Roberto Pecchioli - Ο Τζορτζ Σόρος και η Ανοιχτή Κοινωνία (56)

Συνέχεια από: Κυριακή 4 Φεβρουαρίου 2024

KATA ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ (ΤΟ ΑΝΤΙΦΩΝΟ ΤΟΥ ΣΟΡΟΣ)

14

ΣΟΡΟΣ, ΜΚΟ, ΚΟΡΩΝΟΙΟΣ ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ

"Όσο χειρότερη γίνεται μια κατάσταση, τόσο λιγότερα χρειάζονται για να την αντιστρέψεις και τόσο μεγαλύτερα είναι τα θετικά αποτελέσματα". GEORGE SOROS

2020. ΈΝΑ ΑΌΡΑΤΟ ΜΙΚΡΌ ΟΝ ΑΛΛΆΖΕΙ ΤΟΝ ΚΌΣΜΟ

Δεν μπορεί κανείς να αναλύσει τον ρόλο ανθρώπων όπως ο George Soros, οργανισμών όπως το Open Society Foundation χωρίς να θέσει υπό αμφισβήτηση δύο φαινόμενα εξαιρετικής σημασίας και επικαιρότητας: τη μεγάλη παγκόσμια επιδημία του Sars Cov-2 που ξέσπασε τους πρώτους μήνες του 2020 και το παγκόσμιο σχέδιο Great Reset, τη διαμόρφωση και αναδιαμόρφωση της ανθρωπότητας, της παγκόσμιας οικονομίας και του μοντέλου κοινωνίας που προωθεί το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF) τον Μάιο του 2020. Μια πρώτη, στοιχειώδης θεώρηση αφορά τον οικογενειακό ακτιβισμό του Σόρος. Αν ο πατριάρχης, ο οποίος βρίσκεται πλέον στα ενενήντα του χρόνια, παραμένει ο κυρίαρχος του OSF, δύο από τους γιους του, ο Robert Daniel -ο μεγαλύτερος- και ο Alexander, ακολουθούν τα βήματά του. Ο Alexander, τον οποίο αναφέραμε στο κεφάλαιο VI, συμμετέχει ενεργά όχι μόνο στο ίδρυμα αλλά και στο WEF, του οποίου ο πατέρας του ήταν ένα από τα πρώτα μέλη. Όποια και αν είναι η προέλευση της πανδημίας -το γελοίο ψέμα της μόλυνσης που προκλήθηκε από τις νυχτερίδες έχει προ πολλού καταρρεύσει- μπορούμε να δούμε από τον Φεβρουάριο-Μάρτιο του 2020 μια βαθιά, ξαφνική, πραγματικά κοσμογονική αλλαγή στις σχέσεις εξουσίας, στην οικονομία, στον περιορισμό των δικαιωμάτων, στην καθημερινή ζωή, στην ψυχολογική και οικεία σφαίρα του καθενός μας. Ο Klaus Schwab, διευθυντής και εμπνευστής του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, σημαιοφόρος της Μεγάλης Επαναφοράς εκ μέρους των παγκοσμιοποιητικών ολιγαρχιών, έχει αποτυπώσει πολύ σαφείς έννοιες στο βιβλίο του Covid-19, The Great Reset. "Πολλοί από εμάς αναλογίζονται πότε τα πράγματα θα επανέλθουν στην κανονικότητα. Η σύντομη απάντηση είναι: ποτέ". Οι πιο τολμηροί οπαδοί των θεωριών συνωμοσίας προσπερνιούνται με ένα άλμα: οι ανώτεροι μίλησαν ξεκάθαρα. Στο χέρι μας είναι να ακούσουμε, να κατανοήσουμε και, αν είναι δυνατόν, να δράσουμε αναλόγως. Ο ίδιος ο Schwab έγινε επίσημα δεκτός στο Palazzo Chigi από τον Mario Draghi στις 22 Νοεμβρίου 2021: μια σύνοδος κορυφής μεταξύ των grand commis (ανωτάτων υπαλλήλων) της χρηματοπιστωτικής παγκοσμιοποίησης. 

Αυτό το βιβλίο δεν είναι το κατάλληλο φόρουμ για να προβληματιστούμε σχετικά με τη χαμένη "κανονικότητα". Ο κόσμος πριν από το Covid-19 δεν ήταν πολύ ικανοποιητικός, αλλά το παρόν και το μέλλον φαίνονται πολύ χειρότερα. Ακόμη και η μυθική "Ανοιχτή Κοινωνία" έχει κλείσει με εκπληκτική, ύποπτη ταχύτητα, αναβιώνοντας μορφές αυταρχισμού, διευθυντισμού και λογοκρισίας που δεν περιμέναμε να βιώσουμε στη ζωή μας. Μια άνευ προηγουμένου συμμαχία μεταξύ των εθνικών κρατών -που φαίνεται να επέστρεψαν στο επίκεντρο- μεγάλων διεθνών οργανισμών (πρώτα και κύρια του ΠΟΥ), μερικών ολιγαρχικών δυνάμεων και των κορυφαίων κλιμακίων των πολυεθνικών φαρμακευτικών (Big Pharma) και τεχνολογικών βιομηχανιών έχει συγκολληθεί με εκπληκτική ταχύτητα. Η πρόβλεψη του Γερμανού νομικού Καρλ Σμιτ, πατέρα του πολιτικού ρεαλισμού, για τον οποίο "κυρίαρχος είναι αυτός που αποφασίζει στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης", έχει επιβεβαιωθεί. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης έχει γίνει ακόμη και η νέα κανονικότητα και οι εγγυήσεις του κράτους δικαίου έχουν σε μεγάλο βαθμό ανασταλεί. Η ίδια η δημοκρατία είναι όλο και περισσότερο ένα κενό κέλυφος. Ο φόβος ως μέθοδος διακυβέρνησης καθιστά πολύ επίκαιρες τις γνώσεις του Michel Foucault για τη "βιο-εξουσία", δηλαδή τον κοινωνικό έλεγχο ως μηχανισμό που ενεργοποιείται από τα πάνω με την κυριαρχία πάνω στο φυσικό, βιολογικό σώμα των πληθυσμών. Ο φόβος του ιού έχει αλλάξει σχεδόν τα πάντα, κάνοντας τα λόγια του Ιταλού φιλοσόφου Giorgio Agamben, ενός στοχαστή που έχει αφιερώσει τη ζωή του στη σχέση του ανθρώπου με το ιερό, τρομερά ανησυχητικά. "Η κοινωνία μας δεν πιστεύει πλέον σε τίποτα άλλο παρά μόνο στη γυμνή ζωή. [...] Η γυμνή ζωή - και ο φόβος της απώλειάς της - δεν είναι κάτι που ενώνει τους ανθρώπους, αλλά τους τυφλώνει και τους χωρίζει. Και τι είναι μια κοινωνία που δεν έχει άλλη αξία από την επιβίωση;".

Είναι σωστό να αναστείλουμε κάθε κρίση σχετικά με τα αίτια της επιδημίας και να πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων τις συνωμοσίες που ευδοκιμούν παντού. Ο Τζορτζ Σόρος δεν θα μπορούσε να μείνει στο απυρόβλητο. Το Περού έφτασε στο σημείο να διεξάγει ποινική έρευνα κατηγορώντας τον Ούγγρο δισεκατομμυριούχο για τη δημιουργία του κοροναϊού. Είχαν διαδοθεί και άλλες ψευδείς ειδήσεις, τις οποίες ο Μπιλ Γκέιτς διέψευσε εύκολα, μία από αυτές ότι ο Σόρος είναι μεταξύ των ιδιοκτητών των κινεζικών εργαστηρίων στη Γουχάν από τα οποία φέρεται να βγήκε ο ιός. Ψευδείς ειδήσεις τόσο τραγελαφικές που υποδηλώνουν ότι διαδόθηκαν με τέχνη. Η έρευνα που ξεκίνησε από ένα περουβιανό εφετείο που πείστηκε ότι η πανδημία προκλήθηκε από τη Νέα Τάξη Πραγμάτων, στα πρόσωπα του Σόρος, του Μπιλ Γκέιτς και της οικογένειας Ροκφέλερ, προκαλεί χαμόγελα. 

Το δικαστήριο, εν μέσω διαδικασιών που ξεκίνησαν για άλλα εγκλήματα και στη συνέχεια ανεστάλησαν, δήλωσε αυτολεξεί ότι "η ποινική διαδικασία έχει παραλύσει λόγω της πανδημίας Covid-19 που δημιούργησαν οι εγκληματικές ελίτ που κυριαρχούν στον κόσμο και η οποία έχει παραλύσει τις δραστηριότητες σχεδόν σε κάθε χώρα. Ως εκ τούτου, καμία παγκόσμια κυβέρνηση, φυσικά ή νομικά πρόσωπα, ούτε η υπεράσπιση των κατηγορουμένων, δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτή η πανδημία έχει την ιδιότητα να είναι προβλέψιμη, εκτός από τους δημιουργούς της νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, όπως ο Μπιλ Γκέιτς, ο Σόρος και ο Ροκφέλερ, οι οποίοι τη διαχειρίστηκαν και συνεχίζουν να τη διευθύνουν με άκρα μυστικότητα στους κύκλους τους και στις πολυεθνικές εταιρείες, με προβλέψεις για τη δεκαετία του 2030". Τέτοιοι απερίσκεπτοι ισχυρισμοί απαξιώνουν οποιονδήποτε ερευνά τα αίτια των γεγονότων -όχι μόνο την επιδημία- από μια οπτική γωνία διαφορετική από τις επίσημες αφηγήσεις.

Ωστόσο, οι δικαστές του έθνους των Άνδεων έβαλαν το δάχτυλό τους στο επίμαχο σημείο της πληγής: υπάρχει ένα σχέδιο "νέας τάξης πραγμάτων"· υπάρχουν ολιγαρχικά συμφέροντα που παίρνουν αποφάσεις στο πετσί των λαών, σε βάρος των ανθρώπων· υπάρχει η Ατζέντα 2030 του Φόρουμ του Νταβός, η νεοφεουδαρχική προοπτική που μηδενίζει τα πάντα, ακόμη και τη ευρεία ιδιοκτησία, όχι όμως των Ηγεμόνων. Εξαιτίας της πανδημίας, η κοινή γνώμη ανακάλυψε την τεράστια επιρροή του Μπιλ Γκέιτς στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, του οποίου το Ίδρυμά του είναι ο μεγαλύτερος χρηματοδότης, και τη δύναμη της Big Pharma, του καρτέλ των πολυεθνικών φαρμακευτικών εταιρειών. Δεν θεωρούμε κάποια σχέση αιτίου-αποτελέσματος μεταξύ της πανδημίας και της μόνιμης κρίσης ως την ουσία του καπιταλισμού που θριαμβεύει από το 1989, μάλλον ένας αποδεδειγμένος μηχανισμός, η διακηρυγμένη ανθεκτικότητα, "μια χαοτική και μηδενιστική τάξη αλγορίθμων, στην οποία το μόνο που απομένει από τη Δύση είναι ο χρηματιστικός καπιταλισμός της πρόληψης και της επιτήρησης και οι υποκειμενικότητες εκμηδενίζονται σε ένα άθροισμα αναγνωρισμένων λειτουργιών. Ένας εφιάλτης που πλασάρεται ως ανθεκτικότητα, όπου οι κοινωνικοί δεσμοί ακυρώνονται ή περιορίζονται στο ελάχιστο, τα πρόσωπα είναι άτομα μιας σκόνης χωρίς νόημα ή ρίζες, η μόνη σωτηρία είναι η προσήλωση στην επαναλαμβανόμενη λατρεία του τεχνοκαπιταλισμού και η μόνη πίστη είναι αυτή, η απελπισμένη πίστη στο σώμα χωρίς ιδιότητες, στην επιβίωση της απλής ζωής. Το αντίθετο μιας "πολιτικής" μορφής ζωής. Το αντίθετο της ελευθερίας στη σχέση. Η αποθέωση της αποπολιτικοποίησης που επιδιώκει ο νεοφιλελευθερισμός".

Ας καταγράψουμε τις αποδείξεις: η πανδημική οικονομική καταστροφή έχει εξαθλιώσει τον κόσμο, έχει βγάλει εκτός λειτουργίας εκατομμύρια ανθρώπους, έχει εξουδετερώσει ολόκληρους οικονομικούς τομείς, αλλά έχει πλουτίσει ακόμη περισσότερο την κορυφή της πυραμίδας του πλούτου, από την Amazon (ψηφιακό εμπόριο) μέχρι τις Big Tech και τις Big Pharma. Τα γεγονότα έχουν μια άσχημη συνήθεια να επανέρχονται στην επιφάνεια: μεταξύ αυτών είναι η ακατάλληλη και αυξανόμενη δύναμη του συστήματος των ΜΚΟ, του οποίου η μεγαλύτερη οικονομική πηγή είναι τα μεγάλα φιλανθρωπικά ιδρύματα που συνδέονται με οικογένειες επιχειρήσεων ή μεμονωμένους δισεκατομμυριούχους, όπως ο Σόρος. Η ζωτικότητα της "κοινωνίας των πολιτών" είναι ένα θετικό φαινόμενο, αλλά εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη θέληση και τα χρήματα λίγων. Μπορούμε να ανησυχούμε για τη δύναμη αυτών που βρίσκονται πίσω από τις ΜΚΟ;