Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΠΛΟΥΡΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ: Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ - Georges Khodr

 ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ

Georges Khodr

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΠΛΟΥΡΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ: Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ 

Συνέχεια από Δευτέρα, 28 Μαΐου 2018

Ο Θεός λέει, «Αυτό θα συμβεί τις τελευταίες ημέρες. Θα ρίξω σε όλους ένα μέρος του πνεύματός μου» (Πράξεις 2:17). Αυτό πρέπει να θεωρηθεί ότι σημαίνει μια Πεντηκοστή η οποία θα είναι πιο καθολική από την πρώτη[1]. Στην πραγματικότητα, διαβάζουμε επίσης στις Πράξεις των Αποστόλων ότι «το δώρο του Αγίου Πνεύματος» είχε «χυθεί ακόμα και στους Εθνικούς» (10:45). Το Πνεύμα είναι παρόν παντού και γεμίζει τα πάντα χάρη σε μια οικονομία διαφορετική από αυτή του Υιού. Ο Ειρηναίος αποκαλεί το Λόγο και το Πνεύμα «τα δύο χέρια του Πατέρα». Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να επιβεβαιώσουμε όχι μόνο την υποστατική ανεξαρτησία τους αλλά και ότι η έλευση του Αγίου Πνεύματος στον κόσμο δεν εξαρτάται από τον Υιό, δεν είναι απλά μια λειτουργία του Λόγου. Η «Πεντηκοστή», λέει ο Λόσκυ, «δεν είναι ‘συνέχεια’ της ενσάρκωσης, είναι η συνέχιση της, η συνέπεια της ... η δημιουργία έχει γίνει ικανή να δεχθεί το Άγιο Πνεύμα» (ΣτΜ: οποία βλασφημία προς την Υπεραγία Θεοτόκο από αυτόν τον κανίβαλο) (Βλαντιμίρ Λόσκυ, Θεολογία Mystique de l' Eglise d' Orient Παρίσι: Aubier, 1944, σ. 156). Μεταξύ των δύο οικονομιών υπάρχει αμοιβαιότητα και αμοιβαία εξυπηρέτηση (ΣτΜ: θυμίζει ΜΚΟ η ορολογία). Το Πνεύμα είναι ένας άλλος Παράκλητος. Είναι αυτός ο οποίος χτίζει τον Χριστό μέσα μας. Και, μετά από την Πεντηκοστή, είναι αυτός που κάνει τον Χριστό παρόν (ΣτΜ: απόντος του ιδίου, όπως ισχυρίζονται και διάφοροι πνευματικώς βλαμμένοι). Είναι αυτός που κάνει τον Χριστό μια εσωτερική πραγματικότητα εδώ και τώρα: όπως λέει ο Ειρηναίος: "Όπου είναι το Πνεύμα, υπάρχει και η Εκκλησία". Το Πνεύμα λειτουργεί και εφαρμόζει τις ενέργειές του σύμφωνα με τη δική του οικονομία και θα μπορούσαμε από αυτήν την άποψη να θεωρήσουμε τις μη χριστιανικές θρησκείες ως σημεία όπου η έμπνευση του εργάζεται. 

Όλοι, όσους επισκέπτεται το Πνεύμα, είναι ο λαός του Θεού. Η Εκκλησία αντιπροσωπεύει τους πρώτους καρπούς ολόκληρης της ανθρωπότητας που καλείται στη σωτηρία. «Στο Χριστό όλοι θα ζωντανέψουν» (1 Κορινθίους 15:22) εξαιτίας αυτής της κοινωνίας που είναι η Εκκλησία. Αυτή τη στιγμή η Εκκλησία είναι το μυστήριο αυτής της μελλοντικής ενότητας, της ενότητας τόσο "εκείνων που η Εκκλησία θα έχει βαφτίσει όσο και εκείνων που θα βαπτίσει ο Νυμφίος της Εκκλησίας", για να χρησιμοποιήσουμε την θαυμάσια έκφραση του Νικολάου Καβάσιλα. Και όταν τώρα επικοινωνούμε στο σώμα του Χριστού, είμαστε ενωμένοι με όλους εκείνους τους οποίους ο Κύριος αγκαλιάζει με τη ζωοδότρα αγάπη του. Όλοι βρίσκονται μέσα στο Ευχαριστιακό ποτήριο, περιμένοντας την ώρα της παρουσίας όταν θα αποτελέσουν το μοναδικό και ένδοξο σώμα του Σωτήρα και όταν όλα τα σημάδια εξαφανιστούν μπροστά στον «θρόνο του Θεού και του Αρνίου» (Αποκ. 22:3)

Μετάφραση: Γεώργιος Η. Μπόρας

Σημειώσεις
1.  ΣτΜ: Προφανώς θα είναι η πεντηκοστή που θα καταργήσει την εκκλησία του κλήρου - παπικού και ορθοδόξου. Αφού ήδη έχει καταργηθεί ως τέτοια μιας και δεν είναι του Κυρίου. Η καθολικότητα της νέας πεντηκοστής, της πεντηκοστής των εσχάτων, θα οφείλει την καθολικότητά της στην αναγνώριση και αναβάθμιση των πνευμάτων. Όλα τα πνεύματα θα αναφέρονται στο ένα πνεύμα που αόριστα θα καλείται άγιο. Πέραν όλων των προϋποθέσεων. Η αγιότητα θα γνωρίσει την σύνθεση της με την άρνηση, όπως ήδη συμβαίνει. Αυτή η σύγχυση θα έχει τον πατέρα της. Κι ενώ έχουμε την Πεντηκοστή ένεκεν του Κυρίου, θα μας προκύψει και η νέα πεντηκοστή ένεκεν της αμετανοησίας μας, που την βαφτίζουμε, καταλλαγή, συνάντηση και εν τέλει αγάπη άνευ του Κυρίου.

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ

Georges Khodr

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΠΛΟΥΡΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ: Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ 

Συνέχεια από Κυριακή, 3 Ιουνίου 2018

Αν δεχτούμε τις βάσεις αυτής της θεολογίας, πώς θα ορίσουμε τη χριστιανική αποστολή και τη συγκεκριμένη προσέγγιση μιας χριστιανικής κοινότητας σε μια μη χριστιανική κοινότητα;

• Ο χριστιανός που ξέρει ότι, μέσα στο πλάνο του Θεού, οι μεγάλες θρησκείες αποτελούν σχολές εκπαίδευσης του Θεϊκού ελέους θα έχει μια στάση βαθιάς ειρήνης και ευγενικής υπομονής. Θα υπάρξει υπακοή σε αυτό το σχέδιο που εκτελείται από το Άγιο Πνεύμα, μια αναμενόμενη ελπίδα για τον ερχομό του Κυρίου(;;;), μια λαχτάρα να φάει το αιώνιο Πασχάλιο γεύμα και μια μυστική μορφή κοινωνίας με όλους τους ανθρώπους στην οικονομία του μυστηρίου, μέσω του οποίου οδηγούμαστε σταδιακά προς την τελική ολοκλήρωση, την ανακεφαλαιοποίηση όλων των πραγμάτων στον Χριστό(;;;).

• Υπάρχει μια καθολική θρησκευτική κοινότητα η οποία, εάν είμαστε σε θέση να μελετήσουμε αυτό που προσφέρει, θα εμπλουτίσει την χριστιανική μας εμπειρία. Αυτό που έχει σημασία εδώ δεν είναι να κατανοήσουμε τό ιστορικό, λογοτεχνικό, αντικειμενικό νόημα των μη χριστιανικών γραφών, αλλά ότι πρέπει να διαβάσουμε αυτές τις γραφές υπό το φως του Χριστού (ΣτΜ: οι χριστιανικές Βέδες. Ο Χριστός ως παγκόσμιο Βράχμαν και το Άτμαν ως η αυτοσυνειδησία του προσώπου. Γιατί όχι, αυτή είναι η εκκλησία τους ούτως ή άλλως).  Γιατί ακριβώς το γράμμα χωρίς το Άγιο Πνεύμα μπορεί να κρύψει την αποκάλυψη από εμάς, καί όπως στην περίπτωση των κειμένων της Παλαιάς Διαθήκης ο Χριστός είναι το μόνο κλειδί σ' αυτές, έτσι είναι δυνατόν να προσεγγίσουμε άλλες θρησκείες και τα κείμενά τους είτε σε ένα καθαρά κριτικό πλαίσιο του μυαλού και ως αντικειμενικοί σπουδαστές της ιστορίας και της κοινωνιολογίας, ή αλλιώς για να διακρίνουμε την αλήθεια μέσα τους σύμφωνα με την ανάσα του Αγίου Πνεύματος (ΣτΜ; Ο άνθρωπος είναι από άλλο ευ-αγγέλιο).

• Στο πλαίσιο αυτών των θρησκειών, ορισμένα ταλαντούχα άτομα διεισδύουν πέρα από τα όρια της δικής τους πίστης, όπως ακριβώς και η πνευματική ζωή ξεπερνάει το νόμο, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις επικρατεί η νομιμοποίηση. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να διεισδύσουμε πέρα από τα σύμβολα και τις ιστορικές μορφές και να ανακαλύψουμε τη βαθιά πρόθεση των θρησκευόμενων ανθρώπων και να συσχετίσουμε την αντίληψή τους για την θεότητα με το αντικείμενο της χριστιανικής μας ελπίδας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να χρησιμοποιήσουμε την αποφατική μέθοδο μιλώντας για το Θεό όχι μόνο μεταξύ των Χριστιανών με τη γνώση ότι όλες οι έννοιες του Θεού είναι είδωλα, αλλά εφαρμόζοντας αυτή τη μέθοδο και στους τρόπους μας νά μιλάμε για τον Θεό όπως εμφανίζεται μέσα από τις γραφές των μη χριστιανικών θρησκειών. Όταν προσπαθούμε να κατανοήσουμε τον πιστό μιας άλλης θρησκείας, δεν πρέπει να ανησυχούμε να φτάσουμε σε ένα περιγραφικό λογαριασμό αυτού ως παράδειγμα της ιδιαίτερης πίστης του, αλλά πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε ως κάποιον που έχει κάτι να μας διδάξει και έχει κάτι του Θεού που πρέπει να εκδηλωθεί σε μας (ΣτΜ: εδώ κατά την άποψή μας δίνεται και το κλειδί της ερμηνείας της πολιτικής της Ελλάδος απέναντι στα Σκόπια αλλά και τους Τούρκους. Ελπίζουμε… κάτι να μας διδάξουν και έχουν κάτι του Θεού που πρέπει να εκδηλωθεί σε μας).

• Η κοινωνία αποτελεί το απαραίτητο όριο επικοινωνίας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν είναι δυνατές οι συναλλαγές, από τη χριστιανική πλευρά, χωρίς μια μεταστροφή που διώκει κάθε εξομολογητική υπερηφάνεια και όλα τα συναισθήματα πολιτιστικής ή ιστορικής ανωτερότητας. Αυτή η ταπεινοφροσύνη απαιτεί τον τρόπο του Χριστού: της αυτό-εκπλήρωσης μέσω του άλλου (ΣτΜ: άλλα έλεγε ο Απόστολος Παύλος αλλά καταλάβαινε ο Khodr. Έγινε Έλληνας για τους Έλληνες ο Απόστολος αλλά δεν απεμπόλησε την πίστη του. Ούτε κατ ευφημισμόν). Μια χριστιανική κοινότητα καθαρισμένη από τη φωτιά του Πνεύματος, άγια στον Θεό, φτωχή για χάρη του Θεού, μπορεί μέσα στην αδυναμία του ευαγγελίου να αναλάβει τον κίνδυνο και να δώσει και να λάβει με την ίδια απλότητα. Πρέπει να δεχτεί την πρόκληση ως αδελφική επίθεση και να είναι σε θέση να αναγνωρίσει, ακόμη και με το πρόσχημα της απιστίας, μια θαρραλέα απόρριψη των ψευδαισθήσεων που οι χριστιανοί ήταν πολύ απρόθυμοι ή ανίκανοι να καταγγείλουν.

• Με αυτή τη στάση, η επικοινωνία θα είναι δυνατή. Η παρουσίαση του Χριστού βασίζεται στην αυτοταπείνωσή του, στην ιστορική του πραγματικότητα και στα λόγια του. Δεν είναι τόσο σημαντικό το ζήτημα να προσθέσουμε άτομα στην Εκκλησία. Θα έρθουν με τη θέλησή τους μόλις αρχίσουν να αισθάνονται σαν στο σπίτι τους, όπως στο σπίτι του Πατέρα τους. Το ανώτατο καθήκον είναι να αναγνωρίσουμε όλες τις χριστιανικές αξίες σε άλλες θρησκείες, να τους δείξουμε τον Χριστό ως τον δεσμό που τους ενώνει και την αγάπη του ως εκπλήρωση. Η αληθινή αποστολή γελάει με την ιεραποστολική δραστηριότητα. Το καθήκον μας είναι απλώς να ακολουθήσουμε τις διαδρομές του Χριστού που γίνονται αντιληπτές στις σκιές των άλλων θρησκειών.

"Νύχτα με την νύχτα στο κρεβάτι μου, έχω αναζητήσει την αληθινή αγάπη μου.
Τον έψαξα, αλλά δεν τον βρήκα,
Τον έχω καλέσει, αλλά δεν έχει απαντήσει.
Είπα, «Εγώ θα σηκωθώ και θα γυρίσω στην πόλη, στους δρόμους και στις πλατείες, αναζητώντας την αληθινή αγάπη μου»
Οι αστυνομικοί, που γυρίζουν στην πόλη, με συνάντησαν και ρώτησαν: «Έχετε δει την αληθινή αγάπη μου;»

Το καθήκον του μάρτυρα σε ένα μη χριστιανικό περιβάλλον θα είναι να ονομάσει αυτόν τον οποίο οι άλλοι έχουν ήδη αναγνωρίσει ως αγαπημένο. Μόλις γίνουν φίλοι του Νυμφίου θα είναι εύκολο να τον ονομάσουν. Όλη η ιεραποστολική δραστηριότητα της Εκκλησίας θα κατευθύνεται προς την αφύπνιση του Χριστού που κοιμάται στη νύχτα των θρησκειών. Είναι ο ίδιος ο Κύριος που μόνος του γνωρίζει αν οι άνθρωποι μπορούν να γιορτάσουν μαζί ένα αυθεντικό ένδοξο πασχαλινό γεύμα πριν από την έλευση της ουράνιας Ιερουσαλήμ. Αλλά γνωρίζουμε ήδη ότι η ομορφιά του Χριστού που λάμπει στα πρόσωπά μας είναι η υπόσχεση της τελικής μας συμφιλίωσης.

Μετάφραση: Γεώργιος Η. Μπόρας
                            Τέλος