ΞΑΝΑΞΕΚΙΝΩ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΑΜΠ.

του Marcello Veneziani

Λοιπόν, τι συμβαίνει τώρα με τον Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο;

Ο κόσμος παίρνει άλλη τροπή, η Αμερική παίρνει άλλο δρόμο, η Ευρώπη βλέπει άλλη δυνατότητα, η Ιταλία βρίσκει άλλη ακτή.

Ο λαός κέρδισε το κατεστημένο, η αίσθηση της πραγματικότητας κέρδισε ενάντια στην woke ουτοπία, η Αμερική που φροντίζει τη μοίρα της κέρδισε την Αμερική που ισχυρίζεται ότι φροντίζει τη μοίρα των άλλων.

Έχουν προκύψει δύο αντίπαλες Αμερικές, ή μάλλον δύο Δύσεις, συμπεριλαμβανομένης της Ευρώπης, και πρέπει να λάβουμε υπόψη αυτήν την απόκλιση. Η μία είναι λαϊκή, εθνική και συντηρητική. Η άλλη είναι δημοκρατική, φιλελεύθερη και ριζοσπαστική. Πρέπει να αποδεχτούμε την ύπαρξη του άλλου μισού κόσμου, να αποδεχτούμε τους κανόνες της εμφύλιας αντιπαράθεσης και της πολιτικής σύγκρουσης, να ανταγωνιστούμε χωρίς να θεωρούμε τον άλλον τέρας ή έκφραση του κακού. Κάτι που ακόμα δεν καταλαβαίνουν οι εχθροί του Τραμπ και η αλαζονεία τούς βοηθά να χάσουν. Δεν θα πω ότι κέρδισε η καλύτερη Αμερική, αλλά δεν είναι αποδεκτό να πούμε το αντίθετο, ότι αυτή είναι η χειρότερη και αηδιαστική Αμερική. Απορρίπτω κάθε ηθικό, ιδεολογικό, πολιτικό ρατσισμό, θεωρώντας ότι όταν μιλάμε για τόσο μεγάλα ακροατήρια το χειρότερο αναμειγνύεται με το καλύτερο, και από τις δύο πλευρές. Φυσικά, η ψήφος αποκηρύσσει τις διασημότητες, καθώς και το κατεστημένο και το mainstream· όπου πάνε τα αστέρια, οι άνθρωποι δεν συρρέουν σαν πρόβατα, αν μη τι άλλο, παίρνουν τον αντίθετο δρόμο.

Υπάρχουν δύο εξηγήσεις για την αποτυχία των προβλέψεων και η μία είναι χειρότερη από την άλλη. Η πρώτη είναι η ιδεολογική προσπάθεια προσανατολισμού δημοσκοπήσεων και ψηφοφόρων, η μετάδοση και η κάμψη της πραγματικότητας στις επιθυμίες του κατεστημένου και του mainstream. Η δεύτερη είναι ο εκφοβισμός που ασκείται στο εκλογικό σώμα του Τραμπ που οδηγεί πολλούς να κρύβουν τις εκλογικές τους προθέσεις, παραμορφώνοντας έτσι τις δημοσκοπήσεις. Και στις δύο περιπτώσεις δεν είναι καλό σημάδι για μια δημοκρατία.

Τι περιμένουμε από την άφιξη του Τραμπ στο τιμόνι των ΗΠΑ; Λιγότερες διεθνείς εντάσεις, μικρότερο κίνδυνο πολέμου, έναρξη της λύσης Ρωσίας-Ουκρανίας, ανάκαμψη της οικονομίας στην Αμερική, επιστροφή στην πραγματικότητα σε σύγκριση με το αφόρητο woke ντελίριο, περισσότερη ασφάλεια και τάξη, περισσότερο σεβασμό στα σύνορα και αναχαίτιση των ανεξέλεγκτων μεταναστευτικών ροών, περισσότερο προστατευτισμό, λιγότερο κρατικό παρεμβατισμό.

Τι μας ανησυχεί; Η υποστήριξή του στον Νετανιάχου και η επικίνδυνη εχθρότητα προς χώρες όπως το Ιράν· η ανακοίνωσή του να ζητηθεί από τους συμμάχους του ΝΑΤΟ υψηλότερες αμυντικές συνεισφορές και να επιβληθούν δασμοί σε προϊόντα που εισάγονται από το εξωτερικό· και μετά τα τεχνο-ανθρωποειδή σχέδια του λαμπρού Έλον Μασκ είναι ανησυχητικά και ο φουτουρισμός του είναι περισσότερο υπερανθρώπινος παρά εξωγήινος. Ένας υπέροχος, γοητευτικός και ανησυχητικός σύντροφος.

Δεδομένων των προηγούμενων, ανησυχητικό είναι και η προχωρημένη ηλικία του Τραμπ, ο κίνδυνος επιθέσεων, το μίσος που θα εξαπολυθεί εναντίον του και οι μάχες του.

Ο Τραμπ πιστεύει στο μεγαλείο της Αμερικής και στην οικονομική και ηθική αναγέννησή της, αλλά, σε αντίθεση με τους Δημοκρατικούς, δεν αποδίδει στις ΗΠΑ το καθήκον του χωροφύλακα της ανθρωπότητας και του ανώτατου διαιτητή του κόσμου, δεν ισχυρίζεται ότι καθοδηγεί τον πλανήτη, να τον διορθώνει και δεν θέλει να ξεκινήσει «ανθρωπιστικούς» πολέμους εναντίον πραγματικών και δήθεν αδίστακτων καθεστώτων. Αν μη τι άλλο, θέλει να προστατεύσει τους Αμερικανούς από την επιστροφή της παγκοσμιοποίησης, από τις εισβολές εμπορευμάτων και λαών. Για αυτόν, πρώτα η Αμερική δεν σημαίνει Uber alles, το να νοιάζεσαι περισσότερο για την Αμερική δεν σημαίνει να έχεις υπεροχή σε σχέση με τον κόσμο.

Η έλευση του Τραμπ μπορεί να εξισορροπήσει την Ευρώπη, η οποία είναι υπερβολικά ανισόρροπη με πολεμική και προοδευτική έννοια, και νά λειτουργήσει ως υποστήριξη για εκείνες τις ευρωπαϊκές χώρες που μέχρι τώρα ήταν περιθωριοποιημένες και καταραμένες στην Ευρωπαϊκή Ένωση επειδή έχουν πολύ παρόμοιες ανησυχίες, τηρουμένων των αναλογιών, με αυτές του Τραμπ. Ξεκινώντας από την Ουγγαρία του Orban. Ελπίζω ιδιαίτερα ότι Ιταλία της Μελόνι, παρά το προηγούμενο αίσθημα με τον Μπάιντεν, θα μπορέσει να βρει συνεννοήσεις και συγκλίσεις με τον Τραμπ, επωφελούμενη επίσης από τη μειωμένη αυτοκρατορική πίεση προς τις ευρωπαϊκές αποικίες.

Συνήθως εμείς οι Ιταλοί βλέπουμε στον Τραμπ ένα είδος παρόμοιο με αυτό του Μπερλουσκόνι, αλλά πέρα ​​από μερικές εντυπωσιακές ομοιότητες μεταξύ δύο πλουσίων που έχουν μπει στην πολιτική και μια κοινή κλίση «mandrilla» στην ιδιωτική σφαίρα, αντιπροσωπεύουν διαφορετικούς κόσμους, έχουν διαφορετικά στυλ και γλώσσες και παράγουν πολύ διαφορετικά πρακτικά αποτελέσματα. Ως άτομο, ο Ιππότης ήταν αναμφισβήτητα πιο ευχάριστος και ευγενικός, αλλά όσον αφορά την αποτελεσματικότητα, ο Τραμπ είναι πιο αποτελεσματικός και τολμηρός.

Ο χαρακτήρας Τραμπ δεν προκαλεί συμπάθεια. Δεν μας αρέσει το πώς συμπεριφέρεται, πώς μιλάει, τι λέει, η ταραχή του, ο τρόπος του να κάνει τα πράγματα, το μαλλί του. Αλλά τον είδαμε να εργάζεται στην προηγούμενη θητεία, και μαζί του η Αμερική μεγάλωσε και ο κόσμος διέτρεχε λιγότερους κινδύνους πολέμου, πράγματι ποτέ δεν ξεκίνησε πόλεμο, σε αντίθεση με εκείνους που προηγήθηκαν και εκείνους που ακολούθησαν. Ωστόσο, είχε τη φήμη του φιλοπόλεμου και κάθε μέρα ανακοίνωναν κάποια πιθανή σύγκρουση με τον Κιμ, την Κίνα ή άλλους δικτάτορες. Αλλά ο Τραμπ δεν πιστεύει ότι οι διαφορές μπορούν να επιλυθούν με όπλα, αλλά με πονηριά, διαπραγματεύσεις και εμπόριο. Δεν είναι ειρηνιστής, ούτε καν από αυτούς που οδηγούν σε πολέμους στο όνομα της ειρήνης, αλλά δεν πιστεύει στην ευκολία του πολέμου. Είναι ρεαλιστής, όχι ιδεαλιστής. Την άλλη φορά, όταν έχασε οριακά από τον Μπάιντεν, θα είχε επανεκλεγεί αν δεν υπήρχε ο Covid (και ίσως απάτη). Ήταν μια αναγκαστική διακοπή και μετά από τέσσερα χρόνια ο κόσμος ήθελε να ξαναρχίσει το διακοπέν σχέδιο. Τώρα έχει πολλούς μοχλούς εξουσίας στα χέρια του, όχι μόνο τον Λευκό Οίκο, έχει στο πλευρό του το Κογκρέσο και το Δικαστήριο και μερικά μεγάλα ονόματα της οικονομίας και της αγοράς. Έχει δύο νέα και δυνατά φτερά να πετάξει τα οποία είναι ο Βανς και ο Μασκ. Η εχθρότητα του δυτικού κατεστημένου παραμένει, αλλά αυτό θα μπορούσε αντίθετα να είναι ένα χαρτί που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για καλύτερο διάλογο με τον υπόλοιπο κόσμο ξεκινώντας από τις ασιατικές δυνάμεις. Η Δύση αντικατοπτρίστηκε στον παρακμάζοντα Μπάιντεν και είχε μπει σε ένα τρομερό τούνελ πολέμων στον κόσμο, Woke παραλήρημα και καλπάζοντα πληθωρισμό. Με τον Τραμπ δεν είμαστε στην ανάσταση, όπως ανακοινώνει ο νεοεκλεγείς πρόεδρος, αλλά σίγουρα ξεκινά μια άλλη ιστορία. Ο Τραμπ είναι ένα σημείο εκκίνησης. Ο κόσμος ξεκινά ξανά με τον Τραμπ.

Ricomincio da Trump - Marcello Veneziani