Γράφει εκπαιδευτικός σε κάποιο νησί του Αιγαίου,
έτυχε να διαβάσω το βιβλίο «Η Ασκητική της Αγάπης» αφιερωμένο στην πρόσφατα αγιοποιημένη (το αν είναι και αγιοκαταταγμένη το γνωρίζει μόνον ο Θεός) «Γερόντισσα Γαβριηλία».
Η αλήθεια είναι ότι το βιβλίο με εντυπωσίασε όταν έπεσε στα χέρια μου.
Τι απέραντη αγάπη για τους ανθρώπους κάθε θρησκείας (σχεδόν απουσίαζαν αναφορές σε ορθοδόξους, με εξαίρεση τα χρόνια στο τέλος της ζωής της). Τι ωραία που περιέγραφε την ζωή της στα βουδιστικά ή ινδουιστικά «κοινόβια». Όπως φαίνεται στο βιβλίο, η ίδια μπορούσε και λάμβανε (οτι κατά τη γνώμη της ήταν) το θέλημα του Θεού απευθείας, από μόνη της. Δεν φαίνεται να χρειαζόταν κανένα ορθόδοξο πνευματικό όλες αυτές τις δεκαετίες της ζωής της μέσα στις εστίες των ανατολικών αιρέσεων. Δεν θυμάμαι να ξεκαθαρίζει το βιβλίο τι ακριβώς έκανε σε όλα αυτά τα «μοναστήρια» ή κοινόβια των ανατολικών θρησκειών: διαλογισμό ή ορθόδοξη προσευχή;
Μάταια ένας φίλος θεολόγος από τη Θεσσαλονίκη προσπαθούσε
να με πείσει ότι ο π.Θεόδωρος Ζήσης είχε τότε καταφερθεί από την πρώτη στιγμή εναντίον του βιβλίου αυτού γιατί περνούσε το μήνυμα του οικουμενισμού: «όλες οι θρησκείες είναι οδοί σωτηρίας. Όλες οι θρησκείες σώζουν». Δεν μπορούσα να ανέχομαι να ακούσω τέτοιες «υπερβολές»! Συνέχισα να έχω τις ωραίες αναμνήσεις μου από το βιβλίο!
Τα επόμενα 2-3 χρόνια της ζωής μου,
λόγω κάποιων προσωπικών συγκυριών (έζησα κοντά στην θρησκευτική μειονότητα της Θράκης), και επηρρεασμένος από το βιβλίο αυτό βρέθηκα να αναζητώ το Ισλάμ και τον Βουδισμό. Ευτυχώς κάποια βιβλία δυτικών περιηγητών στο Θιβέτ ή την Ινδία, περιέγραφαν τελείως αντίθετα τις πραγματικές καταστάσεις εκεί, καταστάσεις που δεν είχαν καμία σχέση με τις ωραιοποιημένες παραστάσεις για τις ανατολικές θρησκείες και τους διδασκάλους-Γκουρού, που περιγράφονται στο βιβλίο για την «Γερόντισσα Γαβριηλία».
Αντίστοιχα η ανακάλυψη κάποια στιγμή για τα πόσα ψυχοφάρμακα καταναλώνουν οι γυναίκες της Θράκης που ακολουθούν το Ισλάμ, για να μπορούν να ανέχονται όσα γίνονται εκεί, με έκαναν ευτυχώς να ξυπνήσω από τις ρομαντικές διηγήσεις και τις εσφαλμένες εξωτερικές εικόνες. Μια γυναίκα ντυμένη σεμνά (με μαντήλα στο κεφάλι, με μακρυά φορέματα-ρούχα) που δεν μιλάει, δεν είναι απαραίτητα σεμνή και καλή. Της επιβάλλουν να είναι έτσι οι Τούρκοι ιμάμηδες που έρχονται κάθε Ραμαζάνι από την Τουρκία και τα ντόπια φερέφωνά τους. Διαφορετικά -αν τολμήσει να διαφοροποιηθεί, όπως τόλμησε μια Πομάκα σε πομακοχώρι της Ξάνθης- απομονώνεται κοινωνικά (δεν αφήνουν κανέναν να της μιλάει) και διαπομπεύεται στο χωριό μέχρι να αναγκαστεί να φύγει. Κάποια πράγματα τελικά δεν είναι τόσο «ρομαντικά» όσο φαίνονται εξωτερικά. Αλλά για να το διαπιστώσεις πρέπει να τα ζήσεις. Και για να τα ζήσεις χρειάζεται χρόνος για να δεις την αληθινή εικόνα.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά η γερόντισσα Γαβριηλία πλέον μου θυμίζει τόσο πολύ
προσωπικότητες στυλ π.Ανδρέα Κονάνου, π.Βαρνάβα Γιάγκου κλπ. Ατελείωτος λόγος για «αγάπη» από πράγματι χαρισματικούς ομιλητές που αξιοποιούν όσα συμβαίνουν στον σημερινό κουρασμένο και ταλαιπωρημένο δυτικό άνθρωπο, για να τον προσεγγίσουν και παράλληλα πλήρη απουσία των λέξεων «αμαρτία», «Δευτέρα Παρουσία», «Κόλαση», «Αιώνια Ζωή». Ποτέ δεν θα τους ακούσετε να μιλάνε ενάντια στις εκτρώσεις, ενάντια σε αιρετικούς, ενάντια στις προγαμιαίες σχέσεις, ενάντια στα διαζύγια που έγιναν η μάστιγα της κοινωνίας μας. Αντιθέτως καλλιεργούν έντονο προσωπικό ύφος, αγκαλιές και φιλήματα και συγκίνηση και χτίσιμο μιας προσωπικής σχέσης, με ποιον όμως; Με το εκάστοτε ρασοφορεμένο πρόσωπο και την δική του θρησκευτική προσέγγιση (σε όποιο βαθμό κι αν αυτή υφίσταται) ή με τον Τριαδικό Θεό; Τι λάτρευαν οι ανά τον κόσμο οπαδοί της «Γερόντισσας Γαβριηλίας»; Τον Θεό της ή την ίδια;
Η μοναχή Γαβριηλία είχε ως αρχή να μην μιλάει για τον Τριαδικό μας Θεό,
παρά μόνον αν της το ζητήσει κάποιος. Έβλεπε δηλαδή τους ανθρώπους να «πεθαίνουν» χωρίς Θεό και τους έδειχνε μόνον ανθρώπινη αγάπη; Τόσους χιλιάδες Ινδούς και Βουδιστές που γνώρισε; Τόσους λεπρούς που σαρκικά βοήθησε και ανακούφισε; Δεν τους λυπήθηκε να τους μιλήσει για τον αναστημένο Κύριό μας;
Κάνοντας διάφορες αναζητήσεις, έπεσα σε ένα βίντεο της Πειραϊκής Εκκλησίας, για την
«Γερόντισσα Γαβριηλία». Αν ακούσετε όλο το βίντεο, 45 ολόκληρα λεπτά, θα δείτε ότι το μόνο που της είπε τελικά ο «Άγιος Πορφύριος» ήταν ότι ο ίδιος θα πήγαινε στα Καυσοκαλύβια. Τίποτε άλλο δεν καταθέτει η «αυτήκοος μάρτυρας» της εκπομπής με τίτλο «Ο Άγ.Πορφύριος τηλεφωνεί στη γερόντισσα Γαβριηλία»!
Ο σημερινός άνθρωπος δεν θέλει να αγωνιστεί. Να λυγίσει τα γόνατα. Να κάνει μετάνοιες, να προσευχηθεί. Να σηκώσει τον δικό του σταυρό. Να διωχθεί. Προτιμά να διαβάζει -ή ακόμη καλύτερα να ακούει σε βίντεο- ρομαντικές ιστοριούλες κάπου ανάμεσα στο ζάπινγκ στην τηλεόραση και στην πλοήγηση στο διαδίκτυο.
Η αγιοποίηση της Γερόντισσας Γαβριηλίας ΒΟΛΕΥΕΙ. Βολεύει και δικαιολογεί άριστα εκατό (100) χρόνια Οικουμενιστικής προδοσίας.
Διαβάζουμε για την ζωή της εδώ :
«Το 1960 έφτασε στην Κοινότητα της Αναστάσεως του Κυρίου της Βηθανίας όπου και δέχτηκε την μοναχική κουρά. Μετά την τριετή δοκιμασία της ως μοναχή, η Παπαγιάννη έλαβε το όνομα Γαβριηλία.
Εν συνεχεία στάλθηκε στην Κοινότητα Ταϊζέ στη Γαλλία από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα».
Για όσους δεν γνωρίζουν, η οικουμενιστική «Κοινότητα» Ταϊζέ στη Γαλλία, ήταν αυτή που διοργάνωσε την πρόσφατη (30/9/2023) οικουμενιστική συμπροσευχή με τον Πάπα και τον Βαρθολομαίο (στην οποία φαίνεται στο βίντεο ορθόδοξοι επίσκοποι να προσκυνούν το χέρι του Πάπα), δείτε εδώ.
Όσο για τον Αθηναγόρα, που έστειλε την «γερόντισσα Γαβριηλία σην Κοινότητα Ταϊζέ», ήταν ο Μασόνος Πατριάρχης που προχώρησε στην «Άρση των αναθεμάτων» των αιρετικών παπικών και σε ένα σωρό άλλες οικουμενικές προδοσίες, με αποτέλεσμα στη συνέχεια, αρκετές μονές του Αγίου Όρους (αλλά και 3 επίσκοποι της Εκκλησίας τς Ελλάδος) να διακόψουν την μνημόνευσή του.
Πέρα από τα οικονομικά έσοδα, οι πιστοί παραμένουν μέσα στο μαντρί,
και οι λύκοι χασκογελούν κάτω από τις μάσκες τους.
απόσπασμα από :εδω
Ο ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ ΔΕΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΙ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΤΡΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ Ο ΟΜΟΡΦΟΣ. ΤΟ 1963 έγινε άρση αναθεμάτων αλλά η ύβρις είχε καί οπισθοδρομική ισχύ. Ενας δάσκαλος δέν μπόρεσε νά ζήσει τήν αγάπη πού διάβασε στό βιβλίο και απέδειξε ότι η Γερόντισα είναι βαλτή. Ο Ζήσης έπεισε όλους ότι συνεργάστηκε μέ τόν οικουμενισμό γιά χρόνια αλλά δέν ήταν οικουμενιστής. Εγραφε φλογερά ορθόδοξα κηρύγματα μέ τά οποία τύφλωναν τούς πιστούς αλλά ένιψε τάς χείρας του καί καθάρισε. Στίς αγιοκατατάξεις βρίσκουμε τόν Αγιο Παίσιο, τόν Πορφύριο καί τόσους παραδοσιακούς Αγιορείτες αλλά βολεύουν. Αγιομάχοι τού κώλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου