H αδιαφορία τής Δεξιάς γιά τήν Οικολογία - 2 (2-2)
από τον Roberto Pecchioli
Πρώτα απ 'όλα μια γενική σκέψη: η τρέχουσα ανθρώπινη στάση για εντατική εκμετάλλευση των δυνάμεων της φύσης έρχεται σε αντίθεση με τις κατακτήσεις της κβαντικής φυσικής και της θερμοδυναμικής. Συμπεριφερόμαστε σαν ο άνθρωπος-Τιτάν να μην ήταν μέρος της φύσης και του κόσμου. Ολόκληρη η σύγχρονη δυτική τεχνοεπιστημονική στάση έχει σκάψει ένα χαντάκι μεταξύ του ευφυούς όντος που είναι προικισμένος με τη θέληση για εξουσία – του ανθρώπου – και του περιβάλλοντος στο οποίο ζει. Παράλογο: Η αρχή της αβεβαιότητας του Werner Karl Heisenberg το απέδειξε πολύ καλά . Στη σφαίρα της πραγματικότητας, οι φυσικοί νόμοι δεν επιτρέπουν τον πλήρη προσδιορισμό του τι συμβαίνει στο χώρο και στο χρόνο και κάθε ανάλυση ακυρώνεται από την «εσωτερική» παρουσία του υποκειμένου που υπολογίζει.
Το βιομηχανικό και καταναλωτικό μοντέλο, επομένως, δεν είναι ουδέτερο ούτε από επιστημονική άποψη. Είναι πολύ εύκολο να αναφέρουμε απόλυτες καταστροφές, όπως η σχεδόν ολοκληρωτική εξαφάνιση της απέραντης Θάλασσας της Αράλης – της οποίας η αρχική επιφάνεια ήταν ίση με τη συνολική έκταση του Πιεμόντε, του Βένετο και της Λομβαρδίας, λόγω των απερίσκεπτων βιομηχανικών και ενεργειακών πολιτικών της Σοβιετικής Ένωσης. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε, υπενθυμίζοντας την τρέχουσα καταστροφή στην Κίνα και την πρακτική του fracking, την εξόρυξη σχιστολιθικού αερίου στη Βόρεια Αμερική μέσω της έγχυσης τεράστιων ποσοτήτων νερού, η πίεση του οποίου προκαλεί τη διάσπαση του εδάφους και τη ρύπανση του, ή τήν γενίκευση των ΓΤΟ, γενετικά τροποποιημένων οργανισμών.
Καλύτερα να σταματήσουμε, καταγράφοντας το παράδοξο του Ρίτσαρντ Ίστερλιν, ο οικονομολόγος που απέδειξε την ανεξαρτησία της ατομικής και συλλογικής ευτυχίας από την αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος. Το τοτέμ του ΑΕΠ και της λεγόμενης «ανάπτυξης», που συνδέεται αποκλειστικά με τη νομισματική αξία των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, είναι ψευδές, μια εφεύρεση οικονομολόγων που συνδέονται με το κυρίαρχο σύστημα. Η βιοοικονομία και οι μελέτες του Nicholas Georgescu-Roegen, στη συνέχεια, μέσω της ανάλυσης του δεύτερου νόμου της θερμοδυναμικής, επιβεβαίωσαν ότι καμία ανθρώπινη επιστήμη δεν μπορεί να αποφύγει να λάβει υπόψη τους νόμους της φυσικής, και ειδικότερα τον δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής, σύμφωνα με τον οποίο, σε ένα κλειστό σύστημα, στο τέλος κάθε διεργασίας, η ποσότητα ενέργειας, άρα και η δυνατότητα μετέπειτα επαναχρησιμοποίησής της, είναι πάντα μικρότερη από ό,τι στην αρχή. Επομένως, η εντροπία αρνείται θεμελιωδώς τη δυνατότητα άπειρης ανάπτυξης και καλεί τις οικονομικές επιστήμες να λάβουν υπόψη το πεπερασμένο κλειστού συστήματος της Γης .
Ένας από τους πατέρες της κυβερνητικής, ο γνωσιολόγος Γκρέγκορι Μπέιτσον προχωρά παραπέρα, κάνοντας λόγο για «μονότονες διεργασίες», δηλαδή αυτές που προχωρούν μόνο προς μία κατεύθυνση. Τα δέντρα δεν μεγαλώνουν επ' αόριστον, ούτε τα ζώα και οι άνθρωποι. Μονότονες διεργασίες δεν υπάρχουν ούτε στη βιολογία ούτε στη λειτουργία των μηχανών και ακόμη λιγότερο μπορούν να λειτουργήσουν στις ανθρώπινες κοινωνίες. Πολύ σκληρό πλήγμα στην ιδέα της αόριστης ανάπτυξης, του ντετερμινισμού, της γραμμικής προόδου, του «μετά» και του «νέου» πάντα ανώτερου, καλύτερου, του «πριν» και του «παλαιού». Εν ολίγοις, είναι απολύτως σαφές ότι προχωράμε γρήγορα προς την εξάντληση των πόρων, με αφάνταστες συνέπειες στα είδη, συμπεριλαμβανομένου του υπέροχου homo sapiens, του μέτρου όλων των πραγμάτων.
Αν δεν θέλουμε την καταστροφή του μοναδικού σπιτιού που μπορούμε να ζήσουμε, πρέπει απλώς να επιστρέψουμε σε μια ξεχασμένη αρχή, αυτή του Κοινού Καλού. Μια φιλοσοφική και ηθική έννοια που πρέπει να εφαρμοστεί πάνω από όλα στη Γη. Η επίσημη διακήρυξη ότι ο πλανήτης είναι το κατ' εξοχήν κοινό καλό μας βγάζει από τα ρηχά της τεχνοκρατικής αλαζονείας, του τιτανισμού και του προμηθεϊσμού με τα οποία πείθουμε τους εαυτούς μας ότι μπορούμε να κυριαρχήσουμε, να κατευθύνουμε, να διοικήσουμε τα φυσικά φαινόμενα. Έπειτα υπάρχει η αρχή της σύνεσης, δηλαδή μην αγγίζετε τίποτα του οποίου τις συνέπειες δεν μπορούμε να προβλέψουμε.
Αυτό αναφέρεται σε ένα ολιστικό όραμα ζωής, το οποίο ανακτά τόσο τη μνήμη του παρελθόντος όσο και την προσδοκία του μέλλοντος, αφήνοντας τελικά στην άκρη την κεντρική θέση του παρόντος, την παράλογη απολυτοποίησή του, το «σήμερα» πού θεματοποίησε ο Μαρτσέλο Βενετζιάνι . Η ιδέα της προόδου ζει σε έναν γραμμικό ορίζοντα, ο οποίος έρχεται σε αντίθεση με ένα κυκλικό όραμα ζωής, ανάλογο με τον κύκλο των εποχών, που είναι αυτός της φύσης. Το βραχυπρόθεσμο, ο «πραγματικός χρόνος» της πληροφορικής, πρέπει να αντιπαραβληθεί με τους μεγάλους χρόνους, τους φυσικούς ρυθμούς. Περιττό να επαναλάβω, είναι θέμα διαφυγής από την ανάποδη λογική της αγοράς και της κατανάλωσης. Τα πάντα και αμέσως δεν αποτελούν μέρος της «φυσικής» κληρονομιάς, αλλά είναι απαραίτητο να νικήσουμε την υπολογιστική σκέψη, που ζει στα δελτία του χρηματιστηρίου, στις βραχυπρόθεσμες προβλέψεις, στις στενές προθεσμίες του κέρδους των μετόχων ανώνυμων εταιρειών. Τα νομικά πρόσωπα να υπαχθούν επιτέλους σε φυσικά και εν ζωή πρόσωπα.
Η μετριοπάθεια πρέπει να υπερισχύει της υπερβολής, η φυσική πραγματικότητα έναντι μόνο του οικονομικού λόγου, η επικράτηση του οποίου έχει δείξει την απανθρωπιά τού νά τρέφεται από την αδιαφορία απέναντι σε οποιοδήποτε εμπόδιο. Αυτή η τεχνική, παραγωγική ύβρις, αυτή η θέληση για εξουσία έχουν δημιουργήσει, ως αντίδραση, μορφές περιβαλλοντισμού που θεωρούν τον άνθρωπο ως το θεμελιώδες πρόβλημα του πλανήτη. Σκεφτόμαστε τη λεγόμενη «βαθιά οικολογία» του Arne Naess , των ακραίων μορφών ζωϊκότητας, της θεωρίας της Γαίας, που θεωρεί τη γη, στα ίχνη του James Lovelock.σαν ζωντανό οργανισμό. Ο άνθρωπος, για κάποιες πολιτισμικές τάσεις, γίνεται κακός, το πρόβλημα. Φτάνουμε στον ενίοτε φανατικό αντι-ειδισμό, ή στην άρνηση να αποδοθεί στο ανθρώπινο πλάσμα διαφορετική οντολογική υπόσταση σε σύγκριση με άλλα είδη.
Σκοπεύουμε να παραμείνουμε στο έδαφος του ανθρωπισμού, αλλά για να τα καταφέρουμε πρέπει να απαλλαγούμε από την αίσθηση της παντοδυναμίας που έχει διαποτίσει τον πολιτισμό μας. Ο άνθρωπος είναι μέρος της φύσης. λόγω της ευφυΐας του έχει δικαιώματα πάνω στη δημιουργία, αλλά όχι το δικαίωμα να τη διαθέτει όπως θέλει, πολύ λιγότερο να την περιφρονεί ή να την θεωρεί κήπο του οποίου οι καρποί μπορούν να συγκομιδή ζονται χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα άλλα είδη, τα ζωντανά πράγματα, η ισορροπία. του συστήματος και, τέλος, για η δική του επιβίωση. Όχι λοιπόν στον αντι-ανθρωπισμό, αλλά με την ίδια ισχύ καμία συμπάθεια για τον υπερανθρωπισμό (υπερβαίνοντας τον άνθρωπο υβριδίζοντάς τον με τη μηχανή) και μέγιστη ιδανική απόσταση από έναν τρόπο παραγωγής και από μια αντίληψη του ανθρώπου ως πεπτικού συστήματος και υποκειμένου/ αντικείμενο κατανάλωσης.
Μια κοινωνία που θεωρεί τον άνθρωπο ένα πράγμα μεταξύ άλλων, ζει σε μια καλλιέργεια αποβλήτων που, στον περιβαλλοντικό τομέα, συμβαδίζει με την καλλιέργεια των απορριμμάτων, στην οποία τα πάντα, άνθρωπος, ζώο, ζωντανό ή προϊόν, δεν είναι πλέον χρήσιμα για το θνητό κύκλωμα «παράγω, καταναλώνω, πεθαίνω». Η ιδέα του μέτρου και της σύνεσης, είπαμε στην αρχή, δεν μπορεί να διαχωριστεί από αυτή του κοινού καλού. Στον σύγχρονο κόσμο, η γνώση ή η σοφία είναι μια αφόρητη ενόχληση, στο όνομα της «εξάσκησης», στην περίπτωσή μας η βιασύνη να ανακαλύψουμε, να επινοήσουμε για να παράγουμε και να καταναλώσουμε, συνώνυμη με το ξεμένω, το πετάω. Δεν επιτρέπεται πλέον να χάνουμε χρόνο μάθησης, εκτός αν είναι κάτι που «εξυπηρετεί» τη δράση, τον αυτοματισμό για τον οποίο ισχύουν οι γνώσεις, οι ιδέες, οι αρχές μόνο εάν μετατραπούν σε πρακτικό αποτέλεσμα στο οποίο μπορεί να εφαρμοστεί δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. έναν τίτλο ιδιοκτησίας και ένα τίμημα. Η πρόοδος δεν μπορεί να σημαίνει αποκλειστικά παραγωγή για να καταναλώνεις με αυξανόμενη ταχύτητα, σε έναν μηχανισμό συγκρίσιμο με το τρέξιμο του φτωχού χάμστερ στο κυκλικό του κλουβί.
Χρειαζόμαστε ένα λογικό άλμα, μια αλλαγή παραδείγματος, που μπορούμε να τό συγκρίνουμε με τη μεταφορά του σκύλου του Χρύσιππου , του Έλληνα στωικού φιλοσόφου. Για να εντοπίσει τις στοιχειώδεις λογικές συμπεριφορές, ο Χρύσιππος υπέδειξε μια τριπλή εναλλακτική, που συμβολίζεται από τον κυνηγετικό σκύλο, ο οποίος, έχοντας φτάσει σε μια τάφρο αναζητώντας τον λαγό, αφού μάταια μύρισε δεξιά και αριστερά κατά μήκος της όχθης, δεν διστάζει να πηδήξει το χαντάκι . Στην περίπτωσή μας, σημαίνει αντίδραση στην ασαφή εναλλακτική μεταξύ στασιμότητας και μιας καταστροφικής πορείας. Ο παραγωγικός καταναλωτισμός, παρατηρεί ο Serge Latouche , έχει αποικίσει τη φαντασία. Σκεφτόμαστε με όρους κατανάλωσης, συνεχών καινοτομιών, τεχνικών συσκευών και υπαρξιακών τρόπων που στεγνώνουν τις πηγές της ύπαρξης.
Ο σκύλος του Χρύσιππου κάνει το βήμα, εμείς οι άνθρωποι, όπως υπενθυμίζει ο Άμλετ στον Οράτιο, πρέπει να θυμόμαστε ότι υπάρχουν περισσότερα πράγματα στον ουρανό και τη γη από όσα μπορεί να περιέχει η ψεύτικη πρόοδός μας. Η εμπορευματική μορφή ως εικόνα του κόσμου πρέπει να απορριφθεί. Η αποαποικιοποίηση του φανταστικού σημαίνει πολλά πράγματα: αποδέχεται κανείς την κρίσιμη διάκριση που προτείνει ο Maurizio Pallante μεταξύ αγαθών και εμπορευμάτων. Τα αγαθά είναι όλα αυτά –πράγματα, συμπεριφορές, τρόποι ύπαρξης– που ικανοποιούν τις ανάγκες. αγαθά είναι αυτό που ανταλλάσσεται με χρήματα: μπορούν είτε να ικανοποιήσουν ανάγκες, οπότε είναι επίσης αγαθά, είτε να μην ικανοποιήσουν καμία από αυτές. Η διάκριση είναι το κεφάλαιο. Αρκεί μόνο να ορίσουμε ένα «οικολογικό» όραμα ζωής, με την ευρεία έννοια του να είμαστε συμβατοί με την καλύτερη φύση μας και με το περιβάλλον μας.
Αν σκεφτόμαστε, με καθημερινές πράξεις, τη δημιουργία, την παραγωγή και τη χρήση αγαθών και όχι μόνο εμπορευμάτων, θα είχαμε αποαποικιοποιήσει τη φαντασία από τον ανίκανο μύθο της κατανάλωσης που γίνεται καταναγκασμός και μεταμορφώνεται σε modus vivendi και, συγκεκριμένα και γρήγορα, σε απορρίμματα που πρέπει να διατεθούν για την έκρηξη νέων αγαθών που ορίζονται ως «καλύτερα», πιο «προηγμένα» και προχωρημένα, τα οποία πρέπει απολύτως να κατέχουμε και σύντομα να ξεχάσουμε. Επιπλέον, ο περιβαλλοντισμός, απορρίπτοντας την καταστροφή και την ανάταξη της δημιουργίας και του ζωντανού σε απλά εργαλεία, έχει μια πνευματική διάσταση για να μας απομακρύνει από τους υλισμούς και τους ντετερμινισμούς που έχουν αναδιαμορφώσει συμπεριφορές και οράματα ύπαρξης στην εικόνα της αγοράς.
Η κουλτούρα του κοινού καλού μας απομακρύνει από την ιδέα που αναφέραμε, αυτή της σπατάλης και της υλικής και ηθικής σπατάλης. Η εντροπία είναι διάχυση, η οικολογία είναι η διατήρηση, η παράδοση, η μετάδοση, η ελεύθερη ανάληψη ευθύνης. Η «ανάπτυξη» δεν μπορεί να είναι ένα δόγμα των οικονομολόγων που μετριέται σε χρήματα, εισόδημα, που διανέμονται με έναν ακόμη πιο ηθικά διεστραμμένο τρόπο. Δεν μπορούμε να πούμε εάν η αποανάπτυξη είναι μια έγκυρη επιλογή ή ένα ελκυστικό σύνθημα, αλλά είναι προφανές ότι, πέρα από το όνομα που έχει δώσει, το σχέδιο για τη διάρρηξη ενός βραχυκυκλώματος ανταλλαγής μετρήσιμου σε χρήμα και του λόγου κέρδους είναι ο μόνος νόμος , είναι ο μόνος τρόπος να ξεφύγουμε από την ψυχική και υλική αποικιοκρατία που υποφέρουμε.
Η ιδέα ενός έργου, η αντίθετη σκέψη μας απελευθερώνει από τη δικτατορία του παρόντος, από την αδιαφορία για τους άλλους και για το αύριο. Τι έχουν κάνει για εμάς οι πρόγονοι, αναρωτήθηκε ο Γκρούτσο Μαρξ, τον οποίο ανέλαβε ο Γούντι Άλεν; Τίποτα, φυσικά, αλλά έχουμε διπλό καθήκον να μην τους δώσουμε μια έρημο που οι οάσεις της είναι σωροί σκουπιδιών, καθώς και να επιτρέψουμε τη γέννηση νέων γενεών. Ιδού λοιπόν τα πρώτα «κοινά αγαθά»: η Γη, τι περιέχει, η ποικιλομορφία της - άνθρωπος, ζώο, φυτικό και το μέλλον της, για το μέρος που εξαρτάται από εμάς.
Επομένως, πρέπει να αποαποικιοποιηθεί ένα άλλο φανταστικό: αυτό της κατοχής και της επικράτησης του ιδιωτικού συμφέροντος. Η ιδιωτικοποίηση του κόσμου, οι καθολικοί αφέντες που μας αφαιρούν τα πάντα, υλικά και πνευματικά, πρέπει να καταπολεμηθεί για ηθικούς, μετά ιδεολογικούς και τελικά πολιτικούς λόγους. Κάποια κεντρικά στοιχεία των ανθρώπινων κοινωνιών πρέπει να ανακατακτηθούν στη δημόσια σφαίρα, να αποκατασταθούν στην αξιοπρέπεια του κοινού καλού. Το κράτος, φραγμός στην υπερδύναμη των ολιγαρχιών, των τοπικών κοινωνιών, των οποίων η γειτνίαση με την επικράτεια είναι η εγγύηση της γνώσης των προβλημάτων και της ικανότητας επίλυσής τους, και στη συνέχεια κάποιες ουσιαστικές οικονομικές δομές.
Το νερό, ένα άλλο αγαθό που πρέπει να κηρυχθεί κοινή κληρονομιά, δεν μπορεί να αφεθεί σε χέρια ιδιωτών, ούτε μπορούμε να επιτρέψουμε τον ολιγαρχικό έλεγχο των τηλεπικοινωνιακών δικτύων, των πηγών ενέργειας, της υγειονομικής περίθαλψης, των αγροτικών σπόρων. Τεράστιο πρόγραμμα στο οποίο θα πρέπει να συμπεριλάβουμε την ελευθερία και τον πλουραλισμό του Διαδικτύου, των μέσων ενημέρωσης και πολλά άλλα. Με μια πιο προσεκτική εξέταση, αντ' αυτού πρόκειται για ένα ελάχιστο οικολογικό και πολιτικό πρόγραμμα, με επίκεντρο την ιδέα του κοινού καλού, μια αρχή που πρέπει να μετατραπεί σε μια πραγματική πυξίδα, μια απαραίτητη περίμετρο, το ελάχιστο πλαίσιο για τους ανθρώπους καλής θέλησης αποφασισμένος να δράσει και να μην αφήσει να κυριαρχήσει μια ανήθικη, άδικη, καταστροφική τεχνική, παραγωγική και οικονομική μηχανή.
Για την ηθική οικολογία, το να εγκαταλείψουμε ένα σύστημα του οποίου ο μόνος λόγος είναι εργαλειακός και ο μόνος κανόνας του είναι το κέρδος δεν είναι πολιτική επιλογή, αλλά υπαρξιακό επείγον. Η εναλλακτική είναι απλή, η στροφή προς μια καταστροφή που είναι, για κάποιους, πηγή κέρδους και ακόμη και κύρους. Ο αυτοαποκαλούμενος οικολογικός βιομηχανισμός που μας προετοιμάζουν βάζει το τίμημα σε αυτό που κάποτε ήταν δωρεάν. Ο καθαρός αέρας, η σιωπή, το γόνιμο έδαφος κυκλοφορούν στο εμπόριο σαν να έπρεπε να παράγονται ρητά από ένα συγκεκριμένο σχέδιο και τεχνολογία. Υπάρχει ακόμα ένα κοινό αγαθό στον πλανήτη Γη, κάτι αγνό, δωρεάν, χωρίς barcode, που δεν μπορεί να πουληθεί στην αγορά;
https://www-ereticamente-net.translate.goog/2023/05/marx-oggi-sarebbe-conservatore-roberto-pecchioli.html?_x_tr_sl=it&_x_tr_tl=el&_x_tr_hl=el&_x_tr_pto=wapp
ΑπάντησηΔιαγραφή