργός που στην πραγματικότητα λειτουργεί ως μονάρχης, ειδικά εάν το κόμμα του έχει 158 τέτοιους βουλευτές.
Επομένως, είναι δυνατόν να συμβεί κάτι στη χώρα, πόσο μάλλον κατά συρροή σκάνδαλα, χωρίς να το γνωρίζει ο εκάστοτε πρωθυπουργός; Για παράδειγμα, μπορεί κανείς να πιστέψει ότι ο κ. Σημίτης δεν γνώριζε τι έκαναν οι υπουργοί του που ενώ αθωώθηκαν στην αρχή, στη συνέχεια βρέθηκαν αποδεδειγμένα ένοχοι σε σωρεία σκανδάλων;
Εάν όμως δεν είναι δυνατόν, τότε πώς παραμένουν χωρίς τιμωρία τα σκάνδαλα στην περίπτωση των φαρμάκων που ξεκίνησαν τουλάχιστον μετά το 1997, όπως φαίνεται από πολλούς στατιστικούς πίνακες; Γιατί δεν τα έχει ερευνήσει κανένας; Γιατί επί τόσους μήνες τόσοι βουλευτές διερευνούν την ενδεχόμενη σκευωρία και κανένας ποτέ το σκάνδαλο των φαρμάκων;
Σε σχέση τώρα με τους μάρτυρες κατηγορίας, ειδικά με τον σημαντικότερο στο τέλος, ήταν αρκετή μία φορά που τον είδαμε και τον ακούσαμε, για να καταλάβουμε περί τίνος ακριβώς πρόκειται. Ως εκ τούτου, θεωρούμε πως είναι ντροπή για την κυβέρνηση να στηρίζει τις κατηγορίες της στο συγκεκριμένο μάρτυρα – ο οποίος μας δημιούργησε την εντύπωση πως ήθελε ξεκάθαρα να εκμεταλλευθεί την υπόθεση προς όφελος του.
Εύλογα λοιπόν συμμετείχαμε από ένα σημείο και μετά μόνο ως παρατηρητές στην προανακριτική ή καθόλου, αφού καταλάβαμε τι ακριβώς διαδραματίζεται – καθώς επίσης πως η συμμετοχή μας δεν είχε κανένα νόημα. Εκτός αυτού, δεν θέλαμε με την ενεργητική παρουσία μας να νομιμοποιήσουμε τη διαδικασία – η οποία, για τους λόγους που αναφέραμε παραπάνω, ήταν επιεικώς απαράδεκτη.
Απαράδεκτη ήταν επί πλέον η εξέταση μαρτύρων με κουκούλες – δηλαδή από την προανακριτική σε έναν όροφο της ΓΑΔΑ, με τους μάρτυρες σε έναν άλλο και με τηλεφωνική σύνδεση μεταξύ τους, όπου προφανώς δεν γνώριζε κανένας εάν ο μάρτυρας ήταν πράγματι εκεί.
Αφού το διαπιστώσαμε την πρώτη φορά, όπου δεν εμφανίσθηκε κανένας από τους δύο μάρτυρες, ενώ η αστυνομία που δήθεν τους παρακολουθούσε και τους προστάτευε νυχθημερόν δεν μπορούσε να τους βρει, φυσικά απέχαμε από την απίστευτη αυτή παρωδία.
Παρωδία για πολλούς λόγους ακόμη, μεταξύ των οποίων για το αστείο θέαμα, κωμικοτραγικό καλύτερα, να εξετάζουν άπειροι βουλευτές έμπειρους εισαγγελείς και ανακριτές, περιμένοντας να ανακαλύψουν την αλήθεια – εάν υποθέσουμε πως πράγματι αναζητούσαν την αλήθεια.
Ένα ακόμη θέμα που μας έκανε άσχημη εντύπωση, ήταν η δήθεν μυστικότητα των συνεδριάσεων – η οποία δεν τηρήθηκε ποτέ, από την πρώτη στιγμή, με εξαίρεση εμάς που είναι αυτονόητο πως πάντοτε σεβόμαστε τους κανόνες.
Ειδικότερα, σχεδόν την ίδια στιγμή που διεξαγόταν οι συνεδριάσεις, βλέπαμε να αναρτώνται επακριβώς τα περιεχόμενα τους σε ιστοσελίδες – ενώ αμέσως μετά το πέρας των συνεδριάσεων, ενδιάμεσα επίσης, πολλοί από τους συμμετέχοντες συζητούσαν απροκάλυπτα στη Βουλή με δημοσιογράφους, διαρρέοντας τα πάντα και αδιαφορώντας για το ότι η πράξη τους ήταν ποινικό αδίκημαΑδιαφορία λοιπόν και ατιμωρησία παντού!
Το χειρότερο πάντως όλων είναι το ότι, η παρωδία αυτή διεξήχθη σε μία από τις δυσκολότερες εποχές της ελληνικής ιστορίας, με τη χώρα μας να αντιμετωπίζει θηριώδη εθνικά και οικονομικά προβλήματα – τα οποία απαιτούν την αμέριστη συνδρομή όλων μας, κομμάτων και πολιτών, εθνική ομοψυχία δηλαδή, εάν όχι για να επιλυθούν, τουλάχιστον για να μην επιδεινωθούν.
Ένα επί πλέον θέμα τώρα που μας έκανε εντύπωση ήταν οι φιλικές σχέσεις αυτών που συγκρούονταν, όταν βρισκόταν εκτός της αίθουσας των συνεδριάσεων – εκεί που δεν τους έβλεπε και δεν τους κατέγραφε κανείς. Αποτελούσε δείγμα πολιτικού πολιτισμού ή απλά υποκρισίας και υπόγειων συναλλαγών;
Για να είμαστε τώρα όσο το δυνατόν περισσότερο αντικειμενικοί, αυτά που συνέβησαν μετά, η αποκάλυψη δηλαδή των μαγνητοφωνημένων συνομιλιών του κ. Παπά, τεκμηρίωσε πως ο ΣΥΡΙΖΑ, το «μαγαζί» όπως ο ίδιος αποκαλεί το κόμμα του, είναι βυθισμένος στη διαφθορά – οπότε δεν αποκλείεται τίποτα στην υπόθεση Παπαγγελόπουλου.
Δεν θα επαναλάβουμε βέβαια εδώ το αυτονόητο, το ότι αποτελεί ντροπή για την αριστερά – ειδικά για όσους έχουν αγωνισθεί και υποφέρει για την ιδεολογία τους, είτε συμφωνεί κανείς μαζί της, είτε όχι. Ούτε την υποψία μας, σύμφωνα με την οποία αντάλλαξε το όνομα της Μακεδονίας με την επιμήκυνση των 95 δις € χρέους για μετά το 2032 – αφού η Γερμανία δεν κάνει ποτέ παραχωρήσεις, χωρίς πολύ μεγαλύτερα ανταλλάγματα.
Όμως, το να διαπλέκεται και να διαφθείρεται ένα κατ’ επίφαση έστω αριστερό κόμμα με τέτοιον τρόπο, δεν είναι ότι καλύτερο – χωρίς φυσικά να αφορά όλα του τα στελέχη, μακριά από εμάς η συλλογική ευθύνη, αλλά μόνο εκείνα που προέβησαν στις συγκεκριμένες πράξεις.
Τα παραπάνω δεν σημαίνουν βέβαια πως είμαστε υπέρ της αποδοχής μαγνητοφωνημένων συνομιλιών ως αποδείξεις στα δικαστήρια, όπως δυστυχώς έχει θεσμοθετηθεί στην Ελλάδα – αφού θα ήταν τρομακτικό να πρέπει να ψάχνει κανείς το συνομιλητή του μήπως είναι καλωδιωμένος, πριν συζητήσει μαζί του.
Εν τούτοις το γεγονός παραμένει – η απίστευτη διαφθορά ενός κόμματος που κυβέρνησε την Ελλάδα, τουλάχιστον από έναν υπουργό του που ήταν δίπλα στον πρωθυπουργό. Ούτε αυτό το γνώριζε αλήθεια ο κ. Τσίπρας; Εάν το δεχθούμε, τότε θα ήταν είτε ανόητος, είτε ανίκανος – δύο εξίσου επικίνδυνα χαρακτηριστικά για τον πρωθυπουργό μίας χώρας.
Κλείνοντας, η εντύπωση που αποκομίσαμε είναι πως κάποιος ή κάποιοι υπουργοί διαφόρων κομμάτων είναι τόσο ένοχοι, όσο κατηγορούνται – με τη διαφορά όμως πως είναι τόσο έμπειροι, ώστε να γνωρίζουν πώς πρέπει να κρύβονται και τι να αποφεύγουν για να μη συλληφθούν, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ούτε αυτήν την ικανότητα σε εισαγωγικά.
Όσα αναφέραμε και βιώσαμε πάντως είναι τόσο απογοητευτικά, τόσο αποκαρδιωτικά για τους Έλληνες, που έχουν κάθε δίκιο να κατηγορούν συλλήβδην τους πολιτικούς, από τους οποίους έχουν υποφέρει τα πάνδεινα.
Έτσι όμως δεν υπάρχει καμία δυνατότητα να ξεφύγει η Ελλάδα από τη μεγαλύτερη καταστροφή που έχει υποστεί στη μακραίωνη ιστορία της – οπότε δύσκολα θα αποφύγει να καταλήξει στα σκουπίδια της ιστορίας ως Έθνος, με μία και μοναδική δυνατότητα: την παραδειγματική τιμωρία όλων των διεφθαρμένων πολιτικών και κομμάτων που την οδήγησαν στο σημερινό της κατάντημα, χωρίς την οποία δεν πρόκειται να υπάρξει μέλλον.
Θα κλείσουμε με ένα σχόλιο που αφορά την πρόσφατη δίωξη της εισαγγελέως Διαφθοράς κυρίας Τουλουπάκη – όχι για τη συγκεκριμένη εισαγγελική λειτουργό, αλλά γενικότερα για τη λειτουργία της ανεξάρτητης δικαιοσύνης
Σκάνδαλο είναι το ότι, οι εισαγγελείς και οι ανακριτές που τόλμησαν να ερευνήσουν σε βάθος την υπόθεση, αναζητώντας στοιχεία και για την ενδεχόμενη εμπλοκή πολιτικών προσώπων, βρίσκονται κατηγορούμενοι. Αντί δηλαδή να βρεθούν ενώπιον της Δικαιοσύνης οι εμπλεκόμενοι και να διερευνηθεί περαιτέρω ο ρόλος των πολιτικών προσώπων, βρίσκονται κατηγορούμενοι οι δικαστές.
Ο υπουργός Ανάπτυξης ζήτησε ακόμα και φυλακίσεις δικαστικών λειτουργών. Φυσικά και πρέπει να τιμωρούνται οι δικαστικοί λειτουργοί όταν παρανομούν, αλλά στη συγκεκριμένη υπόθεση άλλο είναι το διακύβευμα. Στόχος της κυβέρνησης είναι να μπει στο αρχείο η υπόθεση, για τους δικούς της ανθρώπους – αφενός μεν χωρίς να τιμωρηθεί κάποιο μέλος ή υποστηρικτής της, αφετέρου για να σταλεί προς κάθε κατεύθυνση το σαφές μήνυμα ότι, στην ελληνική τάξη πραγμάτων η Δικαιοσύνη είναι θεραπαινίδα του συστήματος.
Μπορεί να ασχολείται όσο θέλει με τους «μικρούς», αλλά όχι με τους «μεγάλους». Πολύ περισσότερο, δεν επιτρέπεται να αποκαλύπτει αμαρτίες του πολιτικού συστήματος και ευθύνες των πρωταγωνιστών του. Η δίωξη κατά της εισαγγελέως Διαφθοράς δεν είναι απλά αντιπερισπασμός στο σκάνδαλο NOVARTIS και πλήγμα στη μάχη κατά της διαφθοράς – αλλά αποτελεί βαθύ πλήγμα στην ανεξάρτητη ελληνική Δικαιοσύνη.
Ποιος εισαγγελέας, ανακριτής ή δικαστής θα θελήσει στο μέλλον να διακινδυνεύσει, να ρισκάρει; Να διερευνήσει δηλαδή σκανδαλώδεις υποθέσεις, στις οποίες θα υπάρχει σκιά εμπλοκής πολιτικών προσώπων; Προφανώς κανένας.
Κλείνοντας, όπως είναι κατανοητό θα απέχουμε από την ψηφοφορία – οπότε φυσικά θα αποχωρήσουμε για να μη λερωθούμε.
από Βασίλης Βιλιάρδος22 Ιουλίου 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου