Πηγή: Ρικάρντο Πακόσι
Η εταιρεία χαρτοφυλακίου Exor, που ανήκει στην παρασιτική οντότητα Agnelli-Elkann, πωλεί τον όμιλο Gedi, ο οποίος χάνει συνεχώς χρήματα, εγκαταλείποντας ουσιαστικά τον εκδοτικό κλάδο.
Ο Έλληνας επιχειρηματίας Θεόδωρος Κυριάκου, ο οποίος είναι πολύ κοντά στον Ντόναλντ Τραμπ, ενδιαφέρεται να αποκτήσει τον όμιλο και τις εκδόσεις του.
Ολόκληρη η επιχείρηση, τελικά, φαίνεται να καθοδηγείται από τον Ματέο Ρέντσι στον ευχάριστο ρόλο του ως μεσολαβητή μεταξύ επιχειρήσεων και πολιτικής.
Η εξάλειψη της La Stampa και ιδιαίτερα της La Repubblica -όπως εγώ και άλλοι έχουμε γράψει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια- είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την αναγέννηση της Ιταλίας και την αποκατάσταση της εθνικής και λαϊκής της κυριαρχίας.
Ακριβώς για αυτόν τον λόγο, ωστόσο, δεν νομίζω ότι είναι καιρός να ανοίξουμε τα μπουκάλια και να κάνουμε πρόποση για την τρέχουσα εκποίηση της Gedi, καθώς, προς το παρόν, δεν υπάρχει τίποτα το λαϊκό ή εθνικό σε αυτή την υπόθεση.
Πιστεύω ότι οι λόγοι για να παραμείνουμε σε εγρήγορση είναι οι εξής:
α) Οι Έλκαν, από τη στιγμή που διέλυσαν την παραγωγή αυτοκινήτων στην Ιταλία, δεν έχουν πλέον βασική επιχείρηση στη χώρα μας και, ως εκ τούτου, δεν χρειάζονται καν ένα ιταλικό όργανο για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους.
β) Η κοινωνία έχει πολύ χαμηλή κατανόηση του ρόλου που διαδραματίζουν οι εκδόσεις τα τελευταία τριάντα χρόνια στην ιταλική ιστορία: ιστορικά έχει παρεξηγηθεί πώς και σε ποιο βαθμό μια εφημερίδα όπως η Repubblica έχει κυριαρχήσει στο DS και το PD για τρεις δεκαετίες. Ακόμη λιγότερο κατανοητός είναι ο προπαγανδιστικός ρόλος που διαδραματίζουν τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων, των «μεταρρυθμίσεων» που αποσκοπούν στην αφαίρεση της εξουσίας από το Κοινοβούλιο και της κατάργησης της λαϊκής κυριαρχίας και του Συντάγματος εντός του ευρωομοσπονδιακού απολυταρχισμού. Τέλος, μόνο ένα μέρος της κοινωνίας γνωρίζει πώς τα μέσα ενημέρωσης έχουν γίνει άμεσος πολιτικός παράγοντας, δηλαδή, αυτός που είναι επιφορτισμένος με την ποινικοποίηση και την καταστολή όλων των μορφών κοινωνικής αντιπολίτευσης που δεν αποδίδονται σε φιλελεύθερα-ευρωπαϊκά κόμματα.
γ) Ο Τραμπισμός -αν και επί του παρόντος δεν διαθέτει λογοκρισία συγκρίσιμη με αυτήν που εφαρμόστηκε πρόσφατα από τον άξονα της παγκοσμιοποίησης- ενσαρκώνει ένα εξίσου ολιγοπωλιακό όραμα: δηλαδή, ένα όραμα στο οποίο τα μέσα ενημέρωσης εξακολουθούν να αποτελούν ιδιοκτησία συγκεκριμένων ιδιοκτητών και συγκεκριμένων συμφερόντων.
δ) Ενώ, αφενός, ο όμιλος Gedi υπήρξε ο εγγυητής υπερεθνικών συμφερόντων και ο θανάσιμος εχθρός των εθνικών συμφερόντων τις τελευταίες δεκαετίες, αφετέρου, πρέπει να σημειωθεί ότι, στο συνεχιζόμενο ξεπούλημα, γινόμαστε μάρτυρες ενός παιχνιδιού εξουσίας επί της ιταλικής πληροφόρησης που δεν προέρχεται από τη χώρα μας, αλλά, για άλλη μια φορά, βλέπει ξένες δυνάμεις ως πρωταγωνιστές.
Για όλους τους λόγους που αναφέρθηκαν, πιστεύω ότι μπορούμε να γιορτάσουμε μόνο την ημέρα που ψηφίζεται ένας νόμος που νομιμοποιεί την παρουσία στην αγορά αποκλειστικά «καθαρών εκδοτών», δηλαδή εκδοτικών ιδιοκτησιών που δεν συνδέονται με άλλους επιχειρηματικούς τομείς.
Αυτό γίνεται για να αποφευχθούν συγκρούσεις συμφερόντων που προκύπτουν από την ιδιοκτησία των μέσων ενημέρωσης από ολιγαρχίες: μια πολιτική δύναμη που υπερασπίζεται την κυριαρχία θα πρέπει, επομένως, να θέσει ένα τέτοιο νομοσχέδιο στην πρώτη γραμμή του μανιφέστου της.
Ακριβώς για αυτόν τον λόγο, ωστόσο, δεν νομίζω ότι είναι καιρός να ανοίξουμε τα μπουκάλια και να κάνουμε πρόποση για την τρέχουσα εκποίηση της Gedi, καθώς, προς το παρόν, δεν υπάρχει τίποτα το λαϊκό ή εθνικό σε αυτή την υπόθεση.
Πιστεύω ότι οι λόγοι για να παραμείνουμε σε εγρήγορση είναι οι εξής:
α) Οι Έλκαν, από τη στιγμή που διέλυσαν την παραγωγή αυτοκινήτων στην Ιταλία, δεν έχουν πλέον βασική επιχείρηση στη χώρα μας και, ως εκ τούτου, δεν χρειάζονται καν ένα ιταλικό όργανο για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους.
β) Η κοινωνία έχει πολύ χαμηλή κατανόηση του ρόλου που διαδραματίζουν οι εκδόσεις τα τελευταία τριάντα χρόνια στην ιταλική ιστορία: ιστορικά έχει παρεξηγηθεί πώς και σε ποιο βαθμό μια εφημερίδα όπως η Repubblica έχει κυριαρχήσει στο DS και το PD για τρεις δεκαετίες. Ακόμη λιγότερο κατανοητός είναι ο προπαγανδιστικός ρόλος που διαδραματίζουν τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων, των «μεταρρυθμίσεων» που αποσκοπούν στην αφαίρεση της εξουσίας από το Κοινοβούλιο και της κατάργησης της λαϊκής κυριαρχίας και του Συντάγματος εντός του ευρωομοσπονδιακού απολυταρχισμού. Τέλος, μόνο ένα μέρος της κοινωνίας γνωρίζει πώς τα μέσα ενημέρωσης έχουν γίνει άμεσος πολιτικός παράγοντας, δηλαδή, αυτός που είναι επιφορτισμένος με την ποινικοποίηση και την καταστολή όλων των μορφών κοινωνικής αντιπολίτευσης που δεν αποδίδονται σε φιλελεύθερα-ευρωπαϊκά κόμματα.
γ) Ο Τραμπισμός -αν και επί του παρόντος δεν διαθέτει λογοκρισία συγκρίσιμη με αυτήν που εφαρμόστηκε πρόσφατα από τον άξονα της παγκοσμιοποίησης- ενσαρκώνει ένα εξίσου ολιγοπωλιακό όραμα: δηλαδή, ένα όραμα στο οποίο τα μέσα ενημέρωσης εξακολουθούν να αποτελούν ιδιοκτησία συγκεκριμένων ιδιοκτητών και συγκεκριμένων συμφερόντων.
δ) Ενώ, αφενός, ο όμιλος Gedi υπήρξε ο εγγυητής υπερεθνικών συμφερόντων και ο θανάσιμος εχθρός των εθνικών συμφερόντων τις τελευταίες δεκαετίες, αφετέρου, πρέπει να σημειωθεί ότι, στο συνεχιζόμενο ξεπούλημα, γινόμαστε μάρτυρες ενός παιχνιδιού εξουσίας επί της ιταλικής πληροφόρησης που δεν προέρχεται από τη χώρα μας, αλλά, για άλλη μια φορά, βλέπει ξένες δυνάμεις ως πρωταγωνιστές.
Για όλους τους λόγους που αναφέρθηκαν, πιστεύω ότι μπορούμε να γιορτάσουμε μόνο την ημέρα που ψηφίζεται ένας νόμος που νομιμοποιεί την παρουσία στην αγορά αποκλειστικά «καθαρών εκδοτών», δηλαδή εκδοτικών ιδιοκτησιών που δεν συνδέονται με άλλους επιχειρηματικούς τομείς.
Αυτό γίνεται για να αποφευχθούν συγκρούσεις συμφερόντων που προκύπτουν από την ιδιοκτησία των μέσων ενημέρωσης από ολιγαρχίες: μια πολιτική δύναμη που υπερασπίζεται την κυριαρχία θα πρέπει, επομένως, να θέσει ένα τέτοιο νομοσχέδιο στην πρώτη γραμμή του μανιφέστου της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου