ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ (2)

  ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ AΠΟ : ΔΕΥΤΕΡΑ 27 ΙΟΥΝΙΟΥ 2022

ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ

Ας ξεκινήσουμε τώρα λοιπόν την θλιβερή μας και σύντομη γι’αυτόν τον λόγο, πορεία στο κείμενο του Λουδοβίκου. Ξεκινά αμέσως με την ιστορικότητα ανθρώπων και πραγμάτων. «Τα μεγάλα πράγματα που λέμε στην Εκκλησία και στο Σύμβολο της πίστεως δοκιμάζονται ξανά εδώ και τώρα. Οι μεγάλοι θεολόγοι της εποχής μας που, έτυχε να συναντήσει ήταν όλοι μεγάλοι αναζητητές της αλήθειας. Οι οποίοι συντονίσθηκαν με τις μεγαλύτερες και πιο ουσιαστικές λαμπρές στιγμές αυτής της αλήθειας. Έτσι η ζωή αποκτά περιεχόμενο και ο καθένας μπορεί να δώσει νόημα στην ζωή αυτή». Πρίν προχωρήσουμε ας προσέξουμε την έννοια του συντονισμού. Η οποία παραπέμπει στις αρμονίες της μουσικής. Στο διαπασών που κατασκευάζει τις σύγχρονες μελωδίες με τις οποίες ντύνονται οι σκοτεινοί στίχοι των μεγάλων μουσικών επιτυχιών της εποχής μας και όχι μόνον. Ο συντονισμός αυτός είναι το περιεχόμενο της ηδονής. Η οποία προέρχεται από την δόνηση! Εάν ο Θεός είναι η αλήθεια και συντονιζόμαστε μαζί του, τότε μιλάμε για έναν παθητικό Θεό. Για έναν μειωμένο Θεό, όχι ταπεινό. Έναν Θεό ο οποίος δεν διακονεί αλλά υπηρετεί σε μία σχέση στην οποία διαλεκτικά, κατά τον Χέγκελ, ο άνθρωπος από δούλος έγινε αφέντης.

Απουσιάζει αμέσως η πίστη. Το μόνο ζητούμενο από το Ευαγγέλιο για την Σωτηρία μας. Και στην θέση της υπάρχουν τα δύο a priori κάθε δυνατής κατανοήσεως, κάθε σκέψεως, του Κάντ. Ο χώρος και ο χρόνος. Εδώ και τώρα. Η ουσία του εγωκεντρισμού και της εκκοσμικεύσεως. Ο λόγος για τον οποίο εγκατελείφθη η πίστη. Η οποία είναι αοράτων υπόστασις. Αυτή την έλλειψη πίστεως ο σύγχρονος κόσμος ονομάζει εμπειρία. Σε αντίθεση με την εμπειρία των Αγίων, την θεοπτία, ή την θέωση. (Αυτό είναι το περιεχόμενο ή η ουσία της θεώσεως, η θεοπτία, κάτι που ξεχάστηκε εντελώς στην εκκοσμικευμένη εποχή μας και η θέωση κατέληξε να είναι μία κενή λέξη).

Η θεολογία λοιπόν είναι η ερμηνεία των Ιερών κειμένων. Τα οποία εκφράζουν και κρύβουν την αλήθεια. Και μία σωστή ερμηνεία αυτής της αλήθειας ισοδυναμεί με την Σωτηρία του Κυρίου, με την υιοθεσία. Μία σωτηρία sola scriptura. Ο διανοούμενος και ο συγγραφεύς στην θέση του προφήτου. Και η ερμηνεία η οποία συνιστά το σύγχρονο υποκείμενο, στην θέση της χάρης του Κυρίου. Φυσικά απομένει ο αγιασμός του σώματος από το Άγιο Πνεύμα για να ολοκληρωθεί η προτεσταντικήΑρχή με Ορθόδοξο τρόπο με την προσδοκία της Αναστάσεως.

Σήμερα η αλλοίωση του Συμβόλου της πίστεως είναι απόλυτη!

Ματαίως ακούγεται ακόμη στην Θ. Λειτουργία. Σαν Θεός νοείται ο Πατήρ. Δεν διακρίνονται πλέον ο Θεός και ο Πατήρ όπως ακριβώς το εμπνεύστηκαν οι Πατέρες! Πιστεύω εις Έναν Θεόν. Έναν Θεό που είναι Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Σήμερα ερμηνεύεται ως εξής: πιστεύω εις έναν Θεόν Πατέρα! Αυτή είναι η σύγχρονη εξέλιξη του Filioque. Η αποθέωση της απορρίψεως της Θεότητος του Αγίου Πνεύματος, στην οποία στηρίζεται η Λατινική αίρεση! Γι’αυτό και στην συνέχεια του κειμένου του ο Λουδοβίκος λέει: «Ο Πατήρ υπάρχει επειδή υπάρχει ο Υιός. Ονομάζεται με το όνομα ενός άλλου. Ο Πατήρ είναι Πατήρ, που σημαίνει ο Υιός.»

Και το Άγιο Πνεύμα Λουδοβίκο; Δεν υπάρχει;! Όπως διδάσκει και η Λατινική κακοδοξία το Άγιο Πνεύμα είναι η αγάπη ανάμεσα στον Πατέρα και στον Υιό. Δεν υπάρχει η υπόσταση του Αγίου Πνεύματος. Θα αποκτήσει υπόσταση μόνον αγιάζοντας το ανθρώπινο σώμα. Το όργανο της ανθρώπινης αγάπης. Αγιάζοντας τις επιθυμίες και τα συναισθήματα του ανθρώπου!

Όταν ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ομολογεί, ο εμός Χριστός δεν εννοεί ότι ο Χριστός είναι δικός μου, δικός του. Εννοεί τον Χριστό ο οποίος γεννήθηκε κατά Χάριν εν τω κρυπτώ της καρδιάς. Και σ’αυτόν τον Χριστό αναπαύεται και ολοκληρώνεται η κίνηση του Αγίου πνεύματος. Και τοιουτοτρόπως ο άνθρωπος αποκτά κατά χάριν την υιοθεσία, γίνεται μέλος του σώματος του Χριστού! Δεν αγιάζει το Άγιο Πνεύμα το σώμα μου, δεν εγκαθιδρύει πολλούς Χριστούς. Για να χρειαστεί να τους ενώσουμε τώρα, επειδή παράγινε το κακό. Αυτή η σκοτεινή οντολογική ένωση κτιστού και ακτίστου καταργεί το κατά Χάριν, την ελευθερία Θεού και ανθρώπου, που τόσο εξυμνείται σήμερα.

Αυτή η οντολογική ένωση προσδοκά και επιδιώκει την αφθαρσία. Τον καρπό του δένδρου της ζωής που είναι ο λόγος για τον οποίο εκδιώχθηκε ο Αδάμ από τον παράδεισο. Για να μην καταστήσει την αμαρτία αιώνιο. Διότι ο καρπός του δένδρου αυτού, που είναι ο Κύριος βρίσκεται πέραν του καλού και του κακού, είναι η αγάπη του Θεού εξ όλης της ψυχής και εξ όλης της διανοίας και η αγάπη του πλησιόν ως σεαυτού! (Και τώρα που κατήργησε την ψυχή ο Λουδοβίκος τι θα κάνουμε με την εντολή του Κυρίου;; Η αγάπη του πλησίον μας ως σεαυτού δεν εννοεί το μυστήριο της σωτηρίας του σώματος;)

Αυτή η οντολογική ένωση δεν απηχεί την οντολογική Ιεραρχική πυραμίδα του Ακινάτη, που έχει στην κορυφή της τον Θεό, το Summum Bonum, τον πρώτο, δηλαδή τον Πάπα και επεκτείνεται διά του πρώτου σε όλα τα υπόλοιπα μέρη της Ιεραρχίας, όπως ακριβώς διά της ενσαρκώσεως του Κυρίου υποτίθεται πως έγινε εφικτή η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος στην κτίση και ο αγιασμός της; Η οντολογική ένωση και η διαλεκτική κτιστού και ακτίστου δεν καταργούν τις άκτιστες ενέργειες;;

Ας επιστρέψουμε όμως στο Σύμβολο της πίστεως! Το οποίο συμβάλλει στην ένωση των Χριστιανών. Ίνα ώσιν εν στην πίστη. Επειδή ακριβώς καταργήθηκε η πίστη και το περιεχόμενο της, το σύμβολο της πίστεως, σήμερα θα επιδιώξουμε μία πιο έξυπνη ένωση, δια της αγάπης στον πάπα, τον οποίο καλούμεθα να αγαπήσουμε εξ όλης της ψυχής και της διανοίας. Και την αγάπη αυτή φυσικώς ακολουθεί και η ένωσις των σωμάτων διά της υποταγής στον παντοκράτορα αντίχριστο.

Η Αγία Τριάδα λοιπόν του Συμβόλου κατηργήθη ήδη διά της αναγωγής και ταυτίσεως της υποστάσεως του Πατρός με τον Θεό, της ταυτίσεως ουσίας και υποστάσεως, και της καταργήσεως σαν περιττής της ουσίας. Η Αγία Τριάς απομένει και μειώνεται σε Δυάδα. Το Άγιο Πνεύμα είναι η αγάπη των δύο προσώπων, η σχέση τους. Δεν δωρίζει πλέον χαρίσματα, δεν οικοδομεί την Εκκλησία. Απλώς εξαγιάζει το σώμα, διότι είναι η αγάπη του Πατρός και του Υιού υποστασιοποιημένη. Διότι ότι αγαπά ο Πατήρ υποστασιοποιείται. Σαν ο μέγιστος Μάγος που υλοποιεί την Θέληση του.

Η μία Εκκλησία μένει ακόμη να πραγματοποιηθεί και την Ανάσταση των νεκρών δεν την προσδοκούμε πλέον εφόσον με τον Αγιασμό του σώματος με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος το σώμα γίνεται άφθαρτο.

Τέλος η μετάνοια, η αμαρτία, η προσδοκία, η πίστη. Υγεία και χαρά. Να είμαστε όλοι καλά. Είναι Εκκλησιαστική ευχή πλέον.

"Είναι επικίνδυνο τό κολύμπι σάν είσαι ντυμένος, κι είναι επικίνδυνο νά ερευνάς τά Θεία μυστήρια σάν σέ κυριαρχούν τά πάθη" (Κλίμακα).

Συνεχίζεται

Αμέθυστος.