«Η ΠΑΠΙΣΣΑ ΝΟΥΛΑΝΤ ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ» Συντακτική ομάδα Inchiostronero

Το Βατικανό είναι η πύλη της Βόρειo Αμερικανικής παγκοσμιοποίησης

Ο Πάπας με την ουκρανική σημαία

Η ΠΑΠΙΣΣΑ NULAND ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ

Είναι πραγματικά εκπληκτικό και απογοητευτικό να βλέπουμε πώς το Βατικανό έχει γίνει ένα είδος ψευδο-πνευματικού γραφείου βοήθειας για τη βορειοαμερικανική παγκοσμιοποίηση, χωρίς κανένα ίχνος αυτονομίας: αρκούσε η Βικτόρια Νούλαντ να ανακοινώσει την αναγκαστική παραίτησή της για να ζητήσει ο ενεργών πάπας η Ουκρανία να παραδοθεί. Η σύμπτωση είναι ανησυχητική, αλλά αναμφισβήτητη: το πρόσωπο που για μια ντουζίνα και κάτι χρόνια οδήγησε τη μετατροπή της Ουκρανίας από κυρίαρχο κράτος σε σύλλογο εναντίον της Ρωσίας, αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη θέση του, δεδομένης της ολοκληρωτικής ήττας του καθεστώτος του Κιέβου, και του ηγέτη ενός Χριστιανισμού που προσπαθεί να «εκσυγχρονιστεί» υιοθετώντας πλήρως τη νεοφιλελεύθερη και παγκοσμιοποιημένη ατζέντα, ανακαλύπτει ξαφνικά ότι οι Ουκρανοί χάνουν δεκάδες χιλιάδες άντρες (ή μάλλον εκατοντάδες) και ότι πρέπει να επιτευχθεί ειρήνη, δίνοντας τέλος σε αυτή τη σφαγή.

Κάλλιο αργά παρά ποτέ, όμως, αυτή η κατάσταση έχει ξεκινήσει εδώ και πολλούς μήνες ή στην πράξη σχεδόν ένα χρόνο, από τότε που ξεκίνησε η θρυλική αντεπίθεση που από την πρώτη μέρα φάνηκε γι' αυτό που ήταν, δηλαδή ένα σκέτο σφαγείο, χωρίς νά ανησυχήσει ποτέ το Βατικανό για την άχρηστη σφαγή και μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις έχει φανεί, όσο το επιτρέπει η υποκρισία που έχει πάρει τη θέση της πίστης, να τάσσεται υπέρ του καθεστώτος Ζελένσκι και να αγνοεί τους λόγους που οδήγησαν τη Ρωσία να παρέμβει. Ως εκ τούτου, το γεγονός ότι το Βατικανό έρχεται με ένα αιφνιδιαστικό αίτημα προς το Κίεβο να υψώσει τη λευκή σημαία τη στιγμή που η Ουάσιγκτον αρχίζει να παραδέχεται σιωπηρά την ήττα απορρίπτοντας τον κύριο συγγραφέα, είναι το αναμφισβήτητο σημάδι συντονισμού τής εξουσίας μεταξύ της Εκκλησίας της Ρώμης και της ολιγαρχίας.  Φυσικά, για χάρη της χώρας, σε μια χώρα που παραμένει καθολική, ακόμη κι αν αυτός ο όρος αρχίσει να γίνεται αόριστος και ύποπτος, γίνονται προσπάθειες να ερμηνευτεί θετικά η στροφή του Βατικανού, ένα μήνυμα ειρήνης που απευθύνεται στην Ουάσιγκτον και σε όσους, όπως ο Μακρόν για παράδειγμα, που φαίνονται παράλογα να επιδιώκουν την κλιμάκωση. Αλλά φαίνεται ξεκάθαρα από τις αδιαμφισβήτητες συμπτώσεις ότι η πορεία του μηνύματος αντιστρέφεται και ότι ο Πάπας είχε λάβει, κατά κάποιο τρόπο, το πράσινο φως για να είναι ο Πάπας και όχι ο ιερέας του συντάγματος του Αζόφ.

Το τάγμα Azov που θεωρείται «ΚΑΛΟ» από τους δημοσιογράφους μας και μελετητής των καντιανών εννοιών.

Είναι ξεκάθαρο ότι αν αυτές οι εκκλήσεις της τελευταίας στιγμής κατά της σφαγής ήταν ειλικρινείς, θα έπρεπε να ήταν δυνατές και ξεκάθαρες από την αρχή, θα έπρεπε να είχαν απήχηση για να αποφευχθεί ο πόλεμος και μάλιστα ακόμη και πριν για να σταματήσουν τους βομβαρδισμούς αμάχων στο Ντονμπάς που τώρα ακόμη και οι New York Times το αναγνωρίζουν ως θηριωδία από τους Ουκρανούς. Αντ' αυτού υπήρξε μια σιωπή που έσπασε κατά καιρούς από τοποθετήσεις υπέρ του Κιέβου, έστω και ανάρμοστα, και η εικόνα του Πάπα που χειρίζεται την ουκρανική σημαία με ικανοποίηση παραμένει, ακόμη και «στολισμένη» από ναζιστικά σύμβολα. Ούτε καν τις τελευταίες εβδομάδες, όταν έπεσε σαν μετεωρίτης η τεκμηρίωση που έδειχνε πώς η Ουάσινγκτον και το Λονδίνο σαμποτάρισαν μια ειρηνευτική συμφωνία, που ουσιαστικά είχε ήδη υπογραφεί μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας την άνοιξη του 2022, ο Πάπας δεν έβγαλε άχνα, παρόλο που θα ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να πάρει αποστάσεις από τους πολεμοκάπηλους.

Οι Ουκρανοί έχουν απόλυτο δίκιο που αισθάνονται προδομένοι από ένα Βατικανό που έμοιαζε περισσότερο με ένα φιλόξενο ιδιωτικό παρεκκλήσι του ΝΑΤΟ και διαμαρτύρονται για το γεγονός ότι τώρα ο Πάπας τολμά να αμφιβάλλει για την τελική νίκη, παρά το γεγονός ότι συμμετείχε για δύο χρόνια στον απατηλό κόσμο της ήττας της Ρωσίας. Για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι μόνο οι ανόητοι δεν βλέπουν τη σχέση μεταξύ της σφαγής της Ουκρανίας και αυτής της Παλαιστίνης, ανάμεσα σε δύο κυνισμούς φτιαγμένους ο ένας για τον άλλον, τόσο που είναι αδύνατο για όποιον έχει διατηρήσει μια ελάχιστη νοημοσύνη, δηλαδή, για μια «μικρή μειοψηφία, νά διαχωρίσει τα δύο πράγματα, να είναι εναντίον του ενός και υπέρ του άλλου. Την επόμενη φορά θα μπορούσαμε κάλλιστα να εκλέξουμε τη Nuland για πάπα: θα εξοικονομούσε χρόνο και αμηχανία.

«LA PAPESSA NULAND E IL VATICANO» - Inchiostronero