Μπορεί η ηθική να αντιστραφεί σε διάστημα δύο γενεών;

                                       

του Φραντσέσκο Λαμεντόλα

Η καθολική κοινή ηθική, και δεν μιλάμε μόνο για την καθολική ηθική , αλλά και για τη φυσική (και επομένως «κοσμική») ηθική, μπορεί να υποστεί μια πλήρη ανατροπή - όχι μια ορισμένη αλλαγή, αλλά μια ολική ανατροπή - σε διάστημα μόλις δύο γενεών, δηλαδή με τις δικές της δυνάμεις και με μια κίνηση εντελώς αυθόρμητη, χωρίς να έχει συμβάλλει τίποτα και κανένας;

Για να καθαρίσουμε τη συζήτηση από οποιαδήποτε αφαίρεση, ας τη φέρουμε σε πρακτικό έδαφος, αναλαμβάνοντας μια συγκεκριμένη και με τον δικό της τρόπο παραδειγματική περίπτωση (αλλά θα μπορούσαμε να έχουμε επιλέξει από πολλές άλλες): αυτή της ομοφυλοφιλικής πρακτικής. Της πρακτικής, όχι της τάσης: γιατί η τάση, αν είναι εκ γενετής γεγονός και όχι ελεύθερη επιλογή, δεν έχει θεωρηθεί ποτέ αμαρτία από τη χριστιανική και καθολική ηθική, ούτε κακό και ακόμη λιγότερο σφάλμα από τη φυσική ηθική, αλλά απλώς ανωμαλία που πρέπει να διορθωθεί.

Ας ακούσουμε τι σκέφτηκε ο Ιησουίτης πατέρας Edwin F. Healy (1897-1957), καθηγητής Ηθικής Θεολογίας στο Pontifical Gregorian University, στον τόμο του πεντακοσίων σελίδων, που αμέσως θεωρήθηκε κλασικός, και στη συνέχεια θεωρήθηκε ως τέτοιος, για αρκετά χρόνια, στην Ιατρική και ηθική (πρωτότυπος τίτλος: Medical Ethics, Loyola University Press, 1956· μετάφραση Roberto Bortolotti, Ρώμη, Edizioni Paoline, 1963, σελ. 363; 365-367):

Από τους μη φυσιολογικούς ασθενείς που θα κληθεί να θεραπεύσει ο ψυχίατρος, ο ομοφυλόφιλος παρουσιάζει ένα ιδιαίτερα δύσκολο πρόβλημα. Ομοφυλόφιλος είναι ένα άτομο που δεν έλκεται μόνο σεξουαλικά από άτομα του ίδιου φύλου· είναι σεξουαλικά απαθής με άτομα του αντίθετου φύλου και σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί ακόμη και να αισθάνεται μια αίσθηση αποστροφής απέναντί ​​τους. Ο ομοφυλόφιλος δεν πρέπει να συγχέεται με κάποιον που έλκεται συναισθηματικά τόσο από άτομα του ίδιου φύλου όσο και από άτομα του αντίθετου φύλου. Ένα τέτοιο άτομο δεν είναι αληθινό ανεστραμμένο: είναι γνωστός ως αμφιφυλόφιλος. Οι περισσότεροι από αυτούς που φαίνονται ομοφυλόφιλοι κατά την εφηβεία τους είναι μόνο φαινομενικά ομοφυλόφιλοι, αφού αργότερα γίνονται σεξουαλικά φυσιολογικοί. Το ομοφυλόφιλο άτομο κατά κανόνα θα τεθεί υπό την επίβλεψη ψυχιάτρου, αλλά ο γενικός ιατρός πρέπει να γνωρίζει τη φύση και τα αίτια μιας τέτοιας ανωμαλίας και θα πρέπει να ξέρει πώς να συμβουλεύει τον ασθενή ώστε να τον εξυπηρετεί.

Όλες οι ομοφυλοφιλικές πρακτικές που επιδίδονται ελεύθερα είναι, όπως είναι προφανές, σοβαρά αμαρτωλές, καθώς αποτελούν σοβαρή διαστροφή της φύσης. Η φύση έχει δώσει στον άνθρωπο τα σεξουαλικά όργανα για να μπορεί να τα χρησιμοποιεί για την ομαλή διάδοση του ανθρώπινου γένους. Ο ομοφυλόφιλος, από την άλλη, τα χρησιμοποιεί απευθείας ενάντια στον φυσικό τους σκοπό. Πριν επιχειρήσει να θεραπεύσει τη συνήθεια του, ο ασθενής πρέπει πρώτα απ' όλα να πειστεί ότι αυτή η πρακτική είναι από τη φύση του παράνομη και ότι σε καμία περίπτωση δεν είναι ποτέ δικαιολογημένη. Τι κι αν ισχυριστεί, όπως πολλοί, ότι η φύση τον αδικούσε; Πέρα από το γεγονός ότι η τάση του μπορεί να είναι επίκτητη και όχι συγγενής, μπορεί να του επισημανθεί ότι ο δημιουργός της φύσης είναι ο Θεός και ότι ο Θεός, απείρως δίκαιος όπως είναι, δεν μπορεί να κατηγορηθεί για μεροληψία ή αδικία. Ο ομοφυλόφιλος πρέπει ειλικρινά να αναγνωρίσει την τάση του ως μη φυσιολογική και να προσπαθήσει να προσανατολίσει τη ζωή του ανάλογα. Μπορεί να του πουν ότι πιθανότατα δεν είναι πιο αισθησιακός, ούτε έλκεται περισσότερο από σεξουαλικές ανηθικότητες από ένα κανονικό άτομο. Με τη βοήθεια του Θεού μπορεί, όπως και οποιοσδήποτε άλλος, να ελέγξει τη συμπεριφορά του και να αποφύγει τις ενοχές.

Τι συμβουλές πρέπει να δώσει ο γιατρός στον εκ γενετής ομοφυλόφιλο; Πρώτα απ 'όλα, θα μπορούσε να τον ωθήσει να καλλιεργήσει μια γνήσια αίσθηση του χιούμορ, αφού η ιλαρότητα (ευθυμία) θα τον εμποδίσει να υποκύψει στην απόγνωση και θα απαλύνει τις δυσκολίες που περνά. Καλό θα ήταν επίσης ο ασθενής να κάνει μια προσπάθεια εξάχνωσης των στοργών του (να προσπαθήσει να αμβλύνει τα συναισθήματά του). Δεδομένου ότι είναι αποκλεισμένος από τον κανονικό έγγαμο βίο, δεν μπορεί να έχει τις χαρές και τις ικανοποιήσεις που βρίσκουν οι παντρεμένοι μέσα στην οικογένεια. Ωστόσο, μπορεί να αφοσιωθεί με θέρμη στη φροντίδα των φτωχών και των ασθενών. Σε αυτό το έργο όχι μόνο θα βρει ικανοποίηση και βαθιά ευτυχία, αλλά θα αποσπάσει και το μυαλό του από τις προσωπικές του δυσκολίες. Θα πρέπει επίσης να αποφεύγει τον διαλογισμό για την ανωμαλία του. Θα πρέπει να επιδιώξει να καλλιεργήσει την αυτοεκτίμηση και μια υγιή αίσθηση της αξιοπρέπειάς του ως παιδί του Θεού. Θα πρέπει να προσπαθήσει να ξεφύγει από περιστάσεις που γνωρίζει εκ πείρας ότι είναι σεξουαλικά συναρπαστικές γι' αυτόν, και πρέπει να συναναστρέφεται με πνευματικά υγιή άτομα. Εάν είναι Καθολικός θα πρέπει να ενθαρρύνεται να παρακολουθεί τα μυστήρια της μετάνοιας και της Θείας Ευχαριστίας όσο το δυνατόν συχνότερα, ώστε να μπορεί να προέρχεται πολύ αποτελεσματική υπερφυσική βοήθεια από αυτά. Για να περιορίσει τα λυπηρά του ένστικτα, θα ήταν καλύτερο για αυτόν να ασκήσει την αποχή. Καλλιεργώντας τη συνήθεια να εγκαταλείπει μερικές φορές, για πνευματικό λόγο, ορισμένες νόμιμες απολαύσεις, θα ενισχύσει τη θέλησή του και θα αντισταθμίσει την απαλότητα του χαρακτήρα που τείνει να κάνει κάποιον πιο ευαίσθητο στους πειρασμούς ενάντια στην αρετή της αγνότητας.

Μπορούν οι ομοφυλόφιλοι να παντρευτούν; Εάν η ανωμαλία του τον καθιστά εντελώς ανίκανο να πραγματοποιήσει τη σεξουαλική πράξη με άτομο διαφορετικού φύλου, φυσικά αποκλείεται από το γάμο λόγω της ψυχικής του ανικανότητας. Αν και οι περισσότεροι ανεστραμμένοι έχουν μια πραγματική απέχθεια για το γάμο, κάποιοι επιθυμούν να τον συνάψουν. Μπορεί ο γάμος να θεωρηθεί ως πιθανή θεραπεία για την ομοφυλοφιλία; Συμβαίνει μερικές φορές ένας ομοφυλόφιλος να παντρεύεται επιτυχώς, αλλά συνήθως ο γάμος δεν είναι επιτυχημένος. Η ομοφυλόφιλη γυναίκα μπορεί να είναι πιο εύκολο να προσαρμοστεί στον έγγαμο βίο. Ο γιατρός πρέπει να αντιμετωπίζει την περίπτωση κάθε ασθενή ανάλογα με τις περιστάσεις. Αν μόνο πιθανολογείται ότι ο ασθενής, που πρόκειται να παντρευτεί, πάσχει από ψυχική ανικανότητα, δεν του απαγορεύεται να παντρευτεί, αλλά υποχρεούται να ενημερώσει την αρραβωνιαστικιά του για το ενδεχόμενο αυτό ελάττωμα.

Όπως μπορούμε να δούμε, υπάρχουν δύο θέματα στο τραπέζι: ένα αυστηρά ιατρικής φύσης, και πιο συγκεκριμένα ψυχιατρικής, και ένα ηθικής φύσης (όχι μόνο της καθολικής ηθικής, αλλά και της φυσικής ηθικής) και πιο συγκεκριμένα της σεξουαλικής ηθικής. Ας αφήσουμε κατά μέρος το πρώτο ερώτημα, που θα απαιτούσε ξεχωριστή συζήτηση, ουσιαστικά τεχνικής φύσης και που προϋποθέτει συγκεκριμένες γνώσεις ψυχιατρικής. και ας περιοριστούμε στο δεύτερο.

Με πολύ απλά λόγια, και για να μπούμε κατευθείαν στο θέμα: υπάρχουν δύο περιπτώσεις . Ή όποιος έγραψε αυτή τη σελίδα ήταν ένας τρελός, ένας απερίσκεπτος άνθρωπος, όχι ένας επιφανής καθηγητής ηθικής θεολογίας, γνωστός και εκτιμημένος σε όλο τον κόσμο, αλλά ένας απερίσκεπτος ερασιτέχνης, που έκανε ασυνεπείς και γελοίες δηλώσεις, ως φόρο τιμής σε παλιές και ξεπερασμένες έννοιες, και στην προκειμένη περίπτωση ο τρελός, ο τυχοδιώκτης, ο ανεύθυνος δημαγωγός είναι ο Ιησουίτης Τζέιμς Μάρτιν, ο ιερέας που περισσότερο από κάθε άλλον έχει εργαστεί για να «καθαρίσει» την ομοφυλοφιλία και να μην την παρουσιάζει πλέον ως αμαρτία που φωνάζει για εκδίκηση ενώπιον του Θεού, όπως ανέφερε η κατήχηση του Αγίου Πίου Χ, καθώς και ως μια συμπεριφορά που αντικειμενικά αντιβαίνει στην ανθρώπινη φύση, και αν σήμερα τόσοι πολλοί ιερείς, σε εκατόν μία ενορίες σε όλο τον κόσμο, παρακολουθούν τις ιερές ακολουθίες φορώντας τα τελετουργικά άμφια συν ένα του δικού τους προσωπικού γούστου και καινοτομίας, το κασκόλ στο χρώμα του ουράνιου τόξου, για να υποστηρίξουν την "υπόθεση" των LGBTQIA, αυτό είναι πάνω από όλα χάρη σε αυτόν. Ή ο πατέρας Edwin F. Healy μίλησε και έγραψε καλά, σύμφωνα με δύο χιλιάδες χρόνια διδασκαλίας και παράδοσης, καθώς και με τη Γραφή (βλ. το επεισόδιο των Σοδόμων και Γομόρρων, αλλά και άλλα), και επομένως σύμφωνα με τις γραμμές της καθολικής ηθικής, όπως πάντα, την οποία συμμερίζονται, σε αυτό το θέμα, οι περισσότεροι εκφραστές του κοσμικού πολιτισμού στο όνομα μιας ουσιαστικής σύγκλισης με τη φυσική ηθική: και μετά είναι ο πατέρας Τζέιμς Μάρτιν που κάνει τα πάντα λάθος, χωρίς καμία πιθανή αιτιολόγηση, επειδή εξαπατά εν γνώσει του τα πρόβατα του καθολικού ποιμνίου, ακόμα κι αν (ή ίσως ακριβώς επειδή) έχει κερδίσει ιδανικά μια πολύ αξιοσέβαστη θέση στην αυλή του Μπεργκόλιο, που τον εκτιμά πολύ, τον επαινεί δημόσια και του αναθέτει πολύ σημαντικά καθήκοντα στο ποιμαντικό επίπεδο.

Ωστόσο, και οι δύο είναι Ιησουίτες και οι δύο είναι βορειοαμερικανικής καταγωγής : ο ένας, ο Χίλι, γεννήθηκε στο Μίσιγκαν το 1897 και πέθανε το 1957, πέντε χρόνια πριν από την έναρξη της Δεύτερης Συνόδου του Βατικανού, πριν διδάξει στο Γρηγοριανό της Ρώμης είχε θρησκευτική κλίση και έγινε ιερέας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο άλλος, ο Μάρτιν, γεννήθηκε στην Πενσυλβάνια το 1960 και σήμερα, γεμάτος τιμές και δόξα, καθώς εκτιμάται πολύ στους ομοφυλόφιλους κύκλους, είναι μόλις εξήντα ενός ετών και κοιτάζει το μέλλον με αυτοπεποίθηση και ασυνειδησία, πεπεισμένος ότι ο χρόνος θα να του αποδείξει ότι έχει δίκιο και ότι η «γέφυρα» που έριξε προς το ομοφυλοφιλικό σύμπαν, για να χρησιμοποιήσω την εικόνα που προκαλεί ο τίτλος του πιο διάσημου βιβλίου του, θα σηματοδοτήσει οριστικά τη νέα πορεία της Εκκλησίας, άρα και της καθολικής ηθικής, στο συγκεκριμένο θέμα.  Είναι πολύ δημοφιλής στους τηλεοπτικούς κύκλους, όπου παρουσιάζεται με μεγάλη ευκολία και δίνει τη μάχη του χωρίς να φείδεται του κοινού με γκριμάτσες, μορφασμούς και αναμφισβήτητα ακανόνιστες χειρονομίες, τουλάχιστον για έναν ιερέα (αλλά και αυτό, προφανώς, είναι ένας τομέας που θέλει για να ανανεώσετε εκ βάθρων, δίνοντας πρώτα το παράδειγμα). Ανάμεσα στους δύο Αμερικανούς Ιησουίτες, λοιπόν, των οποίων η μόνη σημαντική διαφορά σε κοινωνικο-πολιτιστικό επίπεδο είναι ότι ο πρώτος προέρχεται από τη βαθιά Αμερική και ο δεύτερος από τη Νέα Αγγλία, παραδοσιακά πολύ πιο ανοιχτή σε καινοτομίες, επίσης και πάνω από όλα στον τομέα της σεξουαλικής ηθικής, υπάρχει λοιπόν μια χρονική απόσταση εξήντα τριών ετών: λιγότερο από τρεις γενιές, ας πούμε όχι περισσότερες από δύο γενιές, δεδομένου ότι ο μέσος όρος ηλικίας των νεόνυμφων έχει αυξηθεί σημαντικά.

Το ερώτημα που θέτουμε στον εαυτό μας είναι το εξής: μπορεί μια τέτοια αντιστροφή της προοπτικής να εξηγηθεί ή να δικαιολογηθεί με όρους κανονικής εξέλιξης, δηλαδή αυθόρμητης εξέλιξης, σε διάστημα μόλις δύο γενεών ; Και ακόμα κι αν ήταν, είναι φυσιολογικό για την Εκκλησία και τις πεποιθήσεις των πιστών να προσαρμοστούν σε μια τέτοια ανατροπή, περιοριζόμενοι να παραδεχτούν ότι κάτι έχει αλλάξει στην αντίληψη της αμαρτίας και να πετάξουν όχι μόνο το μάστερ και την παράδοση, αλλά τις Γραφές; Στην πραγματικότητα, ας μην ξεχνάμε ότι η Βίβλος, ξεκινώντας από την Καινή Διαθήκη, δεν είναι καθόλου επιφυλακτική σε αυτό το σημείο, πράγματι φαίνεται αρκετά σαφής, για παράδειγμα σε εκείνο το απόσπασμα (6, 9-11) της Πρώτης Επιστολής προς το Κορινθίους, στην οποία ο Άγιος Παύλος δεν διστάζει να δηλώσει με τη μέγιστη σαφήνεια και απόφαση:

9 Ή δεν ξέρετε ότι οι άδικοι δεν θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού; Μην εξαπατάτε τον εαυτό σας: ούτε ανήθικοι, ούτε ειδωλολάτρες, ούτε μοιχοί, 10 ούτε θηλυκοί, ούτε σοδομίτες, ούτε κλέφτες, ούτε άπληστοι, ούτε μέθυσοι, ούτε συκοφάντες, ούτε εκβιαστές θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού.

11 Και τέτοιοι ήσασταν μερικοί από εσάς. Αλλά πλυθήκατε, αγιαστήκατε, δικαιωθήκατε στο όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού και στο Πνεύμα του Θεού μας!

Και σημειώστε ότι ο Απόστολος των Εθνών ωθεί την προειδοποίησή του στο σημείο να διευκρινίζει ότι σε καμία περίπτωση η ομοφυλοφιλία δεν μπορεί να θεωρηθεί με καμία επιείκεια: ούτε όταν είναι ενεργητική πρακτική (σοδομία), ούτε όταν είναι παθητική (την οποία αποκαλεί θηλυπρεπή, δηλαδή η συμπεριφορά ενός άνδρα σαν να ήταν γυναίκα, στην ολοκλήρωση της σαρκικής επαφής (και που είναι ακατάλληλο να ονομάζουμε σεξουαλική επαφή, γιατί δεν υπάρχει σεξουαλικότητα παρά μόνο όπου υπάρχει αρσενικό και θηλυκό).

Και όμως, κάποιοι θα αντιταχθούν, ο Ιησούς ποτέ δεν καταδίκασε ρητά τις ομοφυλοφιλικές πράξεις. Απαντούμε ότι αυτό είναι ψευδές. Στο Ματθαίος 11, 20-24 διαβάζουμε:

20 Τότε άρχισε να επιπλήττει τις πόλεις στις οποίες είχε κάνει τα περισσότερα θαύματα, επειδή δεν είχαν μεταστραφεί: 21 «Αλίμονό σου, Χοραζίν! Αλίμονο σου, Βηθσαΐδα. Γιατί αν τα θαύματα που έγιναν ανάμεσά σας είχαν γίνει στην Τύρο και στη Σιδώνα, θα είχαν κάνει μετάνοια προ πολλού, φορώντας ρούχα πένθιμα και βάζοντας στάχτη στα μαλλιά τους. 22 Λοιπόν, σας λέω: η Τύρος και η Σιδώνα την ημέρα της κρίσεως θα έχουν λιγότερο σκληρή μοίρα από τη δική σας. 23 Και εσύ, Καπερναούμ, που υψώθηκες ως τα ουράνια, θα κατεβείς στα τρίσβαθα του άδη. 

Διότι, αν τα θαύματα που έγιναν σε εσάς είχαν γίνει στα Σόδομα, θα υπήρχε ακόμα σήμερα! 24 Λοιπόν, σας λέω, την ημέρα της κρίσεως θα έχει λιγότερο σκληρή μοίρα από τη δική σας!

Επομένως, ο Ιησούς ΜΙΛΑΕΙ για τα Σόδομα και την αμαρτία των κατοίκων τους. Ούτε λέει ότι δεν είναι αμαρτία και ότι οι σοδομίτες δεν θα λάβουν αιώνια τιμωρία. Το δηλώνει, αντίθετα. Και προσθέτει, επειδή εκείνη τη στιγμή προβάλλει μια άλλη ιδέα, ότι την ημέρα της Κρίσεως η καταδίκη και η τιμωρία των σοδομιτών θα είναι λιγότερο σκληρή από εκείνες που θα επιβληθούν και θα εκτελεστούν εναντίον των πόλεων, όπως η Χοραζίν, η Βηθσαΐδα και η  Καπερναούμ, οι οποίες αποδεικνύονται δύσπιστες μπροστά σε Εκείνον και στα επίγεια έργα Του. Αναφέρει τα Σόδομα μαζί με την Τύρο και τη Σιδώνα, τις τελευταίες ειδωλολατρικές πόλεις, για να καταστήσει σαφές ότι οι άπιστοι, που παρέμειναν άπιστοι ακόμη και αφού είδαν τα θαύματα που έκανε, θα αξίζουν τη μέγιστη θεϊκή αυστηρότητα: περισσότερο από τους ειδωλολάτρες και περισσότερο από τους ειδωλολάτρες σοδομίτες (εννοείται εδώ ως γενική κατηγορία και όχι μόνο όπως οι κάτοικοι της πόλης των Σοδόμων), που θα πει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Αλλά από τα συμφραζόμενα είναι σαφές ότι, αμέσως μετά την απιστία, οι πιο σοβαρές αμαρτίες είναι και παραμένουν η ειδωλολατρία και η σεξουαλική αντιστροφή: αυτή που έκανε τον Θεό να αναφωνήσει (Γένεση , 18, 20-21):

Η κραυγή κατά των Σοδόμων και Γομόρρων είναι πολύ μεγάλη και η αμαρτία τους είναι πολύ σοβαρή. Θέλω να πάω κάτω και να δω αν όντως έχουν κάνει όλο το κακό που μου έφτασε η κραυγή. Θέλω να το μάθω!

Και να θυμάστε ότι ο ίδιος ο Ιησούς δήλωσε επίσημα ( Ματθαίος 5, 17-20):

17 Μη νομίζετε ότι ήρθα να καταργήσω τον Νόμο ή τους Προφήτες. Δεν ήρθα για να καταργήσω, αλλά για να εκπληρώσω. 18 Αλήθεια σας λέω, μέχρις ότου παρέλθει ο ουρανός και η γη, δεν θα περάσει ούτε ένα γιώτα ούτε ένα σημείο από το νόμο, έως ότου ολοκληρωθούν όλα. 19 Όποιος, λοιπόν, παραβεί έστω και έναν από αυτούς τους κανόνες, έστω και τους μικρότερους, και διδάσκει στους ανθρώπους να κάνουν το ίδιο, θα θεωρείται ο μικρότερος στη βασιλεία των ουρανών. Αλλά όποιος τα τηρεί και τα διδάσκει στους ανθρώπους θα θεωρείται μεγάλος στη βασιλεία των ουρανών. 20 Διότι σας λέω, εάν η δικαιοσύνη σας δεν υπερβαίνει τη δικαιοσύνη των γραμματέων και των Φαρισαίων, δεν θα εισέλθετε στη βασιλεία των ουρανών.

Ας σκεφτούμε ότι η καθολική ηθική δεν είναι εφεύρεση της Εκκλησίας. Η Εκκλησία δεν κάνει τίποτα, σε αυτόν τον τομέα όπως και σε όλους τους άλλους, από το να μεταφράζει ό,τι προέρχεται από τη Γραφή και την Παράδοση σε μια συνολική διδασκαλία. Επομένως, εάν κάποιος σηκωθεί ένα πρωί και θέλει να αλλάξει την καθολική ηθική, καθώς και τη διδασκαλία της Εκκλησίας, πρέπει πρώτα να δείξει ότι η Γραφή και η Παράδοση ψεύδονται. Ή ότι για δύο χιλιάδες χρόνια το Magisterium δεν μπόρεσε να τους καταλάβει, και έχει διδάξει λάθος πράγματα επειδή δεν έχουν βάση.

Υπάρχουν λοιπόν δύο περιπτώσεις : είτε ο Τζέιμς Μάρτιν και πριν από αυτόν (ανεπαίσθητα αλλά με σίγουρη εξέλιξη) ο Teilhard, ο Rahner, ο Schillebeeckx, ο Küng, ο De Lubac, ο Congar,  και μετά οι Κάσπερ, Φόρτε, Μπιάνκι, Πάλια, Μάνκουσο (Kasper, Forte, Bianchi, Paglia, Mancuso) κ.λπ. βγήκαν εκτός γραμμής, ή ανακάλυψαν ότι ήταν η «παλιά» θεολογία που ήταν εκτός γραμμής, ξεκινώντας από τον Θωμισμό. και οι τελευταίοι εκφραστές του – Garrigou-Lagrange, Gilson, Fabro και Livi – δεν είναι τίποτα άλλο από μουσειακά αντικείμενα, αρχαιολογικά λείψανα. Ή οι τελευταίοι είχαν και έχουν δίκιο, η Εκκλησία δεν είχε άδικο, ούτε παρεξήγησε το δόγμα του Διδασκάλου. Και αν ο τότε επίσκοπος Vincenzo Paglia είχε τοιχογραφήσει τους τοίχους του καθεδρικού ναού του Terni με μια μεγάλη ζωγραφιά που είναι ύμνος στον ομοερωτισμό, και επιπλέον βλάσφημη, γιατί παίρνει ως πρόσχημα τον Ιησού τον ψαρά των ψυχών. Και αν εκατοντάδες ιερείς του ουράνιου τόξου διδάσκουν από τον άμβωνα ότι δεν υπάρχει αμαρτία, επειδή ο Θεός αγαπά τους ανθρώπους όπως είναι και δεν περιμένει από αυτούς να αλλάξουν τη ζωή τους, τότε πρέπει να κάνουμε δύο ερωτήσεις. Το πρώτο: η διδασκαλία ότι οι άνθρωποι είναι καλά όπως είναι και ότι τα ένστικτά τους είναι όλα καλά ή σε κάθε περίπτωση απολύτως θεμιτά, προέρχεται από τον Θεό ή από κάποιον άλλο; Το δεύτερο: ο ισχυρισμός ότι είναι αμετανόητοι αμαρτωλοί, πράγματι ακόμη και περήφανοι για τη δική τους άτακτη ζωή και ταυτόχρονα Καθολικοί καί συνεπώς είναι σωστοί  ενώπιον του Θεού, από πού προέρχεται; Συμμορφώνεται με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου ή είναι ακριβώς το αντίθετό του;

Σημειώστε ότι εδώ δεν τίθεται θέμα αξιοπρέπειας και σεβασμού που οφείλονται στους ανθρώπους: διαβάστε και ξαναδιαβάστε τη σελίδα του πατέρα Healy: δεν θα βρείτε την παραμικρή απόχρωση περιφρόνησης εκεί. Αντίθετα, θα βρείτε εκφράσεις και έννοιες γεμάτες λεπτότητα και ανθρώπινη συμπάθεια. Αυτό που καταδικάζεται δεν είναι ποτέ το πρόσωπο του αμαρτωλού, που μπορεί πάντα να μεταστραφεί και να αλλάξει τη ζωή του, αλλά η αμαρτία. Αλλά το θέμα είναι το εξής: τι γίνεται αν ο αμαρτωλός δεν σκοπεύει να αλλάξει τη ζωή του; Κι αν η μοιχαλίδα φύγει αποφασισμένη να συνεχίσει τις συνήθειές της; Και αν η Εκκλησία, που ισχυρίζεται ότι εμπνέεται από τον Χριστό, την εξουσιοδοτήσει να κρατήσει αυτή τη στάση και δεν της πει, όπως έκανε ο Χριστός: Πήγαινε και μην αμαρτάνεις πια, αλλά: Πήγαινε και κάνε ό,τι θέλεις; 

Αν έφτανε στο σημείο να δώσει αυτή την ομιλία, ή το υποκριτικό της ισοδύναμο, θα ήταν ακόμα η αληθινή Νύφη του Ιησού Χριστού;

https://www.brigataperladifesadellovvio.com/blog/la-morale-puo-ribaltarsi-nell-arco-di-due-generazioni