από τον πατέρα Joachim Heimerl
Το Δυτικό Σχίσμα
Είναι ολοένα και πιο ξεκάθαρο ότι βιώνουμε την αυγή ενός σχίσματος. Και, φυσικά, τα ερωτήματα που εγείρει αυτό γίνονται όλο και πιο πιεστικά, κυρίως: πώς θα μοιάζει αυτό το σχίσμα και τι θα σημαίνει για εμάς;
Πρώτα απ 'όλα, πρέπει να ξεκινήσουμε από την υπόθεση ότι, αντίθετα με τις προσδοκίες, αυτό το σχίσμα δεν θα είναι ένα γερμανικό σχίσμα, αλλά ένα σχίσμα για ολόκληρη την Εκκλησία: η σημερινή Παγκόσμια Σύνοδος των Επισκόπων έχει αγκαλιάσει τα λάθη του γερμανικού «συνοδικού δρόμου».
Και μετά την ολοκλήρωσή του, το αργότερο μέχρι το 2024, ο δρόμος για ένα μεγάλο σχίσμα θα ανοίξει nolens volens. Όπως θα μπορούσε κανείς να φοβηθεί, οι στόχοι των Γερμανών και των Ρωμαίων μεταρρυθμιστών αποδείχθηκαν πανομοιότυποι. Και οι δύο δεν ενδιαφέρονται για την ανανέωση της Εκκλησίας, όπως ισχυρίζονται, αλλά για την ίδρυση μιας νέας «συνοδικής» Εκκλησίας που δεν είναι πλέον Καθολική.
Αυτό μπορεί να αναγνωριστεί από μια εύγλωττη λεπτομέρεια που αποκάλυψε πρόσφατα ο Αρχιεπίσκοπος Gadecki (Πολωνία): Οι συμμετέχοντες της Παγκόσμιας Συνόδου έλαβαν το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων του γερμανικού «Συνοδικού Μονοπατιού» μέσω email ήδη την πρώτη ημέρα της συνεδρίασης. Προφανώς, οι διοργανωτές της Συνόδου γύρω από τον Καρδινάλιο Hollerich μέτρησαν τις προσδοκίες τους για την Παγκόσμια Σύνοδο στη Γερμανία. Τα μέχρι σήμερα έγγραφα της Συνόδου υποδηλώνουν τόσα πολλά, έστω κι αν τους λείπει η τυπική γερμανική αδιαλλαξία.
Οι Γερμανοί, από την άλλη πλευρά, βλέπουν τώρα τους εαυτούς τους να επιβεβαιώνονται από τη Ρώμη. πιθανότατα δεν θα επιτρέψουν πλέον να εμποδίζονται και αυτό που θα αποφασίσει ο Πάπας στο τέλος της Συνόδου δεν είναι πλέον σημαντικό σε καμία περίπτωση. Οι παγκόσμιοι μεταρρυθμιστές περιμένουν από αυτόν να εγκαταστήσει μια νέα «συνοδική» Εκκλησία που σταδιακά εγκαταλείπει τις προηγούμενες θέσεις. Αν δεν το κάνει, οι μεταρρυθμιστές μάλλον θα το κάνουν μόνοι τους. η πίστη της Εκκλησίας έχει γίνει παντού διαπραγματεύσιμη.
Ο καπνός του Σατανά, που είδε ο Παύλος ΣΤ' να μπαίνει στην Εκκλησία, έχει πλέον γεμίσει τον χώρο της. Το σχίσμα όχι μόνο έχει γίνει αναπόφευκτο, είναι ήδη εδώ. Ωστόσο, αυτό το σχίσμα θα είναι πολύ διαφορετικό από τα ιστορικά σχίσματα: δεν θα υπάρξει πάπας και αντίπαπας και δεν θα υπάρξει επίσημη διάλυση της Εκκλησίας.
Ωστόσο, αυτό το σχίσμα θα είναι το μεγαλύτερο από όλα τα σχίσματα. θα καταπιεί την οικουμενική Εκκλησία και ακόμη και το παπικό αξίωμα και θα τα καλύψει σαν σκοτεινό πέπλο. Σε αυτή τη σκοτεινή Εκκλησία, το φως της αλήθειας θα σβήσει σταδιακά μέχρι ο ίδιος ο Κύριος να βάλει τέλος στο σκοτάδι και να διασκορπίσει τον καπνό του Σατανά.
Η κατάσβεση της αλήθειας έχει ήδη αρχίσει: Το Ευαγγέλιο και η κατάθεση της πίστης αμφισβητούνται ήδη στα επίσημα ρωμαϊκά έγγραφα, για να μην αναφέρουμε την ολοκληρωτική αποτυχία του καθολικισμού στη Γερμανία. Αντίθετα, υποστηρίζονται αριστερές-φιλελεύθερες ιδεολογίες, για παράδειγμα ότι «η διάσωση του κλίματος» θα μπορούσε να «σώσει» την ανθρωπότητα.
Αντίθετα, ακούμε λίγες ή παραμορφωμένες πληροφορίες για τον ένα Σωτήρα ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ. Η παπική επιστολή για το περιβάλλον «Laudato Sì» είναι ένα παράδειγμα. Πάνω απ' όλα, η σχισματική Εκκλησία θα είναι μια Εκκλησία εντός της Εκκλησίας, και παρόλο που αυτό μπορεί να φαίνεται παράδοξο, είναι ακριβώς αυτό που κάνει αυτό το σχίσμα τόσο μεγάλο και σημαντικό – και επίσης τόσο απείρως δύσκολο.
Αυτό το σχίσμα δεν θα γνωρίζει εδαφικά σύνορα όπως στη Μεταρρύθμιση, και δεν θα υπάρχει τίποτα που να προστατεύει τους πιστούς από αυτό, όπως έκανε η Σύνοδος του Τρεντ στην εποχή του. Αντίθετα: οι προειδοποιητικές φωνές θα επιβάλλονται από πάνω προς τα κάτω.
Η απομάκρυνση του επισκόπου Στρίκλαντ (Τέξας) το απέδειξε αυτό. Αλλά δείχνει επίσης ότι αυτό το σχίσμα θα διατρέξει την καρδιά της Εκκλησίας.
Από αυτή την άποψη, είναι ίσως συγκρίσιμο με την εποχή του Αρειανισμού, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: οι ιστορικές συγκρίσεις μπορεί να είναι παρήγορες, αλλά δεν μας βοηθούν.
Το ερώτημα είναι: πώς μοιάζει η κατάσταση για μεμονωμένους Καθολικούς που θέλουν να παραμείνουν Καθολικοί και να μην γίνουν «συνοδικοί»; – Μάλλον δεν θα έχουν άλλη επιλογή από το να μεταναστεύσουν. Στη συνέχεια θα επιδιώξουν την πνευματική ένωση με ξένο επίσκοπο, υπό την προϋπόθεση ότι ο επίσκοπος της περιοχής τους ανήκει στη «Συνοδική Εκκλησία». Σε δεύτερη φάση, αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει στη διάλυση της προηγούμενης εδαφικής αρχής, όταν δηλαδή όλο και περισσότεροι πιστοί θα συρρέουν έξω την Κυριακή, μακριά από την ενορία τους και, αν είναι δυνατόν, και από την επισκοπή τους.
Στην περίπτωση αυτή, το σχίσμα θα σημαίνει και μια νέα διασπορά: αυτό το σχίσμα θα είναι το σχίσμα μιας μεγάλης σύγχυσης που φέρει την υπογραφή του διαβόλου, αυτού που τα μπερδεύει όλα. Αυτό το φαινόμενο της αποστασιοποίησης, άλλωστε, δεν είναι καινούργιο: υπάρχει εδώ και αρκετό καιρό μεταξύ «μοντερνιστών» και «παραδοσιακών» και παρέμεινε κρυφό μόνο όσο αυτό που ενώνει ήταν μεγαλύτερο από αυτό που χωρίζει. Τώρα αυτό έχει τελειώσει και οι φυγόκεντρες δυνάμεις δεν μπορούν πλέον να συγκρατηθούν μαζί. υπάρχει η αίσθηση ότι η Εκκλησία καταρρέει κάθε μέρα. Οι καθολικοί στη Γερμανία πιθανότατα θα επηρεαστούν περισσότερο από το σχίσμα, αλλά όχι επειδή η Γερμανία είναι η πατρίδα αυτού του σχίσματος.
Σε αντίθεση με όλους τους άλλους Καθολικούς, οι Γερμανοί Καθολικοί είναι παγιδευμένοι στον υποχρεωτικό εκκλησιαστικό φορολογικό σύστημα της πολιτείας, το οποίο παρόλα αυτά πέφτει ολοένα και περισσότερο σε αταξία. Υπάρχει μια αυξανόμενη έλλειψη αποδοχής μεταξύ των πιστών. Έχει διαδοθεί η είδηση ότι κάποιος δεν είναι Καθολικός λόγω του εκκλησιαστικού φόρου και ότι μπορεί να «εξέλθει» από την Εκκλησία μόνο σε γερμανόφωνες χώρες.
Αυτό δεν γίνεται αλλού. – Και δικαίως!
Έστω και μόνο γιατί το «φεύγοντας από την Εκκλησία» δεν υπάρχει δογματικά. Με άλλα λόγια: Όποιος δεν θέλει να ανήκει στη Γερμανική Συνοδική Εκκλησία, σίγουρα θα κάνει οικονομία στους εκκλησιαστικούς φόρους στο μέλλον. Γνωρίζουν ότι θα παραμείνουν καθολικοί ανεξάρτητα από το τι τους λένε οι αιρετικοί επίσκοποι.
Φυσικά, η κατάσταση είναι ακόμη πιο δύσκολη για τους Γερμανούς ιερείς παρά για τους Γερμανούς Καθολικούς. Είναι δύσκολο για αυτούς να ξεφύγουν από την εξάρτηση από τους επισκόπους τους. ένας επίσκοπος μπορεί να είναι αιρετικός, αλλά εξακολουθεί να είναι ο εργοδότης τους.
Οι Γερμανοί ιερείς έχουν λοιπόν δύο επιλογές: να μετακομίσουν στην επισκοπή άλλου επισκόπου, κάτι που δεν είναι χωρίς δυσκολίες. Ή αντίσταση σε όλα όσα δεν ανταποκρίνονται στην παραδοσιακή πίστη. Δυστυχώς, δεν υπάρχει τρίτη επιλογή.
Οι ιερείς μερικές φορές παραμένουν δεμένοι με τη σκοτεινή Εκκλησία όπως ο Κύριος στον Σταυρό Του, και ως Αυστριακός ιερέας αναρωτιέμαι: πώς θα είναι το σχίσμα εδώ;
Οι αυστριακές επισκοπές μάλλον δεν θα παραμείνουν νησί των ευλογημένων, αλλά σίγουρα το σχίσμα θα είναι λίγο πιο φιλικό: ροζ σαν λουκουμάκι και όχι με τα σκοτεινά πρόσωπα των Γερμανών.
Φυσικά, όλα αυτά είναι απλώς μια πρόβλεψη και θα ήθελα πολύ να κάνω λάθος. Δυστυχώς, τα συχνά αναφερόμενα «σημεία των καιρών» το καθιστούν απίθανο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου