”Η ιδέα της ελευθερίας, η υψηλότερη από όλες τις αξίες με τη λεγόμενη πρόοδο, είναι σήμερα αδιαπέραστη από την απώλεια της αστικής και ακόμη και της αισθητικής αίσθησης, από την αμοιβαία αδιαφορία, στην ενόχληση που δεν κρύβεται για τον άλλον και στον «αχαλίνωτο κυνισμό».
Οι ιδέες έχουν συνέπειες.
Το σκεφτήκαμε καθώς περπατούσαμε σε μια λιτή προαστιακή γειτονιά, το Borgoratti, τους δρόμους της παιδικής μας ηλικίας. Πολλοί μοναχικοί ηλικιωμένοι ψάχνουν ανοιχτό μαγαζί, είναι επίσης δύσκολο να βρουν ψωμί και ανοιχτό φαρμακείο, εευλογημένα να είναι αυτές τις μέρες τα θλιβερά, ανώνυμα σούπερ μάρκετ με κλιματισμό και πολύωρο ωράριο. Στο δρόμο περιφέρονται σχεδόν μόνο αλλοδαποί, κυρίως μητέρες με παιδιά, οι μόνες, μαζί με τους ηλικιωμένους, που δεν έχουν την πολυτέλεια για διακοπές. Είναι η ερημιά, όπου η θερμοκρασία, το φως και η υγρασία μοιάζουν να αποσυνθέτουν τα πάντα. Ένας κόσμος που σαπίζει σιγά σιγά, αντίθετος με αυτόν των παραθεριστών, της θάλασσας, του γεμάτου τρένου για την παραλία. Είναι κι αυτοί εκνευρισμένοι, είναι πάρα πολλοί, το να κατακτάς διακοπές είναι κουραστικό σαν δουλειά. Σύντομα, αφού φυτευτεί η ομπρέλα σε ένα τετραγωνικό μέτρο ελεύθερου χώρου που έχουν κατακτήσει, θα κάνουν ουρά για να πάρουν το παγωτό.
Καθώς εμβαθύνουμε, ωστόσο, στους διαλόγους, συνειδητοποιούμε ότι η δυσαρέσκεια και η εκτεταμένη δυσφορία δεν αντιστοιχούν, δεν συνοδεύονται σε καμία εξέγερση. Μια ορισμένη μοιρολατρία βασιλεύει, φαίνεται ότι στην παρούσα κατάσταση των πραγμάτων δεν υπάρχει εναλλακτική, ότι είναι ένα γεγονός της φύσης ή ότι ήταν πάντα έτσι. Δεν είναι αλήθεια, οι ιδέες έχουν συνέπειες, όπως έλεγε ο τίτλος ενός δοκιμίου του Αμερικανού συντηρητικού Ρίτσαρντ Γουίβερ. Για όσους έχουν κάποια ηλικία, είναι εύκολο να θυμούνται μια ποικιλομορφία τόσο τεράστια που σε αφήνει με κομμένη την ανάσα. Σε μια επαρχιακή πόλη αγαπητή για την εφηβεία μας, που δεν έχει υποστεί την εγκατάλειψη και την ερήμωση πολλών άλλων τόπων, οι διακοπές στα μέσα Αυγούστου είναι η μόνη περίοδος κατά την οποία λίγη ζωή επανέρχεται. Χάρη σε ένα ράλι μοτοσυκλέτας, αλλά τα καταστήματα, οι τρατορίες και οι οικονομικές δραστηριότητες έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Μέχρι τη δεκαετία του 1980, το Montoggio, όπως και η Torriglia και η Savignone (η γενέτειρα του Beppe Grillo) ήταν ένας δημοφιλής προορισμός οικογενειακών διακοπών για τους Γενοβέζους, με αξιοπρεπή ξενοδοχεία και πολλές οικογένειες που επανενώνονταν από γενιά σε γενιά. Μόλις τελείωσαν οι οικογένειες, αυτό δεν θα μπορούσε να διαρκέσει. Ένας στενός φίλος πέθανε πρόσφατα, ο γιος δεν σκέφτηκε να ακυρώσει τις διακοπές του στα Κανάρια Νησιά.
Οι ιδέες, λέγαμε, έχουν συνέπειες. Αυτό που βλέπουμε κάτω από τον αυγουστιάτικο ήλιο, πλήθη ντυμένα με συνοπτικές διαδικασίες, που κάνουν ουρές για ταξίδια, διακοπές και week-end, (όχι Σαββατοκύριακο, αυτό είναι για όσους μένουν σπίτι) οι εγκαταλελειμμένες πόλεις που καταλαμβάνονται από τους μοναχικούς, τους ηλικιωμένους, τους φτωχούς μετανάστες και τους πολλούς περιθωριοποιημένους ανθρώπους που φαίνεται να έχουν βγει όλοι μαζί από κάποια όχθη της ελεύθερης, δημοκρατικής, ανεκτικής, προοδευτικής κοινωνίας, είναι η συνέπεια των ιδεών που νίκησαν. Ο κόσμος δεν είναι πια εκεί (οι άνθρωποι δεν υπάρχουν πια), αυτό που μένει είναι μια άμορφη μάζα ατόμων στον αγώνα, που περιβάλλεται από αυτούς που δεν μπορούν να λάβουν μέρος στον αγώνα λόγω ηλικίας, εισοδήματος ή υγείας. Η ιδέα της ελευθερίας, η υψηλότερη από όλες τις αξίες για την οποία είμαστε περήφανοι ως αυτοαποκαλούμενη πρόοδος, είναι αδιαπέραστη από την απώλεια της αστικής, ηθικής ακόμη και αισθητικής αίσθησης, από την αμοιβαία αδιαφορία, την απροκάλυπτη ενόχληση για τους άλλους, από τον αχαλίνωτο κυνισμό.
Εχοντας δει επιτέλους τους σκοτεινούς αιώνες, τους σκοτεινούς καιρούς, εξορθολογίσαμε τα πάντα και αποφασίσαμε ότι είμαστε στον κόσμο για να ανταλλάσσουμε αγαθά και να "καταναλώνουμε", ένα τρομερό ρήμα που προκαλεί εξάντληση, χρήση και σπατάλη των πάντων, ξεκινώντας από τον εαυτό μας. Ζούμε τόσο λίγο που είναι απαραίτητη μια άλλη μαζική κατανάλωση, αυτή των ψυχοφαρμάκων, που συνοδεύεται από εθισμό σε διάφορες ουσίες, αλκοόλ και ναρκωτικά. Η περίληψη είναι από τον Massimo Fini: δεν νιώθουμε άνετα στο πετσί μας. Με τέλεια ετερογένεια σκοπών, οι ιδέες που μας κυριαρχούν, ή μάλλον μας διαπερνούν, προκύπτουν από επίσημες δηλώσεις όπως η διακήρυξη της ανεξαρτησίας των Ηνωμένων Πολιτειών, η οποία επιβεβαιώνει το δικαίωμα στην ευτυχία, βεβαιώνοντας ότι για τον σκοπό αυτό «ιδρύονται οι κυβερνήσεις μεταξύ των ανθρώπων, που αντλούν τις δίκαιες εξουσίες τους από τη συναίνεση των κυβερνώμενων». Λίγα χρόνια αργότερα, οι Γάλλοι επαναστάτες ήταν αυτοί που διακήρυξαν την καθολική πρωτοκαθεδρία των «δικαιωμάτων». Μουσική στο αυτί του ζώου ανθρώπου, που έκτοτε δεν σταμάτησε να επινοεί νέα δικαιώματα, να οργανώνει κράτη και νόμους για αυτόν τον σκοπό. Σήμερα κάθε επιθυμία, κάθε παραξενιά είναι «δικαίωμα». Θέλεις παιδί; Έχετε το δικαίωμα σε αυτό, η φύση δεν έχει καμία σχέση με αυτό, η επιστήμη και η τεχνολογία, αν έχετε χρήματα, θα σας βοηθήσουν. Δεν θέλετε κανένα, αλλά θέλετε να απολαύσετε μια έντονη σεξουαλική ζωή; Ο νόμος ανακήρυξε την άμβλωση ως δικαίωμα.
Οι άνθρωποι δεν κάνουν παιδιά από εγωισμό αλλά και λόγω της απουσίας μιας κοινοτικής κουλτούρας ευνοϊκής για τη ζωή και επειδή οι κανόνες και η ατομικιστική κουλτούρα, αυτή των δικαιωμάτων, της κατανάλωσης και της αρχής της ευχαρίστησης, πηγαίνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Μια οικογένεια που ξέρουμε ότι θα ήθελε ένα δεύτερο ακόμη και ένα τρίτο παιδί, φοβάται το μέλλον. Οι μισθοί είναι χαμηλοί, τα παιδιά μεγαλώνουν, δεν μπορείς να πεις όχι στην πίτσα με φίλους, στο γυμναστήριο, σε ένα σακίδιο σχεδιαστών και ούτω καθεξής. Το σύστημα είναι πολύ ισχυρό, μάταιο και σε κάθε περίπτωση πολύ δύσκολο να αντιταχθεί στην πεποίθηση, να χτίσει μια εσωτερική πανοπλία αν η κοινωνία φωνάζει από κάθε πλευρά το αντίθετο από αυτό που θα θέλαμε να διδάξουμε. Το ποσοστό γεννήσεων είναι εν μέρει αποτέλεσμα του καταναλωτισμού. Ναι, οι ιδέες που έχουμε αφιερώσει τη ζωή μας έχουν συνέπειες.
Ο Richard Easterlin, οικονομολόγος, ανακάλυψε και μετέτρεψε σε κομψές εξισώσεις το παράδοξο ότι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν είναι καθόλου οι πιο πλούσιοι. Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι αυτοκτονούν πολύ περισσότερο σε κορεσμένες και μοναχικές κοινωνίες. Στις ΗΠΑ ένας στους δύο κατοίκους χρησιμοποιεί ψυχοφάρμακα, συχνά από την παιδική ηλικία, με τη συνενοχή του ιατρικού συστήματος και του πολύ ισχυρού φαρμακευτικού λόμπι. Αλλά έχουμε δικαιώματα, κατά κόρον. Τα διεκδικούμε λοιπόν λυσσαλέα: δεν μπορούμε να μείνουμε πίσω από τη φυλή των άλλων. Από νόμο σε νόμο, η μεγαμηχανή που μας κατευθύνει –οι ιδέες έχουν συνέπειες, laissez faire, laissez passer– μεταμόρφωσε τις δυνατότητες σε υποχρεώσεις, σχεδόν σε καθήκοντα κοινωνικά. Καθήκον το Σαββατοκύριακο με τις σχετικές ουρές, το σύρσιμο στις αγορές, η κούραση, οι νέοι διαγωνισμοί για να φτάσουμε πρώτοι ακόμα και μακριά από τη δουλειά, καθήκον η κατανάλωση που έγινε καταναγκασμός.
Πόσο βολικό είναι το εμπορικό κέντρο με πάρκινγκ, εκεί μπορείς να βρεις τα πάντα, ειδικά τα άχρηστα, ωραία και ζεστά τον χειμώνα, δροσερά το καλοκαίρι. Παντού, μπορείτε να καταναλώσετε και να πληρώσετε με πιστωτική (δηλαδή χρεωστική) κάρτα. Πόσο βολικό είναι, ποιος νοιάζεται αν κάποιος έχει στα χέρια του τα «πραγματικά» χρήματά σας, τράπεζες, οικονομικές εταιρείες, διεθνή κυκλώματα. Τι σημασία έχει αν έχουμε διανύσει δεκάδες χιλιόμετρα και τα καύσιμα είναι ακριβά, θα το φροντίσει η πιστωτική κάρτα. Τι περίεργο, όμως, που κλείνουν τα μαγαζιά της γειτονιάς και της πόλης, η μάνα και η γιαγιά δεν βρίσκουν πια ψωμί και γάλα, περιφέρονται μόνες στον έρημο Αύγουστο χωρίς σημεία αναφοράς.
Η ιδέα της ελευθερίας, η υψηλότερη από όλες τις αξίες για την οποία είμαστε περήφανοι ως αυτοαποκαλούμενη πρόοδος, είναι αδιαπέραστη από την απώλεια της αστικής, ηθικής ακόμη και αισθητικής αίσθησης, από την αμοιβαία αδιαφορία,την απροκάλυπτη ενόχληση για τους άλλους, από τον αχαλίνωτο κυνισμό!
Aκόμη και η αγορά του πνεύματος υφίσταται επίσης τις συνέπειες των ιδεών. Η Καθολική Εκκλησία έχει αντικαταστήσει τον Θεό με τον άνθρωπο (το αποκαλούν ανθρωπολογική επιλογή), δηλώνει ότι δεν είναι απαραίτητο να τηρούμε τα προστάγματα, αφού όλοι είμαστε «ανώνυμοι χριστιανοί». Αποτέλεσμα: άδειες εκκλησίες, χασμουρητά κατά τη διάρκεια των λειτουργιών, στις οποίες οι όλο και πιο σπάνιοι παρευρισκόμενοι κοιτάζουν το ρολόι, κλήσεις σε ιστορικά χαμηλά. Κάθε πολιτισμός έχει προσπαθήσει ανά πάσα στιγμή να προσφέρει σταθερότητα, προσανατολισμό και νόημα. Τα μόνιμα πράγματα παρείχαν ασφάλεια και κατεύθυνση. Εμείς, ως φόρο τιμής στην ελευθερία, τα δικαιώματα, τη χειραφέτηση, γίναμε επισφαλείς εργάτες της ζωής που σέρνονται από το ένα μέρος στο άλλο αναζητώντας το τίποτα οπλισμένοι με καροτσάκια και κάρτες. Το να είσαι «ρευστός», δηλαδή χωρίς σταθερές αρχές, είναι επίσης δικαίωμα. Συνέπεια είναι η απώλεια της ταυτότητας, η μη αναγνώριση πλέον τόπων, πραγμάτων και ανθρώπων. Δεν πρόκειται για φαινόμενα που προέκυψαν από το πουθενά, ούτε ακόμη, όπως πιστεύουμε, δεδομένα της φύσης. Η ταλαιπωρία/δυσαρέσκεια που βιώνουμε εκατομμύρια από εμάς, αλλά δεν μας πείθει να γίνουμε ενεργοί αντίπαλοι του παρόντος (τρέχουμε πάρα πολύ, δεν υπάρχει χρόνος να πάρουμε ανάσα, πόσο μάλλον να σκεφτούμε) είναι ένα παιδί, συνέπεια των ιδεών που έχουμε θέσει στα θεμέλια της ζωής μας. Έχουμε δικαιώματα, είμαστε ελεύθεροι και θέλουμε πρόοδο. Αυτό είναι αρκετό, και ποιος ξέρει τι σημαίνει πραγματικά αυτή η παντοδύναμη λέξη που καλύπτει τα πάντα, δικαιολογεί τα πάντα και κάνει την παρακμή επιθυμητή και όμορφη. Ο Richard Weaver μίλησε για τη εξουσία ως ένα μαγικό φανάρι, ένα υπέροχο στερεοσκόπιο, τον προβολέα που συνδυάζει δύο εικόνες για να δημιουργήσει ένα τρισδιάστατο εφέ ή διαλύει τη μια εικόνα σε μια άλλη. Είναι ο μηχανισμός που χρησιμεύει στη χειραγώγηση των πεποιθήσεων και των συναισθημάτων του πληθυσμού και, τελικά, στον διαχωρισμό τους από την ανθρωπιά του μέσω της εμπορευματοποίησης της αλήθειας. Εγωισμός είναι να κάνει κανείς τον εαυτό του, τον κάθε εαυτό του, το μέτρο της αξίας. Δεν υπάρχει πλέον καμία ανάγκη να υπακούουμε σε νόμους, αρχές, έθιμα, μπορούμε να κάνουμε ό,τι μας αρέσει. Αυτός ο τύπος σκέψης οδηγεί αναπόφευκτα στον εγωισμό. Ο Πλάτων είπε ότι μια τέτοια ανθρωπότητα θα προτιμούσε το δικό της συμφέρον από την αλήθεια. Αλλά αυτό δεν συνέβη στον Δυτικοευρωπαίο άνθρωπο αφού, έχοντας χάσει τον Θεό, έδωσε πίστη στην καθαρή λογική, περιορίστηκε σε μια ζωή οικονομικής ανταλλαγής (Adam Smith), το άτομο αντικατέστησε το πρόσωπο και την κοινωνία - σήμερα ακόμη και η διαδικασία της διάλυσης – έχει εκδιώξει την κοινότητα;
Σε αυτήν την ανασταλμένη περίοδο του χρόνου, τον Αύγουστο που όλα αλλάζουν, τρελαίνονται και εκρήγνυνται στο εορταστικό Σάββατο, τον πιο σκληρό μήνα, βλέπουμε από πρώτο χέρι πόσο προχωρημένη είναι η διαδικασία της κοινωνικής αποσύνθεσης. Τα μιάσματα γίνονται αισθητά, τα φαινόμενα καίγονται. Μετά θα φτάσουν οι καταιγίδες, θα επιστρέψουμε σπίτι και όλα θα μοιάζουν να συνεχίζονται όπως πριν. Η στερεοσκοπική ψευδαίσθηση του μαγικού φαναριού.
Σε αυτήν την ανασταλμένη περίοδο του χρόνου, τον Αύγουστο που όλα αλλάζουν, τρελαίνονται και εκρήγνυνται στο εορταστικό Σάββατο, τον πιο σκληρό μήνα, βλέπουμε από πρώτο χέρι πόσο προχωρημένη είναι η διαδικασία της κοινωνικής αποσύνθεσης. Τα μιάσματα γίνονται αισθητά, τα φαινόμενα καίγονται. Μετά θα φτάσουν οι καταιγίδες, θα επιστρέψουμε σπίτι και όλα θα μοιάζουν να συνεχίζονται όπως πριν. Η στερεοσκοπική ψευδαίσθηση του μαγικού φαναριού.
Οι ιδέες έχουν συνέπειες - BlackInk (www-inchiostronero-it.translate.goog)
Με απλά λόγια ο Δίας έδωσε κάποτε τον Νόμο και την Αιδώ για την δημιουργία της πρώτης πόλης και εμείς φτάσαμε να κάνουμε ότι νόμο μπορούμε να φανταστούμε για να απαγορεύσουμε μία για πάντα την αιδώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή