Πατήρ Λουδοβίκος Νικόλαος: Ποία είναι τα κριτήρια για την σωτηρία μάς (βαθειά ανάλυση!)

Πατήρ Λουδοβίκος Νικόλαος: Ποία είναι τα κριτήρια για την σωτηρία μάς (βαθειά ανάλυση!)

Βλέπουμε το δυτικό τρόπο σκέψης, όπως ο Λούθηρος χτύπαγε τις πόρτες και έμπαινε μες στο σπίτι και έλεγε, κάνατε σήμερα προσευχή, σηκωθείτε να κάνετε, στα σπίτια τους, διαβάσατε σήμερα τη Γραφή, τρεις στίχους; Μπρος, τώρα, διαβάστε Γραφή. Πόσες φορές τη βδομάδα είχατε σχέσεις, το ζευγάρι; Και αυτό το είχε βάλει σε πρόγραμμα. Τα ζευγάρια είκοσι με τριάντα είχαν μέχρι τέσσερις φορές τη βδομάδα. Μετά μειωνότανε. Μετά τα 40, 35, 50 δεν είχε, ο Λούθηρος. Ε, ο Καλβίνος ήταν ακόμα χειρότερος. Όταν ξέρεις τι είναι το σωστό, προσέξτε τώρα, όταν ξέρεις ποιο είναι, το επιβάλλεις, είναι ένα είδος ηθικής αυτό. Ισοπεδωτικής όμως. Έτσι είναι μια ηθική του αναγκασμού, του καταναγκασμού. Ξέρω το σωστό και το επιβάλλω, αδιαφορώντας αν ο άλλος βογκάει, πως το λένε, πονάει, πεθαίνει. Το σωστό είναι κάτι, το οποίο το ξέρω…μη φτάσουμε και στη cia (εδώ γελάνε), και μου έρθει κανένας πύραυλος. Ο πύραυλος θα σκάσει, το κεφάλι δε ξέρω αν θα σκάσει (λέει μάλλον ο ηγούμενος). Καταλάβατε, είναι και στο θέμα αυτό, ούτε οι Ρωμαιοκαθολικοί διαφέρουν από τους προτεστάντες. Μόνο που ο καθολικός έχει την έννοιας της νομικής εξαγοράς. Δεν μπορώ να κάνω αυτό, κάνω κάτι άλλο. Εκεί η έννοια της ρωμαιοκαθολικής ποινής, το κανονικό δίκαιο, δεν μπορώ να κάνω αυτό, θα κάνω κάτι άλλο, πάω να δώσω χρήματα, ναι, είναι η αξιομισθία. Ενώ για μας τους ορθοδόξους, η σχέση με το Θεό, του καθενός από μας, είναι προσωπική. Δεν χωράει κάποιος ηθικισμός εδώ μέσα. Αυτό που για μένα είναι αμαρτία, δεν είναι για τον άλλο αμαρτία. Η έννοια της αμαρτίας είναι πολύ προσωπική. Μόνο γενικά μπορούμε να μιλήσουμε, ξέρω γω. Γι’ αυτό βλέπετε, το Ευαγγέλιο δεν περιέχει αρνητικές εντολές, όσο θετικές. Μακάριοι, δεν λέει απαγορεύεται. Όσο λέει, πολύ περισσότερο, μακάριοι οι πραείς, μακάριοι οι αυτοί, μακάριοι, δηλαδή σου δίνει ένα τρόπο θετικό να δεις τι θα πράξεις. Όσο μπορείς προχώρα στην πραότητα. Όσο μπορείς προχώρα στην ταπείνωση. Όσο μπορείς προχώρα στην πτωχεία του νου. Όσο μπορείς γίνε ελεήμων. Γίνε ειρηνοποιός όσο μπορείς. Είναι θετική αυτή, είναι άλλου είδους. Δεν είναι μην, μην, μην. Ο Μωσαϊκός νόμος είναι ου, ου, ου φονεύσεις, ου κλέψεις, η Παλαιά Διαθήκη. Ου, ου, ου. Φαίνεται όμως ότι οι Χριστιανοί δεν τα ξέρουν αυτά. Τα μπερδεύουν αυτά. Νομίζουν ότι οι δέκα εντολές είναι εντολές του Χριστού, και πάει λέγοντας. Και νομίζουν ότι και η χριστιανική ορθόδοξη ηθική έχει ου μέσα της. Το πρέπει ας πούμε. Από εκεί και πέρα αρχίζει η παρεξήγηση βέβαια, και άντε να αποδείξεις μετά ως παπάς, ότι δεν είσαι αστυνομικός στο τμήμα ηθών. Νομίζουν ότι ο παπάς με αυτά που κάνει είναι να ελέγχει τα ήθη του κόσμου. Με την παρουσία του. Αλλά φταίμε και εμείς γι’ αυτό.

Ε,ε η αμαρτία είναι προσωπική. Το πρόσωπο αμαρτάνει. Ξέρετε τι μεγάλη σημασία έχει αυτό; Πάρα πολύ μεγάλη σημασία, επειδή ακριβώς είναι μια σχέση. Η σχέση με το Θεό προσωπική. Ακριβώς γι’ αυτό, και το καλό είναι προσωπικό, και η αμαρτία είναι προσωπική. Βλέπουμε στα γεροντικά για παράδειγμα, εκείνο τον νηστευτή το μεγάλο, που σαράντα μέρες δεν έτρωγε τίποτα, δεν είχε ανάγκη να φάει τίποτα, και τον πείραξε ο λογισμός, εκείνη την στιγμή, ορίστε που έφτασα. Και τον παίρνει ο άγγελος, και τον πάει στο διπλανό ασκητή που ήτανε αυτό, και εκοιλίετο στο χώμα λέει. Του λέει, αυτός έχει δυο μέρες να φάει, αλλά είναι πιο ψηλά από σένα. Είναι δυο μέρες μόνο που νηστεύει, είναι πιο ψηλά από σένα. Η αμαρτία είναι προσωπική. Και το καλό είναι προσωπικό. Δηλαδή δεν ξέρουμε τι είναι αμαρτία. Με την έννοια, αυτό είναι αμαρτία. Έρχονται μια μας ρωτούνε: πάτερ είναι αμαρτία εκείνο; Δεν μπορείς να δώσεις τόσο εύκολα την απάντηση, πρέπει πάντα να δουλέψεις με αυτό τον οποίο σε ρωτάει, και να του εξηγήσεις, και να καταλάβεις, τι καταλαβαίνει ο ίδιος από αμαρτία, και σε ποιο επίπεδο βρίσκεται. Καταλαβαίνετε τι λέω. Αυτό που λέω είναι λίγο προχωρημένο. Προχωρημένο λίγο για μερικούς. όμως οι πατέρες αυτή τη γραμμή είχαν. Δεν λέγανε ξερω γω, αμαρτία. Για κάποιον έλεγε ο πατήρ Παΐσιος, που είναι να κάνει δέκα φόνους, και αγωνίζεται και κάνει δυο, αυτός μπορεί να είναι υψηλότερα από έναν, ο οποίος θα μπορούσε να κάνει εκατό θαύματα, και κάνει είκοσι. Αυτά είναι λόγια του πατρός Παΐσίου, ορίστε, εξηγήστε τα, εσείς που πιθανώς παραξενεύεστε με αυτά που λέω. Εξηγήστε αυτά τα λόγια. Εγώ το ονόμασα αυτό αποφατική ηθική, σε ένα που έγραψα τώρα τελευταία. Θα βγει κάποια στιγμή. Αποφατική ηθική. Δηλαδή είναι μια ηθική, η οποία δεν είναι, όχι αρνητική με την έννοια, δεν ορίζεται, δεν μπορείς να την ορίσεις. Υπάρχει καταφατική, που λέει ότι αυτό για όλους ας πούμε είναι κακό. Έτσι, κάτι είναι κακό. Αυτού του είδους η αντίληψη της ηθικής στην ορθόδοξη εκκλησία δεν είχε ποτέ έτσι ε. λέει ο πατήρ Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ότι τα κριτήρια του Θεού είναι όσα και οι άνθρωποι. Δεν υπάρχει ένα κριτήριο για όλους τους ανθρώπους, αλλά είναι όσα και οι άνθρωποι. Βέβαια εμείς είμαστε αρκετά εκπροτεσταντισμένοι. Είμαστε πολύ εκδυτικισμένοι. Αυτά δυσκολευόμαστε να τα καταλάβουμε. Αλλά αυτό που απορρίπτουμε, είναι αυτό μια εκδυτικισμένη μορφή της ηθικής. Που τα έχει όλα αυτά τα πράγματα απολύτως σταθμισμένα, και στα πετάει στο κεφάλι. Όχι εκείνο, ναι εκείνο. Μα γιατί όχι εκείνο, και ναι εκείνο; Δεν υπάρχει απάντηση, συνήθως. Γιατί είναι αμαρτία; Γιατί είναι αμαρτία. Γιατί είναι αμαρτία για μένα; Αυτό έχει σημασία. Για μένα. Έχω ας πούμε 5,6, 7 ανθρώπους που παρακολουθώ πνευματικά, έτσι. Αυτό που είναι για κάποιον κατόρθωμα, είναι για κάποιον άλλο δεδομένο από την οικογένεια του. Για τον πρώτο όμως είναι ένα φοβερό κατόρθωμα. Καταλαβαίνετε τι λέω. Για τον άλλο είναι δεδομένο, επειδή του το έχει μάθει κάποιος. Επομένως, δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι να τους συγκρίνεις μεταξύ τους. Για’ αυτό οι πατέρες δεν συγκρίνουν ούτε αυτοί τους ανθρώπους. Δεν τους συγκρίνουν. Αυτό που μετράνε είναι μια ασκητική του…(ακατανόητο). Δεν συγκρίνεις τον εαυτό σου. Γι’ αυτό για κάποιον είναι μεγάλη αρετή, για κάποιον κάτι πολύ απλό, κάτι το οποίο η φύση του η ίδια το έχει δώσει. Το θέμα το, το το το σεξουαλικό ας πούμε. Απ’ τους μοναχούς που κάνουν εγκράτεια. Ο ένας είναι από τη φύση του αδιάφορος σχεδόν. Ο άλλος είναι το ακριβώς αντίθετο. Τι σημασία, τι νόημα έχει η πτώση του ενός και η πτώση του άλλου; Για τον ένα η πτώση είναι κάτι που σχεδόν δεν είναι πτώση. Πολύ κοντά στην καταλαβαίνετε. Αυτό που έζησε και αυτό που είπε(;). Ενώ για τον άλλο είναι κακό, είναι αυτό. Παράδειγμα. Στα γεροντικά πάλι, λέει ένας αββάς, για να δείξει τη σχετικότητα αυτού του πράγματος. …αιχμαλώτισαν γυναικόπαιδα. Και δυο μικρά κοριτσάκια, δυο ετών, το ένα το παίρνει μια ηγουμένη, και το άλλο το παίρνει μια που έχει ένα αυτό. Το ένα θα ακούσει, θα μορφωθεί, θα κάνει, το άλλο θα είναι από την αρχή σε ότι χειρότερο αυτό. Πως θα μετρήσει η αρετή της μιας, η αρετή της πρώτης, ή η πτώση, θα σου πει η μοναχή, σε σχέση με την αρετή ή πτώση της άλλης; Η άλλη μεγαλώνει εξ ορισμού μες στο κακό, δεν ξέρει τίποτε άλλο. Η άλλη όμως έχει τη δυνατότητα να δει, να διαλέξει, να ακούσει. Έτσι λοιπόν δεν είναι, δεν υπάρχει αμαρτιοφοβία στην ορθόδοξη εκκλησία. Αυτό κάποιοι το καταλαβαίνουν, αλλά σπάνια. (10:50)

Συνεχίζεται

ΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ. ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΟΤΙ ΚΡΙΝΟΜΑΣΤΕ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΑΙΡΕΣΗ. ΟΧΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΘΕΣΗ.

ΟΛΑ ΟΣΑ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΜΕΧΡΙ ΣΤΙΓΜΗΣ ΒΟΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ.