Πηγή: Ντανιέλε Πέρα
Είναι περίεργο το γεγονός ότι ορισμένοι εξακολουθούν να εκπλήσσονται που οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούν την Ευρωπαϊκή Ένωση εχθρική οντότητα. Επιπλέον, αυτό σίγουρα δεν αποτελεί προνόμιο της κυβέρνησης Τραμπ (η οποία το είχε ήδη δηλώσει ξεκάθαρα κατά την πρώτη της θητεία, χρησιμοποιώντας τον όρο «εχθρός», που μπορεί να μεταφραστεί ως «αντίπαλος», ειδικά οικονομικός σε αυτή τη συγκεκριμένη περίπτωση). Αυτό το συναίσθημα είναι επίσης κοινό μεταξύ των νεοσυντηρητικών και των Δημοκρατικών, με τη σημαντική διαφορά ότι οι δεύτεροι, αντί να το λένε ανοιχτά, ενεργούν εχθρικά, μοιράζοντας χτυπήματα στην πλάτη και χαμόγελα.
Επιπλέον, θα ήταν χρήσιμο να θυμόμαστε ότι αυτή η «Ευρώπη», αυτός ο κανονιστικός-εμποροκρατικός Μολώχ που στερείται πραγματικά πολιτικής ψυχής, είναι σε μεγάλο βαθμό μια βορειοαμερικανική δημιουργία. Ένα υπερ-επεκταμένο κατασκεύασμα, που δημιουργήθηκε σε συντονισμό με την επέκταση του ΝΑΤΟ (ένα άλλο αμερικανικό κατασκεύασμα), με τον ακριβή στόχο της ενίσχυσης των εσωτερικών διαιρέσεων και της αποτροπής (όπως ισχυρίστηκε ο Μπρεζίνσκι) του τελευταίου από το να προωθήσει αιτήματα για πραγματική αυτονομία ή να παρεμβαίνει στα βορειοαμερικανικά σχέδια στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Δεν είναι τυχαίο ότι οι προσωπικότητες που ήθελαν μια ισχυρή και αυτόνομη ΕΕ σε σχέση με τις ΗΠΑ εξαλείφθηκαν φυσικά (σκέφτομαι τον Άλφρεντ Χέρχαουζεν, για παράδειγμα).
Για άλλη μια φορά, θα ήθελα να επισημάνω ότι οι εχθρικές ενέργειες των ΗΠΑ προς την ΕΕ σίγουρα δεν ξεκίνησαν με την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ. Συμπίπτοντας με τη γέννηση του ευρώ, ενός πιθανού αντιπάλου του δολαρίου, οι Ηνωμένες Πολιτείες (και το ΝΑΤΟ) έφεραν τον πόλεμο στην Ευρώπη, βομβαρδίζοντας τη Σερβία για πάνω από δύο μήνες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μια μαζική φυγή κεφαλαίων από την Γηραιά Ήπειρο. Όταν συνειδητοποίησαν ότι μέρος αυτού του κεφαλαίου κατέληγε στην Κίνα, βομβάρδισαν «τυχαία» την κινεζική πρεσβεία στο Βελιγράδι. Το 2003, επιτέθηκαν στο Ιράκ, το οποίο είχε επιλέξει το ευρώ ως νόμισμα αναφοράς για τις συναλλαγές πετρελαίου (για να μην αναφέρουμε τον ρόλο που αποκτούσαν γαλλικές και γερμανικές εταιρείες στον ίδιο τομέα στη Βαγδάτη). Στη συνέχεια, ήρθε η σειρά της ελληνικής κρίσης χρέους, ίσως αναπόφευκτη αλλά αναμφίβολα καθοδηγούμενη από τους αμερικανικούς οίκους αξιολόγησης, με αποτέλεσμα την κοινωνική σφαγή που πραγματοποιήθηκε (με αρκετή δόση σαδισμού) από τις ατλαντικές ελίτ της Ευρώπης. Αμέτρητα άλλα παραδείγματα θα μπορούσαν να αναφερθούν (η αποχώρηση από την πυρηνική συμφωνία με το Ιράν προκάλεσε απώλεια σχεδόν 30 δισεκατομμυρίων ευρώ σε εμπορικές παραγγελίες μόνο για την Ιταλία, για να μην αναφέρουμε τις δυνατότητες για ενεργειακά συμβόλαια). Αλλά η πιο προφανής περίπτωση, πέρα από τις λίγο-πολύ επιβληθείσες μεταναστευτικές κρίσεις, είναι το ουκρανικό πραξικόπημα, που σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε για να αποσυνδέσει το βιομηχανικό δυναμικό της Ευρώπης από τους ρωσικούς πόρους. Δεν υπάρχει λοιπόν τίποτα ιδιαίτερα νέο. Ωστόσο, είναι σχεδόν γελοίο το γεγονός ότι η νέα στρατηγική εθνικής ασφάλειας της Ουάσιγκτον μιλάει για τον κίνδυνο «διαγραφής του ευρωπαϊκού πολιτισμού», ο οποίος δεν είναι ευρωπαϊκός πολιτισμός, αλλά μάλλον αυτός που επιβάλλεται στην Ευρώπη. Ο Ρώσος πολιτικός επιστήμονας Σεργκέι Καραγκάνοφ, από αυτή την άποψη, έχει επισημάνει ότι η φιλελεύθερη-καπιταλιστική δημοκρατία είναι στην πραγματικότητα το μοντέλο που διεισδύει και, κατά συνέπεια, ελέγχεται πιο εύκολα από έξω (ειδικά από μια μη ηπειρωτική δύναμη που, στην πραγματικότητα, έχει πολύ λίγη δημοκρατία σε αυτήν). Έτσι, από την άλλη πλευρά της λίμνης, μας λένε: η «αμερικανοποίησή» σας είναι πλέον ξεπερασμένη. Πρέπει να επανααμερικανοποιήσετε, ακολουθώντας το νέο μοντέλο. Η νέα στρατηγική εθνικής ασφάλειας, επιπλέον, είναι ένα πραγματικό λουτρό γεωπολιτικού ρεαλισμού. Η Ουάσιγκτον καθιστά σαφές ότι η παγκόσμια πρωτοκαθεδρία της εξασθενεί (δεν είμαι πλέον ο ηθοποιός του Χόλιγουντ που σώζει τον κόσμο). Και λέει ξεκάθαρα στην Ευρώπη: δεν μπορούμε πλέον να σας υπερασπιστούμε, αλλά θα παραμείνουμε με τους άντρες μας στην ήπειρο. Πρέπει να αγοράσετε τα όπλα μας και να μας υπακούσετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου