Ο Ν. ΝΗΣΙΩΤΗΣ, Ο Π. ΝΕΛΛΑΣ ΚΑΙ Η ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ '60
του Σωτήρη Γουνελά
Ο κ. Γουνελάς γνώρισε από κοντά τον Π. Νέλλα και γνωρίζει από πρώτο χέρι τους πρωτεργάτες της θεολογίας του '60. Κάτι σημαντικό ακόμη είναι πως υπήρξε συνεργάτης και όχι μαθητής! Το διευκρινίζουμε επειδή η διαφορά του κειμένου του κ. Γουνελά με τα κείμενα των υπολοίπων είναι τεράστια! Ακόμη και όταν εκθέτουν την διδασκαλία των “δασκάλων” τους, οι μαθητές, συνεργούν στην έκθεση και παρουσίαση. Αυτή δε η “συνέργεια” κατά τη γνώμη τους είναι η θεολογία του προσώπου! Αντιθέτως ο κ. Γουνελάς, επειδή ακριβώς δεν επιδιώκει να “υπάρξει” μέσα από τα λόγια του, παρουσιάζει με διαύγεια την “ουσία” της θεολογίας του '60. Η οποία “ουσία” συνεχίζει την ύπαρξή της αναλλοίωτη και στην θεολογία του 2000!
Αμέσως-αμέσως λοιπόν ορίζει την ουσία αυτής της ιδιαίτερης θεολογίας! «Και οι δύο κατάλαβαν και βίωσαν ότι ο άνθρωπος αντλεί την ύπαρξή του, ως μέλος της Εκκλησίας, από την προσωπική σχέση με τον Πατέρα, σχέση που την ζωοποιεί η άκτιστη χάρη της θείας αγάπης». Δεν προσθέτει κάτι άλλο, πιστεύει πως η πρότασή του είναι αληθινή και έτσι δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι εννοεί σαν “Πατέρα”, τον Κύριο ή την Αιτιώδη Αρχή της Οντολογικής Τριάδος που έγινε καθεστώς από τον κ. Γιανναρά και τον κ. Ζηζιούλα;
Ο κ. Γουνελάς στην αγαθότητά του πιστεύει πως αυτή η πρόταση είναι εκκλησιαστική και μάλιστα ορθόδοξη! Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου και τα μη-έργα Σου!
Ο Κύριος στα Ευαγγέλια όταν μιλούσε για τον Πατέρα εννοούσε την θεότητά Του, όχι τον Πατέρα! Οι σημερινοί “θεολόγοι” επειδή θέλουν να κρατήσουν την προσωπικότητά τους, την πτώση μας δηλαδή, επινόησαν μια απίστευτη πίστη, η οποία εξελίσσει την παραδοσιακή πίστη των Πατέρων και λέει πως, εφόσον διαθέτουμε υπόσταση, λόγω του ενυπόστατου, είμαστε υιοί θεού κατά φύσιν, επομένως μπορούμε να ομιλούμε όχι για κατ' εικόνα πλέον αλλά για ομοούσιον τω πατρί, άνθρωπο, πιστό! Ο κ. Γουνελάς μας εκθέτει αμέσως παρακάτω όλα τα κεντρικά, κομβικά σημεία της εν λόγω εξελίξεως!
Ας ξεκινήσουμε όμως με μια “πρόταση” που βρίσκεται στην σελίδα 287 του βιβλίου, στην απάντηση του κ. Ηλ. Παπαγιαννόπουλου: «Η Ιστορία είναι ένα κατεξοχήν νεωτερικό μέγεθος και η συνύφανσή του με μιαν ανθρωπολογία που θα εξακολουθεί να τρέφεται από την Ορθόδοξη θεολογία απαιτεί εξαιρετική λεπτότητα και δημιουργικότητα».
Φαίνεται εδώ ξεκάθαρα γιατί οι “θεολόγοι” μας πιστεύουν πως είναι Χριστιανοί και μάλιστα Ορθόδοξοι. Χρησιμοποιούν την Ορθοδοξία όπως ακριβώς ο Αυγουστίνος και ο Ακινάτης το Άγιο Πνεύμα, σαν μια δύναμη που βοηθά τον Νου του πιστού ή του θεολόγου. Η Ορθοδοξία είναι η δύναμίς τους σ' έναν συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο!
Ο κ. Γουνελάς λοιπόν αρχίζει να φωτίζει τα πάντα ήδη από την σελίδα 236: «Η άλλη όψη του Νησιώτη είναι η έξοδος του στον δυτικό κόσμο! Στην Ελβετία γνώρισε την σκέψη του Ε. Μπρούνερ, του Καρλ Γιούνγκ, στην Γερμανία του Γιάσπερς και του Μπαρτ! Με αυτά τα εφόδια γράφει την διατριβή του με θέμα Υπαρξισμός και χριστιανική πίστις πραγματοποιώντας την ΠΡΩΤΗ συνθετική και κριτική προσέγγιση περιοχών της θεολογίας άγνωστων στην Ελλάδα, ή άγνωστων όσον αφορά την προσέγγισή τους από ορθόδοξη θεολογική σκοπιά».
Ας προσθέσουμε μια επεξήγηση στο ξεκαθαρισμένο ήδη τοπίο! Ο Στέλιος Ράμφος, ο μεγάλος απών από την κριτική σκοπιά των επιγόνων της θεολογίας του '60, το τρομακτικό alter ego των θεολόγων μας, οι οποίοι πιστεύουν πως λένε διαφορετικά πράγματα από τον κ. Ράμφο, οι οποίοι εκθειάζουν το έργο του Σάββα Αγουρίδη αλλά δεν τολμούν να ομολογήσουν πως είχε τέλεια εφαρμογή το έργο αυτό στο υβριστικό κείμενο του Ράμφου “Το Μυστικό του Ιησού”, οι οποίοι υμνούν τον κ. Βασιλειάδη χωρίς να υπολογίζουν πως είναι ένας μεγάλος οπαδός του κ. Ράμφου, ο κ. Ράμφος λοιπόν γράφει μια πραγματική πρόταση, στον “Καημό του Ενός”.
«Η ορθόδοξη Εκκλησία, λοιπόν, βρίσκεται στην δύσκολη θέσι να υπάρξη σ' ένα κόσμο, τον οποίο όχι μόνο, ευθέως τουλάχιστον, δεν συνοικοδόμησε, αλλά, το σπουδαιότερο, θεμέλια του οποίου είναι τα ίδια τα αίτια του Σχίσματος. Δεν αρκεί επομένως η συμφωνία των απόψεων, απαιτείται και προκαταβολική εσωτερική προσαρμογή των ορθοδόξων λαών στα Ιστορικά δεδομένα της Δύσεως».
Αυτή λοιπόν την “προκαταβολική εσωτερική προσαρμογή”, μας περιέγραψε λίγο πριν στην περίπτωση του Νησιώτη ο κ. Γουνελάς!
Αυτή την προκαταβολική προσαρμογή επιβεβαιώνει λίγο πιο κάτω στο κείμενο ο κ. Μπέγζος. «Ο ΠΡΩΤΟΣ Έλληνας θεολόγος που θα εισηγηθεί στον ελλαδικό χώρο την περσοναλιστική ανάγνωση της πατερικής παράδοσης». Σαν τον “δυνατό” του Δαρβίνου που με την προσαρμογή του εξελίσσεται, οι Έλληνες θεολόγοι του '60, μαθαίνουν να επιβιώνουν. Όπως φαίνεται δε από τους επιγόνους, ο δρόμος που άνοιξαν περπατιέται εύκολα και άνετα!
Στη σελίδα 237, συναντούμε το Apex Mentis, του ζεύγους Νησιώτη-Γουνελά! «Οι Πατέρες εισάγουν την προσωπική μετοχή στον Λόγον, όστις γίνεται Αλήθεια μόνο δια ζωής». Μετοχή στον Λόγον των Στωικών, του Ηρακλείτου, δεν διευκρινίζεται!
«Ο θεολόγος, πάντως, κοινωνεί με τον Θεό, δεν τον αναζητά, ο Θεός ενεργεί μέσα του και μέσα απ' αυτόν αναδημιουργείται και ανακαινίζεται ο κόσμος». Εδώ φανερώνεται και η διαφορά του θεολόγου από τον απλό πιστό! Ο πιστός αναζητά τον Θεό, ίσως ματαίως, εφόσον βρίσκεται ήδη μέσα στους θεολόγους, οι οποίοι είναι προορισμένα πρόσωπα και καλό είναι να έχουμε μαζί τους την Σχέση που είχαν και οι μαθητές του Πυθαγόρα: “Αυτός έφα”!
Ο νέος-θεολόγος, ένα κανάλι μέσα από το οποίο σώζεται ο κόσμος. Ένα Medium, απ' αυτά που σε άλλες εποχές σήκωναν τραπέζια;
Με τον Παναγιώτη Νέλλα, όλα ξεκινούν από την Αρχή, από το Μηδέν. Η ανοικοδόμηση της πίστεώς μας είναι απαραίτητη, εφόσον η παραμόρφωση της πνευματικής παράδοσης σε Ανατολή και Δύση είναι δεδομένη.
Μετά το ξεκαθάρισμα των δερμάτινων χιτώνων στην σελίδα 257 διαβάζουμε πως «προωθήθηκε η θεολογία ως συνέχεια, σπουδή και προέκταση της πατερικής, μιας δηλαδή κάθε άλλο παρά ατομικής θεολογίας».
Ενώ έχουμε ήδη διαβάσει την πνευματική διαθήκη του Παν. Νέλλα στην σελίδα 246 και η οποία φωτίζει την νέα θεολογία επαρκώς: «Πράγματι, γνωρίζω ότι βαπτίστηκα, αλλά δεν νιώθω πως αναγεννήθηκα. Πώς όμως να προσεύχομαι, να κοινωνώ, να εξομολογούμαι, δηλαδή να ενεργώ ασυνείδητα, όταν δεν έχω την απαραίτητα γι' αυτό προϋπόθεση; Τη συνείδηση ότι υπάρχω στο χώρο αυτό;».
Αγαπητέ κ. Γουνελά, αυτός είναι ο σύγχρονος ορισμός της ατομικότητος!
Σύμφωνα με το νέο εξελιγμένο τοπίο λοιπόν, οι Χριστιανοί δεν χρειάζεται να ασκητεύουν στις ερήμους για να αποκτήσουν αυτά που υποσχέθηκε ο Χριστός να δώσει σε όσους τον ακολουθήσουν, πρέπει να αποκτήσουν τα εφόδιά τους στη χώρα του Μηδενός, που είναι η σύγχρονη Δύση, και μ' αυτά τα εφόδια να εκμηδενίσουν με την σειρά τους και ό,τι έχει απομείνει από την παράδοσί μας!
Γιατί όλη αυτή η Ιστορία είναι θεολογία;
Ίσως δεν το μάθουμε ποτέ μας!
Αμέθυστος
του Σωτήρη Γουνελά
Ο κ. Γουνελάς γνώρισε από κοντά τον Π. Νέλλα και γνωρίζει από πρώτο χέρι τους πρωτεργάτες της θεολογίας του '60. Κάτι σημαντικό ακόμη είναι πως υπήρξε συνεργάτης και όχι μαθητής! Το διευκρινίζουμε επειδή η διαφορά του κειμένου του κ. Γουνελά με τα κείμενα των υπολοίπων είναι τεράστια! Ακόμη και όταν εκθέτουν την διδασκαλία των “δασκάλων” τους, οι μαθητές, συνεργούν στην έκθεση και παρουσίαση. Αυτή δε η “συνέργεια” κατά τη γνώμη τους είναι η θεολογία του προσώπου! Αντιθέτως ο κ. Γουνελάς, επειδή ακριβώς δεν επιδιώκει να “υπάρξει” μέσα από τα λόγια του, παρουσιάζει με διαύγεια την “ουσία” της θεολογίας του '60. Η οποία “ουσία” συνεχίζει την ύπαρξή της αναλλοίωτη και στην θεολογία του 2000!
Αμέσως-αμέσως λοιπόν ορίζει την ουσία αυτής της ιδιαίτερης θεολογίας! «Και οι δύο κατάλαβαν και βίωσαν ότι ο άνθρωπος αντλεί την ύπαρξή του, ως μέλος της Εκκλησίας, από την προσωπική σχέση με τον Πατέρα, σχέση που την ζωοποιεί η άκτιστη χάρη της θείας αγάπης». Δεν προσθέτει κάτι άλλο, πιστεύει πως η πρότασή του είναι αληθινή και έτσι δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι εννοεί σαν “Πατέρα”, τον Κύριο ή την Αιτιώδη Αρχή της Οντολογικής Τριάδος που έγινε καθεστώς από τον κ. Γιανναρά και τον κ. Ζηζιούλα;
Ο κ. Γουνελάς στην αγαθότητά του πιστεύει πως αυτή η πρόταση είναι εκκλησιαστική και μάλιστα ορθόδοξη! Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου και τα μη-έργα Σου!
Ο Κύριος στα Ευαγγέλια όταν μιλούσε για τον Πατέρα εννοούσε την θεότητά Του, όχι τον Πατέρα! Οι σημερινοί “θεολόγοι” επειδή θέλουν να κρατήσουν την προσωπικότητά τους, την πτώση μας δηλαδή, επινόησαν μια απίστευτη πίστη, η οποία εξελίσσει την παραδοσιακή πίστη των Πατέρων και λέει πως, εφόσον διαθέτουμε υπόσταση, λόγω του ενυπόστατου, είμαστε υιοί θεού κατά φύσιν, επομένως μπορούμε να ομιλούμε όχι για κατ' εικόνα πλέον αλλά για ομοούσιον τω πατρί, άνθρωπο, πιστό! Ο κ. Γουνελάς μας εκθέτει αμέσως παρακάτω όλα τα κεντρικά, κομβικά σημεία της εν λόγω εξελίξεως!
Ας ξεκινήσουμε όμως με μια “πρόταση” που βρίσκεται στην σελίδα 287 του βιβλίου, στην απάντηση του κ. Ηλ. Παπαγιαννόπουλου: «Η Ιστορία είναι ένα κατεξοχήν νεωτερικό μέγεθος και η συνύφανσή του με μιαν ανθρωπολογία που θα εξακολουθεί να τρέφεται από την Ορθόδοξη θεολογία απαιτεί εξαιρετική λεπτότητα και δημιουργικότητα».
Φαίνεται εδώ ξεκάθαρα γιατί οι “θεολόγοι” μας πιστεύουν πως είναι Χριστιανοί και μάλιστα Ορθόδοξοι. Χρησιμοποιούν την Ορθοδοξία όπως ακριβώς ο Αυγουστίνος και ο Ακινάτης το Άγιο Πνεύμα, σαν μια δύναμη που βοηθά τον Νου του πιστού ή του θεολόγου. Η Ορθοδοξία είναι η δύναμίς τους σ' έναν συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο!
Ο κ. Γουνελάς λοιπόν αρχίζει να φωτίζει τα πάντα ήδη από την σελίδα 236: «Η άλλη όψη του Νησιώτη είναι η έξοδος του στον δυτικό κόσμο! Στην Ελβετία γνώρισε την σκέψη του Ε. Μπρούνερ, του Καρλ Γιούνγκ, στην Γερμανία του Γιάσπερς και του Μπαρτ! Με αυτά τα εφόδια γράφει την διατριβή του με θέμα Υπαρξισμός και χριστιανική πίστις πραγματοποιώντας την ΠΡΩΤΗ συνθετική και κριτική προσέγγιση περιοχών της θεολογίας άγνωστων στην Ελλάδα, ή άγνωστων όσον αφορά την προσέγγισή τους από ορθόδοξη θεολογική σκοπιά».
Ας προσθέσουμε μια επεξήγηση στο ξεκαθαρισμένο ήδη τοπίο! Ο Στέλιος Ράμφος, ο μεγάλος απών από την κριτική σκοπιά των επιγόνων της θεολογίας του '60, το τρομακτικό alter ego των θεολόγων μας, οι οποίοι πιστεύουν πως λένε διαφορετικά πράγματα από τον κ. Ράμφο, οι οποίοι εκθειάζουν το έργο του Σάββα Αγουρίδη αλλά δεν τολμούν να ομολογήσουν πως είχε τέλεια εφαρμογή το έργο αυτό στο υβριστικό κείμενο του Ράμφου “Το Μυστικό του Ιησού”, οι οποίοι υμνούν τον κ. Βασιλειάδη χωρίς να υπολογίζουν πως είναι ένας μεγάλος οπαδός του κ. Ράμφου, ο κ. Ράμφος λοιπόν γράφει μια πραγματική πρόταση, στον “Καημό του Ενός”.
«Η ορθόδοξη Εκκλησία, λοιπόν, βρίσκεται στην δύσκολη θέσι να υπάρξη σ' ένα κόσμο, τον οποίο όχι μόνο, ευθέως τουλάχιστον, δεν συνοικοδόμησε, αλλά, το σπουδαιότερο, θεμέλια του οποίου είναι τα ίδια τα αίτια του Σχίσματος. Δεν αρκεί επομένως η συμφωνία των απόψεων, απαιτείται και προκαταβολική εσωτερική προσαρμογή των ορθοδόξων λαών στα Ιστορικά δεδομένα της Δύσεως».
Αυτή λοιπόν την “προκαταβολική εσωτερική προσαρμογή”, μας περιέγραψε λίγο πριν στην περίπτωση του Νησιώτη ο κ. Γουνελάς!
Αυτή την προκαταβολική προσαρμογή επιβεβαιώνει λίγο πιο κάτω στο κείμενο ο κ. Μπέγζος. «Ο ΠΡΩΤΟΣ Έλληνας θεολόγος που θα εισηγηθεί στον ελλαδικό χώρο την περσοναλιστική ανάγνωση της πατερικής παράδοσης». Σαν τον “δυνατό” του Δαρβίνου που με την προσαρμογή του εξελίσσεται, οι Έλληνες θεολόγοι του '60, μαθαίνουν να επιβιώνουν. Όπως φαίνεται δε από τους επιγόνους, ο δρόμος που άνοιξαν περπατιέται εύκολα και άνετα!
Στη σελίδα 237, συναντούμε το Apex Mentis, του ζεύγους Νησιώτη-Γουνελά! «Οι Πατέρες εισάγουν την προσωπική μετοχή στον Λόγον, όστις γίνεται Αλήθεια μόνο δια ζωής». Μετοχή στον Λόγον των Στωικών, του Ηρακλείτου, δεν διευκρινίζεται!
«Ο θεολόγος, πάντως, κοινωνεί με τον Θεό, δεν τον αναζητά, ο Θεός ενεργεί μέσα του και μέσα απ' αυτόν αναδημιουργείται και ανακαινίζεται ο κόσμος». Εδώ φανερώνεται και η διαφορά του θεολόγου από τον απλό πιστό! Ο πιστός αναζητά τον Θεό, ίσως ματαίως, εφόσον βρίσκεται ήδη μέσα στους θεολόγους, οι οποίοι είναι προορισμένα πρόσωπα και καλό είναι να έχουμε μαζί τους την Σχέση που είχαν και οι μαθητές του Πυθαγόρα: “Αυτός έφα”!
Ο νέος-θεολόγος, ένα κανάλι μέσα από το οποίο σώζεται ο κόσμος. Ένα Medium, απ' αυτά που σε άλλες εποχές σήκωναν τραπέζια;
Με τον Παναγιώτη Νέλλα, όλα ξεκινούν από την Αρχή, από το Μηδέν. Η ανοικοδόμηση της πίστεώς μας είναι απαραίτητη, εφόσον η παραμόρφωση της πνευματικής παράδοσης σε Ανατολή και Δύση είναι δεδομένη.
Μετά το ξεκαθάρισμα των δερμάτινων χιτώνων στην σελίδα 257 διαβάζουμε πως «προωθήθηκε η θεολογία ως συνέχεια, σπουδή και προέκταση της πατερικής, μιας δηλαδή κάθε άλλο παρά ατομικής θεολογίας».
Ενώ έχουμε ήδη διαβάσει την πνευματική διαθήκη του Παν. Νέλλα στην σελίδα 246 και η οποία φωτίζει την νέα θεολογία επαρκώς: «Πράγματι, γνωρίζω ότι βαπτίστηκα, αλλά δεν νιώθω πως αναγεννήθηκα. Πώς όμως να προσεύχομαι, να κοινωνώ, να εξομολογούμαι, δηλαδή να ενεργώ ασυνείδητα, όταν δεν έχω την απαραίτητα γι' αυτό προϋπόθεση; Τη συνείδηση ότι υπάρχω στο χώρο αυτό;».
Αγαπητέ κ. Γουνελά, αυτός είναι ο σύγχρονος ορισμός της ατομικότητος!
Σύμφωνα με το νέο εξελιγμένο τοπίο λοιπόν, οι Χριστιανοί δεν χρειάζεται να ασκητεύουν στις ερήμους για να αποκτήσουν αυτά που υποσχέθηκε ο Χριστός να δώσει σε όσους τον ακολουθήσουν, πρέπει να αποκτήσουν τα εφόδιά τους στη χώρα του Μηδενός, που είναι η σύγχρονη Δύση, και μ' αυτά τα εφόδια να εκμηδενίσουν με την σειρά τους και ό,τι έχει απομείνει από την παράδοσί μας!
Γιατί όλη αυτή η Ιστορία είναι θεολογία;
Ίσως δεν το μάθουμε ποτέ μας!
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου