Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Μακάριος: H ιστορία θα ονομάσει «Πάνυ» (Μέγα) τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο

«Η ιστορία θα ονομάσει Μέγα τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο»

Την πεποίθησή του ότι η ιστορία θα ονομάσει «Πάνυ» (Μέγα) τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο, εξέφρασε ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κ. Μακάριος. Και τούτο διότι, όπως διέκρινε, κατά τα σχεδόν 30 χρόνια της Πατριαρχίας του, ο Παναγιώτατος εποίησε και εδίδαξε ακριβώς όπως ορίζει το Ευαγγέλιο. «Εδίδαξε, όχι τόσο με τα λόγια του, όσο με τη ζωή του», τόνισε, μεταξύ άλλων, ο Σεβασμιώτατος, κάνοντας παράλληλα λόγο για μια ξεχωριστή και χαρισματική προσωπικότητα, που κοσμεί τον Οικουμενικό μας Θρόνο.

Γράφει Ἱερομόναχος Δαμασκηνός 
τέως Ἀρχιγραμματεύς τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος Ἁγίου Ὄρους
Μετὰ τὴν ἀνάστασιν, συναντήσας ὁ Κύριος τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, εἰς τὸ ὄρος οὗ ἐτάξατο, εἰς τὴν Γαλιλαίαν, ἐλάλησεν αὐτοῖς λέγων: «ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς· πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν, πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν. καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ Ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν». Ματθ. 28, 16-20.

Εἶναι λοιπὸν αὐτονόητον, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀποστέλλει ἕνα νέον Ἐπίσκοπον καὶ ποιμενάρχην εἰς μίαν Ἐπαρχίαν, διὰ νὰ κηρύξῃ καὶ μαρτυρήση τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ εἰς τὸν κόσμον καὶ τὸ ποίμνιόν του «καθὼς ἐνετείλατο»: «χωρὶς νὰ λύσῃ οὐδεμίαν τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ νὰ τὰς ὑπερασπισθῇ μέχρι θανάτου.

«ὅς ἄν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν, ὅς δι’ ἄν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 5, 18).

trelogiannis

Στην Αυστραλία κατοικώ εδώ και περίπου μία δεκαετία και θα ήθελα να εκφράσω ορισμενές παρατηρήσεις σχετικά με τα γραφόμενα του ιερομονάχου Δαμασκηνού.

Ο ιερομόναχος υπήρξε για δεκαετίες φίλος και συνεργάτης του Αρχιεπισκόπου Στυλιανού. Την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, επισκεπτόταν την Αυστραλία κατόπιν προσκλήσεως του Αρχιεπισκόπου, πραγματοποιούσε ομιλίες, τελούσε ακολουθίες, εξομολογούσε και γενικότερα στήριζε πνευματικά τους Έλληνες Ορθοδόξους που κατοικούν στη χώρα. Τα όσα γράφει στο άρθρο του είναι σε μεγάλο βαθμό αληθή. Πριν από 20 περίπου χρόνια, ο Θεός οικονόμησε έτσι ώστε ο Αυστραλίας Στυλιανός να έρθει σε ρήξη με το Φανάρι και να αποχωρήσει από την προεδρία του διαλόγου με το Βατικανό. Ο Στυλιανός χαρακτήρισε δημόσια τον διάλογο με τους Παπικούς ως «ανόσιο παίγνιο» και αρνήθηκε επανηλειμμένα να γίνει συνοδικός Ιεράρχης με τη δικαιολογία πως η Σύνοδος ψηφίζει ότι θέλει ο Βαρθολομαίος. Έκτοτε, η Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας ακολούθησε μία οδό σχετικής αυτονομίας και οι σχέσεις με το Φανάρι περιορίστηκαν στα τυπικά. Ο Αρχιεπίσκοπος από φανατικός υποστηρικτής του Οικουμενισμού μεταστράφηκε σε πολέμιο του και παράλληλα επικεντρώθηκε στη διοικητική και οικονομική οργάνωση της Αρχιεπισκοπής. Στήριξε την ελληνική εκπαίδευση και τον μοναχισμό, έχτισε ιδρύματα πρόνοιας και οίκους ευγηρίας, ίδρυσε θεολογική σχολή στην οποία φοιτούν Ελληνοαυστραλοί 2ης και 3ης γενιάς και υπήρξε ιδιαίτερα προσεκτικός με τις χειροτονίες του. Οι νέοι ιερείς, αν και γεννημένοι εδώ, μιλούν την ελληνική, φορούν ανελλιπώς το ράσο τους και είναι κυρίως έγγαμοι. Υπήρξε σκληρός στο παρελθόν με τους κοινοτικούς και τους φίλους του Σωτηρόπουλου αλλά τα τελευταία χρόνια οι περισσότερες από αυτές τις πληγές επουλώθηκαν κατόπιν αμοιβαίων υποχωρήσεων. Στο πρόσφατο δημοψήφισμα σχετικά με το γάμο των ομοφυλοφίλων, η Αρχιεπισκοπή πήρε ξεκαθάρη θέση και σε συνεργασία με τις άλλες Ορθόδοξες δικαιοδοσίες αλλά και αρκετούς ετερόδοξους, εργάστηκε συστηματικά υπέρ του «Όχι». Δεν διαγράφω σε καμία περίπτωση τις δογματικές του παρεκτροπές (αιρετικές θεωρίες περί αναμαρτησίας του Κυρίου) και τον άδικο αφορισμό του θεολόγου Νικόλαου Σωτηρόπουλου, εύχομαι ο Θεός να τον συγχωρεί για τα σφάλματα στα οποία υπέπεσε. Είναι γεγονός όμως πως η Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας τα τελευταίας 20 χρόνια ακολούθησε μία αξιοπρόσεκτη πορεία μακριά από φαναριώτικες και οικουμενιστικές επιρροές.

Αυτό φυσικά και δεν άρεσε στον Βαρθολομαίο, ο οποίος εξέλεξε για διαδοχό του ένα πειθήνιο όργανο του. Έναν κληρικό που, όπως τονίζει ο πατέρας Δαμασκηνός, δεν κρίθηκε άξιος να χειροτονηθεί Επίσκοπος από τη Σύνοδο της τοπικής Εκκλησίας στην οποία υπηρετούσε. Όπως σωστά επισημαίνεται στο άρθρο, το «άδειασμα» του Στυλιανού από τους Φαναριώτες μετά το θάνατό του είναι παροιμιώδες. Ο δε Μακάριος, άμα τη αφίξει του στην Αυστραλία, δήλωσε πως σκοπός του είναι να «επανενώσει την Αρχιεπισκοπή με το Πατριαρχείο». Σε απλά «φαναριώτικα» αυτό σημαίνει πως τα χρήματα που συγκεντρώνουν τρεις(!) φορές το χρόνο οι ενορίες/κοινότητες προς ενίσχυση του Πατριαρχείου πρέπει να αυξηθούν. Για αυτό και πριν λίγους μήνες, επανέφερε στην κανονική τάξη μία σχισματική κοινότητα της Μελβούρνης, της οποίας όμως ο ιερέας βαρύνεται με σοβαρά κανονικά αλλά και ποινικά παραπτώματα. Ουδέποτε δήλωσε μετάνοια για τις πράξεις του αλλά όπως και στην περίπτωση της Ουκρανίας αυτά είναι «ψιλά» γράμματα για τους Φαναριώτες. Η δε πράξη του να τιμήσει τον φιλελεύθερο Γερουσιαστή Andrew Bragg ήταν το επιστέγασμα της απαξίωσης του έργου του Στυλιανού αλλά και της χριστιανικής διδασκαλίας περί γάμου. Όπως ακριβώς γράφει ο ιερομόναχος, ο Bragg ήταν εκ των βασικών υπερασπιστών του γάμου των ομοφυλοφίλων στο πρόσφατο δημοψήφισμα που διοργάνωσε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Η πράξη αυτή του Μακαρίου έχει προκαλέσει αρκετά αρνητικά σχόλια όπως και η «αρχιερατική φιέστα» που διοργάνωσε στα ονομαστήρια του. Οι ευσεβείς ομογενείς αρχίζουν πλέον να μην βλέπουν με καλό μάτι τα τακτικά ταξίδια του, την αγαπολογία του αλλά και τις συχνές επισκέψεις στην Αυστραλία ιεραρχών όπως ο μητροπολιτής Σικάγου Ναθαναήλ Συμεωνίδης.

Ο πατήρ Δαμασκηνός αναρωτιέται γιατί ο λαός και ο κλήρος της Αυστραλίας δεν αντιδράει στα όσα ανορθόδοξα λέγει και πράττει ο νέος Αρχιεπίσκοπος. Διότι πολύ απλά του απαντώ, ο λαός και ο κλήρος έχει κατηχηθεί με την ζηζιουλική διδασκαλία πως «όπου Επίσκοπος εκεί και η Εκκλησία». Άλλωστε και το άρθρο του ιερομονάχου βρίθει από την κακόδοξη άποψη πως οι Επίσκοποι αποτελούν διαδόχους των Αποστόλων (κληρονομείται άραγε το αποστολικό χάρισμα;) και πως οι εντολές του Χριστού αφορούν τον κλήρο και όχι όλους τους μαθητές Του. Μήπως άραγε εσύ πάτερ Δαμασκηνέ αντέδρασες όταν ο Αρχιεπίσκοπος Στυλιανός έγραψε πως «ο Χριστός κατέκτησε την αναμαρτησία ύστερα από αγώνα και πάλη των δύο φύσεων»; Δεν έχει άδικο σε όσα καταλογίζει στον Μακάριο ο ιερομόναχος αλλά προτού κοιτάξουμε μέσα στο μάτι του αδελφού μας καλό θα είναι να βγάλουμε το δοκάρι που βρίσκεται μέσα στο δικό μας. Δυστυχώς έχουμε τους επισκόπους και τους άρχοντες που μας αξίζουν.

Ζητώ συγνώμη για την πολυλογία μου.

Γεώργιος

. Μεγάλο κομμάτι του σημερινού κλήρου, ειδικά στη Διασπορά, αποτελείται από ανθρώπους που δεν έχουν πετύχει απολύτως τίποτα στον επαγγελματικό και κοινωνικό τους βίο. Σε βαθμό που να σκέφτεσαι πως αν οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν κληρικοί, θα ήταν στην καλύτερη περίπτωση ζητιάνοι. Η χειροτονία, άνευ όρων η απλώς με την προϋπόθεση της φοίτησης σε μία "θεολογική" σχολή, τους προσέφερε μια εύκολη κοινωνική καταξίωση και τους δημιούργησε τη ψευδαίσθηση ότι διαθέτουν κάποια μορφής πνευματική εξουσία πάνω στους Χριστιανούς.

Από την άλλη και η παθητικότητα του λαού απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για την κατάντια του σημερινού κλήρου. Είναι μάλλον δαιμονική η συνήθεια των σημερινών "Χριστιανών" να προσκολλώνται σε "εκκλησιαστικούς άνδρες" που διαθέτουν εξουσία, όπως ο Βαρθολομαίος, ο Μακάριος, ο Ιερώνυμος κλπ. Μοιάζει με μια απεγνωσμένη προσπάθεια να κλέψουν λίγη από την εξουσία αυτών των ανθρώπων, με σκοπό να δείχνουν σημαντικοί στους υπόλοιπους. Όταν ήρθε ο Μακάριος στην Αυστραλία, γίνονταν δεξιώσεις, τον έρραναν με άνθη, του έψελναν πολυχρόνια και ένα σωρό παρατρεχάμενοι έτρεχαν να τον τιμήσουν και να φωτογραφηθούν μαζί του. Και όλα αυτά, χωρίς ποτέ ο ίδιος να έχει αποδείξει ότι έρχεται "εν ονόματι Κυρίου" ή ότι είναι πράγματι Χριστιανός. Όπως αποδείχθηκε τελικά ήρθε "εν ονόματι Βαρθολομαίου" και "εν ονόματι της καλοπέρασης και της χλιδής".

Γεώργιος