Συνέχεια από: Πέμπτη 28 Ιουλίου 2022
Nihilism Before Nietzsche
Michael Allen Gillespie
Μετάφραση: Γιώργος Ν. Μερτίκας
ΤΡΙΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟΟ FICHTE ΚΑΙ Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΝΟΟΥΜΕΝΟΥ ΕΓΩ
Ο Fichte και το θεμέλιο στην ελευθερία
Η φιλοσοφία του Fichte είχε ως έναυσμα τον συνδυασμό της Γαλλικής Επανάστασης και της καντιανής φιλοσοφίας. Ο Fichte δικαίως ονομάστηκε «το πρώτο νόμιμο πνευματικό τέκνο της Γαλλικής Επανάστασης». Στο πρώιμο σύγγραμμα του "Σκόρπιες σκέψεις μιας λευκής νύχτας" (1788) περιγράφει τον εκφυλισμό που βλέπει στον προεπαναστατικό κόσμο. Κατά την άποψή του, αυτός ο κόσμος είναι διεφθαρμένος από την κορυφή μέχρι τα νύχια, και η μοναδική ελπίδα είναι το άτομο, θεωρούμενο ως απολύτως αποξενωμένο υποκείμενο, το οποίο αποβλέπει στην επανάσταση. Στο σύγγραμμά του "Η πορεία της παρούσας εποχής" (1804) περιγράφει αυτή την περίοδο ως «εντελώς αχρεία» (SW 7:12· βλ., επίσης, 7:16-20). Χλευάζει την αριστοκρατία, την Εκκλησία, την απόλυτη μοναρχία, τους πρίγκιπες, τους Εβραίους, τον στρατό, τις κατεστημένες τάξεις, αυλικούς και συντηρητικούς, εν ολίγοις το σύνολο του ancien régime. Ενώ ο Fichte υποστήριζε τα ιδεώδη της επανάστασης, αποδοκίμαζε την αχαλίνωτη βία της. Παρ' ότι η πραγματική επανάσταση κατά την άποψή του ήταν «τρομακτικό θέαμα», πίστευε ότι θα μπορούσε να υπάρξει κάποιο όφελος από αυτή, εφ' όσον, βέβαια, πείθονταν οι Γερμανοί πρίγκιπες ότι η απελευθέρωση ήταν αναγκαία για να αποφευχθεί η αιματοχυσία (SW, 6:6).
Πολλοί, έχοντας κατά νου τον γιακωβινισμό του Fichte, συμπέραναν ότι η Γαλλική Επανάσταση και η φιλοσοφική σκέψη που τη διαμόρφωσε ήσαν οι βασικές πηγές του δόγματός του για την ελευθερία. Αν και είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Fichte επηρεάστηκε έντονα από τον ηθικισμό του Rousseau και από το ηθικιστικό στοιχείο της Γαλλικής Επανάστασης, δεν είναι πιθανό να αποτελούν την αποκλειστική πηγή του δόγματός του για την ελευθερία. Εξακολουθούσε να είναι πιστός ντετερμινιστής το 1790, καιρό αφότου είχε εξοικειωθεί με τον Rousseau και τον Montesquieu, καθώς και αρκετά μετά το ξέσπασμα της επανάστασης. Στην πραγματικότητα, δεν συνέλαβε την αληθινή βαρύτητα της Γαλλικής Επανάστασης μέχρι την «καταπληκτική ανακάλυψη» της καντιανής φιλοσοφίας, και ιδιαίτερα της ηθικής φιλοσοφίας του Kant.
Αυτή η ανακάλυψη στο αποκορύφωμα της επανάστασης ώθησε τον Fichte να ερευνήσει το σκοτεινό μονοπάτι που οδηγούσε πέρα από τη φαινομενική σφαίρα, αναζητώντας κάποιο θεμέλιο της ελευθερίας. Η κοπερνίκεια επανάσταση της σκέψης από τον Kant συμμεριζόταν τον ντετερμινισμό του και τον έπεισε ότι η ελευθερία ήταν ουσιώδης. Στο πλαίσιο του καντιανού ορίζοντα, η Γαλλική Επανάσταση έγινε κατανοητή ως η έκφραση της ενύπαρκτης ανθρώπινης λαχτάρας για ελευθερία. Κατά τη γνώμη του, η καντιανή φιλοσοφία θεμελίωσε την κυρίαρχη αυτονομία του ανθρώπου ως ανθρώπου, ενώ η Γαλλική Επανάσταση καθίδρυσε την κυρίαρχη αυτονομία του ανθρώπου σε μια νέα πολιτική και νομική τάξη.
Ο Fichte, ωστόσο, δεν ήταν σίγουρος ότι ο καντιανισμός είχε καθιδρύσει με πειστικό τρόπο την ελευθερία ως το θεμέλιο του κόσμου. Μολονότι αρχικά ήταν ολόψυχα καντιανός, κατέληξε να πιστεύει ότι ο γνήσιος καντιανισμός ήταν αστήρικτος, ως αποτέλεσμα του εγχειρήματός του να υπερασπιστεί
τον Kant και τον Reinhold απέναντι στη δριμεία κριτική του Schulze στο ανώνυμα δημοσιευμένο Aenesidemus. Θεωρούσε ότι η έμφαση που δινόταν στο πράγμα καθ' εαυτό από τον Reinhold και άλλους οφειλόταν στο γεγονός ότι δεν κατανοούσαν την ελευθερία. Η φιλοσοφία του Kant υπ' αυτή την έννοια ήταν σωστή ως προς τα αποτελέσματά της, όχι όμως ως προς τις αιτίες της. Στην ερμηνεία του για τον Kant έθεσε, λοιπόν, ως στόχο να σπάσει τις αλυσίδες που κρατούσαν υποδουλωμένο το πράγμα καθ' εαυτό και να αναπτύξει ένα σύστημα στο οποίο η ελευθερία θα ήταν απόλυτη. Κατά συνέπεια ερμήνευσε τον Kant με τον τρόπο του Rousseau, υποστηρίζοντας ότι το «σύστημά του από την αρχή μέχρι το τέλος αναλύει την έννοια της ελευθερίας» και παραπέμποντας σε αυτό ως «το πρώτο σύστημα ελευθερίας». Ένα τέτοιο σύστημα, σύμφωνα με τον Fichte, θα μπορούσε να εδραιωθεί μόνο μέσω μιας μεταφυσικής απόδειξης για την αποκλειστική αιτιότητα της ελευθερίας, και αυτό θα επιτυγχανόταν με την παραγωγή του κόσμου ως όλον από την ελευθερία. Αυτή η παραγωγή ήταν ο στόχος του μείζονος έργου του "Θεμελιώδεις αρχές της πλήρους επιστήμης της γνώσης".
Ο Φίχτε έγραψε την "Επιστήμη της γνώσης" για να δοθεί στους φοιτητές του, αφού είχε εκλεγεί καθηγητής στην Ιένα το 1794. Αν και σχεδόν αμέσως αναγνωρίστηκε ως έργο μεγαλοφυΐας, δεν είχε λάβει την τελική του μορφή. Στην πραγματικότητα, ο Fichte δεν έμεινε ποτέ ικανοποιημένος με το σύγγραμμα και συνέχισε να το αναθεωρεί σε όλη την υπόλοιπη ζωή του, προσθέτοντας τις δύο περίφημες εισαγωγές το 1797 και ξαναγράφοντας το κείμενο το 1801. Παρά τις ακατάπαυστες προσπάθειές του, ποτέ δεν απέκτησε τη διαύγεια που ο ίδιος επιθυμούσε. Παρ' όλα αυτά, είχε τεράστια επιρροή στη γερμανική πολιτική ζωή και έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην πορεία του θεωρησιακού ιδεαλισμού και του γερμανικού ρομαντισμού. Συνάμα άσκησε σημαντική, αν και μικρότερη, άμεση επιρροή στον αριστερό εγελιανισμό και σε άλλα διανοητικά κινήματα του δέκατου ένατου αιώνα.
Ο στόχος του συγγράμματος, μας λέει ο Fichte στην πρώτη εισαγωγή, είναι η διάδοση της μεγάλης ανακάλυψης του Kant. Στην πραγματικότητα το σύγγραμμα είναι μια μονόπλευρη ανάπτυξη του καντιανισμού. Με δεδομένο τον απερίφραστο δυϊσμό του καντιανού υπερβατολογικού ιδεαλισμού, δύο πιθανότητες παρουσιάζονταν ως βάση για τη συμφιλίωση του Λόγου με τον εαυτό του. Μπορούσε κανείς να τονίσει το πράγμα καθ' εαυτό ως τη βάση για έναν υπερβατολογικό εμπειρισμό ή να απορρίψει το πράγμα καθ' εαυτό και να προσπαθήσει να καθιδρύσει τη φύση και την ελευθερία στη βάση του αυτόνομου εγώ. Ο Fichte υποστηρίζει ότι η μεγάλη ανακάλυψη του Kant επισκιάστηκε από τους δογματικούς ρεαλιστές, οι οποίοι επέμεναν ότι το πράγμα καθ' εαυτό παρείχε τα θεμέλια για τον εμπειρισμό (WL, SW, 1419. SK, 3). Ακολουθώντας τον Jacobi, διατείνεται ότι ο Kant ποτέ δεν ανέπτυξε ουσιαστικά αυτό το δόγμα και ότι ο πυρήνας του κριτικού ιδεαλισμού του δεν είναι το πράγμα καθ' εαυτό αλλά το υπερβατολογικό εγώ. Ο στόχος της Επιστήμης της γνώσης είναι να αποδείξει αυτό το γεγονός, να αντιστρέψει τη ρεαλιστική αντίληψη ότι το αντικείμενο καθορίζει τη γνωσιακή ικανότητά μας (WL, SW, 1:421· SK, 4). Τέτοιου είδους αντιστροφή όμως θα επιτευχθεί μόνο εάν προσδιορίσουμε επακριβέστερα το θεμέλιο της εμπειρίας, που παραμένει ασαφές στον Kant (WL, SW, 1425 SK, 8). [Όπως επισήμανε ο Robert Pippin, ο Fichte πίστευε ότι ο Kant δεν ερεύνησε επαρκώς το υποκείμενο, και άρα δεν μπορούσε να εξηγήσει πώς το «εγώ που σκέπτεται» ή το υποκείμενο της κατάληψης, που είναι η αναγκαία προϋπόθεση της εμπειρίας, υπάρχει ως τέτοιο. Hegel's Idealism: The Satisfactions of Self-Consciousness (Κέμπριτζ: Cambridge University Press, 1989), σ. 43]. Για τον Fichte αυτό σημαίνει να κατασκευάσουμε το σύστημα που ο Kant θεωρούσε αναγκαίο αλλά ποτέ δεν κατόρθωσε να ολοκληρώσει (WL, SW, 1:478· SK, 51). Σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς του Fichte, ο Kant υποστήριζε ότι οι τρεις Κριτικές του ήσαν ήδη ένα άτεγκτα θεμελιωμένο σύστημα, και δήλωνε ότι το σύστημα του Fichte είναι «εντελώς αστήρικτο». Ο Kant όμως προφανώς δεν διάβασε ποτέ την Επιστήμη της γνώσης. Επιπλέον, στην «Υπερβατολογική παραγωγή» ισχυρίζεται ότι, ενώ ένα τέτοιο σύστημα είναι εφικτό, η Κριτική του καθαρού Λόγου δεν είναι τέτοιου είδους σύστημα αλλά μάλλον μια κριτική του Λόγου. KrV A83/Β109.
Η "Επιστήμη της γνώσης" επιχειρεί να καθιδρύσει τις θεμελιώδεις αρχές μιας τέτοιας επιστήμης. Σύμφωνα με τον Fichte, το θεμέλιο στο οποίο εδράζεται κάποια επιστήμη δεν μπορεί να αναζητηθεί μέσα σε αυτή την επιστήμη, και ως εκ τούτου προϋποθέτει κάποια πιο περιεκτική επιστήμη, μια επιστήμη της επιστήμης ή μια επιστήμη της γνώσης (Wissenschaftslehre), όπως την αποκαλεί ο Fichte, η οποία θα εξηγεί καθετί το οποίο βιώνουμε. Το θεμέλιο αυτής της επιστήμης είναι κατ' ανάγκην έξω από κάθε εμπειρία και άρα απόλυτο (WL, SW, 1:428-429· SK, 11). Το σύστημα του Fichte επιχειρεί να εξηγήσει καθετί βάσει αυτού του θεμελίου, να αναγάγει την πολλαπλότητα εν γένει στην ενότητα.
Η "Επιστήμη της γνώσης" αποβλέπει στον προσδιορισμό της αρχέγονης, απολύτως απροϋπόθετης πρώτης αρχής κάθε ανθρώπινης γνώσης. Η φιλοσοφία παραδοσιακά αναγνώριζε τον νόμο της μη αντίφασης ως θεμελιώδη αρχή της. Ο Descartes, όπως είδαμε, αντικατέστησε την αρχή της μη αντίφασης με το ego cogito ergo sum. Ο Fichte αποδέχεται αυτή την καρτεσιανή αρχή, αλλά τη ριζοσπαστικοποιεί με πρωτοφανείς τρόπους.
Συντομογραφίες
SK = Science of Knowledge.
WL = Grundlage der gesamten Wissenschaftslehre.
SW = Johann Gottlieb Fichte's sämmtliche Werke, LH. Fichte, 8 τόμοι. (Βερολίνο: Veit, 1845-46).
KrV = Kritik der reinen Vernunft
6. Άραγε δεν ήρθε ποτέ στον νου τους ούτε εκείνο, ότι ξεπέσαμε από εκείνον τον θείο τόπο της τρυφής επειδή επιθυμήσαμε και φάγαμε από το δέντρο της γνώσεως; Επειδή δηλαδή δεν θελήσαμε να εργαζόμαστε και να φυλάγουμε αυτό σύμφωνα με την εντολή, επιτρέψαμε στον πονηρό σύμβουλο την είσοδο, ο οποίος ως κλέφτης εισήλθε και μας έθελξε με το κάλλος της γνώσεως του καλού και του κακού. Ίσως βέβαια και τώρα αυτός υπόσχεται σ’ αυτούς, που δεν θέλουν να εργάζονται και να φυλάγουν την καρδιά τους σύμφωνα με την καθοδήγηση των πατέρων, ακριβή γνώση των ουράνιων σφαιρών και των σχετικών με αυτές, των πολυκίνητων και αντίρροπων, γνώση του καλού και του κακού η οποία, επειδή δεν έχει μέσα στην φύση της το καλό, αλλά μέσα στην προαίρεση εκείνων που χρησιμοποιούν αυτήν, μεταβάλλεται μαζί με τη φύση και προς το ένα και προς το άλλο. Πριν από αυτά όμως, ίσως μάλιστα και χάριν αυτών, υπόσχεται εμπειρίες και χαρίσματα πολύγλωσσων διαλέκτων, δύναμη ρητορείας, μάθηση ιστορίας, εύρεση μυστηρίων της φύσεως, πολυειδείς μεθόδους λογικής διαπραγματεύσεως, πολυμερείς σκέψεις συλλογιστικής επιστήμης, πολύσχημες αναμετρήσεις αυλών σχηματισμών, τα οποία θα μπορούσα εγώ να χαρακτηρίσω όλα ως καλά και κακά, γιατί δεν μεταποιούνται μόνον από εκείνους που τα χρησιμοποιούν σύμφωνα με τη δική τους γνώμη και συμμορφώνονται εύκολα προς τον σκοπό εκείνων που κατέχουν αυτά, αλλά και είναι καλό η ενασχόληση με αυτά, αφού ασκεί τον οφθαλμό της ψυχής προς οξυδέρκεια. Το να παραμένει κανείς αφοσιωμένος σ’ αυτά μέχρι τα γεράματα είναι κακό, ενώ καλό είναι, αφού γυμναστεί με αυτά με μέτρο, να μεταφέρει τον αγώνα προς τα πολύ ανώτερα και μονιμότερα, οπότε και η περιφρόνηση των λόγων παρέχει πολλή αμοιβή εκ μέρους του Θεού. Γι’ αυτό ο θεολόγος ο δεύτερος λέγει για τον μέγα Αθανάσιο, ότι αυτό κέρδισε από τα έξω μαθήματα, το ότι κατανόησε εκείνα τα οποία δοκίμασε να περιφρονήσει, ενώ ο ίδιος, όπως λέγει πάλι αυτός, αυτό μόνον απόλαυσε από αυτά, το να παραβλέψει να διατηρήσει αυτά, αντί των οποίων προτίμησε τον Χριστό.
ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΔΗΛ. ΣΤΟΝ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΠΟΥ ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΣΕ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ. ΚΑΤΗΡΓΗΣΕ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΟΝΟΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. ΑΣ ΤΟ ΔΟΥΜΕ ΜΕ ΑΚΡΙΒΕΙΑ.
"Ίσως βέβαια και τώρα αυτός υπόσχεται σ’ αυτούς, που δεν θέλουν να εργάζονται και να φυλάγουν την καρδιά τους σύμφωνα με την καθοδήγηση των πατέρων, ακριβή γνώση των ουράνιων σφαιρών και των σχετικών με αυτές, των πολυκίνητων και αντίρροπων, γνώση του καλού και του κακού η οποία, επειδή δεν έχει μέσα στην φύση της το καλό, αλλά μέσα στην προαίρεση εκείνων που χρησιμοποιούν αυτήν, μεταβάλλεται μαζί με τη φύση και προς το ένα και προς το άλλο."
ΑΥΤΗ Η ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΗ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΑΙΡΕΣΗ ΓΕΝΝΗΣΕ ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ, ΤΟ ΤΑΥΤΙΣΕ ΜΕ ΤΟ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟ, ΤΟ ΕΠΙΘΕΤΟ, ΟΝΟΜΑΣΤΗΚΕ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ, ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΓΩ ΚΑΙ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΣΑΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΣΑΝ ΠΡΟΣΩΠΟ.
Η ΝΕΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΛΗΑΝΘΡΩΠΟΥ, Η ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΑΝ--ΜΠΟΥΛ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ ΓΙΑ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ ΤΑΥΡΟΥ, ΜΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ ΜΙΘΡΑΙΣΜΟΥ, ΤΗΣ ΠΕΡΣΙΚΗΣ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ, ΤΟΥ ΜΑΝΙΧΑΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑ, ΜΕΤΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ ΧΡΙΣΤΟ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟΝ ΤΥΠΟ ΤΗΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΚΛΕΒΕΙ ΠΛΕΟΝ ΕΠΙΣΗΜΑ ΤΗΝ ΜΕΡΙΜΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ.
Μια αναλογία φίλε αμέθυστε νομίζω βρίσκεται στην διαφορά αθλητισμού και πρωταθλητισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ αθλητής αντιλαμβάνεται τον άθλο που είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του.
Συνοψίζεται σε αυτό που είναι πει ο αείμνηστος Μοχάμετ Άλι.
Σημασία δεν έχει πόσα pushups κάνεις αλλά πόσα pushups κάνεις όταν πονάς.
Αλλά εδώ υπάρχει ένα σκοτεινό σημείο-παγίδα γιατί όσο περισσότερα pushups καταφέρνεις ενώ πονάς με την συνεχόμενη εξάσκηση, δεν σε κάνει ειδικό στον πόνο και τα όρια σου και πως να τα ξεπερνάς, αλλά απλά στα pushups και τους κοιλιακούς.
Τότε γίνεσαι από αθλητής κάτι αφύσικο.....πρωταθλητής........
Όταν διαβάζω για τον άγιο Πορφύριο τον καταλαβαίνω (νομίζω τουλάχιστον) πολύ καλά τι θέλει να πει γιατί μου δίνει την εντύπωση πως έχει πάρει από τις στιγμές των ανθρώπινων παθών, από εκείνων των πιο μικρών όσο και εκείνων των πιο μεγάλων με μία απαράμιλλη απλότητα το κλειδί που αυτές στιγμές χαρίζουν, και μας λέει πως το κλειδί αυτό είναι χρήσιμο και για άλλες πόρτες.
Όμως το κλειδί αυτό, πιστεύω, σχεδόν πάντα το χαραμίζουμε στο να ανοίγουμε συνέχεια τις ίδιες και ίδιες πόρτες.
Συγχώρησέ με αν ήμουν άστοχος με την αναφορά μου στο Άγιο έτσι όπως τον καταλαβαίνω από αυτά που έχει πει όπως και για το παράδειγμα που φέρνω για τον αθλητισμό αλλά εγώ αυτό καταλαβαίνω στην περιφρόνηση που αναφέρει η ανάρτησή σου.
Ο σοφός άνθρωπος στην όποια ενασχόληση του καταλαβαίνει πότε έχει πάρει το κλειδί που αυτές δίνουν και πάει παρακάτω στην επόμενη πόρτα. Και όχι υποπτεύομαι δεν είναι πόρτες να διαβείς αλλά πόρτες για να ξεφορτωθείς σκουπίδια.
"Ίσως βέβαια και τώρα αυτός υπόσχεται σ’ αυτούς, που δεν θέλουν να εργάζονται και να φυλάγουν την καρδιά τους σύμφωνα με την καθοδήγηση των πατέρων, ακριβή γνώση των ουράνιων σφαιρών και των σχετικών με αυτές, των πολυκίνητων και αντίρροπων, γνώση του καλού και του κακού η οποία, επειδή δεν έχει μέσα στην φύση της το καλό, αλλά μέσα στην προαίρεση εκείνων που χρησιμοποιούν αυτήν, μεταβάλλεται μαζί με τη φύση και προς το ένα και προς το άλλο."
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν μπορείς βοήθησε λίγο φίλε αμέθυστε.
Αν κατάλαβα σωστά η γνώση του καλού και του κακού δεν έχει μέσα στην φύση της το καλό;
"που χρησιμοποιούν αυτή" δηλαδή την γνώση του καλού και του κακού;
Ποιο είναι το ένα και πoιο το άλλο; Το καλό και το κακό; Μπορείς να δώσεις μια πιο επεξηγηματική απόδoση του κειμένου; Σε ευχαριστώ.
Δηλαδή: Πέσαμε απ' τον Παράδεισο, κι αυτή πτώση ήταν (και είναι) εκκωφαντική, καθώς απωλέσαμε το θείο στοιχείο, τον νου... Και με την Παναγία, και με την Ενσάρκωση, και με τα Πάθη και την Ανάσταση του Κυρίου όλα επανέρχονται, σαν δώρο, σε όποιον το θελήσει να ακολουθήσει τον Κύριο... Και ο σύγχρονος άνθρωπος, ο υποκειμενικός, "μετέτρεψε" (δηλ. φαντάστηκε και μετέπλασε, αν μπορούμε να το πούμε) την πτώση αυτή και όλη την ιστορία τής θείας Οικονομίας, σε δήθεν ελεύθερη επιλογή τού ανθρώπου... Διαλέξαμε δηλαδή στον Παράδεισο το να πεθάνουμε για πάντα, ξεγελαστήκαμε οικτρά, κι αυτό τιμάται ως "ελευθερία επιλογής"! Και δεν σκεφτόμαστε, ότι ο Θεός έδωσε εντολή στον Αδάμ, να μη φάη απ' τον καρπό εκείνου τού δέντρου τής γνώσης καλού και κακού, γιατί δεν ήταν ακόμα άγιος, αλλιώς θα πεθάνη με θάνατο! Αν είναι όμως θέμα επιλογής ο θάνατος, τότε παραδινόμαστε σε άλλο θέλημα... Είμαστε, το λιγότερο, αξιοθρήνητοι...
ΑπάντησηΔιαγραφή5.55 Eίχαμε μέσα στήν φύση μας τήν γνώση τού καλού καί τού κακού.Ποιά είναι η φύση μας; Τό έργο τών χειρών Του στό οποίο ενεφύσησε πνοή ζώσα. Ο Νόμος ο γραμμένος στίς σάρκινες καρδιές μας είναι μιά αποκατάσταση τής πνοής αυτής. Βιώνεται σάν εσωτερική πληροφορία ορθοπραξίας. Οπως τό περιέγραψε ο Σωκράτης σάν ένα δαιμόνιο πού τού έλεγε συνεχώς οχι. Σήμερα γιά νά φανούμε μοντέρνοι κάνουμε τό αντίθετο από αυτό πού ακούμε νά μάς λέει η πληροφορία. Ακούγοντας τόν όφι λοιπόν η κατά φύσιν γνώση αυτή πέρασε στήν προαίρεσή μας. Αποφασίζουμε εμείς τί είναι καλό καί κακό γιά μάς. Μέ καλή πρόθεση. Καί γινόμαστε κύριοι τής πράξεως καί τού τρόπου ζωής πού προσφέρει τό πνεύμα τού χρόνου. Τό οποίο συστήνεται απο τήν γνώση τής κινήσεως τών πλανητών, από τήν κοσμολογία, στήν οποία ο εωσφόρος σάν νούς σέ πτώση, διαθέτει ακόμη τίς γνώσεις.Οπως συμβαίνει σήμερα μέ τήν φυσική επιστήμη η οποία μέ τίς εωσφορικές της γνώσεις νίκησε τήν φύση τού ανθρώπου, τόν νού.
ΑπάντησηΔιαγραφή