Μια πολιτιστική αλλαγή γιγαντιαίων διαστάσεων θα προκύψει από αυτόν τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή.
Οι τρεις αβρααμικές θρησκείες θα κλονιστούν στα θεμέλιά τους, ολόκληρο το βιβλικό κείμενο θα τρέμει.
Αναδεικνύεται ότι αυτό υποστηρίζει μια αντίληψη για αίμα και χώμα που μας ταξιδεύει πίσω σε έναν φυλετικό κόσμο. Υπάρχει ένας Θεός που δίνει μια γη σε έναν λαό που μεταβιβάζει αυτό το δικαίωμα μέσω του αίματος. Μια αντίληψη παρεκκλίνoντος ρατσισμού, που γεννά αρχαϊκό φυλετικό φανατισμό.
Ένας ρατσισμός που επιβιώνει ακόμα και μετά το τέλος της θρησκείας και μετά τον θάνατο του Θεού.Πολλοί Εβραίοι και Ισραηλινοί είναι άθεοι, αλλά συνεχίζουν να χτίζουν την ταυτότητά τους μέσω γενετικής μετάδοσης.
Η ταυτότητα είναι το αίμα του Αβραάμ, που μεταδίδει την
αίσθηση του ανήκειν, την αίσθηση της υπόσχεσης. Μια υπόσχεση που συνδέεται με το αίμα, από το οποίο προέρχεται το δικαίωμα στη γη, σε ένα οικόπεδο.
Και αυτό εισβάλλει στην πολιτική, δημιουργώντας βραχυκυκλώματα των οποίων την εκτροπή δεν παρατηρούμε γιατί έχουμε συνηθίσει τα πάντα. Έτσι ο Blinken μπορεί να πάει στο Ισραήλ και να πει ότι είναι εκεί ως "εθνικά" Εβραίος.
Σώπασαν όλοι. Ωστόσο, είναι η ιδέα της φυλής που επανέρχεται στη μόδα και κυκλοφορεί. Η ιδέα της εθνότητας. Η οποία μετά εξαπλώνεται, μολύνει τους πάντες και ο καθένας στη συνέχεια υπερασπίζεται τη δική του εθνότητα. Η αρχή του πολέμου.
Ας σκεφτούμε αν κάποιος μιλούσε ως εθνικά Ιταλός. Ή ως εθνικά Γερμανός. Θα στέκονταν όλοι όρθιοι.
Στην πραγματικότητα όλοι αστειευτήκαμε όταν το έκανε κάποιος ελαφρώς αφελής Ιταλός πολιτικός. Οι ίδιοι άνθρωποι που τώρα σιωπούν μπροστά σε αυτή την εξάπλωση του εθνομηδενισμού αστειεύτηκαν γι' αυτό.
Πόσο σιωπηλός είναι αυτός ο γελωτοποιός της εξουσίας που είναι ο Μπενίνι. Θυμόμαστε τη σκηνή που κοροϊδεύει την ιταλική φυλή. Και έχει δίκιο να το κάνει. Ας φανταστούμε όμως τώρα που μεταγλωττίσαμε την ίδια σκηνή, ότι ο Benigni είπε «καθαρή εβραϊκή φυλή». Γιατί δεν μπορούμε να γελάμε με αυτές τις ανοησίες όταν το λέει ένας Εβραίος;
Υπάρχει ένα είδος απαγόρευσης για την κριτική του εβραϊκού πολιτισμού. Μα γιατί; Όλοι οι πολιτισμοί επικρίνονται. Γιατί δεν μπορεί να είναι ο εβραϊκός; Πρέπει να σεβαστούμε όλους τους πολιτισμούς, αυτόν των Ναβάχο, των Ογδόντα Οκτώ, ακόμη και τον Εβραϊκό. ΧΩΡΙΣ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ. Αλλά η ανοησία παραμένει ανοησία. Αν μια κουλτούρα λέει ότι ο κόσμος στέκεται στους ώμους ενός ελέφαντα, το σέβομαι, αλλά εξακολουθώ να το πιστεύω ότι είναι ανοησία. Και αν ένας πολιτισμός λέει ότι αυτή η γη μου δόθηκε από τον Θεό, το σέβομαι, αλλά αυτό το θεωρώ ανοησία.
Κι όμως, ενώ επικρίνουμε τα πάντα, φαίνεται ότι η εβραϊκή κουλτούρα δεν μπορεί να υποβληθεί σε κριτική.
Η απαγόρευση εξακολουθεί να ισχύει, ένα αρχαϊκό υπόλειμμα: είναι μια εκδήλωση του Θεού, και αυτό ισχύει και για τους Εβραίους και τους Χριστιανούς και τους Μουσουλμάνους. Τότε ο αγώνας είναι να καταλάβουμε σε ποιον -για να αναφέρω τον Λέσινγκ- ο ετοιμοθάνατος πατέρας έδωσε το πραγματικό δαχτυλίδι.
Ίσως όμως ο πατέρας κράτησε το αληθινό δαχτυλίδι για τον εαυτό του, ίσως το κατέστρεψε, κάλεσε έναν Φρόντο που το έλιωσε, για να αποτρέψει κάποιο τρελό κεφάλι να διεκδικήσει την κληρονομιά.
Ποιος είναι τότε ο κληρονόμος των θείων πραγμάτων; Ο Φίλων αποκλείει ότι είναι αυτοί που ζουν «τη ζωή του αίματος» και λέει κάτι σημαντικό που απελευθερώνει τις αβρααμικές θρησκείες από τη μυθολογία του αίματος και του εδάφους: "Αυτός που «βγήκε έξω» πρέπει να λέγεται όχι μόνο «προφήτης, αλλά προφήτης Θεός», δηλαδή Ισραήλ, που σημαίνει αυτός που βλέπει τον Θεό".
Σε αυτό που σήμερα ονομάζεται Ισραήλ δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά, μόνο μια φυλετική παλινδρόμηση, η επιστροφή της λατρείας του αίματος και του εδάφους. Η λατρεία των γονιδίων, της βιολογίας. Για άλλη μια φορά λατρεύουμε το χρυσό μοσχάρι. Που δεν είναι μυστηριώδες πράγμα σημαίνει ότι λατρεύουμε ανοησίες. Μετά μπορούμε να το καρυκεύσουμε με μαθημένα αποσπάσματα, με σοφισμούς, αλλά μπροστά στον ψυχρό λόγο είναι απλώς ανοησίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου