Τού Raniero Cantalamessa
Προς τήν επανεύρεση τής σημασίας τής Βαπτίσεως τού Ιησού.
Το μυστήριο του Χρίσματος είναι σαν ένας θησαυρός βυθισμένος, που μόνον τώρα, αρχίζει να επανεμφανίζεται στην επιφάνεια. Η Δευτέρα Βατικάνεια σύνοδος [δεν είναι πλέον της Καθολικής έστω Εκκλησίας, αλλά του κράτους του Βατικανού. Διότι σήμερα οι Οικουμενιστές μάχονται κατά του Έθνους, καθώς θέλουν να βάλουν στην θέση του, μέσα στις συνειδήσεις μας, το ΚΡΑΤΟΣ. Το κράτος δίνει χρήμα και δόξα, το έθνος απαιτεί θυσίες] χάραξε μονοπάτια, μας έδειξε που να σκάψουμε. Πρέπει να επιστρέψουμε και να σκάψουμε στο έδαφος της Βίβλου και της πιο αρχαίας παραδόσεως τής Εκκλησίας [η Ορθοδοξία όσο και να σκάψει θα βρεί τον κενό τάφο. Ο παπισμός βρίσκει πτώματα, και θα αναγκαστούν να περιμένουν την Δευτέρα παρουσία], με τα μέσα που μας προσφέρει η εξηγητική και η πιο σύγχρονη θεολογία. Διότι εάν έχουμε την παραμικρή ελπίδα να ανακαλύψουμε κάποιο νέο φώς στο μυστήριο του χρίσματος, δεν είναι επειδή βασιζόμαστε σε προσωπικές εμπνεύσεις πλέον, αλλά διότι, βασιζόμενοι στην πρόοδο των βιβλικών γνώσεων και των γνώσεων της πατριστικής περιόδου της θεολογίας παράλληλα, μπορούμε να ανακρίνουμε την Γραφή από ένα πιό ευνοϊκό σημείο, όπως επίσης διότι δεν εξαρτώμεθα πλέον από τις αιρέσεις που μας υποχρέωσαν κάποτε να απωθήσουμε την βάπτιση του Ιησού. Επιστρέφουμε λοιπόν σε ένα ταπεινό προσκύνημα στον Ιορδάνη, για να ερευνήσουμε και να κατανοήσουμε εκείνο που, σε μία μοναδική ημέρα της ιστορίας του κόσμου, συνέβη στις όχθες του.
[Νέα σταυροφορία. Και αγγαρεύουν ξανά την Ορθοδοξία, όπως και τότε, σαν τον αιώνιο Σίμωνα τον Κυρηναίο, να τους μεταφέρει τον Σταυρό της Νίκης, διότι για τους Λατίνους ή μάλλον για τους Βατικάνειους, ο Σταυρός του Κυρίου είναι αναστάσιμος. Ας σημειώσουμε δε πώς η ένωση των Εκκλησιών δεν συναντά δογματικά εμπόδια, διότι επιχειρείται από το Βατικανό της αγάπης, όχι από την Καθολική Εκκλησία, η οποία είναι πλέον ένα ιστορικό μέγεθος, όπως και το δικό μας Βυζάντιο. Έτσι και εμείς οι Ορθόδοξοι σήμερα έχουμε στην κεφαλή μας πατριό, το φανάρι, το Κράτος του Φαναρίου. Δεν υφίσταται συνέχεια. Ο Βαρθολομαίος και κάθε πατριάρχης είναι κληρονόμος, δεν είναι διάδοχος. Αγαπάει και κάνει ό,τι θέλει. Όπως και το πνεύμα που όπου θέλει πνέει. Έχει τον Θεό της ελευθερίας μαζί του. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε, τόσο πιο γρήγορα θα καταλάβουμε την ήττα μας, διότι δεν πήραμε χαμπάρι τόσα χρόνια πώς κρύβαμε στον κόρφο μας μαύρο φίδι].
Οι εξηγητές δεν κουράζονται σήμερα, να εκθέτουν την μεγάλη υπαρξιακή σημασία που απέκτησε για τον Ιησού, η εμπειρία η οποία συνδυάστηκε με το βάπτισμα στον Ιορδάνη. Αυτή η σπουδαιότης δεν εξαρτάται μόνον από αυτό που ο Ιησούς ενήργησε σ’εκείνη την ευκαιρία (ο αγιασμός των υδάτων της βάπτισης) [τα ύδατα γύρισαν την ροή τους προς τα πίσω. Αυτός είναι ο αγιασμός και ο Άγιος. Επιστρέφει στην πηγή]. Αλλά πάνω απ’όλα από αυτό που ενήργησε σ’αυτόν σ’αυτή την περίπτωση.
[Μία νέα αίρεση Τριαδολογική ανατέλλει, σε κλειστό κύκλωμα με την αίρεση του Φιλιόκβε... Το Spiritoque. Ο Υιός γεννάται και από το Άγιο Πνεύμα]. Και τι πράγμα ενήργησε εκείνη την ημέρα στον Ιησού; «Στην βάπτιση συνέβη κάτι που άλλαξε την ροή της ζωής του Ιησού…Είμαστε εξουσιοδοτημένοι να υποθέσουμε πώς εκείνη υπήρξε η στιγμή κατά την οποία ο Ιησούς εδέχθη την κλήση του» (Ch H.Dodd). Όχι επειδή πρίν από τότε δεν την είχε αποδεχθεί, αλλά επειδή μόνον σ’αυτό το σημείο της ωριμότητος του σε σοφία και χάρη, σαν ανθρώπου, του φανερώθηκε καθαρά και συγκεκριμένα. [Ο Συμεών ο Θεοδόχος τα είχε καταφέρει μάλλον καλύτερα από τον ίδιο τον Χριστό. Ήταν μικρός και το ξέχασε]. «Ακριβώς την στιγμή της βαπτίσεως ο Ιησούς έπρεπε να αποκτήσει την βεβαιότητα πώς έπρεπε να αναλάβει τον ρόλο του υπηρέτη του Γιαχβέ». (O. Gullmann). [Μιλάμε καθαρά για άλλον Θεό].
[Μία νέα αίρεση Τριαδολογική ανατέλλει, σε κλειστό κύκλωμα με την αίρεση του Φιλιόκβε... Το Spiritoque. Ο Υιός γεννάται και από το Άγιο Πνεύμα]. Και τι πράγμα ενήργησε εκείνη την ημέρα στον Ιησού; «Στην βάπτιση συνέβη κάτι που άλλαξε την ροή της ζωής του Ιησού…Είμαστε εξουσιοδοτημένοι να υποθέσουμε πώς εκείνη υπήρξε η στιγμή κατά την οποία ο Ιησούς εδέχθη την κλήση του» (Ch H.Dodd). Όχι επειδή πρίν από τότε δεν την είχε αποδεχθεί, αλλά επειδή μόνον σ’αυτό το σημείο της ωριμότητος του σε σοφία και χάρη, σαν ανθρώπου, του φανερώθηκε καθαρά και συγκεκριμένα. [Ο Συμεών ο Θεοδόχος τα είχε καταφέρει μάλλον καλύτερα από τον ίδιο τον Χριστό. Ήταν μικρός και το ξέχασε]. «Ακριβώς την στιγμή της βαπτίσεως ο Ιησούς έπρεπε να αποκτήσει την βεβαιότητα πώς έπρεπε να αναλάβει τον ρόλο του υπηρέτη του Γιαχβέ». (O. Gullmann). [Μιλάμε καθαρά για άλλον Θεό].
Η ουράνια φωνή, αναφωνεί στον Ιησού, τα λόγια που στον Ησαΐα 42,1, απευθύνονται στον υπηρέτη τού Γιαχβέ: ιδού ο υπηρέτης μου τον οποίο υποστηρίζω, ο εκλεκτός μου με τον οποίο ευχαριστούμαι, έθεσε το πνεύμα μου πάνω του». Αυτή την στιγμή λοιπόν, όσο μπορούμε να καταλάβουμε συμβαίνει η συγχώνευση, στην συνείδηση του Ιησού-καθότι είναι και ανθρώπινη συνείδηση-των δύο μορφών του Μεσσία και του δούλου του Θεού, μία συγχώνευση, μία τήξη [η οποία όμως δεν είναι πλέον ασυγχύτως και αδιαιρέτως] από την οποία θα εξαρτηθεί από τώρα και στο εξής, η ταυτότης και η μεσσιανική νεωτερικότης του Ιησού και η οποία θα δώσει ένα ξεκάθαρο ίχνος, αδύνατον να παρανοηθεί, σε κάθε του λέξη και πράξη [ο Ιησούς υποβαθμίζεται σε ΠΡΟΦΗΤΗ για να ανοίξει και ο δρόμος με τον Μωαμεθανισμό].
Αυτή η πατρική αποκάλυψη όμως δεν βρίσκει τον Ιησού απροετοίμαστο. Η απόφασή του να βαπτιστεί από τον Ιωάννη, μπαίνοντας κατά κάποιο τρόπο στην ουρά με τους αμαρτωλούς και γινόμενος ένα μ’αυτούς, ήταν ήδη ένα βήμα προς την ανάληψη πάνω του των αμαρτιών των ανθρώπων, κάτι ουσιώδες, στην αποστολή τού δούλου του Γιαχβέ(Ησ 53,6). Η σκηνή όπου ο Ιησούς βαπτίζεται ανάμεσα στους αμαρτωλούς, είναι μία πρόγευση της σκηνής που ο Ιησούς σταυρώνεται ανάμεσα στους ληστές. Επι πλέον, όλη του η περασμένη ζωή στην Ναζαρέτ, κάτω από την υπακοή του στον Πατέρα και στους ανθρώπους, ήταν μία προετοιμασία γι’αυτή την ώρα. Η αποκάλυψη του Πατρός, την στιγμή της Βαπτίσεως, πέφτει σ’αυτό το προετοιμασμένο έδαφος, δημιουργώντας μία καινούργια κατάσταση, για την οποία χρειάζεται μία καινούργια κατάφαση (Γένοιτό μας κατά το ρήμα σου), εκ μέρους του Ιησού [ότι δίδασκε ο Κύριος σε μας, και ότι διδάσκει, το γυρίζουν στον ίδιο. Ο ίδιος δίδασκε τον εαυτό του, σε όλη την διάρκεια της Κ.Δ.].
Μία κατάφαση λοιπόν την οποία προφέρει αμέσως, αντιστεκόμενος στους πειρασμούς του διαβόλου που ήθελε να τον σπρώξει στην αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη της αποστολής. Κλήση του Πατρός και απάντηση του Ιησού συναντώνται και αλληλοδιαδέχονται με μία διείσδυση υπακοής και αγάπης ανάμεσα στην ανθρώπινη θέληση και την Θεία. Το Άγιο Πνεύμα έρχεται να χρίσει, δηλαδή σύμφωνα με την Βιβλική γλώσσα, να εξαγιάσει, να δώσει το ένδυμα και τις αναγκαίες δυνάμεις στον Ιησού για την αποστολή του, η οποία δεν είναι η απλή σωτηρία των ανθρώπων, αλλά να τους σώσει μ’έναν συγκεκριμένο τρόπο, όπως τον έχει καθορίσει ο Πατήρ, δηλαδή μέσω της ταπεινώσεως, της εκούσιας υπακοής και της εξιλαστηρίου θυσίας.
Η υπέρβαση αυτής της στιγμής της ζωής του Ιησού θα σήμαινε την καθυστέρηση της λυτρωτικής κατάφασης της νύχτας της Γεθσημανή δηλαδή θα έπρεπε να την τοποθετήσουμε μόνον στο τέλος, και όχι στην αρχή της Μεσσιανικής του αποστολής. Την στιγμή της ενσαρκώσεως, η μοναδική ελεύθερη αποδοχή του πλάσματος, της σωτηρίας, είναι η κατάφαση της Μαρίας. Ξεκινώντας όμως από την Βάπτιση και από τους πειρασμούς της Ερήμου, υπάρχει κάτι καινούργιο στην ιστορία της σωτηρίας. Υπάρχει η ελεύθερη και ανθρώπινη αποδοχή ενός Θεου. Ανθρώπινη αλλά του Θεού. Ένα ναι δηλαδή μίας καθαρής ανθρώπινης ποιότητος, αλλά θεϊκής δυνάμεως.
[Πώς λέγεται αυτή η κατάπτωση; ΛΕΞΙΛΑΓΝΕΙΑ!].
Σ’αυτό το καινούργιο και θεμελιώδες στάδιο της ζωής του Ιησού, αντιστοιχεί ένα καινούργιο βασικό χρίσμα του Αγίου πνεύματος και αυτό ακριβώς εννοούμε όταν ομιλούμε για το μυστήριο του χρίσματος. Δημιουργεί κάτι νέο στην πνευματική διαδρομή του Χριστού, τόσο που υπήρξε μία στιγμή που πιστευόταν ότι το όνομα Χριστός προερχόταν από το Χρίσμα. Πρόκειται για έναν λειτουργικό νεωτερισμό, δηλαδή μέσα στην αποστολή- Δηλαδή δεν είναι μεταφυσικός- στην βαθειά πραγματικότητα του προσώπου. Φανερώνεται δε, μέσω μεγαλειωδών και αμέσων αποτελεσμάτων: θαύματα, κηρύγματα με δύναμη και αυθεντία, εγκατάσταση της Βασιλείας του Θεού, νίκη πάνω στους δαίμονες. Γίνεται έτσι κατανοητό το γεγονός ότι τα Ευαγγέλια δίνουν τόση μεγάλη σπουδαιότητα στο επεισόδιο της Βαπτίσεως του Ιησού, παρότι συνιστά μία δυσκολία από την μεριά της απολογητικής, διότι θα μπορούσε να σημαίνει μία ατέλεια στον Χριστό και μία κατωτερότητα σε σχέση με τον Βαπτιστή.
Η σπουδαιότης που αποδίδουν στην Βάπτιση, προκύπτει επίσης και από το γεγονός πώς, στην πιο αρχαία φάση της παραδόσεως των Ευαγελίων, αποτελούσε το ξεκίνημα, την αρχή του Ευαγγελίου και της ιστορίας του Ιησού (Μάρκου 1,1.9).
Μία αρχή όμως που με τα Ευαγγέλια του Ματθαίου και του Λουκά, θα μετατεθεί στην Παρθενική γέννηση από την Μαρία και με τον Ιωάννη, στην αιώνια γέννηση από τον Πατέρα.
Τα Ευαγγέλια χωρίς το αρχικό επεισόδιο της Βαπτίσεως του Ιησού θα ήταν σαν τις πράξεις των Αποστόλων χωρίς την αρχική διήγηση της πεντηκοστής: θα έλειπε το κλειδί ανάγνωσης για να κατανοηθεί η συνέχεια.
Συνεχίζεται
ΑΝ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ Η ΝΑΥΤΙΑ ΠΑΡΤΕ ΧΑΠΙΑ. Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΑΡΑΚΟΥΝΑΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ
Προαπαιτούμενα γιά τήν ἐνεργοποίηση τῆς «ἐν ἡμῖν» Βασιλείας τοῦ Θεοῦ! . ...
Μερικά σημεία τα οποία αναδύονται στην συστηματική καθολική Θεολογία μετά το Βατικανό ΙΙ.
του ALDO MODA.
1.3. Το Βατικανό ΙΙ μπορεί λοιπόν να εκληφθεί ουσιωδώς, και όχι μόνον συμβατικώς, σαν ένα σημείο στροφής και απο αυτόν τον εορτασμό μπορεί να ξεκινήσει η κουβέντα μας. Απο όσα είπαμε μπορούμε εύκολα να επιχειρηματολογήσουμε πώς για να διαπραγματευθούμε την ανανέωση τού πνευματολογικού στοχασμού είναι απαραίτητο να σκιαγραφήσουμε, ακόμη και με συντομία, την ανανέωση της Τριαδικής Θεολογίας, της οποίας τα έργα πρέπει να θεωρηθούν υποτιθέμενα για να μιλήσουμε για το δόγμα του Αγίου Πνεύματος. Μάλιστα δέ, όπως έδειξε και ο Μπαλτάσαρ, πρέπει να προϋποθέσουμε ολόκληρη την πρόοδο του δρόμου που διανύθηκε, φιλοσοφικά και Θεολογικά γύρω απο τον Θεό, που πρέπει όμως να αφήσουμε πίσω μας , σ'αυτή εδώ την ευκαιρία. Θα ασχοληθούμε μόνο με την συστηματική Θεολογία. Όσον αφορά την πνευματολογία, θα περιοριστούμε να αναγγείλουμε μερικές βασικές θέσεις και να σημειώσουμε την έρευνα στην Χριστολογία μέσα στον ορίζοντα του Πνεύματος, η οποία είναι η μεγαλύτερη καινοτομία της συγχρόνου Θεολογικής έρευνας στο Τριαδικό Θέμα!
Το ίδιο και ο σημαντικός Y. Congar: "την εποχή του γράμματος θα διαδεχθεί η εποχή της ελευθερίας του πνεύματος, ένα Σάββατο καθαρής ευχαριστίας!" Εκείνο που συνήθως ήταν προορισμένο στην εσχατολογία στο τέλος της ιστορίας, εισάγεται μέσα στην ιστορία σαν αντικείμενο μίας αναμονής, μίας ελπίδος. Σ'αυτή την εποχή με μία θρησκεία ελεύθερη και πνευματική, θα υπάρχει ακόμη μία ιεραρχία και τα Μυστήρια, αλλά πνευματοποιημένα, πιό κοντά στον τύπο του Ιωάννη παρά σ'εκείνον του Πέτρου. Η έλευση αυτής της εποχής είναι επικείμενη!
5. Το Πνεύμα πέραν του Χριστού; Στην κριτική συζήτηση.
Εκείνη του Ιωακείμ είναι λοιπόν μία σύλληψη τής ιστορίας ανοιχτής στην ελπίδα η οποία, απο το ένα μέρος, δέν αφαιρείται απο την πτώση του κόσμου, αλλά απο το άλλο θεωρεί σωστό να αξιολογήσει τίς ενυπάρχουσες δυνατότητες στήν ιστορική πορεία, παρά το ότι είναι περαστικές. Η αντίληψη του τής ιστορικής διαδρομής είναι ρεαλιστική όσο και εκείνη του Αυγουστίνου, αλλά δέν είναι πεσιμιστική. Ο Πτωτικός κόσμος δέν είναι τόσο γερασμένος ώστε να μήν μπορεί πιά να ανανεωθεί ή να μήν μπορεί πιά να ξαναζήσει μία εποχή ακόμη και μίας νέας παιδικότητος, την εποχή του πνεύματος, την τρίτη κατάσταση του κόσμου, καρπό μιάς πνευματοποιήσεως τής ιστορίας η οποία θα είχε ήδη πραγματοποιήσει πάνω σ'αυτή την γή κατά κάποιο τρόπο το μελλοντικό Έσχατον το οποίο είναι πάντοτε υπερβατικό!
Συμπερασματικά δέν μπορούμε να αποφύγουμε ένα ερώτημα, το οποίο θέτει το πρόβλημα τής ορθόδοξης ερμηνείας του οράματος του Ιωακείμ της ιστορίας. Υπάρχει στον Ιωακείμ ένα "μέλλον τού πνεύματος, χωρίς τον Χριστό;" Και ακριβώς στο κέντρο τού σημαντικού του βιβλίου, η Χριστολογία στον ορίζοντα τού πνεύματος, ο M Bordoni, δηλώνει : "Οι προφητικές αγγελίες μίας εποχής του Πνεύματος, παρότι με διαφορετικούς τονισμούς αντήχησαν κατ'επανάληψιν στην διάρκεια των χρόνων. Στις αρχές της δευτέρας Χιλιετίας τής Χριστιανικής ιστορίας, με τον Ιωακείμ ντα Φιόρε, η προφητεία περί του μέλλοντος τού πνεύματος ξανάπαιρνε ζωτικότητα και δύναμη αλλά στην προοπτική τού γεγονότος, του συμβάντος, μιάς εποχής πέραν του Χριστού, στην οποία θα είχε κυριαρχήσει μία νέα θρησκευτικότης, ενισχυμένη απο ένα πνευματικό Ευαγγέλιο(Αγουρίδης), απο μία πνευματική κατανόηση της Γραφής και προωθημένη απο μία εκκλησία τού πνεύματος(ευχαριστιακή εκκλησιολογία)" Απο την μεριά του ο J.Moltmann ισχυρίζεται: "Οι ιστορικές έννοιες τής προκαταβολής και της αναίρεσης θα μπορούσαν να αποδειχθούν παραπλανητικές, στην περίπτωση κατά την οποία θα παράβλεπαν το Τριαδικό δόμα τής "οικειοποιήσεως" ( ο ορισμός τού υποκειμένου καί τού προσώπου από τόν Ακινάτη)στο οποίο θέλησε να σταθεί ο Ιωακείμ ντα Φιόρε, όπως μας μαρτυρεί ακόμη και η θεωρητική φιγούρα που πρότεινε (Το θεωρητικό σχήμα), των Τριών διασυνδεδεμένων δακτυλιών. Όποιος λαμβάνει σοβαρά υπόψιν του αυτή την θεωρία δέν θα μπορέσει να πεί ότι ο Ιωακείμ είχε ελπίσει σε ένα γεγονός του πνεύματος "χωρίς Χριστό".
Ανάμεσα σ'αυτές τις δύο διαμετρικώς αντίθετες θέσεις είναι ανάγκη να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα. O De Lubac είναι οπωσδήποτε ο σύγχρονος και πιό αυθεντικός ερμηνευτής τής σκέψης του Ιωακείμ, μίας ερμηνείας η οποία ξεκίνησε απο τον Θωμά Ακινάτη ήδη (Θεολογική summa Ι-11 q 106, a.4).
Η ισχυρή ιδέα αυτής της ερμηνείας-την οποία παρατήρησε ιδιαιτέρως ο De Lubac μέσα σε πάμπολες σκέψεις οι οποίες παρήγαγαν μία "μεταμόρφωση" της τρίτης εποχής"-είναι η υποτιθέμενη υπέρβαση του Ιησού, η προσωπικότης τού οποίου, ξεθωριάζει υπέρ της προόδου η οποία προχωρά, σημαίνοντας αυτός μόνον έναν "τύπο" σε σχέση με όσα συμβαίνουν απο το μέλλον. Βεβαίως κάθε Χεγκελιασμός του Ιωακείμ θα συγκρουστεί μ'ένα γεγονός πολύ μεγάλης σημασίας: "Ο Ιωακείμ δέν είχε ονειρευτεί, πάνω στη γή, ένα επέκεινα της τρίτης εποχής". Μία υπέρβαση τής εποχής τού Πνεύματος σε μία περαιτέρω εποχή η οποία με την σειρά της όπως θα το απαιτούσε η διαλεκτική τής ιστορίας- θα υφίστατο μία νέα υπέρβαση επ'αόριστον! Οι πνευματικοι του απόγονοι όμως, θα είχαν μειώσει την ιδέα τής υπερβάσεως, τής επαληθεύσεως τής Χριστολογικής εποχής: μία κρίση αυτή σε συμφωνία με την ερμηνεία του Ακινάτη!
Σύμφωνα με τον Ακινάτη, Ο Ιωακείμ είχε δηλώσει την παροδικότητα του νέου νόμου του Χριστού, στην βάση μερικών μαρτυριών τής Γραφής και ιδιαιτέρως εκείνης του Παύλου στην 1 πρός Κορ 13, 12. "Οταν έλθει αυτό που είναι τέλειο, εκείνο που είναι ατελές θα εξαφανιστεί", γι'αυτό ο νέος νόμος καθότι ατελής θα καταργηθεί υπέρ μίας νέας καταστάσεως, πιό τέλειας. Στην συνέχεια στηρίχθηκε σε εκείνη την μαρτυρία τού κατά Ιωάννην 16, η οποία αφορά την υπόσχεση στους μαθητές για το γεγονός τού πνεύματος τού παρακλήτου το οποίο θα τους είχε εισάγει στην γνώση κάθε αλήθειας, έτσι ώστε η εκκλησία δέν θα γνώριζε ακόμη, στην κατάσταση της Κ.Δ. όλη την αλήθεια και πρέπει να περιμένει μία άλλη κατάσταση στην οποία θα της είχε αποκαλυφθεί απο το πνεύμα. Τέλος εκείνη την μαρτυρία την κατά Ματθαίον 24,14 στην οποία ο Κύριος λέει: "και κηρυχθήσεται τούτο το Ευαγγέλιον της Βασιλείας εν όλη τη οικουμένη εις μαρτύριον πάσι τοις εθνεσι, και τότε ήξει το τέλος". Τώρα όμως το τέλος δέν έφτασε ακόμη, ενώ το Ευαγγέλιο του Χριστού έχει αναγγελθεί, γι'αυτό το Ευαγγέλιο τού Χριστού δέν θα ήταν το Ευαγγέλιο της Βασιλείας και επομένως είμαστε υποχρεωμένοι να περιμένουμε ένα άλλο Ευαγγέλιο τού Αγίου Πνεύματος, το οποίο πρόκειται να έλθει! Έτσι λοιπόν, όπως υπήρξε μία κατάσταση (εκείνη του αρχαίου νόμου) για να οικειοποιηθούμε το πρόσωπο του Πατρός και μία άλλη (εκείνη του νέου νόμου) στην οποία οικειοποιούμεθα τον Υιό, θα πρέπει να υπάρχει μία περαιτέρω κατάσταση ώστε να οικειοποιηθούμε το Άγιο Πνεύμα. Η απάντηση του Ακινάτη είναι καθαρή και Θεολογικώς άψογη! Ο νέος νόμος είναι καθοριστικός. Το ευαγγέλιο του Χριστού το οποίο είναι αξεπέραστο και καθόλου παροδικό γι'αυτή την ιστορία. Έτσι είναι χωρίς κανένα νόημα οι δηλώσεις όσων υποστήριξαν την αναμονή μίας άλλης εποχής του Αγίου Πνεύματος, διότι το πνεύμα είναι το πνεύμα του Χριστού(Φιλιόκβε) και χύθηκε στην καρδιά των μαθητών αμέσως μετά την δόξα του στην ανάσταση και την ανάληψη. Επομένως δέν μπορούμε να περιμένουμε καμμία τρίτη κατάσταση η οποία θα ανήκει στο πνεύμα και η οποία θα είναι πέραν του νέου νόμου του Υιού, καθότι δέν υπάρχει τίποτε που να ανήκει στον Πατέρα και δέν είναι επίσης του Υιου, όπως ακριβώς δέν υπάρχει τίποτε που να ανήκει στον Υιό και δέν ανήκει και στο Πνεύμα επίσης!
Και η ερμηνεία του Lubac είναι επίσης ξεκάθαρη: "Ο Χριστός, του οποίου το πρόσωπο έχει μικρή αξία στο έργο του Ιωακείμ, ειναι φιγούρα (τύπος) τού πνεύματος όπως ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ήταν ο τύπος του Χριστού. "Ο ίδιος ο άνθρωπος Ιησούς είναι τύπος του Πνεύματος. Για τον Lubac η ιδιαίτερη εξήγηση του Ιωακείμ των Ιερών Γραφών (η συμφωνία ανάμεσα στις δύο διαθήκες) εμπλέκει αναγκαίως (αλλά και υπονοεί) το ξεπέρασμα του γεγονότος του Χριστού και την υποβάθμιση του μυστηρίου του Πάσχα καθότι τόπος της καθοριστικής και τελευταίας αποκαλύψεως του Τριαδικού Θεού: "Το Ευαγγέλιο του Χριστού, λαμβανόμενο κατά γράμμα, δέν είναι παρά μία "αρκτική ομιλία. Δέν οδηγεί κανέναν στην τελειότητα. Αυτή θα είναι προσβάσιμη μόνον σε μία τρίτη εποχή του πνεύματος.
Ο κ. ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΑΝΗΚΕΙ ΚΑΘΑΡΑ ΣΤΗΝ ΝΕΟΟΡΘΟΔΟΞΙΑ.
Επειδή ο Θεός Λόγος ήθελε ν’ ανακαινίσει το κατ’ εικόνα, γι’ αυτό έγινε άνθρωπος!
Ο ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ ΜΕ ΤΙΣ ΠΟΛΛΑΠΛΕΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΕΣ. ΕΝΑΣ ΣΟΒΑΡΟΦΑΝΗΣ ΓΙΑΝΝΑΡΙΚΟΣ. Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ. ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΩΜΙΚΟΣ.
H NEA EKKΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΧΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΣ. ΧΑΡΕΙΤΕ ΝΕΟΑΠΟΣΤΟΛΟΙ.
Κατά κάποιο τρόπο και το Άγιο Πνεύμα ενσαρκώνεται στον Ιησού της Ναζαρέτ, παρότι η ενσάρκωση έχει διαφορετική σημασία σ’αυτή την περίπτωση, εννοείται σαν έλευση και κατοίκηση σε μία σάρκα. «Ανάμεσα σε εμάς και το πνεύμα του Θεού, γράφει ο Καβάσιλας υπάρχει ένας διπλός τοίχος χωρισμού: εκείνος της φύσεως και εκείνος της διεφθαρμένης θελήσεως από την αμαρτία. Ο πρώτος αφαιρέθη από την μέση από τον Σωτήρα με την ενσάρκωση Του ο δεύτερος με την Σταύρωσή Του, καθότι ο σταυρός αφάνισε την αμαρτία. Αφαιρούμενοι λοιπόν και οι δύο τοίχοι, και τα δύο εμπόδια, δεν εμποδίζει τίποτε πλέον την έκχυση του Αγίου πνεύματος σε κάθε σάρκα (Η εν Χριστώ ζωή 3,1).
Τι λέει όμως στ’αλήθεια το κείμενο του Καβάσιλα, χωρίς την κακοποίηση του Βατικάνειου: «Ο Θεός δεν διέφερε από τους ανθρώπους κατά τον τόπο, αφού κατείχε κάθε τόπο, αλλά εξαιτίας της αντιθέσεως που υπήρχε. Η ίδια η φύση μας έμενε χωρισμένη από τον Θεό, επειδή διέφερε κατά πάντα από Αυτόν και δεν είχε τίποτε κοινό μαζί Του, αφού αυτός ήταν μόνο Θεός και η φύση μας μόνο άνθρωπος. Αλλά όταν η σάρκα θεώθηκε και η ανθρώπινη φύση έλαβε ως υπόσταση τον ίδιο τον Θεό, το τείχος έγινε πλέον μύρο. Και η αντίθεση εκείνη δεν έχει θέση, αφού, η μία υπόσταση, που ήταν μόνον το Ένα, έγινε και το άλλο. Αυτή καταργεί το διαχωρισμό της Θεότητος και ανθρωπότητος ως κοινός όρος των δύο φύσεων, γιατί σε πράγματα που διίστανται, κοινός όρος δεν μπορεί να υπάρξη».
Τού Raniero Cantalamessa
META TΑ ΦΩΤΑ ΟΛΟΦΩΤΑ ΤΟΥ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ, ΟΠΑΔΟΥ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΟΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΕΣ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΕΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΕΣ ΤΩΝ ΝΕΟΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΜΑΤΟΥΧΩΝ ΚΑΘΟΛΙΚΩΝ ΑΣ ΜΗΝ ΞΕΧΝΟΥΜΕ ΟΤΙ ΔΙΑΘΕΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΝΟΜΙΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΗΔΗ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ. ΥΠΟΜΟΝΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου