amethystos: π. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ - Αναλογικές Ταυτότητες

ΠΡΟΑΝΑΚΡΟΥΣΜΑ

Τό βιβλίο αὐτό ἀποτελεῖ τό τρίτο μέρος τοῦ βιβλίου μου, μέ τίτλο Analogical Identities: The Creation of the Christian Self. Βeyond Spirituality and Mysticism, in the Patristic Era, τό ὁποῖο ἐκδόθηκε ἀπό τόν Brepols τό 2019. Τά ὑπόλοιπα δύο μέρη τοῦ ἔργου μαζί μέ τά Παραρτήματα θά δημιουργοῦσαν, προστιθέμενα, ἕνα ἐξαιρετικοῦ ὄγκου Ἑλληνικό βιβλίο καί γι’αὐτό καί θά ἐκδοθοῦν στά Ἑλληνικά ὡς ξεχωριστό ἔργο.

Τό ἀνά χείρας βιβλίο ἐπιχειρεῖ μιά σύγχρονη ὁλοκλήρωση τῶν ἐρευνῶν πού ἀποτυπώθηκαν στό ἔργο μου Ἡ Κλειστή Πνευματικότητα καί τό Νόημα τοῦ Ἐαυτοῦ: ὁ Μυστικισμός τῆς Ἰσχύος καί ἡ ἀλήθεια Φύσεως καί Προσώπου (1999). Τό ἐρώτημα λοιπόν εἶναι: ὑπάρχουν ἄλλες Πατερικές πηγές τοῦ Ἑλληνο-δυτικοῦ ἐαυτοῦ (εἴτε τοῦ Χριστιανικοῦ, εἴτε τοῦ ὁμομήτριού του ἐκκοσμικευμένου), πέρα ἀπό αὐτό πού ἔχει παραδοσιακά ἀποκληθεῖ στή Δυτική καί Ἀνατολική Χριστιανική ἀνθρωπολογία «Πνευματικότητα» ἤ «Μυστικισμός» μέ τίς συνήθως προϋποτιθέμενες καί παρεπόμενες Πλατωνικές (ἤ ἀκόμη καί Ἀριστοτελίζουσες καί λοιπές φιλοσοφικές) συμπαραδηλώσεις καί τούς ἐπακολουθοῦντες ἀποκλεισμούς καί ...ἐκστάσεις – καί ποιές τυχόν καινούργιες προοπτικές μας ἀνοίγουν σήμερα οἱ πηγές αὐτές;

Τό ἀνθρωπολογικό ἀδιέξοδο στό ὁποῖο ἔχει κατά μεγάλο μέρος περιέλθει στά νεώτερα χρόνια ὁ Χριστιανικός (ἀκόμη καί στίς πιό «ἄθεες» ἐκδοχές τοῦ) Ἑλληνο-δυτικός θεολογικός καί φιλοσοφικός κόσμος, μέ τή χαρακτηριστική του δυσκολία νά ὁρίσει πειστικά εἴτε τήν ἀνθρώπινη οὐσία τοῦ ἑαυτοῦ ἐν γένει, εἴτε μεγέθη ὅπως τό ἀσυνείδητο, ὁ ναρκισσισμός, τό σῶμα ἤ ἡ διϋποκειμενικότητα (μέ συνεπόμενη τή δυσκολία προσανατολισμοῦ στήν ἠθική, τήν πολιτική, ἤ τήν ἐκπαίδευση, ἀλλά καί τήν καθημερινότητα), εἶναι ἀνυπερθέτως συνέπεια καί μιᾶς ὁρισμένης καί διαρκοῦσας μονομεροῦς καί ἀνεπαρκοῦς κατανόησης τῶν Βιβλικο-πατερικῶν πηγῶν του.

Εἶναι λοιπόν πιθανό ἕνα ἄλλο ἐγχείρημα σύγχρονης σπουδῆς τῆς ὑφῆς τοῦ Χριστιανικοῦ Ἑλληνο-δυτικοῦ ἑαυτοῦ, (τῆς μόνης δηλαδή συνεκτικά καί συγκροτημένα δομημένης ἀντίληψης περί ἑαυτοῦ πού ὑπῆρξε ποτέ) μέσα ἀπό τίς πηγές του; Στήν πραγματικότητα, μιά νέα καί ἑλκυστική παράταξη ἰδιοτήτων αὐτοῦ τοῦ ἑαυτοῦ, μέ ἄμεσες συνέπειες θεολογικές, φιλοσοφικές, ψυχολο- γικές, ἤ καί πολιτιστικές ἐμφανίζεται ἔτσι... Καί βέβαια, τό βιβλίο αὐτό δέν ἐπαρκεῖ γιά τήν περιγραφή ὅλων τῶν παραπάνω. Θά χρειασθεῖ κάποια συνέχεια μέ ἄλλα ἔργα, τό πρῶτο τῶν ὁποίων, σέ ἑλληνική μετάφραση, θά ἐμφανισθεῖ, σύν Θεῶ, σύντομα.

Σκοπός δέ τῆς σπουδῆς αὐτῆς δέν μπορεῖ νά εἶναι παρά ὁ ὑπαρξιακός ἀναπροσανατολισμός τοῦ Ἑλληνο-δυτικοῦ ἑαυτοῦ σήμερα, πέρα ἀπό κρυμμένες παγίδες καί ἀδιέξοδα της σύγχρονης ἐπιστημονικο-μυθικῆς μεταφυσικῆς ἀνθρωπολογίας (ὅπως τήν ἀποκαλῶ στό βιβλίο μου Ἡ Ἀνοικτή Ἱστορία καί οἱ ἐχθροί της: ἡ ἄνοδος τοῦ Βελούδινου Ὁλοκληρωτισμοῦ, τό ὁποῖο ἐκδίδεται σχεδόν ταυτόχρονα ἀπό τίς ἐκδόσεις Ἁρμός, καί τοῦ ὁποίου βιβλίου τό παρόν ἔργο ἀποτελεῖ τό πρῶτο καί ἄμεσο φιλοσοφικο-θεολογικό ἐγχείρημα ἀπάντησης κάποιων ἀπό τά πιό συνταρακτικά προβλήματα πού τό πρῶτο θέτει), ἡ ὁποία ἀνθρωπολογία ἐπέρχεται ἀκάθεκτη ὅσο καί ἀδιερώτητη, ἀποκαλύπτοντας τό δυσοίωνο καί δύσβατο μέλλον τοῦ σύγχρονου Ἑλληνο- δυτικοῦ στοχασμοῦ.

Ὁ ὅρος «Ἑλληνο-δυτικός», τόν ὁποῖο ἐπιχειρῶ τά τελευταῖα χρόνια νά εἰσάγω στή διεθνῆ θεολογική συζήτηση χρειάζεται ἴσως καί αὐτός κάποια διευκρίνηση. Μετά τή «Βαβυλώνεια αἰχμαλωσία» τῆς Ὀρθόδοξης θεολογίας[ΤΡΕΜΠΕΛΑΣ, ΡΩΣΗΣ....], ὅπως ὀρθά τήν περιέγραψε τόν περασμένο αἰώνα ὁ π. Γεώργιος Florovsky, μιά δραστηριότητα ἐπανανακάλυψης τῶν Ἑλληνικῶν Πατερικῶν πηγῶν τῆς Ὀρθόδοξης ἐμπειρίας καί θεολογίας ἀκολούθησε. Ὁ Florovsky βεβαίως δέν ὑπῆρξε οὔτε...Ἑλληνομανής, οὔτε... Ἀντι-Βιβλικός, οὔτε κἄν... Πατρομανής καί Ὀρθοδοξολάγνος ὅπως κάποιοι νεώτεροι ἀστόχαστα τοῦ καταλογίζουν. Ὑπῆρξε, ἀντιθέτως, ἕνας ἄνθρωπος μέ σπάνια αἴσθηση (Ἁγιοπνευματική, θά ἔλεγα ἀνεπιφύλακτα) του οὐσιώδους στό θεολογικό καί ἐκκλησιαστικό γεγονός καί ὁδηγήθηκε ἀκριβῶς ἀπό τήν αἴσθησή του αὐτή σέ κάποιες ἀπό τίς θεμελιώδεις πηγές τοῦ γεγονότος αὐτοῦ. Γιά ὅσους γνωρίζουν πράγματι τό ἔργο του, εἶναι ἀπολύτως σαφές πώς ἡ πρότασή του δέν συνίστατο οὔτε σέ κάποια Πατρολογική ἠχολαλία, οὔτε σέ μιά (ψευδο-)θεολογία τῆς ἐπανάληψης, ἀλλά στήν ἐπανεύρεση τοῦ Πατερικοῦ τρόπου τοῦ θεολογεῖν, τοῦ πνεύματος τῆς θεολογίας δηλαδή καί ὄχι ἁπλῶς τοῦ γράμματος. Μέ τόν τρόπο αὐτό, Πατερική θεολογία παράγεται φυσικά καί στίς μέρες μας...

Ὁ Florovsky εἶχε κάμποσους μαθητές, καί, μαζί μέ τόν Lossky, ὁ ὁποῖος ἐργάσθηκε οὐσιαστικά καί αὐτός στήν ἴδια θεολογική κατεύθυνση, εἶναι ὑπεύθυνοι, [μαζί μέ ἄλλους, ὅπως ὁ π. Δημήτριος Staniloae στή Ρουμανία, ἤ ὁ π. Ἰουστίνος Πόποβιτς (ἤδη ὅσιος Ἰουστίνος ὁ Νέος) στή Σερβία], γιά τή Νεο- πατερική, ὅπως ὀνομάσθηκε, θεολογική προοπτική – ἡ ὥρα τοῦ π. Σεργίου Bulgakov, μέ τά ἀνοίγματα καί τίς, γόνιμες καί μή, θεολογικές του ἀκροβασίες, ἦλθε ἀργότερα, μετά τίς μεταφράσεις τῶν Ρωσσικῶν ἔργων του, στά Γαλλικά ἀπό τόν K. Andronikoff καί στά Ἀγγλικά ἀπό τόν Boris Jakim. Ἡ νέα προοπτική ἔγινε δεκτή μέ ἐνθουσιασμό, ἀπεδείχθη ὅμως λιγότερο αὐτονόητη καί εὔπλοος ἀπό ὅ,τι στήν ἀρχή ἐπιστεύ- θη. Στήν πραγματικότητα, ἐξάλλου, κάποιοι ἀπ’ ὅσους ἐμφανίζουν ἑαυτούς ὡς κληρονόμους πνευματικούς τοῦ Florovsky, ἔχουν ἀθετήσει κάποιες ἀπό τίς βαθύτερες ἀρχές τοῦ διδασκάλου μέ τό πρόσχημα τῆς καλύτερης ἐφαρμογῆς τους... Ἐπιπροσθέτως, τά πράγματα ἔχουν, σέ μιά-δυό γενιές, τόσο ἀλλάξει, πού ἡ Φλορόφσκεια προοπτική μοιάζει ἄχθος καί βάσανο γιά πολλούς – ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία διέρχεται σήμερα μιά πολύ βαθύτερη κρίση ταυτότητας, τήν ὁποία καθιστᾶ βαρύτερη τό τεράστιο πρόβλημα πολιτιστικῆς μειονε- ξίας τῶν Ὀρθοδόξων θεολόγων ἀπέναντι στήν (Ἀγγλοαμερι- κανική κυρίως, ἀλλά ὄχι μόνον) Δύση, μέ τούς Ἕλληνες μάλιστα νά σέρνουν τόν χορό! Οἱ δέ θεολόγοι τῆς «γενιᾶς τοῦ '60», οἱ ἐμφανίζοντες ἑαυτούς ὡς μαθητές τοῦ Florovsky, τιμῶνται μέ οὐρανομήκεις ἐπευφημίες ἀπό κάποιους ἀπό τούς παραπάνω, ἀκριβῶς ἐπειδή θεωροῦν (καί στόν βαθμό πού θεωροῦν) ὅτι οἱ πρῶτοι ἀθέτησαν τό πνεῦμα τοῦ δευτέρου – το ὁποῖο πνεῦμα οἱ νεώτεροι αὐτοί δέν κατανοοῦν συνήθως παρά μόνον ὡς μιά καρικατούρα παραδοσιαρχικῆς λατρείας τοῦ γράμματος!

Ἄς προστεθεῖ σ’ αὐτό καί ὁ διαφαινόμενος, σχεδόν συνειδητός καί ὁμολογούμενος βαθμιαῖος φιλελεύθερος ἐκπροτεσταντισμός ἑνός ὄχι εὐκαταφρόνητου μέρους τῆς Ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας σήμερα, ἕνα φαινόμενο συγκλονιστικό μά ὄχι ἀναπάντεχο, μέ τό ὁποῖο θά ἀσχοληθοῦμε συστηματικά ἀλλοῦ. Τό πρόβλημα τό ὁποῖο δημιουργεῖ αὐτή ἡ ἐπιδεινούμενη πνευματική κάμψη τῆς σύγχρονης Ὀρθόδοξης θεολογίας στίς μέρες μας, εἶναι ἀκριβῶς τό ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι θεολόγοι πού τήν προάγουν – καί μάλιστα τήν προτείνουν ὡς πηγή δημιουργικῆς ἔμπνευσης– ὁμοιάζουν ὅλο καί λιγότερο ἱκανοί νά ἐπικοινωνήσουν γόνιμα μέ τό πνευματικό παρελθόν τους, καί, ὡσεί παραλελυμένοι ἐνώπιον μιᾶς μυθοποιημένης μετανεωτερικότητας, ἀδυνατοῦν ἔντρομοι νά φαντασθοῦν ὅτι στήν παράδοσή τους ὑφίστανται ἔννοιες καί τροπισμοί οἱ ὁποῖοι εἶναι δυνα- τόν νά ἀνοίξουν στήν κυριολεξία νέους δρόμους στόν σημερινό στοχασμό, ἁρμοδίως ἑρμηνευόμενοι. Γίνονται ἔτσι εὐλαβεῖς ἱεραπόστολοι τῆς μετανεωτερικότητας αὐτῆς, μιᾶς καί.... «η Ὀρθοδοξία οὐδέποτε συναντήθηκε μέ τή μετανεωτερικότητα», ὅπως ἰσχυρίζονται, γιά νά βρεῖ προφανῶς τήν εὐτυχή της μετάλλαξη σ’ αὐτήν...

Τό βιβλίο αὐτό, ὅπως καί τό πολύ ἐκτενέστερο Ἀγγλικό πρωτότυπό του, ἀδιαφορεῖ γιά τά ἐν προκειμένω τεκταινόμενα, θεωρώντάς τα μᾶλλον ὡς ἀπότοκα πνευματικοῦ ἀποπροσανατολισμοῦ (ἄν ὄχι καί διανοητικῆς μετριότητας, ἀνάλογης μέ τήν ἀντίθετη ροπή, αὐτήν τοῦ θριαμβολογικοῦ δοξασμοῦ τῆς «Ὀρθόδοξης παράδοσης» μέ πλήρη ἰδεοληπτικό ἀφανισμό ὅλων τῶν «Δυτικῶν» θεολόγων καί στοχαστῶν συλλήβδην). Ἐπιπλέον, ἀκόμη πιό «εὔελπι ἐπί τοῖς δεινοῖς», κατά Θουκυδίδη, θεωρεῖ πώς, στήν πραγματικότητα, εὐρισκόμαστε στή στιγμή νά ἐπιχειρήσουμε τό δεύτερο, μετά τόν Florovsky καί τούς ἄλλους, βῆμα – τό ὁποῖο μάλιστα δικαιώνει καί τήν πραγματική ἔσχατη μέριμνά τους. Καί τό βῆμα αὐτό ἔγκειται στήν ἐπαναφορά τῆς τεθραυσμένης ἐπίγνωσης πώς, πράγματι, ὁ Χριστιανικός κόσμος εἶναι ἕνας καί ἑνιαῖος, ὁ ἕνας Χριστιανικός Ἑλληνο-δυτικός κόσμος. Ὅλες οἱ τυχόν πνευματικές διαφορές εἶναι ὄντως διαφορές, πού ὅμως συμβαίνουν μέσα στόν ἕνα αὐτόν κόσμο, ὁ ὁποῖος ὁμιλεῖ, ἀκόμη καί ὅταν διαφωνεῖ, τήν ἴδια ἀκριβῶς γλώσσα καί οἱ ἐντός του ἀποκλίσεις στήν πραγματικότητα εἶναι λιγότερες ἀπό τίς συγκλίσεις.

Ἔτσι, παρά τίς διαφορές τους, ὁ Γρηγόριος Παλαμᾶς καί ὁ Θωμᾶς Ἀκινάτης μποροῦν νά συνομιλήσουν μέ ἄνεση πράγματι (καί αὐτό ὄντως συνέβη κατά τήν εὐρεία μετά-Παλαμική περίοδο), οἱ δέ τυχόν διορθώσεις συμβαίνουν μέσα σέ ἕναν καί τόν αὐτό πνευματικό κόσμο, κοινόν καί στούς δύο. Εἶναι μέ αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἔννοια πού, ἀνθρωπολογικές προτάσεις προερχόμενες ἀπό τήν μία ἄκρη τοῦ κόσμου αὐτοῦ, ἀφοροῦν ἀπολύτως καί στήν ἄλλη ἄκρη, ἡ ὁποία μάλιστα συχνά τίς ἔχει ἤδη, θεολογικά ἤ φιλο- σοφικά προαισθανθεῖ ἤ καί προετοιμάσει. Ἡ παλαιά διαλεκτική Ἀνατολῆς-Δύσης δέν ἔχει πλέον τό νόημα πού ἴσως εἶχε κάποτε καί θά πρέπει νά ἀντικατασταθεῖ μέ τήν ἐσωτερικήν αὐτή σχέση, ἡ ὁποία φυσικά εἶναι παντελῶς ξένη πρός κάθε μορφῆς ἐξομοιωτική πολτοποίηση τῶν διαφορῶν, ὅπου πράγματι αὐτές ὑπάρχουν. Μέ τόν τρόπον αὐτό (καί μόνον ἔτσι) ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία ἐπανακάμπτει στή σύγχρονη οἰκουμενική συζήτηση – διά τῆς βασιλικῆς ὁδοῦ μάλιστα, μετά καί ἀπό τή Δυτική ἐπίσης «ἀνακάλυψη» τῶν Ἑλλήνων Πατέρων, ἤδη κατά τόν περασμένον αἰώνα.

Ἡ στάση καί μέθοδος συνεπῶς αὐτή ἀντιπαρατίθεται ἐπίσης καί σέ ἀνάλογα σύνδρομα περιθωριοποίησης τῆς Ἑλληνικῆς πλευρᾶς τοῦ Ἑλληνο-δυτικοῦ θεολογικοῦ κόσμου, ὁρατά σέ παλαιότερους, ἀλλά, δυστυχῶς καί σύγχρονους Δυτικούς συγγραφεῖς, Ρωμαιοκαθολικούς κυρίως, συνήθως μέ τήν μορφή τῆς ὑπα- γωγῆς τῆς Ἑλληνικῆς Πατερικῆς θεολογικῆς παραγωγῆς σέ δῆθεν Δυτικές ἐπιδράσεις, μέ βεβιασμένα ἐπιχειρήματα, ὅπου, αἴφνης, ὁ Μάξιμος Ὁμολογητής καθίσταται εὐγνώμων μαθητής τοῦ... Αὐγουστίνου, ἐνῶ ὁ Παλαμᾶς ἐλάχιστος προσκυνητής τοῦ Duns Scotus κ.λπ... Πρόκειται καί ἐδῶ γι’αὐτό πού ὀνομάζω «πολιτιστικοί πόλεμοι», μέ Ὁμολογιακή μεταμφίεση ἐν προκειμένω, πού συντρίβουν ὅμως ἐξίσου τό βάθος, τήν πρωτοτυπία καί τήν ἐλευθερία κάθε γνήσιας θεολογικῆς ἐπίγνωσης...

Σέ κάθε περίπτωση, ὅπως τό ἔχουν ἤδη ἐπισημάνει διαπρεπεῖς σημερινοί Εὐρωπαῖοι στοχαστές, ἀπό τόν Marion καί τόν Taylor, ὡς τόν Caputo, τόν Kearney, τόν Lacoste, τόν Milbank, τόν Ward, ἤ τήν Pickstock, οἱ θεολογικές πηγές τοῦ Ἑλληνο-δυτικοῦ ἑαυτοῦ ὑπόσχονται συνταρακτικές νέες προοπτικές λύσεων γιά τίς σημερινές ἀνθρωπολογικές δυσκολίες ἤ καί ἀδιέξοδα. Αὐτό πού δέν φαίνεται νά γνωρίζουν οἱ παραπάνω ὡστόσο εἶναι ἡ πιθανή συνεισφορά τῆς Ἑλληνικῆς θεολογικῆς πλευρᾶς στήν ἀναζήτηση αὐτή – ὄχι σέ ἀντίθεση πάντοτε πρός τίς Δυτικές προσπάθειες, ἀλλά πάντοτε μέ ἐκπληκτική πρωτοτυπία, δημιουργικότητα καί φρεσκάδα.

Εὐχαριστῶ τίς ἐκδόσεις Ἐν πλῶ γιά τήν πρόθυμη ἀνάληψη αὐτῆς τῆς ἔκδοσης. Εὐχαριστῶ ἐπίσης τήν Ἄννα Λουδοβίκου γιά μιά πρώτη Ἑλληνική μετάφραση αὐτοῦ τοῦ βιβλίου – κρατῶ ἀπολύτως τήν εὐθύνη τῶν τελικῶν διατυπώσεων.

π. Νικόλαος Λουδοβίκος Χορτιάτης Θεσσαλονίκης, Ἰούνιος 2020

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Προανάκρουσμα
1. Ζυγίζοντας τόν Χριστιανικό ἀνθρωπολογικό (Νεο) Πλατωνισμό στήν Ἀνατολή καί τή Δύση
2. Μεσαιωνικά ἐπακόλουθα
3. Ἡ Αὐγουστίνεια εὐτυχία τοῦ Descartes καί πέρα ἀπό αὐτή
4. Ἡ Θέληση γιά δύναμη καί ὁ Νιτσεϊκός ὀβελίσκος: ἕνα αὐτόνομο Ἄπειρο
5. Ἐνστάσεις σοφές καί ἄσοφες: μιά παρένθεση
6. Τό Θέλημα γιά Ὁμοούσιο: τό Πλοῖο στήν Ἀνοικτή Θάλασσα
7. Ἡ Καρδιά τοῦ Ὠκεανοῦ: ἡ Ποίησις ἑνός νέου Ἑαυτοῦ
8. Μιά Ἀναλογική Ταυτότητα
Παραρτήματα
1. Πέρα ἀπό τόν Ὀρθόδοξο περσοναλισμό: Νέοι προβληματισμοί γιά τή θεολογική σημασία τοῦ ἑαυτοῦ
2. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ ἀφιερωμένου σώματος
3. Περί μιᾶς συκοφαντικῆς «κριτικῆς» ἤ ἡ Ὀρθόδοξη ἀνθρωπολογία σέ διερώτηση

Πηγή: https://www.romfea.gr/oi-biblioparousiaseis/40579-nea-kukloforia-analogikes-tautotites

Ο ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΕΚΛΕΨΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΤΥΣΕ ΜΕ ΤΟ ΧΑΙΝΤΕΓΚΕΡΙΑΝΟ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ Ο ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΠΙΣΤΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΤΟΥ ΠΟΠΠΕΡ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΟΡΟΣ ΚΛΕΒΕΙ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΑΙΝΤΕΓΚΕΡ ΚΑΙ ΤΟ ΝΤΥΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΑΡΑΒΙΚΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ ΠΟΥ ΥΙΟΘΕΤΗΣΕ Ο ΑΚΙΝΑΤΗΣ.

ΜΙΑ ΣΤΥΓΝΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΖΗΖΙΟΥΛΑ.

amethystos

Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2023

π. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ - Αναλογικές Ταυτότητες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου