ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΕΣ ΜΑΣΟΝΟΙ (7)

Συνέχεια από:Τετάρτη 17 Ιουνίου 2020

ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΈΣ ΜΑΣΟΝΟΙ. 

Maistre και Ballanche.

Του Henri De Lubac.

1, Joseph de Maistre (συνέχεια).

          

Αναδυόμενη από αυτή την πολλαπλότητα, η αινιγματική φιγούρα, και για πολλούς απελπισμένη, τού Joseph de Maistre, εμφανίζεται στο ξεκίνημα τού 19^ου αιώνος. Προκάλεσε, ακόμη μέχρι τις μέρες μας, ξέφρενες αντιθέσεις. Αν πιστέψουμε τον Aime-Martin, φίλο και σύμβουλο τού Lamartine, αυτός ο άνθρωπος υπήρξε “ο πιο παράφορος ακόλουθος τού δεσποτισμού τού κλήρου, ο πιο κυνικός απόστολος τού μίσους και τής απελπισίας, ήταν κατειλημμένος από το δαιμόνιο”. Χωρίς αυτές τις υπερβολές είναι αρκετός ο ορισμός του σαν “θεωρητικός τής αντιεπανάστασης”. Οι περισσότεροι είδαν σ’αυτόν “τον άνθρωπο τών αρχαίων δογμάτων, τον προφήτη τού παρελθόντος”, τον “χαρισματικό πολίτη μίας πόλης κατακτημένης από την μοναξιά, που δεν είχε την ακοή του παρά μόνον για να κατανοεί την φωνή τών περασμένων αιώνων, και δεν άκουγε τίποτε από την νέα μοίρα και την πορεία τών πραγμάτων”, αυτός ο οποίος “θέλησε να θεραπεύσει την κεφαλή μας κάτω από το παιχνίδι μίας τελειωμένης μοίρας”. Τον περιέγραψαν σαν ένα “ευχαριστημένο απολογητή από τους ξεπερασμένους ήδη θεσμούς”. Τον παρομοίασαν με έναν “Εβραίο τού αρχαίου νόμου”. Σε όλο το έργο αυτού τού ένδοξου φιλοσόφου πίστεψαν ότι ακούστηκε το τραγούδι ενός κύκνου μίας κοινωνίας ήδη θνήσκουσας”.

          Όμως μένοντας σ’αυτές τις όψεις τής κριτικής, θα ξεχνούσαμε το σπουδαίο μέρος τού έργου του: Την οξύνεια, το θάρρος, ας πούμε επίσης και την οραματική και ίσως περιπετειώδη ορμή τών προειδοποιήσεων του! Είχε γράψει: “ολόκληρη η Ευρώπη είναι σε αναβρασμό ο οποίος μας μεταφέρει σε μία θρησκευτική επανάσταση πρωτοφανή και στην οποία η πολιτική επανάσταση τής οποίας είμαστε μάρτυρες δεν υπήρξε παρά ένα αστείο προοίμιο. Για να καθαρισθεί η πλατεία χρησίμευαν μερικοί οργισμένοι. Εσείς τώρα περιμένετε να δείτε τον αρχιτέκτονα να φθάνει!”.

          Έγραψε ότι ο Πλούταρχος διάβαζε ίσως τα έργα τών πρώτων Χριστιανών ούτε λίγο ούτε πολύ όπως σήμερα διαβάζονται τα έργα τού Μπαίμε, του Saint Martain και άλλα, εκ μέρους εκείνων τών ίδιων που αδιαφορούν! Μυήθηκε σε πολλές μασονικές στοές ανικανοποίητος από τις διδασκαλίες τους. Στο όνομα όμως που έλαβε στην Sinceritè, Joseph a Floribus δεν διακρίνεται εύκολα μία αναφορά στον Ιωακείμ της Φλώρα!! Προβλέπει επίσης ότι η “θεολογική υπερηφάνεια”, θα δημιουργήσει πολλά εμπόδια, στην πραγματοποίηση τού “Μεγάλου Έργου”, για το οποίο γίνεται ενθουσιώδης δικηγόρος. Έχει όμως εμπιστοσύνη ότι τίποτε δεν θα εμποδίσει την πορεία τήν οποία αυτός ορίζει, με μία έκφραση καθαρά τού Ιωακείμ, την “αποκάλυψη της αποκαλύψεως”, δηλαδή εκείνου τού “υπερβατικού Χριστιανισμού”, τον οποίο είχε ήδη διαισθανθεί στους ανώτερους βαθμούς τών Στοών. Ήδη στα Απομνημονεύματα, αυτή η εποχή τής οποίας διαισθάνεται τήν Ροδαυγή πρέπει να είναι εκείνη τού Οικουμενισμού, και χωρίς να περιμένει άλλο υποδεικνύει ότι η ένωση τών Εκκλησιών αρχίζει με τους καθολικούς και τους Προτεστάντες (Λουθηρανούς) τού Angsburg των οποίων τα σύμβολα δεν διαφέρουν τόσο πολύ. Στην συνέχεια άλλοι θα μάς πούν αυτό που έμαθαν από εκείνο το πνεύμα που πνέει όπου θέλει και όπως θέλει”.

          Από το πρώτο του έργο, “Στοχασμοί στην Γαλλία” (1796) γράφει: Νομίζω ότι κάθε αληθινός φιλόσοφος πρέπει να εργαστεί ανάμεσα σ’αυτές τις δύο υποθέσεις : ή ότι θα σχηματισθεί μία νέα θρησκεία, ή ότι ο Χριστιανισμός θα ανανεωθεί με κάποιον εκπληκτικό τρόπο. Αυτός γέρνει προς την δεύτερη, αλλά με έναν ριζοσπαστικό τρόπο. Γράφει λοιπόν: Αυτή η Χριστιανική ανανέωση θα απωθηθεί με αποφασιστικότητα μόνον από εκείνους τούς ανθρώπους με τούς περιορισμένους ορίζοντες, οι οποίοι πιστεύουν ότι είναι εφικτό μόνον αυτό που βλέπουν. Ποιος άνθρωπος τής αρχαιότητος θα είχε μπορέσει να προβλέψει τον Χριστιανισμό; Και ποιος άνθρωπος ξένος σ’αυτή την θρησκεία θα είχε μπορέσει, στις αρχές της, να προβλέψει τις επιτυχίες; Πώς μπορούμε να γνωρίζουμε εάν δεν έχει ξεκινήσει μία μεγάλη ηθική επανάσταση;! Και αυτή η ματιά στο μέλλον συνοδεύεται πάντοτε από την οικουμενική προοπτική. Στο έργο του “Για τους πάπες” (1819) γράφει: “Οι αποκαλυπτικές ιδέες οι οποίες βλέπουν τήν τωρινή κατάσταση τού καθολικισμού σαν ένα πέρασμα σε μία άλλη τάξη πραγμάτων, απείρως ανώτερη, δεν θα αργήσει και πάρα πολύ. Αυτές οι ιδέες αναπαύονται ήδη σε έναν μεγάλο αριθμό στα κεφάλια τών επαναστατών, ανήκουν στην ιστορία τού ανθρωπίνου πνεύματος! Σχετικά με τον Αββά Da Fiore, κολόνα των παπών τής εποχής του, εάν η ψυχολογία είναι διαφορετική, η σκέψη είναι πολύ κοντινή. Παντού στο έργο του υπάρχει η διαίσθηση μίας εκπληκτικής εξέλιξης του καθολικισμού. Όλα τα όντα θρηνούν και τείνουν (με δύναμη και πόνο) προς μία άλλη τάξη πραγμάτων. Σ’αυτό το σημείο επικαλείται τον Απ. Παύλο, προς Ρωμ. 8,22… “άδαμεν γάρ ότι πάσα ή κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νύν”.

          Χωρίς αμφιβολία η πολιτική οπτική γωνία στην οποία ήταν ιδιαιτέρως ευαίσθητος και η οποία κυριαρχεί συνήθως στις θρησκευτικές του συλλήψεις, όπως και οι απολογητικές ανησυχίες οι οποίες δεν τον εγκατέλειψαν ποτέ και επηρεάζουν πολύ συχνά ακόμη και τα ιστορικά του κριτήρια, τον καθιστούσαν πολύ προσεκτικό. Δεν έφτανε ποτέ στο βάθος τής πιο αυθόρμητης σκέψης του. Έθετε ένα φρένο σ’εκείνη την “φαντασία τών ιδεών” που ήταν το χαρακτηριστικό του. Έτσι παρέμενε προσκολλημένος σε ένα δόγμα, ήδη πολύ προσωπικό, τής δογματικής και διοικητικής ανάπτυξης τής Εκκλησίας, ένα δόγμα που τον αναδεικνύει έναν πρόδρομο τού Newman! Έτσι θα γράψει στην “Πραγματεία περί τής καταγωγικής αρχής τών πολιτικών συνταγμάτων”: “Τίποτε μεγάλο δεν έχει μεγάλα ξεκινήματα. Η αδιόρατη ανάπτυξη είναι το αληθινό σημείο τής διάρκειας, σε όλες τις δυνατές τάξεις τών πραγμάτων”, και προσπαθούσε να δείξει ακριβώς τον Χριστιανισμό κάτω από αυτό τον γενικό νόμο, αυτόν “που είναι ο πιο μεγάλος από όλα τα συστήματα που μπορούμε να φανταστούμε, καθότι είναι όλα Θεία”. Η. Κ.Δ. παρουσιάζει μία αφήγηση, τών προειδοποιήσεων, τών ηθικών επιταγών, τών παρακλήσεων, τών εντολών, τών απειλών κ.τ.λ. αλλά με κανένα τρόπο μία συλλογή δογμάτων ανακοινωθέντων σε κατηγορική μορφή. Τα σύμβολα που εμφανίστηκαν στην συνέχεια είναι ομολογίες πίστεως για την αναγνώρισή μας, ή για την αντίθεσή μας στα λάθη τής στιγμής. Εμείς τα ψέλνουμε στην λύρα και στο όργανο. Αποφεύγοντας να περιλάβουν στα πρώτα σύμβολα τήν αναγγελία όλων τών δογμάτων, οι Χριστιανοί τής εποχής είδαν σαν έγκλημα τήν ανακοίνωση όλων. Το ίδιο ισχύει και για τις Άγιες Γραφές. Δεν υπάρχει πιο ψευδής ιδέα από εκείνη πού προτρέπει να ερευνήσουμε την πληρότητα των Χριστιανικών δογμάτων. Εάν ο Χριστιανισμός δεν δεχόταν ποτέ επίθεση δεν θα έγραφε ποτέ για να στερεώσει το δόγμα. Προκαλεί τον οίκτο μας να βλέπουμε άξια πνεύματα να προσπαθούν να αποδείξουν μέσω της εφηβείας ότι η ωριμότης είναι ένας βιασμός!

          Και ο συγγραφεύς μας μνημονεύει ένα ωραίο χωρίο τού Αγίου Ιωάννου τού Χρυσοστόμου το οποίο λέει ότι προκειμένου να αφήσει ένα βιβλίο στους Αποστόλους του, ο Ιησούς Χριστός τους υποσχέθηκε το Άγιο Πνεύμα. (Ομιλία στον Ματθαίο, 1,1). Οι ιδέες του στην ανάπτυξη τού Χριστιανισμού εμπνέονται, με μία άμεση αναλογία, από την πολιτική του φιλοσοφία. Με ένα μόνιμο a’posteriori, θέλοντας να δοξάσει την Χριστιανική θρησκεία δεν καταλαβαίνει ότι θέτει σε κίνδυνο την υπερβατικότητα και τείνει να την καταστήσει μόνο την πιο μεγάλη ανθρώπινη πραγματικότητα. Οι σκέψεις του, πολύ άσχημα, εξισορροπημένες, όπως και αλλού, επιβαρύνονται από μία μυστική φυσιοκρατία!

Συνεχίζεται

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΘΛΙΒΕΡΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ. 
ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΣΟΝΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΩΑΚΕΙΜ ΤΗΣ ΦΛΩΡΑ.

Αμέθυστος.