Η άμβλωση έχει γίνει πιο ιερό και απαράβατο δικαίωμα από τη γέννηση και τη ζωή. Για να παραφράσω ένα γνωστό ρητό, primum abortire, deinde vive . Όποιος τολμήσει να το διαψεύσει ή που είναι αντιρρησίας συνείδησης είναι πλέον εχθρός του Συντάγματος και των γυναικών. αλλά ακόμη και όσοι δεν το αμφισβητούν και προτείνουν μόνο την ελεύθερη δυνατότητα εναλλακτικής λύσης στην άμβλωση θεωρούνται οπισθοδρομικοί εγκληματίες. Γιατί θα έπρεπε να είναι έγκλημα να βοηθάς τις γυναίκες να επιλέξουν για τη ζωή, παραμένοντας όμως ελεύθερες να δέχονται βοήθεια ή όχι; Γιατί η υπεράσπιση του δικαιώματος στη ζωή ενός πλάσματος θα ήταν κακοποίηση και βία; Όπως στον Όργουελ, οι λέξεις χρησιμοποιούνται αντίστροφα, γίνεται βάρβαρο και βίαιο να θέλεις να σώσεις μια ζωή και απειλητικό μόνο και μόνο για να το σκεφτείς.
Τα δυνατά σημεία των εκτρώσεων είναι το δικαίωμα των γυναικών να αποφασίζουν για τη μητρότητά τους και η θέση ότι το έμβρυο δεν είναι ακόμη άτομο με τα δικαιώματά του. Τα δυνατά σημεία του «“nascisti”» είναι αντίθετα το δικαίωμα προτεραιότητας στη ζωή και η πεποίθηση ότι μια ζωή διαμορφώνεται κατά τη σύλληψή της: το έμβρυο είναι ήδη ένα άτομο και μια πραγματική υπόσχεση ζωής. Οι εκτρώσεις λένε: αν δεν θέλεις να κάνεις έκτρωση, είσαι ελεύθερη να μην την κάνεις, αλλά αφήνεις το δικαίωμα σε άλλες να τήν κάνουν. Αλλά αν θεωρείτε την άμβλωση την καταστολή μιας ζωής, δεν μπορείτε να πείτε: σκοτώνεις; δική σου δουλειά, είμαι ελεύθερη να μην το κάνω...
Μπορεί να γίνει προσπάθεια δημιουργίας συνοριακής ζώνης μεταξύ των δύο μετώπων. Όπως: σεβόμενοι τις δύο αντίθετες πεποιθήσεις και αποφάσεις, μπορούμε να συμφωνήσουμε στο γεγονός ότι η άμβλωση εξακολουθεί να είναι τραγωδία και επομένως είναι θεμιτό και απαραίτητο η κοινωνία να βοηθήσει να μην γίνει κάτι τέτοιο, χωρίς να αρνείται το δικαίωμα στην άμβλωση. Δηλαδή να μην μποϊκοτάρουν αυτούς που κάνουν εκτρώσεις, αλλά θετικά, να βοηθήσουν αυτούς που αποσύρονται από τις προθέσεις τους.
Η άμβλωση, λένε οι υποστηρικτές της, υπήρχε πριν αλλά ήταν λαθραία. αλλά βάζοντάς το τώρα στο Σύνταγμα το Κράτος, ο Νόμος, το σύστημα Υγείας πήραν το μέρος της άμβλωσης: το δικαίωμα τερματισμού μιας ζωής προηγείται του δικαιώματος στη ζωή. Όσοι πιστεύουν ότι η σύγκρουση μεταξύ των εκτρώσεων και των αντί είναι η σύγκρουση μεταξύ αρχαίων και συγχρόνων κάνουν λάθος. Στις αρχαϊκές κοινωνίες, η άμβλωση υπήρχε αλλά ήταν λιγότερο εντυπωσιακή. υπήρχε περισσότερη εξοικείωση με τη βρεφική θνησιμότητα, υπήρχε μεγαλύτερη εξοικείωση με τα ποσοστά γεννήσεων και τους θανάτους, ήταν λιγότερο τρομακτικό από σήμερα. Χρόνια μαχών για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για την υπεράσπιση των πιο αδύναμων, των δικαιωμάτων των παιδιών και των αναπήρων, μας έχουν κάνει πιο ευαίσθητους. Επομένως, σήμερα περισσότερο από χθες είναι πιο συγκλονιστικό να αφαιρείς μια ζωή. Και κάνει μεγαλύτερη εντύπωση στη Γαλλία παρά στην Αφρική.
Γνωρίζω καλά την ένσταση: στην Ιταλία υπήρξε πλειοψηφία πριν από 40 χρόνια. Πρέπει να το σεβαστούμε, ακόμα κι αν ο χρόνος μας αλλάζει. στις ΗΠΑ η πλειοψηφία είναι πλέον κατά των αμβλώσεων. Αλλά αν είχαμε κάνει λαϊκό δημοψήφισμα για τη θανατική ποινή, για τους λαθρομετανάστες, για το λιντσάρισμα των παιδεραστών στους δρόμους, για τη διάλυση κομμάτων, τι θα έβγαινε; Η δημοψηφιστική δημοκρατία δεν είναι αιώνια και απόλυτη αξία και δεν ισχύει μόνο όταν συμπίπτει με την άποψή μας.
Καταλαβαίνω τη θεραπευτική άμβλωση όταν η ζωή της μητέρας βρίσκεται σε κίνδυνο. Καταλαβαίνω, με μεγαλύτερη δυσκολία, αλλά καταλαβαίνω, την άμβλωση για όσες έχουν βιαστεί. Η ευγονική άμβλωση είναι τρομερή ακόμα κι αν είναι κατανοητή όταν το έμβρυο έχει σοβαρές δυσπλασίες: το δράμα των γονιών και η ανησυχία για ένα μη αυτάρκη παιδί είναι ανθρώπινο, ακόμα κι αν είναι τρομακτικό πού μπορεί να οδηγήσει αυτή η Δαρβινική επιλογή. Αλλά η πιο πρακτική άμβλωση είναι αυτή που γίνεται για λόγους προσωπικής ελευθερίας, για ψυχολογικούς και συναισθηματικούς λόγους, για οικογενειακές και κοινωνικοοικονομικές καταστάσεις. Σημαντικά θέματα αλλά μπορούν να δικαιολογήσουν την καταστολή μιας ζωής; Η ζωή είναι ένα στοιχειώδες δικαίωμα που προηγείται όλων των άλλων. Γιατί πρέπει να διεκδικηθεί το δικαίωμα στη ζωή για όσους καταδικάστηκαν σε θάνατο που έχουν σκοτώσει άλλους ανθρώπους και δεν ισχύει για ένα ανυπεράσπιστο και αθώο πλάσμα; Στοιχειώδης, όντως παιδική, ένσταση. Πραγματικά πιστεύει κανείς ότι η προγεννητική ζωή δεν μπορεί να θεωρηθεί ζωή, παρόλο που έχει χίλια αντίθετα ευρήματα; Θεωρώ υποκριτικό όποιον λέει ότι το κάνουν για το καλό του θύματος, για να το γλιτώσουν από μια δυστυχισμένη ζωή: αφήστε το να αποφασίσει όταν μεγαλώσει, δεν έχετε κανένα δικαίωμα ζωής ή θανάτου πάνω του στο όνομα της ευτυχίας του. Ξεχάστε τις ανθρωπιστικές δικαιολογίες. Αν μη τι άλλο, δικαιολογήστε το λέγοντας ότι αυτή η μάστιγα δεν μπορεί να εξαλειφθεί, δεν μπορεί να εξαφανιστεί, είμαστε εύθραυστοι, ανίκανοι να αντέξουμε το βάρος μιας ανεπιθύμητης ζωής. Αποφύγετε όμως να προσποιείστε ηθική υπεροχή ή να κάνετε φιλανθρωπικούς λόγους. Καταλαβαίνουμε την ταλαιπωρία αυτών που κάνουν έκτρωση, δεν ξέρουμε τις κολάσεις των άλλων και κυρίως δεν έχουμε δικαίωμα να τους στείλουμε στην κόλαση μόνοι μας. Αλλά είμαστε άνθρωποι και πρέπει να αναλάβουμε το μερίδιο της συνυπευθυνότητας που μας αναλογεί, δεν μπορούμε να παραμένουμε ουδέτεροι και αδιάφοροι μπροστά σε μια ζωή που σβήνει στην πολυάσχολη γενική αδιαφορία. Τι νόημα έχει να φροντίζεις τον κόσμο (με νοιάζει) και μετά να μη νοιάζεσαι για το αγέννητο παιδί της διπλανής πόρτας; Αυτή η άρνηση γέννησης είναι ανησυχητική, εκτός από τις νοικιασμένες μήτρες. Και αυτή η μακάβρια επικράτηση των νεκρών έναντι των ζωντανών που σημαδεύει την Ευρώπη είναι τρομακτική. Αν το να είσαι πολιτισμένη χώρα σημαίνει ότι τα φέρετρα χτυπούν τις κούνιες, προτιμώ να ζω σε μια απολίτιστη χώρα. Αλλά ξέρω ότι είναι το αντίθετο: ο πολιτισμός προστατεύει τη ζωή, όχι την καταστολή της
https://www-inchiostronero-it.translate.goog/un-sistema-di-delirio-e-di-morte/?_x_tr_sl=en&_x_tr_tl=el&_x_tr_hl=el&_x_tr_pto=wapp
ΑπάντησηΔιαγραφή