Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2023

Roberto Pecchioli - Ο Τζορτζ Σόρος και η Ανοιχτή Κοινωνία (1ο Κεφάλαιο)

Συνέχεια από: ΠΡΟΛΟΓΟΣ-ΕΙΣΑΓΩΓΗ

KATA ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ (ΤΟ ΑΝΤΙΦΩΝΟ ΤΟΥ ΣΟΡΟΣ)

 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Επιμέλεια Lorenzo Maria Pacini

ΜΙΑ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΖΩΗ

"Ακόμα και για τους μακροβιότερους, η ζωή είναι πολύ σύντομη για τα σχέδια που καταστρώνονται". ARTHUR SCHOPENHAUER

ΑΠΟ ΤΟΝ GYORGY SCHWARTZ ΣΤΟΝ GEORGE SOROS

Ο Τζορτζ Σόρος έχει πει συχνά ότι θεωρεί τον εαυτό του αρχηγό κράτους χωρίς κράτος. Στο βιβλίο του "Η Ανοιχτή Κοινωνία" προχωράει ακόμη παραπέρα. "Απολαμβάνω αξιοσέβαστη αναγνώριση ως (ομολογουμένως υπερβολικός) γκουρού της οικονομίας, αλλά δεν μου αναγνωρίζονται εξίσου ισχυρά διαπιστευτήρια ως φορέα συγκεκριμένων σχεδίων σε θέματα πολιτικής και ασφάλειας. Στην πραγματικότητα, ως επαγγελματίας του χρηματοπιστωτικού τομέα, είμαι ένας από τους πολλούς. Αντίθετα, είμαι σχεδόν μοναδικός στην εφαρμογή μιας αποφασιστικής και οργανωμένης στρατηγικής πρόληψης κρίσεων"Έτσι έγραφε το 1999: σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά και το ταλέντο του Σόρος στην "πρόληψη κρίσεων", δηλαδή στη διαμόρφωση του κόσμου σύμφωνα με την ατζέντα του διεθνούς προοδευτισμού, αναγνωρίζεται ομόφωνα.

Για τον Γάλλο διανοούμενο Lucien Cerise, ο Σόρος μοιάζει με τον Parvus, κατά κόσμον Izrail Gelfand (1867-1924), τον πολιτογραφημένο Γερμανό Ρώσο επαναστάτη που έπαιξε κεντρικό ρόλο στην οργάνωση και χρηματοδότηση της σοβιετικής επανάστασης στη Ρωσία και ήταν ο αρχιτέκτονας του ταξιδιού με το βαγόνι του τρένου που έφερε τον Λένιν στη Ρωσία από την ελβετική εξορία, το μοιραίο 1917. Ο Ρούντι Τζουλιάνι, πρώην δήμαρχος της Νέας Υόρκης, έφτασε στο σημείο να αποκαλέσει τον Σόρος αντίχριστο. Στον αντίποδα, ο ιταλικός ιστότοπος Linkiesta.it δημοσίευσε, τον Ιούνιο του 2018, ένα άρθρο με τίτλο "Επαινώντας τον Soros", ο μόνος ισχυρός άνδρας που έχει απομείνει για να υπερασπιστεί την ανοιχτή κοινωνία. Πολλά χρόνια νωρίτερα, το 1997, κατά τη διάρκεια μιας συνεδρίασης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ο πρωθυπουργός της Μαλαισίας, Μοχάτιρ Μοχάμεντ, τον κατηγόρησε ότι προκάλεσε την καταστροφή της χώρας του.

Είδωλο των φιλελευθέρων, μαύρο θηρίο όλων των άλλων, ο χαρακτήρας είναι από εκείνους για τους οποίους δεν ισχύουν τα μέσα μέτρα. Για τον λόγο αυτό, η βιογραφία του είναι πολύ σημαντική, ιδιαίτερα τα χρόνια της νεότητάς του, η παιδεία του - πολιτική, οικονομική και πολιτιστική - μέχρι την άνοδό του στην κορυφή της διεθνούς οικονομίας με τη δημιουργία αρχικά του επενδυτικού ταμείου Double Eagle το 1969, το οποίο στη συνέχεια έγινε Soros Fund Management και τέλος Quantum Fund, με αναφορά στην κβαντική φυσική, την επιστήμη που έφερε επανάσταση στον κόσμο. Στην πραγματικότητα, αν και ο Σόρος έγραψε πολλά, υπάρχουν ελάχιστες πληροφορίες για το πρώιμο μέρος της ζωής του, σχεδόν όλες προέρχονται από κύκλους που βρίσκονται κοντά του ή φιλτράρονται μέσω αυτού.

Γεννήθηκε στη Βουδαπέστη στις 12 Αυγούστου 1930, σε μια εύπορη εβραϊκή μεσοαστική οικογένεια, με το όνομα Gyorgy Schwartz. Ο πατέρας του Tivodor, δικηγόρος, εκδότης και αξιωματικός του στρατού των Αψβούργων στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν παθιασμένος μελετητής της Εσπεράντο, της παγκόσμιας τεχνητής γλώσσας που δημιουργήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα από τον Πολωνό αποκρυφιστή Ludwik L. Zamenhof. Η μητέρα του, Erszebet, ανήκε σε πλούσια οικογένεια εμπόρων. Οι Schwartzes δεν ήταν ενεργοί Εβραίοι - αντίθετα, βίωναν τη δύσκολη ταυτότητά τους με ενόχληση. Το 1936, ο αντισημιτικός άνεμος έπνεε δυνατά στο βασίλειο της Ουγγαρίας, το οποίο ακρωτηριάστηκε μετά τον πόλεμο από τις Κεντρικές Αυτοκρατορίες, οπότε ο Tivadar Schwartz άλλαξε το οικογενειακό επώνυμο σε Soros, μια λέξη που στα ουγγρικά σημαίνει διάδοχος και στα εσπεράντο σημαίνει μεγαλώνω, ανεβαίνω.

Ίσως ήταν ο πατέρας του ο πρώτος που εμφύσησε στον μικρό Gyorgy τον κοσμοπολιτισμό και τη δυσφορία με τις ταυτότητες που έμελλε να γίνει ένα από τα χαρακτηριστικά του. Η ναζιστική κατοχή ανάγκασε την οικογένεια να μετακομίσει πολύ και ο πολύ μικρός Σόρος έμοιαζε με τον χριστιανό βαφτισιμιό ενός συνεργάτη των κατακτητών, που ασχολείτο με τη δήμευση των περιουσιακών στοιχείων της ακμάζουσας ισραηλινής κοινότητας. Αυτό το νεανικό ψεγάδι έχει συχνά κατηγορηθεί, αλλά δεν αισθανόμαστε ότι μπορούμε να επιρρίψουμε ιδιαίτερη ευθύνη σε έναν έφηβο που αναμφίβολα προσπάθησε να ελιχθεί μέσα στην καταιγίδα με τη βοήθεια του πατέρα του. Παρ' όλα αυτά, είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι, σε συνέντευξή του στο κανάλι Fox News στις 11 Νοεμβρίου 2010, θεώρησε εκείνες τις δραματικές ημέρες ίσως την πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου. Μάλλον είχε σφυρηλατήσει σε εκείνη την ιδιοσυγκρασία τον χαρακτήρα ενός αδίστακτου τζογαδόρου που ήταν πρόθυμος να ποντάρει τα πάντα για να κερδίσει όλο το στοίχημα.

Το 1947, ο Σόρος (ακόμη Γκιόργκι) έφυγε από την Ουγγαρία για την Αγγλία, ξεφεύγοντας από την κομμουνιστική κατοχή που είχε διαδεχθεί τη γερμανική κατοχή. Βολεύτηκε με διάφορες δουλειές και κατάφερε το 1949 να εισαχθεί στο διάσημο London School of Economics (LSE), το ελίτ πανεπιστήμιο που ιδρύθηκε το 1895 από την Fabian Society, τον κύκλο των Βρετανών ρεφορμιστών που ανήκαν στην άρχουσα τάξη της Βικτωριανής εποχής και είχαν ως στόχο να οικοδομήσουν σταδιακά μια σοσιαλιστική κοινωνία.

Αν και η τρέχουσα αφήγηση τον παρουσιάζει ως αυτοδημιούργητο άνθρωπο, έναν αυτοδημιούργητο άνθρωπο από το τίποτα, αυτό δεν είναι απολύτως αληθές. Δύσκολα ένας νεαρός μετανάστης που μόλις έφτασε στο Λονδίνο καταφέρνει να μπει σε ένα τόσο διάσημο πανεπιστήμιο. Προφανώς, οι οικογενειακές διασυνδέσεις με τον αχανή κόσμο του οικονομικού Ιουδαϊσμού τον βοήθησαν να ξεκινήσει με το "δεξί" πόδι, ας πούμε. Έγινε οριστικά ο Τζορτζ Σόρος, αποβάλλοντας την αρχική του ταυτότητα που ξεκινούσε από το όνομά του - στο πανεπιστήμιο που ανήκε στον Φρίντριχ φον Χάγιεκ, τον φιλελεύθερο οικονομολόγο της Σχολής της Βιέννης, και στον Καρλ Πόπερ πήρε το πτυχίο και το μάστερ του, όχι στα οικονομικά, αλλά στη φιλοσοφία. Κατά τη διάρκεια εκείνων των ετών, διαμορφώθηκε και ενισχύθηκε η πολιτιστική επιρροή από τη μελέτη του σημαντικότερου κειμένου του Πόπερ, "Η ανοικτή κοινωνία και οι εχθροί της". Το 1956, τη χρονιά κατά την οποία καταπνίγηκε αιματηρά η αντισοβιετική εξέγερση στην πατρίδα του, ο Σόρος, μετά από μια μαθητεία στο Σίτι του Λονδίνου, στην τροχιά του γαλαξία των Ρότσιλντ, μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες και έγινε αμερικανός πολίτης το 1961. Η αναρρίχησή του άρχισε δύο χρόνια αργότερα, όταν εντάχθηκε σε μια εταιρεία της Wall Street που ειδικευόταν στην εμπορία ευρωπαϊκών μετοχών.

Την ίδια χρονιά, το πάθος του για την πολιτική και τη φιλοσοφία τον οδήγησαν να στείλει στον Popper ένα χειρόγραφο με τίτλο The Burden of Conscience (Το βάρος της συνείδησης), το οποίο δεν δημοσιεύτηκε ποτέ. Ο δάσκαλός του τον κάλεσε να αναπτύξει μια πιο πρωτότυπη σκέψη, πράγμα που δεν κατάφερε ποτέ να κάνει. Ο Σόρος δεν θα μείνει στη μνήμη μας για τη συμβολή του στην ιστορία της σκέψης, αλλά το πάθος του για το σύστημα αξιών που πιθανώς του εμφύσησε ο πατέρας του, κληρονόμησε από τον Πόπερ και ενισχύθηκε στα νιάτα του από το ολιγαρχικό-κομφορμιστικό αποτύπωμα των Φαμπιάνων του '15, θα τον συνοδεύει σε όλη του τη ζωή, αποτελώντας τον σκοπό της ύπαρξής του σε έναν πυρετώδη ακτιβισμό που ξεπερνά την επιτυχία στον οικονομικό τομέα.

Εν τω μεταξύ, άρχισε η τύχη του νεαρού, αδίστακτου κερδοσκόπου. Το 1967 ίδρυσε την πρώτη του εταιρεία, η οποία αποτέλεσε την απαρχή μιας τεράστιας περιουσίας. Λίγα χρόνια νωρίτερα, το 1960, παντρεύτηκε την πρώτη του σύζυγο, την Annali Witschak, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά. Την δεύτερη, την Σούζαν Γουέμπερ, την παντρεύτηκε το 1983. Σε μεγάλη ηλικία παντρεύτηκε την κατά σαράντα χρόνια νεότερή του Ταμίκο Μπόλτον, μια συναισθηματική διαδρομή πολύ συνηθισμένη μεταξύ των πλούσιων και ισχυρών ανδρών.

ΕΠΙΤΥΧΙΑ, ΤΟ ΚΒΑΝΤΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ

Σταδιακά, από το 1967 έως το 1979, προχώρησε η άνοδος του Σόρος στον κόσμο της οικονομίας. Το 1970, γεννήθηκε το Soros Fund Management: ο νεαρός ακόμα κερδοσκόπος είχε ήδη δημιουργήσει ένα όνομα για τον εαυτό του, μια εµπορική ονοµασία στον δύσκολο κόσμο του χρήματος. Το 1973, τη χρονιά της πετρελαϊκής κρίσης, δημιούργησε το ταμείο Double Eagle. Εξαιρετικός συγχρονισμός, τη στιγμή της πρώτης μεγάλης συστημικής κρίσης του διακρατικού καπιταλισμού, μετά το τέλος του χρηματοπιστωτικού συστήματος που γεννήθηκε στο Bretton Woods στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Επρόκειτο για έναν μηχανισμό ημι-καθορισμένων συναλλαγματικών ισοτιμιών, όπου κυριαρχούσε το δολάριο ΗΠΑ, συνδεδεμένο με την τιμή της ουγκιάς χρυσού, η οποία είχε καθοριστεί στα 35 δολάρια. Η βαθιά διεθνής οικονομική αλλαγή, η πίεση των πετρελαιοπαραγωγών χωρών, η αυξανόμενη αμερικανική υπερχρέωση, επίσης λόγω του πολέμου του Βιετνάμ, οι αποδείξεις -που κατέδειξε τη δεκαετία του 1960 ο Γάλλος πρόεδρος Σαρλ ντε Γκωλ- ότι οι Αμερικανοί εξέδιδαν δολάρια σε υπερβολικές ποσότητες σε σχέση με τα αποθέματα χρυσού που διέθεταν, κατέστησαν τους κανόνες του Bretton Woods μη βιώσιμους. Ο Αμερικανός πρόεδρος Νίξον ανακοίνωσε το τέλος της μετατρεψιμότητας του δολαρίου σε χρυσό στις 15 Αυγούστου 1971· από εκείνη την ημέρα άρχισε ένα εντελώς νέο σύστημα, στο οποίο η χρηματοδότηση - απαλλαγμένη από δεσμούς με την πραγματική οικονομία - ανέλαβε την εξουσία και οι συναλλαγματικές ισοτιμίες έγιναν ελεύθερα κυμαινόμενες, ως εκ τούτου, αντικείμενο εικασιών. Η συντριπτική ισχύς των χρηματοπιστωτικών αγορών - δηλαδή των μεγάλων ομίλων που κυριαρχούσαν σε αυτές - διαμορφώθηκε εκείνη την εποχή· τα επενδυτικά κεφάλαια αναπτύχθηκαν ταχύτατα, ικανά να κινητοποιήσουν μεγάλες μάζες κεφαλαίων σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και να τις διακινήσουν πλήρως, με τη βοήθεια της εκκολαπτόμενης τεχνολογίας της πληροφορικής, σε έναν κόσμο που όλο και λιγότερο δεσμευόταν από εδαφικά όρια και χρονικά όρια.

Το Double Eagle μετατράπηκε οριστικά σε Quantum Fund το 1979 και απασχόλησε τον Σόρος για τις επόμενες δεκαετίες μέχρι το 2011, όταν η αξία του ταμείου εκτιμήθηκε ότι ξεπερνούσε τα 25 δισεκατομμύρια δολάρια. Το μεγαλύτερο μέρος των περιουσιακών στοιχείων πέρασε στο Ίδρυμα Ανοιχτής Κοινωνίας -το οποίο είναι "τακτικό" αλλά και κορυφαίος οικονομικός παράγοντας της οικονομίας- τα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία δόθηκαν σε ένα οικογενειακό χρηματοκιβώτιο, το Soros Fund Management. Το Quantum Fund αναπτύχθηκε με μεγάλη ταχύτητα, εκπλήσσοντας με τον τεράστιο όγκο των καθημερινών συναλλαγών, ένα είδος χρηματοπιστωτικού αέναου κινήματος. Η έδρα, προκειμένου να μην γίνουν γνωστά τα ονόματα των εταίρων και των επενδυτών, εγκαταστάθηκε στο Κουρασάο των Ολλανδικών Αντιλλών, ένα από τα πιο αδιαφανή οικονομικά κέντρα του κόσμου και έναν από τους παλαιότερους φορολογικούς παραδείσους. 

Στην κορυφή, εκτός από τον Σόρος, βρίσκονταν σημαίνουσες προσωπικότητες που συνδέονταν με τους Ρότσιλντ, όπως ο George Karlweis, ένας από τους εφευρέτες των επενδυτικών κεφαλαίων, καθώς και ο Richard Katz, πρώην διευθύνων σύμβουλος της N.M. Rothschild & Sons Ltd. Σύμφωνα με τον ερευνητή δημοσιογράφο F.W. Engdahl, το επιχειρηματικό ινστιτούτο βρισκόταν στο επίκεντρο μιας επιχείρησης φυγής κεφαλαίων από την Ιταλία. Ο όμιλος Ρότσιλντ κατέχει σχεδόν μονοπωλιακή θέση στην αγορά χρυσού και πολύτιμων μετάλλων, γεγονός που ρίχνει ένα σκοτεινό φως σε πιθανές ανείπωτες διασυνδέσεις με τις πιο σκοτεινές επιχειρηματικές συμφωνίες στον πλανήτη, που συχνά διακανονίζονται σε χρυσό και διαμάντια. Ένας άλλος σημαίνων εταίρος της Quantum, σύμφωνα με το περιοδικό Balkans-Infos, ήταν ο φημολογούμενος Ισραηλινός δισεκατομμυριούχος Saul Eisenberg, ύποπτος για κάθε είδους εμπόριο, από όπλα μέχρι ξέπλυμα χρήματος, που δραστηριοποιείται στην Κίνα και στη Βουλγαρία, όπου ο Alexandre Bojkov, πρώην επικεφαλής του OSF στη βαλκανική χώρα, ήταν υπουργός ιδιωτικοποιήσεων για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού συστήματος. Φιλανθρωπία σε συνδυασμό με πολιτικό έλεγχο και επιχειρηματική λογική…

Για ορισμένους, το Quantum Fund ήταν ένα έξυπνο τέχνασμα της Αγγλοσφαιρας (της μετα-ιμπεριαλιστικής οικονομικής δύναμης της Μεγάλης Βρετανίας) για να συνεχίσει να ασκεί ηγετική θέση και παγκόσμια κυριαρχία. Σύμφωνα με αυτή την - κάπως απλοϊκή, αν και όχι εντελώς αβάσιμη - εκδοχή, ο Σόρος είναι πλάσμα και όργανο του βρετανικού ιμπεριαλισμού. Η θέση αυτή έρχεται σε σύγκρουση με την επίθεση του Σόρος στη λίρα το 1992, η οποία τον έκανε διάσημο και του απέφερε στρατοσφαιρικά ποσά μέσα σε λίγες μέρες. Βοηθούμενος από τη θεωρία της αντανακλαστικότητας, εμφορούμενος από το πνεύμα του τζογαδόρου και υποστηριζόμενος από τις διασυνδέσεις του με το υψηλότερο επίπεδο της διεθνούς οικονομίας, ο Τζορτζ Σόρος προχώρησε ακαταμάχητα, καθοδηγούμενος από το αίσθημα της ανασφάλειας, την αρχή που του επέτρεπε να βρίσκεται πάντα σε εγρήγορση, να προβλέπει τα προβλήματα και να ενεργεί πριν από τις αγορές.

Ταυτόχρονα, αρχίζει να ενδιαφέρεται για αυτό που τον ενδιαφέρει περισσότερο: την ιδέα να αλλάξει τον κόσμο σύμφωνα με το μοντέλο της ανοιχτής κοινωνίας. Δηλαδή, αρχίζει, όπως αναφέρει η επίσημη ιστοσελίδα του OSF, "να χτίζει έναν νέο κόσμο". Βρισκόμαστε στο 1979, οι επιχειρήσεις ανθούν και ο Σόρος ανοίγει το πρώτο του ίδρυμα, το Open Society Fund, στη Νέα Υόρκη. Οι φιλανθρωπικές δραστηριότητες του Τζορτζ Σόρος ξεκίνησαν επίσημα.

Μια σύντομη παρένθεση για να εξηγήσουμε, από τη σκοπιά του συγγραφέα, τον όρο φιλανθρωπία. Πρόκειται για μια έννοια της μήτρας του Διαφωτισμού, η οποία μπήκε στη μασονική και προτεσταντική φαντασία για να ορίσει μια διάθεση του νου της παγκόσμιας αδελφοσύνης που οδηγεί στην αγάπη όλων των ανθρώπων (κυριολεκτική έννοια) και στην έμπρακτη βοήθειά τους μέσω δωρεών, οικοδόμησης νοσοκομείων, φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, σχολείων. Η σύγχρονη φιλανθρωπία - που ασκείται από μερικούς από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον πλανήτη - έχει σκοπούς που κάθε άλλο παρά ουδέτεροι ή γενικά ανθρωπιστικοί είναι.  Δεν είναι καθόλου φιλανθρωπία: έχει γίνει το όπλο με το οποίο κάποιοι άνθρωποι, μέσω του συσσωρευμένου πλούτου τους - συνήθως μέσω εκμεταλλευτικών και ενίοτε βίαιων πρακτικών - θέτουν το χρήμα στην υπηρεσία των σκοπών που τους συμφέρουν. Σύμφωνα με τον Φρίντριχ Νίτσε, αυτή είναι η ηθική του αφέντη στη μεταχείριση των υπηρετών του. Μερικές φορές εμπνέεται πραγματικά από συμπόνια και επιθυμία να βοηθήσει τους άλλους και την ανθρωπότητα, συχνότερα όμως "η ηθική του ισχυρότερου είναι συμπονετική και φιλάνθρωπη όχι τόσο από ειλικρινές αίσθημα ελέους, όσο ως φυσική συνέπεια μιας πληρότητας δύναμης που ξεχειλίζει πάνω στους υποτακτικούς και τους υπόδουλους". Και επίσης, στην εποχή μας, η θέληση να αλλάξει βαθιά η ανθρωπότητα χρησιμοποιώντας το όπλο του χρήματος για να επιφέρει ιδεολογικές, κοινωνικές, οικονομικές, πολιτιστικές και πνευματικές αλλαγές. Ο Φεντόρ Ντοστογιέφσκι στα "Απομνημονεύματα του υπογείου" επέκρινε την επαναστατική και κοσμοπολίτικη ουτοπία που προχωρά "προς το αφηρημένο πεδίο μιας παγκόσμιας ανθρωπότητας που δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά, και έτσι κόβει κάθε δεσμό με τους ανθρώπους". Εκφράζουν "απεριόριστη αγάπη για την ανθρωπότητα, αλλά μόνο όταν εξετάζεται γενικά. Αλλά τότε, αν η ανθρωπότητα ενσαρκωθεί σε έναν συγκεκριμένο άνθρωπο, σε ένα πρόσωπο, τότε αδυνατούν να την ανεχθούν". Αφήνουμε στον αναγνώστη να κρίνει τις προθέσεις και την ψυχολογία του Σόρος.

Το 1979 άρχισε να χρηματοδοτεί την ακαδημαϊκή σταδιοδρομία μαύρων φοιτητών στο Πανεπιστήμιο του Κέιπ Τάουν στη Νότια Αφρική. Ταυτόχρονα, υποστηρίζει με προσοχή τις σπουδές στο εξωτερικό νέων αντιφρονούντων από την κομμουνιστική Ανατολική Ευρώπη. Η επιλογή αυτή καταδεικνύει την εντυπωσιαστικότητα και την ευφυΐα του εγχειρήματος. Ο Σόρος, παρά τις φιλοσοφικές του τοποθετήσεις, είναι πρακτικός άνθρωπος. Γνωρίζει ότι το αποτελεσματικό, διαρκές έργο χρειάζεται χρόνο για να διεισδύσει σε όλα τα γάγγλια της κοινωνίας. Μια ουσιαστική πρόκληση είναι η δημιουργία μιας άρχουσας τάξης σύμφωνης με την κοσμοθεωρία του. Ο ίδιος εξήγησε. "[Η Νότια Αφρική] ήταν μια κλειστή κοινωνία με όλους τους θεσμούς μιας χώρας του πρώτου κόσμου, αλλά ήταν απαγορευμένοι στην πλειοψηφία του πληθυσμού για φυλετικούς λόγους. Πού θα μπορούσα να βρω μια καλύτερη ευκαιρία να ανοίξω μια κλειστή κοινωνία;

Στη δεκαετία του 1980, ήταν από τους πιο γενναιόδωρους υποστηρικτές του πολωνικού συνδικάτου Solidarnosc, σε συνέργεια, μεταξύ άλλων, με έναν αμερικανικό οργανισμό που ιδρύθηκε το 1983 από μέλη του αμερικανικού κατεστημένου και λειτουργούσε ως ΜΚΟ (Μη Κυβερνητική Οργάνωση), το NED, National Endowment for Democracy, με διακηρυγμένο στόχο την προώθηση της δημοκρατίας στο εξωτερικό. Υπάρχει σαφής σύνδεση με το λεγόμενο αγγλοαμερικανικό βαθύ κράτος, το συμμαχικό βιομηχανικό, οικονομικό, τεχνολογικό και χρηματοπιστωτικό σύμπλεγμα και τους μυστικοπαθείς μηχανισμούς του κράτους και της κυβέρνησης. Το 1984, ο Τζορτζ Σόρος άνοιξε ένα ίδρυμα στην Ουγγαρία, τη χώρα από την οποία είχε διαφύγει ως 17χρονος: ήταν το πρώτο μέλος του δικτύου που θα γινόταν OSF. Σήμερα, η ουγγρική κυβέρνηση και ο πρόεδρός της, Βίκτορ Όρμπαν, είναι από τους μεγαλύτερους εχθρούς του Σόρος, κατηγορούμενοι για σοβαρή παρέμβαση στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας του Δούναβη.

Το OSF αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ουγγαρία, ιδίως το ιδιωτικό CEU, το Central European University, προκαλώντας επίσης μια πικρή σύγκρουση μεταξύ του ουγγρικού κράτους και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στη δεκαετία του 1980, οι δραστηριότητες του Σόρος πέρα από το Σιδηρούν Παραπέτασμα επεδίωκαν να διευρύνουν την πρόσβαση στην πληροφόρηση στην Ανατολική Ευρώπη και τη Ρωσία, διανέμοντας φυλλάδια, υλικό, ακόμη και φωτοτυπικά μηχανήματα σε ομάδες αντιφρονούντων, προκειμένου να σπάσει το μονοπώλιο πληροφόρησης του Κομμουνιστικού Κόμματος. Ταυτόχρονα, οι άνθρωποί του εργάζονταν για τον εντοπισμό προσωπικοτήτων που θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν στα στελέχη του OSF, να εκπαιδευτούν και να υποστηριχθούν ως εναλλακτικές ηγετικές ομάδες έναντι του Κομμουνιστικού Κόμματος. [ΤΑΚΤΙΚΗ ΚΑΘΑΡΑ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ, ΣΕΧΤΑΣ, ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΦΑΝΕΡΩΣΕ Ο MOON, TO AΦENTIKO ΤΟΥ ΑΓΟΥΡΙΔΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ] 

Εν τω μεταξύ, ο Τζορτζ Σόρος άνοιξε επίσης ένα ίδρυμα στην Κίνα, το οποίο σύντομα έγινε στόχος εσωτερικών συγκρούσεων μεταξύ μεταρρυθμιστικών και ορθόδοξων στοιχείων εντός του κινεζικού κομμουνισμού που είχε αναδυθεί από τον μαοϊσμό. Το προγεφύρωμα του Σόρος αναγκάστηκε να κλείσει το 1989, λίγο πριν από τη βίαιη καταστολή των διαφωνούντων στην πλατεία Τιενανμέν από την κινεζική κυβέρνηση. Το 1989 ήταν η χρονιά της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου και της κατάρρευσης του σοβιετικού συστήματος που οδήγησε στη διάλυση της ΕΣΣΔ το 1991. Ο Σόρος ήθελε να καρπωθεί τα οφέλη της δουλειάς του στη δεκαετία του 1980 και κατάφερε γρήγορα να μπει με πλήρη πλεύση στις επιχειρήσεις των νέων καθεστώτων, μπαίνοντας σε ιδιωτικοποιήσεις, επικερδείς για τους αγοραστές, όχι όμως για τους ανθρώπους που μόλις είχαν βγει από τη δικτατορία. Μέσα σε λίγα χρόνια κατάφερε να οργανώσει την Ανοιχτή Κοινωνία σε όλο τον πρώην κομμουνιστικό κόσμο. Με την πτώση του τείχους του Βερολίνου, η Ανοιχτή Κοινωνία δημιούργησε παρουσία στην Πολωνία, την Ουκρανία και τη Ρωσία. Τα επόμενα πέντε χρόνια, η Ανοιχτή Κοινωνία δημιούργησε ένα δίκτυο γραφείων στην Αλβανία, τις χώρες της Βαλτικής, τη Βουλγαρία, την Τσεχική Δημοκρατία, το Καζακστάν, την Κιργιζία, τη Μολδαβία, τη Ρουμανία και τη Σλοβακία, ενώ προσχώρησε στην Ουγγαρία και τις δημοκρατίες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, όπου αναζωπυρώθηκαν οι εθνοτικές συγκρούσεις. Το έδαφος είναι πλέον ευνοϊκό για την χωρίς σύνορα επέκταση των δύο μεγάλων δραστηριοτήτων του Σόρος, της οικονομικής του ταμείου Quantum και της πολιτικής-κοινωνικής-πολιτιστικής του ιδρύματος, που πρώτα μετατράπηκε σε Open Society Institute και στη συνέχεια, το 1993, σε Open Society Foundations. Ο άνθρωπος είναι πλέον πλούσιος και ισχυρός, σεβαστός και, πάνω απ' όλα, σιωπηλός. 

Το καπιταλιστικό σύστημα έχει απαλλαγεί χωρίς πόλεμο από τον μεγάλο του αντίπαλο, τον κομμουνισμό. Η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε και διασπάστηκε σε περίπου δεκαπέντε κράτη, από τη Βόρεια Ευρώπη μέχρι την Κεντρική Ασία. Η Ρωσία συρρικνωμένη διασχίζεται από ένα γιγαντιαίο έργο αρπαγής με το ξεπούλημα των βιομηχανικών και μεταλλευτικών της περιουσιακών στοιχείων, στο οποίο συμμετέχει και ο Ούγγρος δισεκατομμυριούχος, ισχυρός στους δεσμούς του με τη νέα άρχουσα τάξη, μέρος της οποίας έχει εκπαιδεύσει και χρηματοδοτήσει ο ίδιος. Και είναι η στιγμή της πιο θεαματικής, δραματικής επιχείρησης του Σόρος, η επίθεση στη στερλίνα, το νόμισμα του Ηνωμένου Βασιλείου, της πρώην μεγάλης αυτοκρατορίας που κάποτε ήταν ο πολιτικός, οικονομικός, στρατιωτικός και χρηματοπιστωτικός κυρίαρχος του κόσμου.

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗ ΣΤΕΡΛΙΝΑ ΚΑΙ ΤΗ ΛΙΡΕΤΑ

Η χρηματοπιστωτική επιχείρηση που έκανε διάσημο τον Τζορτζ Σόρος ήταν αυτή που γονάτισε τις κυβερνήσεις του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ιταλίας και έμεινε στην ιστορία ως η "Μαύρη Τετάρτη" της 16ης Σεπτεμβρίου 1992, η ημέρα της κερδοσκοπικής επίθεσης στη λίρα. Το ιστορικό ανάγεται στο 1979, όταν τα κράτη της τότε ΕΟΚ (Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας) υπέγραψαν το ΕΝΣ (Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα), μια συμφωνία για τη διατήρηση της συναλλαγματικής ισοτιμίας μεταξύ των νομισμάτων των χωρών μελών εντός μιας σταθερής ζώνης έναντι του ECU, της εικονικής ευρωπαϊκής λογιστικής μονάδας που καθοριζόταν με βάση τη μέση αξία των νομισμάτων. Το εύρος ορίστηκε στο 2,25%, εκτός από τις χώρες με υψηλό πληθωρισμό, συμπεριλαμβανομένης της Ιταλίας και της Μεγάλης Βρετανίας, το οποίο διευρύνθηκε στο 6%. Η υπέρβαση του ανώτατου ορίου θα οδηγούσε σε παρέμβαση της κεντρικής τράπεζας του οικείου κράτους.

Τα προειδοποιητικά μηνύματα το 1992 προήλθαν στην Ιταλία από την αποτυχία των δημοπρασιών των BOTs (συνήθεις κρατικές συναλλαγματικές), οι οποίες δεν μπορούσαν πλέον να αγοραστούν από το ίδρυμα έκδοσης λόγω του καταστροφικού "διαζυγίου" μεταξύ του Υπουργείου Οικονομικών και της Τράπεζας της Ιταλίας. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η Τράπεζα της Αγγλίας δεν ήθελε να αυξήσει το κόστος του χρήματος, έναν κλασικό αντιπληθωριστικό ελιγμό. Η πρόσφατα επανενωμένη Γερμανία αύξανε τα επιτόκια για να στηρίξει την ανασυγκρότηση της οικονομίας της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Σε αυτό το συγκεχυμένο τοπίο, το Quantum Fund επιτέθηκε βίαια στην ιταλική λιρέτα και τη βρετανική λίρα, προκαλώντας την έξοδο των δύο νομισμάτων από το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα. Ο Αμερικανός χρηματοδότης σορτάρισε περισσότερες από δέκα δισεκατομμύρια στερλίνες. Μέσα σε μία μόνο ημέρα και μόνο με τη συναλλαγή της στερλίνας, ο Σόρος αποκόμισε καθαρό κέρδος 1,1 δισεκατομμύρια δολάρια. 

Η ταυτόχρονη επίθεση στη λιρέτα, με παρόμοιο τρόπο, εκτόπισε πλήρως την Τράπεζα της Ιταλίας, της οποίας διοικητής ήταν ο Carlo Azeglio Ciampi. Ο Σόρος είχε αντιληφθεί ότι η Ιταλία δεν είχε καμία προστασία για να υπερασπιστεί το νόμισμά της μετά τις δηλώσεις του διοικητή της Bundesbank, της γερμανικής κεντρικής τράπεζας, Χέλμουτ Σλέσινγκερ, ο οποίος κατέστησε σαφές -με προφανή στόχο να επιφέρει πλήγμα στην Ιταλία και τη βιομηχανική της παραγωγή- ότι δεν θα κουνήσει ούτε το δαχτυλάκι του για την υπεράσπιση της λιρέτας.

Επανειλημμένα, ο μεγιστάνας της Ανοιχτής Κοινωνίας έχει δηλώσει ότι δεν εκμεταλλεύτηκε καμία εμπιστευτική πληροφορία στην περίσταση, αλλά ενήργησε με βάση τη διαίσθησή του και την αρχή της αντανακλαστικότητας. Δεν έχουμε πειστεί, τουλάχιστον όσον αφορά την Αγγλία. Η Τράπεζα της Αγγλίας επιστράτευσε πενήντα δισεκατομμύρια στερλίνες από τα αποθεματικά της για να αποκρούσει το χτύπημα χωρίς επιτυχία και ο Νόρμαν Λάμοντ, υπουργός Οικονομικών, αναγκάστηκε να μειώσει δραστικά τα επιτόκια και να βγει από το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα (ΕΝΣ). Ήταν, σύμφωνα με τα λόγια του συνήθως συμπονετικού υπουργού, το πιο παραληρηματικό οικονομικό χάος στην ιστορία, από το οποίο ο Σόρος βγήκε νικητής και στη μέγγενη, όπως λέγεται, έντονης έξαρσης. Ο Σόρος ανέλαβε την ευθύνη στα μέσα ενημέρωσης για τις επιχειρήσεις αυτές. Χάρηκε που ο διεθνής Τύπος τον περιέγραψε ως τον μεγάλο μαριονετίστα, τον χρηματοδότη-χειραγωγό. Πίσω του, στην πραγματικότητα, υπήρχαν ακόμη μεγαλύτερα συμφέροντα, η βούληση για σαμποτάζ της Ευρώπης, οι εμπνευστές της οποίας βρίσκονταν εν μέρει στην Αμερική (οι αμερικανικές τράπεζες ήταν οι δεύτεροι μεγαλύτεροι δικαιούχοι της επίθεσης του Σόρος), αλλά ίσως και σε κύκλους της Αγγλοσφαίρας που ήταν αποφασισμένοι να αποτρέψουν την οικονομική ολοκλήρωση του Ηνωμένου Βασιλείου με την Ευρώπη. Ένα στόχο που πέτυχαν, αφού η στερλίνα εξακολουθεί να υπάρχει και η κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητας της Βρετανίας έχει αναλάβει εκ νέου έναν διεθνή, οικονομικό, χρηματοπιστωτικό και γεωπολιτικό ρόλο αυτόνομο από την Ευρώπη μετά την αποχώρησή της από την ΕΕ (Brexit). 

Παραπομπές: 1992: Οταν ο Σόρος στραγγάλισε τη στερλίνα & (ΤΑ ΝΕΑ)

ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΤΟΥ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ, ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ, ΚΑΤΟΡΘΩΣΑΜΕ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΥΠΕΡΠΛΟΥΣΙΟΥΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΑΔΥΝΑΤΩΝΤΑΣ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΓΗΙΝΗ ΖΩΗ ΣΕ ΚΟΛΑΣΗ.

Η ΚΟΛΑΣΗ ΑΥΤΗ ΕΠΗΡΕΑΣΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΕΟΣΥΣΤΑΤΗ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΑΝΑΓΚΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΝΑ ΘΡΥΜΜΑΤΙΣΤΕΙ ΣΕ ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΓΕΜΟΝΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΜΙΑ ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΤΗΣ ΠΟΛΛΑΠΛΟΤΗΤΟΣ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ.
ΕΚΤΟΤΕ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΜΠΙΕΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΑΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ, ΑΝΑΣΤΑΙΝΟΝΤΑΣ ΚΑΘΕ ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΗ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΩΝΙΖΟΤΑΝ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΕΙ ΤΗΝ ΚΑΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΔΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ.

ΚΑΙ ΖΟΥΜΕ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΣΜΟΥΣ, ΝΕΟΝΙΚΟΛΑΙΤΙΣΜΟΥΣ, ΝΕΟΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥΣ, ΝΕΟΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ, ΝΕΟΑΚΑΔΗΜΙΕΣ, ΝΕΟΟΝΤΟΛΟΓΙΕΣ, ΝΕΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΥΣ ΝΕΟΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ, ΝΕΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΠΟΡΕΥΟΜΕΝΟΙ ΣΤΑΘΕΡΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ.

ΜΕΤA ΤΗ ΦHΜΗ

Ο Σόρος, στο όνομα μιας παράξενης "χρηματοπιστωτικής δημοκρατίας", ζήτησε από τον κόσμο να ανοίξει τις αγορές, τις πιο αδίστακτες και κερδοσκοπικές, γεγονός που οδήγησε στη συνέχεια το 2006/2008 στην πιο σοβαρή χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση στην ιστορία. Στο σημαντικότερο από τα πολλά βιβλία που έχει γράψει, ο Σόρος λέει: "Έχασα την κάλυψή μου όταν δέχτηκα να με αποκαλούν τον άνθρωπο που κατέστρεψε την Τράπεζα της Αγγλίας. Από τότε είχα ένα νέο είδος εμπειρίας. Έχασα την ανωνυμία μου και έγινα ένα δημόσιο πρόσωπο του οποίου οι δηλώσεις μπορούν (με πλάγια γράμματα στο κείμενο) να επηρεάσουν τα γεγονότα. Δεν μπορώ πλέον να ξεφύγω από το καθήκον να κάνω ηθικές κρίσεις. Αυτό πρακτικά με εμπόδισε να συνεχίσω να συμμετέχω στην αγορά". Πραγματικά μια ακροβατική άσκηση στην οργουελιανή διγλωσσία: οι δηλώσεις του Σόρος, αμέτρητες και για πολλά ευαίσθητα θέματα, όχι μόνο οικονομικά, θα ήταν "ηθικές κρίσεις". Ως πρώην συμμετέχων στην αγορά, λοιπόν, δεν τα πήγε και πολύ άσχημα αν μπόρεσε να επιτεθεί στο γαλλικό φράγκο το 1993, με πολύ σοβαρές συνέπειες για την υπερατλαντική χώρα και διαδοχικά για το ιαπωνικό γεν. Το Quantum Fund συνέχισε να αποκομίζει κέρδη δισεκατομμυρίων, συμμετέχοντας, για παράδειγμα, στις κερδοσκοπικές επιθέσεις εναντίον των λεγόμενων ασιατικών τίγρεων (Μαλαισία, Ταϊλάνδη, Ινδονησία) το 1997, οι οποίες αποτέλεσαν λουτρό αίματος για τις οικονομίες αυτές και τους πληθυσμούς τους. Στη Γαλλία καταδικάστηκε τελικά σε πρόστιμο άνω των δύο εκατομμυρίων δολαρίων για εσωτερική πληροφόρηση για την εξαγορά της τράπεζας Société Générale, ενώ στην Ινδονησία του επιβλήθηκε ποινή ισόβιας κάθειρξης και στη Μαλαισία του επιβλήθηκε η θανατική ποινή για κερδοσκοπικές επιχειρήσεις κατά των οικονομιών των πρώην "ασιατικών τίγρεων". Οι αβεβαιότητες του εμπορίου, για όσους ζουν στην κόψη του ξυραφιού των αλόγιστων οικονομικών ακροβασιών στο πετσί κυβερνήσεων, οικονομιών, λαών. Η επίθεση του 1997 στο μπατ, το νόμισμα της Ταϊλάνδης, ήταν καταστροφική και ο Σόρος διακίνησε, σύμφωνα με την οικονομική ιστοσελίδα www.afr.com, έως και έξι δισεκατομμύρια δολάρια.

Στη συνέχεια, οδήγησε τα οικονομικά σχοινιά στην κατάκτηση της Ρωσίας που ξεπουλήθηκε από διεφθαρμένους ολιγάρχες, μια πραγματική λεηλασία που τερματίστηκε μόνο με την άφιξη του Βλαντιμίρ Πούτιν στην εξουσία. Η ρωσική κρίση χρέους του 1998, η επίθεση στο ρούβλι, της οποίας ήταν ένα από τα βασικά πρόσωπα, και η επιστροφή της Μόσχας στη γεωπολιτική εξέχουσα θέση του κόστισαν την αποπομπή του ως persona non grata. Η επίθεση στα εθνικά νομίσματα και τις εθνικές οικονομίες φαίνεται να αποτελεί ειδικότητα του ουγγρο-αμερικανού μεγιστάνα, αποδεικνύοντας ότι δεν είναι μόνο κερδοσκοπική, αλλά και ιδεολογική: ο αδυσώπητος αγώνας κατά των εθνικών κρατών, προμαχώνων της "κλειστής κοινωνίας" που πρέπει να κατεδαφιστούν. Έκτοτε, το έργο του ως φιλάνθρωπος υπερασπιστής της δυτικής δημοκρατίας έχει γίνει πιο έντονο, ως χρηματοδότης με έλεγχο των αγορών και έχει αλλάξει τους κανόνες για τη δραστηριότητα των ταμείων προς μια περιοριστική κατεύθυνση. Προκειμένου να εξασφαλίσει στον εαυτό του ελευθερία δράσης, το Quantum Fund διαχειρίζεται έκτοτε κυρίως οικογενειακά περιουσιακά στοιχεία. Το 2013 διαχειρίστηκε 5,5 δισεκατομμύρια δολάρια, αποτελώντας το πιο επιτυχημένο hedge fund στην ιστορία. Τον Φεβρουάριο του 2010, το όνομα του Σόρος εμφανίστηκε μεταξύ των συμμετεχόντων σε μια συνάντηση κορυφαίων hedge funds που πραγματοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη για να συζητηθεί το ενδεχόμενο πτώσης του ευρώ.

Για την Ιταλία, το αποτέλεσμα της κερδοσκοπίας του Σόρος κατά της λιρέτας ήταν πιο καταστροφικό από ό,τι για την Αγγλία, αν εξαιρέσουμε το κύρος της "αυτοκρατορικής" στερλίνας. Η Τράπεζα της Ιταλίας σπατάλησε, το φθινόπωρο του 1992, 48 δισεκατομμύρια δολάρια "σε μια άχρηστη υπεράσπιση της συναλλαγματικής ισοτιμίας, με επικεφαλής τον επικεφαλής της κυβέρνησης Giuliano Amato και τον υπουργό Piero Barucci". Δεν ήταν βέβαια άμεση ευθύνη του μεγιστάνα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εν μέσω της χρηματοπιστωτικής καταιγίδας, με τις κυβερνήσεις σοβαρά αποδυναμωμένες από τη δικαστική επιχείρηση "καθαρά χέρια", που προοριζόταν να σαρώσει ολόκληρη την πολιτική τάξη της κυβέρνησης, η Ιταλία ιδιωτικοποιούσε τα βιομηχανικά, τεχνολογικά και πιστωτικά της κοσμήματα για να διαλύσει το σύστημα των κρατικών συμμετοχών.

Όχι τυχαία, η επιχείρηση ξεκίνησε εμπιστευτικά σε μια συνάντηση στο βασιλικό γιοτ Britannia (αγγλοσαξονικό και πάλι) με τη συμμετοχή των άπληστων αγοραστών ευκαιριών, των αγγλοσαξόνων χρηματιστών. Συμπτώσεις; Ανίκανοι οι δικοί μας "κρατικοί πωλητές", συμπεριλαμβανομένου του τότε γενικού διευθυντή του υπουργείου Οικονομικών Μάριο Ντράγκι; Ανίκανοι εκείνοι που έριξαν τα ιταλικά αποθεματικά στην καταιγίδα, δηλαδή ο Carlo Azeglio Ciampi, καθώς και ο προαναφερθείς Giuliano Amato; Οι καριέρες τους - ο Ciampi ήταν επικεφαλής της κυβέρνησης και στη συνέχεια Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Amato κατείχε πολλές κορυφαίες θέσεις και τώρα είναι συνταγματικός δικαστής - αποδεικνύουν το αντίθετο. Ίσως ισχύει ο αφορισμός του Τζούλιο Αντρεότι: είναι αμαρτία να σκέφτεσαι λάθος, αλλά συχνά είναι εικασία. Όσον αφορά τον Amato, αξίζει να θυμηθούμε ένα προφητικό απόσπασμα -ή ίσως μια εξομολόγηση ενός από τους μακροβιότερους άνδρες της εξουσίας- από την ορκωμοσία του ως επικεφαλής της κυβέρνησης το δραματικό 1992: "στη γωνία δεν υπάρχει έξοδος από την Ευρώπη, ούτε καταφύγιο σε μια αδύνατη αυτονομία, αλλά ο κίνδυνος να γίνουμε μια Ντίσνεϋλαντ στην υπηρεσία της, εμπλουτισμένη από το κλίμα μας, τη φυσική μας ομορφιά, τα απομεινάρια της ιστορίας και της τέχνης μας".

Ο Σόρος, παρά τις ενέργειές του κατά της λιρέτας, έλαβε μάλιστα τιμητικό πτυχίο από το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια το 1995, παρουσία ενός άλλου επί σειρά ετών πρωταγωνιστή της πολιτικής (και οικονομικής) σκηνής πολύ κοντά στις ισχυρές δυνάμεις, του Ρομάνο Πρόντι, ο οποίος παρουσίασε επίσης την ιταλική έκδοση της αυτοβιογραφίας του φιλάνθρωπου μεγιστάνα. Πριν από λίγα χρόνια, στις 3 Μαΐου 2017, ο Τζορτζ Σόρος είχε συνάντηση στο Palazzo Chigi με τον πρωθυπουργό Πάολο Τζεντιλόνι, νυν Ευρωπαίο Επίτροπο Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων. Η συνομιλία, από την οποία υπάρχει επίσημη φωτογραφία με πλατιά χαμόγελα, δεν αποτέλεσε αντικείμενο επίσημης ανακοίνωσης και έλαβε χώρα εν μέσω της έντονης αντιπαράθεσης γύρω από την αποβίβαση παράνομων μεταναστών στην Ιταλία μέσω Μάλτας, όπου δραστηριοποιείται μια ΜΚΟ, η Moas, μέρος του δικτύου του Σόρος. Η Moas (Migrants Offshore Aid Station), μία από τις πιο δραστήριες οργανώσεις βοήθειας μεταναστών στην Ευρώπη, όπως οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, η Save the Children, η Proactiva Open Arms, η Sea-Watch.org και άλλες, λαμβάνει χρηματοδότηση εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ μηνιαίως. Ένας από τους χρηματοδότες είναι η Avaaz.org (500.000 δολάρια) που ιδρύθηκε από την Moveon org, μια άλλη οργάνωση του συμπλέγματος του Σόρος.

Πρόκειται για το φαινόμενο Σόρος, για τις οικονομικές δράσεις του οποίου παραθέτουμε μια γνωμοδότηση του 1999 του νομπελίστα οικονομολόγου Πολ Κρούγκμαν. "Κανείς που έχει διαβάσει κάποιο οικονομικό περιοδικό δεν μπορεί να αγνοήσει ότι στις μέρες μας υπάρχουν πράγματι επενδυτές που όχι μόνο μετακινούν χρήματα εν αναμονή μιας νομισματικής κρίσης, αλλά κάνουν ό,τι μπορούν για να προκαλέσουν μια τέτοια κρίση, για πλάκα και κέρδος. Αυτοί οι νέοι παράγοντες δεν έχουν ακόμη μια τυποποιημένη ονομασία - ο όρος που προτείνω είναι οι Σόροι".

Η διαμάχη, ωστόσο, δεν εμπόδισε τους Financial Times, το 2018, να ανακηρύξουν τον υπερήλικα Τζορτζ Σόρος "πρόσωπο της χρονιάς". Η εφημερίδα για τις χρηματοπιστωτικές αγορές, που ανήκει στη Nikkei, τον μεγαλύτερο όμιλο μέσων ενημέρωσης και επικοινωνίας της Ασίας, καταδίκασε ίσως με τον πιο έντονο τρόπο την αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Σόρος με βόμβα που είχε τοποθετηθεί κοντά στην εξοχική κατοικία του λίγες εβδομάδες νωρίτερα. Ο αδίστακτος άρχοντας της χρηματοπιστωτικής αγοράς και πολιτικός ακτιβιστής έχει γίνει ένα θετικό πρότυπο για όλες τις χρήσεις. Στους ανθρώπους της χρονιάς των FT περιλαμβάνονται τραπεζίτες όπως ο Ζαν Κλοντ Τρισέ, ο Μάριο Ντράγκι και ο λόρδος Μπιάνκφεϊν, το στέλεχος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ που είπε για τον εαυτό του: "Κάνω τη δουλειά του Θεού, δημιουργώ χρήμα". Η αντίδραση του Σόρος στην αναγνώριση ήταν όσο πιο ήρεμη γίνεται: "Μακάρι να μην είχα τόσους πολλούς εχθρούς, αλλά το εκλαμβάνω ως ένδειξη ότι έκανα κάτι σωστό". Αναμφίβολα, αυτό ισχύει από την άποψη της χρηματοπιστωτικής εξουσίας και της πολιτικής, ιδεολογικής και ανθρωπολογικής ατζέντας που έχει ζητήσει μια "ανοιχτή κοινωνία", την οποία θα συζητήσουμε στο επόμενο κεφάλαιο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου