Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ - ΠΟΙΜΗΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ (2)

 Συνέχεια από: Παρασκευή 30 Ιουνίου 2023

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΓ΄

ΠΟΙΜΗΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ

Ο ιερεύς ως έλεος του Θεού μέσα στον κόσμο

«Εφ' όσον ο πνευματικός διακονεί στην θεουργία των ανθρώπων», ετόνιζε ο Γέροντας, «ο ιερεύς δεν πρέπει να ξενοιάζεται, διότι ο αγών του είναι τραχύς και διηνεκής, επειδή φέρει την ευθύνη όχι μόνο της ιδικής του σωτηρίας, αλλά και του ποιμνίου του. Η Χάρις του Θεού, που προσφέρεται στον ιερέα διά της χειροτονίας, είναι δώρο για όλη την Εκκλησία και όχι προσωπικό του. Εφ' όσον το κύριο έργο του είναι η καταλλαγή των ανθρώπων μετά του Θεού, πρέπει διαρκώς ο λειτουργός να μεσιτεύη για τον κόσμο· να είναι ο άνθρωπος της προσευχής. Έτσι τον βλέπει και έτσι τον θέλει ο λαός του Θεού. Ο ιερεύς έχει χρισθή από την Εκκλησία και έχει διορισθή από τον Θεό ως έλεος, μέσα στον κόσμο· έχει αναλάβει, δηλαδή, με την προσευχή του να κατεβάζη το έλεος του Θεού σε όλη την κτίσι».

Με βαθεία επίγνωσι και νηπτική εγρήγορσι εβίωνε ο Παππούς την ιερατική χάρι και η παρουσία του ήταν πράγματι «έλεος» του Θεού μέσα στην Εκκλησία. Σε κάποια ιερατική σύναξη έλεγε: «Μεσίτης μεταξύ του Θεού και των ανθρώπων ίσταται ο ιερεύς, τας εκείθεν τιμάς κατάγων προς ημάς και τας παρ' ημών ικετηρίας ανάγων», ως αναφέρει ο ιερός Χρυσόστομος. Ο κληρικός οφείλει να είναι τύπος Χριστού· να συνειδητοποιή ότι η καρποφορία του έργου του εξαρτάται εξ ολοκλήρου εκ της στάθμης της πνευματικής του ζωής. Ο υπουργός του Υψίστου πρέπει να είναι όλος άγιος και να έχη μόνιμον την Χάριν του Αγίου Πνεύματος εντός του. Να θεωρή τον Κύριον ενώπιον αυτού διά παντός, να ζη περισσότερο την Βασιλεία του Θεού από την εφήμερη πραγματικότητα. Να αφήνη τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος να ενεργή δι' αυτού. Πνευματικός είναι ο άνθρωπος εκείνος, εις τον οποίον κατοικεί το Πνεύμα το Άγιον. Και όλοι γνωρίζομε ότι το Πνεύμα το Άγιον αναπαύεται εις τους ταπεινούς τηρητάς των Θείων εντολών. Εάν τις αγαπά με τον λόγον μου τηρήσει και ο Πατήρ μου αγαπήσει αυτόν και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ' αυτώ ποιήσομεν».

Ο Γέροντας επεσήμαινε ότι τότε μόνο ημπορεί να επιδράση ο ιερεύς στο ποίμνιό του, όταν ο ίδιος είναι γνώμων των όσων διδάσκει και εμφορήται από πίστι ακράδαντο. Και όταν έλεγε πίστι, εννοούσε την ζώσα σχέσι και την προσωπική κοινωνία της ψυχής με τον αποκαλυπτόμενο Θεό, η οποία εκφράζεται με την τελεία παράδοσι στο θέλημά Του.

Εκκλησία: Κοινωνία αγίων

Ως ένδειξι της αληθινής αγάπης του ιερέως προς τον Θεό, ο πατήρ Δαμασκηνός εθεωρούσε την υπακοή στην Εκκλησία και τον Επίσκοπο. Αυτή την οδό της υπακοής είχε την αξίωσι να βαδίζουν χωρίς παρεκκλίσεις όλοι οι κληρικοί που χειραγωγούσε. Και έλεγε: «Απότισις της εις τον Θεόν υπακοής είναι η εις τον Επίσκοπον τοιαύτη. Ο Επίσκοπος είναι ο κεντρικός αγωγός της Θείας Χάριτος. Διά τούτο και ο ιερεύς υπακούει κατά πάντα εις αυτόν και ποιεί ουδέν χωρίς της γνώμης του Επισκόπου».

Σε κάποιον ιερέα, που εξωμολογήθηκε ότι δυσκολεύεται να υποτάσσεται πάντοτε στον Επίσκοπό του, ο Παππούς ανέφερε: «Υπακούοντας στον Επίσκοπο, διδάσκεσαι τα δικαιώματα του Θεού και δέχεσαι την αποκάλυψι του Θείου θελήματος, ενώ συγχρόνως αποδεικνύεις την προς τον Θεόν αγάπη σου. Η αρετή της υπακοής, ενώ θεωρείται πρακτική αρετή, περιέχει μέγα πλούτο θεολογίας και απειρία θείων αναβάσεων».

Παράλληλα με την υπακοή στον Επίσκοπο, υπεδείκνυε και την φιλαδελφία προς τους συνεφημερίους. Έλεγε χαρακτηριστικά: «Ο κληρικός πρέπει να ζη τον κάθε ιερωμένο και να τον αγαπά ως εαυτόν να τον ευλαβήται και να τον θαυμάζη διά την προσφορά του στο αγαπητό σώμα της Εκκλησίας».

Ο πατήρ Β. ενθυμείται πως, όταν ομολόγησε ότι δυσκολεύεται να χαρή στην επιτυχία του συνεφημερίου του, ο Γέροντας τον εβοήθησε να υπερβή την αδυναμία του συμβουλεύοντάς τον με στοργή:

-Αφού εσύ λέγεις ότι αγαπάς την Εκκλησία, πώς ημπορείς να μη συγχαίρης με αυτόν, που εργάζεται για την δόξα της; Δεν γνωρίζεις πως, όταν θαυμάζης και χαίρεσαι το έργο του συνεφημερίου σου ως ιδικό σου, απολαμβάνεις και εσύ τον θησαυρό των χαρισμάτων του; Ακόμη, να έχης υπ' όψιν σου ότι το ποίμνιο με τις πνευματικές του κεραίες πληροφορείται την μεταξύ των Ποιμένων ενότητα ή αντιπάθεια και επηρεάζεται αναλόγως. Και είμαστε υπεύθυνοι, παρακαλώ, γι' αυτήν την ζημιά που γίνεται στις ψυχές των ενοριτών από τις δικές μας απροσεξίες. Γι' αυτό είναι απαραίτητη η αγάπη και η εν Χριστώ κοινωνία μεταξύ του Ιερατείου, εάν επιθυμούμε την πνευματική καρποφορία των πιστών.

-Γέροντα, το πιστεύω αυτό. Γιατί στην ενορία μας υπάρχει διχασμός μεταξύ των Χριστιανών. Πώς μπορούμε τώρα να βοηθήσουμε, ώστε να επέλθη η ενότης;

- Από σας τους ιερείς εξαρτάται. Πρέπει να συνδέετε τους πιστούς με το πρόσωπο του Κυρίου και όχι με το ιδικό σας, για να μη λένε οι πιστοί: «Εγώ είμαι του Παύλου, εγώ του Απολλώ». Να προσέχετε δε να έχετε το αυτό φρόνημα. Να μην υπερισχύη ο εγωισμός και επιμένετε στην γνώμη σας λέγοντας: «Εγώ νομίζω έτσι... εγώ πιστεύω έτσι». Να υποχωρήτε ο ένας στο θέλημα του άλλου με ταπεινοφροσύνη και υπακοή, ώστε να δυναμώνη η μεταξύ σας αγάπη και να συσφίγγωνται οι δεσμοί σας με το ποίμνιο. Η υπακοή στην Εκκλησία και η προσήλωσις στην ορθή πίστη, διασφαλίζει την ενότητα Ποιμένων και πιστών. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή, γιατί όπως λέγει ο άγιος Χρυσόστομος· «ουδέ μαρτυρίου αίμα ταύτην δύναται την αμαρτίαν εξαλείφειν», δηλαδή την διαίρεση και το σχίσμα της Εκκλησίας. Έχομε ευθύνη για τις ψυχές υπέρ ων Χριστός απέθανε. Δεν μας το είπε ο ίδιος ο Κύριος «Εν τούτω γνώσονται ότι εμοί μαθηταί έστε, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις».