ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΈΣ ΜΑΣΟΝΟΙ. (6)

Συνέχεια από: Tρίτη 5 Μαίου 2020

ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΈΣ ΜΑΣΟΝΟΙ. 

Maistre και Ballanche.

Του Henri De Lubac.

1.      Μασόνοι μυστικιστές. Joseph de Maistre.

       

Henri De Lubac.

“Η κρίση τής Καθολικής πνευματικότητος και σάν επιστέγασμα, εκείνη τού Θεολογικού στοχασμού, γέννησαν αυτό το είδος εκκοσμίκευσης, το αποφασιστικό σημείο τής οποίας είναι η γέννηση τού διαφωτισμού στον μασονισμό και τα θρησκευτικά “όνειρα” στην σύσταση νέων Εκκλησιών". Το τελευταίο τρίτο μέρος τού δέκατου όγδοου αιώνος και το πρώτο τού δέκατου ενάτου είναι γεμάτα με μυστικιστές τής λογικής. Εκ των οποίων τό μεγαλύτερο μέρος κάνουν τούς προφήτες. Αναφέρονται όλοι τους στον Bohme, τον Οetinger, πολύ συχνά στον Σβέντενμποργκ ή επίσης στον Λέσσινγκ και πιο σπάνια στον Χέρντερ. Για τους θρησκευόμενους, ανάμεσα τους, ένα μεγαλειώδες οικουμενικό όνειρο εμφανίζεται στον ορίζοντα! Είναι η εποχή κατά την οποία η οργάνωση τών Ροζακρότσε ιδρυθείσα γύρω στο 1760, διασπείρεται παντού, σαν λοιμός, στην κεντρική Ευρώπη! Και αυξάνει ταυτοχρόνως και η υποψία μίας συνεργασίας ανάμεσα στους Ροζακρότσε και τους Ιησουΐτες. Το 1791 ο Gombauld προβλέπει μία “συμπαντική αναγέννηση" για να αφήσει θέση μόνον για την καθαρή αλήθεια! Ο κόμης τής Divonne εορτάζει με ενθουσιασμό “την Τρίτη αποκάλυψη, την συμπαντική διάχυση τού πνεύματος"! Είναι ένα κύμα προφητειών, μερικές δε πολύ κοντινές στην αρχαία έμπνευση τού Ιωακείμ, άλλες κυριευμένες από την φυσιοκρατική μεταφορά τού δόγματός του.

          Ανάμεσα σ’αυτή την μυστικιστική άνοιξη, Θεοσοφίας και προφητείας, το πιο αξιοπρόσεκτο όνομα είναι τού Karl Von Eckartshansen (1752-1803). Καθολικός, εχθρός κάθε ορθολογισμού, είναι ένας απόστολος τής εσωτερικής ζωής. Ομολογεί μία αλάθητη πίστη στην ρωμαϊκή Εκκλησία, στο δόγμα της και στα μυστήριά της, καταδικάζει σχίσματα και αιρέσεις, αλλά ταυτοχρόνως, ο παραδοσιακός εξωτερισμός του, τού επιτρέπει να πιστεύει σε μία εσωτερική Εκκλησία, η οποία μία μέρα, ετοιμασμένη από εκείνη τής Ρώμης, θα πρέπει να έλθει στο φώς και να ενώσει όλους τους ανθρώπους! Στο έργο του, τού 1797 (για την τελειοποίηση της πνευματικής ανθρωπότητος) η ιστορία τής σωτηρίας, περιγράφεται με ακρίβεια. Μετά το βασίλειο τού νόμου τής φύσης, “η εκπαίδευση τού ανθρώπινου γένους” τελείται σε τρείς σταθμούς, αλλά όχι όπως στον Λέσσινγκ με μία ενυπάρχουσα πρόοδο, αλλά με μία τριπλή θεϊκή παρεμβολή, επέμβαση : την Π.Δ. και Κ.Δ. και την Εποχή τού πνεύματος! Από αυτές τίς τρείς εποχές, η πρώτη είναι εκείνη τής παιδικότητος, αντιστοιχεί στον άνθρωπο τού σώματος, η δεύτερη είναι εκείνη τής νεότητος, αντιστοιχεί στην ψυχή, η Τρίτη αντιστοιχεί στο πνεύμα. Στην συνέχεια μερικά μικρότερα γραπτά του ανακοινώνουν το προσεχές γεγονός τής τρίτης εποχής, την μεγάλη μετάλλαξη τής συμπαντικής Αναγέννησης, η οποία προς το παρόν ωριμάζει χωρίς τίποτε θεαματικό: θα ανακοινωθεί από έναν εκλεκτό, τον “τρίτο Αδάμ”, έναν αμαρτωλό σαν τους άλλους, αλλά πιστό στον Χριστό και φωτισμένον από το πνεύμα. Το πάν προοδεύει από τον Χριστό ο οποίος πέθανε και ανεστήθη: η φωτεινή του ουσία εργάζεται χωρίς διακοπή για να οδηγήσει τα πάντα στην πιο υψηλή τους τελειότητα. Όταν αποκατασταθεί η αρμονία ανάμεσα στον ορατό και τον αόρατο κόσμο, η δυστυχία θα πάψει, και η αναμενόμενη αναγέννηση θα βοηθήσει να περάσουν όλα σε μία άλλη τάξη!

          Όμως το πιο διάσημο έργο τού Sckarthansen τού 1802, πριν τον θάνατό του, είναι “Η νύχτα πάνω από το Ιερό”. Σε προσβάσιμη μορφή το δόγμα του είναι : ζούμε σε χρόνους ειδωλολατρείας της λογικής. Τώρα ο Κάντ απέδειξε ότι η νόηση δεν γνωρίζει τίποτε από τον πνευματικό κόσμο, όπως το είχε ήδη πει ο Απ. Παύλος. Ο ήλιος τού πνευματικού κόσμου είναι ο Ιησούς Χριστός. Πρέπει να τον ψάξουμε μέσα στην καρδιά μας. Υπάρχουν πάντοτε άνθρωποι που το πέτυχαν. Αυτή η αόρατη κοινότης τών εκλεκτών σχημάτισε τον Πρώτο πυρήνα τής “Εσωτερικής Εκκλησίας”. Αλλά ο Θεός επέλεξε έναν συγκεκριμένο λαό για να ετοιμάσει την ενσάρκωση τού Σωτήρος, ο οποίος θα κήρυττε σε όλους τον νόμο τής αγάπης. Μόνον τα μέλη τής εσωτερικής Εκκλησίας την κατενόησαν αληθινά. “Αλλά εμείς πλησιάζουμε τώρα στην εποχή κατά την οποία το πνεύμα θέλει να καταστήσει ζωντανό το γράμμα, κατά την οποία θα εμφανισθεί το νέφος που καλύπτει το Ιερό, στο οποίο τα Ιερογλυφικά θα μεταλλαχθούν σε πραγματικό όραμα και οι λέξεις σε κατανόηση. Πρόκειται να σχισθεί το μεγάλο πέπλο το οποίο σκεπάζει τα άγια τοίς αγίοις. Θα εξαφανισθεί η σκοτεινή νύχτα των εικόνων, και θα φανερωθεί ο Άγιος Γνόφος τών μυστηρίων στην λάμψη τής πιο υψηλής αλήθειας. Το φώς τής φύσης, το φώς τής νοήσεως και το φώς τής λατρείας θα ενωθούν. Αυτό το τελευταίο φώς, χάρις στο οποίο όλοι μας θα δούμε τον Θεό στον άνθρωπο και στην φύση, θα μας ενώσει όλους στις “δοξολογίες τού πατρός τής Αγάπης”.

          Το νατουραλιστικό γλίστρημα είναι προφανές. Αλλά η θεωρία των τριών εποχών είναι ακριβώς εκείνη του Ιωακείμ της Φλώρα. Και υπάρχει ακόμη η ίδια τελική ασάφεια, εάν αυτή η Τρίτη εποχή ανήκει ακόμη στόν Χρόνο; Είναι τής αιωνιότητος;

          Όπως βλέπουμε από αυτά τα παραδείγματα ο αββάς Γρηγόριος, το 1814, δεν έχασε τον στόχο του όταν κατήγγειλε στον πρώτο του τόμο τής Ιστορίας τών θρησκευτικών σεχτών, τους νέους χιλιαστές ή Ιωακειμίτες!

Συνεχίζεται

Αμέθυστος.