Το νέο πνεύμα της εποχής-Πατρίτσια Φερμάνη

Αν ο χρόνος είναι το μέτρο του γίγνεσθαι, οι «καιροί» αντιπροσώπευαν πάντα σε κοινή αντίληψη την ιστορική αλλαγή που προκαλείται από την ανθρώπινη συμπεριφορά και τα γεγονότα που τους αφορούν. Περιλαμβάνουν τη μεταμόρφωση, την ωρίμανση ή τον εκφυλισμό των τρόπων ύπαρξης και δράσης, οι οποίοι προβάλλονται με τρόπο υπεκφυγικό, αναγωγικό ή εξαχνωμένο και ευφάνταστο ακόμη και στις μόδες.

Μερικές φορές έχουν εντοπιστεί στη θετική ή αρνητική επιρροή μιας συγκεκριμένης μειονότητας ή ακόμα και ενός ατόμου, ικανής να δώσει έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα, ένα ιδιαίτερο χρώμα στον χρονολογικό χώρο στον οποίο εκτυλίχθηκε η επιρροή τους.

I tempora e i mores-Ο χρόνος και τα ήθη-της υβριστικής του Κικέρωνα καθόρισαν τον ηθικό και πολιτικό εκφυλισμό που εισήγαγε μια ομάδα συγκεκριμένων ατόμων, που είχαν τολμήσει να σχίσουν τον αδιάφθορο ιστό μιας ηθικής και μιας παράδοσης και έπρεπε να καταπολεμηθούν με κάθε κόστος. Αλλά οι «καιροί» κατέληξαν να λάβουν ένα αντικειμενικό νόημα, έγιναν αισθητοί ως μια οντότητα από μόνη της, ικανή να κυριαρχήσει στο παρόν και να το κατευθύνει με δύναμη προς ένα πεπρωμένο που είναι αδύνατο να αντισταθείς, όπως το ορμητικό ρεύμα ενός ποταμού στο οποίο δεν αξίζει να εναντιωθείς και αυτό, στην πραγματικότητα, ίσως είναι χρήσιμο να το υποστηρίξεις.

Οι «νέοι καιροί» του Μακιαβέλι ήταν επίσης μια νέα στροφή κοινωνικοπολιτικών γεγονότων που μοιραία μπήκαν στο τόξο και τις τροχιές της ιστορίας. Είναι όμως σαφές ότι η εξέλιξη της ανθρώπινης εμπειρίας είναι ταυτόχρονα η αιτία και το αποτέλεσμα της εξέλιξης των ιδεών που λειτουργούν ως κινητήρια δύναμη για νέες εμπειρίες, σε έναν φαύλο κύκλο ικανό να αξιοποιήσει τη ζωή της κοινότητας, αλλά και των ατόμων. Εν ολίγοις, «οι καιροί» καθοδηγούνται από το πνεύμα των ιδεών και γεννούν νέο πνεύμα.[ΤΩΝ ΕΝΝΟΙΩΝ]

Η γερμανική φιλοσοφία έχει εξευγενίσει το φαινόμενο αποδίδοντας στην κινητήρια δύναμη των «καιρών» ένα πνεύμα ικανό να προβάλλει το δικό του μεσσιανικό φως στους λαούς, ώστε η συμμόρφωση και η αποδοχή μιας νέας πραγματικότητας να γίνει φυσική, χρήσιμη και αναγκαία. Τελικά, οι «χρόνοι» είναι το σύνολο των δυνάμεων που ρυθμίζουν τη συμπεριφορά από έξω, είτε επειδή φαίνεται να ενσωματώνουν ασταμάτητες εξελικτικές ανάγκες είτε επειδή αντιπροσωπεύουν μια μεταφυσική κατευθυντήρια γραμμή που απαιτεί μόνο αναγνώριση και ερμηνεία ή, πιο απλά, επειδή Η αντίληψη μιας γενικής τάσης οδηγεί τα άτομα να συμμορφώνονται με αυτή νωχελικά μέσω της συγκέντρωσης, χωρίς να κάνουν στον εαυτό τους πάρα πολλές ερωτήσεις. Τότε γίνονται, αν χρειαστεί, άλλοθι, η δικαιολογία για μια υποχώρηση ή παθητική αποδοχή, και δημιουργούν εκείνον τον μηχανισμό στον οποίο οι ίδιες οι ιδέες παραμένουν φυλακισμένες.

Ή, αντίθετα, γίνονται αισθητοί ως άρνηση και κατεδάφιση, ως πτώση και διακοπή της κουραστικής ανθρώπινης προσπάθειας που στοχεύει στην ανάπτυξη αρχών και θεραπειών, ηθικών και πνευματικών κατευθυντήριων γραμμών, που στήνονται για την υπεράσπιση των κοινών αναγκών και ως τέτοιες καταπολεμούνται.

Έτσι, όταν κάποιος βρίσκεται αντιμέτωπος με το «πνεύμα της εποχής», μπορεί να είναι καχύποπτος ή υποχωρητικός, μοιρολάτρης ή επικριτικός και αντιθετικός, ανάλογα με το μήνυμα που στέλνει και το αντιληπτό περιεχόμενο, ανάλογα με τη στιγμή και τις ιστορικές συνθήκες, το χάσμα σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν του οποίου αντιπροσωπεύει μια υποχρεωτική εξέλιξη, μια σαγηνευτική εξέλιξη, μια χειραφέτηση ή μια αφόρητη παραφωνία. Τέλος, η υποδηλωτική του δύναμη δρα διαφορετικά στην παλιά και στη νέα γενιά.

Ωστόσο, εάν οι «καιροί» δεν είναι μια οντότητα αποκομμένη από ανθρώπους που φτιάχνουν και ξαναγράφουν ιστορία ανάλογα με τα ενδεχόμενα που καθορίζουν τις συνεχείς ροές των ιδεών, υπάρχουν εξωτερικά γεγονότα, φυσικά ή μη, ικανά να δημιουργήσουν νέες πνευματικές πραγματικότητες πέρα ​​από τις προθέσεις. ανθρώπινα, τραυματικά γεγονότα που, σαν μια φυσική καταστροφή ή ένας πόλεμος εκμηδένισης, δίνουν αποφασιστικά σημεία καμπής στην περισσότερο ή λιγότερο ελικοειδή ροή του γίγνεσθαι, δημιουργούν πισωγυρίσματα διακόπτοντας την ίδια την πορεία της ιστορίας και δημιουργώντας μια νέα ιστορία του πνεύματος.

Σε κάθε περίπτωση, αν οι νέοι καιροί, δηλαδή οι εποχές ισχυρών αλλαγών, φέρνουν νέες ιδέες, αυτές δεν είναι απαραίτητα καλές, όπως όταν κατακλύζουν, σε μια εξελικτική διαδικασία, μια παγιωμένη και βιωμένη κατάθεση γνώσεων, αρχών, κανόνων συμπεριφοράς. Γι' αυτό σήμερα, περισσότερο από ποτέ, αποκτά κεφαλαιώδη σημασία για την κατανόηση του παρόντος να δούμε τον ρόλο που ανήκει στον άνθρωπο ως ακούραστο δημιουργό ή υποκείμενο των «καιρών» και του πνεύματος που τους εμψυχώνει και είναι απαραίτητο. για να μετρηθεί η αντικειμενική αξία αυτού. Είναι απαραίτητο να δούμε όλη την ιδιαιτερότητα της εποχής «παρούσα και ζωντανή» και «να ακούσουμε τον ήχο της», όπως είδαν και άκουσαν οι λεοπαρδάλεις τον δικό της.

Στην πραγματικότητα, για εμάς, εδώ και τώρα , το πνεύμα της εποχής περιέχει, σε σύγκριση με το παρελθόν, μια θεμελιώδη, εξαιρετικά σχετική διαφορά: εμφανίζεται αποφασισμένο, κατευθυνόμενο, καθοδηγούμενο, σύμφωνα με ένα πρόγραμμα, μια μελέτη που αναπτύχθηκε εξ αποστάσεως, σε εφαρμογή μιας θεωρίας και ακολουθώντας μια πρακτική δοκιμασμένη στο εργαστήριο ή στο πεδίο.

Δεν είναι το απόλυτο πνεύμα, αλλά δεν είναι καν μόνο ιστορικά ενδεχόμενα που καθορίζουν το πνεύμα της εποχής μας, αλλά ένα καλά καθορισμένο πολιτικό σχέδιο που υπαγορεύεται από μια νέα και αποφασιστική βούληση για εξουσία, που τροφοδοτείται και ενισχύεται από την τεχνολογία.

Εν ολίγοις, η ίδια η έννοια του πνεύματος της εποχής, ως υποχρεωτικού ή περιστασιακού προϊόντος μιας ιστορικής εξέλιξης που συχνά ξεφεύγει ακόμη και από τον έλεγχο των ανθρώπων που το δημιουργούν, πρέπει να ενημερωθεί και να μετρηθεί στην πραγματικότητα μιας νέας και καθορισμένης πραγματικότητας. της εξουσίας.

Το νέο πνεύμα της εποχής είναι νέο γιατί δεν παρουσιάζεται ως μια εξελικτική μορφή γίγνεσθαι, αλλά ως εφεύρεση, αντιστροφή και χειραγώγηση της πραγματικότητας που μια «πολιτική» εξουσία με την ευρεία έννοια σκοπεύει να επιβάλει άμεσα με παράλογους νόμους ή έμμεσα. μέσα από καθοδηγούμενες πολιτιστικές προτάσεις και εκφυλισμούς διαμεσολαβητικά.

Είναι το προϊόν μιας σοφής σκηνοθεσίας, που πιστεύει ότι μπορεί να κινήσει τα πιόνια της κατά βούληση και απείρως στη σκακιέρα μιας ιστορίας που συλλαμβάνεται ως κάτι που έγινε δικό της για πάντα. Μια κατεύθυνση που θεοποιήθηκε αφού έθεσε το θείο σε φυγή από το μέρος του κόσμου που κατείχε.

Είναι μια πολεμική μηχανή, όχι ακριβώς χαρούμενη όπως αυτή που συνέλαβε ένας ξεχασμένος προοδευτικός πολιτικός, αλλά εξαιρετικά αποτελεσματική, χάρη και στη συμβολή των ίδιων των επαρκώς αναμορφωμένων και σκλαβωμένων μαζών, που αυξάνουν και σταθεροποιούν την αυτοκρατορία της. Παρουσιάζεται ως ορμητήριο για ολοένα και πιο φιλόδοξους και παραισθησιακούς στόχους, που περιλαμβάνουν την ανατροπή κάθε ηθικής αρχής και των νόμων της φύσης και της κοινωνικής συνύπαρξης, την ανατροπή της σκέψης και της κρίσης.

Αυτό το νέο πνεύμα της εποχής δεν είναι πλέον φυσικό τέκνο της ιστορικής εξέλιξης, αλλά αντικείμενο πολιτικού σχεδίου. πλήγματα σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή Δύση, η οποία, αφού υπήρξε η σφυρηλάτηση κάθε εξέλιξης αλλά και κάθε ψευδούς ιδεώδους και θρησκευτικής απελευθέρωσης, κάθε εμπειρίας σκέψης που ξεπερνούσε τα όρια της προστασίας, συλλέγει τώρα δυστυχώς τα απόβλητα της αυτοκαταστροφής της και της ίδιας της μείωσης σε δουλεία «στα χέρια των εμπόρων».

Αλλά δημιουργεί εντελώς ιδιαίτερα σενάρια σε αυτήν την Ιταλία που αγνοεί τον εαυτό της, ανίκανη να διαβάσει την πραγματικότητα της οποίας έχει γίνει θύμα θυσίας, για άλλη μια φορά μια χώρα κατάκτησης και ένα προνομιακό πεδίο πειραματισμού στο όραμα της καθολικής κυριαρχίας τής λεγόμενης Αγγλόσφαιρας.

Η βούληση για δύναμη που τροφοδοτεί το νέο πνεύμα της εποχής τίθεται πρώτα και κύρια ως στόχος της Φαουστιανής αλλαγής της ηθικής, ηθικής και αισθητικής, πολιτιστικής και θρησκευτικής κατάστασης του κόσμου. Δεν ικανοποιείται με την υλική υποταγή, αλλά θέλει να υποτάξει ψυχές (υποδειγματικός είναι ο στόχος της κατάκτησης ψυχών που αναγνωρίζει η Θάτσερ στο καπιταλιστικό της πρόγραμμα), ως η λιγότερο δαπανηρή και φανταχτερή διαδρομή, ένα απαραίτητο εργαλείο για την απόκτηση και τη διατήρηση της υποταγής της πλειοψηφίας με χαμηλό κόστος.

Πώς όμως καταλήξαμε να απορροφήσουμε με σχεδόν γραμμικό, ήπιο τρόπο, στην Ευρώπη γενικά και στην Ιταλία ειδικότερα, ένα νέο πνεύμα της εποχής που καλωσορίζει ως νέο του χαρακτήρα ταυτότητος την ηθική, πολιτική, θρησκευτική, αισθητική, νομική και γενικότερη πολιτιστική ανατροπή ??

Πώς ήταν δυνατόν να αφαιρεθούν τα θεμέλια στα οποία στηρίζονταν οι πολιτισμικές δομές της κοινωνίας; Και, πάνω απ' όλα, πώς η κοινωνία που ξηλώθηκε σήμερα από τα θεμέλιά της φαίνεται να γίνεται ο ενεργός φορέας ή με ένοχη παράλειψη του νέου πνεύματος του κόσμου;

Θεωρήσαμε λοιπόν ως αδιαμφισβήτητη υπόθεση ότι το νέο πνεύμα της εποχής είναι το αντικείμενο ενός προγράμματος ανατροπής των ιστορικά ιζηματοποιημένων πολιτισμικών δομών και αυτού του φυσικού νόμου που είναι απαραίτητο σημείο αναφοράς για την ίδια την επιβίωση της ανθρώπινης δομής. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιεί υποδείξεις, συναισθηματικές επαγωγές, μια μη σκέψη με τη μορφή σκέψης, μια παραποιημένη γλώσσα που αναδρομικά σχηματίζει άδεια εννοιολογικά κελύφη.

Αλλά αυτό το τεράστιο πρόγραμμα δεν θα μπορούσε να διαμορφωθεί αν δεν είχε ληφθεί υπόψη η ικανότητα για ηθική και πολιτιστική υποταγή, η πνευματική μείωση των μαζών που δέχθηκαν επίθεση πρώτα από τήν νεωτερικότητα και μετά από τήν μεταπολεμική μετανεωτερικότητα.

Σήμερα, σχεδόν όλοι είναι λίγο-πολύ ικανοί να αναγνωρίσουν τον καπιταλισμό επιτήρησης ως ένα διάχυτο εποικοδόμημα, δεδομένων των ανακαλυφθεισών εκδηλώσεών του, αλλά ελάχιστα ερωτώνται για το αντικείμενο που παρακολουθείται και δεν είναι όλοι πρόθυμοι να παραδεχτούν την κατάστασή τής παρακολούθησης και χειραγώγησης. Και αυτή η ένοχη άγνοια εξηγεί ήδη την επιτυχία της χειραγώγησης και της υποδούλωσης.

Όσοι υπόκεινται στο νέο πνεύμα της εποχής, δηλαδή στα θέματα των υποκειμένων που το κινούν, αξίζουν λοιπόν ιδιαίτερη ανάλυση. Από πολλές απόψεις είναι σαφές ότι η ευθύνη για αυτήν την άνευ όρων παράδοση στο νέο πνεύμα της εποχής βαρύνει εξ ολοκλήρου τις πιο ώριμες γενιές, ξεκινώντας ακόμη και από εκείνες που έζησαν στην μεταπολεμική ευφορία και κατακτήθηκαν από τον αντικατοπτρισμό τής καλοπέρασης χωρίς ηθικό και εκπαιδευτικό κόστος ή, ακόμη χειρότερα, από εκείνους που, αφού αφιερώθηκαν στοχαστικά στην ιδεολογική αντίθεση των οικονομικών και κοινωνικών παρατροπών του καπιταλισμού, αγκάλιασαν το ελευθεριακό μάθημά του για την κατεδάφιση κάθε ηθικού συνόρου.

Ο πόλεμος είχε διαγράψει έντεχνα το πρόσωπο ενός κοσμικού πολιτισμού, βάζοντας οριστικά εκτός παιχνιδιού την ανόητη ιδέα της δικής του καθαρτικής λειτουργίας, αλλά και προβάλλοντας τους επιζώντες προς το νέο που, από το τίποτα των ερειπίων και του θανάτου, γεννήθηκε κάτι καλό εξ' ορισμού και ήταν ικανό σε πολλές περιπτώσεις να μας κάνει να ξεχάσουμε μια παράδοση και έναν πολιτισμό. Ο ήλιος του μέλλοντος θα μπορούσε να ακτινοβολήσει τα πάντα με το φως της ελευθερίας από το παρελθόν φυτεύοντας τη σημαία του στο μέλλον.

Η ελευθερία από μια σχετική έννοια έχει γίνει απόλυτη έννοια και ουσιαστικό και εξευγενιστικό συστατικό του γίγνεσθαι, κάθε γίγνεσθαι που, θέλοντας να καλύψει τα πάντα, έχει καταλήξει να γίνει «ολόγραμμα», με την ίδια απατηλή συνέπεια όπως τα αεροπλάνα που θα τρυπήσουν τούς δίδυμους πύργους σε οθόνες τηλεόρασης για χρήση και κατανάλωση τηλεθεατών, ενώ η πραγματική εκρηκτική ύλη προκάλεσε την κατάρρευσή τους από το εσωτερικό.

Οι μεταπολεμικές γενιές, εκείνοι οι νέοι και οι μεγάλοι τότε, μέτρησαν τη ζωτικότητά τους σε αυτόν τον ανανεωμένο μύθο της ελευθερίας, που επιβεβαιώθηκε από την απελευθέρωση από την ανάγκη και τη νέα ευημερία που εξασφάλισε η μηχανή ανοικοδόμησης, τελικά στη δυνατότητα ελεύθερης καταδίωξης ευχαρίστησης, πραγματικής ή υποτιθέμενης.

Η θεοποίηση της νεοανακαλυφθείσας ελευθερίας χρησίμευσε στην υπονόμευση του γυναικείου ρόλου στο βωμό της ανθρωποθυσίας, δηλαδή της άμβλωσης, ως καθιέρωση της ελεύθερης προσωπικής επιλογής. Αλλά είχε ήδη ανάψει, με τη διάλυση μέσω διαζυγίου, της κοινωνικο-ηθικής οικονομικής λειτουργίας του, η πυρά στην οποία θα αποτεφρωθεί η οικογένεια που θα κερδίσει, εις μνήμην, τον τίτλο του «παραδοσιακού» στο κενοτάφιο που της στήθηκε σε ένα ειδικό μουσείο.

Ο μύθος της ελευθερίας και η ευφορία της αυτοδιάθεσης γαργαλούν τη θέληση για εξουσία, η οποία αποδεικνύεται ότι δεν είναι μόνο το προνόμιο της εξουσίας, αλλά τώρα και στην εμβέλεια του quivis de populo. Η ηρωική επανάσταση στην οποία έφτασε η στοχαστική Δύση μετά από τόσες κερδοσκοπικές προσπάθειες ήταν αυτή ενάντια στον φυσικό νόμο με τον οποίο προετοίμασε τον δικό της αυτοκτονικό ορίζοντα.

Μέσα από αυτόν τον απελευθερωτικό πόλεμο, που διεξήχθη κάτω από τη σημαία της αυτοδιαχειριζόμενης ατομικής ελευθερίας, υπήρξε μια απήχηση αυτού που καθαγιάστηκε από τις «καλλιτεχνικές» πρωτοπορίες που είχαν απελευθερωθεί για περισσότερο από έναν αιώνα από αυτή τη μορφή που ανέκαθεν αντιπροσώπευε το φυσικό νόμο των τεχνών, ή τήν ραχοκοκαλιά.

Υπήρχαν ακόμα ισχυρές ιδέες τριγύρω, αλλά όλα έπρεπε να συγκεντρωθούν ξανά σε μια σειρά λειτουργική για το νέο στόχο της καθολικής κυριαρχίας. Μια διαταγή που ήρθε από μόνη της χωρίς βία, δεδομένου ότι η βία τροφοδοτεί την εξέγερση. Στις πλατείες όπως και στα εργοστάσια. Εξ ου και η ανάγκη εισαγωγής της ελευθερίας «από», ειδικά από την πραγματικότητα, τώρα που η τηλεόραση εκπαίδευε ήδη μυαλά να την αντικαταστήσουν με την εικονική πραγματικότητα.

Επιπλέον, ο σπόρος της προόδου και του εξελικτικού πλεονεκτήματος είχε ήδη εμβολιαστεί στο θέμα ως προνομιακό κριτήριο κρίσης της υλικής και πνευματικής πραγματικότητας. Ένα μικρόβιο που υπάρχει στον επιστημονικό και κοσμικό πολιτισμό, το οποίο όμως έχει διεισδύσει, έστω και αργά, ακόμη και στις πιο μετριοπαθείς σφαίρες του πληθυσμού και επομένως εύκολα στη χριστιανική νοοτροπία. Η ανατροπή του βωμού από τους μετασυνοδικούς τέκτονες αντιπροσωπεύει καλά το συνολικό φαινόμενο και συνοψίζει τόσο τη νέα θεολογία της κληρικής εξουσίας όσο και τη νέα αφοσίωση των υποτακτικών πιστών.

Τα προαισθήματα της Νίκαιας βασίζονταν στον πολιτισμικό εκφυλισμό των κυρίαρχων πνευματικών ελίτ , που ωστόσο δεν είχαν εξαπλωθεί ακόμη σε μαζικά φαινόμενα. Στην πραγματικότητα, ακόμη κι αν ο θάνατος του ίδιου του Θεού είχε ανακοινωθεί στην αγορά, οι εκκλησίες παρέμειναν γεμάτες τουλάχιστον μέχρι τη μεταπολεμική περίοδο και τον θάνατο του Πίου ΙΒ΄, επειδή ο καθολικισμός που είχε τις ρίζες του στον λαό του Θεού δεν γνώριζε ακόμα πώς Η ίδια η καθολική θεολογία στρεφόταν προς την προτεσταντική και οι Καλοθελητές είχαν διευρύνει τον δρόμο προς τη διάλυση της Εκκλησίας πολύ πριν το Συμβούλιο θέσει τα επίσημα θεμέλια για αυτή τη διάλυση.

Η ιεροτελεστία εξασφάλιζε τη συνέχεια της Εκκλησίας και του θείου μηνύματος και κρατούσε ακόμα μακριά το πνεύμα των καιρών που φυσούσε όλο και πιο δυνατό έξω. Για να φτάσει σε πλήρη εξέλιξη ήταν απαραίτητο να αλλάξει το σχήμα αντιστρέφοντας τον συμβολισμό του. Λέγεται ότι η επανάσταση του 1968 ξεκίνησε από την Εκκλησία. Εν πάση περιπτώσει, ακόμη και εκείνοι που συνέχισαν να γεμίζουν τις εκκλησίες μετά τη Σύνοδο δεν αντιλήφθηκαν ότι τώρα ομολογούσαν μια νέα θρησκεία, επειδή η ποικιλομορφία της μορφής αντιστοιχούσε στην ποικιλομορφία των περιεχομένων.

Επιπλέον, η πίεση και η σύγχυση που προκαλούν τα μέσα ενημέρωσης με τον βομβαρδισμό νέων κλισέ ή με τον λεπτεπίλεπτο υπαινιγμό τους έχουν επίσης προκαλέσει στους ορθά σκεπτόμενους Καθολικούς αυτή την «προσοχή» στο να διαμορφώσουν το δικό τους κριτικό συναίσθημα και να εκφράσουν μια ισχυρή σκέψη και Την ίδια στιγμή εκείνη η απροθυμία να τεθεί σε ανοιχτή αντίφαση με τον «κόσμο», υποδηλώθηκε από τη χριστιανική πραότητα όχι λιγότερο από τη φοβερή δυσπιστία απέναντι σε αντικρουόμενες θέσεις. Έτσι επιτεύχθηκε η υποταγή εκείνων των μαζών των ατόμων που, καλύτερα από άλλους, θα έπρεπε να ήταν ικανοί, από τη φύση και από την πολιτιστική συνήθειά τους , να αντιταχθούν σε μια σταθερή ηθική και πολιτιστική παράδοση στις νεοδημιουργούμενες ανοησίες που ήταν μεταμφιεσμένες σε κατακτήσεις της ελευθερίας.

Εν ολίγοις, το νέο πνεύμα της εποχής βρήκε επίσης την κινητήριο δύναμή του στους  προοδευτικούς αλλά και δοσίλογους και εύπλαστους καθολικούς από τη φύση ή την πολιτική θέση.

Αλλά στο μεταξύ επιβλήθηκε στις αφοπλισμένες γενιές και μέσω της δύναμης της τεχνολογίας και της εξουσίας που παρέχει. Η αποδυνάμωση της πίστης έχει αντισταθμιστεί με τη νέα πίστη στην παντοδυναμία της τεχνολογίας, η οποία διατηρεί το χρίσμα της προόδου ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα και τις εφαρμογές της. Η ευτυχής ανακάλυψη ότι εξοικονομούσε χρόνο και προσπάθεια και φαινόταν να παρατείνει τη ζωή είπε ότι ήταν εξ ορισμού καλό, πράγματι το νέο ήταν εξ ορισμού καλό και, αν οι ιδέες ήταν επίσης νέες, έπρεπε να είναι και αυτές καλές. Στη συνέχεια, η εγγενής αρετή της τεχνικής επικυρώθηκε από τη φιλοσοφία, η οποία τη διαχώρισε από το πρόβλημα της ηθικής σύμφωνα με την αρχή σύμφωνα με την οποία αυτό συμπίπτει με οτιδήποτε είναι δυνατό να γίνει και να «δημιουργηθεί».

Τέλος, για να ενισχύσουμε τον μύθο του καινούργιου που προχωράει γιατί είναι καλό να είναι έτσι, υπάρχει και η αδράνεια, η δειλία, ο φόβος του θέματος και κυρίως η λίγο πολύ μπερδεμένη πεποίθησή του ότι δεν μπορεί να καταλάβει. λόγω τής γνωστικής του ανεπάρκειας. Είναι η ίδια δοκιμασμένη στάση όταν αντιμετωπίζουμε κάθε δόλια εκδήλωση που περνά ως σύγχρονη ή, ακόμη χειρότερα, «σύγχρονη» τέχνη.

Μπροστά στην οποία οι «βέβηλες» μάζες, επειδή θεωρούν τους εαυτούς τους έτσι, περιφρονώντας τη δική τους έμφυτη ικανότητα να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα ως έχει, πασχίζουν να δείξουν ενδιαφέρον και επιδοκιμασία μόνο επειδή δεν τολμούν να δηλώσουν φωναχτά ότι κοροιδεύονται . Η πληθώρα των εκθέσεων και των διακριτικών γεμάτη με αισθητικά τερατουργήματα και τις λεγόμενες πολιτιστικές απάτες, όλο το κενό καλυμμένο ατιμώρητα από καλλιτεχνικές αξιώσεις που έχουν στριμώξει κάθε γωνιά του προηγμένου κόσμου εδώ και χρόνια, σήμερα έρχεται σε τόπους αδιάφθορης ομορφιάς με σκουπίδια που έχουν περάσει ως φρέσκο ​​φαγητό, το οποίο καταπίνεται χωρίς λέξη και ίσως και επί πληρωμή.

Ως εκ τούτου, όταν νέες ιδέες άρχισαν να διοχετεύονται στα αφοπλισμένα μυαλά των παιδιών τους, επειδή οι ίδιοι οι γονείς ήταν πλέον αφοπλισμένοι και, αν και έκπληκτοι από τις πιο προφανείς "καινοτομίες", παρέμειναν προβληματισμένοι από την ιδέα "άν έπρεπε να αντιταχθούν" στα παιδιά τους και νά διαπράξουν έτσι το νέο αμάρτημα του «αυταρχισμού».

Εν ολίγοις, σε όλα τα μέτωπα το νέο πνεύμα της εποχής, μεταξύ προοδευτικών μύθων και ανθρώπινου σεβασμού, μεταξύ νωθρότητας, διανοητικής τεμπελιάς και ομαδικού πνεύματος και απόδρασης από την αναταραχή που είναι ο εχθρός μιας ήσυχης ζωής, συνέβαλε αποφασιστικά στη επιτυχία τών διεκδικήσεών του ώστε νά προχωρούν καταστροφικά μέ τήν

 αλαζονεία του, σε τέτοιο σημείο ώστε να κατακτήσει όλο το έδαφος στην τρέλα του. Αυτό συνέβη με τους τρεις ακρογωνιαίους λίθους, της επίθεσης στη φυσική δομή της κοινωνίας, μετά την επίθεση στην οικογένεια που βασίζεται στο γάμο, δηλαδή την ομοφυλοφιλία, την άμβλωση και την ευθανασία, που υποδέχτηκαν ήδη μπερδεμένες γενιές που αντιμετώπισαν απαγορευμένους και αποπροσανατολισμένους γονείς.

Η φουκωική υποκειμενοποίηση των ανθρώπων συνέβη επίσης μέσω της φυγής από την ευθύνη ή από την προσπάθεια να σταματήσει και να σκεφτεί και να δει τη ροή μιας τεχνητής πραγματικότητας πάνω ή κάτω από τη συλλογική συνείδηση. Ή  κατανόηση του τι μας απειλούσε όλο και πιο άγρια ​​αναπτύχθηκε πολύ αργά, όταν τα φαινόμενα συνειδητοποιούνταν τέλεια και δεν ήταν πλέον δυνατό να τα αποτρέψουμε γιατί μας είχαν ήδη ξεπεράσει.

Το παράδειγμα του σουρεαλιστικού ομοφιλικού κύματος ισχύει για όλους, προχωρώντας πρώτα αθόρυβα, μετά όλο και πιο θρασύ, χωρίς να συναντήσει αντίσταση ικανή να σταματήσει την καταστροφική του προέλαση.

Εν τω μεταξύ, για τις σημερινές νέες γενιές, που έχουν ήδη γεννηθεί στην πραγματικότητα, ή στην προοπτική, της διάλυσης της οικογένειας και των εξαφανισμένων ηθικών βεβαιοτήτων, οι τελικές φάσεις της ελεγχόμενης κατεδάφισης, δεν διακόπηκαν ποτέ με τις δεκαετίες,  λόγω αυτού του εθνικού σχολείου που σχεδιάστηκε για συνολική ανθρώπινη εκπαίδευση και για τη βελτίωση των ατομικών κριτικών και κερδοσκοπικών δεξιοτήτων.

Ένα σχολείο του οποίου η πολιτιστική αξία, σύμφωνα με έναν Αμερικανό πολιτικό παρατηρητή που στάλθηκε στην Ιταλία μετά τον πόλεμο για να μελετήσει την εκπληκτική ανθεκτικότητα που επέδειξε μια χώρα που καταστράφηκε εν γνώσει της, έπρεπε να πιστωθεί εξ ολοκλήρου στην αξία του ιταλικού σχολείου. Ένας καλός λόγος για να στήσουμε τη μεθοδική αποξήλωσή του, ξεκινώντας από την κορυφή με την ιδεολογική κατάκτηση των πανεπιστημίων, από τη Ρώμη μέχρι το Τρέντο, περνώντας από την σχολή αρχιτεκτονικής του Cà Foscari, έγκυρου προπάτορα του μελλοντικού αρχιτεκτονικού όλεθρου της Ιταλίας. Μια κατεδάφιση με αποτέλεσμα, με ένα ποιοτικό άλμα συμφωνημένο αλλού, στον παράφρονα σχολαστικό έμφυλο χαρακτήρα του Renzian «Good School», το τελευταίο εφαλτήριο προς το τελειωτικό χτύπημα που πρέπει να δοθεί σε κάθε μορφή εκπαίδευσης με τους εκφυλισμούς του School 4.0.

Τέλος, η υποταγή στο νέο πνεύμα της εποχής απαιτεί αφοσίωση αφιερωμένη στους πιο γνωστούς ιδρυτικούς μύθους: ελευθερία και ισότητα που, όπως γνωρίζουμε, συμβαδίζουν, δημοκρατία, η οποία είναι καλή για όλες τις εποχές. ευημερία, άλλα που συνδέονται με την οικονομία· δικαίωμα στην ευτυχία, μια ισχυρή  έννοια αιχμής ικανή να ικανοποιήσει κάθε νομική, φιλοσοφική και υπαρξιακή ανάγκη.

Για να συνοψίσουμε, χάρη στις υποδείξεις που προκάλεσε το καθεστώς επικοινωνίας, τη δυσκολία εύρεσης του χρόνου και των εργαλείων για την αποκρυπτογράφηση της πραγματικότητας πέρα ​​από τη διαφημιζόμενη εμφάνιση, τη δυσπιστία στη διάκριση του ατόμου και στη σοφία της κοινής λογικής, προγραμματίστηκε μια γενικευμένη πολιτισμική υποβάθμιση. μέσω της ελεγχόμενης κατεδάφισης των εκπαιδευτικών συστημάτων, αρκετές γενιές φυλακίστηκαν στα γρανάζια της μηχανής της εξουσίας που μπόρεσε να συνεχίσει να κατακλύζει τη λογική και την ικανότητα να αντιλαμβάνεται την αντικειμενικότητα της πραγματικότητας, να εξουδετερώνει κάθε αντίθεση πριν καν υπάρξει μάχη. πολέμησε.

Αλλά σε αυτό το σημείο, το υποκείμενο που δεν έβρισκε καλούς λόγους ούτε τις προϋποθέσεις για να εναντιωθεί, αλλά αντιλήφθηκε το πεπρωμένο του πνεύματος της εποχής, κατέληξε να γίνει η πραγματική του κινητήρια δύναμη.

Στην πραγματικότητα, τώρα, ξεχνώντας κάθε ηθικό, πολιτικό, νομικό, αισθητικό και θρησκευτικό απόκτημα, ή μάλλον τις ρίζες τους, και μή έχοντας πλέον  τίποτα να βασιστεί επειδή έχει εγκαταλείψει όλα τα στηρίγματα, έχει καταλήξει να σπρώχνει τη μυλόπετρα που είναι ήδη, αλέθοντας την παρούσα και τη μελλοντική του ύπαρξη.

Αρχίζει να χρησιμοποιεί τις λέξεις που αδειάζουν από το νόημά τους που του δίνει με εξουσία το νέο πνεύμα της εποχής, ως μη διαθέσιμο μέρος της νέας ενιαίας κοινής γλώσσας. Η προσαρμογή γίνεται αυτόματα και ξαφνικά, σαν πυρκαγιά. Λίγο με την ίδια ταχύτητα με την οποία η «καλημέρα» που υιοθετεί πρώτα και κύρια κάθε Ιταλός πωλητής έχει αντικατασταθεί σε κάθε πόλη ή περιφερειακό περιβάλλον, χωρίς διάκριση κοινωνικής τάξης, από την «καλημέρα» που επιμένει μόνο σε ορισμένα ημι -έρημα χωριά της ενδοχώρας του Abruzzo και του Molise, ή της Λουκανικής Καλαβρίας, και ενώ η «καλησπέρα» που παραπέμπει στην επιθυμητή νυχτερινή διασκέδαση κάνει επίσης το δρόμο της με έπαρση, έστω και μόνο στην τηλεόραση.

Τώρα, σε αυτήν και σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις, η ευκολία προσαρμογής σε ορισμένα στιλιστικά χαρακτηριστικά που χαρίζει η «καλλιτεχνική κατεύθυνση» μπορεί τελικά να φαίνεται ακίνδυνη. Αλλά το πράγμα γίνεται μοιραίο όταν η αλλαγή στη γλώσσα που επιβάλλεται και εφαρμόζεται σύμφωνα με το σενάριο καθορίζει τη μετάλλαξη του εννοιολογικού μηχανισμού.

Γνωρίζουμε, για παράδειγμα, πώς τό καβάλημα, πρώτα τη νύχτα και στη συνέχεια ολοένα και πιο συντριπτική και αποκαλυπτική της ομοφυλοφιλίας, έγινε κάτω από τη σημαία του «φύλου», της μαγικής λέξης που έδωσε σε κάθε ορθό σκεπτόμενο το πιστοποιητικό κανονικότητας που αναπτύχθηκε για πρακτική που αντίκειται στη φύση και στη λογική. Μια πρακτική που ισχυρίζεται ότι βγαίνει από την αδιατάρακτη ιδιωτική κόγχη για να επιβληθεί με παθολογική αλαζονεία σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος και με αυτόν τον τρόπο να δείξει ακριβώς αυτή τη ριζική ανωμαλία που επιχειρήθηκε να διαγραφεί με στρατιωτική βία .

Για να μην αναφέρουμε την ανεπανόρθωτη πλέον εννοιολογική διαστρέβλωση που κρύβεται πίσω από την τυχαία και ακατάλληλη χρήση του όρου «νόμος» και τις ξεδιάντροπα δόλιες της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου κ.λπ.

Η ίδια λέξη χρησιμοποιείται για να υποδείξει αυτό που δεν έχει καμία σχέση με το πραγματικό της νόημα.Και αυτό ισχύει πρώτα και κύρια ακριβώς για εκείνες τις λέξεις που γεννήθηκαν γεμάτες εννοιολογική και συμβολική ουσία, επειδή προορίζονται να προστατεύσουν ιδανικά τα θεμέλια μιας κοινότητας, τους κανόνες της την επιβίωση και τις προβολές της στο μέλλον. Το κενό κέλυφος της λέξης γεμάτο με ψευδές περιεχόμενο παραμορφώνει επίσης το δοχείο, το οποίο γίνεται μια πιθανή κάψουλα δηλητηρίου. Η γλωσσική διαστροφή είναι μια καλή λύση για να κρατήσει τις μάζες υποδουλωμένες νά  οδηγούνται από την ηθική υποκρισία στην υπακοή μέσω του γνωστικού αφοπλισμού. Αλλά τότε είναι οι ίδιες οι αφοπλισμένες μάζες που εδραιώνουν την εννοιολογική κατάχρηση με τη διφορούμενη χρήση λέξεων και γίνονται φορείς αλλαγής στις κοινωνικές δομές.

Η απάτη, η υποκρισία, η αλαζονεία, η ύβρις δεν γεννήθηκαν σήμερα. Αλλά ό,τι στηρίζεται στον κορμό της ιστορίας σήμερα φέρεται στον φέρεται στόν ίδιο βαθμό όχι μόνο από τη δύναμη των καταστροφικών μέσων που έχουν στηθεί αθόρυβα, αλλά και λοξά από τη συνακόλουθη αμαύρωση κάθε κριτικής επίγνωσης, κάθε αυτονομίας κρίσης. Το πιο εντυπωσιακό από αυτά τα καταστροφικά αποτελέσματα είναι ότι το παθολογικό σταδιακά γίνεται κανονικότητα ακόμη και στη συλλογική συνείδηση.

Εδώ φαίνεται όλη η αδιαμφισβήτητη δύναμη του νέου πνεύματος της εποχής, ικανό να εξαλείψει ολόκληρα εννοιολογικά συστήματα καθώς και θεμελιώδη ηθικά πλαίσια που στο παρελθόν κατάφερναν να παραμένουν σταθερά στο φόντο των λίγο πολύ μοντέρνων μετασχηματισμών των εθίμων ή αυτά της ανακλώμενης σκέψης, των βραδυσεισμών που, παρά το γεγονός ότι σηματοδοτούσαν τις αλλαγές των εποχών, δεν είχαν καταφέρει να υπονομεύσουν τα θεμέλια πάνω στα οποία είχε χτιστεί ένας πολιτισμός.

Η σημαντική εικόνα του φαινομένου μπορεί να είναι αυτή των δέντρων που πετάχτηκαν στο έδαφος από έναν τυφώνα και δείχνουν τις μεγάλες ξεριζωμένες ρίζες που υψώνονται πάνω από τους κομμένους κορμούς. Μόνο που ο άνεμος σηκωνόταν τεχνητά από πάνω και υποστηρίχθηκε ασυναίσθητα από κάτω. Καταστρέφει ένα φυτό αιώνων, με την αποφασιστική βοήθεια όσων συνθλίβονται από την πτώση του.

Το διεστραμμένο σχέδιο που περιείχε η επιβολή των λεγόμενων εμβολίων μπόρεσε να πραγματοποιηθεί τέλεια, σε δύο στάδια, χάρη στα επιδιωκόμενα θύματα. Πρώτον χάρη στην τυφλή πίστη τους στη σωτήρια πρόνοια της εισαγόμενης επιστήμης. Τότε για τη σιδερένια θέλησή τους να μην γνωρίζουν τις θανατηφόρες συνέπειες του θαυματουργού φαρμάκου που στοιχίζει τόσες ζωές νέων σε μια σουρεαλιστική συνωμοσία σιωπής. Για άλλη μια φορά, η πραγματικότητα, όπως και η γοργόνα, είναι πολύ φρικτή για να τη δεις και, από φόβο μήπως πετρωθούμε από αυτήν, προτιμάμε να γυρίσουμε το κεφάλι αλλού. Κανείς δεν θέλει να μάθει ότι ο πατέρας του είναι κατά συρροή κακοποιός. Δεν καταλαβαίνουμε όμως ότι αγνοώντας το εσκεμμένα γινόμαστε συνυπεύθυνοι, αλλά και θύματα.

Ακόμη και οι σεξουαλικοί εκφυλισμοί που δημοσιοποιούνται ατιμώρητα συνοψίζουν καλύτερα τις γνωστικές παθολογίες των συγχρόνων και τη συμβολή τους στον θρίαμβο κάθε καταστροφικής τρέλας.

Ένας τερατώδης στόχος, όπως η νομιμοποίηση του παιδεραστού, που κρύβεται φρικτά ανάμεσα σε όλες τις πτυχές του διάσημου δυτικού πολιτισμού, δεν θα μπορούσε ποτέ να αποκτήσει προοπτική χωρίς μια αυξανόμενη ηθική υποβάθμιση, αλλά κυρίως χωρίς τη συνείδηση ​​της ευθύνης των εθνικών, διεθνών και υπερεθνικοί πολιτικοί θεσμοί, κρυμένων στη σκιά του σιδηρουργίου όπου θέλουν να ξανασφυρηλατήσουν τον κόσμο.

Εν τω μεταξύ, η μη σκεπτόμενη ευρέως διαδεδομένη ακόμη και μεταξύ των ημικαλλιεργημένων μεσοαστών τροφοδοτεί κάθε τρέλα με τη δική της αγωνία «επικαιροποίησης» και προσαρμογής στο νέο πνεύμα της εποχής, σύμφωνα με τις οδηγίες της σχετικής εφημερίδας.

Αλλά το νέο zeitgeist που αντικαθιστά την ελευθερία της σκέψης με την ελευθερία από τη σκέψη φυσάει παντού.

Η καταστροφική του δύναμη επηρεάζει το πεδίο του δικαίου όπου η λήθη του εννοιολογικού συστήματος και των αρχών που προκύπτουν από την αιωνόβια ανάπτυξη φαίνεται πλέον ολοκληρωτική.

Ξαφνικά, η ίδια αρχή, ο θεσμικός θεματοφύλακας ενός πολιτισμού και μιας απαραίτητης κατάθεσης για καλή κοινωνική ζωή, πιάνει την αξίνα και μετά εγκαθίσταται σε έναν άμορφο σωρό ερειπίων από τον οποίο θα αντλήσει, με τα λύματα των σημερινών ιδεών, τά νέα επαρκή νομικά μείγματα «στην τάξη της εποχής». Εν ολίγοις, ακόμη και ο νόμος, όπως και η τέχνη, χάνει τη μορφή του και γίνεται κάτι άλλο από τον εαυτό του, με συνέπεια την απώλεια της πρωταρχικής του λειτουργίας προστασίας από την αυθαιρεσία της εξουσίας, αυτή τη λειτουργία που τώρα στρέφεται ακριβώς στην αυθαιρεσία των εξουσιών. Η ερμηνεία του νόμου, ακόμη και της συνταγματικής, γίνεται κατάργηση του νόμου κατόπιν προηγούμενης εισήγησης των ΜΜΕ.

Τώρα, ακόμη και μια εκπληκτική εποικοδομητική οργή έχει το πλεονέκτημα να υποδεικνύει καλύτερα από οποιαδήποτε κλινική διάγνωση πώς η τρέλα που επιβάλλεται από ανώτερες εντολές τροφοδοτείται με ενθουσιασμό από σχολαστικούς εκτελεστές. Μπορούμε να γίνουμε μάρτυρες της αυτοφυλάκισης ατόμων θυμάτων τού κλίματος στα ολοκαίνουργια σπίτια τους χωρίς παράθυρα, ή μάλλον εξοπλισμένα μόνο με «αεραγωγούς» τόσο στενούς ώστε να εμποδίζουν τη διαφυγή ή, με σύνεση, ακόμη και την πιθανή αυτοκτονία. Στην πραγματικότητα, η απομόνωση απαντά και στα δόγματα της νέας θρησκείας σύμφωνα με τα οποία η μικρότητα των «φώτων» είναι απαραίτητη για τη σωτηρία του πλανήτη και της οικονομίας, που κατευθύνονται με αγάπη από τους καλικάντζαρους του Νταβός.

Επιπλέον, η τρύπα του όζοντος που παρήγαγε η λακ έκλεισε ευχάριστα μόνο όταν οι γυναίκες άφησαν τα μαλλιά τους κάτω για να καλύψουν την πούντα τους εκεί που δεν φτάνουν τα τατουάζ που αντικαθιστούν πλέον τα αντιοικονομικά υφάσματα. Ακόμη και το τεχνητό κρέας, το οποίο φαίνεται να γίνεται καλά ανεκτό από χορτοφάγους και ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων, θα συμβάλει στη σωτηρία του πλανήτη, αφού τα βοοειδή και οι χοίροι έχουν αποτραπεί από το να κρύψουν τον ήλιο με τις κακές αέριες εκπομπές τους. Εκπομπές που σύντομα θα απαγορευθούν με νόμο και για τον άνθρωπο.

Ήδη από αυτά τα λίγα παραδείγματα βλέπουμε ότι το νέο πνεύμα της εποχής φυσά πολύ δυνατά και επομένως δεν χρειάζεται να προβάλουμε καμία εγελιανή αντίσταση γιατί όλα είναι διαλεκτικά καλά. Ας ελπίσουμε ότι ο εφιάλτης θα τελειώσει σύντομα και ένας συνηθισμένος Basaglia θά επιστρέψει για να κλείσει αυτή τη φορά το υπαίθριο άσυλο, το οποίο έχει πλέον πολύ κόσμο, ενώ ένας νέος Άγιος Γεώργιος έφιππος θά τρυπάει με το φλεγόμενο σπαθί βυθισμένο στα σαγόνια του το τέρας του ισχυρού που κρατούν φυλακισμένη  την όμορφη ανυπεράσπιστη κυρία.

Το νέο πνεύμα της εποχής – Αναγνώριση (www-ricognizioni-it.translate.goog)