Πώς η φυσική της πληροφορίας γκρεμίζει όλα τα αφηγήματα του μετανθρωπισμού και προσφέρει ένα ελπιδοφόρο όραμα για ένα καλύτερο μέλλον

 Συνέχεια από: Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2024

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΪΟΝ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ, ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΔΟΝΗΤΙΚΗ ΔΟΜΗ ΠΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΩΣ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΛΟΗΓΗΣΗΣ ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΓΝΩΣΤΟΥ ΜΑΣ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΥ

Γράφει η Χρυσούλα Μπουκουβάλα

Η συνείδηση ως δονητική δομή

Σύμφωνα με τον Γκιγιεμάν, η νέα κατανόηση της φύσης και του ρόλου της συνείδησης θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια σημαντική συνειδησιακή αλλαγή και να φέρει επανάσταση στην επιστήμη, αμφισβητώντας τα ντετερμινιστικά δόγματα και τις υλιστικές πεποιθήσεις που έχουν οδηγήσει την ανθρωπότητα στο σημερινό, τραγικό της αδιέξοδο.

Κατά τον ίδιο, η ανθρώπινη συνείδηση ​​δεν πρέπει πλέον να θεωρείται ως προϊόν του εγκεφάλου, αλλά ως μια δονητική δομή που λειτουργεί ως ένα πραγματικό, διαισθητικό σύστημα πλοήγησης.

Ο καθηγητής υποστηρίζει ότι η συνείδησή μας ​​είναι εκείνη που καθορίζει την αντίληψή μας για την πραγματικότητα, και όχι ο εγκέφαλός μας που χρησιμοποιείται μόνο για να αναγνωρίζει και να αναλύει πληροφορίες, και επίσης ότι αρκετά ασυνήθιστα φαινόμενα που μελετήθηκαν επιστημονικά, τείνουν να επιβεβαιώσουν την διαισθητική, δονητική και εξω-εγκεφαλική φύση της ανθρώπινης συνείδησης.

Η εξω-εγκεφαλική φύση της ανθρώπινης συνείδησης επιβεβαιώνεται από τις επιθανάτιες εμπειρίες (Near Death Experiences–NDE), τις εμπειρίες εξωσωμάτωσης, τις συγχρονικότητες, και την εξω-αισθητηριακή αντίληψη (Extra Sensory Perception–ESP) που μπορεί να εκδηλωθεί ως τηλεπάθεια, όραση εξ αποστάσεως ή ως προαίσθηση.

Ο Γκιγιεμάν αναλύει επίσης τον τρόπο με τον οποίο η λειτουργία της συνείδησης θέτει υπό αμφισβήτησιν την συνηθισμένη μας αντίληψη για τον χρόνο, ιδιαίτερα τον τρόπο με τον οποίο το μέλλον επηρεάζει το παρόν:

«Το μέλλον έχει ήδη δημιουργηθεί, ωστόσο, μπορεί να αλλάξει μόνιμα υπό την δονητική επίδραση της συνείδησης, όπως η πορεία ενός GPS. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, μπορεί να δημιουργηθούν μυριάδες πιθανών μελλόντων για κάθε άτομο».

Κατά τον ασυνήθιστο φυσικό «Η συνείδηση ​​παραμένει ένα σύστημα πλοήγησης που μας οδηγεί αναγκαστικά στο να βιώσουμε, άμεσα ή μακροπρόθεσμα, το αποτέλεσμα των σκέψεών μας, που μεταφέρονται από την δόνηση των συναισθημάτων μας».

Αντιστοίχως, είναι επίσης σημαντικό να αναπροσαρμόσουμε την συναισθηματική μας νοημοσύνη –της καρδιάς– σε μια κοινωνία που ευνοεί τη νόηση, δηλαδή, την αναλυτική νοημοσύνη.

Αν και ο Γκιγιεμάν θεωρεί ότι η συναισθηματική νοημοσύνη πρέπει να ανακτήσει την θέση που της αρμόζει, ωστόσο, επιμένει στην σημασία της καλλιέργειας μιας μέσης οδού, που συμφιλιώνει αρμονικά την συναισθηματική με την αναλυτική νοημοσύνη.

Τα τέσσερα είδη πληροφορίας

Σύμφωνα με τον Γκιγιεμάν, αυτό που λέμε πραγματικότητα από τις πρόσφατες ανακαλύψεις της κβαντικής φυσικής έχει ρητά καταγγελθεί ως ψευδαίσθηση. Αυτές οι ανακαλύψεις είναι τα τέσσερα είδη πληροφορίας τα οποία ναι μεν δεν συνιστούν ύλη, αλλά παίζουν έναν σημαντικό ρόλο στην διεξαγωγή των γεγονότων:

1. Οι πληροφορίες του κενού,
2. Οι πληροφορίες εκτός τετραδιάστατου χωρόχρονου (ή κβαντική τυχαιότητα)
3. Οι πληροφορίες που υπάρχουν ήδη στο μέλλον,
4. Οι πληροφορίες που «χάνονται» μέσα στις αλληλεπιδράσεις.

Να γιατί η σημερινή φυσική των εξισώσεων αποτυγχάνει να γίνει η φυσική του Αύριο: διότι δεν μπορεί να διαχειριστεί σωστά το πρόβλημα της πληροφορίας. Λόγω λοιπόν της αδυναμίας των εξισώσεων, αναγκαστικά γεννήθηκαν τα παρακάτω δόγματα:Ο υλισμός, που προκύπτει λόγω της άγνοιας της πληροφορίας που υπάρχει στο κενό,
Η τυχαιότητα (θεμελιώδης ή κβαντική), που προκύπτει λόγω της άγνοιας της πληροφορίας που υπάρχει εκτός του τετραδιάστατου χωροχρόνου,
Ο χρονικός ντετερμινισμός, που προκύπτει λόγω της άγνοιας της πληροφορίας που υπάρχει ήδη στο μέλλον,
Η αυστηρή αιτιότητα (μη αναστρεψιμότητα), που προκύπτει λόγω της άγνοιας της πληροφορίας που χάνεται μέσα στις αλληλεπιδράσεις.

Η σωστή λύση σε αυτά τα προβλήματα, περιλαμβάνει την ανατροπή της αντίληψής μας για τον χρόνο και την εισαγωγή στην φυσική ενός μοντέλου συνείδησης που είναι ικανό να περιγράφει την ελεύθερη βούληση (είτε πραγματική, είτε απατηλή) με την μορφή μιας υπαγωγής του τετραδιάστατου χωροχρόνου σε συστήματα πληροφοριών που βρίσκονται έξωθεν αυτού.

Η Επικράτεια της Σκέψης

Δεδομένου λοιπόν ότι γνωρίζουμε ότι το μέλλον υπάρχει «κάπου εκεί έξω», επείγει να γνωρίσουμε το εξωτερικό που περιβάλλει μια περιοχή που ο Γκιγιεμάν αποκαλεί «Πάρκο της Σκέψης».

Γιατί να πάμε εκεί; Διότι το εσωτερικό του Πάρκου, όντας περιφραγμένο από τα «συρματοπλέγματα» του υλισμού, της τυχαιότητας, του ντετερμινισμού και της αυστηρής αιτιότητας, που περιβάλλουν τον «βάλτο της συνείδησης» έχει πλέον καταστεί παράλογο…

Ο Γκιγιεμάν περιγράφει το «Πάρκο της Σκέψης» που διαμορφώνεται λόγω της άγνοιας των τεσσάρων ειδών πληροφοριών (ή του ρόλου της συνείδησης), και επιδιώκοντας να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο, θέτει υπό αμβισβήτηση τις τέσσερις καταστροφικές πεποιθήσεις που γέννησαν τα τέσσερα δόγματα:

1. Η συνείδηση ​​είναι ένα υποπροϊόν του εγκεφάλου (υλισμός)
2. Η φύση παίζει ζάρια για να κάνει τις επιλογές της (δαρβινισμός)
3. Η πραγματικότητα με την πάροδο του χρόνου εξελίσσεται μηχανικά (μηχανισμός)
4. Δεν είναι δυνατή η αντιστροφή της αιτιότητας («παγωμένο» παρελθόν).

Αυτές οι πεποιθήσεις έχουν δημιουργήσει πολλές άλλες, η πιο επικίνδυνη από τις οποίες σήμερα είναι αυτή που μας οδηγεί κατευθείαν στον μετανθρωπισμό, και γενικότερα στην άρνηση της ανθρώπινης φύσης με την υποβάθμιση όλων των ηθικών μας αξιών: το γεγονός ότι πιστεύουμε ότι έχουμε πιστέψει ότι είμαστε μηχανές, μας οδηγεί κατ’ ευθείαν προς ένα μέλλον ολοκληρωτικής αποξένωσης.

Η αμφισβήτηση μιας και μόνο από αυτές τις πεποιθήσεις, που, κατά κάποιο τρόπο, οριοθετούν το «Πάρκο της Σκέψης» που ελέγχεται από τα τέσσερα ψυχικά εμφυτεύματα 5 του παλαιού κόσμου, μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο σε καταστάσεις που προκαλούν ίλιγγο και δεν στερείται παγίδων.

Αυτές οι καταστάσεις αποτελούνται από άλλες πεποιθήσεις, διαφορετικής προέλευσης: για παράδειγμα, το ποτάμι των θρησκειών, τον βάλτο της συνείδησης, τον λόφο των «μυστηρίων» (δηλαδή του αποκρυφισμού), την κοιλάδα της αβεβαιότητας, την χωματερή των επιχειρήσεων της Νέας Εποχής, την άβυσσο των ψευδαισθήσεων, κ.λπ. Δείτε την παρακάτω πολύ κατατοπιστική εικόνα:

Ο καθηγητής δηλώνει ότι ο κύριος στόχος του είναι να επισημάνει τις νέες περιοχές της ανθρώπινης λογικής που βρίσκονται έξω από το φοβερό Πάρκο της Σκέψης που έχει καταντήσει αβίωτο, ώστε να βοηθήσει τους ανθρώπους να προχωρήσουν σ’ αυτές με απόλυτη ασφάλεια.

Ο Γκιγιεμάν μας πληροφορεί ότι πέραν των τεσσάρων πυλώνων της ψευδοεπιστήμης που αναλύθηκαν παραπάνω, την στηρίζουν επίσης:

• Ένας Θεός που ονομάζεται τύχη,
• Δύο δαίμονες που ονομάζονται Δαίμονας του Μάξγουελ και Δαίμονας του Λαπλάς, που δρουν ακριβώς όπως ο Σατανάς και ο Εωσφόρος,
• Δέκα Εντολές.

Οι Δέκα Εντολές της ψευδοεπιστήμης

Οι Δέκα Εντολές της ψευδοεπιστήμης είναι οι εξής και οδηγούν αντίστοιχα σε συνολικά Δέκα ολέθρια δόγματα:

1. Η φύση είναι χωρίς νόημα και χωρίς τον παραμικρό σκοπό [ντετερμινισμός]
2. Το σύμπαν γεννήθηκε από μια αρχική έκρηξη (big bang) [νεο-δημιουργισμός]
3. Ό,τι συμβαίνει είναι αποτέλεσμα της αιτιότητας (άρα του παρελθόντος) [μοιρολατρεία]
4. Η συνείδηση ​​είναι προϊόν του εγκεφάλου [υλισμός]
5. Η πραγματικότητα είναι ανεξάρτητη από τις καταστάσεις της συνείδησής μας [αντικειμενισμός]
6. Το παρελθόν δεν μπορεί να αλλάξει [παθητικότητα]
7. Η εξέλιξη της ζωής οφείλεται στην φυσική επιλογή των ισχυρότερων [δαρβινισμός],
8. Είμαστε μηχανές που μπορεί να βελτιώσει μόνο η τεχνολογία [μετανθρωπισμός]
9. Η μνήμη, τα προαισθήματα, τα οράματα, ακόμα και η ταυτότητά μας προέρχονται από τον εγκέφαλό μας [αναγωγισμός]
10. Όλα τα ανεξήγητα φαινόμενα είναι ψευδαισθήσεις ή συμπτώσεις [επιστημοσύνη].

Γιατί δεν είμαστε μηχανές

Ωστόσο, αν καταφέρουμε και αποδράσουμε από την φυλακή του πνεύματος όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα, θα αντιληφθούμε την ύπαρξη των τεσσάρων ειδών άυλων πληροφοριών που έχουν αποδειχτεί από τα σύγχρονα πειράματα λογικής, που μας αναγκάζουν να λάβουμε υπόψιν μας την βεβαιότητα ότι η συνείδηση δεν είναι προϊόν του εγκεφάλου και ότι έχουμε ψυχή.

Δεν είμαστε λοιπόν μηχανές, διότι οι μηχανές καθορίζονται από το παρελθόν, είναι αποτέλεσμα προγραμμάτων, όπου με έναν αλγόριθμο με βάση το παρελθόν, μπορούμε να προβλέψουμε όλα όσα θα κάνει μια μηχανή στο μέλλον, ακόμα και αλληλεπιδρώντας με όσα την περιβάλλουν.

Στο σημείο αυτό, ο καθηγητής Γκιγιεμάν μας αποκαλύπτει την φοβερή ανακάλυψη που έκανε όταν μελετούσε μηχανική Οπτική πάνω σε ρομποτικά ανδροειδή: Οποιαδήποτε πληροφορία που έρχεται από το μέλλον, δεν μπορεί να διεισδύσει μέσα σε μια μηχανή.

Όπως ήταν αναμενόμενο, με τέτοια αισιόδοξη κοσμοθεώρηση που βασίζεται στις ανακαλύψεις της φυσικής της πληροφορίας, ο καθηγητής Γκιγιεμάν, μπήκε στο στόχαστρο των παγκοσμιοποιητών, των προωθητών του Wokism και των ακολούθων τους, δεχόμενος οργανωμένες επιθέσεις με τις κατηγορίες του «τσαρλατανισμού», της «καιροσκοπίας» και της «ψευδοεπιστήμης».

Δεδομένου όμως ότι αυτοί προωθούν την ψευδοεπιστήμη, δεν στάθηκαν ικανές να αποδομήσουν τα επιχειρήματα και την δημοφιλία του που διαρκώς ανεβαίνει.

Θυμίζω άλλωστε ότι ο διορατικός Γκιγιεμάν, αμέσως αντελήφθη την απάτη της απόκτησης ανοσίας και την επικινδυνότητα των εμβολιασμών κατά της Covid-19 κατά την διάρκεια της ψευτο-πανδημίας και κατήγγειλε τους αναγκαστικούς εμβολιασμούς ως κατώφλι του μετανθρωπισμού, δηλώνοντας στις σελίδες του στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης:

«Θέλουν να μας οδηγήσουν στον μετανθρωπισμό. Τα κίνητρά τους είναι να κατακτήσουν μια πολύ μεγάλη αγορά και να οργανώσουν μια κοινωνία που θα διευθύνεται από τις τεχνητές νοημοσύνες, σύμφωνα με την μετανθρωπιστική ιδεολογία, βασισμένη στην άγνοια».

Έχουν γνώσιν οι φύλακες.

ΠΗΓΕΣ:
www.guilemant.net
www.doublecause.net
www.6naps.net

YouTube:
@temps2222
@guillemantphilippe1782
@philucie388
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Παράδοξο ΕPR: Το Παράδοξο EPR (από τα αρχικά των ονομάτων των φυσικών που το διατύπωσαν το 1935, Αlbert Εinstein, Boris Podolsky και Nathan Rosen) είναι ένα πείραμα σκέψης, το οποίο υποστηρίζει ότι η περιγραφή της φυσικής πραγματικότητας που παρέχεται από την κβαντική μηχανική είναι ατελής.

Σε μια επιστημονική δημοσίευση του 1935 με τίτλο «Μπορεί η κβαντομηχανική περιγραφή της φυσικής πραγματικότητας να θεωρηθεί πλήρης;», οι τρεις επιστήμονες υποστήριξαν την ύπαρξη στοιχείων της πραγματικότητας που δεν ήταν μέρος της κβαντικής θεωρίας και υπέθεσαν ότι θα έπρεπε να είναι δυνατή η κατασκευή μιας θεωρίας που να περιέχει αυτές τις κρυφές μεταβλητές.

Το εν λόγω πείραμα περιλαμβάνει ένα ζεύγος σωματιδίων που έχουν προετοιμαστεί γι’ αυτό που αργότερα θα γινόταν γνωστό ως κατάσταση διεμπλοκής. Ο Αϊνστάιν, ο Ποντόλσκι και ο Ρόζεν επεσήμαναν ότι, σε αυτή την κατάσταση, αν μετρηθεί η θέση του πρώτου σωματιδίου, το αποτέλεσμα της μέτρησης της θέσης του δεύτερου σωματιδίου θα μπορούσε να προβλεφθεί. Αν δε αντί της θέσης, μετρούνταν η ορμή του πρώτου σωματιδίου, τότε θα μπορούσε να προβλεφθεί το αποτέλεσμα της μέτρησης της ορμής και του δεύτερου.

Οι τρεις επιστήμονες υποστήριξαν ότι καμία ενέργεια που έγινε στο πρώτο σωματίδιο δεν θα μπορούσε να επηρεάσει στιγμιαία το άλλο, καθώς αυτό θα συνεπαγόταν την μετάδοση πληροφοριών ταχύτερα από το φως, κάτι που όμως απαγορεύεται από την Θεωρία της Σχετικότητας.

Επικαλέστηκαν μια αρχή, γνωστή αργότερα ως «κριτήριο EPR της πραγματικότητας», δηλώνοντας το εξής: «Αν, χωρίς να διαταράξουμε με κανέναν τρόπο ένα σύστημα, μπορούμε να προβλέψουμε με βεβαιότητα την τιμή μιας φυσικής ποσότητας, τότε υπάρχει ένα στοιχείο της πραγματικότητας που αντιστοιχεί σε αυτή την ποσότητα».

Από αυτό, συμπέραναν ότι το δεύτερο σωματίδιο θα πρέπει να έχει μια καθορισμένη τιμή, τόσο της θέσης, όσο και της ορμής του, πριν μετρηθεί οποιαδήποτε ποσότητα. Ωστόσο, η κβαντομηχανική θεωρεί αυτά τα δύο παρατηρήσιμα ασύμβατα μεταξύ τους και έτσι δεν συσχετίζει ταυτόχρονες τιμές και για τα δύο, σε κανένα σύστημα. Οπότε, οι Αϊνστάιν, Ποντόλσκι και Ρόζεν κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η κβαντική θεωρία δεν παρέχει μια πλήρη περιγραφή της πραγματικότητας.
Arthur I. Miller:
Ο ψυχαναλυτής, ο φυσικός και ο αριθμός 137,
εκδ. Τραυλός, 2019
Tο 1982 ο βραβευμένος Aλαίν Ασπέκτ και η ερευνητική του ομάδα στο Ινστιτούτο Οπτικής του Παρισιού, πραγματοποίησε ένα από τα σημαντικότερα πειράματα της φυσικής: ανακάλυψαν ότι υπό κατάλληλες συνθήκες υποατομικά σωματίδια μπορούν να επικοινωνούν ακαριαία με άλλα υποατομικά σωματίδια με ταχύτητες υπερπολλαπλάσιες του φωτός, ανεξάρτητα από την απόσταση που τα χωρίζει. Και επειδή με βάση την Γενική Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν, όπου είναι αξίωμα πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη ταχύτητα μέσα στο σύμπαν από αυτήν του φωτός, και αυτό θεωρητικά είναι αδύνατον να συμβαίνει, οι φυσικοί θορυβήθηκαν.

Ένας απ’ αυτούς όμως, ο διεθνούς φήμης Άγγλος φυσικός Ντέιβιντ Μπομ (David Bohm), του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, ορμώμενος από τις διαπιστώσεις του Ασπέκτ, βρήκε έτσι την ευκαιρία να διατυπώσει την θεωρία του ψηφιακού σύμπαντος.
Πιο συγκεκριμένα, ο Μπομ υποστήριξε ότι η αιτία που τα υποατομικά σωματίδια διατηρούν την επαφή μεταξύ τους, ανεξαρτήτως της απόστασης που τα χωρίζει, είναι το γεγονός ότι δεν είναι δύο ξεχωριστά σωματίδια, αλλά ένα μόνο, το οποίο επειδή «φωτίζεται» με κάποιο άγνωστο σε μας τρόπο από διαφορετικές πηγές φωτισμού, εμείς ψευδαισθητικά το αντιλαμβανόμαστε σαν δύο, κάτι που, κατ’ αυτόν, αποδεικνύει ότι το σύμπαν μας είναι ένα ολόγραμμα.
Είναι ανησυχητικό ότι πειράματα που έγιναν μέσα στο 2017 από Κινέζους επιστήμονες κατάφεραν να στείλουν φωτόνια από τον δορυφόρο Micius σε γήινους σταθμούς που απείχαν μεταξύ τους 1.200 χιλιόμετρα, ανοίγοντας δρόμο στην κβαντική τηλεμεταφορά και στο διαστημικό κβαντικό ίντερνετ.
Ο Αϊνστάιν, που δεν αποδεχόταν την αβεβαιότητα του σύμπαντος, είχε πει την ιστορική φράση «Ο Θεός δεν παίζει ζάρια με το σύμπαν». Ωστόσο, ο Στήβεν Χόκινγκ αναφορικά με την παράδοξη φυσική των μελανών οπών, αντέτεινε ότι «Ο Θεός όχι μόνο παίζει ζάρια, αλλά μάλιστα τα ρίχνει και σε μέρη όπου δεν μπορούμε να τα δούμε».
Ψυχικό εμφύτευμα: είναι μια πεποίθηση που μεταφέρεται από την συλλογική συνείδηση, ​​προκειμένου να διατηρηθεί και να διασφαλιστεί η σκέψη μέσα στο Πάρκο

Πώς η φυσική της πληροφορίας γκρεμίζει όλα τα αφηγήματα του μετανθρωπισμού και προσφέρει ένα ελπιδοφόρο όραμα για ένα καλύτερο μέλλον – Aperopia