Συνέχεια από: Τρίτη 5 Σεπτεμβρίου 2023
KATA ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ (ΤΟ ΑΝΤΙΦΩΝΟ ΤΟΥ ΣΟΡΟΣ)
Επιμέλεια Lorenzo Maria Pacini
3
Η ΑΝΟΙΚΤΉ ΚΟΙΝΩΝΊΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΖΟΡΤΖ ΣΌΡΟΣ«Μεταξύ του Θεού και της κοινωνίας πρέπει κανείς να επιλέξει»
Έχοντας αναλύσει την έννοια της ανοιχτής κοινωνίας στη σκέψη του Bergson και του Popper, μας μένει να εξετάσουμε την ιδέα του George Soros γι' αυτήν. Οι κύριες πηγές, εκτός από δηλώσεις και συνεντεύξεις που δόθηκαν σε διάφορες περιστάσεις, είναι δύο βιβλία του δισεκατομμυριούχου: το προαναφερθέν «Η Ανοιχτή Κοινωνία» και το «Άνοιγμα του Σοβιετικού Συστήματος», που γράφτηκε το 1990, ενώ η Σοβιετική Ένωση κατέρρεε. Πρώτη έκπληξη: στην Ανοιχτή Κοινωνία ο μεγιστάνας μιλάει κυρίως για την αγορά, την οικονομία και τα χρηματοοικονομικά, με εκτεταμένες εξορμήσεις στην πολιτική και κάποιες κραυγαλέες αντιφάσεις. Από τη μία πλευρά, υποστηρίζει ότι "ένα παγκόσμιο κράτος θα αποτελούσε μεγαλύτερη απειλή για την ελευθερία από την πολλαπλότητα των εθνικών κρατών"- από την άλλη, προτείνει μια παγκόσμια συμμαχία για την ανοιχτή κοινωνία, που είναι λίγο πολύ το ίδιο πράγμα. Τα εθνικά κράτη θα ήταν ένα κατάλοιπο της κλειστής κοινωνίας, μια απειλή για την ελευθερία, μια έννοια επίσης απροσδιόριστη, αν όχι ως επακόλουθο της ανοιχτής κοινωνίας και κυρίως αυτού που ο Σόρος θεωρεί πιο αγαπητό: την αγορά χωρίς σύνορα, την ελεύθερη αλεπού σε ελεύθερο (και ανοιχτό) κοτέτσι. Η μάχη κατά των κρατών και της κυριαρχίας -εθνικής, λαϊκής, κρατικής- παραμένει ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους του Σόρος και του OSF, ξεκινώντας από τη δαιμονοποίηση των λέξεων. Ο κυρίαρχος και ο λαϊκιστής έχουν γίνει προσβλητικά επίθετα καλά για όλες τις εποχές, εφαρμόσιμα σε οποιονδήποτε δεν ευθυγραμμίζεται με τις επιταγές του προοδευτισμού που μετονομάστηκε σε ανοιχτή κοινωνία. Ακόμη και οι λέξεις έχουν αφέντες, και ο Σόρος είναι ένας από αυτούς. Όπως θα δούμε, τα δίκτυα του Σόρος είναι επίσης πολύ ενεργά στην επιβολή της πολιτικά ορθής γλώσσας και της "κουλτούρας της ακύρωσης".
Το τελευταίο κεφάλαιο της Ανοιχτής Κοινωνίας σκιαγραφεί τα περιγράμματα μιας Παγκόσμιας Συμμαχίας για την Ανοιχτή Κοινωνία που μοιάζει πολύ με την κυριαρχία της τάξης της, τον πραγματικό απώτερο στόχο του Τζορτζ Σόρος. Ελάχιστα περιθώρια για φιλοσοφία, κοινωνιολογία ή πρωτότυπη σκέψη. Ξυστά, ξυστά, κάτω από το ένδυμα της φιλανθρωπίας και των αρχών, κρύβεται πάντα ο κερδοσκόπος και ο μεγάλος πλειστηριαστής της παγκοσμιοποιητικής Νέας Τάξης. Περισσότερο από τον Popper, έναν κλασικό φιλελεύθερο παρά την ανησυχητική έκκλησή του να κλείσει την ανοιχτή κοινωνία στους εχθρούς του, ο Soros εμπνέεται από ένα κοσμοπολίτικο ιδεώδες που βασίζεται σε μια παγκόσμια τάξη πραγμάτων με επικεφαλής την οικονομική και τεχνολογική ολιγαρχία. Μια παγκόσμια διακυβέρνηση που αντικαθιστά τα εθνικά κράτη, την έκφραση των λαών.
Υπό αυτή την έννοια, η διασπαστική δράση των κεφαλαίων της, ξεκινώντας από τις επιθέσεις εναντίον των νομισμάτων και των οικονομιών κυρίαρχων κρατών ή ομάδων κρατών, γίνεται μια μορφή δημιουργικής καταστροφής που είναι απαραίτητη για την οικοδόμηση της παγκόσμιας κυβέρνησης που ονομάζεται σεμνά συμμαχία για την ανοιχτή κοινωνία - το τελικό στάδιο της ανθρωπότητας. Η ανοικτή κοινωνία είναι συνεχής κίνηση, αδιάκοπη αλλαγή ιδεών και παραδειγμάτων, εκτός από ένα στοιχείο: τη "σταθερότητα" της αγοράς, δηλαδή των ηγετών της, της μόνης ακίνητης μηχανής ενός πλανήτη όπου τα πάντα πρέπει να ρέουν σε ένα κοσμικό «τα πάντα ρει» πάνω στο οποίο επιτηρούν οι παγκόσμιοι θεσμοί που ελίσσονται από την υπερταξική τάξη, της οποίας ο Σόρος είναι συμμετέχων και ιδεολόγος. Εκτός από τον Popper, σκιαγραφείται η επιρροή του Von Hayek, οικονομολόγου και υποστηρικτή του απεριόριστου οικονομικού φιλελευθερισμού και λέκτορα στο LSE. Μαζί προσανατολίζουν τον ιδιότυπο φιλελευθερισμό του Soros, σε συνδυασμό με έναν μεσσιανισμό που τον έκανε να αναφωνήσει: "είναι ένα είδος αρρώστιας όταν κάποιος θεωρεί τον εαυτό του ένα είδος Θεού, τον δημιουργό όλων των πραγμάτων".
Η θεωρία της αντανακλαστικότητας εφαρμόζεται όχι μόνο στη χρηματοοικονομική κερδοσκοπία αλλά και στην κοινωνική μηχανική, ένα είδος κινητής απρόβλεπτης συμπεριφοράς παρόμοιο με τις διακυμάνσεις του χρηματιστηρίου που υπόκεινται σε μόνιμες αλλαγές. Εκτός από την επικαλούμενη γενική σταθερότητα του συστήματος - το αμετάβλητο του γενικού πλαισίου της παγκόσμιας αγοράς - ολόκληρη η πολιτική φιλοσοφία του Σόρος βασίζεται σε μια ριζοσπαστική κριτική σε ό,τι είναι σταθερό, διαρκές, υποστηριζόμενο από την εμπειρία και την καθιερωμένη συναίνεση των ανθρώπων. Σύμφωνα με τη θεωρία της αντανακλαστικότητας, όλες οι αξίες μας είναι ατελείς, οπότε "πώς μπορούμε να στηριχθούμε σε αξίες που γνωρίζουμε ότι είναι ελαττωματικές; Αυτό είναι το αδύναμο σημείο. Η σταθερότητα, οι συνθήκες οιονεί ισορροπίας είναι άκρως επιθυμητές· γι' αυτό η θεωρία μου της αντανακλαστικότητας κλονίζει κάθε είδους πίστη στις θεμελιώδεις αξίες. Μπορούμε να επεξεργαστούμε ένα σύστημα αξιών που αποδέχεται το γεγονός ότι η κατανόησή μας είναι αναγκαστικά ατελής. Πρέπει όμως πρώτα να εισάγουμε τις έννοιες της ανοικτής και της κλειστής κοινωνίας. Η ανοιχτή κοινωνία βασίζεται στην αναγνώριση της αστοχίας μας. Η ανοιχτή κοινωνία την αρνείται. Αν είμαστε αλάνθαστοι, η ανοικτή κοινωνία είναι προτιμότερη από την κλειστή κοινωνία στην οποία απουσιάζει η ελευθερία της σκέψης και της επιλογής".
Αυτό είναι το αποφασιστικό κομμάτι της σκέψης του Σόρος. Καμία αξία, καμία αρχή δεν είναι έγκυρη από μόνη της, καθώς δεν είμαστε αλάνθαστοι. Η τεράστια αδυναμία της θεωρίας είναι ότι οι άνθρωποι, για να ζήσουν στην κοινωνία, χρειάζονται νόημα και κατεύθυνση, κοινές αρχές, στέρεες βεβαιότητες που εισάγονται από την παιδική ηλικία. Αν τίποτε δεν είναι αληθινό -και αυτό γίνεται η μόνη αλήθεια- όχι μόνο καταρρέει η υπόθεση του νόμου -άρα και της κοινωνίας-, αλλά το μόνο που απομένει είναι η κυριαρχία του ισχυρότερου, δηλαδή, στη νεωτερικότητα, του πλουσιότερου. Το αντίθετο της ανοιχτής κοινωνίας, που αναγκάζεται να περιχαρακωθεί για να μην πέσει στο χάος. Ίσως όμως το χάος να είναι το αποφασιστικό βήμα στο σύστημα του Σόρος, ο ενδιάμεσος στόχος πάνω στις στάχτες του οποίου θα ιδρυθεί ένας εντελώς νέος κόσμος υπό την ηγεσία μιας χούφτας φωτισμένων ανθρώπων. Τέτοια είναι η θέση του Pierre Antoine Plaquevent, μελετητή και βιογράφου του Σόρος, ο οποίος επικαλείται την μασονική έννοια του "solve et coagula" (διαλύω και πήζω). Η δέσμευση είναι επομένως να αποδομήσουμε, να γκρεμίσουμε "τον παραδοσιακό τρόπο σκέψης που συνδέεται με αυτό που θα αποκαλούσα οργανική κοινωνία, ενώ ο κριτικός τρόπος σκέψης συνδέεται με αυτό που ονομάζω ανοικτή κοινωνία". Μια φιλοσοφικά και αντικειμενικά ανούσια άποψη, δεδομένου ότι η κριτική σκέψη είναι ακριβώς η τρισχιλιετής παράδοση του δυτικού πολιτισμού, η οποία θα έπρεπε επομένως να θεωρείται "ανοικτή". Αυτό υπαγορεύεται όχι μόνο από την εικονοκλαστική και μεσσιανική αγωνία του Σόρος, αλλά και από την οργισμένη επίθεση του Πόπερ στον Πλάτωνα, έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους της χιλιετούς σκέψης, "παραδοσιακό" στο βαθμό που ίδρυσε και διαμόρφωσε έναν διαρκή πολιτισμό. Δυστυχώς, γνωρίζουμε καλά ότι η έννοια της παράδοσης βρίσκεται στο στόχαστρο όσων φιλοδοξούν να καταστρέψουν το υπάρχον. Παράδοση, από το λατινικό tradere, σημαίνει μετάδοση, συνέχεια, επιμονή, κοινή κληρονομιά μεταξύ των γενεών: όλα όσα η ανοικτή κοινωνία στοχεύει να γκρεμίσει, όπως ορίζεται από τον Σόρος ως "κοινωνία χωρίς αλλαγή".
Σημαντικό είναι ένα άλλο απόσπασμα από το Άνοιγμα του Σοβιετικού Συστήματος, γραμμένο το 1990, όταν το άστρο του Σόρος δεν ήταν ακόμη στο ζενίθ του. «Ο παραδοσιακός τρόπος σκέψης δεν αναγνωρίζει καμία διάκριση μεταξύ του κοινωνικού κόσμου και των φυσικών νόμων: ο κοινωνικός ιστός θεωρείται εκεί ως οριστικός, ως αμετάβλητος όπως και το υπόλοιπο ανθρώπινο περιβάλλον. Κατά συνέπεια, το σημείο αναφοράς σε μια κλειστή κοινωνία είναι πάντα το κοινωνικό σύνολο και όχι τα άτομα που το απαρτίζουν. Έτσι, εφόσον η κοινωνία καθορίζει πλήρως την ύπαρξη των μελών της, τα ίδια δεν έχουν λόγο στις αποφάσεις της κοινωνίας στην οποία ζουν, επειδή οι κανόνες είναι καθορισμένοι από την παράδοση. [...] Σε μια κοινωνία χωρίς αλλαγές, το άτομο ως τέτοιο δεν υπάρχει· επιπλέον, το κοινωνικό σύνολο δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα που αντιτίθεται στις ιδέες των ατόμων, αλλά μια συγκεκριμένη ενότητα που αγκαλιάζει όλα τα μέλη της». Στην ουσία, η κλειστή κοινωνία είναι ένα είδος ζωικού σταδίου στο οποίο το άτομο δεν έχει καμία αξία: μια μη γενναιόδωρη άποψη, ανεφάρμοστη για τον δυτικό πολιτισμό, ο οποίος, από τον Αριστοτέλη και μετά, θεωρεί τον άνθρωπο κοινωνικό και πολιτικό ζώο. Η ελευθερία των αρχαίων συνίστατο στη δυνατότητα του ελεύθερου ανθρώπου να συμμετέχει στην πόλιν, δηλαδή στις δημόσιες αποφάσεις.
Αργότερα ο Χριστιανισμός, πιστεύοντας στην ύπαρξη της ατομικής ψυχής, εισήγαγε την έννοια του "προσώπου", που ισχύει για όλους τους ανθρώπους ως πλάσματα του Θεού. Ξεπερνώντας τον Bergson και τον Popper, ο Soros εκφράζει μια δογματική, ιδεολογική θέση, αντιπαραβάλλοντας με μανιχαϊστικό τρόπο την ανοιχτή κοινωνία με την κλειστή: μια διαλεκτική σκοπιμότητα για να δώσει μια επίφαση ευγένειας σε μια επιχείρηση κατεδάφισης κάθε αρχής, ιδέας, διαδεδομένης πεποίθησης, πνευματικής αξίας ικανής να αντιδράσει στη νίκη του πολιτιστικού και ηθικού σχετικισμού που πνίγει τη Δύση. Τελικά, ο απόλυτος σχετικισμός που ενυπάρχει στην ανοιχτή κοινωνία είναι ο πιο απόλυτος και απελπιστικός από τους ολοκληρωτισμούς.
EMILE DURKHEIM
ΑΣΦΥΚΤΙΚΌΣ ΗΘΙΚΌΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΌΣ ΣΧΕΤΙΚΙΣΜΌΣΈχοντας αναλύσει την έννοια της ανοιχτής κοινωνίας στη σκέψη του Bergson και του Popper, μας μένει να εξετάσουμε την ιδέα του George Soros γι' αυτήν. Οι κύριες πηγές, εκτός από δηλώσεις και συνεντεύξεις που δόθηκαν σε διάφορες περιστάσεις, είναι δύο βιβλία του δισεκατομμυριούχου: το προαναφερθέν «Η Ανοιχτή Κοινωνία» και το «Άνοιγμα του Σοβιετικού Συστήματος», που γράφτηκε το 1990, ενώ η Σοβιετική Ένωση κατέρρεε. Πρώτη έκπληξη: στην Ανοιχτή Κοινωνία ο μεγιστάνας μιλάει κυρίως για την αγορά, την οικονομία και τα χρηματοοικονομικά, με εκτεταμένες εξορμήσεις στην πολιτική και κάποιες κραυγαλέες αντιφάσεις. Από τη μία πλευρά, υποστηρίζει ότι "ένα παγκόσμιο κράτος θα αποτελούσε μεγαλύτερη απειλή για την ελευθερία από την πολλαπλότητα των εθνικών κρατών"- από την άλλη, προτείνει μια παγκόσμια συμμαχία για την ανοιχτή κοινωνία, που είναι λίγο πολύ το ίδιο πράγμα. Τα εθνικά κράτη θα ήταν ένα κατάλοιπο της κλειστής κοινωνίας, μια απειλή για την ελευθερία, μια έννοια επίσης απροσδιόριστη, αν όχι ως επακόλουθο της ανοιχτής κοινωνίας και κυρίως αυτού που ο Σόρος θεωρεί πιο αγαπητό: την αγορά χωρίς σύνορα, την ελεύθερη αλεπού σε ελεύθερο (και ανοιχτό) κοτέτσι. Η μάχη κατά των κρατών και της κυριαρχίας -εθνικής, λαϊκής, κρατικής- παραμένει ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους του Σόρος και του OSF, ξεκινώντας από τη δαιμονοποίηση των λέξεων. Ο κυρίαρχος και ο λαϊκιστής έχουν γίνει προσβλητικά επίθετα καλά για όλες τις εποχές, εφαρμόσιμα σε οποιονδήποτε δεν ευθυγραμμίζεται με τις επιταγές του προοδευτισμού που μετονομάστηκε σε ανοιχτή κοινωνία. Ακόμη και οι λέξεις έχουν αφέντες, και ο Σόρος είναι ένας από αυτούς. Όπως θα δούμε, τα δίκτυα του Σόρος είναι επίσης πολύ ενεργά στην επιβολή της πολιτικά ορθής γλώσσας και της "κουλτούρας της ακύρωσης".
Το τελευταίο κεφάλαιο της Ανοιχτής Κοινωνίας σκιαγραφεί τα περιγράμματα μιας Παγκόσμιας Συμμαχίας για την Ανοιχτή Κοινωνία που μοιάζει πολύ με την κυριαρχία της τάξης της, τον πραγματικό απώτερο στόχο του Τζορτζ Σόρος. Ελάχιστα περιθώρια για φιλοσοφία, κοινωνιολογία ή πρωτότυπη σκέψη. Ξυστά, ξυστά, κάτω από το ένδυμα της φιλανθρωπίας και των αρχών, κρύβεται πάντα ο κερδοσκόπος και ο μεγάλος πλειστηριαστής της παγκοσμιοποιητικής Νέας Τάξης. Περισσότερο από τον Popper, έναν κλασικό φιλελεύθερο παρά την ανησυχητική έκκλησή του να κλείσει την ανοιχτή κοινωνία στους εχθρούς του, ο Soros εμπνέεται από ένα κοσμοπολίτικο ιδεώδες που βασίζεται σε μια παγκόσμια τάξη πραγμάτων με επικεφαλής την οικονομική και τεχνολογική ολιγαρχία. Μια παγκόσμια διακυβέρνηση που αντικαθιστά τα εθνικά κράτη, την έκφραση των λαών.
Η θεωρία της αντανακλαστικότητας εφαρμόζεται όχι μόνο στη χρηματοοικονομική κερδοσκοπία αλλά και στην κοινωνική μηχανική, ένα είδος κινητής απρόβλεπτης συμπεριφοράς παρόμοιο με τις διακυμάνσεις του χρηματιστηρίου που υπόκεινται σε μόνιμες αλλαγές. Εκτός από την επικαλούμενη γενική σταθερότητα του συστήματος - το αμετάβλητο του γενικού πλαισίου της παγκόσμιας αγοράς - ολόκληρη η πολιτική φιλοσοφία του Σόρος βασίζεται σε μια ριζοσπαστική κριτική σε ό,τι είναι σταθερό, διαρκές, υποστηριζόμενο από την εμπειρία και την καθιερωμένη συναίνεση των ανθρώπων. Σύμφωνα με τη θεωρία της αντανακλαστικότητας, όλες οι αξίες μας είναι ατελείς, οπότε "πώς μπορούμε να στηριχθούμε σε αξίες που γνωρίζουμε ότι είναι ελαττωματικές; Αυτό είναι το αδύναμο σημείο. Η σταθερότητα, οι συνθήκες οιονεί ισορροπίας είναι άκρως επιθυμητές· γι' αυτό η θεωρία μου της αντανακλαστικότητας κλονίζει κάθε είδους πίστη στις θεμελιώδεις αξίες. Μπορούμε να επεξεργαστούμε ένα σύστημα αξιών που αποδέχεται το γεγονός ότι η κατανόησή μας είναι αναγκαστικά ατελής. Πρέπει όμως πρώτα να εισάγουμε τις έννοιες της ανοικτής και της κλειστής κοινωνίας. Η ανοιχτή κοινωνία βασίζεται στην αναγνώριση της αστοχίας μας. Η ανοιχτή κοινωνία την αρνείται. Αν είμαστε αλάνθαστοι, η ανοικτή κοινωνία είναι προτιμότερη από την κλειστή κοινωνία στην οποία απουσιάζει η ελευθερία της σκέψης και της επιλογής".
Αυτό είναι το αποφασιστικό κομμάτι της σκέψης του Σόρος. Καμία αξία, καμία αρχή δεν είναι έγκυρη από μόνη της, καθώς δεν είμαστε αλάνθαστοι. Η τεράστια αδυναμία της θεωρίας είναι ότι οι άνθρωποι, για να ζήσουν στην κοινωνία, χρειάζονται νόημα και κατεύθυνση, κοινές αρχές, στέρεες βεβαιότητες που εισάγονται από την παιδική ηλικία. Αν τίποτε δεν είναι αληθινό -και αυτό γίνεται η μόνη αλήθεια- όχι μόνο καταρρέει η υπόθεση του νόμου -άρα και της κοινωνίας-, αλλά το μόνο που απομένει είναι η κυριαρχία του ισχυρότερου, δηλαδή, στη νεωτερικότητα, του πλουσιότερου. Το αντίθετο της ανοιχτής κοινωνίας, που αναγκάζεται να περιχαρακωθεί για να μην πέσει στο χάος. Ίσως όμως το χάος να είναι το αποφασιστικό βήμα στο σύστημα του Σόρος, ο ενδιάμεσος στόχος πάνω στις στάχτες του οποίου θα ιδρυθεί ένας εντελώς νέος κόσμος υπό την ηγεσία μιας χούφτας φωτισμένων ανθρώπων. Τέτοια είναι η θέση του Pierre Antoine Plaquevent, μελετητή και βιογράφου του Σόρος, ο οποίος επικαλείται την μασονική έννοια του "solve et coagula" (διαλύω και πήζω). Η δέσμευση είναι επομένως να αποδομήσουμε, να γκρεμίσουμε "τον παραδοσιακό τρόπο σκέψης που συνδέεται με αυτό που θα αποκαλούσα οργανική κοινωνία, ενώ ο κριτικός τρόπος σκέψης συνδέεται με αυτό που ονομάζω ανοικτή κοινωνία". Μια φιλοσοφικά και αντικειμενικά ανούσια άποψη, δεδομένου ότι η κριτική σκέψη είναι ακριβώς η τρισχιλιετής παράδοση του δυτικού πολιτισμού, η οποία θα έπρεπε επομένως να θεωρείται "ανοικτή". Αυτό υπαγορεύεται όχι μόνο από την εικονοκλαστική και μεσσιανική αγωνία του Σόρος, αλλά και από την οργισμένη επίθεση του Πόπερ στον Πλάτωνα, έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους της χιλιετούς σκέψης, "παραδοσιακό" στο βαθμό που ίδρυσε και διαμόρφωσε έναν διαρκή πολιτισμό. Δυστυχώς, γνωρίζουμε καλά ότι η έννοια της παράδοσης βρίσκεται στο στόχαστρο όσων φιλοδοξούν να καταστρέψουν το υπάρχον. Παράδοση, από το λατινικό tradere, σημαίνει μετάδοση, συνέχεια, επιμονή, κοινή κληρονομιά μεταξύ των γενεών: όλα όσα η ανοικτή κοινωνία στοχεύει να γκρεμίσει, όπως ορίζεται από τον Σόρος ως "κοινωνία χωρίς αλλαγή".
Σημαντικό είναι ένα άλλο απόσπασμα από το Άνοιγμα του Σοβιετικού Συστήματος, γραμμένο το 1990, όταν το άστρο του Σόρος δεν ήταν ακόμη στο ζενίθ του. «Ο παραδοσιακός τρόπος σκέψης δεν αναγνωρίζει καμία διάκριση μεταξύ του κοινωνικού κόσμου και των φυσικών νόμων: ο κοινωνικός ιστός θεωρείται εκεί ως οριστικός, ως αμετάβλητος όπως και το υπόλοιπο ανθρώπινο περιβάλλον. Κατά συνέπεια, το σημείο αναφοράς σε μια κλειστή κοινωνία είναι πάντα το κοινωνικό σύνολο και όχι τα άτομα που το απαρτίζουν. Έτσι, εφόσον η κοινωνία καθορίζει πλήρως την ύπαρξη των μελών της, τα ίδια δεν έχουν λόγο στις αποφάσεις της κοινωνίας στην οποία ζουν, επειδή οι κανόνες είναι καθορισμένοι από την παράδοση. [...] Σε μια κοινωνία χωρίς αλλαγές, το άτομο ως τέτοιο δεν υπάρχει· επιπλέον, το κοινωνικό σύνολο δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα που αντιτίθεται στις ιδέες των ατόμων, αλλά μια συγκεκριμένη ενότητα που αγκαλιάζει όλα τα μέλη της». Στην ουσία, η κλειστή κοινωνία είναι ένα είδος ζωικού σταδίου στο οποίο το άτομο δεν έχει καμία αξία: μια μη γενναιόδωρη άποψη, ανεφάρμοστη για τον δυτικό πολιτισμό, ο οποίος, από τον Αριστοτέλη και μετά, θεωρεί τον άνθρωπο κοινωνικό και πολιτικό ζώο. Η ελευθερία των αρχαίων συνίστατο στη δυνατότητα του ελεύθερου ανθρώπου να συμμετέχει στην πόλιν, δηλαδή στις δημόσιες αποφάσεις.
Αργότερα ο Χριστιανισμός, πιστεύοντας στην ύπαρξη της ατομικής ψυχής, εισήγαγε την έννοια του "προσώπου", που ισχύει για όλους τους ανθρώπους ως πλάσματα του Θεού. Ξεπερνώντας τον Bergson και τον Popper, ο Soros εκφράζει μια δογματική, ιδεολογική θέση, αντιπαραβάλλοντας με μανιχαϊστικό τρόπο την ανοιχτή κοινωνία με την κλειστή: μια διαλεκτική σκοπιμότητα για να δώσει μια επίφαση ευγένειας σε μια επιχείρηση κατεδάφισης κάθε αρχής, ιδέας, διαδεδομένης πεποίθησης, πνευματικής αξίας ικανής να αντιδράσει στη νίκη του πολιτιστικού και ηθικού σχετικισμού που πνίγει τη Δύση. Τελικά, ο απόλυτος σχετικισμός που ενυπάρχει στην ανοιχτή κοινωνία είναι ο πιο απόλυτος και απελπιστικός από τους ολοκληρωτισμούς.
https://www-marcelloveneziani-com.translate.goog/articoli/lucraina-e-il-nuovo-vaccino-e-la-nuova-ossessione/?_x_tr_sl=it&_x_tr_tl=el&_x_tr_hl=el&_x_tr_pto=wapp
ΑπάντησηΔιαγραφή