Ας προσπαθήσουμε ξανά να αντιμετωπίσουμε τον βαρετό λόγο του κ. Βαρθολομαίου! Ολόκληρος ο λόγος απευθύνεται στον πάπα! Στην νέα κεφαλή της Εκκλησίας μας πλέον. Παρότι προσπαθούμε να κρύψουμε την θλιβερή πραγματικότητα, στην οποία συμβάλλαμε όλοι μας: δια της απουσίας μας, δια της ανοχής μας, δια της δουλοπρέπειάς μας στα αυτοκρατορικά ενδύματα και στην ιερότητα του Ράσου.
Σήμερα όλοι όσοι προσπαθούμε να αναστηλώσουμε την παλαιά θρησκεία των πατέρων μας εναντίον του οικουμενισμού, επαναλαμβάνουμε απλώς την τραγική προσπάθεια του Ιουλιανού του παραβάτη, στην διάρκεια του Βυζαντίου!
Επιτρέψαμε στην Εκκλησία να αυτονομηθεί από τον Κύριο, πιστεύοντας στους Τύπους και σήμερα αυτή η Εκκλησία προτιμά τον αυτοπροσδιορισμό της, συντασσόμενη με τον παγκόσμιο αθεϊσμό, την νέα θρησκεία της παγκοσμιοποίησης. Διότι η σύγχρονη Διοίκηση της ορθοδόξου λεγομένης Εκκλησίας είναι άθεη. Όπως και ο θλιβερός λόγος που προσπαθούμε να σχολιάσουμε.
Η μόνη μας ελπίδα παραμένει η επιστροφή μας στην Εκκλησία του Κυρίου. Στην αληθινή Εκκλησία! Στην αληθινή Χάρη του Αγίου Πνεύματος, στην Εκκλησία των Αγίων, του Χριστού, των αληθινών πιστών.
Όσο συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι η Τυπική Εκκλησία μπορεί να συνεχίσει την ζωή της, όσο τυπική και αν κατάντησε, δεν θα μπορέσουμε να αποφύγουμε και το δικό μας γκρέμισμα στον αθεϊσμό!
Ας καταλάβουμε επιτέλους τι εννοεί σήμερα ο Ζακύνθου όταν λέει: «Ήταν όνειρό μου από παιδί να γίνω Μητροπολίτης στη Ζάκυνθο». Και το όνειρό του είχε Χάπι Εντ!
Αμέθυστος
Πηγή: Άμεν
Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009
Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009
H Κινηματογραφική «Επαφή» και η ISSO
Μέρος από το άρθρο του
Hans-Jürgen Krysmanski
Καθηγητή Κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο του Münster
Das amerikanische Jahrtausend?
Η αμερικάνικη χιλιετία;
στο Jahrbuch für Pädagogik, 2001
Σε μια ταινία-κλειδί για την μεταμοντέρνα εικόνα του κόσμου, όπως είναι η “Επαφή” (Contact), ένας δισεκατομμυριούχος κινεί τα παγκόσμια νήματα. Στην περίπτωση αυτή πρόκειται για μια ηθική της ανθρωπότητας, σε ένα πεδίο φορτισμένο με επιστήμη και θρησκεία. Η “Επαφή” είναι μια ταινία που ασχολείται με το πρόγραμμα SETI (Search for Extraterrestrial Intelligence), χωρίς να γίνεται και να δίνεται λογαριασμός για την σχέση κόστους-χρησιμότητας του προγράμματος. Με το τρόπο αυτό η ταινία ασχολείται με τον ορίζοντα (ή με τα όρια) της επιστημονικής έρευνας. Και αυτή η ταινία παρουσιάζει αλληγορικά την αναμόρφωση των χώρων της γης, όχι μόνο με τις σκουληκότρυπες (wormholes), αλλά και μέσω της πιθανής επαφής (contact) με άλλες διάνοιες του σύμπαντος. Και όπου η αμερικάνικη κυβέρνηση δεν αναλαμβάνει την παγκόσμια ευθύνη της, στη θέση της το κάνει -από τον διαστημικό σταθμό MIR, σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας- περιμένοντας τον θάνατο, ο καρκινοπαθής δισεκατομμυριούχος ιδιώτης χορηγός.
Με την “Επαφή” εισχώρησε στην μαζική κουλτούρα, και μάλιστα σε υψηλό επίπεδο, το θέμα της σχέσης θρησκείας και επιστήμης. Αμερικανοί αστροφυσικοί λένε πως το Contact είναι μια ταινία που παρουσιάζει τα κοσμολογικά ερωτήματα με τόση ακρίβεια, που καμιά άλλη ταινία του Hollywood, ή από οπουδήποτε αλλού, δεν μπορεί να πλησιάσει. Η ταινία είναι βασισμένη στο τελευταίο έργο του Carl Sagan.
Ήδη με την φωτογραφία του μπλε πλανήτη από το έτος 1972, που τραβήχτηκε από το Apollo-17, δημιουργήθηκε στο συλλογικό ασυνείδητο μια άλλη εικόνα της παγκοσμιότητας. Δεν έχει ακόμα γίνει η επεξεργασία της θέας του διαστήματος που σήμερα προσφέρει το τηλεσκόπιο Hubble. Αναμένεται μια αλλαγή της εικόνας που έχουμε για τον κόσμο, οι διαστάσεις της οποίας (αλλαγής) φτάνουν τα μέτρα της στροφής που επέφερε ο Κοπέρνικος. Ας θυμηθούμε: Με την επανάσταση που επέφερε ο Κοπέρνικος, μετρήθηκε ο ορίζοντας για την ξεδίπλωμα του μοντερνισμού. Ο άνθρωπος έπρεπε να προσαρμοστεί στην ύπαρξη σε ένα απομονωμένο ηλιακό σύστημα, εν μέσω ενός αδιαπέραστου κοσμικού ωκεανού. Ήταν αυτή η απομόνωση στο σύμπαν, αυτά τα όρια, που απελευθέρωσαν τις ενέργειες του μοντερνισμού, και οι οποίες αναμόρφωσαν εξ ολοκλήρου αυτόν τον πλανήτη. Η κατάκτηση του ηλιακού συστήματος είναι μέχρι σήμερα παράδειγμα μοντέρνας -δηλαδή πεπαλαιωμένης- φυσικής επιστήμης.
Ταυτόχρονα μπαίνει σε τροχιά μια νέα όψη για την θέση της ανθρωπότητας στον κόσμο. Στην μεταμοντέρνα διαδικασία παγκοσμιοποίησης ανήκουν τα ραδιοτηλεσκόπια. Η μοναξιά και η απομόνωση του ανθρώπινου είδους τίθεται υπό ερώτημα. Η μαζική κουλτούρα είναι γεμάτη από τέτοιες εικόνες.
Σε συνάφεια με αυτά τα πράγματα έπεσα στον Joseph P. Firmage. Ο Joe, γύρω στα 30, έκανε δισεκατομμύρια στη Silicon Valley, με την εταιρία του USWeb. Μετά αποτραβήχτηκε. Το 1999 ίδρυσε με πολλά εκατομμύρια την “International Space Science Organization”(ISSO). Πιστεύει στα UFO, peace, ecology, ethics. Βλέπει μια παγκόσμια αλλαγή παραδείγματος όσον αφορά τη κοινωνία και τον πολιτισμό, η οποία κινητοποιήθηκε από το τράνταγμα της εικόνας που έχουμε για τον κόσμο. Χρησιμοποιεί αναπαραστάσεις, εικόνες και “σοφίες” από την αποθήκη του μαζικού πολιτισμού (Star Trek, Act-X, Contact, Science Fiction εν γένει). Τα γραπτά του αποτελούν μια από τις πιο περιληπτικές (που περιλαμβάνει δηλαδή πολλά θέματα) συλλογές New Age κειμένων στο Internet: «The Word is Truth».
Μετά από μια επίσκεψη σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις, μετά από πρόσκληση του Αμερικανού υπουργού άμυνας κατά τη διάρκεια του πολέμου που έκανε το ΝΑΤΟ εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, ο Firmage έγραψε: «Μπήκαμε σε διένεξη στην Ευρώπη, γιατί από το διεθνές σύστημα λείπει ένα όραμα για μια σταθερή συμβίωση των λαών, η ιδέα μιας ειρήνης στην πολλαπλότητα, που με πάθος καταδιώκεται... Η ανθρωπότητα ως σύστημα αρνείται να επενδύσει τον πλούτο της στην νεολαία και στην σωτηρία της γης. Ξοδεύουμε δισεκατομμύρια για στρατούς, για να τους χρησιμοποιήσουμε στις κρίσεις. Αλλά δεν θέλουμε να δούμε, πως δυνάμεις τέτοιου μεγέθους και επιχειρησιακής ικανότητας, μπορούν να μετατραπούν σε οργανώσεις οι οποίες αφαιρούν τις ρίζες των ανθρώπινων βασάνων, με παγκόσμια μόρφωση (ή προσφορά μόρφωσης/εκπαίδευσης) και ειρηνική προσφορά βοήθειας. Με μεγάλη υπερηφάνεια θα μπορούσε να συμβεί αυτό, ως ένα πρώτο οργανωμένο βήμα προς total social experience of Space and Earth».
Ο Firmage έχει τώρα ιδρύσει, μαζί με την χήρα του Carl Sagan και την Planetary Society στο Hollywood, μια επιχείρηση για Internet, για παραγωγές στην TV και στον κινηματογράφο: Την Project Voyager. Αλλά ας έχουμε το κεφάλι μας ξύπνιο. Μια οργάνωση σαν την ISSO και μια πρωτοβουλία παραγωγών μαζικής κουλτούρας σαν την Project Voyager δεν υπάρχουν σε ένα χώρο κενό από κρατική ισχύ. Με την πρόσληψη εκατοντάδων συνεργατών, για την ανοικοδόμηση μιας μονάδας παραγωγής, εισχώρησαν και εδώ, όπως σε κάθε σχετική οργάνωση μαζικών μέσων, πράκτορες των σχετικών κρατικών υπηρεσιών. Αυτό φυσικά ήταν παιχνιδάκι αν λάβει κανείς υπόψη την αφέλεια ενός που ψάχνει την αλήθεια όπως ο Firmage...
Με άλλα λόγια: ναι μεν βασίζεται ο αμερικάνικος πλανηταρισμός στους δισεκατομμυριούχους του, και ακριβώς στους τρελούς ή ιδιαίτερα “ατομικούς”, όπως ο Ted Turner ή ο Bill Gates. Κανείς όμως δεν πιστεύει πως όλη αυτή η ιδιωτικά συγκεντρωμένη δύναμη επιρροής, φτάνει στην δημόσια συνείδηση με καθαρά ιδιωτικά μέσα, χωρίς έλεγχο και οργάνωση. Ο αμερικάνικος πλανηταρισμός μπορεί να κατανοηθεί μόνο ως liaison dangereuses (επικίνδυνες ερωτικές σχέσεις) που σήμερα φυσικά είναι εγκατεστημένες όχι μόνο στο Central Park Νέας Υόρκης ή στο Silicon Valley ή στα νησιά Cayman, αλλά και στο Wladiwostok, στο Μονακό και στο Αμβούργο. Σε σύγκριση με αυτά, οι Σαουδάραβες ισλαμιστές-πολεμιστές, κατάφεραν μόνο εδώ κι' εκεί να ταράξουν τα νερά.
Μετάφραση: Πέτρος
Αμέθυστος
Hans-Jürgen Krysmanski
Καθηγητή Κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο του Münster
Das amerikanische Jahrtausend?
Η αμερικάνικη χιλιετία;
στο Jahrbuch für Pädagogik, 2001
Σε μια ταινία-κλειδί για την μεταμοντέρνα εικόνα του κόσμου, όπως είναι η “Επαφή” (Contact), ένας δισεκατομμυριούχος κινεί τα παγκόσμια νήματα. Στην περίπτωση αυτή πρόκειται για μια ηθική της ανθρωπότητας, σε ένα πεδίο φορτισμένο με επιστήμη και θρησκεία. Η “Επαφή” είναι μια ταινία που ασχολείται με το πρόγραμμα SETI (Search for Extraterrestrial Intelligence), χωρίς να γίνεται και να δίνεται λογαριασμός για την σχέση κόστους-χρησιμότητας του προγράμματος. Με το τρόπο αυτό η ταινία ασχολείται με τον ορίζοντα (ή με τα όρια) της επιστημονικής έρευνας. Και αυτή η ταινία παρουσιάζει αλληγορικά την αναμόρφωση των χώρων της γης, όχι μόνο με τις σκουληκότρυπες (wormholes), αλλά και μέσω της πιθανής επαφής (contact) με άλλες διάνοιες του σύμπαντος. Και όπου η αμερικάνικη κυβέρνηση δεν αναλαμβάνει την παγκόσμια ευθύνη της, στη θέση της το κάνει -από τον διαστημικό σταθμό MIR, σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας- περιμένοντας τον θάνατο, ο καρκινοπαθής δισεκατομμυριούχος ιδιώτης χορηγός.
Με την “Επαφή” εισχώρησε στην μαζική κουλτούρα, και μάλιστα σε υψηλό επίπεδο, το θέμα της σχέσης θρησκείας και επιστήμης. Αμερικανοί αστροφυσικοί λένε πως το Contact είναι μια ταινία που παρουσιάζει τα κοσμολογικά ερωτήματα με τόση ακρίβεια, που καμιά άλλη ταινία του Hollywood, ή από οπουδήποτε αλλού, δεν μπορεί να πλησιάσει. Η ταινία είναι βασισμένη στο τελευταίο έργο του Carl Sagan.
Ήδη με την φωτογραφία του μπλε πλανήτη από το έτος 1972, που τραβήχτηκε από το Apollo-17, δημιουργήθηκε στο συλλογικό ασυνείδητο μια άλλη εικόνα της παγκοσμιότητας. Δεν έχει ακόμα γίνει η επεξεργασία της θέας του διαστήματος που σήμερα προσφέρει το τηλεσκόπιο Hubble. Αναμένεται μια αλλαγή της εικόνας που έχουμε για τον κόσμο, οι διαστάσεις της οποίας (αλλαγής) φτάνουν τα μέτρα της στροφής που επέφερε ο Κοπέρνικος. Ας θυμηθούμε: Με την επανάσταση που επέφερε ο Κοπέρνικος, μετρήθηκε ο ορίζοντας για την ξεδίπλωμα του μοντερνισμού. Ο άνθρωπος έπρεπε να προσαρμοστεί στην ύπαρξη σε ένα απομονωμένο ηλιακό σύστημα, εν μέσω ενός αδιαπέραστου κοσμικού ωκεανού. Ήταν αυτή η απομόνωση στο σύμπαν, αυτά τα όρια, που απελευθέρωσαν τις ενέργειες του μοντερνισμού, και οι οποίες αναμόρφωσαν εξ ολοκλήρου αυτόν τον πλανήτη. Η κατάκτηση του ηλιακού συστήματος είναι μέχρι σήμερα παράδειγμα μοντέρνας -δηλαδή πεπαλαιωμένης- φυσικής επιστήμης.
Ταυτόχρονα μπαίνει σε τροχιά μια νέα όψη για την θέση της ανθρωπότητας στον κόσμο. Στην μεταμοντέρνα διαδικασία παγκοσμιοποίησης ανήκουν τα ραδιοτηλεσκόπια. Η μοναξιά και η απομόνωση του ανθρώπινου είδους τίθεται υπό ερώτημα. Η μαζική κουλτούρα είναι γεμάτη από τέτοιες εικόνες.
Σε συνάφεια με αυτά τα πράγματα έπεσα στον Joseph P. Firmage. Ο Joe, γύρω στα 30, έκανε δισεκατομμύρια στη Silicon Valley, με την εταιρία του USWeb. Μετά αποτραβήχτηκε. Το 1999 ίδρυσε με πολλά εκατομμύρια την “International Space Science Organization”(ISSO). Πιστεύει στα UFO, peace, ecology, ethics. Βλέπει μια παγκόσμια αλλαγή παραδείγματος όσον αφορά τη κοινωνία και τον πολιτισμό, η οποία κινητοποιήθηκε από το τράνταγμα της εικόνας που έχουμε για τον κόσμο. Χρησιμοποιεί αναπαραστάσεις, εικόνες και “σοφίες” από την αποθήκη του μαζικού πολιτισμού (Star Trek, Act-X, Contact, Science Fiction εν γένει). Τα γραπτά του αποτελούν μια από τις πιο περιληπτικές (που περιλαμβάνει δηλαδή πολλά θέματα) συλλογές New Age κειμένων στο Internet: «The Word is Truth».
Μετά από μια επίσκεψη σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις, μετά από πρόσκληση του Αμερικανού υπουργού άμυνας κατά τη διάρκεια του πολέμου που έκανε το ΝΑΤΟ εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, ο Firmage έγραψε: «Μπήκαμε σε διένεξη στην Ευρώπη, γιατί από το διεθνές σύστημα λείπει ένα όραμα για μια σταθερή συμβίωση των λαών, η ιδέα μιας ειρήνης στην πολλαπλότητα, που με πάθος καταδιώκεται... Η ανθρωπότητα ως σύστημα αρνείται να επενδύσει τον πλούτο της στην νεολαία και στην σωτηρία της γης. Ξοδεύουμε δισεκατομμύρια για στρατούς, για να τους χρησιμοποιήσουμε στις κρίσεις. Αλλά δεν θέλουμε να δούμε, πως δυνάμεις τέτοιου μεγέθους και επιχειρησιακής ικανότητας, μπορούν να μετατραπούν σε οργανώσεις οι οποίες αφαιρούν τις ρίζες των ανθρώπινων βασάνων, με παγκόσμια μόρφωση (ή προσφορά μόρφωσης/εκπαίδευσης) και ειρηνική προσφορά βοήθειας. Με μεγάλη υπερηφάνεια θα μπορούσε να συμβεί αυτό, ως ένα πρώτο οργανωμένο βήμα προς total social experience of Space and Earth».
Ο Firmage έχει τώρα ιδρύσει, μαζί με την χήρα του Carl Sagan και την Planetary Society στο Hollywood, μια επιχείρηση για Internet, για παραγωγές στην TV και στον κινηματογράφο: Την Project Voyager. Αλλά ας έχουμε το κεφάλι μας ξύπνιο. Μια οργάνωση σαν την ISSO και μια πρωτοβουλία παραγωγών μαζικής κουλτούρας σαν την Project Voyager δεν υπάρχουν σε ένα χώρο κενό από κρατική ισχύ. Με την πρόσληψη εκατοντάδων συνεργατών, για την ανοικοδόμηση μιας μονάδας παραγωγής, εισχώρησαν και εδώ, όπως σε κάθε σχετική οργάνωση μαζικών μέσων, πράκτορες των σχετικών κρατικών υπηρεσιών. Αυτό φυσικά ήταν παιχνιδάκι αν λάβει κανείς υπόψη την αφέλεια ενός που ψάχνει την αλήθεια όπως ο Firmage...
Με άλλα λόγια: ναι μεν βασίζεται ο αμερικάνικος πλανηταρισμός στους δισεκατομμυριούχους του, και ακριβώς στους τρελούς ή ιδιαίτερα “ατομικούς”, όπως ο Ted Turner ή ο Bill Gates. Κανείς όμως δεν πιστεύει πως όλη αυτή η ιδιωτικά συγκεντρωμένη δύναμη επιρροής, φτάνει στην δημόσια συνείδηση με καθαρά ιδιωτικά μέσα, χωρίς έλεγχο και οργάνωση. Ο αμερικάνικος πλανηταρισμός μπορεί να κατανοηθεί μόνο ως liaison dangereuses (επικίνδυνες ερωτικές σχέσεις) που σήμερα φυσικά είναι εγκατεστημένες όχι μόνο στο Central Park Νέας Υόρκης ή στο Silicon Valley ή στα νησιά Cayman, αλλά και στο Wladiwostok, στο Μονακό και στο Αμβούργο. Σε σύγκριση με αυτά, οι Σαουδάραβες ισλαμιστές-πολεμιστές, κατάφεραν μόνο εδώ κι' εκεί να ταράξουν τα νερά.
Μετάφραση: Πέτρος
Αμέθυστος
Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Ο Μητροπολίτης Πειραιώς απαντά στον Ο.Τ. στο φύλλο της 27ης Νοεμβρίου 2009, στην 6η σελίδα, σε μια επιστολή μας που εδημοσιεύθη τον προηγούμενο μήνα, στην οποία παρατηρούμε πως στο κείμενό του εναντίον των αιρέσεων του παπισμού, περιείχε παρόλα αυτά τη θεωρία στην οποία εβασίσθη η πλάνη του παπισμού.
Και δικαίως απαντά, διότι ο Επίσκοπος πρέπει να ορθοτομεί τον Λόγον της Αληθείας. Εμείς από την μεριά μας δεν θα διαφωνήσουμε με τον Επίσκοπο, διότι δεν είναι πρέπον, απλώς θα προσθέσουμε μερικές παρατηρήσεις στο κείμενό μας, το οποίο βρίσκεται στο blog μας, στα Προτεινόμενα!
Θα προσθέσουμε καταρχάς πως στο μεταξύ διάστημα εκυκλοφόρησε η νέα εκκλησιολογία του παπισμού, η οποία στηρίζεται ξανά στο καυτό θέμα!
«Αναλόγως (ελλείψει της Χάριτος) του ενσαρκωθέντος Λόγου, η Εκκλησία είναι ορατή και αόρατη, Βασιλεύουσα και στρατευμένη. Η Βασιλεύουσα είναι εμπλουτισμένη με ουράνια αγαθά (όπως εμπλουτισμένο ουράνιο κτλ). Αυτές οι δύο εκκλησίες συνθέτουν μια πραγματικότητα με διπλό στοιχείο, θεϊκό και ανθρώπινο». Στην νέα Εκκλησία, την Οικουμενική, το Θεϊκό στοιχείο θα είναι η Βασιλεύουσα, λοιπόν!
Θα προσθέσουμε επίσης, πως βλέπουμε ότι ο Μητροπολίτης απαιτεί τον σεβασμό εκ μέρους μας του Επισκοπικού αξιώματος. Προτείνουμε λοιπόν στον Αγαπητό Επίσκοπο, με το θάρρος που τον διακρίνει, να προτείνει την αλλαγή επιλογής Επισκόπων και την υιοθέτηση τουλάχιστον του Σερβικού παραδείγματος, διότι ο σημερινός τρόπος δεν μπορεί να αναδείξει Επισκόπους εμπιστοσύνης, και της Μακαριότητάς του συμπεριλαμβανομένης.
Θα προσθέσουμε επίσης πως δεν πρέπει να περιοριζόμαστε στην ανάγνωση και ανάλυση των Γραφών, αλλά να φτάνουμε στις Γραφές μέσω της ερμηνευτικής των Πατέρων. Διότι όλοι σήμερα διαβάζουν τις Γραφές. Ακόμα και ο Αγουρίδης, αλλά είδαμε τι έπαθε. Ακόμα και οι προτεστάντες, αλλά είδαμε τι έπαθαν...
Τέλος όσον αφορά την περιθωριακή και ύπουλη επίθεση εναντίον τη ανωνυμίας των σχολιαστών των blogs, που τελευταίως φούντωσε και την οποία υιοθετεί ο Αγαπητός Επίσκοπος, παραπέμπουμε για όσους ενδιαφέρονται στο σχόλιο (28 Νοέμβριου 2009 10:50 πμ) στην ανάρτηση μας ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ.
Αμέθυστος
Και δικαίως απαντά, διότι ο Επίσκοπος πρέπει να ορθοτομεί τον Λόγον της Αληθείας. Εμείς από την μεριά μας δεν θα διαφωνήσουμε με τον Επίσκοπο, διότι δεν είναι πρέπον, απλώς θα προσθέσουμε μερικές παρατηρήσεις στο κείμενό μας, το οποίο βρίσκεται στο blog μας, στα Προτεινόμενα!
Θα προσθέσουμε καταρχάς πως στο μεταξύ διάστημα εκυκλοφόρησε η νέα εκκλησιολογία του παπισμού, η οποία στηρίζεται ξανά στο καυτό θέμα!
«Αναλόγως (ελλείψει της Χάριτος) του ενσαρκωθέντος Λόγου, η Εκκλησία είναι ορατή και αόρατη, Βασιλεύουσα και στρατευμένη. Η Βασιλεύουσα είναι εμπλουτισμένη με ουράνια αγαθά (όπως εμπλουτισμένο ουράνιο κτλ). Αυτές οι δύο εκκλησίες συνθέτουν μια πραγματικότητα με διπλό στοιχείο, θεϊκό και ανθρώπινο». Στην νέα Εκκλησία, την Οικουμενική, το Θεϊκό στοιχείο θα είναι η Βασιλεύουσα, λοιπόν!
Θα προσθέσουμε επίσης, πως βλέπουμε ότι ο Μητροπολίτης απαιτεί τον σεβασμό εκ μέρους μας του Επισκοπικού αξιώματος. Προτείνουμε λοιπόν στον Αγαπητό Επίσκοπο, με το θάρρος που τον διακρίνει, να προτείνει την αλλαγή επιλογής Επισκόπων και την υιοθέτηση τουλάχιστον του Σερβικού παραδείγματος, διότι ο σημερινός τρόπος δεν μπορεί να αναδείξει Επισκόπους εμπιστοσύνης, και της Μακαριότητάς του συμπεριλαμβανομένης.
Θα προσθέσουμε επίσης πως δεν πρέπει να περιοριζόμαστε στην ανάγνωση και ανάλυση των Γραφών, αλλά να φτάνουμε στις Γραφές μέσω της ερμηνευτικής των Πατέρων. Διότι όλοι σήμερα διαβάζουν τις Γραφές. Ακόμα και ο Αγουρίδης, αλλά είδαμε τι έπαθε. Ακόμα και οι προτεστάντες, αλλά είδαμε τι έπαθαν...
Τέλος όσον αφορά την περιθωριακή και ύπουλη επίθεση εναντίον τη ανωνυμίας των σχολιαστών των blogs, που τελευταίως φούντωσε και την οποία υιοθετεί ο Αγαπητός Επίσκοπος, παραπέμπουμε για όσους ενδιαφέρονται στο σχόλιο (28 Νοέμβριου 2009 10:50 πμ) στην ανάρτηση μας ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ.
Αμέθυστος
ΕΚΤΑΚΤΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ
Παρακαλούμε όσους επισκέπτονται τα blogs στο Ίντερνετ, να δουν οπωσδήποτε τις σημερινές αναρτήσεις (Σάββατο, 28 Νοεμβρίου 2009) του blog Τρελο-γιάννης!
O Θεόδωρος Κολοκοτρώνης απαντά στη Δραγώνα!
Και Πολιτικός και ασκητής; ΝΑΙ γίνεται
ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΝΑΣ
Ο ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΠΡ. π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΘΕΡΜΟΥ
O Θεόδωρος Κολοκοτρώνης απαντά στη Δραγώνα!
Και Πολιτικός και ασκητής; ΝΑΙ γίνεται
ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΝΑΣ
Ο ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΠΡ. π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΘΕΡΜΟΥ
Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ
Στην ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ δημοσιεύεται εισήγηση στο περιβόητο συνέδριο της Θες/νίκης της 20/5/09 του καθηγητού της δογματικής της Θεολογικής Θες/νίκης Χρυσ. Σταμούλη όπου συγκεντρώνονται όλες οι πλάνες που τροφοδοτούν σήμερα τον “Διάλογο” αλλά κυρίως η ουσία της συγχρόνου Ορθοδόξου αιρέσεως, η οποία ακούει στο όνομα οικουμενισμός. Μία αίρεση η οποία γεννήθηκε ως συνήθως στις κεφαλές της ορθοδοξίας και μετεδόθη και στο υπόλοιπο κοπάδι κεφαλόπουλα πολύ γρήγορα!
Ας ξεκινήσουμε: Γράφει πως "βλέπει μία αίθουσα η οποία δεν μπορεί να δεχθεί την διαφορετικότητα και των άλλων" (ενώ οι άλλοι δέχονται την διαφορετικότητα την δική μας;)
Γράφει: "ο Σπετιέρης και ο Κάσπερ θα παρακολουθούν με απορία!" (την βαρβαρότητα της λαϊκής πίστεως). Ενώ οι αντιδράσεις στους άλλους είναι πιο κόσμιες! Υπάρχει άραγε Λαός στους άλλους; Δεν είναι απολύτως ταυτισμένη η Εκκλησία με την Διοίκησή της, στους άλλους;
Γράφει: "Δεν υπάρχουν περισσότερο Έλληνες, περισσότερο Ορθόδοξοι και λιγότερο Ορθόδοξοι"! Εδώ βρίσκεται η πλάνη. Υπάρχουν αληθινοί Χριστιανοί ή δεν υπάρχουν Χριστιανοί! Λίγο Χριστιανός ή πολύ δεν υφίσταται.
Εδώ στηρίζεται η πλάνη. Στον διάλογο δεν έχει θέση η Αλήθεια! Εφόσον δε η Αλήθεια είναι ο Κύριος, γίνεται χωρίς τον Κύριο! Η αλήθεια απεκαλύφθη από τούς Έλληνες. Είναι το κατόρθωμα της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας. Η αλήθεια διαφοροποίησε την Φιλοσοφία από την Θρησκεία και την Σοφιστική. Κανείς άλλος Λαός της Γης δεν είχε ενδιαφερθεί μέχρι τότε για την Αλήθεια και συνεχίζει να μην ενδιαφέρεται. Οι Ρωμαίοι εισέπραξαν την Ελληνική Φιλοσοφία χωρίς την Αλήθεια!
Ο Κύριος σφράγισε για πάντα το Ελληνικό πνεύμα, διδάσκοντας μας «Εγώ είμαι η Αλήθεια»! Και όπως δεν κατάργησε τον ΝΟΜΟ ο Κύριος, αλλά τον ολοκλήρωσε, έτσι δεν κατάργησε και την Ελληνική Αλήθεια, την ολοκλήρωσε! Ο Συγκρητισμός σήμερα διδάσκει πως δεν υπάρχει μόνον μία Αλήθεια! Και εννοεί την άποψη, την γνώμη. Δεν γνωρίζει πως η Αλήθεια είναι Καθολική, δεν είναι Εμπειρική! Πώς την δίδασκε ο Σωκράτης στους μαγεμένους από την Σοφιστική Αθηναίους; Ένα μικρό κομμάτι χρυσός και ένα βουνό χρυσός δεν διαφέρουν σε τίποτε! Είναι και τα δύο χρυσός! Πώς είχε απαντήσει ο Διογένης στον Μέγα Αλέξανδρο που του υποσχέθηκε τα πάντα! Μή μου στερείς αυτό το κομματάκι χρυσού, μου φτάνει!
Ο θρασύτατος καθηγητής της δογματικής δεν κατανοεί τα δόγματα των Συνόδων ούτε τους Ι. Κανόνες που θεσπίστηκαν από τις Ιερές Συνόδους για να μας προστατεύσουν από την πλάνη! Δεν κατανοεί πως τα δόγματα και οι Ι. Κανόνες που τα συνοδεύουν, μας φυλάνε, μας προστατεύουν, είναι ο ορίζοντάς μας, πέρα από τον οποίο υπάρχει η Γη του Αντίχριστου! Δεν μπορούμε να αλλάξουμε και να ανανεώσουμε τα δόγματα. Είναι τα σύνορά μας. Ας αφήσουμε τους Ακρίτες που έχει ορίσει ο Κύριος για το φύλαγμά τους! Καλύτερα να ζούμε μακρυά τους! Μας κρατούν, δεν τα κρατάμε! Δεν τα πιστεύουμε! Αφορούν την προστασία μας από την πλάνη. Δεν πρέπει οι κανόνες αυτοί να συγχέονται με τους κανόνες που έχουμε επινοήσει για να ρυθμίζουν την καθημερινή μας ζωή και οι οποίοι έχουν αντικαταστήσει τις εντολές του Κυρίου! Δεν αντικαθιστώνται οι εντολές του Κυρίου ατιμωρητί, χωρίς να πέφτουμε κατευθείαν στην αγκαλιά του φαρισαϊσμού. Αυτοί οι κανόνες είναι μια άλλη μεγάλη πληγή της χριστιανικής μας ζωής! Ας επανέλθουμε, στην ουσία της πλάνης: Γράφει «Μούδωσε μια λέξη αυτή η ημερίδα. ΣΑΡΚΩΣΗ. Σάρκωση χωρίς Χριστό δεν γίνεται».
Ο καθηγητής με Σάρκωση εννοεί την πραγματικότητα, την Ιστορία! Όπως όλοι οι Νεωτερικοί θεολόγοι! Ακολουθώντας δε την καθολική διδασκαλία πιστεύει πως το Άγιο Πνεύμα οδηγεί την έξοδο της Εκκλησίας στην Ιστορία! Στο χρέος της Εκκλησίας να λύσει τα προβλήματα της συγχρόνου κοινωνίας! Έξοδο από την ενδοσκόπηση, την ομφαλοσκόπηση, την εγωιστική αυτάρκεια!
Μακρυγορήσαμε: Μόνον ο Κύριος ενσαρκώνεται! Ενανθρωπίζει! Σε κάθε του πιστό! Με την Χάρι του Παναγίου Πνεύματος και Σώζει τον άνθρωπο από την αμαρτία και την ματαιότητα που καταλήγουν στο θάνατο! Ο άνθρωπος είναι ήδη «Σαρκωμένος»! Φοβισμένος, θρήσκος, ακοινώνητος. Ντρέπεται για το τι θα πουν οι άλλοι, οι γείτονες (όπως ο κ. Σταμούλης ντρέπεται τον Κasper). Υπερήφανος, προσπαθεί με την δόξα να κερδίσει την πολυπόθητη αθανασία, να γίνει σαν Θεός. Νομίζει πως θα σωθεί από την μικροψυχία του εάν αναγνωρισθεί από τους άλλους, εάν τους ξεγελάσει!
Παραδομένος στους λογισμούς και στις φαντασιώσεις του, οι οποίες οικοδομούν την ατομικότητά του και την εσωτερικότητά του!
Κατά τους οικουμενιστές αυτό το αξιοθρήνητο πλάσμα, όπως είναι η αφεντιά μας, μπορεί να έχει πρωτεία και αποστολές, χωρίς τον Κύριο! Έλεος της Μωρίας!!!
Αμέθυστος
Ας ξεκινήσουμε: Γράφει πως "βλέπει μία αίθουσα η οποία δεν μπορεί να δεχθεί την διαφορετικότητα και των άλλων" (ενώ οι άλλοι δέχονται την διαφορετικότητα την δική μας;)
Γράφει: "ο Σπετιέρης και ο Κάσπερ θα παρακολουθούν με απορία!" (την βαρβαρότητα της λαϊκής πίστεως). Ενώ οι αντιδράσεις στους άλλους είναι πιο κόσμιες! Υπάρχει άραγε Λαός στους άλλους; Δεν είναι απολύτως ταυτισμένη η Εκκλησία με την Διοίκησή της, στους άλλους;
Γράφει: "Δεν υπάρχουν περισσότερο Έλληνες, περισσότερο Ορθόδοξοι και λιγότερο Ορθόδοξοι"! Εδώ βρίσκεται η πλάνη. Υπάρχουν αληθινοί Χριστιανοί ή δεν υπάρχουν Χριστιανοί! Λίγο Χριστιανός ή πολύ δεν υφίσταται.
Εδώ στηρίζεται η πλάνη. Στον διάλογο δεν έχει θέση η Αλήθεια! Εφόσον δε η Αλήθεια είναι ο Κύριος, γίνεται χωρίς τον Κύριο! Η αλήθεια απεκαλύφθη από τούς Έλληνες. Είναι το κατόρθωμα της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας. Η αλήθεια διαφοροποίησε την Φιλοσοφία από την Θρησκεία και την Σοφιστική. Κανείς άλλος Λαός της Γης δεν είχε ενδιαφερθεί μέχρι τότε για την Αλήθεια και συνεχίζει να μην ενδιαφέρεται. Οι Ρωμαίοι εισέπραξαν την Ελληνική Φιλοσοφία χωρίς την Αλήθεια!
Ο Κύριος σφράγισε για πάντα το Ελληνικό πνεύμα, διδάσκοντας μας «Εγώ είμαι η Αλήθεια»! Και όπως δεν κατάργησε τον ΝΟΜΟ ο Κύριος, αλλά τον ολοκλήρωσε, έτσι δεν κατάργησε και την Ελληνική Αλήθεια, την ολοκλήρωσε! Ο Συγκρητισμός σήμερα διδάσκει πως δεν υπάρχει μόνον μία Αλήθεια! Και εννοεί την άποψη, την γνώμη. Δεν γνωρίζει πως η Αλήθεια είναι Καθολική, δεν είναι Εμπειρική! Πώς την δίδασκε ο Σωκράτης στους μαγεμένους από την Σοφιστική Αθηναίους; Ένα μικρό κομμάτι χρυσός και ένα βουνό χρυσός δεν διαφέρουν σε τίποτε! Είναι και τα δύο χρυσός! Πώς είχε απαντήσει ο Διογένης στον Μέγα Αλέξανδρο που του υποσχέθηκε τα πάντα! Μή μου στερείς αυτό το κομματάκι χρυσού, μου φτάνει!
Ο θρασύτατος καθηγητής της δογματικής δεν κατανοεί τα δόγματα των Συνόδων ούτε τους Ι. Κανόνες που θεσπίστηκαν από τις Ιερές Συνόδους για να μας προστατεύσουν από την πλάνη! Δεν κατανοεί πως τα δόγματα και οι Ι. Κανόνες που τα συνοδεύουν, μας φυλάνε, μας προστατεύουν, είναι ο ορίζοντάς μας, πέρα από τον οποίο υπάρχει η Γη του Αντίχριστου! Δεν μπορούμε να αλλάξουμε και να ανανεώσουμε τα δόγματα. Είναι τα σύνορά μας. Ας αφήσουμε τους Ακρίτες που έχει ορίσει ο Κύριος για το φύλαγμά τους! Καλύτερα να ζούμε μακρυά τους! Μας κρατούν, δεν τα κρατάμε! Δεν τα πιστεύουμε! Αφορούν την προστασία μας από την πλάνη. Δεν πρέπει οι κανόνες αυτοί να συγχέονται με τους κανόνες που έχουμε επινοήσει για να ρυθμίζουν την καθημερινή μας ζωή και οι οποίοι έχουν αντικαταστήσει τις εντολές του Κυρίου! Δεν αντικαθιστώνται οι εντολές του Κυρίου ατιμωρητί, χωρίς να πέφτουμε κατευθείαν στην αγκαλιά του φαρισαϊσμού. Αυτοί οι κανόνες είναι μια άλλη μεγάλη πληγή της χριστιανικής μας ζωής! Ας επανέλθουμε, στην ουσία της πλάνης: Γράφει «Μούδωσε μια λέξη αυτή η ημερίδα. ΣΑΡΚΩΣΗ. Σάρκωση χωρίς Χριστό δεν γίνεται».
Ο καθηγητής με Σάρκωση εννοεί την πραγματικότητα, την Ιστορία! Όπως όλοι οι Νεωτερικοί θεολόγοι! Ακολουθώντας δε την καθολική διδασκαλία πιστεύει πως το Άγιο Πνεύμα οδηγεί την έξοδο της Εκκλησίας στην Ιστορία! Στο χρέος της Εκκλησίας να λύσει τα προβλήματα της συγχρόνου κοινωνίας! Έξοδο από την ενδοσκόπηση, την ομφαλοσκόπηση, την εγωιστική αυτάρκεια!
Μακρυγορήσαμε: Μόνον ο Κύριος ενσαρκώνεται! Ενανθρωπίζει! Σε κάθε του πιστό! Με την Χάρι του Παναγίου Πνεύματος και Σώζει τον άνθρωπο από την αμαρτία και την ματαιότητα που καταλήγουν στο θάνατο! Ο άνθρωπος είναι ήδη «Σαρκωμένος»! Φοβισμένος, θρήσκος, ακοινώνητος. Ντρέπεται για το τι θα πουν οι άλλοι, οι γείτονες (όπως ο κ. Σταμούλης ντρέπεται τον Κasper). Υπερήφανος, προσπαθεί με την δόξα να κερδίσει την πολυπόθητη αθανασία, να γίνει σαν Θεός. Νομίζει πως θα σωθεί από την μικροψυχία του εάν αναγνωρισθεί από τους άλλους, εάν τους ξεγελάσει!
Παραδομένος στους λογισμούς και στις φαντασιώσεις του, οι οποίες οικοδομούν την ατομικότητά του και την εσωτερικότητά του!
Κατά τους οικουμενιστές αυτό το αξιοθρήνητο πλάσμα, όπως είναι η αφεντιά μας, μπορεί να έχει πρωτεία και αποστολές, χωρίς τον Κύριο! Έλεος της Μωρίας!!!
Αμέθυστος
Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009
δ) Η ανακάλυψη της Αμερικής και υπόθεση περί της λογοτεχνίας του διαστήματος
Gotthard Günther
Μέρος 4ο (τελευταίο) και Σχόλιο
Μια άλλη θεμελιώδης αντίληψη που ανήκει στον εξοπλισμό κάθε τοπικού πολιτισμού, είναι η πίστη πως ο άνθρωπος είναι μια απολύτως αναγνωρίσιμη μορφή ύπαρξης, που αποτελεί όριο μεταξύ του δικού μας εμπειρικού κόσμου και του πνευματικού κόσμου του επέκεινα ή του ουράνιου κόσμου. Το πρόβλημα του ορίου (διαχωριστικής γραμμής) εκφράζεται σε εκείνη την ινδική πίστη, που πρεσβεύει πως και οι θεοί πρέπει να μετενσαρκωθούν ως άνθρωποι, πριν μπορέσουν να μπουν στο νιρβάνα. Μόνο ο άνθρωπος, και κανένας άλλος και τίποτα άλλο, είναι ικανός να κάνει το βήμα από την ατέλειωτη σειρά του κάρμα, που παριστάνει τον ιστό του κόσμου, πέρα προς τα αδιανόητα πεδία του νιρβάνα. Μια άλλη μορφή αυτής της πίστης είναι το χριστιανικό δόγμα, πως ο Θεός έπρεπε να γίνει άνθρωπος με την μορφή του Χριστού, για να σώσει τον κόσμο.
Συμπληρωματική προς αυτήν την πίστη είναι η αντίληψη περί του ανθρώπου ως απολύτως αναγνωρίσιμης μορφής ύπαρξης. Αυτό εκφράστηκε στην αρχαία μυθολογία μέσω της πίστης πως ο σατανάς δεν μπορεί ποτέ να προσλάβει εξ ολοκλήρου την μορφή ενός ανθρώπινου όντος... όπως το έκανε ο Χριστός, όταν έγινε ο ιστορικός Ιησούς από την Ναζαρέτ. Ο σατανάς μπορεί να μιμηθεί την ανθρώπινη μορφή, όταν γίνεται ορατός. Η μίμηση είναι μόνο μέχρι ενός βαθμού δυνατή, όχι όμως παραπέρα. Γι' αυτό όταν ο σατανάς εμφανίζεται ως ανθρώπινο ον φοράει δυο κέρατα και μια ουρά, στην κατά τα άλλα ανθρώπινη μορφή. Σε μια άλλη πιο πολιτισμένη μορφή δεν έχει κέρατα και ουρά. Αντί αυτών, κουτσαίνει, για πολύ ξεφτιλισμένους λόγους. Και από την οπλή του αλόγου να απαλλαγεί, παραμένουν τα προς τα πάνω τραβηγμένα βλέφαρα για να δηλώσουν το κακό. Αν δεν το πιστεύετε, δέστε μια παράσταση του Φάουστ, σκηνοθετημένη από τον Gounod. Το ουσιαστικό είναι πως ο σατανάς δεν μπορεί ποτέ να φαίνεται εξ ολοκλήρου ανθρώπινος. Γιατί ακριβώς δεν είναι ανθρώπινος. Το να είναι κανείς άνθρωπος σημαίνει μια ξεκάθαρα αναγνωρίσιμη μορφή ύπαρξης. Αυτά για τον παλιό κόσμο. Πως είναι όμως τώρα τα πράγματα με το Είναι του ανθρώπου;
Μια κλασική ιστορία της λογοτεχνίας “Science Fiction” είναι αυτή του John Campbell: «Ποιος είναι εκεί; Άνθρωπος ή...;». Ένα ξένο τέρας εμφανίστηκε από το εξώτερο διάστημα. Σε αντίθεση με τον σατανά είναι ικανό να μεταμφιεσθεί πλήρως. Η μίμηση της ανθρώπινης μορφής είναι τέλεια. Έτσι το τέρας αυτό δεν είναι μόνο μια μίμηση της εξωτερικής, σωματικής μορφής. Πάει πολύ πιο βαθιά. Όταν καταστράφηκαν οι μιμήσεις, βάζει ο Campbell ένα από τα πρόσωπα της ιστορίας να πει: «κατά κάποιο τρόπο εύχομαι να έχουμε τις μιμήσεις ξανά ανάμεσά μας.» Πίσω από αυτήν την εκπληκτική ιστορία βρίσκεται κάτι πολύ βαθύτερο. Αυτό που σε αυτήν μας ενδιαφέρει είναι πως και αυτή παριστάνει ένα σχίσμα με την μεταφυσική παράδοση του ανατολικού ημισφαιρίου.
Θέλουμε να παρουσιάσουμε άλλες δύο θεμελιώδεις προτάσεις πίστεως, που είναι ουσιαστικά συστατικά του παλιού κόσμου. Η πρώτη είναι το φιλοσοφικό αξίωμα της μοναδικότητας της πραγματικότητας. Και να υπάρχει ένας απεριόριστος αριθμός όντων, υπάρχει μόνο ένα Είναι. Κάθε μεταφυσική και κάθε υπερβατική πίστη όλων των τοπικών πολιτισμών είναι δομημένη στην ιδέα πως το απόλυτο Είναι, είναι ένα και αδιαίρετο. Μόνη της η ιδέα της πραγματικότητος αποκλείει να υπάρχει ένα πλήθος από αυτές. Είναι περίεργο, είναι μια αυτοαναίρεση να μιλάμε για πραγματικότητες (στον πληθυντικό). Αν και αποδεχόμαστε τις διάφορες πλευρές μιας πραγματικότητας (Wirklichkeit). Αυτές οι διάφορες πλευρές ονομάζονται στην καθημερινή ζωή “Realitäten”.
Και εδώ απορρίπτει η λογοτεχνία “Science Fiction” την μεταφυσική παράδοση των τοπικών πολιτισμών. Η αντίληψη μιας μοναδικής, απόλυτης και παρούσας πραγματικότητος υπογραμμίζει την αγεφύρωτη διαφορά πραγματικών και φαντασιακών μορφών ύπαρξης. Όσο λαμβάνονται υπ' όψιν οι υπαρξιακές ιδιότητες των δυο, δεν υπάρχει κοινός παρονομαστής για την πραγματικότητα (γεγονός) και την αναπαράσταση. Το ένα δεν μπορεί να μετατραπεί στο άλλο. Θα ήταν τρέλα να αρνηθούμε κάτι τέτοιο (το αγεφύρωτο δηλαδή). Ας αφουγκραστούμε τώρα ένα απόσπασμα από τον διάλογο του Frederic Brown “Τι τρελό σύμπαν”: «...υπάρχει ένας άπειρος αριθμός συμπάντων. Η διάσταση δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ιδιότητα του σύμπαντος είπε ο Mekky, και ισχύει μόνο εντός ενός σύμπαντος. Από κάπου άλλου παρατηρούμενο, είναι ένα σύμπαν (εντός του οποίου ο χώρος είναι άπειρος) σαν μια απλή τελεία, ένα σημείο χωρίς διαστάσεις».
Όμως ένα αδιάστατο σημείο δεν έχει φυσική πραγματικότητα. Δεν είναι τίποτε άλλο παρά μαθηματική φαντασία. Αυτή όμως μπορεί, αν πιστέψουμε τον Frederic Brown, να εναλλάσσεται με την πραγματικότητα. Το πιο απλό παράδειγμα εναλλάξιμης σχέσης είναι η σχέση μεταξύ των εκφράσεων “δεξιά” και “αριστερά”. Η ανατολική πλευρά του Μανχάταν είναι αριστερά ή δεξιά της 5ης Λεωφόρου; Ο καθένας γνωρίζει πως η απάντηση εξαρτάται μόνο από το αν βλέπουμε την πόλη προς τα πάνω ή προς τα κάτω. Έτσι ακριβώς είναι και στην ιστορία του Brown. Η απάντηση στο ερώτημα, τί μας διηγείται, εξαρτάται από μια τέτοια αλλαγή της οπτικής γωνίας. Αν υποθέσουμε πως ο κόσμος “Α” έχει υπαρκτό χώρο και άρα πραγματικότητα, τότε από την οπτική γωνία του κόσμου “Α” φαίνεται ο κόσμος “Β” σαν απλή μαθηματική θεωρία. Αν πάρουμε όμως την αντίθετη περίπτωση, συρρικνώνεται ο κόσμος “Α” σε ένα φυσικό τίποτα. Αυτό σημαίνει πως η κλασσική διαφορά μεταξύ αναπαράστασης και πραγματικότητας είναι εξυψωμένη σε ένα μεταφυσικό επίπεδο. Ακριβώς σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει και η ιστορία “Τι τρελό σύμπαν”. Παραθέτω πάλι ένα απόσπασμα. Ο Keith λέει σκεπτικός: «αν υπάρχει ένας άπειρος αριθμός συμπάντων, τότε πρέπει να υπάρχουν και όλοι οι δυνατοί συνδυασμοί. Τότε οτιδήποτε είναι κάπου αληθινό. Μ' αυτό θέλω να πω, πως θα ήταν αδύνατο να γραφτεί μια επινοημένη ιστορία. Γιατί όσο παρανοϊκή και να ακούγεται, κάπου πρέπει να συμβαίνουν τα γεγονότα. Είναι αλήθεια αυτό; -Φυσικά και είναι. Υπάρχει ένα σύμπαν όπου ο Huckleberry Finn είναι υπαρκτό πρόσωπο, και κάνει ακριβώς τα πράγματα που περιέγραψε ο Mark Twain. Στην πραγματικότητα υπάρχει ένας άπειρος αριθμός συμπάντων, όπου ο Huckleberry Finn κάνει κάθε δυνατή παραλλαγή αυτού που ο Mark Twain περιέγραψε. Είναι εντελώς αδιάφορο ποια παραλλαγή διάλεξε ο Mark Twain. Έτσι κι αλλιώς θα ήταν αληθινή και πραγματική». Αν δεχθούμε αυτή την ερμηνεία της πραγματικότητας, τότε οι συνέπειες είναι τρομακτικές. Τότε πρέπει για παράδειγμα να εγκαταλείψουμε πλήρως την αντίληψη μας περί ψυχής, προσωπικότητος, εαυτού ή εγώ, ή όπως αλλιώς θέλει να ονομάσει κανείς εκείνη την μυστηριώδη ποιότητα, που βρίσκεται πίσω από κάθε συνείδηση του εαυτού. Στον προαναφερθέντα Keith ανακοινώνεται πως υπάρχει ένα άλλο σύμπαν, όπου ο ίδιος υπάρχει ακριβώς όπως εδώ, μόνο που έχει μια μικρή γρατζουνιά στον δείχτη του αριστερού χεριού. Και πως σε ένα άλλο σύμπαν υπάρχει ακριβώς όπως εδώ, μόνο που εκεί φοράει καφέ παπούτσια και εδώ μαύρα. Ο Keith θέτει κατευθείαν την θεμελιώδη ερώτηση: «και όλοι αυτοί είναι εγώ;» Η απρόσμενη αλλά λογική απάντηση είναι: «όχι, κανένας από αυτούς. Είναι όλοι ξεχωριστά όντα.» Θα ήταν φυσικά ανόητο να φανταστεί κανείς, πως η διαφορά μεταξύ των δυο ταυτόσημων προσωπικοτήτων του Keith, μπορεί να θεμελιωθεί στην διαφορά του χρώματος των παπουτσιών. Αυτό στην πραγματικότητα θέλει να πει, πως αυτές οι δυο προσωπικότητες, που διαφέρουν μόνο στο χρώμα των παπουτσιών, (σε ότι αφορά την φυσική τους ύπαρξη) βρίσκονται σε μια εναλλάξιμη σχέση. Ο Keith στον κόσμο “Α” μπορεί να σκέφτεται τον Keith στον κόσμο “Β”. Αν το κάνει, τότε θα γίνει ο Keith του κόσμου “Β” περιεχόμενο της συνείδησης του Keith που είναι στον κόσμο “Α”. Όμως ο Keith στον κόσμο “Β” μπορεί να κάνει το ίδιο, και τότε ο κόσμος “Α”, όπως και ο Keith στον κόσμο αυτό, θα είναι απλά περιεχόμενα της συνείδησης του Keith από τον κόσμο “Β”.
Τώρα θέλουμε να κάνουμε πιο γενική αυτή την θέση. Κάνοντας το αυτό συμπεραίνουμε το εξής: η ψυχή ή ο εαυτός είναι ένα κάτι που μπορεί να αντικατασταθεί με το περιεχόμενό του. Αυτή η ιδέα δεν είναι και νέα. Στο ανατολικό ημισφαίριο εκφράζεται με την σκέψη, πως κάθε ανθρώπινο ον έχει και ένα άλλο ον που του αντιστοιχεί. Η πιο γνωστή τέτοια ιστορία είναι αυτή του Golem. Αν συναντήσεις το Golem συναντάς τον εαυτό σου. Στο “Τι τρελός κόσμος” όμως, γίνεται δεκτή η υπόθεση, πως σε ένα σύνολο άπειρων κόσμων το κάθε μέλος μπορεί να αντικαταστήσει το άλλο, γιατί υπάρχουν όλοι οι κόσμοι που μπορεί να φανταστεί κανείς. Αυτό καθιστά αναπόφευκτο το συμπέρασμα, πως κάθε προσωπικότητα έχει ένα άπειρο αριθμό “διδύμων”. Αυτός ο συλλογισμός είναι εντελώς ξένος για την ευρωπαϊκή σκέψη. Στην πράξη δεν εμφανίστηκε ποτέ στο ανατολικό ημισφαίριο. Το Golem είναι μια απολύτως μοναδική μορφή. Για όλους υπάρχει μόνο ένα Golem. Μετατρέπεται σε σένα όταν συναντήσει εσένα, μετατρέπεται σε μένα όταν συναντήσει εμένα. Δεν είναι δύσκολο να συμπεράνουμε, πως η αντίληψη της ανατολής για την ψυχή είναι πολύ πιο στενή από αυτήν που προσφέρει το προαναφερθέν βιβλίο. Και έτσι πρέπει να είναι. Ένας γενικός πλανητικός πολιτισμός προϋποθέτει μια πλατύτερη εικόνα της ανθρωπότητας.
Η πιο σημαντική ίσως ιστορία, που σκιαγραφεί με τον καλύτερο τρόπο το ρήγμα με την πολιτισμική παράδοση του ανατολικού ημισφαιρίου, είναι το Nightfall του Isaac Asimov. Ο άνθρωπος ως πνευματικό ον ζει δυνάμει ορισμένων συμβολικών αντιλήψεων. Μια από αυτές -μάλιστα μια που είναι κοινή για όλο το ανατολικό ημισφαίριο-είναι ο σεβασμός/φόβος των ανθρώπων για τα άστρα. Για όλους τους τοπικούς ανώτερους πολιτισμούς τα άστρα είναι άγγελοι (μεταφορείς μηνυμάτων) από τη βασιλεία του θεϊκού. Ο Γαλαξίας είναι ο “Ουράνιος Γάγγης” του Mahayana βουδισμού. Ο Ορίων ταυτίζεται με τον θεό Marduk. Ο καθένας γνωρίζει πως οι Κάστωρ και Πολυδεύκης μετατέθηκαν στα αστέρια, ως αμοιβή για τις πράξεις τους. Ένα από τα πιο ισχυρά σύμβολα της θρησκευτικής ζωής του παλιού κόσμου, είναι το Άστρο της Βηθλεέμ, ο ουράνιος κήρυξ, που ανήγγειλε την Γέννηση του Σωτήρος. Επίσης στα παραμύθια των Grimm τα άστρα παίζουν ένα σημαντικό ρόλο. Στην ιστορία “Sterntaler” (το άστρο-κέρμα) π.χ., που μιλά για ένα κορίτσι, το οποίο έδωσε στους φτωχούς ότι είχε. Στο τέλος έδωσε και τα ρούχα του. Και έτσι έμεινε μόνο με το πουκάμισό του, εκτεθειμένο στο τσουχτερό κρύο του χειμώνα. Τότε άρχισαν τα άστρα να πέφτουν σαν απαλή βροχή πάνω της. Και όποιο άγγιζε το πουκάμισό της μετατρεπόταν σε αργυρό ή χρυσό νόμισμα. Έτσι το παιδί έγινε πλούσιο. Μια άλλη πολύ συγκινητική ιστορία μιλά για μια μάνα που πέθανε το αγαπημένο παιδί της. Έκλαιγε και έκλαιγε, μέχρι που στο τέλος δεν είχε πια μάτια. Τότε μπήκαν δυο άστρα στη θέση των ματιών της και μπορούσε πάλι να βλέπει.
Η αιώνια μελωδία αυτών των ιστοριών είναι πως ο άνθρωπος δεν έχει καλύτερο φίλο από τα αστέρια. Του φέρνουν ουράνια μηνύματα, τον προστατεύουν. Και αν περάσει απειλητικά η πύρινη ουρά ενός κομήτη, αυτό γίνεται για να προειδοποιήσει την ανθρωπότητα.
Και τώρα έρχεται η ιστορία του Asimov. Ξεκινά με μια θεμελιώδη φράση του Emerson: «Αν μας εμφανίζονταν τα αστέρια μια φορά στα χίλια χρόνια, με πόση λαχτάρα θα φύλαγαν οι άνθρωποι την μνήμη της Βασιλείας του Θεού μέσα τους! Πόσο θα πίστευαν σ' αυτήν και θα προσεύχονταν!»
Αυτή είναι η μεταφυσική του παλιού κόσμου, γραμμένη από ένα πνευματικό πολίτη του ανατολικού ημισφαιρίου. Και ο Asimov γυρίζει στην ιστορία του αυτή την αντίληψη, και παρουσιάζει το αντίθετό της. Διηγείται την ιστορία ενός πλανήτη, όπου ήλιος λάμπει “μέρα-νύχτα”, και σκοτεινιάζει μια φορά στα χίλια χρόνια. Μια φορά κάθε 2049 χρόνια σκοτεινιάζει ο ουρανός τόσο, ώστε φαίνονται τα αστέρια σε όλη τους την λάμψη. Οι κάτοικοι όμως του πλανήτη δεν αντέχουν στην θέα των άστρων. Έτσι εκείνη την νύχτα επικρατεί χάος, τρόμος και τρέλα.
Εδώ έχουμε την ανατροπή εκείνης της στάσης, που είναι συμβολική για την πνευματικότητα του ανατολικού ημισφαιρίου. Αυτό δείχνει πως το δυτικό ημισφαίριο δεν ακολουθεί το παράδειγμα του αδελφού ανατολικού ημισφαιρίου. Με άλλα λόγια, ο ερχόμενος πολιτισμός δε θα είναι απλά διαφορετικός από οποιονδήποτε απομονωμένο πολιτισμό που προηγήθηκε, αλλά θα διαφέρει από κάθε ανώτερο πολιτισμό που υπήρξε σ' αυτόν τον πλανήτη.
Η αντιστροφή που κάνει ο Asimov δεν πηγάζει από την προσωπική διάθεση ενός συγγραφέως. Πίσω της βρίσκονται καταναγκαστικοί λόγοι. Τα αστέρια μπορούν να παραμείνουν στην θεϊκή τους ανωτερότητα και να θεωρούνται ως μεταφυσικά όντα, μόνο για όσο είναι απλησίαστα και μένουν έξω από το ανθρώπινο βεληνεκές. Ότι δεν μπορούν οι άνθρωποι να αγγίξουν με τα χέρια, είναι είτε Θεϊκό είτε δαιμονικό. Αυτό το πνευματικό κλίμα πρέπει να αλλάξει, εφόσον τα διαστημικά ταξίδια θα γίνουν πραγματικότητα. Ένα αστέρι όπου μπορεί κανείς να βάλει το πόδι του, γίνεται μια γυμνή πραγματικότητα. Πάνω απ' όλα εγκυμονεί εκεί ο κίνδυνος, και οι καταιγίδες, και φέρουν τις υπόγειες οσμές της διαφορετικότητας μαζί τους. Ο τίτλος του νέου βιβλίου του Campbell “Το φεγγάρι είναι η κόλαση”, σημαίνει πολύ περισσότερα απ' όσα ο αναγνώστης μπορεί να σκεφτεί. Κάθε αστέρι γίνεται κόλαση από την στιγμή που πάει κανείς εκεί, και κάθε διαστημόπλοιο που πλησιάζει μετατρέπει ένα Ηλύσιο πεδίο σε καταφύγιο χαμένων ψυχών.
Το διαστημόπλοιο σκοτώνει τον συμβολισμό της κλασικής μεταφυσικής και με αυτό τον τρόπο καταστρέφει την κλασική μορφή ζωής.
Η προσπάθεια να συμπεριληφθεί η Αμερική, ως αποικία, στην εποχή των τοπικών πολιτισμών του ανατολικού ημισφαιρίου, έχει αποτύχει. Η διαδικασία της πνευματικής απελευθέρωσης που αποκαλύπτεται με τόση έμφαση στην λογοτεχνία “Science Fiction”, συνεχίζεται. Τα οράματα για το σύμπαν, όπως μαγευτικά παρουσιάζονται στα καλύτερα μας “Science Fiction” βιβλία, προϋποθέτουν ένα γενικό πλανητικό πολιτισμό και εξαναγκάζουν σε μια νέα, μη κλασική αντίληψη για την πραγματικότητα. Αυτή η αντίληψη πάει πολύ πιο μακριά από τα πλάτη όλων των μεταφυσικών αντιλήψεων, που δημιούργησε ποτέ το ανατολικό ημισφαίριο.
Μετάφραση: Πέτρος
Σχόλιο
Περί τίνος η σοβαρή προειδοποίηση του συγγραφέως; Περί της προχωρημένης ήδη κατασκευής ενός νέου πολιτισμού, πλανητικού, ο οποίος θα στηρίζεται στην ελεύθερη χρήση της φαντασίας, αντί των αισθητηρίων, την θέση των οποίων παίρνουν τα μαθηματικά. Ένας πολιτισμός που από το ξεκίνημά του είναι η αντιστροφή του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού.
Από τον Αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό στον Ρωμαϊκό εγκατελείφθη η τραγωδία και ο νοητός κόσμος, ο εαυτός και η αλήθεια σαν μέτρο, την θέση των οποίων πήραν η πραγματικότης και η δύναμις! Ο Αμερικάνικος πολιτισμός που αντικαθιστά τον Ευρωπαϊκό, εγκαταλείπει και την πραγματικότητα και στη θέση της δυνάμεως τοποθετεί την υπερ-δύναμη. Την θέση της ουσίας της πραγματικότητος, που είναι η επιστήμη του Είναι, η οντολογία, παίρνει η Λογική. Η οποία άρχισε ήδη να κατασκευάζει τους μύθους της και τη θρησκεία της! Η Λογική, η γνωστή υπηρέτρια της κακοδαιμονίας μας, της εξουσίας, των δικαιωμάτων, της υπάρξεως, της επαναστάσεως, του μονοδιάστατου συγχρόνου ανθρώπου. Και η νέα λογοτεχνία της επιστημονικής Φαντασίας κατευθύνει ήδη συνειδητά ή ασυνείδητα την τεχνολογία!
Μας αποκαλύπτει όμως και κάτι πολύ σημαντικό ο συγγραφεύς του άρθρου: ο πρωτόγονος πολιτισμός είναι παγκόσμιος. Από πάντοτε. Ο ανώτερος είναι τοπικός, από πάντοτε, ή καθολικός ακριβέστερα. Και ακριβώς πάνω σ’ αυτόν τον πρωτόγονο παγκόσμιο πολιτισμό στηρίζεται η παγκοσμιοποίηση. Δεν είναι τυχαίο πως διαθέτει την coca-cola και το Hollywood σαν κατακτητικό κριό. Μας αποκαλύπτει επίσης πως ο σύγχρονος πολιτισμός της Αμερικής είναι η αντιστροφή του Ευρωπαϊκού. Εξελίσσοντας την διαλεκτική του Hegel, του δούλου και του αφέντη, ο οποίος δίδαξε για πρώτη φορά στην ανθρωπότητα πως η άρνηση είναι θέση.
Ένας αντι-πολιτισμός, υψηλού τεχνολογικού επιπέδου, στηριγμένος στην αντι-ύλη! Με την οποία κατασκευάζεται ήδη η νέα ανθρώπινη Φύση, η οποία καταλαμβάνει ήδη θέσεις εξουσίας, νομοθετεί, κάνει τέχνη και αναρριχάται μέχρι των υπουργείων εξωτερικών διαφόρων σημαντικών χωρών. Ιδού αντί-στροφα ποιούμε πάντα!
Όλες οι σύγχρονες “Θεολογίες” και “φιλοσοφίες” της υπερβάσεως της Φύσεως και του εκσυγχρονισμού ανοίγουν τον δρόμο του αντι-πολιτισμού.
Αμέθυστος
Μέρος 4ο (τελευταίο) και Σχόλιο
Μια άλλη θεμελιώδης αντίληψη που ανήκει στον εξοπλισμό κάθε τοπικού πολιτισμού, είναι η πίστη πως ο άνθρωπος είναι μια απολύτως αναγνωρίσιμη μορφή ύπαρξης, που αποτελεί όριο μεταξύ του δικού μας εμπειρικού κόσμου και του πνευματικού κόσμου του επέκεινα ή του ουράνιου κόσμου. Το πρόβλημα του ορίου (διαχωριστικής γραμμής) εκφράζεται σε εκείνη την ινδική πίστη, που πρεσβεύει πως και οι θεοί πρέπει να μετενσαρκωθούν ως άνθρωποι, πριν μπορέσουν να μπουν στο νιρβάνα. Μόνο ο άνθρωπος, και κανένας άλλος και τίποτα άλλο, είναι ικανός να κάνει το βήμα από την ατέλειωτη σειρά του κάρμα, που παριστάνει τον ιστό του κόσμου, πέρα προς τα αδιανόητα πεδία του νιρβάνα. Μια άλλη μορφή αυτής της πίστης είναι το χριστιανικό δόγμα, πως ο Θεός έπρεπε να γίνει άνθρωπος με την μορφή του Χριστού, για να σώσει τον κόσμο.
Συμπληρωματική προς αυτήν την πίστη είναι η αντίληψη περί του ανθρώπου ως απολύτως αναγνωρίσιμης μορφής ύπαρξης. Αυτό εκφράστηκε στην αρχαία μυθολογία μέσω της πίστης πως ο σατανάς δεν μπορεί ποτέ να προσλάβει εξ ολοκλήρου την μορφή ενός ανθρώπινου όντος... όπως το έκανε ο Χριστός, όταν έγινε ο ιστορικός Ιησούς από την Ναζαρέτ. Ο σατανάς μπορεί να μιμηθεί την ανθρώπινη μορφή, όταν γίνεται ορατός. Η μίμηση είναι μόνο μέχρι ενός βαθμού δυνατή, όχι όμως παραπέρα. Γι' αυτό όταν ο σατανάς εμφανίζεται ως ανθρώπινο ον φοράει δυο κέρατα και μια ουρά, στην κατά τα άλλα ανθρώπινη μορφή. Σε μια άλλη πιο πολιτισμένη μορφή δεν έχει κέρατα και ουρά. Αντί αυτών, κουτσαίνει, για πολύ ξεφτιλισμένους λόγους. Και από την οπλή του αλόγου να απαλλαγεί, παραμένουν τα προς τα πάνω τραβηγμένα βλέφαρα για να δηλώσουν το κακό. Αν δεν το πιστεύετε, δέστε μια παράσταση του Φάουστ, σκηνοθετημένη από τον Gounod. Το ουσιαστικό είναι πως ο σατανάς δεν μπορεί ποτέ να φαίνεται εξ ολοκλήρου ανθρώπινος. Γιατί ακριβώς δεν είναι ανθρώπινος. Το να είναι κανείς άνθρωπος σημαίνει μια ξεκάθαρα αναγνωρίσιμη μορφή ύπαρξης. Αυτά για τον παλιό κόσμο. Πως είναι όμως τώρα τα πράγματα με το Είναι του ανθρώπου;
Μια κλασική ιστορία της λογοτεχνίας “Science Fiction” είναι αυτή του John Campbell: «Ποιος είναι εκεί; Άνθρωπος ή...;». Ένα ξένο τέρας εμφανίστηκε από το εξώτερο διάστημα. Σε αντίθεση με τον σατανά είναι ικανό να μεταμφιεσθεί πλήρως. Η μίμηση της ανθρώπινης μορφής είναι τέλεια. Έτσι το τέρας αυτό δεν είναι μόνο μια μίμηση της εξωτερικής, σωματικής μορφής. Πάει πολύ πιο βαθιά. Όταν καταστράφηκαν οι μιμήσεις, βάζει ο Campbell ένα από τα πρόσωπα της ιστορίας να πει: «κατά κάποιο τρόπο εύχομαι να έχουμε τις μιμήσεις ξανά ανάμεσά μας.» Πίσω από αυτήν την εκπληκτική ιστορία βρίσκεται κάτι πολύ βαθύτερο. Αυτό που σε αυτήν μας ενδιαφέρει είναι πως και αυτή παριστάνει ένα σχίσμα με την μεταφυσική παράδοση του ανατολικού ημισφαιρίου.
Θέλουμε να παρουσιάσουμε άλλες δύο θεμελιώδεις προτάσεις πίστεως, που είναι ουσιαστικά συστατικά του παλιού κόσμου. Η πρώτη είναι το φιλοσοφικό αξίωμα της μοναδικότητας της πραγματικότητας. Και να υπάρχει ένας απεριόριστος αριθμός όντων, υπάρχει μόνο ένα Είναι. Κάθε μεταφυσική και κάθε υπερβατική πίστη όλων των τοπικών πολιτισμών είναι δομημένη στην ιδέα πως το απόλυτο Είναι, είναι ένα και αδιαίρετο. Μόνη της η ιδέα της πραγματικότητος αποκλείει να υπάρχει ένα πλήθος από αυτές. Είναι περίεργο, είναι μια αυτοαναίρεση να μιλάμε για πραγματικότητες (στον πληθυντικό). Αν και αποδεχόμαστε τις διάφορες πλευρές μιας πραγματικότητας (Wirklichkeit). Αυτές οι διάφορες πλευρές ονομάζονται στην καθημερινή ζωή “Realitäten”.
Και εδώ απορρίπτει η λογοτεχνία “Science Fiction” την μεταφυσική παράδοση των τοπικών πολιτισμών. Η αντίληψη μιας μοναδικής, απόλυτης και παρούσας πραγματικότητος υπογραμμίζει την αγεφύρωτη διαφορά πραγματικών και φαντασιακών μορφών ύπαρξης. Όσο λαμβάνονται υπ' όψιν οι υπαρξιακές ιδιότητες των δυο, δεν υπάρχει κοινός παρονομαστής για την πραγματικότητα (γεγονός) και την αναπαράσταση. Το ένα δεν μπορεί να μετατραπεί στο άλλο. Θα ήταν τρέλα να αρνηθούμε κάτι τέτοιο (το αγεφύρωτο δηλαδή). Ας αφουγκραστούμε τώρα ένα απόσπασμα από τον διάλογο του Frederic Brown “Τι τρελό σύμπαν”: «...υπάρχει ένας άπειρος αριθμός συμπάντων. Η διάσταση δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ιδιότητα του σύμπαντος είπε ο Mekky, και ισχύει μόνο εντός ενός σύμπαντος. Από κάπου άλλου παρατηρούμενο, είναι ένα σύμπαν (εντός του οποίου ο χώρος είναι άπειρος) σαν μια απλή τελεία, ένα σημείο χωρίς διαστάσεις».
Όμως ένα αδιάστατο σημείο δεν έχει φυσική πραγματικότητα. Δεν είναι τίποτε άλλο παρά μαθηματική φαντασία. Αυτή όμως μπορεί, αν πιστέψουμε τον Frederic Brown, να εναλλάσσεται με την πραγματικότητα. Το πιο απλό παράδειγμα εναλλάξιμης σχέσης είναι η σχέση μεταξύ των εκφράσεων “δεξιά” και “αριστερά”. Η ανατολική πλευρά του Μανχάταν είναι αριστερά ή δεξιά της 5ης Λεωφόρου; Ο καθένας γνωρίζει πως η απάντηση εξαρτάται μόνο από το αν βλέπουμε την πόλη προς τα πάνω ή προς τα κάτω. Έτσι ακριβώς είναι και στην ιστορία του Brown. Η απάντηση στο ερώτημα, τί μας διηγείται, εξαρτάται από μια τέτοια αλλαγή της οπτικής γωνίας. Αν υποθέσουμε πως ο κόσμος “Α” έχει υπαρκτό χώρο και άρα πραγματικότητα, τότε από την οπτική γωνία του κόσμου “Α” φαίνεται ο κόσμος “Β” σαν απλή μαθηματική θεωρία. Αν πάρουμε όμως την αντίθετη περίπτωση, συρρικνώνεται ο κόσμος “Α” σε ένα φυσικό τίποτα. Αυτό σημαίνει πως η κλασσική διαφορά μεταξύ αναπαράστασης και πραγματικότητας είναι εξυψωμένη σε ένα μεταφυσικό επίπεδο. Ακριβώς σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει και η ιστορία “Τι τρελό σύμπαν”. Παραθέτω πάλι ένα απόσπασμα. Ο Keith λέει σκεπτικός: «αν υπάρχει ένας άπειρος αριθμός συμπάντων, τότε πρέπει να υπάρχουν και όλοι οι δυνατοί συνδυασμοί. Τότε οτιδήποτε είναι κάπου αληθινό. Μ' αυτό θέλω να πω, πως θα ήταν αδύνατο να γραφτεί μια επινοημένη ιστορία. Γιατί όσο παρανοϊκή και να ακούγεται, κάπου πρέπει να συμβαίνουν τα γεγονότα. Είναι αλήθεια αυτό; -Φυσικά και είναι. Υπάρχει ένα σύμπαν όπου ο Huckleberry Finn είναι υπαρκτό πρόσωπο, και κάνει ακριβώς τα πράγματα που περιέγραψε ο Mark Twain. Στην πραγματικότητα υπάρχει ένας άπειρος αριθμός συμπάντων, όπου ο Huckleberry Finn κάνει κάθε δυνατή παραλλαγή αυτού που ο Mark Twain περιέγραψε. Είναι εντελώς αδιάφορο ποια παραλλαγή διάλεξε ο Mark Twain. Έτσι κι αλλιώς θα ήταν αληθινή και πραγματική». Αν δεχθούμε αυτή την ερμηνεία της πραγματικότητας, τότε οι συνέπειες είναι τρομακτικές. Τότε πρέπει για παράδειγμα να εγκαταλείψουμε πλήρως την αντίληψη μας περί ψυχής, προσωπικότητος, εαυτού ή εγώ, ή όπως αλλιώς θέλει να ονομάσει κανείς εκείνη την μυστηριώδη ποιότητα, που βρίσκεται πίσω από κάθε συνείδηση του εαυτού. Στον προαναφερθέντα Keith ανακοινώνεται πως υπάρχει ένα άλλο σύμπαν, όπου ο ίδιος υπάρχει ακριβώς όπως εδώ, μόνο που έχει μια μικρή γρατζουνιά στον δείχτη του αριστερού χεριού. Και πως σε ένα άλλο σύμπαν υπάρχει ακριβώς όπως εδώ, μόνο που εκεί φοράει καφέ παπούτσια και εδώ μαύρα. Ο Keith θέτει κατευθείαν την θεμελιώδη ερώτηση: «και όλοι αυτοί είναι εγώ;» Η απρόσμενη αλλά λογική απάντηση είναι: «όχι, κανένας από αυτούς. Είναι όλοι ξεχωριστά όντα.» Θα ήταν φυσικά ανόητο να φανταστεί κανείς, πως η διαφορά μεταξύ των δυο ταυτόσημων προσωπικοτήτων του Keith, μπορεί να θεμελιωθεί στην διαφορά του χρώματος των παπουτσιών. Αυτό στην πραγματικότητα θέλει να πει, πως αυτές οι δυο προσωπικότητες, που διαφέρουν μόνο στο χρώμα των παπουτσιών, (σε ότι αφορά την φυσική τους ύπαρξη) βρίσκονται σε μια εναλλάξιμη σχέση. Ο Keith στον κόσμο “Α” μπορεί να σκέφτεται τον Keith στον κόσμο “Β”. Αν το κάνει, τότε θα γίνει ο Keith του κόσμου “Β” περιεχόμενο της συνείδησης του Keith που είναι στον κόσμο “Α”. Όμως ο Keith στον κόσμο “Β” μπορεί να κάνει το ίδιο, και τότε ο κόσμος “Α”, όπως και ο Keith στον κόσμο αυτό, θα είναι απλά περιεχόμενα της συνείδησης του Keith από τον κόσμο “Β”.
Τώρα θέλουμε να κάνουμε πιο γενική αυτή την θέση. Κάνοντας το αυτό συμπεραίνουμε το εξής: η ψυχή ή ο εαυτός είναι ένα κάτι που μπορεί να αντικατασταθεί με το περιεχόμενό του. Αυτή η ιδέα δεν είναι και νέα. Στο ανατολικό ημισφαίριο εκφράζεται με την σκέψη, πως κάθε ανθρώπινο ον έχει και ένα άλλο ον που του αντιστοιχεί. Η πιο γνωστή τέτοια ιστορία είναι αυτή του Golem. Αν συναντήσεις το Golem συναντάς τον εαυτό σου. Στο “Τι τρελός κόσμος” όμως, γίνεται δεκτή η υπόθεση, πως σε ένα σύνολο άπειρων κόσμων το κάθε μέλος μπορεί να αντικαταστήσει το άλλο, γιατί υπάρχουν όλοι οι κόσμοι που μπορεί να φανταστεί κανείς. Αυτό καθιστά αναπόφευκτο το συμπέρασμα, πως κάθε προσωπικότητα έχει ένα άπειρο αριθμό “διδύμων”. Αυτός ο συλλογισμός είναι εντελώς ξένος για την ευρωπαϊκή σκέψη. Στην πράξη δεν εμφανίστηκε ποτέ στο ανατολικό ημισφαίριο. Το Golem είναι μια απολύτως μοναδική μορφή. Για όλους υπάρχει μόνο ένα Golem. Μετατρέπεται σε σένα όταν συναντήσει εσένα, μετατρέπεται σε μένα όταν συναντήσει εμένα. Δεν είναι δύσκολο να συμπεράνουμε, πως η αντίληψη της ανατολής για την ψυχή είναι πολύ πιο στενή από αυτήν που προσφέρει το προαναφερθέν βιβλίο. Και έτσι πρέπει να είναι. Ένας γενικός πλανητικός πολιτισμός προϋποθέτει μια πλατύτερη εικόνα της ανθρωπότητας.
Η πιο σημαντική ίσως ιστορία, που σκιαγραφεί με τον καλύτερο τρόπο το ρήγμα με την πολιτισμική παράδοση του ανατολικού ημισφαιρίου, είναι το Nightfall του Isaac Asimov. Ο άνθρωπος ως πνευματικό ον ζει δυνάμει ορισμένων συμβολικών αντιλήψεων. Μια από αυτές -μάλιστα μια που είναι κοινή για όλο το ανατολικό ημισφαίριο-είναι ο σεβασμός/φόβος των ανθρώπων για τα άστρα. Για όλους τους τοπικούς ανώτερους πολιτισμούς τα άστρα είναι άγγελοι (μεταφορείς μηνυμάτων) από τη βασιλεία του θεϊκού. Ο Γαλαξίας είναι ο “Ουράνιος Γάγγης” του Mahayana βουδισμού. Ο Ορίων ταυτίζεται με τον θεό Marduk. Ο καθένας γνωρίζει πως οι Κάστωρ και Πολυδεύκης μετατέθηκαν στα αστέρια, ως αμοιβή για τις πράξεις τους. Ένα από τα πιο ισχυρά σύμβολα της θρησκευτικής ζωής του παλιού κόσμου, είναι το Άστρο της Βηθλεέμ, ο ουράνιος κήρυξ, που ανήγγειλε την Γέννηση του Σωτήρος. Επίσης στα παραμύθια των Grimm τα άστρα παίζουν ένα σημαντικό ρόλο. Στην ιστορία “Sterntaler” (το άστρο-κέρμα) π.χ., που μιλά για ένα κορίτσι, το οποίο έδωσε στους φτωχούς ότι είχε. Στο τέλος έδωσε και τα ρούχα του. Και έτσι έμεινε μόνο με το πουκάμισό του, εκτεθειμένο στο τσουχτερό κρύο του χειμώνα. Τότε άρχισαν τα άστρα να πέφτουν σαν απαλή βροχή πάνω της. Και όποιο άγγιζε το πουκάμισό της μετατρεπόταν σε αργυρό ή χρυσό νόμισμα. Έτσι το παιδί έγινε πλούσιο. Μια άλλη πολύ συγκινητική ιστορία μιλά για μια μάνα που πέθανε το αγαπημένο παιδί της. Έκλαιγε και έκλαιγε, μέχρι που στο τέλος δεν είχε πια μάτια. Τότε μπήκαν δυο άστρα στη θέση των ματιών της και μπορούσε πάλι να βλέπει.
Η αιώνια μελωδία αυτών των ιστοριών είναι πως ο άνθρωπος δεν έχει καλύτερο φίλο από τα αστέρια. Του φέρνουν ουράνια μηνύματα, τον προστατεύουν. Και αν περάσει απειλητικά η πύρινη ουρά ενός κομήτη, αυτό γίνεται για να προειδοποιήσει την ανθρωπότητα.
Και τώρα έρχεται η ιστορία του Asimov. Ξεκινά με μια θεμελιώδη φράση του Emerson: «Αν μας εμφανίζονταν τα αστέρια μια φορά στα χίλια χρόνια, με πόση λαχτάρα θα φύλαγαν οι άνθρωποι την μνήμη της Βασιλείας του Θεού μέσα τους! Πόσο θα πίστευαν σ' αυτήν και θα προσεύχονταν!»
Αυτή είναι η μεταφυσική του παλιού κόσμου, γραμμένη από ένα πνευματικό πολίτη του ανατολικού ημισφαιρίου. Και ο Asimov γυρίζει στην ιστορία του αυτή την αντίληψη, και παρουσιάζει το αντίθετό της. Διηγείται την ιστορία ενός πλανήτη, όπου ήλιος λάμπει “μέρα-νύχτα”, και σκοτεινιάζει μια φορά στα χίλια χρόνια. Μια φορά κάθε 2049 χρόνια σκοτεινιάζει ο ουρανός τόσο, ώστε φαίνονται τα αστέρια σε όλη τους την λάμψη. Οι κάτοικοι όμως του πλανήτη δεν αντέχουν στην θέα των άστρων. Έτσι εκείνη την νύχτα επικρατεί χάος, τρόμος και τρέλα.
Εδώ έχουμε την ανατροπή εκείνης της στάσης, που είναι συμβολική για την πνευματικότητα του ανατολικού ημισφαιρίου. Αυτό δείχνει πως το δυτικό ημισφαίριο δεν ακολουθεί το παράδειγμα του αδελφού ανατολικού ημισφαιρίου. Με άλλα λόγια, ο ερχόμενος πολιτισμός δε θα είναι απλά διαφορετικός από οποιονδήποτε απομονωμένο πολιτισμό που προηγήθηκε, αλλά θα διαφέρει από κάθε ανώτερο πολιτισμό που υπήρξε σ' αυτόν τον πλανήτη.
Η αντιστροφή που κάνει ο Asimov δεν πηγάζει από την προσωπική διάθεση ενός συγγραφέως. Πίσω της βρίσκονται καταναγκαστικοί λόγοι. Τα αστέρια μπορούν να παραμείνουν στην θεϊκή τους ανωτερότητα και να θεωρούνται ως μεταφυσικά όντα, μόνο για όσο είναι απλησίαστα και μένουν έξω από το ανθρώπινο βεληνεκές. Ότι δεν μπορούν οι άνθρωποι να αγγίξουν με τα χέρια, είναι είτε Θεϊκό είτε δαιμονικό. Αυτό το πνευματικό κλίμα πρέπει να αλλάξει, εφόσον τα διαστημικά ταξίδια θα γίνουν πραγματικότητα. Ένα αστέρι όπου μπορεί κανείς να βάλει το πόδι του, γίνεται μια γυμνή πραγματικότητα. Πάνω απ' όλα εγκυμονεί εκεί ο κίνδυνος, και οι καταιγίδες, και φέρουν τις υπόγειες οσμές της διαφορετικότητας μαζί τους. Ο τίτλος του νέου βιβλίου του Campbell “Το φεγγάρι είναι η κόλαση”, σημαίνει πολύ περισσότερα απ' όσα ο αναγνώστης μπορεί να σκεφτεί. Κάθε αστέρι γίνεται κόλαση από την στιγμή που πάει κανείς εκεί, και κάθε διαστημόπλοιο που πλησιάζει μετατρέπει ένα Ηλύσιο πεδίο σε καταφύγιο χαμένων ψυχών.
Το διαστημόπλοιο σκοτώνει τον συμβολισμό της κλασικής μεταφυσικής και με αυτό τον τρόπο καταστρέφει την κλασική μορφή ζωής.
Η προσπάθεια να συμπεριληφθεί η Αμερική, ως αποικία, στην εποχή των τοπικών πολιτισμών του ανατολικού ημισφαιρίου, έχει αποτύχει. Η διαδικασία της πνευματικής απελευθέρωσης που αποκαλύπτεται με τόση έμφαση στην λογοτεχνία “Science Fiction”, συνεχίζεται. Τα οράματα για το σύμπαν, όπως μαγευτικά παρουσιάζονται στα καλύτερα μας “Science Fiction” βιβλία, προϋποθέτουν ένα γενικό πλανητικό πολιτισμό και εξαναγκάζουν σε μια νέα, μη κλασική αντίληψη για την πραγματικότητα. Αυτή η αντίληψη πάει πολύ πιο μακριά από τα πλάτη όλων των μεταφυσικών αντιλήψεων, που δημιούργησε ποτέ το ανατολικό ημισφαίριο.
Μετάφραση: Πέτρος
Σχόλιο
Περί τίνος η σοβαρή προειδοποίηση του συγγραφέως; Περί της προχωρημένης ήδη κατασκευής ενός νέου πολιτισμού, πλανητικού, ο οποίος θα στηρίζεται στην ελεύθερη χρήση της φαντασίας, αντί των αισθητηρίων, την θέση των οποίων παίρνουν τα μαθηματικά. Ένας πολιτισμός που από το ξεκίνημά του είναι η αντιστροφή του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού.
Από τον Αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό στον Ρωμαϊκό εγκατελείφθη η τραγωδία και ο νοητός κόσμος, ο εαυτός και η αλήθεια σαν μέτρο, την θέση των οποίων πήραν η πραγματικότης και η δύναμις! Ο Αμερικάνικος πολιτισμός που αντικαθιστά τον Ευρωπαϊκό, εγκαταλείπει και την πραγματικότητα και στη θέση της δυνάμεως τοποθετεί την υπερ-δύναμη. Την θέση της ουσίας της πραγματικότητος, που είναι η επιστήμη του Είναι, η οντολογία, παίρνει η Λογική. Η οποία άρχισε ήδη να κατασκευάζει τους μύθους της και τη θρησκεία της! Η Λογική, η γνωστή υπηρέτρια της κακοδαιμονίας μας, της εξουσίας, των δικαιωμάτων, της υπάρξεως, της επαναστάσεως, του μονοδιάστατου συγχρόνου ανθρώπου. Και η νέα λογοτεχνία της επιστημονικής Φαντασίας κατευθύνει ήδη συνειδητά ή ασυνείδητα την τεχνολογία!
Μας αποκαλύπτει όμως και κάτι πολύ σημαντικό ο συγγραφεύς του άρθρου: ο πρωτόγονος πολιτισμός είναι παγκόσμιος. Από πάντοτε. Ο ανώτερος είναι τοπικός, από πάντοτε, ή καθολικός ακριβέστερα. Και ακριβώς πάνω σ’ αυτόν τον πρωτόγονο παγκόσμιο πολιτισμό στηρίζεται η παγκοσμιοποίηση. Δεν είναι τυχαίο πως διαθέτει την coca-cola και το Hollywood σαν κατακτητικό κριό. Μας αποκαλύπτει επίσης πως ο σύγχρονος πολιτισμός της Αμερικής είναι η αντιστροφή του Ευρωπαϊκού. Εξελίσσοντας την διαλεκτική του Hegel, του δούλου και του αφέντη, ο οποίος δίδαξε για πρώτη φορά στην ανθρωπότητα πως η άρνηση είναι θέση.
Ένας αντι-πολιτισμός, υψηλού τεχνολογικού επιπέδου, στηριγμένος στην αντι-ύλη! Με την οποία κατασκευάζεται ήδη η νέα ανθρώπινη Φύση, η οποία καταλαμβάνει ήδη θέσεις εξουσίας, νομοθετεί, κάνει τέχνη και αναρριχάται μέχρι των υπουργείων εξωτερικών διαφόρων σημαντικών χωρών. Ιδού αντί-στροφα ποιούμε πάντα!
Όλες οι σύγχρονες “Θεολογίες” και “φιλοσοφίες” της υπερβάσεως της Φύσεως και του εκσυγχρονισμού ανοίγουν τον δρόμο του αντι-πολιτισμού.
Αμέθυστος
Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009
ANAΚΟΙΝΩΣΗ
Σας πληροφορούμε πως τελευταίως πέσαμε σε θανάσιμη παγίδα στο θρησκευτικό blog “ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ” με την ευθύνη του κατόχου του blog, ΟΔΥΣΣΕΑ. Μας ζήτησε το τελευταίο μας κείμενο Finis Christi, το οποίο όμως προσέκρουσε δυστυχώς στο καινούργιο Θεολογικό αστέρι του blog ονόματι Τελεβάντος που αντικατέστησε το παλαιό “Αιρετικός”. Απαγορεύσαμε στον “Οδυσσέα” να αναδημοσιεύσει στο εξής οτιδήποτε από το blog μας αλλά στην συζήτησή μας προέκυψε το εξής άξιον ανακοινώσεως.
Ομολόγησε πως «εμείς δεν ακολουθούμε τους Πατέρες στα πάντα. Παίρνουμε και τις πρωτοβουλίες μας». ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ! Δύο αντίπαλοι με την ίδια πίστη!
Την θέση των Πατέρων έχουν πάρει οι “επίσκοποι” και τα Γεροντοπαλλήκαρα της κακιάς μας μοίρας και ο αγώνας τους συνίσταται στο να σώσουν τους Επισκόπους από τα νύχια του πάπα, για να παραμείνουν τα πάντα όπως είχαν, αμετακίνητα και αιώνια.
Ακριβώς όπως οι Οικουμενιστές στην θέση των Πατέρων έχουν βάλει την ακαδημαϊκή θεολογία, η οποία τροφοδοτεί τους Επισκόπους με θεολόγους Μέσης Εκπαιδεύσεως, οι οποίοι πιστεύουν πως είναι Θεολόγοι της Εκκλησίας και σκοπό έχουν να πάρουν την θέση των “Γερόντων πνευματικών πατέρων”, δίπλα στους Επισκόπους, οι οποίοι πιστεύουν με την σειρά τους πως είναι διάδοχοι των Αποστόλων.
Αυτό το Ιερό πλέγμα ονομάζεται σήμερα Χριστιανισμός! Ο Θεός να μας φυλάει πλέον, διότι δεν διαθέτουμε μόνον ποιμένες Λύκους αλλά και λαϊκούς Λύκους. Ανθρώπους που πολύ αγάπησαν την ΕΞΟΥΣΙΑ και συγχέουν την Εκκλησία με την διοίκησή της. Άνθρωποι οι οποίοι δεν γνωρίζουν πως το ΕΓΩ και η ΠΙΣΤΗ δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Τα παιδιά του ΠΡΩΤΕΙΟΥ!
Στον γνωστό στη θεολογική πιάτσα κενολόγο, Τελεβάντο, έχουμε να πούμε, πως ίσως σαν φιλόλογος -διότι Θεολόγος δεν είναι, διότι δεν είναι η Μεγαλομανία Θεολογία- θα γνωρίζει ποιο είναι το καταστροφικότερο συλλογικό πάθος των Ελλήνων: Ο ΦΘΟΝΟΣ!
ΟΥΚ ΕΑ ΜΕ ΚΑΘΕΥΔΕΙΝ ΤΟ ΤΟΥ ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, ΤΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ... ΤΡΟΠΑΙΟΝ
Και είναι αργά πλέον για σένα, γέρο, να αποκτήσεις οποιοδήποτε τρόπαιο!
Θα συνεχίσεις να ζεις πίνοντας αίμα ξένο.
Αμέθυστος
Ομολόγησε πως «εμείς δεν ακολουθούμε τους Πατέρες στα πάντα. Παίρνουμε και τις πρωτοβουλίες μας». ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ! Δύο αντίπαλοι με την ίδια πίστη!
Την θέση των Πατέρων έχουν πάρει οι “επίσκοποι” και τα Γεροντοπαλλήκαρα της κακιάς μας μοίρας και ο αγώνας τους συνίσταται στο να σώσουν τους Επισκόπους από τα νύχια του πάπα, για να παραμείνουν τα πάντα όπως είχαν, αμετακίνητα και αιώνια.
Ακριβώς όπως οι Οικουμενιστές στην θέση των Πατέρων έχουν βάλει την ακαδημαϊκή θεολογία, η οποία τροφοδοτεί τους Επισκόπους με θεολόγους Μέσης Εκπαιδεύσεως, οι οποίοι πιστεύουν πως είναι Θεολόγοι της Εκκλησίας και σκοπό έχουν να πάρουν την θέση των “Γερόντων πνευματικών πατέρων”, δίπλα στους Επισκόπους, οι οποίοι πιστεύουν με την σειρά τους πως είναι διάδοχοι των Αποστόλων.
Αυτό το Ιερό πλέγμα ονομάζεται σήμερα Χριστιανισμός! Ο Θεός να μας φυλάει πλέον, διότι δεν διαθέτουμε μόνον ποιμένες Λύκους αλλά και λαϊκούς Λύκους. Ανθρώπους που πολύ αγάπησαν την ΕΞΟΥΣΙΑ και συγχέουν την Εκκλησία με την διοίκησή της. Άνθρωποι οι οποίοι δεν γνωρίζουν πως το ΕΓΩ και η ΠΙΣΤΗ δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Τα παιδιά του ΠΡΩΤΕΙΟΥ!
Μωραίνει Κύριος όν βούλεται απωλέσει εαυτόν και στην θέση του
Να βάλει το ΕΓΩ του!
Στον γνωστό στη θεολογική πιάτσα κενολόγο, Τελεβάντο, έχουμε να πούμε, πως ίσως σαν φιλόλογος -διότι Θεολόγος δεν είναι, διότι δεν είναι η Μεγαλομανία Θεολογία- θα γνωρίζει ποιο είναι το καταστροφικότερο συλλογικό πάθος των Ελλήνων: Ο ΦΘΟΝΟΣ!
ΟΥΚ ΕΑ ΜΕ ΚΑΘΕΥΔΕΙΝ ΤΟ ΤΟΥ ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, ΤΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ... ΤΡΟΠΑΙΟΝ
Και είναι αργά πλέον για σένα, γέρο, να αποκτήσεις οποιοδήποτε τρόπαιο!
Θα συνεχίσεις να ζεις πίνοντας αίμα ξένο.
Αμέθυστος
Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009
γ) Η ανακάλυψη της Αμερικής και υπόθεση περί της λογοτεχνίας του διαστήματος
Gotthard Günther
Μέρος 3ο
Ξεκίνησε πριν από 20 με 30 χρόνια (το άρθρο γράφτηκε το 1952) σε χαμηλής ποιότητος περιοδικά και μυθιστορήματα των 10 σεντ. Έχει αυξηθεί λίγο σε σχέση με την ταπεινή του αρχή, αν και σε σχέση με την μελλοντική του δυνατότητα βρίσκεται στην νιότη του ακόμη. Μιλάω για την λογοτεχνία “Science Fiction”, δηλαδή τα τεχνολογικά-επιστημονικά μυθιστορήματα περί του μέλλοντος. Διερωτάται κανείς, τι παριστάνει στην πραγματικότητα αυτή η λογοτεχνία. Είναι πολύ σημαντικό πως οι οπαδοί, οι απόστολοι και οι δημιουργοί της δεν συμφωνούν σ' αυτό το σημείο. Από έναν εκδότη μιας συλλογής τέτοιων ιστοριών, χαρακτηρίστηκε το είδος αυτό ως “λογοτεχνία που καταπιάνεται αποκλειστικά με το μέλλον”. Από έναν άλλο ως “λογοτεχνία της προφητείας, φιλοσοφία της περιπέτειας”. Και τέλος έχει περιγραφεί και ως “λογοτεχνία δομημένη σε επιστημονικές ιδέες”. Σε όλους αυτούς τους ορισμούς βρίσκεται κάποιο ίχνος αληθείας. Στα επόμενα θα προσπαθήσουμε να βρούμε μια πιο γενική ερμηνεία.
Αν είναι αλήθεια πως βρισκόμαστε στο τέλος μιας εποχής της παγκόσμιας ιστορίας, και αν υποθέσουμε ότι μπροστά μας ανοίγεται μια νέα εποχή ιστορικών μορφών και ανεξερεύνητων διαστάσεων της συνείδησης, τότε πρέπει να προηγηθεί της πραγματοποιήσεως μιας τέτοιας ιστορικής εποχής ένας νέος πνευματικός προσανατολισμός. Αυτός ο νέος προσανατολισμός πρέπει μεν να φανερώσει τους νέους στόχους και τα δυνατά πεδία δράσης, από την άλλη όμως πρέπει ταυτόχρονα να λογαριαστεί με τα μεταφυσικά μοτίβα που στο παρελθόν κατεύθυναν την ιστορική ζωή. Το “Science Fiction” κάνει και τα δυο με τον πιο ριζοσπαστικό τρόπο. Δυο παραδείγματα θα ιχνογραφήσουν το κεφάλι του Ιανού, που χαρακτηρίζει την λειτουργία αυτής της λογοτεχνίας. Καταρχάς οι νέοι στόχοι.
Τα διαστημικά ταξίδια με όλες τις δυνατές μορφές είναι ένα από τα κύρια θέματα της Science Fiction λογοτεχνίας. Είναι όμως ξεκάθαρο πως η ανθρωπότης, ανεξαρτήτως των τεχνικών πλευρών του προβλήματος, δεν είναι ούτε ηθικά ούτε πνευματικά έτοιμη για μια τέτοια γιγαντιαία διαστολή του χώρου ζωής. Ένα ταξίδι αστραπή στο φεγγάρι; Γιατί όχι. Μια αποστολή στους πλανήτες; Πιθανόν. Το ταξίδι όμως στο πραγματικό διάστημα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Βάσει όμως του τρόπου επιστημονικής σκέψης που το δυτικό ημισφαίριο κληρονόμησε από τους πολιτισμούς της άλλης πλευράς του πλανήτη, είναι αδύνατα τέτοια εγχειρήματα. Αυτός ο τρόπος σκέψης δεν μπορεί να φανταστεί κάτι άλλο παρά νόμους της φύσης και τεχνικές διαδικασίες, όπου υπάρχει ένα απόλυτο όριο ταχύτητας. Αυτό το όριο παριστάνεται με την διάσημη σταθερά "c", δηλαδή με την ταχύτητα με την οποία ταξιδεύει (επεκτείνεται) το φως. Ένα ταξίδι λοιπόν στα πραγματικά βάθη του διαστήματος προϋποθέτει, πως η παραδοσιακή μας αντίληψη της φύσεως (με τους νόμους της) όπως και η επιστήμη που ασχολείται με αυτήν πρέπει να αντικατασταθούν με μια εντελώς νέα επιστήμη. Αυτή στηρίζεται σε μεταφυσικές θέσεις θεμελιωδώς διαφορετικές από αυτές του Αρχιμήδη, του Νεύτωνα και του Αϊνστάιν. Αυτό όμως απαιτεί μια νέα μορφή πολιτισμού, ένα ανώτερο πολιτισμό, που πρέπει να είναι ριζικά διαφορετικός από αυτόν που ξέραμε. Ταξίδια στο βαθύ διάστημα προϋποθέτουν ένα πλανητικό (ίσως μάλιστα ηλιακό) πολιτισμό. Αυτό όμως είναι βασικά μια πρόταση της ηθικής. Ένας καινούργιος πολιτισμός δεν γεννιέται όταν ο άνθρωπος ανακαλύψει μερικά καταπληκτικά μηχανήματα, αλλά όταν και εφόσον φτάσει σε μια βαθύτερη κατανόηση του εαυτού του και των ηθικών του υποχρεώσεων.
Αυτές οι λίγες επισημάνσεις σχετικές με την ιδέα του ταξιδιού στο βαθύ διάστημα πρέπει να είναι αρκετές για να δείξουν τα δυο πρόσωπα της λογοτεχνίας αυτής. Φαίνονται, όπως ήδη ειπώθηκε, στον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζουν τα τεχνικά προβλήματα και στον τρόπο με τον οποίο υποδεικνύουν τις πνευματικές (ηθικές) προοπτικές.
Η επιστημονικο-τεχνολογική λογοτεχνία ρίχνει ένα προφητικό βλέμμα προς το μέλλον και ταυτόχρονα παρατηρεί με σοβαρή κριτική το παρελθόν. Αυτό που διαφοροποιεί αυτές τις ιστορίες από τις ορθόδοξες δημιουργίες του Emerson, Thoreau, Hemingway και άλλων, είναι η ριζική απόρριψη όλων των παραδόσεων του ανατολικού ημισφαιρίου. Υπάρχουν όμως μερικές πολύ απλές ιδέες και προτάσεις πίστεως, που είναι τα εσωτερικά δομικά στοιχεία κάθε τοπικού ανώτερου πολιτισμού, και του χρησιμεύουν ως το κατώτερο θεμέλιο. Αυτές οι ιδέες κατέχουν μεταφυσική αξία και γι' αυτό ξεφεύγουν από κάθε διανοητική εξέταση. Αν η Science Fiction λογοτεχνία παριστάνει την πρώτη απτή προσπάθεια μιας νέας πολιτισμικής εποχής, πρέπει λοιπόν να επιδείξει μια φιλοσοφική στάση, η οποία παραμερίζει ριζικά τις παραδοσιακές αντιλήψεις, πάνω στις οποίες δομήθηκαν όλες οι παλαιότερες μορφές πολιτισμένης ζωής. Επιτρέψτε μου να εξετάσω μερικές. Θέλουμε να δούμε τι σημαίνουν και πως τις χειρίζεται η Science Fiction λογοτεχνία.
Καταρχάς η αντίληψη για την ύλη. Για όλους τους τοπικούς πολιτισμούς είναι η ύλη ένα απόλυτο στοιχείο στην δομή του κόσμου. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να την αντιλαμβάνεται κανείς είτε ως αστείρευτη (αιώνια), είτε από τον Θεό δημιουργημένη. Μ' άλλα λόγια η ύπαρξη της ύλης είναι μεταφυσική προϋπόθεση ανθρώπινου πολιτισμού. Η ύλη έρχεται πριν από την ανθρώπινη ύπαρξη και είναι πιο “μεγάλη” από το ανθρώπινο πνεύμα. Μόνο ο Θεός μπορεί να δημιουργήσει την ύλη, και συνεπώς το σύμπαν. Στο βιβλίο όμως του John W. Campbell “Ο απίστευτος πλανήτης”, το πιο βαθύ έργο που παρήγαγε μέχρι τώρα η λογοτεχνία της επιστημονικής φαντασίας, βρίσκουμε την αντίληψη ενός “σχεδιασμένου” σύμπαντος. Ενός σύμπαντος που δημιουργήθηκε συνειδητά από ζωντανή διάνοια, ως πεδίο της πραγμάτωσης αυτής της ίδιας, και που “διαμορφώθηκε ως απεικόνιση” του συστήματος της καθαρής διάνοιας. Στο ανατολικό ημισφαίριο δεν υπάρχει ούτε ένα λογοτεχνικό έργο, που να αποτόλμησε να οδηγήσει τόσο μακριά την ανθρώπινη σκέψη. Στον παλιό κόσμο κάτι τέτοιο θα θεωρούνταν βλασφημία. Εδώ όμως μπορεί να θεωρηθεί ως η πρώτη σπίθα μιας νέας πίστης. Ο χρόνος είναι ένα άλλο απόλυτο συστατικό του κόσμου και γι' αυτό δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ελεγχθεί από την ανθρώπινη τεχνολογία. Μας φαίνεται πως ο χρόνος δεν είναι κάτι άλλο παρά μια από τις πτυχές της αιωνιότητος, με άλλα λόγια έκφανση της Βασιλείας του Θεού, και γι' αυτό για πάντα έξω από τις ανθρώπινες δυνατότητες. Αν κάποιος άνθρωπος λόγω της πνευματικής του κατάστασης ανήκει στην παράδοση των πολιτισμών του παλαιού κόσμου, βαθιά μέσα του δεν είναι σε θέση να αρνηθεί την αλήθεια πως τα πράγματα καθορίζονται από πάνω. Αυτή η ιδέα περί χρόνου είναι στοιχείο που ολοκληρώνει την ιδέα περί της αληθείας. Από την άλλη εμφανίζονται στην Science Fiction λογοτεχνία όλο και πιο πολλές ιστορίες όπου γίνονται πειραματισμοί με την ιδέα του χρόνου, και όπου εξετάζονται οι λογικές δυνατότητες “ταξιδιών στον χρόνο”. Το επίπεδο ανάλυσης του χρόνου στις ιστορίες αυτές απέχει πολύ από θεωρίες περί χρόνου που δημιούργησαν ο ινδικός και ο ευρωπαϊκός πολιτισμός. Δημιουργήθηκε όμως, σε αυστηρή αντίθεση προς την παλαιά μεταφυσική παράδοση, μια νέα φιλοσοφική αντίληψη περί χρόνου. Αυτό έγινε με την ερμηνεία πως ο χρόνος είναι προσβάσιμος στην ανθρώπινη διάνοια, και πως μπορεί να τον προσεγγίσει κανείς με τεχνικά μέσα. Τέτοιες παραδοχές είναι βέβαια εντελώς ξένες προς την ιδέα πως ο χρόνος είναι κάτι δοσμένο από τον Θεό.
Μια άλλη θεμελιώδης αντίληψη που ανήκει στον εξοπλισμό κάθε τοπικού πολιτισμού, είναι η πίστη πως ο άνθρωπος είναι μια απολύτως αναγνωρίσιμη μορφή ύπαρξης, που αποτελεί όριο μεταξύ του δικού μας εμπειρικού κόσμου και του πνευματικού κόσμου του επέκεινα ή του ουράνιου κόσμου. Το πρόβλημα του ορίου (διαχωριστικής γραμμής) εκφράζεται σε εκείνη την ινδική πίστη, που πρεσβεύει πως και οι θεοί πρέπει να μετενσαρκωθούν ως άνθρωποι, πριν μπορέσουν να μπουν στο νιρβάνα. Μόνο ο άνθρωπος, και κανένας άλλος και τίποτα άλλο, είναι ικανός να κάνει το βήμα από την ατέλειωτη σειρά του κάρμα, που παριστάνει τον ιστό του κόσμου, πέρα προς τα αδιανόητα πεδία του νιρβάνα. Μια άλλη μορφή αυτής της πίστης είναι το χριστιανικό δόγμα, πως ο Θεός έπρεπε να γίνει άνθρωπος με την μορφή του Χριστού, για να σώσει τον κόσμο.
(Συνεχίζεται)
Μετάφραση: Πέτρος
Αμέθυστος
Μέρος 3ο
Ξεκίνησε πριν από 20 με 30 χρόνια (το άρθρο γράφτηκε το 1952) σε χαμηλής ποιότητος περιοδικά και μυθιστορήματα των 10 σεντ. Έχει αυξηθεί λίγο σε σχέση με την ταπεινή του αρχή, αν και σε σχέση με την μελλοντική του δυνατότητα βρίσκεται στην νιότη του ακόμη. Μιλάω για την λογοτεχνία “Science Fiction”, δηλαδή τα τεχνολογικά-επιστημονικά μυθιστορήματα περί του μέλλοντος. Διερωτάται κανείς, τι παριστάνει στην πραγματικότητα αυτή η λογοτεχνία. Είναι πολύ σημαντικό πως οι οπαδοί, οι απόστολοι και οι δημιουργοί της δεν συμφωνούν σ' αυτό το σημείο. Από έναν εκδότη μιας συλλογής τέτοιων ιστοριών, χαρακτηρίστηκε το είδος αυτό ως “λογοτεχνία που καταπιάνεται αποκλειστικά με το μέλλον”. Από έναν άλλο ως “λογοτεχνία της προφητείας, φιλοσοφία της περιπέτειας”. Και τέλος έχει περιγραφεί και ως “λογοτεχνία δομημένη σε επιστημονικές ιδέες”. Σε όλους αυτούς τους ορισμούς βρίσκεται κάποιο ίχνος αληθείας. Στα επόμενα θα προσπαθήσουμε να βρούμε μια πιο γενική ερμηνεία.
Αν είναι αλήθεια πως βρισκόμαστε στο τέλος μιας εποχής της παγκόσμιας ιστορίας, και αν υποθέσουμε ότι μπροστά μας ανοίγεται μια νέα εποχή ιστορικών μορφών και ανεξερεύνητων διαστάσεων της συνείδησης, τότε πρέπει να προηγηθεί της πραγματοποιήσεως μιας τέτοιας ιστορικής εποχής ένας νέος πνευματικός προσανατολισμός. Αυτός ο νέος προσανατολισμός πρέπει μεν να φανερώσει τους νέους στόχους και τα δυνατά πεδία δράσης, από την άλλη όμως πρέπει ταυτόχρονα να λογαριαστεί με τα μεταφυσικά μοτίβα που στο παρελθόν κατεύθυναν την ιστορική ζωή. Το “Science Fiction” κάνει και τα δυο με τον πιο ριζοσπαστικό τρόπο. Δυο παραδείγματα θα ιχνογραφήσουν το κεφάλι του Ιανού, που χαρακτηρίζει την λειτουργία αυτής της λογοτεχνίας. Καταρχάς οι νέοι στόχοι.
Τα διαστημικά ταξίδια με όλες τις δυνατές μορφές είναι ένα από τα κύρια θέματα της Science Fiction λογοτεχνίας. Είναι όμως ξεκάθαρο πως η ανθρωπότης, ανεξαρτήτως των τεχνικών πλευρών του προβλήματος, δεν είναι ούτε ηθικά ούτε πνευματικά έτοιμη για μια τέτοια γιγαντιαία διαστολή του χώρου ζωής. Ένα ταξίδι αστραπή στο φεγγάρι; Γιατί όχι. Μια αποστολή στους πλανήτες; Πιθανόν. Το ταξίδι όμως στο πραγματικό διάστημα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Βάσει όμως του τρόπου επιστημονικής σκέψης που το δυτικό ημισφαίριο κληρονόμησε από τους πολιτισμούς της άλλης πλευράς του πλανήτη, είναι αδύνατα τέτοια εγχειρήματα. Αυτός ο τρόπος σκέψης δεν μπορεί να φανταστεί κάτι άλλο παρά νόμους της φύσης και τεχνικές διαδικασίες, όπου υπάρχει ένα απόλυτο όριο ταχύτητας. Αυτό το όριο παριστάνεται με την διάσημη σταθερά "c", δηλαδή με την ταχύτητα με την οποία ταξιδεύει (επεκτείνεται) το φως. Ένα ταξίδι λοιπόν στα πραγματικά βάθη του διαστήματος προϋποθέτει, πως η παραδοσιακή μας αντίληψη της φύσεως (με τους νόμους της) όπως και η επιστήμη που ασχολείται με αυτήν πρέπει να αντικατασταθούν με μια εντελώς νέα επιστήμη. Αυτή στηρίζεται σε μεταφυσικές θέσεις θεμελιωδώς διαφορετικές από αυτές του Αρχιμήδη, του Νεύτωνα και του Αϊνστάιν. Αυτό όμως απαιτεί μια νέα μορφή πολιτισμού, ένα ανώτερο πολιτισμό, που πρέπει να είναι ριζικά διαφορετικός από αυτόν που ξέραμε. Ταξίδια στο βαθύ διάστημα προϋποθέτουν ένα πλανητικό (ίσως μάλιστα ηλιακό) πολιτισμό. Αυτό όμως είναι βασικά μια πρόταση της ηθικής. Ένας καινούργιος πολιτισμός δεν γεννιέται όταν ο άνθρωπος ανακαλύψει μερικά καταπληκτικά μηχανήματα, αλλά όταν και εφόσον φτάσει σε μια βαθύτερη κατανόηση του εαυτού του και των ηθικών του υποχρεώσεων.
Αυτές οι λίγες επισημάνσεις σχετικές με την ιδέα του ταξιδιού στο βαθύ διάστημα πρέπει να είναι αρκετές για να δείξουν τα δυο πρόσωπα της λογοτεχνίας αυτής. Φαίνονται, όπως ήδη ειπώθηκε, στον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζουν τα τεχνικά προβλήματα και στον τρόπο με τον οποίο υποδεικνύουν τις πνευματικές (ηθικές) προοπτικές.
Η επιστημονικο-τεχνολογική λογοτεχνία ρίχνει ένα προφητικό βλέμμα προς το μέλλον και ταυτόχρονα παρατηρεί με σοβαρή κριτική το παρελθόν. Αυτό που διαφοροποιεί αυτές τις ιστορίες από τις ορθόδοξες δημιουργίες του Emerson, Thoreau, Hemingway και άλλων, είναι η ριζική απόρριψη όλων των παραδόσεων του ανατολικού ημισφαιρίου. Υπάρχουν όμως μερικές πολύ απλές ιδέες και προτάσεις πίστεως, που είναι τα εσωτερικά δομικά στοιχεία κάθε τοπικού ανώτερου πολιτισμού, και του χρησιμεύουν ως το κατώτερο θεμέλιο. Αυτές οι ιδέες κατέχουν μεταφυσική αξία και γι' αυτό ξεφεύγουν από κάθε διανοητική εξέταση. Αν η Science Fiction λογοτεχνία παριστάνει την πρώτη απτή προσπάθεια μιας νέας πολιτισμικής εποχής, πρέπει λοιπόν να επιδείξει μια φιλοσοφική στάση, η οποία παραμερίζει ριζικά τις παραδοσιακές αντιλήψεις, πάνω στις οποίες δομήθηκαν όλες οι παλαιότερες μορφές πολιτισμένης ζωής. Επιτρέψτε μου να εξετάσω μερικές. Θέλουμε να δούμε τι σημαίνουν και πως τις χειρίζεται η Science Fiction λογοτεχνία.
Καταρχάς η αντίληψη για την ύλη. Για όλους τους τοπικούς πολιτισμούς είναι η ύλη ένα απόλυτο στοιχείο στην δομή του κόσμου. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να την αντιλαμβάνεται κανείς είτε ως αστείρευτη (αιώνια), είτε από τον Θεό δημιουργημένη. Μ' άλλα λόγια η ύπαρξη της ύλης είναι μεταφυσική προϋπόθεση ανθρώπινου πολιτισμού. Η ύλη έρχεται πριν από την ανθρώπινη ύπαρξη και είναι πιο “μεγάλη” από το ανθρώπινο πνεύμα. Μόνο ο Θεός μπορεί να δημιουργήσει την ύλη, και συνεπώς το σύμπαν. Στο βιβλίο όμως του John W. Campbell “Ο απίστευτος πλανήτης”, το πιο βαθύ έργο που παρήγαγε μέχρι τώρα η λογοτεχνία της επιστημονικής φαντασίας, βρίσκουμε την αντίληψη ενός “σχεδιασμένου” σύμπαντος. Ενός σύμπαντος που δημιουργήθηκε συνειδητά από ζωντανή διάνοια, ως πεδίο της πραγμάτωσης αυτής της ίδιας, και που “διαμορφώθηκε ως απεικόνιση” του συστήματος της καθαρής διάνοιας. Στο ανατολικό ημισφαίριο δεν υπάρχει ούτε ένα λογοτεχνικό έργο, που να αποτόλμησε να οδηγήσει τόσο μακριά την ανθρώπινη σκέψη. Στον παλιό κόσμο κάτι τέτοιο θα θεωρούνταν βλασφημία. Εδώ όμως μπορεί να θεωρηθεί ως η πρώτη σπίθα μιας νέας πίστης. Ο χρόνος είναι ένα άλλο απόλυτο συστατικό του κόσμου και γι' αυτό δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ελεγχθεί από την ανθρώπινη τεχνολογία. Μας φαίνεται πως ο χρόνος δεν είναι κάτι άλλο παρά μια από τις πτυχές της αιωνιότητος, με άλλα λόγια έκφανση της Βασιλείας του Θεού, και γι' αυτό για πάντα έξω από τις ανθρώπινες δυνατότητες. Αν κάποιος άνθρωπος λόγω της πνευματικής του κατάστασης ανήκει στην παράδοση των πολιτισμών του παλαιού κόσμου, βαθιά μέσα του δεν είναι σε θέση να αρνηθεί την αλήθεια πως τα πράγματα καθορίζονται από πάνω. Αυτή η ιδέα περί χρόνου είναι στοιχείο που ολοκληρώνει την ιδέα περί της αληθείας. Από την άλλη εμφανίζονται στην Science Fiction λογοτεχνία όλο και πιο πολλές ιστορίες όπου γίνονται πειραματισμοί με την ιδέα του χρόνου, και όπου εξετάζονται οι λογικές δυνατότητες “ταξιδιών στον χρόνο”. Το επίπεδο ανάλυσης του χρόνου στις ιστορίες αυτές απέχει πολύ από θεωρίες περί χρόνου που δημιούργησαν ο ινδικός και ο ευρωπαϊκός πολιτισμός. Δημιουργήθηκε όμως, σε αυστηρή αντίθεση προς την παλαιά μεταφυσική παράδοση, μια νέα φιλοσοφική αντίληψη περί χρόνου. Αυτό έγινε με την ερμηνεία πως ο χρόνος είναι προσβάσιμος στην ανθρώπινη διάνοια, και πως μπορεί να τον προσεγγίσει κανείς με τεχνικά μέσα. Τέτοιες παραδοχές είναι βέβαια εντελώς ξένες προς την ιδέα πως ο χρόνος είναι κάτι δοσμένο από τον Θεό.
Μια άλλη θεμελιώδης αντίληψη που ανήκει στον εξοπλισμό κάθε τοπικού πολιτισμού, είναι η πίστη πως ο άνθρωπος είναι μια απολύτως αναγνωρίσιμη μορφή ύπαρξης, που αποτελεί όριο μεταξύ του δικού μας εμπειρικού κόσμου και του πνευματικού κόσμου του επέκεινα ή του ουράνιου κόσμου. Το πρόβλημα του ορίου (διαχωριστικής γραμμής) εκφράζεται σε εκείνη την ινδική πίστη, που πρεσβεύει πως και οι θεοί πρέπει να μετενσαρκωθούν ως άνθρωποι, πριν μπορέσουν να μπουν στο νιρβάνα. Μόνο ο άνθρωπος, και κανένας άλλος και τίποτα άλλο, είναι ικανός να κάνει το βήμα από την ατέλειωτη σειρά του κάρμα, που παριστάνει τον ιστό του κόσμου, πέρα προς τα αδιανόητα πεδία του νιρβάνα. Μια άλλη μορφή αυτής της πίστης είναι το χριστιανικό δόγμα, πως ο Θεός έπρεπε να γίνει άνθρωπος με την μορφή του Χριστού, για να σώσει τον κόσμο.
(Συνεχίζεται)
Μετάφραση: Πέτρος
Αμέθυστος
Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009
Ο ακάματος Βαρθολομαίος
Θεμελίωσε άλλον έναν πολιτισμό, στην Κων/πολη, της αλληλεγγύης των θρησκειών. Βασισμένο ξανά στον διάλογο, στην κατανόηση, για την σωτηρία της Γής από το οικολογικό πρόβλημα! κ. Βαρθολομαίε τον κόσμο και την Φύση και την Γή δεν τα δημιούργησε ο Θεός; Είναι δυνατόν να μπορεί να του τα πάρει μέσα από τα χέρια ο άνθρωπος; Ο Θεός σας δεν συνεχίζει να είναι ο Ένας Θεός, ο Παντοκράτωρ, ποιητής ουρανού και Γής; Ανησυχείτε για το μέλλον; Και πιστεύετε και στην Πρόνοια; Την συμπληρώνετε;
Ας μάθετε λοιπόν τι έγραψαν, στους τοίχους του Ψυρρή, και για σας, οι λίγοι εναπομείναντες Έλληνες:
«Ήλθαν τα αύρια να διώξουν τα σήμερα» [πηγή : troktiko]
Αμέθυστος
Ας μάθετε λοιπόν τι έγραψαν, στους τοίχους του Ψυρρή, και για σας, οι λίγοι εναπομείναντες Έλληνες:
«Ήλθαν τα αύρια να διώξουν τα σήμερα» [πηγή : troktiko]
Αμέθυστος
Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009
Finis Christi
Με την νέα Εκκλησιολογία της Λατινικής Εκκλησίας, στην οποία δεν έχει πλέον θέση ούτε ο Κύριος ούτε τα Μυστήριά Του, εμφανίζεται σιγά-σιγά και η “Ορθόδοξη” νέα Εκκλησιολογία, από την οποία απουσιάζει επίσης ο Ιησούς Χριστός. Δύο σοκαριστικά γεγονότα μας αποκάλυψαν τον θάνατο του Χριστού που έχουν ήδη πραγματοποιήσει οι εκκλησίες Του!
Διότι η Δύση σκότωσε τον Θεό και εκκοσμικεύτηκε με όλες τις φοβερές συνέπειες για την ποιότητα των ανθρώπων. Εδώ και αιώνες ο Δυτικός άνθρωπος ψυχραίνει, αργοπεθαίνει, με μοναδική του σημαία τον “Θάνατο του Θεού”, με μοναδική του ταυτότητα το Εγώ του, πούλησε τα πρωτοτόκιά του για μια “χούφτα χάπια”, γίνεται όλο και πιο σωστός, ειρηνικός, αλλά και πιο βλάκας, ικανοποιημένος, “χάπι” (happy)! Κάθε πρωί δεν πλένει πλέον την όψη του, πλένει τον εγκέφαλό του! Η Δύση ζει πλέον την πραγματοποίηση του Αμερικανικού ονείρου, το χάπι εντ!
Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου να τακτοποιηθεί και η Ανατολή. Να ευτυχίσει και αυτή η μελαγχολική μεγάλη κυρία, από την οποία πήγασαν όλοι οι πολιτισμοί! Το τίποτα εξάλλου είναι δική της ανακάλυψη. Ο Ειρηνικός ωκεανός την περιβάλλει σαν υπόσχεση του Νιρβάνα που ποθούν οι γερασμένες ψυχές της βαθειάς Ανατολής!
Αφού κατεστράφη υλικώς ο «Βυζαντινός» πολιτισμός, αφού αντικατεστάθη η Ελληνική σοφία και το Ελληνικό μέτρο από την Γερμανική Ελλάδα, αναπόφευκτα ήρθε η ώρα της Εκκλησίας του Χριστού να αντικατασταθεί από την Ρωμαϊκή Εκκλησία του πάπα! Το Ιστορικό δεδομένο είναι πως όλα έγιναν χωρίς αντίσταση! Από αιώνες τώρα οι “ορθόδοξοι” κράζουν κουρασμένοι “θεέ μου, θεέ μου, γιατί δεν μας εγκαταλείπεις;;” Να ζήσουμε ευτυχισμένοι με τους άλλους; Με τους Συν-τρόφους! Ο Φιλάνθρωπος Θεός μας άκουσε στις μέρες μας δυστυχώς και απεσύρθη θλιμμένος. Λίγοι Χριστιανοί έχουν απομείνει εδώ κι εκεί, ανάμεσα σε ψεύτες και ιδεοληπτικούς πιστούς !
Οι Σύν-τροφη της νέας εκκλησίας συγκεντρώθηκαν στην Ζάκυνθο για να γιορτάσουν την νίκη τους! Ο Αρχηγός τους Ιερώνυμος έθεσε τις πρώτες Αρχές της νέας Εκκλησιολογίας! Εξυμνώντας τον Άρχοντα της Ζακύνθου είπε: Υπηρέτησε για 50 χρόνια το θυσιαστήριο σαν εκκλησιαστική προσφορά και 15 χρόνια τώρα προσφέρει τον εαυτό του στην γενέτειρά του!
Σαν λοιπόν, μην ξεχνιώμαστε! Στην πραγματικότητα περιποιούμαστε την γη η οποία θα δεχθεί την κορμάρα μας που τόσο περιποιηθήκαμε, για να παραδοθεί στα σκουλήκια, όπως της αξίζει.
Και ο έτερος μεγάλος φονιάς του Χριστού, ο Βαρθολομαίος μιλώντας στην Συναγωγή των Εβραίων στην Νέα Υόρκη, στις 28 Οκτωβρίου, που εμείς γιορτάζαμε το ΟΧΙ, ανακήρυξε το ΝΑΙ. Στην προδοσία, στο ψέμα, στην καλοπέραση, στην δόξα, στην κενοδοξία!
Τα σημεία της ομιλίας του που “κρύβουν” τις νέες Αρχές της Εκκλησιολογίας χωρίς Χριστό είναι τα εξής:
* ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΥΠΕΡΒΑΙΝΕΙ ΤΑ ΔΟΓΜΑΤΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ.
* Για να σώσουμε το περιβάλλον πρέπει «να μιμηθούμε τον προπάτορά μας Αβραάμ που δέχτηκε την απρόσμενη επίσκεψη των τριών ξένων... Ο πατριάρχης του Ισραήλ δεν θεώρησε αυτούς τους ξένους απειλή ή κίνδυνο για τον τρόπο ζωής του ή την περιουσία του. Δεν ήταν καταραμένος με ξενοφοβία αλλά γεμάτος φιλοξενία, αγάπη για τον ξένο. Αυθόρμητα μοιράστηκε μαζί τους την φιλία του και το φαγητό του!» [Σε διαφορετικές εποχές ο άνθρωπος αυτός θα είχε ήδη κλεισθεί σε φρενοκομείο. Βλέπουμε όμως καθαρά την ανθρωπολογική αντιστροφή της αλήθειας.]
* Όπως και ο διάδοχος του Αγίου Πέτρου, ο αδελφός μας , η αγιότητά του ο πάπας Βενέδικτος ήταν εδώ πέρυσι, έτσι και εμείς, σαν διάδοχοι του Αγίου Ανδρέα...» [Έχουμε και εμείς το πρωτείο μας και τη διαδοχή μας. Στο ίδιο πλαίσιο που και οι Σκοπιανοί είναι διάδοχοι του Μ. Αλεξάνδρου. Η κατα χάριν Σωτηρία ξεχάστηκε ήδη και το Άγιο Πνεύμα μεταλλάχθηκε σε αίμα κληρονομούμενο.]
* Το πιο επείγον έργο των θρησκευτικών κοινοτήτων είναι η παγκόσμια συνεργασία μας για την προώθηση μεγαλύτερης ανεκτικότητας και κατανόησης ανάμεσα στους ανθρώπους, τις φυλές και τις θρησκείες του πλανήτη μας. [Κάποιος νεαρός μια φορά κι έναν καιρό έγραψε μία διδακτορική διατριβή πως οι μελλοντικοί πόλεμοι θα είναι θρησκευτικοί! Επειδή κοίταζε με όλη του την προσοχή το μέλλον δεν κατόρθωσε να συλλάβει πώς οι θρησκευτικοί πόλεμοι είχαν ήδη πραγματοποιηθεί στο παρελθόν. Βαλθήκαμε λοιπόν να εξισώσουμε τις θρησκείες για να γλιτώσουμε την Αιτία του πολέμου. Ο Χριστός λοιπόν προέκυψε πολύ σύντομα το μεγάλο πρόβλημα επειδή είναι και θα είναι πάντοτε σημείο αντιλεγόμενο, έπρεπε να τον ξεφορτωθούμε. Κάτι που έγινε ήδη.]
* Καλούμαστε να γίνουμε προφητικές κοινωνίες μετατροπής [κάτι σαν Εσσαίοι, σαν οπαδοί του Moon]. Προφητικές κοινωνίες ειρήνης σε μία παγκόσμια κοινωνία που απειλείται με πόλεμο, προφητικές κοινωνίες διαλόγου, προφητικές κοινωνίες συμφιλίωσης με την δημιουργία του Θεού σε μία εποχή που διακυβεύεται το μέλλον της Γης!
* Ας αντιμετωπίσουμε αυτούς τους στόχους μαζί. Το χρωστάμε στο Θεό μας, στους κοινούς πατριάρχες μας Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ, σε όλους εμάς και στον κόσμο. [Και ποιος είναι ο Θεός μας; Οι Εβραίοι δεν έχουν Θεό όπως είναι γνωστό, γι’ αυτό λατρεύουν το Μηδέν, το Άπειρο, το Κενό. Το Μηδέν από όπου προήλθαμε ίσως; Μήπως άρχισε η μεγάλη επιστροφή; Μήπως χρειάζεται να προμηθευτούμε εισιτήρια;]
Οι Σύν-τροφη πέτυχαν μεγαλειώδη νίκη! Ο διάλογος είναι συστατικό στοιχείο της νέας Εκκλησιολογίας, επομένως και οι μπουφέδες και τα Κοκτέιλς, Ψυχή μου φάε, πίε, ευφραίνου! Δεν είδατε πώς ακόμη και ο ασκητικός κύριος Ζηζιούλας λόγω της υπερβολικής του συμμετοχής στους Διαλόγους, πόσα παραπανίσια, ευτυχισμένα, πιστά κιλά μεταφέρει προς το αγαπημένο του Μηδέν;
Αμέθυστος
Διότι η Δύση σκότωσε τον Θεό και εκκοσμικεύτηκε με όλες τις φοβερές συνέπειες για την ποιότητα των ανθρώπων. Εδώ και αιώνες ο Δυτικός άνθρωπος ψυχραίνει, αργοπεθαίνει, με μοναδική του σημαία τον “Θάνατο του Θεού”, με μοναδική του ταυτότητα το Εγώ του, πούλησε τα πρωτοτόκιά του για μια “χούφτα χάπια”, γίνεται όλο και πιο σωστός, ειρηνικός, αλλά και πιο βλάκας, ικανοποιημένος, “χάπι” (happy)! Κάθε πρωί δεν πλένει πλέον την όψη του, πλένει τον εγκέφαλό του! Η Δύση ζει πλέον την πραγματοποίηση του Αμερικανικού ονείρου, το χάπι εντ!
Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου να τακτοποιηθεί και η Ανατολή. Να ευτυχίσει και αυτή η μελαγχολική μεγάλη κυρία, από την οποία πήγασαν όλοι οι πολιτισμοί! Το τίποτα εξάλλου είναι δική της ανακάλυψη. Ο Ειρηνικός ωκεανός την περιβάλλει σαν υπόσχεση του Νιρβάνα που ποθούν οι γερασμένες ψυχές της βαθειάς Ανατολής!
Αφού κατεστράφη υλικώς ο «Βυζαντινός» πολιτισμός, αφού αντικατεστάθη η Ελληνική σοφία και το Ελληνικό μέτρο από την Γερμανική Ελλάδα, αναπόφευκτα ήρθε η ώρα της Εκκλησίας του Χριστού να αντικατασταθεί από την Ρωμαϊκή Εκκλησία του πάπα! Το Ιστορικό δεδομένο είναι πως όλα έγιναν χωρίς αντίσταση! Από αιώνες τώρα οι “ορθόδοξοι” κράζουν κουρασμένοι “θεέ μου, θεέ μου, γιατί δεν μας εγκαταλείπεις;;” Να ζήσουμε ευτυχισμένοι με τους άλλους; Με τους Συν-τρόφους! Ο Φιλάνθρωπος Θεός μας άκουσε στις μέρες μας δυστυχώς και απεσύρθη θλιμμένος. Λίγοι Χριστιανοί έχουν απομείνει εδώ κι εκεί, ανάμεσα σε ψεύτες και ιδεοληπτικούς πιστούς !
Οι Σύν-τροφη της νέας εκκλησίας συγκεντρώθηκαν στην Ζάκυνθο για να γιορτάσουν την νίκη τους! Ο Αρχηγός τους Ιερώνυμος έθεσε τις πρώτες Αρχές της νέας Εκκλησιολογίας! Εξυμνώντας τον Άρχοντα της Ζακύνθου είπε: Υπηρέτησε για 50 χρόνια το θυσιαστήριο σαν εκκλησιαστική προσφορά και 15 χρόνια τώρα προσφέρει τον εαυτό του στην γενέτειρά του!
Σαν λοιπόν, μην ξεχνιώμαστε! Στην πραγματικότητα περιποιούμαστε την γη η οποία θα δεχθεί την κορμάρα μας που τόσο περιποιηθήκαμε, για να παραδοθεί στα σκουλήκια, όπως της αξίζει.
Και ο έτερος μεγάλος φονιάς του Χριστού, ο Βαρθολομαίος μιλώντας στην Συναγωγή των Εβραίων στην Νέα Υόρκη, στις 28 Οκτωβρίου, που εμείς γιορτάζαμε το ΟΧΙ, ανακήρυξε το ΝΑΙ. Στην προδοσία, στο ψέμα, στην καλοπέραση, στην δόξα, στην κενοδοξία!
Τα σημεία της ομιλίας του που “κρύβουν” τις νέες Αρχές της Εκκλησιολογίας χωρίς Χριστό είναι τα εξής:
* ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΥΠΕΡΒΑΙΝΕΙ ΤΑ ΔΟΓΜΑΤΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ.
* Για να σώσουμε το περιβάλλον πρέπει «να μιμηθούμε τον προπάτορά μας Αβραάμ που δέχτηκε την απρόσμενη επίσκεψη των τριών ξένων... Ο πατριάρχης του Ισραήλ δεν θεώρησε αυτούς τους ξένους απειλή ή κίνδυνο για τον τρόπο ζωής του ή την περιουσία του. Δεν ήταν καταραμένος με ξενοφοβία αλλά γεμάτος φιλοξενία, αγάπη για τον ξένο. Αυθόρμητα μοιράστηκε μαζί τους την φιλία του και το φαγητό του!» [Σε διαφορετικές εποχές ο άνθρωπος αυτός θα είχε ήδη κλεισθεί σε φρενοκομείο. Βλέπουμε όμως καθαρά την ανθρωπολογική αντιστροφή της αλήθειας.]
* Όπως και ο διάδοχος του Αγίου Πέτρου, ο αδελφός μας , η αγιότητά του ο πάπας Βενέδικτος ήταν εδώ πέρυσι, έτσι και εμείς, σαν διάδοχοι του Αγίου Ανδρέα...» [Έχουμε και εμείς το πρωτείο μας και τη διαδοχή μας. Στο ίδιο πλαίσιο που και οι Σκοπιανοί είναι διάδοχοι του Μ. Αλεξάνδρου. Η κατα χάριν Σωτηρία ξεχάστηκε ήδη και το Άγιο Πνεύμα μεταλλάχθηκε σε αίμα κληρονομούμενο.]
* Το πιο επείγον έργο των θρησκευτικών κοινοτήτων είναι η παγκόσμια συνεργασία μας για την προώθηση μεγαλύτερης ανεκτικότητας και κατανόησης ανάμεσα στους ανθρώπους, τις φυλές και τις θρησκείες του πλανήτη μας. [Κάποιος νεαρός μια φορά κι έναν καιρό έγραψε μία διδακτορική διατριβή πως οι μελλοντικοί πόλεμοι θα είναι θρησκευτικοί! Επειδή κοίταζε με όλη του την προσοχή το μέλλον δεν κατόρθωσε να συλλάβει πώς οι θρησκευτικοί πόλεμοι είχαν ήδη πραγματοποιηθεί στο παρελθόν. Βαλθήκαμε λοιπόν να εξισώσουμε τις θρησκείες για να γλιτώσουμε την Αιτία του πολέμου. Ο Χριστός λοιπόν προέκυψε πολύ σύντομα το μεγάλο πρόβλημα επειδή είναι και θα είναι πάντοτε σημείο αντιλεγόμενο, έπρεπε να τον ξεφορτωθούμε. Κάτι που έγινε ήδη.]
* Καλούμαστε να γίνουμε προφητικές κοινωνίες μετατροπής [κάτι σαν Εσσαίοι, σαν οπαδοί του Moon]. Προφητικές κοινωνίες ειρήνης σε μία παγκόσμια κοινωνία που απειλείται με πόλεμο, προφητικές κοινωνίες διαλόγου, προφητικές κοινωνίες συμφιλίωσης με την δημιουργία του Θεού σε μία εποχή που διακυβεύεται το μέλλον της Γης!
* Ας αντιμετωπίσουμε αυτούς τους στόχους μαζί. Το χρωστάμε στο Θεό μας, στους κοινούς πατριάρχες μας Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ, σε όλους εμάς και στον κόσμο. [Και ποιος είναι ο Θεός μας; Οι Εβραίοι δεν έχουν Θεό όπως είναι γνωστό, γι’ αυτό λατρεύουν το Μηδέν, το Άπειρο, το Κενό. Το Μηδέν από όπου προήλθαμε ίσως; Μήπως άρχισε η μεγάλη επιστροφή; Μήπως χρειάζεται να προμηθευτούμε εισιτήρια;]
Οι Σύν-τροφη πέτυχαν μεγαλειώδη νίκη! Ο διάλογος είναι συστατικό στοιχείο της νέας Εκκλησιολογίας, επομένως και οι μπουφέδες και τα Κοκτέιλς, Ψυχή μου φάε, πίε, ευφραίνου! Δεν είδατε πώς ακόμη και ο ασκητικός κύριος Ζηζιούλας λόγω της υπερβολικής του συμμετοχής στους Διαλόγους, πόσα παραπανίσια, ευτυχισμένα, πιστά κιλά μεταφέρει προς το αγαπημένο του Μηδέν;
Αμέθυστος
Independence Day
Μέρος από το άρθρο του
Hans-Jürgen Krysmanski
Καθηγητή Κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο του Münster
Das amerikanische Jahrtausend?
Η αμερικάνικη χιλιετία;
στο Jahrbuch für Pädagogik, 2001
Η παγκόσμια κυριαρχία και η μαζική κουλτούρα πάνε μαζί, είτε τα παρατηρεί κανείς από πάνω είτε από κάτω. Στην αρχή κάθε κυριαρχίας επί της μαζικής κουλτούρας, βρίσκεται η ικανότητα χειρισμού των αλληγοριών, με την έννοια μιας πολύπλοκης αισθητικής αναπαράστασης της πραγματικότητος. Οι αλληγορίες έχουν την δυνατότητα, έμμεσα και πλάγια, να συμπλέκουν διάφορα επίπεδα πληροφορίας. “Αν θέλει κανείς να πει κάτι για την οικονομία, θα πρέπει να το κάνει με πολιτικό υλικό. Για κάτι πολιτικό βοηθούν τα ανεπεξέργαστα δεδομένα της οικονομίας” (Jameson, 1992). Και αν όλα αυτά δεν βοηθάνε, βοηθάει ένας κοινός εχθρός από το διάστημα.
O Frederick Jameson ανέπτυξε (από κάτω προς τα πάνω) την έννοια της γεωπολιτικής στρατηγικής -βασιζόμενος στην ανάλυση ταινιών- για να χρησιμοποιηθεί στην διερεύνηση της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης. Παγκοσμιοποίηση: Είναι η προσπάθεια εισαγωγής της αμερικανικής προοπτικής στις υπόλοιπες περιοχές της γης. Από την άλλη όμως, η διαδικασία αυτή ξυπνά, προ πάντων στην πολιτισμική παραγωγή της περιφέρειας, την προσπάθεια εισαγωγής περιφερειακών προοπτικών στην αμερικάνικη εικόνα του κόσμου. Αυτά μέχρι τώρα δείχνουν πως η παγκοσμίως δρώσα Αμερική έχει εδώ και καιρό αναγκαστεί “να διαμορφώσει την εθνική αλληγορία σε ένα εννοιολογικό εργαλείο, ικανό να συλλάβει το καινούριο εν-τω-κόσμω-Είναι” (Jameson 1992).
Ένα τουλάχιστον μέρος της αμερικάνικης ελίτ, το πιο ενδιαφέρον μέρος, έχει απορρίψει τα σχήματα ερμηνείας του κόσμου που προέκυψαν από τον ψυχρό πόλεμο. Συναντάει κανείς μοντέλα του κόσμου, από την μια να έχουν κάτι από την αποικιοκρατική θεώρηση της εποχής πριν τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο, από την άλλη όμως (όπως δείχνει η ανάπτυξη στα εργοστάσια της σκέψης και στα δίκτυα) να θυμίζουν και πολύπλοκες αλληγορίες της λογοτεχνίας Science Fiction όπως και παραγωγές του Hollywood. Σε αυτό το σημείο οι παλιοί ψυχροί-πολεμιστές της τωρινής κυβέρνησης του Bush δεν θα μπορέσουν να αλλάξουν τίποτα in the long run. Αντίθετα μαθαίνουν πολύ γρήγορα πως πρέπει να εγκαταλείψουν τις ψυχροπολεμικές τακτικές και να υιοθετήσουν την αλληγορία της παγκοσμιοποιήσεως, όπως άλλωστε δείχνει και η συμπεριφορά τους και η συμπεριφορά των συμβούλων τους μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις του Σεπτεμβρίου του 2001.
Για τον Jameson αποκαλύπτονται δυο αισθητικές αρχές από την αλληγορική πρακτική των αμερικάνικων ταινιών, που έχουν ως θέμα την πολιτική και την οικονομία. Και οι δυο αρχές υπόσχονται πολιτισμικο-οικονομική επιτυχία και την ερμηνευτική προσέγγιση των βαθιών δομικών αλλαγών της μεταμοντέρνας κοινωνίας. Η μια αρχή είναι αυτή ενός που χτυπάει πλήκτρα, που βλέπει προς τα πάνω, και το βλέμμα αυτό συγγενεύει με το ηλεκτρονικό σκάνερ και με προγράμματα εύρεσης στο διαδίκτυο, και δεν έχει καμία σχέση με συγκεντρωτική αυτοπεποίθηση ηγεμονικών εξουσιών. Την άλλη αρχή την ονομάζει ο Jameson διαμόρφωση της συνωμοσίας, ένα παιχνίδι με την υποψία συνωμοσίας. Στη κείμενο που ακολουθεί επικεντρώνομαι στην πρώτη αρχή.
Ο Γερμανός παραγωγός του Hollywood Roland Emmerich κατάφερε να προβάλει αυτό το view from above (ακριβώς το βλέμμα της μεταμοντέρνας παγκόσμιας ελίτ) με όλη την αφέλεια στους τεράστιους ιπτάμενους δίσκους των aliens. Οι οποίοι στο Independence Day υπερίπτανται, διψασμένοι για πρώτες ύλες, πάνω από όλα τα στρατηγικά σημεία του πλανήτη και μεταξύ άλλων απειλούν και την Νέα Υόρκη. Με αυτό τον τρόπο μας πρόσφερε μια ολοκληρωμένη αλληγορία των πραγματικών οικονομικών και πολιτικών συσχετίσεων. Το σχήμα του Roland Emmerich είναι απλό και διαφωτιστικό. Ο κόσμος απειλείται από alien spaceships. Πίσω από αυτή την αλληγορική μεταμφίεση εύκολα αναγνωρίζονται οι πραγματικές εταιρίες πρώτων υλών. Από αυτή την προοπτική φαίνεται ο κόσμος εντελώς διαφορετικά: Οι χώροι του είναι λειτουργικά αναδομημένοι. Δεν υπάρχουν εθνικά σύνορα, δεν υπάρχουν περιοχές με διαφορετικούς πολιτισμούς, ο κόσμος είναι χωρισμένος σε στρατηγικές ζώνες που αφορούν τις πρώτες ύλες και την δύναμη επίδρασης. Η ανθρωπότητα στρέφει το βλέμμα προς την Washington. Στο Independence Day έρχεται η σωτηρία -αλληγορικά μάλιστα η σωτηρία από την καθαρή απληστία- με την μορφή ενός καταπληκτικού συνδυασμού Αμερικανών ηρώων: Ενός ηρωικού προέδρου που ανακαλύπτει το παρελθόν ως πιλότος μαχητικών αεροσκαφών, ενός Black Panther που βρήκε τον προορισμό του ως πιλότος μαχητικών αεροσκαφών, και του Jeff Goldbloom ως brilliant Jewish scientist. Ας μην ξεχάσουμε και τις όμορφες γυναίκες τους.
Σε αυτή την πρακτική πλανητική ιδεολογία για απλά πνεύματα, πρόσθεσε ένας άλλος Γερμανός σκηνοθέτης του Hollywood, ο Wolfgang Peters με το Air Force One ακόμα μια πτυχή: Η πλανητική τρομοκρατία του προέδρου των ΗΠΑ Harrison Ford είναι καλή. Η τοπική τρομοκρατία που ξεκίνησε από την πλανητική και η οποία παγίδευσε τον πρόεδρο είναι κακή και πρέπει να εξαφανισθεί με κάθε μέσο. Έτσι η γη γίνεται βαθμιαία μια μάζα που μπορεί να διαμορφωθεί κατά βούληση, και η οποία μετατρέπεται σε καθαρή ενέργεια. Το ξεδίπλωμα αυτής της παγκόσμιας στρατηγικής στάσης την βιώνουμε σήμερα. Με την δημιουργία μια παγκόσμιας κυβέρνησης.
Επομένως τα πράγματα δεν μπορούν να μείνουν στην απλή πλανητική ιδεολογία (έστω και αν πρέπει να μας απασχολήσει ακόμα η παραδοσιακή διαχείριση δύναμης και κυριαρχίας). Γιατί χαρακτηριστική για την σημερινή κατάσταση της γνώσης είναι η κρίση της γεωμετρικής ευκλείδειας κατανόησης του χώρου, και της μέχρι τώρα κατανόησης του χώρου. Ο Jameson λέει “πως με αυτή την νέα μεταμόρφωση της έννοιας του χώρου, με αυτόν τον υπερχώρο, έγινε κατορθωτό να υπερβαθεί η ικανότητα του σώματος να γνωρίζει που βρίσκεται, να δομεί το άμεσο περιβάλλον του μέσω της αισθητηριακής πρόσληψης, και να καθορίζει την θέση του σε ένα μετρήσιμο κόσμο”. Οι υπερχώροι παριστάνουν μια αναπόφευκτη ιστορική και κοινωνικο-οικονομική πραγματικότητα. Ο κυβερνοχώρος είναι “η τρίτη μεγάλη νεοφανής επέκταση του καπιταλισμού” (Jameson, 1993).
Μετάφραση Πέτρος
Αμέθυστος
Hans-Jürgen Krysmanski
Καθηγητή Κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο του Münster
Das amerikanische Jahrtausend?
Η αμερικάνικη χιλιετία;
στο Jahrbuch für Pädagogik, 2001
Η παγκόσμια κυριαρχία και η μαζική κουλτούρα πάνε μαζί, είτε τα παρατηρεί κανείς από πάνω είτε από κάτω. Στην αρχή κάθε κυριαρχίας επί της μαζικής κουλτούρας, βρίσκεται η ικανότητα χειρισμού των αλληγοριών, με την έννοια μιας πολύπλοκης αισθητικής αναπαράστασης της πραγματικότητος. Οι αλληγορίες έχουν την δυνατότητα, έμμεσα και πλάγια, να συμπλέκουν διάφορα επίπεδα πληροφορίας. “Αν θέλει κανείς να πει κάτι για την οικονομία, θα πρέπει να το κάνει με πολιτικό υλικό. Για κάτι πολιτικό βοηθούν τα ανεπεξέργαστα δεδομένα της οικονομίας” (Jameson, 1992). Και αν όλα αυτά δεν βοηθάνε, βοηθάει ένας κοινός εχθρός από το διάστημα.
O Frederick Jameson ανέπτυξε (από κάτω προς τα πάνω) την έννοια της γεωπολιτικής στρατηγικής -βασιζόμενος στην ανάλυση ταινιών- για να χρησιμοποιηθεί στην διερεύνηση της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης. Παγκοσμιοποίηση: Είναι η προσπάθεια εισαγωγής της αμερικανικής προοπτικής στις υπόλοιπες περιοχές της γης. Από την άλλη όμως, η διαδικασία αυτή ξυπνά, προ πάντων στην πολιτισμική παραγωγή της περιφέρειας, την προσπάθεια εισαγωγής περιφερειακών προοπτικών στην αμερικάνικη εικόνα του κόσμου. Αυτά μέχρι τώρα δείχνουν πως η παγκοσμίως δρώσα Αμερική έχει εδώ και καιρό αναγκαστεί “να διαμορφώσει την εθνική αλληγορία σε ένα εννοιολογικό εργαλείο, ικανό να συλλάβει το καινούριο εν-τω-κόσμω-Είναι” (Jameson 1992).
Ένα τουλάχιστον μέρος της αμερικάνικης ελίτ, το πιο ενδιαφέρον μέρος, έχει απορρίψει τα σχήματα ερμηνείας του κόσμου που προέκυψαν από τον ψυχρό πόλεμο. Συναντάει κανείς μοντέλα του κόσμου, από την μια να έχουν κάτι από την αποικιοκρατική θεώρηση της εποχής πριν τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο, από την άλλη όμως (όπως δείχνει η ανάπτυξη στα εργοστάσια της σκέψης και στα δίκτυα) να θυμίζουν και πολύπλοκες αλληγορίες της λογοτεχνίας Science Fiction όπως και παραγωγές του Hollywood. Σε αυτό το σημείο οι παλιοί ψυχροί-πολεμιστές της τωρινής κυβέρνησης του Bush δεν θα μπορέσουν να αλλάξουν τίποτα in the long run. Αντίθετα μαθαίνουν πολύ γρήγορα πως πρέπει να εγκαταλείψουν τις ψυχροπολεμικές τακτικές και να υιοθετήσουν την αλληγορία της παγκοσμιοποιήσεως, όπως άλλωστε δείχνει και η συμπεριφορά τους και η συμπεριφορά των συμβούλων τους μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις του Σεπτεμβρίου του 2001.
Για τον Jameson αποκαλύπτονται δυο αισθητικές αρχές από την αλληγορική πρακτική των αμερικάνικων ταινιών, που έχουν ως θέμα την πολιτική και την οικονομία. Και οι δυο αρχές υπόσχονται πολιτισμικο-οικονομική επιτυχία και την ερμηνευτική προσέγγιση των βαθιών δομικών αλλαγών της μεταμοντέρνας κοινωνίας. Η μια αρχή είναι αυτή ενός που χτυπάει πλήκτρα, που βλέπει προς τα πάνω, και το βλέμμα αυτό συγγενεύει με το ηλεκτρονικό σκάνερ και με προγράμματα εύρεσης στο διαδίκτυο, και δεν έχει καμία σχέση με συγκεντρωτική αυτοπεποίθηση ηγεμονικών εξουσιών. Την άλλη αρχή την ονομάζει ο Jameson διαμόρφωση της συνωμοσίας, ένα παιχνίδι με την υποψία συνωμοσίας. Στη κείμενο που ακολουθεί επικεντρώνομαι στην πρώτη αρχή.
Ο Γερμανός παραγωγός του Hollywood Roland Emmerich κατάφερε να προβάλει αυτό το view from above (ακριβώς το βλέμμα της μεταμοντέρνας παγκόσμιας ελίτ) με όλη την αφέλεια στους τεράστιους ιπτάμενους δίσκους των aliens. Οι οποίοι στο Independence Day υπερίπτανται, διψασμένοι για πρώτες ύλες, πάνω από όλα τα στρατηγικά σημεία του πλανήτη και μεταξύ άλλων απειλούν και την Νέα Υόρκη. Με αυτό τον τρόπο μας πρόσφερε μια ολοκληρωμένη αλληγορία των πραγματικών οικονομικών και πολιτικών συσχετίσεων. Το σχήμα του Roland Emmerich είναι απλό και διαφωτιστικό. Ο κόσμος απειλείται από alien spaceships. Πίσω από αυτή την αλληγορική μεταμφίεση εύκολα αναγνωρίζονται οι πραγματικές εταιρίες πρώτων υλών. Από αυτή την προοπτική φαίνεται ο κόσμος εντελώς διαφορετικά: Οι χώροι του είναι λειτουργικά αναδομημένοι. Δεν υπάρχουν εθνικά σύνορα, δεν υπάρχουν περιοχές με διαφορετικούς πολιτισμούς, ο κόσμος είναι χωρισμένος σε στρατηγικές ζώνες που αφορούν τις πρώτες ύλες και την δύναμη επίδρασης. Η ανθρωπότητα στρέφει το βλέμμα προς την Washington. Στο Independence Day έρχεται η σωτηρία -αλληγορικά μάλιστα η σωτηρία από την καθαρή απληστία- με την μορφή ενός καταπληκτικού συνδυασμού Αμερικανών ηρώων: Ενός ηρωικού προέδρου που ανακαλύπτει το παρελθόν ως πιλότος μαχητικών αεροσκαφών, ενός Black Panther που βρήκε τον προορισμό του ως πιλότος μαχητικών αεροσκαφών, και του Jeff Goldbloom ως brilliant Jewish scientist. Ας μην ξεχάσουμε και τις όμορφες γυναίκες τους.
Σε αυτή την πρακτική πλανητική ιδεολογία για απλά πνεύματα, πρόσθεσε ένας άλλος Γερμανός σκηνοθέτης του Hollywood, ο Wolfgang Peters με το Air Force One ακόμα μια πτυχή: Η πλανητική τρομοκρατία του προέδρου των ΗΠΑ Harrison Ford είναι καλή. Η τοπική τρομοκρατία που ξεκίνησε από την πλανητική και η οποία παγίδευσε τον πρόεδρο είναι κακή και πρέπει να εξαφανισθεί με κάθε μέσο. Έτσι η γη γίνεται βαθμιαία μια μάζα που μπορεί να διαμορφωθεί κατά βούληση, και η οποία μετατρέπεται σε καθαρή ενέργεια. Το ξεδίπλωμα αυτής της παγκόσμιας στρατηγικής στάσης την βιώνουμε σήμερα. Με την δημιουργία μια παγκόσμιας κυβέρνησης.
Επομένως τα πράγματα δεν μπορούν να μείνουν στην απλή πλανητική ιδεολογία (έστω και αν πρέπει να μας απασχολήσει ακόμα η παραδοσιακή διαχείριση δύναμης και κυριαρχίας). Γιατί χαρακτηριστική για την σημερινή κατάσταση της γνώσης είναι η κρίση της γεωμετρικής ευκλείδειας κατανόησης του χώρου, και της μέχρι τώρα κατανόησης του χώρου. Ο Jameson λέει “πως με αυτή την νέα μεταμόρφωση της έννοιας του χώρου, με αυτόν τον υπερχώρο, έγινε κατορθωτό να υπερβαθεί η ικανότητα του σώματος να γνωρίζει που βρίσκεται, να δομεί το άμεσο περιβάλλον του μέσω της αισθητηριακής πρόσληψης, και να καθορίζει την θέση του σε ένα μετρήσιμο κόσμο”. Οι υπερχώροι παριστάνουν μια αναπόφευκτη ιστορική και κοινωνικο-οικονομική πραγματικότητα. Ο κυβερνοχώρος είναι “η τρίτη μεγάλη νεοφανής επέκταση του καπιταλισμού” (Jameson, 1993).
Μετάφραση Πέτρος
Αμέθυστος
Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009
β) Η ανακάλυψη της Αμερικής και υπόθεση περί της λογοτεχνίας του διαστήματος
Μέρος 2ο
Γι' αυτό συμβαίνει, οι ανώτεροι πολιτισμοί να μένουν αυστηρά μέσα στον κύκλο τους, αφού προηγουμένως έχουν κατορθώσει να ριζώσουν για τα καλά. Με ευρύτερη έννοια είναι ολόκληρο το ανατολικό ημισφαίριο πατρίδα τοπικών ανώτερων πολιτισμών. Οι συναισθηματικές αναστολές, που απέτρεπαν τους ναυτικούς να διαπεράσουν τον Ατλαντικό ή τον Ειρηνικό ωκεανό, δεν είχαν καμιά σημασία σε σχέση με το ανατολικό ημισφαίριο. Το ότι η Αφρική μόνο σποραδικά εντάχτηκε στον μαγικό κύκλο των βορείων πολιτισμών ήταν πιο πολύ τυχαίο. Ο λόγος είναι πως οι τελευταίοι ήταν υπερβολικά απασχολημένοι με την ανάπτυξη των δυτικό-ανατολικών διασυνδέσεων. Ένα ταμπού ως προς την επέκταση προς τα νότια δεν υπήρχε. Η Αφρική ανήκε εκεί. Δεν υπάρχει αμφιβολία γι' αυτό. Δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς πως οι Εβραίοι έστειλαν ιεραποστόλους στην καρδιά της Αφρικής κατά τον 1ο π. Χ. αιώνα. Αργότερα επεκτάθηκε αυτός ο πολιτισμός (magianisch) στην ύστερη αραβική της περίοδο αρκετές μοίρες κάτω από τον ισημερινό. Ο Μάρκο Πόλο αναφέρει πως ο Kublai Khan, βασιλιάς των Μογγόλων, είχε αποστείλει κινέζικα πλοία μέχρι και την Μαδαγασκάρη. Το συμβολικό και το πιο σημαντικό γεγονός της παλιάς γεωγραφίας παραμένει η ιδέα των ανατολικών πυλών του Ηρακλέους ως αντίστοιχο των δυτικών πυλών (Γιβραλτάρ). Αυτήν την σκέψη μπορούμε να παρακολουθήσουμε τουλάχιστον μέχρι την κατασκευή του παγκοσμίου χάρτη από τον γεωγράφο Πτολεμαίο (150 μ. Χ.). Μερικές φορές συνδέονται οι ανατολικές πύλες με το όνομα του μεγάλου Αλεξάνδρου. Αυτό για παράδειγμα συμβαίνει στα γραπτά του Roger Bacon, ο οποίος μιλά για "Gades Herculi et Gades Alexandri". Πίσω από αυτά τα ονόματα κρυβόταν μια πολύ περίεργη αντίληψη περί γεωγραφίας. Στην αρχαιότητα πίστευαν πως ο Ινδικός ωκεανός ήταν όπως και η Μεσόγειος, μια κλειστή θάλασσα. Μια γεωγραφική υπόθεση του Έλληνα λογίου Ιππάρχου, ασχολήθηκε με το θέμα πως το νοτιότερο μέρος της αφρικανικής ηπείρου πρέπει να στρίβει και να επεκτείνεται προς τα ανατολικά. Υπέθεταν πως η νότιος Αφρική περιέκλειε πλήρως τον ινδικό ωκεανό, και έτσι αυτός γινόταν ένα στενό κανάλι μεταξύ Αφρικής και Ασίας. Σε συμφωνία με αυτήν την παράδοση δείχνουν όλοι οι παλαιότεροι παγκόσμιοι χάρτες, από την εποχή του Edrisi (1154 μ. Χ.) μέχρι τον Vasco da Gama, εκείνη την ανατολική προβολή της αφρικανικής ηπείρου. Ακόμα και ο παγκόσμιος χάρτης του Alliacus από το 1480 αναφέρει τις “ανατολικές” και “δυτικές” πύλες. Και οι ανατολικές πύλες τελικώς επηρεάστηκαν σε αντιστοιχία με τις δυτικές τις “ινδικές στήλες του Ηρακλέους”, και εκείνες επίσης δεν μπορούσε να τις περάσει κανείς ατιμώρητα.
Μπορεί να αναγνωρίσει κανείς καθαρά, πως το ανατολικό ημισφαίριο παρίστανε μια κλειστή περιοχή ιστορικής ανάπτυξης, από την οποία η αμερικάνικη ήπειρος ήταν αυστηρά αποκλεισμένη. Αλλά γιατί; Ξαναρωτάμε. Η μοναδική πιθανή απάντηση βρίσκεται στην παραδοχή πως το ανατολικό ημισφαίριο ήταν σε θέση να επιφέρει τοπικούς ανώτερους πολιτισμούς, όπως ο αιγυπτιακός, κινεζικός, magianisch και ο ευρωπαϊκός. Μεταξύ των γεωγραφικών τόπων και της ιστορικής ζωής που εκεί πραγματοποιείται, υπάρχει μια δημιουργική σχέση. Όπως φαίνεται, το δυτικό ημισφαίριο δεν είναι κατάλληλο να δημιουργήσει ανώτερους πολιτισμούς τοπικού τύπου, όπως το έκανε το άλλο ημισφαίριο. Είναι βέβαια σωστό πως υπάρχουν δυο αμερικάνικες προσπάθειες να παραχθούν τοπικές μορφές ενός ανώτερου πολιτισμικού επιπέδου. Είναι οι πολιτισμοί των Ίνκα και των Μάγια. Συγκρινόμενοι όμως με την πολιτισμική δομή των ανώτερων πολιτισμών της ευρωπαϊκής ηπείρου, φαίνονται οι αμερικάνικες προσπάθειες πρωτόγονες. Τους λείπει οπωσδήποτε η λεπτά διακλαδισμένη ανάπτυξη όπως και το βάθος της επίδρασης και λάμψης από το παρελθόν, που είναι σημεία ενός πραγματικά ανώτερου πολιτισμού.
Ανθρώπινα όντα, που πνευματικά ανήκουν σε οποιαδήποτε μορφή ανώτερου πολιτισμού, αισθάνονται πως η ζωή τους κατευθύνεται από βαθιά αλλά ανεξήγητα μεταφυσικά ένστικτα. Ένα τέτοιο ένστικτο πρέπει να ήταν εκείνο που απέτρεψε την ιστορική ζωή κατά την εποχή των τοπικών πολιτισμών, την εγκατάλειψη εκείνου του μυθικά αγιασμένου ημισφαιρίου, και απέτρεψε εκείνους τους ανθρώπους να πάνε παράνομα σε τόπους, που δεν ήταν κατάλληλοι να διατηρήσουν την ιδιαίτερη μορφή της πνευματικής τους ζωής.
Αν παρακολουθήσουμε από αυτή την οπτική γωνία την ανάπτυξη του ευρωπαϊκού πολιτισμού και την μοιραία διάβαση του Ατλαντικού ωκεανού, δεν μπορούμε να αποφύγουμε κάποια τρομακτικά συμπεράσματα. Μιλώντας πολιτισμικά ήταν ένα λάθος της ευρωπαϊκής παράδοσης, η προσπάθεια της να μετατεθεί σε έναν καλούμενο “νέο κόσμο” με βαθιά συμβολική σημασία. Λες και οι μη πρωτόγονες μορφές ζωής που ανέπτυξε ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, ήταν προορισμένες να ξεραθούν και να μαραθούν, σε ένα έδαφος που τους ήταν βαθιά εχθρικό. Αυτό συνέβη πραγματικά και τα συμπτώματα αυτής της διαδικασίας είναι εύκολο να παρατηρηθούν από το εξασκημένο μάτι του επαγγελματία μεταφυσικού της ιστορίας. Η ίδια η διαδικασία όμως έχει εξαιρετικά επιβραδυνθεί. Ο λόγος βρίσκεται στα συνεχή κύματα Ευρωπαίων μεταναστών, που προσωρινά ανανέωναν και ενδυνάμωναν τα παλιά πνευματικά χαρακτηριστικά, τα οποία αργά αλλά σταθερά ξέφτιζαν.
Αν υποθέσουμε ότι τα προηγούμενα συμπεράσματα είναι ορθά, αυτό σημαίνει πως η αμερικάνικη ήπειρος είναι προορισμένη μέσω μιας αδικαιολόγητης θεϊκής απόφασης, να φιλοξενεί μόνο πρωτόγονες μορφές ζωής. Κάθε ανώτερη μεταφυσική έκφραση ιστορικής ύπαρξης προορισμένη να μένει απαγορευμένη στα παράλια του δυτικού ημισφαιρίου; Κάπως έτσι φαίνεται. Η συνεχής απόρριψη του πραγματικού θεμελιώδους υλικού του ευρωπαϊκού πολιτισμού, δηλαδή της μεταφυσικής, ενδυναμώνει αυτή την πίστη. Αυτό που η Αμερική είναι πρόθυμη να προσλάβει από την Ευρώπη, είναι αποκλειστικά οι καθαρά χρήσιμες πτυχές του δυτικού πολιτισμού, η τεχνολογία του και οι πρακτικές επιπτώσεις της εφαρμοσμένης επιστήμης. Αυτά όμως είναι ακριβώς τα πράγματα που ένας πραγματικά μορφωμένος Ευρωπαίος (δυστυχώς υπάρχουν ακόμα πολύ λίγοι τέτοιοι) θα τα θεωρούσε ως τον πάτο του πολιτισμού. Ο Γκαίτε, μια από τις πιο συμβολικές μορφές του ευρωπαϊκού πολιτισμού φαίνεται στο φόντο της αμερικάνικης ζωής σχεδόν γελοίος.
Και όμως θεωρείται θα ήταν βεβιασμένη εξαγωγή συμπερασμάτων, αν υποστηρίξει κανείς πως το δυτικό ημισφαίριο έχει μια εγγενή ανικανότητα να δημιουργήσει δικό του ανώτερο πολιτισμό. Φαίνεται όμως πως συμφωνεί με την πραγματικότητα το γεγονός, πως η αμερικάνικη ήπειρος απορρίπτει το ουσιαστικό στοιχείο όλων των ανώτερων πολιτισμών του άλλου ημισφαιρίου. Αυτό βέβαια δεν οφείλεται στο ότι η Αμερική αντιτίθεται στην έξοδο της από ένα πρωτόγονο ιστορικό επίπεδο και να ανεβεί σε ανώτερο, ή στο ότι απορρίπτει πιο μοιραίες μορφές πολιτισμικής ζωής. Αυτό από το οποίο αμύνεται είναι η πρόσληψη της ιδέας των τοπικών πολιτισμών, που είναι οριοθετημένοι σε ένα συγκεκριμένο μέρος της γήινης σφαίρας, και που χωρίζει την ανθρωπότητα σε δυο τάξεις: στα μέλη των ανώτερων πολιτισμών και στους "βάρβαρους", έξω στην άλλη πλευρά του συρματοπλέγματος. Αυτός όμως ο χωρισμός της ανθρωπότητας σε δυο είναι χαρακτηριστικός όλων των τοπικών ανώτερων πολιτισμών, που δημιουργήθηκαν στο ανατολικό ημισφαίριο, και δεν υπάρχει εξαίρεση.
Όπως φαίνεται, είναι προορισμός της αμερικάνικης ηπείρου να προσλαμβάνει και να ανέχεται τέτοιες μορφές ιστορικού βίου, που είναι πραγματικά πλανητικού βεληνεκούς. Μέχρι τώρα μόνο μια εποχή της ιστορίας της ανθρωπότητας είχε αυτό το χαρακτηριστικό: ο πρωτόγονος πολιτισμός. Αυτή η περίοδος αντικαταστάθηκε από τους βραχύβιους ανώτερους πολιτισμούς του ανατολικού ημισφαιρίου. Ο τελευταίος αυτού του είδους βρίσκεται εν τω μέσω της αναπόφευκτης παρακμής του. Τώρα φαίνεται πως ολόκληρη αυτή η περίοδος έχει ζήσει την ζωή της και πως πρόκειται για μια νέα ιστορική εποχή παγκόσμιας διάδοσης. Αν αυτό ισχύει, ο νέος ανώτερος πολιτισμός θα είναι ο πρώτος χωρίς τοπικά σύνορα. Θα επεκταθεί σε όλη την γη και θα εισαγάγει μια τρίτη εποχή στην παγκόσμια ιστορία: την εποχή των πλανητικών πολιτισμών. Στην περίπτωση αυτή θα ήταν το δυτικό ημισφαίριο το πιο κατάλληλο σημείο εκκίνησης για μια τέτοια ιστορική ανάπτυξη. Χάρη στο παρελθόν του και στη γεωγραφική του θέση δεν υπήρξε ποτέ μπλεγμένο στην παραδοσιακή διαμάχη μεταξύ ανατολής και δύσης, όπως συνέβη στο άλλο ημισφαίριο. Αυτό είναι μεγίστης σημασίας αφού ο πρώτος πλανητικός πολιτισμός θα έχει ως αποστολή να απαλλαγεί από την δυτικοανατολική πόλωση χάριν μιας παγκόσμιας σύνθεσης.
Η πρώτη προετοιμασία γι' αυτή την παγκόσμια ιστορική αποστολή του δυτικού ημισφαιρίου θα συνίστατο στην απελευθέρωση από όλες τις ξένες επιδράσεις, αδιάφορο αν προέρχονται από την ανατολή ή από την υπερπόντια δύση. Ένα από τα πιο ευαίσθητα βαρόμετρα της πνευματικής ανάπτυξης μιας χώρας είναι η λογοτεχνία της. Και πράγματι μπορούμε στον τομέα αυτό να ανακαλύψουμε τους προδρόμους νέων οριζόντων. Όταν σήμερα γίνεται λόγος για αμερικάνικη λογοτεχνία, θεωρείται πως εννοούνται άνθρωποι όπως W.C. Bryant, H.W.Longfellow, R.W. Emerson, Walt Whitman, T.S. Eliot, Sinclair Lewis, Theodore Dreiser, Ernest Hemingway και άλλοι. Όλοι όμως αυτοί οι συγγραφείς, και κάθε άλλος που αναγνωρίζεται ως εκπρόσωπος της αμερικάνικης λογοτεχνίας, δεν αντικαθρεφτίζουν τίποτε άλλο παρά ευρωπαϊκή λογοτεχνική παράδοση. Αυτοί οι συγγραφείς είναι Αμερικανοί μόνο στο διαβατήριο. Πνευματικά είναι Ευρωπαίοι. Με τους αδελφούς τους στην Ευρώπη μοιράζονται τα ίδια λογοτεχνικά προβλήματα και πιστεύουν στις ίδιες αισθητικές αξίες. Ο θάνατος του Sinclair Lewis στην Φλωρεντία ήταν ένα συμβολικό γεγονός.
Στην σκιά όμως αυτής της αναγνωρισμένης λογοτεχνίας μεγαλώνει κάτι καινούργιο.
(Συνεχίζεται)
Μετάφραση: Πέτρος Χαραλάμπους
Αμέθυστος
Γι' αυτό συμβαίνει, οι ανώτεροι πολιτισμοί να μένουν αυστηρά μέσα στον κύκλο τους, αφού προηγουμένως έχουν κατορθώσει να ριζώσουν για τα καλά. Με ευρύτερη έννοια είναι ολόκληρο το ανατολικό ημισφαίριο πατρίδα τοπικών ανώτερων πολιτισμών. Οι συναισθηματικές αναστολές, που απέτρεπαν τους ναυτικούς να διαπεράσουν τον Ατλαντικό ή τον Ειρηνικό ωκεανό, δεν είχαν καμιά σημασία σε σχέση με το ανατολικό ημισφαίριο. Το ότι η Αφρική μόνο σποραδικά εντάχτηκε στον μαγικό κύκλο των βορείων πολιτισμών ήταν πιο πολύ τυχαίο. Ο λόγος είναι πως οι τελευταίοι ήταν υπερβολικά απασχολημένοι με την ανάπτυξη των δυτικό-ανατολικών διασυνδέσεων. Ένα ταμπού ως προς την επέκταση προς τα νότια δεν υπήρχε. Η Αφρική ανήκε εκεί. Δεν υπάρχει αμφιβολία γι' αυτό. Δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς πως οι Εβραίοι έστειλαν ιεραποστόλους στην καρδιά της Αφρικής κατά τον 1ο π. Χ. αιώνα. Αργότερα επεκτάθηκε αυτός ο πολιτισμός (magianisch) στην ύστερη αραβική της περίοδο αρκετές μοίρες κάτω από τον ισημερινό. Ο Μάρκο Πόλο αναφέρει πως ο Kublai Khan, βασιλιάς των Μογγόλων, είχε αποστείλει κινέζικα πλοία μέχρι και την Μαδαγασκάρη. Το συμβολικό και το πιο σημαντικό γεγονός της παλιάς γεωγραφίας παραμένει η ιδέα των ανατολικών πυλών του Ηρακλέους ως αντίστοιχο των δυτικών πυλών (Γιβραλτάρ). Αυτήν την σκέψη μπορούμε να παρακολουθήσουμε τουλάχιστον μέχρι την κατασκευή του παγκοσμίου χάρτη από τον γεωγράφο Πτολεμαίο (150 μ. Χ.). Μερικές φορές συνδέονται οι ανατολικές πύλες με το όνομα του μεγάλου Αλεξάνδρου. Αυτό για παράδειγμα συμβαίνει στα γραπτά του Roger Bacon, ο οποίος μιλά για "Gades Herculi et Gades Alexandri". Πίσω από αυτά τα ονόματα κρυβόταν μια πολύ περίεργη αντίληψη περί γεωγραφίας. Στην αρχαιότητα πίστευαν πως ο Ινδικός ωκεανός ήταν όπως και η Μεσόγειος, μια κλειστή θάλασσα. Μια γεωγραφική υπόθεση του Έλληνα λογίου Ιππάρχου, ασχολήθηκε με το θέμα πως το νοτιότερο μέρος της αφρικανικής ηπείρου πρέπει να στρίβει και να επεκτείνεται προς τα ανατολικά. Υπέθεταν πως η νότιος Αφρική περιέκλειε πλήρως τον ινδικό ωκεανό, και έτσι αυτός γινόταν ένα στενό κανάλι μεταξύ Αφρικής και Ασίας. Σε συμφωνία με αυτήν την παράδοση δείχνουν όλοι οι παλαιότεροι παγκόσμιοι χάρτες, από την εποχή του Edrisi (1154 μ. Χ.) μέχρι τον Vasco da Gama, εκείνη την ανατολική προβολή της αφρικανικής ηπείρου. Ακόμα και ο παγκόσμιος χάρτης του Alliacus από το 1480 αναφέρει τις “ανατολικές” και “δυτικές” πύλες. Και οι ανατολικές πύλες τελικώς επηρεάστηκαν σε αντιστοιχία με τις δυτικές τις “ινδικές στήλες του Ηρακλέους”, και εκείνες επίσης δεν μπορούσε να τις περάσει κανείς ατιμώρητα.
Μπορεί να αναγνωρίσει κανείς καθαρά, πως το ανατολικό ημισφαίριο παρίστανε μια κλειστή περιοχή ιστορικής ανάπτυξης, από την οποία η αμερικάνικη ήπειρος ήταν αυστηρά αποκλεισμένη. Αλλά γιατί; Ξαναρωτάμε. Η μοναδική πιθανή απάντηση βρίσκεται στην παραδοχή πως το ανατολικό ημισφαίριο ήταν σε θέση να επιφέρει τοπικούς ανώτερους πολιτισμούς, όπως ο αιγυπτιακός, κινεζικός, magianisch και ο ευρωπαϊκός. Μεταξύ των γεωγραφικών τόπων και της ιστορικής ζωής που εκεί πραγματοποιείται, υπάρχει μια δημιουργική σχέση. Όπως φαίνεται, το δυτικό ημισφαίριο δεν είναι κατάλληλο να δημιουργήσει ανώτερους πολιτισμούς τοπικού τύπου, όπως το έκανε το άλλο ημισφαίριο. Είναι βέβαια σωστό πως υπάρχουν δυο αμερικάνικες προσπάθειες να παραχθούν τοπικές μορφές ενός ανώτερου πολιτισμικού επιπέδου. Είναι οι πολιτισμοί των Ίνκα και των Μάγια. Συγκρινόμενοι όμως με την πολιτισμική δομή των ανώτερων πολιτισμών της ευρωπαϊκής ηπείρου, φαίνονται οι αμερικάνικες προσπάθειες πρωτόγονες. Τους λείπει οπωσδήποτε η λεπτά διακλαδισμένη ανάπτυξη όπως και το βάθος της επίδρασης και λάμψης από το παρελθόν, που είναι σημεία ενός πραγματικά ανώτερου πολιτισμού.
Ανθρώπινα όντα, που πνευματικά ανήκουν σε οποιαδήποτε μορφή ανώτερου πολιτισμού, αισθάνονται πως η ζωή τους κατευθύνεται από βαθιά αλλά ανεξήγητα μεταφυσικά ένστικτα. Ένα τέτοιο ένστικτο πρέπει να ήταν εκείνο που απέτρεψε την ιστορική ζωή κατά την εποχή των τοπικών πολιτισμών, την εγκατάλειψη εκείνου του μυθικά αγιασμένου ημισφαιρίου, και απέτρεψε εκείνους τους ανθρώπους να πάνε παράνομα σε τόπους, που δεν ήταν κατάλληλοι να διατηρήσουν την ιδιαίτερη μορφή της πνευματικής τους ζωής.
Αν παρακολουθήσουμε από αυτή την οπτική γωνία την ανάπτυξη του ευρωπαϊκού πολιτισμού και την μοιραία διάβαση του Ατλαντικού ωκεανού, δεν μπορούμε να αποφύγουμε κάποια τρομακτικά συμπεράσματα. Μιλώντας πολιτισμικά ήταν ένα λάθος της ευρωπαϊκής παράδοσης, η προσπάθεια της να μετατεθεί σε έναν καλούμενο “νέο κόσμο” με βαθιά συμβολική σημασία. Λες και οι μη πρωτόγονες μορφές ζωής που ανέπτυξε ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, ήταν προορισμένες να ξεραθούν και να μαραθούν, σε ένα έδαφος που τους ήταν βαθιά εχθρικό. Αυτό συνέβη πραγματικά και τα συμπτώματα αυτής της διαδικασίας είναι εύκολο να παρατηρηθούν από το εξασκημένο μάτι του επαγγελματία μεταφυσικού της ιστορίας. Η ίδια η διαδικασία όμως έχει εξαιρετικά επιβραδυνθεί. Ο λόγος βρίσκεται στα συνεχή κύματα Ευρωπαίων μεταναστών, που προσωρινά ανανέωναν και ενδυνάμωναν τα παλιά πνευματικά χαρακτηριστικά, τα οποία αργά αλλά σταθερά ξέφτιζαν.
Αν υποθέσουμε ότι τα προηγούμενα συμπεράσματα είναι ορθά, αυτό σημαίνει πως η αμερικάνικη ήπειρος είναι προορισμένη μέσω μιας αδικαιολόγητης θεϊκής απόφασης, να φιλοξενεί μόνο πρωτόγονες μορφές ζωής. Κάθε ανώτερη μεταφυσική έκφραση ιστορικής ύπαρξης προορισμένη να μένει απαγορευμένη στα παράλια του δυτικού ημισφαιρίου; Κάπως έτσι φαίνεται. Η συνεχής απόρριψη του πραγματικού θεμελιώδους υλικού του ευρωπαϊκού πολιτισμού, δηλαδή της μεταφυσικής, ενδυναμώνει αυτή την πίστη. Αυτό που η Αμερική είναι πρόθυμη να προσλάβει από την Ευρώπη, είναι αποκλειστικά οι καθαρά χρήσιμες πτυχές του δυτικού πολιτισμού, η τεχνολογία του και οι πρακτικές επιπτώσεις της εφαρμοσμένης επιστήμης. Αυτά όμως είναι ακριβώς τα πράγματα που ένας πραγματικά μορφωμένος Ευρωπαίος (δυστυχώς υπάρχουν ακόμα πολύ λίγοι τέτοιοι) θα τα θεωρούσε ως τον πάτο του πολιτισμού. Ο Γκαίτε, μια από τις πιο συμβολικές μορφές του ευρωπαϊκού πολιτισμού φαίνεται στο φόντο της αμερικάνικης ζωής σχεδόν γελοίος.
Και όμως θεωρείται θα ήταν βεβιασμένη εξαγωγή συμπερασμάτων, αν υποστηρίξει κανείς πως το δυτικό ημισφαίριο έχει μια εγγενή ανικανότητα να δημιουργήσει δικό του ανώτερο πολιτισμό. Φαίνεται όμως πως συμφωνεί με την πραγματικότητα το γεγονός, πως η αμερικάνικη ήπειρος απορρίπτει το ουσιαστικό στοιχείο όλων των ανώτερων πολιτισμών του άλλου ημισφαιρίου. Αυτό βέβαια δεν οφείλεται στο ότι η Αμερική αντιτίθεται στην έξοδο της από ένα πρωτόγονο ιστορικό επίπεδο και να ανεβεί σε ανώτερο, ή στο ότι απορρίπτει πιο μοιραίες μορφές πολιτισμικής ζωής. Αυτό από το οποίο αμύνεται είναι η πρόσληψη της ιδέας των τοπικών πολιτισμών, που είναι οριοθετημένοι σε ένα συγκεκριμένο μέρος της γήινης σφαίρας, και που χωρίζει την ανθρωπότητα σε δυο τάξεις: στα μέλη των ανώτερων πολιτισμών και στους "βάρβαρους", έξω στην άλλη πλευρά του συρματοπλέγματος. Αυτός όμως ο χωρισμός της ανθρωπότητας σε δυο είναι χαρακτηριστικός όλων των τοπικών ανώτερων πολιτισμών, που δημιουργήθηκαν στο ανατολικό ημισφαίριο, και δεν υπάρχει εξαίρεση.
Όπως φαίνεται, είναι προορισμός της αμερικάνικης ηπείρου να προσλαμβάνει και να ανέχεται τέτοιες μορφές ιστορικού βίου, που είναι πραγματικά πλανητικού βεληνεκούς. Μέχρι τώρα μόνο μια εποχή της ιστορίας της ανθρωπότητας είχε αυτό το χαρακτηριστικό: ο πρωτόγονος πολιτισμός. Αυτή η περίοδος αντικαταστάθηκε από τους βραχύβιους ανώτερους πολιτισμούς του ανατολικού ημισφαιρίου. Ο τελευταίος αυτού του είδους βρίσκεται εν τω μέσω της αναπόφευκτης παρακμής του. Τώρα φαίνεται πως ολόκληρη αυτή η περίοδος έχει ζήσει την ζωή της και πως πρόκειται για μια νέα ιστορική εποχή παγκόσμιας διάδοσης. Αν αυτό ισχύει, ο νέος ανώτερος πολιτισμός θα είναι ο πρώτος χωρίς τοπικά σύνορα. Θα επεκταθεί σε όλη την γη και θα εισαγάγει μια τρίτη εποχή στην παγκόσμια ιστορία: την εποχή των πλανητικών πολιτισμών. Στην περίπτωση αυτή θα ήταν το δυτικό ημισφαίριο το πιο κατάλληλο σημείο εκκίνησης για μια τέτοια ιστορική ανάπτυξη. Χάρη στο παρελθόν του και στη γεωγραφική του θέση δεν υπήρξε ποτέ μπλεγμένο στην παραδοσιακή διαμάχη μεταξύ ανατολής και δύσης, όπως συνέβη στο άλλο ημισφαίριο. Αυτό είναι μεγίστης σημασίας αφού ο πρώτος πλανητικός πολιτισμός θα έχει ως αποστολή να απαλλαγεί από την δυτικοανατολική πόλωση χάριν μιας παγκόσμιας σύνθεσης.
Η πρώτη προετοιμασία γι' αυτή την παγκόσμια ιστορική αποστολή του δυτικού ημισφαιρίου θα συνίστατο στην απελευθέρωση από όλες τις ξένες επιδράσεις, αδιάφορο αν προέρχονται από την ανατολή ή από την υπερπόντια δύση. Ένα από τα πιο ευαίσθητα βαρόμετρα της πνευματικής ανάπτυξης μιας χώρας είναι η λογοτεχνία της. Και πράγματι μπορούμε στον τομέα αυτό να ανακαλύψουμε τους προδρόμους νέων οριζόντων. Όταν σήμερα γίνεται λόγος για αμερικάνικη λογοτεχνία, θεωρείται πως εννοούνται άνθρωποι όπως W.C. Bryant, H.W.Longfellow, R.W. Emerson, Walt Whitman, T.S. Eliot, Sinclair Lewis, Theodore Dreiser, Ernest Hemingway και άλλοι. Όλοι όμως αυτοί οι συγγραφείς, και κάθε άλλος που αναγνωρίζεται ως εκπρόσωπος της αμερικάνικης λογοτεχνίας, δεν αντικαθρεφτίζουν τίποτε άλλο παρά ευρωπαϊκή λογοτεχνική παράδοση. Αυτοί οι συγγραφείς είναι Αμερικανοί μόνο στο διαβατήριο. Πνευματικά είναι Ευρωπαίοι. Με τους αδελφούς τους στην Ευρώπη μοιράζονται τα ίδια λογοτεχνικά προβλήματα και πιστεύουν στις ίδιες αισθητικές αξίες. Ο θάνατος του Sinclair Lewis στην Φλωρεντία ήταν ένα συμβολικό γεγονός.
Στην σκιά όμως αυτής της αναγνωρισμένης λογοτεχνίας μεγαλώνει κάτι καινούργιο.
(Συνεχίζεται)
Μετάφραση: Πέτρος Χαραλάμπους
Αμέθυστος
Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009
α) Η ανακάλυψη της Αμερικής και υπόθεση περί της λογοτεχνίας του διαστήματος
DIE ENTDECKUNG AMERIKAS UND DIE SACHE MIT DER WELTRAUM-LITERATUR
Gotthard Günther
Η Αμερική ανακαλύφθηκε το 1492. Αν δούμε την ημερομηνία αυτή από την οπτική γωνία της ιστορίας του κόσμου, τότε ανακαλύπτεται εντυπωσιακά αργά. Γιατί όμως είναι έτσι; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό υποδεικνύει ένα από τα πιό ενδιαφέροντα αινίγματα του ανθρώπινου πολιτισμού. Στην πραγματικότητα η Αμερική ανακαλύφθηκε τουλάχιστον 5 φορές, και κάποιοι ερευνητές βρίσκουν ένα ακόμα πιό μεγάλο αριθμό. Όλες αυτές οι ανακαλύψεις είναι φυσικά πριν τον Κολόμβο, και ξεχάστηκαν σχεδόν την ίδια στιγμή που έγιναν. Για μια χρονική περίοδο φαινόταν πως κανείς δεν ήθελε να ανακαλύψει αυτήν την νέα ήπειρο, και πάλι έρχεται το ερώτημα: γιατί είναι έτσι; Στις επόμενες σελίδες θα γίνει προσπάθεια να βρεθεί απάντηση στο ερώτημα. Αν η απάντηση είναι έστω και στο περίπου σωστή, θα ρίξει ένα ενδιαφέρον φως στις λογοτεχνικές πτυχές και βαθύτατες σημασίες της αμερικανικής, ούτω καλουμένης Science-Fiction λογοτεχνίας.
Θέλουμε να αρχίσουμε με κάποιες εισαγωγικές ιστορικές έννοιες. Είναι γενικά γνωστό πως η ιστορία μπορεί να χωριστεί χοντρικά σε δύο εποχές. Η πρώτη είναι η εποχή του πρωτόγονου πολιτισμού, ενώ η δεύτερη περιλάμβανει την ανάπτυξη διαφόρων υψηλών πολιτισμών, οι πιο σημαντικοί των οποίων είναι ο κινεζικός, ο ινδικός, ο ελληνο-ρωμαϊκός και ο δυτικός.
Το βασικό χαρακτηριστικό ενός πρωτόγονου πολιτισμού είναι πως με κανένα τρόπο δεν είναι γεωγραφικά περιορισμένος σε μία περιοχή ή τοπίο, ή και σε μία ήπειρο ακόμη. Εκτείνεται σε όλη μας την γη και γι' αυτό έχει μια πλανητική διάδοση. Βασικά είναι ένας πρωτόγονος πολιτισμός ο ίδιος παντού στη γη. Αυτή όμως η συμπεριληπτική τάση δεν ισχύει για τους υψηλούς πολιτισμούς. Αυτοί είναι περιορισμένοι σε μία συγκεκριμένη γεωγραφικά κλειστή περιοχή (π.χ στην ινδική υπο-ήπειρο, την λεκάνη της Μεσογείου κτλ), έχουν τις ρίζες τους, για να χρησιμοποιήσουμε μια έκφραση του ΄Οσβαλντ Σπέγκλερ, στην «μητέρα γη» τους. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που δικαιολογεί το γιατί είναι κατάλληλο να μιλάμε στον ενικό για τον πρωτόγονο πολιτισμό, ενώ πρέπει να εφαρμόζουμε πάντα τον πληθυντικό όταν θέλουμε να μιλήσουμε γενικά για «υψηλούς πολιτισμούς».
Αυτοί οι πολιτισμοί έχουν την πατρίδα τους σε διάφορα μέρη του ανατολικού ημισφαιρίου. Το γεγονός ότι το δυτικό ημισφαίριο, εκτός από δύο αποτυχημένες προσπάθειες μιας ανώτερης μορφής ύπαρξης(πολιτισμοί των Μάγια και των Ίνκας), δεν ανέδειξε ποτέ με την αληθινή σημασία της λέξεως ένα υψηλό πολιτισμό, είναι βαθιάς σημασίας. Αυτή η σημασία δεν μπορεί να είναι υπερβολική όταν λαμβάνεται υπόψιν στην αξιολόγηση του ιστορικού μέλλοντος της αμερικάνικης ηπείρου. Περί αυτού αργότερα.
Όλοι οι ανώτεροι πολιτισμοί του ανατολικού ημισφαιρίου δείχνουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Είναι κεντρομόλα προσανατολισμένοι. Αν βρίσκονται σε δυτικές περιοχές εκείνου του ημισφαιρίου, τότε βλέπουν συναισθηματικά άλλα και μεταφυσικά προς την ανατολή. Αν βρίσκονται στην ανατολή, τότε ο σωτήρας έρχεται οπωσδήποτε από την δύση. Ο μαχαγιάνα βουδισμός μας λέει πως Surkhavativyuha, ο παράδεισος βρίσκεται στα δυτικά. Ακόμα πιο ανατολικά, οι Μογγόλοι κατακτητές κινούνταν πάντα προς τα δυτικά. Από την άλλη όμως στην δύση, είναι η φήμη "Ex Oriente Lux" που καθορίζει την κατεύθυνση του ευρωπαϊκού πολιτισμού για πάνω από μία χιλιετία.
Ίσως αξίζει τον κόπο να δούμε από πιο κοντά εκείνη την αινιγματική κίνηση προς την ανατολή, την κατεύθυνση που κυριαρχούσε στον δυτικό πολιτισμό, όχι μόνο μέχρι το 1500 (ίσως και πιο μετά ακόμη), αλλά που ήδη στην εποχή της έναρξης του ελληνο-ρωμαϊκού πολιτισμού ήταν μια πραγματικότης. Η σημερινή κατανόηση της γεωγραφίας είναι μόνο μερικές εκατοντάδες χρόνια παλιά και στις παλαιότερες ιστορικές περιόδους ήταν πλήρως άγνωστη. Σε εκείνα τα μακρυνά χρόνια η γεωγραφία ήταν κάτι μεταφυσικό. Η γη ήταν σχεδόν πλήρως ανεξερεύνητη και η σκέψη γεωγραφικών αποστάσεων ξυπνούσε μαγικούς και μυθολογικούς συνειρμούς. Πίσω από τον γνωστό ορίζοντα εκτείνονται θαυμαστοί κόσμοι. Εκεί βρισκόταν η φωλιά των δαιμόνων ή τα ευλογημένα λειβάδια του παραδείσου. Μόνο σε μακρυνές χώρες μπορούσε να βρει κανείς το πηγάδι της αιώνιας νεότητος ή να υποστεί ναυάγιο στον πονηρό βράχο των σειρήνων.
Ο κόσμος ήταν προς όλες τις κατευθύνσεις ανοικτός. Σε κάθε ναυτικό της αρχαιότητας όμως λεγόταν: «τράβα προς την ανατολή»! Στην ανατολή θα βρεις αμέτρητους θησαυρούς από χρυσάφι και ασήμι. Μόνο τα κύματα του ανατολικού ωκεανού ξεβράζουν στους πρόποδες του βουνού των διαμαντιών. Η ανατολή είναι γεμάτη θαύματα. Οι γυναίκες της είναι οι πιο εξαίσιες στον κόσμο. Από την ανατολή έρχεται όλη η σοφία και εκεί ίσως φας από το ουράνιο μάννα». Τόσο ισχυρή ήταν η ορμή προς την ανατολή, ώστε ήδη ο Δαρείος, ο Πέρσης κατακτητής της Αιγύπτου, έδωσε εντολή να ανοιχτεί ένα κανάλι μεταξύ του Νείλου και της Ερυθράς θάλασσας και έτσι ένωσε την Μεσόγειο με τον Ινδικό ωκεανό (Ηρόδοτος, 460 π.Χ.). Αυτό το κανάλι ήταν πλωτό ακόμα και στην εποχή των ρωμαίων αυτοκρατόρων Μάρκου Αυρήλιου και Σεπτήμιου Σεβήρου. Το νησί Γιάβα είχε ανακαλυφθεί από τον Έλληνα θαλασσοπόρο Ιάμβολο, και υπάρχουν εύπιστες ιστορίες πως αραβικά πλοία διέπλευσαν τον Ειρηνικό ωκεανό και την ακτή της Κίνας (Αμπου Ζεηντ Σιραφ).
Όλα τα όνειρα και οι επιθυμίες εκείνων των πρώϊμων ανώτερων πολιτσμών στρέφονταν προς την ανατολή και ποτέ στη δύση. Να φυλάγεσαι από την δύση, έλεγαν στους ναυτικούς. Ακατονόμαστοι κίνδυνοι παραμονεύουν στα βαθιά των δυτικών θαλασσών. Αιώνια νύχτα κρεμιέται πάνω από τα κύματά της, και όποιος τολμήσει να πάει εκεί δεν θα ξαναγυρίσει. Αυτά τα νερά της κολάσεως, λέει ο μύθος, κατάπιαν μάλιστα ενα ολόκληρο πολιτισμό: την Ατλαντίδα.
Εκτός από την αποστολή του νουμίδη βασιλιά Γιούμπα και μερικών άλλων τυχοδιωκτών από την Καρθαγένη που οδήγησαν στην ανακάλυψη των Καναρίων νήσων, ο Ατλαντικός ωκεανός είχε μείνει ανεξερεύνητος. Την εποχή των Ρωμαίων λεγόταν Mare tenebrosum, δηλαδή θάλασσα του σκοταδιού (Seneca Liber Suaser I, p2) και ο Festus Avienus υποστηρίζει πως κανένα πλοίο δεν έπλευσε εκεί. Αυτό το αιώνιο τραγούδι "πλεύσε ανατολικά, δεν μπορείς να διαπλεύσεις τον δυτικό ωκεανό" συνόδευε σαν μουσική υπόκρουση ολόκληρη την άνοδο του δυτικού πολιτισμού.
Ο δρόμος του Γιβράλταρ ήτανε σύμβολο του τέλους του κόσμου. Ο Μασούντι, ένας από τους παλαιότερους άραβες γεωγράφους, μας διηγείται: "στα σύνορα όπου αυτές οι δύο θάλασσες συναντιούνται, η Μεσόγειος και ο ωκεανός δηλαδή, τοποθέτησε ο βασιλιας Χίρακε (Ηρακλής), ο γίγαντας, στήλες από χαλκό και πέτρα. Στις στήλες αυτές βρίσκονται επιγραφές και μορφές, που με τα χέρια δείχνουν πως δεν μπορεί κανείς να πάει παραπέρα" (Meadows of gold and mines of gems, Ed. A. Sprenger, London 1841).
Ο τρόμος μεγαλώνει και ο δυτικός ωκεανός αστράφτει με όλα τα χρώματα του καθαρτηρίου πυρός. Ακούμε για τις παραμυθένιες θαλασσοπορείες του Αγίου Brandan (587 μ.Χ.), ο οποίος για να ξεπληρώσει τις αμαρτίες του ταξίδευε 7 χρόνια στις θάλασσες αυτές. «Ανακάλυψε» μια μακρυνή παραλία, πλούσια σε φρούτα αλλά που κατοικούνταν από διαβόλους και το νερό του ωκεανού ήταν σαν κόλλα, και δύσκολα μπορούσε κανείς να κινηθεί (Mare Pigrum). Ο Δάντης αφήνει τον Οδυσσεα του να υποστεί τα βάσσανα της κολάσεως, γιατί τόλμησε να περάσει τις στήλες του Ηρακλέους και να πλεύσει στον Ατλαντικό ωκεανό.
Υπάρχει μια πολύ διαδεδομένη θεωρία ότι οι ναυτικοί δεν διέπλεαν τον ατλαντικό σε προγενέστερες ιστορικές περιόδους γιατί δεν είχαν πυξίδα. Αυτό είναι ένα αρκετά βλακώδες επιχείρημα, που πολύ βρωμάει σαν υλιστική σκέψη. Είναι γι αυτό ιστορικά λανθασμένο. Στην Ευρώπη ήταν γνωστή η πυξίδα γύρω στο 1190 μ.Χ. Εκείνη την εποχή αναφέρεται σε ένα ποίημα του Guyot από την Προβηγκία. Επιπλέον μιλά γί' αυτή ο καρδινάλιος Jacque de Vitry το έτος 1218, ο οποίος εξηγεί πως η μαγνητική βελόνα είναι ένα πολύ χρήσιμο όργανο για τους ναυτικούς. Και διερωτάται κανείς γιατί έπρεπε να περάσουν άλλοι τρεις αιώνες μέχρι να ανοιχτεί ο Κολόμβος στις Αντίλες; Υπό αυτή την οπτική γωνία το επιχείρημα της πυξίδας μας δίνει και μία άλλη ανάποδη συσχέτιση. Γιατί δεν μπορεί κανείς να διαπλεύσει τον ατλαντικό χωρίς πυξίδα; Η τέχνη της ναυσιπλοΐας στην ανοικτή θάλασσα, και μάλιστα χωρίς την βοήθεια της μαγνητικής βελόνας είχε ανακαλυφθεί από τον Ίππαλο, ένα Έλληνα ναυτικό, ο οποίος διέπλευσε τον ινδικό ωκεανό απο το Άντεν μέχρι την ακτή Μαλαμπάρ. Αυτό το ταξείδι έγινε τον πρώτο μ.Χ. αιώνα. Και γνωρίζουμε με απόλυτη ακρίβεια πως η πυξίδα δεν χρησιμοποιήθηκε στον ινδικό ωκεανό για σκοπούς προσανατολισμού, μέχρι τον 13ο αιώνα. Σε όλη όμως αυτή την περίοδο γινόνταν ταξείδια στον ωκεανό αυτό μεταξύ Γιάβας και ακτών της Αφρικής.
Η άγνοια για την λειτουργία της μαγνητικής βελόνας δεν είναι οπωσδήποτε εξήγηση για το ότι το πέλαγος του ατλαντικού έμεινε εγκατειλημένο κατά την διάρκεια πολλών αιώνων όπου υπήρχαν τοπικοί πολιτισμοί. Αυτό που την ανθρωπότητα στην πραγματικότητα απέτρεπε να πλεύσει στον δυτικό ωκεανό ήταν ένας μεταφυσικός τρόμος, που τρέφοταν απο μια έντονη εσωτερική πεποίθηση, πως ήταν ηθικά κακό να πλεύσει κανείς προς τα δυτικά. Η πίστη πως ένας άνδρας δεν είχε εκεί τίποτα να ψάξει, κατείχε παγκόσμια σημασία. Όποιος όμως το προσπαθούσε εκτιθόταν στις πιο περίεργες τιμωρίες. Έτσι διηγόντουσαν πως απο τα βάθη του ατλαντικού έβγαινε ξαφνικά ένα τεράστιο χέρι που θα τραβούσε το πλοίο προς το μέρος του.
Όλα αυτά πρέπει να γνωρίζει κανείς για να καταλάβει την ιδιαίτερη μοίρα των προκολομβιανών ανακαλύψεων της Αμερικής. Ο πρώτος Ευρωπαίος που πιθανόν είδε την Αμερική ήταν ο Bjarne Herjulfson που γύρω στο 1000 μ.Χ. έπλευσε προς την Γροιλανδία. Παραπλανήθηκε και ανακάλυψε προς τα νοτιοδυτικά μια ξένη παραλία. Ο Leif Erikson ο οποίος τον επόμενο χρόνο ακολούθησε την πορεία του Herjulfson, έφτασε στην ήπειρο. Οι Βίκινγκς έζησαν αρκετά χρόνια στην Vinland, και μετά επιχειρούσαν επανειλημμένα πλεύσεις από την Γροινλανδία προς την ήπειρο. Η τελευταία έγινε το 1347! Η Ευρώπη όμως δεν πήρε είδηση για όλα αυτά.
Η τρίτη ανακάλυψη έγινε το 1390 από τους Βενετσιάνους αδελφούς Νικολό και Αντόνιο Zeno. Φαίνεται πως είναι ένα αυθεντικό ιστορικό γεγονός, ακόμα και αν προηγουμένως είχε αμφισβητηθεί, ότι ο Αντόνιο όχι μόνο πήγε στη νέα γη αλλά και στη νέα Σκοτία. Το πιο σημαντικό στοιχείο σε σχέση με την ανακάλυψη από τους αδελφούς, μου φαίνεται πως είναι το γεγονός πως και στη Βενετία ακόμη, που ήταν τότε ηγετικό κέντρο ναυσιπλοΐας, δεν υπάρχει καμιά αναφορά για το ταξείδι αυτό. Η πρώτη αναφορά είναι του 1558. Δηλαδή πάνω απο 150 χρόνια μετά το τέλος εκείνου του ταξειδιού!
Όπως φαίνεται έγινε μια ακόμη ανακάλυψη από την ανατολή. Είναι η αποστολή "Hyitrimannaland". Οι αναφορές γι' αυτήν είναι πολύ αόριστες. Μια παλιά και ξεχασμένη ιρλανδική παράδοση μιλά για μια μεγάλη ήπειρο, που μερικές φορές ονομάζεται «Μεγάλη Ιρλανδία».
Είναι ένα αδιάσειστο γεγονός πως η Αμερική ανακαλύφθηκε αρκετές φορές πριν τον Κολόμβο και πως η Ευρώπη θα μπορούσε να είχε λάβει γνώση του πράγματος, αν το ήθελε. Όμως μια ασυνείδητη ώθηση επέβαλε να παρακούσει όλες τις ειδήσεις για εκείνη την τρομακτική περιοχή. Αυτή η συναισθηματική εμμονή διήρκεσε μέχρι τα χρόνια του Κολόμβου και μπορεί να εντοπισθεί και στους επόμενους αιώνες. Αξίζει λοιπόν από αυτή την οπτική να δούμε τους λόγους του ταξειδιού του Κολόμβου. Ούτε ο ίδιος ούτε κανένας σύγχρονός του πίστευε πως θα βρισκόταν μια καινούρια ήπειρος. Ο σκοπός του ήταν να βρεί ένα πιο σύντομο δρόμο προς την Ινδία. Αυτό σημαίνει πως και το δικό του ταξείδι βρισκόταν κάτω από την πεποίθηση Ex Oriente Lux. Είναι διασκεδαστικό, αν το σκεφτεί κανείς, πως από αυτή την οπτική γωνία φαίνεται η ανακάλυψη του δυτικού ημισφαιρίου ως σφάλμα-πλάνη του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Όπως ήδη επισημάνθηκε, έπαψε η μεταφυσική απόρριψη της δύσης ακόμα και μετά την ανακάλυψη της Αμερικής από τον Κολόμβο. Εν τέλει διοχετεύτηκε σε άλλα κανάλια. Συμπτωματικό για το γεγονός αυτό είναι η έντονη συζήτηση στους εκκλησιαστικούς κύκλους, αν οι ιθαγενείς της αμερικανικής ηπείρου μπορούν να θεωρηθούν άνθρωποι ή ζώα. Κανένας που διέπλευσε από το Άντεν προς τα ανατολικά, δεν είπε ποτέ ότι οι κατοικοι της Γιαβα ή Κανφα (Κίνα) δεν είναι ανθρώπινα όντα.
Για να το πούμε σύντομα: η γνώση για την ύπαρξη του δυτικού ημισφαιρίου είχε απωθηθεί στην Ευρώπη, για όσο καιρό αυτό ήταν δυνατό. Την ίδια ιστορία μπορεί να διηγηθεί κανείς και για την πλευρά του Ειρηνικού της Αμερικής. Παλιοί γιαπωνέζικοι χάρτες δείχνουν το περίγραμμα μιας ηπείρου που μόνο Αμερική μπορεί να είναι. Και από την προκολομβιανή εποχή προέρχεται ένας παγκόσμιος χάρτης από έναν Ινδό χαρτογράφο, που δείχνει μια μακρά λωρίδα γης που εκτείνεται απο την αρκτική μέχρι την ανταρκτική. Αυτή η ήπειρος φέρει το όνομα Suvama Bhumi. Αλλά και εδώ φαίνεται πως και εδώ, μετά την εποχή του πρωτόγονου πολιτισμού δεν υπήρχε καμιά επαφή πέρα στον ειρηνικό ωκεανό. Σε συμφωνία με εκείνη την κεντρομόλα αίσθηση προσανατολισμού, στράφηκαν δυτικά όσοι πολιτισμοί ήταν στο ανατολικό ημισφαίριο. Στην αρχή του 5ου μ.Χ. αιώνα βρίσκουμε κινέζικα πλοία στα λιμάνια της Κεϋλάνης και στο δέλτα του Ευφράτη. Αν και η πυξίδα χρησιμοποιήθηκε για ναυσιπλοία στην κίτρινη θάλασσα ήδη απο την δυναστεία Τσιν (265-416 μ.Χ.), οι Κινέζοι δεν προσπάθησαν ποτέ να διαπλεύσουν τον ειρηνικό.
Για να το παρουσιάσουμε με πολύ λίγες λέξεις: ο πρωτόγονος πολιτισμός είχε επεκταθεί σε όλη την γη. Είχε συμπεριλάβει και την αμερικανική ήπειρο.
Από την άνοδο όμως τοπικών ανωτέρων πολιτισμών, ήταν το δυτικό ημισφαίριο μέχρι εκείνο το καθυστερημένο σημείο του 1492 εντελώς απομονωμένο.
Παραμένει ένα από τα μεγάλα αινίγματα της παγκόσμιας ιστορίας, πως στη διάρκεια μιας συγκεκριμένης ιστορικής ανάπτυξης του ανθρώπου, η αμερικανική ήπειρος φαινόταν ανεπιθύμητη. Το δυτικό ημισφαίριο δεν έχει μερίδα στην εποχή τοπικών πολιτισμών και την απέχθεια που συνδέεται με την εποχή.
Στα επόμενα θα γίνει μια προσπάθεια να λυθεί το αίνιγμα αυτό. Ο συγγραφέας ελπίζει, πως η προτιθέμενη θεωρία θα ρίξει λίγο φως στην μελλοντική ιστορική μοίρα της Αμερικής, και πως θα μας κάνει πιο ξεκάθαρη την καθ' αυτό πνευματική παραγωγή της Αμερικής, δηλαδή την λογοτεχνία Science Fiction (μυθιστόρημα από την περιοχή της επιστήμης και της τεχνολογίας).
Ας θυμηθούμε εκ νέου την διαφορά μεταξύ πρωτόγονου πολιτισμού και της ομάδας των ανώτερων πολιτισμών. Ο πρώτος έχει πραγματικά παγκόσμια διάδοση. Δεν γνωρίζει κλιματικούς, σε σχέση με την ράτσα, ή γεωγραφικούς περιορισμούς, και έχει επεκταθεί σε όλες τις ηπείρους του πλανήτη. Επίσης φαίνεται πως δεν έχει κανένα χρονικό περιορισμό. Υπάρχει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Από την άλλη κάθε ανώτερος πολιτισμός ξεκινά, όπως μας έδειξε ο Όσβαλντ Σπέγκλερ, με ένα βαθιά ριζωμένο φόβο για τον χώρο και τον χρόνο. Από εκεί προκύπτουν ιστορικές μορφές ζωής με αυστηρά περιορισμένη διάρκεια, όπως και μια απελπιστική προσκόλληση σε συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές. «Ανθίζει στο έδαφος ενός επακριβώς καθορισμένου τοπίου, όπου σαν φυτό είναι δεμένος». Από εδώ προκύπτει λογικά πως ένας ανώτερος πολιτισμός δεν μπορεί απλά να μεταφυτευθεί σε άλλη γη, πόσο μάλλον σε άλλη ήπειρο.
(Συνεχίζεται)
Μετάφραση: Πέτρος Χαραλάμπους
Αμέθυστος
Gotthard Günther
Η Αμερική ανακαλύφθηκε το 1492. Αν δούμε την ημερομηνία αυτή από την οπτική γωνία της ιστορίας του κόσμου, τότε ανακαλύπτεται εντυπωσιακά αργά. Γιατί όμως είναι έτσι; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό υποδεικνύει ένα από τα πιό ενδιαφέροντα αινίγματα του ανθρώπινου πολιτισμού. Στην πραγματικότητα η Αμερική ανακαλύφθηκε τουλάχιστον 5 φορές, και κάποιοι ερευνητές βρίσκουν ένα ακόμα πιό μεγάλο αριθμό. Όλες αυτές οι ανακαλύψεις είναι φυσικά πριν τον Κολόμβο, και ξεχάστηκαν σχεδόν την ίδια στιγμή που έγιναν. Για μια χρονική περίοδο φαινόταν πως κανείς δεν ήθελε να ανακαλύψει αυτήν την νέα ήπειρο, και πάλι έρχεται το ερώτημα: γιατί είναι έτσι; Στις επόμενες σελίδες θα γίνει προσπάθεια να βρεθεί απάντηση στο ερώτημα. Αν η απάντηση είναι έστω και στο περίπου σωστή, θα ρίξει ένα ενδιαφέρον φως στις λογοτεχνικές πτυχές και βαθύτατες σημασίες της αμερικανικής, ούτω καλουμένης Science-Fiction λογοτεχνίας.
Θέλουμε να αρχίσουμε με κάποιες εισαγωγικές ιστορικές έννοιες. Είναι γενικά γνωστό πως η ιστορία μπορεί να χωριστεί χοντρικά σε δύο εποχές. Η πρώτη είναι η εποχή του πρωτόγονου πολιτισμού, ενώ η δεύτερη περιλάμβανει την ανάπτυξη διαφόρων υψηλών πολιτισμών, οι πιο σημαντικοί των οποίων είναι ο κινεζικός, ο ινδικός, ο ελληνο-ρωμαϊκός και ο δυτικός.
Το βασικό χαρακτηριστικό ενός πρωτόγονου πολιτισμού είναι πως με κανένα τρόπο δεν είναι γεωγραφικά περιορισμένος σε μία περιοχή ή τοπίο, ή και σε μία ήπειρο ακόμη. Εκτείνεται σε όλη μας την γη και γι' αυτό έχει μια πλανητική διάδοση. Βασικά είναι ένας πρωτόγονος πολιτισμός ο ίδιος παντού στη γη. Αυτή όμως η συμπεριληπτική τάση δεν ισχύει για τους υψηλούς πολιτισμούς. Αυτοί είναι περιορισμένοι σε μία συγκεκριμένη γεωγραφικά κλειστή περιοχή (π.χ στην ινδική υπο-ήπειρο, την λεκάνη της Μεσογείου κτλ), έχουν τις ρίζες τους, για να χρησιμοποιήσουμε μια έκφραση του ΄Οσβαλντ Σπέγκλερ, στην «μητέρα γη» τους. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που δικαιολογεί το γιατί είναι κατάλληλο να μιλάμε στον ενικό για τον πρωτόγονο πολιτισμό, ενώ πρέπει να εφαρμόζουμε πάντα τον πληθυντικό όταν θέλουμε να μιλήσουμε γενικά για «υψηλούς πολιτισμούς».
Αυτοί οι πολιτισμοί έχουν την πατρίδα τους σε διάφορα μέρη του ανατολικού ημισφαιρίου. Το γεγονός ότι το δυτικό ημισφαίριο, εκτός από δύο αποτυχημένες προσπάθειες μιας ανώτερης μορφής ύπαρξης(πολιτισμοί των Μάγια και των Ίνκας), δεν ανέδειξε ποτέ με την αληθινή σημασία της λέξεως ένα υψηλό πολιτισμό, είναι βαθιάς σημασίας. Αυτή η σημασία δεν μπορεί να είναι υπερβολική όταν λαμβάνεται υπόψιν στην αξιολόγηση του ιστορικού μέλλοντος της αμερικάνικης ηπείρου. Περί αυτού αργότερα.
Όλοι οι ανώτεροι πολιτισμοί του ανατολικού ημισφαιρίου δείχνουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Είναι κεντρομόλα προσανατολισμένοι. Αν βρίσκονται σε δυτικές περιοχές εκείνου του ημισφαιρίου, τότε βλέπουν συναισθηματικά άλλα και μεταφυσικά προς την ανατολή. Αν βρίσκονται στην ανατολή, τότε ο σωτήρας έρχεται οπωσδήποτε από την δύση. Ο μαχαγιάνα βουδισμός μας λέει πως Surkhavativyuha, ο παράδεισος βρίσκεται στα δυτικά. Ακόμα πιο ανατολικά, οι Μογγόλοι κατακτητές κινούνταν πάντα προς τα δυτικά. Από την άλλη όμως στην δύση, είναι η φήμη "Ex Oriente Lux" που καθορίζει την κατεύθυνση του ευρωπαϊκού πολιτισμού για πάνω από μία χιλιετία.
Ίσως αξίζει τον κόπο να δούμε από πιο κοντά εκείνη την αινιγματική κίνηση προς την ανατολή, την κατεύθυνση που κυριαρχούσε στον δυτικό πολιτισμό, όχι μόνο μέχρι το 1500 (ίσως και πιο μετά ακόμη), αλλά που ήδη στην εποχή της έναρξης του ελληνο-ρωμαϊκού πολιτισμού ήταν μια πραγματικότης. Η σημερινή κατανόηση της γεωγραφίας είναι μόνο μερικές εκατοντάδες χρόνια παλιά και στις παλαιότερες ιστορικές περιόδους ήταν πλήρως άγνωστη. Σε εκείνα τα μακρυνά χρόνια η γεωγραφία ήταν κάτι μεταφυσικό. Η γη ήταν σχεδόν πλήρως ανεξερεύνητη και η σκέψη γεωγραφικών αποστάσεων ξυπνούσε μαγικούς και μυθολογικούς συνειρμούς. Πίσω από τον γνωστό ορίζοντα εκτείνονται θαυμαστοί κόσμοι. Εκεί βρισκόταν η φωλιά των δαιμόνων ή τα ευλογημένα λειβάδια του παραδείσου. Μόνο σε μακρυνές χώρες μπορούσε να βρει κανείς το πηγάδι της αιώνιας νεότητος ή να υποστεί ναυάγιο στον πονηρό βράχο των σειρήνων.
Ο κόσμος ήταν προς όλες τις κατευθύνσεις ανοικτός. Σε κάθε ναυτικό της αρχαιότητας όμως λεγόταν: «τράβα προς την ανατολή»! Στην ανατολή θα βρεις αμέτρητους θησαυρούς από χρυσάφι και ασήμι. Μόνο τα κύματα του ανατολικού ωκεανού ξεβράζουν στους πρόποδες του βουνού των διαμαντιών. Η ανατολή είναι γεμάτη θαύματα. Οι γυναίκες της είναι οι πιο εξαίσιες στον κόσμο. Από την ανατολή έρχεται όλη η σοφία και εκεί ίσως φας από το ουράνιο μάννα». Τόσο ισχυρή ήταν η ορμή προς την ανατολή, ώστε ήδη ο Δαρείος, ο Πέρσης κατακτητής της Αιγύπτου, έδωσε εντολή να ανοιχτεί ένα κανάλι μεταξύ του Νείλου και της Ερυθράς θάλασσας και έτσι ένωσε την Μεσόγειο με τον Ινδικό ωκεανό (Ηρόδοτος, 460 π.Χ.). Αυτό το κανάλι ήταν πλωτό ακόμα και στην εποχή των ρωμαίων αυτοκρατόρων Μάρκου Αυρήλιου και Σεπτήμιου Σεβήρου. Το νησί Γιάβα είχε ανακαλυφθεί από τον Έλληνα θαλασσοπόρο Ιάμβολο, και υπάρχουν εύπιστες ιστορίες πως αραβικά πλοία διέπλευσαν τον Ειρηνικό ωκεανό και την ακτή της Κίνας (Αμπου Ζεηντ Σιραφ).
Όλα τα όνειρα και οι επιθυμίες εκείνων των πρώϊμων ανώτερων πολιτσμών στρέφονταν προς την ανατολή και ποτέ στη δύση. Να φυλάγεσαι από την δύση, έλεγαν στους ναυτικούς. Ακατονόμαστοι κίνδυνοι παραμονεύουν στα βαθιά των δυτικών θαλασσών. Αιώνια νύχτα κρεμιέται πάνω από τα κύματά της, και όποιος τολμήσει να πάει εκεί δεν θα ξαναγυρίσει. Αυτά τα νερά της κολάσεως, λέει ο μύθος, κατάπιαν μάλιστα ενα ολόκληρο πολιτισμό: την Ατλαντίδα.
Εκτός από την αποστολή του νουμίδη βασιλιά Γιούμπα και μερικών άλλων τυχοδιωκτών από την Καρθαγένη που οδήγησαν στην ανακάλυψη των Καναρίων νήσων, ο Ατλαντικός ωκεανός είχε μείνει ανεξερεύνητος. Την εποχή των Ρωμαίων λεγόταν Mare tenebrosum, δηλαδή θάλασσα του σκοταδιού (Seneca Liber Suaser I, p2) και ο Festus Avienus υποστηρίζει πως κανένα πλοίο δεν έπλευσε εκεί. Αυτό το αιώνιο τραγούδι "πλεύσε ανατολικά, δεν μπορείς να διαπλεύσεις τον δυτικό ωκεανό" συνόδευε σαν μουσική υπόκρουση ολόκληρη την άνοδο του δυτικού πολιτισμού.
Ο δρόμος του Γιβράλταρ ήτανε σύμβολο του τέλους του κόσμου. Ο Μασούντι, ένας από τους παλαιότερους άραβες γεωγράφους, μας διηγείται: "στα σύνορα όπου αυτές οι δύο θάλασσες συναντιούνται, η Μεσόγειος και ο ωκεανός δηλαδή, τοποθέτησε ο βασιλιας Χίρακε (Ηρακλής), ο γίγαντας, στήλες από χαλκό και πέτρα. Στις στήλες αυτές βρίσκονται επιγραφές και μορφές, που με τα χέρια δείχνουν πως δεν μπορεί κανείς να πάει παραπέρα" (Meadows of gold and mines of gems, Ed. A. Sprenger, London 1841).
Ο τρόμος μεγαλώνει και ο δυτικός ωκεανός αστράφτει με όλα τα χρώματα του καθαρτηρίου πυρός. Ακούμε για τις παραμυθένιες θαλασσοπορείες του Αγίου Brandan (587 μ.Χ.), ο οποίος για να ξεπληρώσει τις αμαρτίες του ταξίδευε 7 χρόνια στις θάλασσες αυτές. «Ανακάλυψε» μια μακρυνή παραλία, πλούσια σε φρούτα αλλά που κατοικούνταν από διαβόλους και το νερό του ωκεανού ήταν σαν κόλλα, και δύσκολα μπορούσε κανείς να κινηθεί (Mare Pigrum). Ο Δάντης αφήνει τον Οδυσσεα του να υποστεί τα βάσσανα της κολάσεως, γιατί τόλμησε να περάσει τις στήλες του Ηρακλέους και να πλεύσει στον Ατλαντικό ωκεανό.
Υπάρχει μια πολύ διαδεδομένη θεωρία ότι οι ναυτικοί δεν διέπλεαν τον ατλαντικό σε προγενέστερες ιστορικές περιόδους γιατί δεν είχαν πυξίδα. Αυτό είναι ένα αρκετά βλακώδες επιχείρημα, που πολύ βρωμάει σαν υλιστική σκέψη. Είναι γι αυτό ιστορικά λανθασμένο. Στην Ευρώπη ήταν γνωστή η πυξίδα γύρω στο 1190 μ.Χ. Εκείνη την εποχή αναφέρεται σε ένα ποίημα του Guyot από την Προβηγκία. Επιπλέον μιλά γί' αυτή ο καρδινάλιος Jacque de Vitry το έτος 1218, ο οποίος εξηγεί πως η μαγνητική βελόνα είναι ένα πολύ χρήσιμο όργανο για τους ναυτικούς. Και διερωτάται κανείς γιατί έπρεπε να περάσουν άλλοι τρεις αιώνες μέχρι να ανοιχτεί ο Κολόμβος στις Αντίλες; Υπό αυτή την οπτική γωνία το επιχείρημα της πυξίδας μας δίνει και μία άλλη ανάποδη συσχέτιση. Γιατί δεν μπορεί κανείς να διαπλεύσει τον ατλαντικό χωρίς πυξίδα; Η τέχνη της ναυσιπλοΐας στην ανοικτή θάλασσα, και μάλιστα χωρίς την βοήθεια της μαγνητικής βελόνας είχε ανακαλυφθεί από τον Ίππαλο, ένα Έλληνα ναυτικό, ο οποίος διέπλευσε τον ινδικό ωκεανό απο το Άντεν μέχρι την ακτή Μαλαμπάρ. Αυτό το ταξείδι έγινε τον πρώτο μ.Χ. αιώνα. Και γνωρίζουμε με απόλυτη ακρίβεια πως η πυξίδα δεν χρησιμοποιήθηκε στον ινδικό ωκεανό για σκοπούς προσανατολισμού, μέχρι τον 13ο αιώνα. Σε όλη όμως αυτή την περίοδο γινόνταν ταξείδια στον ωκεανό αυτό μεταξύ Γιάβας και ακτών της Αφρικής.
Η άγνοια για την λειτουργία της μαγνητικής βελόνας δεν είναι οπωσδήποτε εξήγηση για το ότι το πέλαγος του ατλαντικού έμεινε εγκατειλημένο κατά την διάρκεια πολλών αιώνων όπου υπήρχαν τοπικοί πολιτισμοί. Αυτό που την ανθρωπότητα στην πραγματικότητα απέτρεπε να πλεύσει στον δυτικό ωκεανό ήταν ένας μεταφυσικός τρόμος, που τρέφοταν απο μια έντονη εσωτερική πεποίθηση, πως ήταν ηθικά κακό να πλεύσει κανείς προς τα δυτικά. Η πίστη πως ένας άνδρας δεν είχε εκεί τίποτα να ψάξει, κατείχε παγκόσμια σημασία. Όποιος όμως το προσπαθούσε εκτιθόταν στις πιο περίεργες τιμωρίες. Έτσι διηγόντουσαν πως απο τα βάθη του ατλαντικού έβγαινε ξαφνικά ένα τεράστιο χέρι που θα τραβούσε το πλοίο προς το μέρος του.
Όλα αυτά πρέπει να γνωρίζει κανείς για να καταλάβει την ιδιαίτερη μοίρα των προκολομβιανών ανακαλύψεων της Αμερικής. Ο πρώτος Ευρωπαίος που πιθανόν είδε την Αμερική ήταν ο Bjarne Herjulfson που γύρω στο 1000 μ.Χ. έπλευσε προς την Γροιλανδία. Παραπλανήθηκε και ανακάλυψε προς τα νοτιοδυτικά μια ξένη παραλία. Ο Leif Erikson ο οποίος τον επόμενο χρόνο ακολούθησε την πορεία του Herjulfson, έφτασε στην ήπειρο. Οι Βίκινγκς έζησαν αρκετά χρόνια στην Vinland, και μετά επιχειρούσαν επανειλημμένα πλεύσεις από την Γροινλανδία προς την ήπειρο. Η τελευταία έγινε το 1347! Η Ευρώπη όμως δεν πήρε είδηση για όλα αυτά.
Η τρίτη ανακάλυψη έγινε το 1390 από τους Βενετσιάνους αδελφούς Νικολό και Αντόνιο Zeno. Φαίνεται πως είναι ένα αυθεντικό ιστορικό γεγονός, ακόμα και αν προηγουμένως είχε αμφισβητηθεί, ότι ο Αντόνιο όχι μόνο πήγε στη νέα γη αλλά και στη νέα Σκοτία. Το πιο σημαντικό στοιχείο σε σχέση με την ανακάλυψη από τους αδελφούς, μου φαίνεται πως είναι το γεγονός πως και στη Βενετία ακόμη, που ήταν τότε ηγετικό κέντρο ναυσιπλοΐας, δεν υπάρχει καμιά αναφορά για το ταξείδι αυτό. Η πρώτη αναφορά είναι του 1558. Δηλαδή πάνω απο 150 χρόνια μετά το τέλος εκείνου του ταξειδιού!
Όπως φαίνεται έγινε μια ακόμη ανακάλυψη από την ανατολή. Είναι η αποστολή "Hyitrimannaland". Οι αναφορές γι' αυτήν είναι πολύ αόριστες. Μια παλιά και ξεχασμένη ιρλανδική παράδοση μιλά για μια μεγάλη ήπειρο, που μερικές φορές ονομάζεται «Μεγάλη Ιρλανδία».
Είναι ένα αδιάσειστο γεγονός πως η Αμερική ανακαλύφθηκε αρκετές φορές πριν τον Κολόμβο και πως η Ευρώπη θα μπορούσε να είχε λάβει γνώση του πράγματος, αν το ήθελε. Όμως μια ασυνείδητη ώθηση επέβαλε να παρακούσει όλες τις ειδήσεις για εκείνη την τρομακτική περιοχή. Αυτή η συναισθηματική εμμονή διήρκεσε μέχρι τα χρόνια του Κολόμβου και μπορεί να εντοπισθεί και στους επόμενους αιώνες. Αξίζει λοιπόν από αυτή την οπτική να δούμε τους λόγους του ταξειδιού του Κολόμβου. Ούτε ο ίδιος ούτε κανένας σύγχρονός του πίστευε πως θα βρισκόταν μια καινούρια ήπειρος. Ο σκοπός του ήταν να βρεί ένα πιο σύντομο δρόμο προς την Ινδία. Αυτό σημαίνει πως και το δικό του ταξείδι βρισκόταν κάτω από την πεποίθηση Ex Oriente Lux. Είναι διασκεδαστικό, αν το σκεφτεί κανείς, πως από αυτή την οπτική γωνία φαίνεται η ανακάλυψη του δυτικού ημισφαιρίου ως σφάλμα-πλάνη του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Όπως ήδη επισημάνθηκε, έπαψε η μεταφυσική απόρριψη της δύσης ακόμα και μετά την ανακάλυψη της Αμερικής από τον Κολόμβο. Εν τέλει διοχετεύτηκε σε άλλα κανάλια. Συμπτωματικό για το γεγονός αυτό είναι η έντονη συζήτηση στους εκκλησιαστικούς κύκλους, αν οι ιθαγενείς της αμερικανικής ηπείρου μπορούν να θεωρηθούν άνθρωποι ή ζώα. Κανένας που διέπλευσε από το Άντεν προς τα ανατολικά, δεν είπε ποτέ ότι οι κατοικοι της Γιαβα ή Κανφα (Κίνα) δεν είναι ανθρώπινα όντα.
Για να το πούμε σύντομα: η γνώση για την ύπαρξη του δυτικού ημισφαιρίου είχε απωθηθεί στην Ευρώπη, για όσο καιρό αυτό ήταν δυνατό. Την ίδια ιστορία μπορεί να διηγηθεί κανείς και για την πλευρά του Ειρηνικού της Αμερικής. Παλιοί γιαπωνέζικοι χάρτες δείχνουν το περίγραμμα μιας ηπείρου που μόνο Αμερική μπορεί να είναι. Και από την προκολομβιανή εποχή προέρχεται ένας παγκόσμιος χάρτης από έναν Ινδό χαρτογράφο, που δείχνει μια μακρά λωρίδα γης που εκτείνεται απο την αρκτική μέχρι την ανταρκτική. Αυτή η ήπειρος φέρει το όνομα Suvama Bhumi. Αλλά και εδώ φαίνεται πως και εδώ, μετά την εποχή του πρωτόγονου πολιτισμού δεν υπήρχε καμιά επαφή πέρα στον ειρηνικό ωκεανό. Σε συμφωνία με εκείνη την κεντρομόλα αίσθηση προσανατολισμού, στράφηκαν δυτικά όσοι πολιτισμοί ήταν στο ανατολικό ημισφαίριο. Στην αρχή του 5ου μ.Χ. αιώνα βρίσκουμε κινέζικα πλοία στα λιμάνια της Κεϋλάνης και στο δέλτα του Ευφράτη. Αν και η πυξίδα χρησιμοποιήθηκε για ναυσιπλοία στην κίτρινη θάλασσα ήδη απο την δυναστεία Τσιν (265-416 μ.Χ.), οι Κινέζοι δεν προσπάθησαν ποτέ να διαπλεύσουν τον ειρηνικό.
Για να το παρουσιάσουμε με πολύ λίγες λέξεις: ο πρωτόγονος πολιτισμός είχε επεκταθεί σε όλη την γη. Είχε συμπεριλάβει και την αμερικανική ήπειρο.
Από την άνοδο όμως τοπικών ανωτέρων πολιτισμών, ήταν το δυτικό ημισφαίριο μέχρι εκείνο το καθυστερημένο σημείο του 1492 εντελώς απομονωμένο.
Παραμένει ένα από τα μεγάλα αινίγματα της παγκόσμιας ιστορίας, πως στη διάρκεια μιας συγκεκριμένης ιστορικής ανάπτυξης του ανθρώπου, η αμερικανική ήπειρος φαινόταν ανεπιθύμητη. Το δυτικό ημισφαίριο δεν έχει μερίδα στην εποχή τοπικών πολιτισμών και την απέχθεια που συνδέεται με την εποχή.
Στα επόμενα θα γίνει μια προσπάθεια να λυθεί το αίνιγμα αυτό. Ο συγγραφέας ελπίζει, πως η προτιθέμενη θεωρία θα ρίξει λίγο φως στην μελλοντική ιστορική μοίρα της Αμερικής, και πως θα μας κάνει πιο ξεκάθαρη την καθ' αυτό πνευματική παραγωγή της Αμερικής, δηλαδή την λογοτεχνία Science Fiction (μυθιστόρημα από την περιοχή της επιστήμης και της τεχνολογίας).
Ας θυμηθούμε εκ νέου την διαφορά μεταξύ πρωτόγονου πολιτισμού και της ομάδας των ανώτερων πολιτισμών. Ο πρώτος έχει πραγματικά παγκόσμια διάδοση. Δεν γνωρίζει κλιματικούς, σε σχέση με την ράτσα, ή γεωγραφικούς περιορισμούς, και έχει επεκταθεί σε όλες τις ηπείρους του πλανήτη. Επίσης φαίνεται πως δεν έχει κανένα χρονικό περιορισμό. Υπάρχει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Από την άλλη κάθε ανώτερος πολιτισμός ξεκινά, όπως μας έδειξε ο Όσβαλντ Σπέγκλερ, με ένα βαθιά ριζωμένο φόβο για τον χώρο και τον χρόνο. Από εκεί προκύπτουν ιστορικές μορφές ζωής με αυστηρά περιορισμένη διάρκεια, όπως και μια απελπιστική προσκόλληση σε συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές. «Ανθίζει στο έδαφος ενός επακριβώς καθορισμένου τοπίου, όπου σαν φυτό είναι δεμένος». Από εδώ προκύπτει λογικά πως ένας ανώτερος πολιτισμός δεν μπορεί απλά να μεταφυτευθεί σε άλλη γη, πόσο μάλλον σε άλλη ήπειρο.
(Συνεχίζεται)
Μετάφραση: Πέτρος Χαραλάμπους
Αμέθυστος
Σχόλιο στην νέα Εκκλησιολογία της Λατινικής εκκλησίας ενόψει της ενώσεως των εκκλησιών
Δεν είναι φανερό πλέον πως η Ρωμαϊκή «Εκκλησία» είναι άθεη; Πως πιστεύουμε σε διαφορετικό Θεό; Πως ονομάζουμε την ουσία της Εκκλησίας “διάλογο”, για να συνεχίσουμε τον διάλογό μας με τί; Δεν αναγκαζόμαστε και εμείς να αρνηθούμε τον Θεό της Εκκλησίας μας για να συνεχίσουμε τον διάλογο με τους άθεους; Ας δούμε το κεντρικό σημείο της νέας Εκκλησιολογίας!
«Αναλόγως του Ενσαρκωθέντος Λόγου, η Εκκλησία είναι ορατή και αόρατη, βασιλεύουσα και στρατευμένη. Η βασιλεύουσα είναι εμπλουτισμένη με ουράνια αγαθά (όπως διδάσκει και ο κ. Γιανναράς η υπόστασή μας η οποία συνθέτει τις κτιστές ενέργειες, μετά θάνατον η ίδια θα συνθέτει αξιοπρεπώς τις άκτιστες)! Αυτές οι δύο Εκκλησίες συνθέτουν μια πραγματικότητα με διπλό στοιχείο, θεϊκό και ανθρώπινο. Η Βασιλεύουσα Εκκλησία είναι το θεϊκό στοιχείο».
Εάν υπολογίσουμε λοιπόν πως και τους Αγίους, τους ανακηρύττει ο πάπας, καταλαβαίνουμε ποιος είναι ο θεός! Ο Ρωμαίος Ποντίφηκας! Σιχαμένη Νεοελληνική βλακεία που διαλέγεται με τέτοιες βρωμιές. Υπάρχει και συνέχεια: «Η κοινωνία των βαπτισμένων στην διδασκαλία των Αποστόλων και στον τεμαχισμό του ευχαριστιακoύ άρτου». Βαπτισμένοι σε διδασκαλία, ας ξυπνήσουμε!
Αμέθυστος
Η νέα Εκκλησιολογία της Λατινικής εκκλησίας ενόψει της ενώσεως των εκκλησιών!
«Αναλόγως του Ενσαρκωθέντος Λόγου, η Εκκλησία είναι ορατή και αόρατη, βασιλεύουσα και στρατευμένη. Η βασιλεύουσα είναι εμπλουτισμένη με ουράνια αγαθά (όπως διδάσκει και ο κ. Γιανναράς η υπόστασή μας η οποία συνθέτει τις κτιστές ενέργειες, μετά θάνατον η ίδια θα συνθέτει αξιοπρεπώς τις άκτιστες)! Αυτές οι δύο Εκκλησίες συνθέτουν μια πραγματικότητα με διπλό στοιχείο, θεϊκό και ανθρώπινο. Η Βασιλεύουσα Εκκλησία είναι το θεϊκό στοιχείο».
Εάν υπολογίσουμε λοιπόν πως και τους Αγίους, τους ανακηρύττει ο πάπας, καταλαβαίνουμε ποιος είναι ο θεός! Ο Ρωμαίος Ποντίφηκας! Σιχαμένη Νεοελληνική βλακεία που διαλέγεται με τέτοιες βρωμιές. Υπάρχει και συνέχεια: «Η κοινωνία των βαπτισμένων στην διδασκαλία των Αποστόλων και στον τεμαχισμό του ευχαριστιακoύ άρτου». Βαπτισμένοι σε διδασκαλία, ας ξυπνήσουμε!
Αμέθυστος
Η νέα Εκκλησιολογία της Λατινικής εκκλησίας ενόψει της ενώσεως των εκκλησιών!
Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009
Η νέα Εκκλησιολογία της Λατινικής Εκκλησίας ενόψει της ενώσεως των Εκκλησιών
Έδοξε τω Αγίω Πνεύματι και τω Πάπα!
Η Επιστροφή των Ασώτων Αγγλικανών!
«Ετούτους τους τελευταίους χρόνους το Άγιο Πνεύμα ώθησε Αγγλικανικές ομάδες να ζητήσουν με επιμονή και κατ' επανάληψη, να γίνουν δεκτοί, και σωματικά, σε πλήρη Καθολική κοινωνία, και ετούτη η Αποστολική Έδρα, δέχθηκε με Αγαθότητα το αίτημα τους. Ο Διάδοχος του Πέτρου, ο οποίος δέχτηκε από τον Κύριο Ιησού το αξίωμα να εξασφαλίζει την ενότητα του Επισκοπάτου και να προΐσταται και να προστατεύει την Καθολική κοινωνία όλων των Εκκλησιών, δεν μπορεί να μην διαθέσει τα μέσα με τα οποία μπορεί να πραγματοποιηθεί αυτή η Αγία τους επιθυμία!
Η Εκκλησία, λαός συγκεντρωμένος στην ενότητα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, ιδρύθη από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό σαν “το Μυστήριο, δηλαδή το σημείο και το όργανο της ενδόμυχης ενότητος με τον θεό και της ενότητος όλου του ανθρωπίνου γένους”.
Κάθε χωρισμός ανάμεσα στους βαπτισμένους στο όνομα του Ιησού Χριστού είναι μια πληγή σ’ αυτό που είναι η Εκκλησία και σ’ αυτό για το οποίο υπάρχει η Εκκλησία. Γι’ αυτό “όχι μόνον αντιτίθεται ανοιχτά στο θέλημα του Χριστού, αλλά είναι και ένα σκάνδαλο για τον κόσμο καταστρέφοντας τον πιο άγιο από τους σκοπούς: Το κήρυγμα του Ευαγγελίου σε κάθε πλάσμα”. Γι’ αυτόν τον λόγο ακριβώς πριν σκορπίσει το αίμα Του για την σωτηρία του κόσμου, ο Κύριος μας Ιησούς προσευχήθηκε στον Πατέρα για την ενότητα των Μαθητών Του.
Είναι το Άγιο Πνεύμα, αρχή ενότητος, το οποίο ιδρύει την Εκκλησία σαν κοινωνία. Είναι η αρχή της ενότητος των πιστών στην διδασκαλία των Αποστόλων, στον τεμαχισμό του άρτου και στην προσευχή. Παρόλα αυτά η Εκκλησία, αναλόγως του μυστηρίου του Ενσαρκωθέντος Λόγου, δεν είναι μόνον μια αόρατη κοινωνία, πνευματική, αλλά είναι και ορατή επίσης: Έτσι, “η κοινότης αποτελούμενη από ιεραρχημένα όργανα και το Μυστικό σώμα του Χριστού, η ορατή συνάθροισις, η Σύναξη και η πνευματική κοινότης, η Επίγεια Εκκλησία και η Εκκλησία η εμπλουτισμένη με ουράνια αγαθά (όχι με εμπλουτισμένο ουράνιο) δεν πρέπει να γίνονται κατανοητές σαν δύο διαφορετικά πράγματα. Σχηματίζουν αντιθέτως μία και μοναδική σύνθετη πραγματικότητα αποτελούμενη από ένα διπλό στοιχείο, θεϊκό και ανθρώπινο”. Η κοινωνία των βαπτισμένων στην διδασκαλία των Αποστόλων και στον τεμαχισμό του ευχαριστιακoύ άρτου, φανερώνεται ορατά στους τρόπους της ομολογίας της πληρότητος της πίστεως, της λατρείας όλων των Μυστηρίων καθιδρυμένων από τον Χριστό και στην διακυβέρνηση του σώματος των Επισκόπων ενωμένων με την κεφαλή τους, τον Ρωμαίο Ποντίφικα!
Η μοναδική Εκκλησία του Χριστού βεβαίως, που στο Σύμβολο της Πίστεως την ομολογούμε Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική “υφίσταται στην Καθολική Εκκλησία κυβερνώμενη από τον διάδοχο του Πέτρου και από την κοινωνία των Επισκόπων μαζί του, παρότι έξω από τον οργανισμό του βρίσκονται πολλά στοιχεία αγιότητος και αλήθειας, τα οποία, σαν δώρα της Εκκλησίας του Χριστού, ωθούν προς την Καθολική Ενότητα”. »
Στο φως αυτών των Εκκλησιολογικών αρχών, οι Αγγλικανοί θα τηρήσουν ορισμένους κανόνες που τους επιβάλλονται με τη βοήθεια των οποίων θα διατηρούνται σε κοινωνία με τον Πάπα. Έχει καταντήσει το μαρτύριο του Σίσυφου το έργο που έχει αναλάβει ο κ. Ζηζιούλας. Κάθε φορά που πάμε να συμφωνήσουμε κάτι με τους Καθολικούς, η βαριά πέτρα του διαλόγου ξεφεύγει από τα χέρια του κ. Ζηζιούλα και ξανακυλάει πίσω.
Έδοξε λοιπόν στο Άγιο Πνεύμα και στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, όπως διατυμπανίζει παντού τελευταίως, υπερασπίζοντας τον αρχηγό του, Επίσκοπο Πατρών, ο π. Ανάστασιος Γκοτσόπουλος, έδοξε και στον Πάπα. Για να μην χάσουμε τα μυαλά μας όμως μ’ αυτό το κυκλοθυμικό Άγιο Πνεύμα που διαθέτουν οι Ιεραρχίες των Εκκλησιών ας ακούσουμε έναν σύντομο Λόγο του π. Ιουστίνου Πόποβιτς!
«Στον Οικουμενισμό όλες οι αδυναμίες, οι αποκλίσεις, τα λάθη, προέρχονται από την κατάχρηση του Αγίου Πνεύματος. Με αυτή την κατάχρηση δικαιολογούνται και όλες οι δυτικές “εκκλησίες” και αιρέσεις. ΤΑ ΦΟΡΤΩΝΟΥΝ ΟΛΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ.
Πορεύονται “κατ’ άνθρωπον” με τον ακόλουθο τρόπο: Αντί της μεθόδου του Σωτήρος -της αναγεννήσεως του έσω ανθρώπου- οδεύουν την οδό του Ευρωπαϊκού ανθρωπισμού, πασχίζοντας να μεταμορφώσουν το πρόσωπο δια της κοινωνίας και όχι δια της οδού του Σωτήρος, η οποία συνίσταται στη σωτηρία του ανθρώπου δια του θεού και όχι δια της κοινωνίας. Το Άγιο Πνεύμα δίδεται μόνον στην Εκκλησία του Θεανθρώπου! Δεν δίνεται εκτός Θεανθρώπου». Ούτε στον διάδοχο του Πέτρου. Διότι ο Πέτρος δεν έπαψε ποτέ του να είναι άνθρωπος!
Αμέθυστος
Η Επιστροφή των Ασώτων Αγγλικανών!
«Ετούτους τους τελευταίους χρόνους το Άγιο Πνεύμα ώθησε Αγγλικανικές ομάδες να ζητήσουν με επιμονή και κατ' επανάληψη, να γίνουν δεκτοί, και σωματικά, σε πλήρη Καθολική κοινωνία, και ετούτη η Αποστολική Έδρα, δέχθηκε με Αγαθότητα το αίτημα τους. Ο Διάδοχος του Πέτρου, ο οποίος δέχτηκε από τον Κύριο Ιησού το αξίωμα να εξασφαλίζει την ενότητα του Επισκοπάτου και να προΐσταται και να προστατεύει την Καθολική κοινωνία όλων των Εκκλησιών, δεν μπορεί να μην διαθέσει τα μέσα με τα οποία μπορεί να πραγματοποιηθεί αυτή η Αγία τους επιθυμία!
Η Εκκλησία, λαός συγκεντρωμένος στην ενότητα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, ιδρύθη από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό σαν “το Μυστήριο, δηλαδή το σημείο και το όργανο της ενδόμυχης ενότητος με τον θεό και της ενότητος όλου του ανθρωπίνου γένους”.
Κάθε χωρισμός ανάμεσα στους βαπτισμένους στο όνομα του Ιησού Χριστού είναι μια πληγή σ’ αυτό που είναι η Εκκλησία και σ’ αυτό για το οποίο υπάρχει η Εκκλησία. Γι’ αυτό “όχι μόνον αντιτίθεται ανοιχτά στο θέλημα του Χριστού, αλλά είναι και ένα σκάνδαλο για τον κόσμο καταστρέφοντας τον πιο άγιο από τους σκοπούς: Το κήρυγμα του Ευαγγελίου σε κάθε πλάσμα”. Γι’ αυτόν τον λόγο ακριβώς πριν σκορπίσει το αίμα Του για την σωτηρία του κόσμου, ο Κύριος μας Ιησούς προσευχήθηκε στον Πατέρα για την ενότητα των Μαθητών Του.
Είναι το Άγιο Πνεύμα, αρχή ενότητος, το οποίο ιδρύει την Εκκλησία σαν κοινωνία. Είναι η αρχή της ενότητος των πιστών στην διδασκαλία των Αποστόλων, στον τεμαχισμό του άρτου και στην προσευχή. Παρόλα αυτά η Εκκλησία, αναλόγως του μυστηρίου του Ενσαρκωθέντος Λόγου, δεν είναι μόνον μια αόρατη κοινωνία, πνευματική, αλλά είναι και ορατή επίσης: Έτσι, “η κοινότης αποτελούμενη από ιεραρχημένα όργανα και το Μυστικό σώμα του Χριστού, η ορατή συνάθροισις, η Σύναξη και η πνευματική κοινότης, η Επίγεια Εκκλησία και η Εκκλησία η εμπλουτισμένη με ουράνια αγαθά (όχι με εμπλουτισμένο ουράνιο) δεν πρέπει να γίνονται κατανοητές σαν δύο διαφορετικά πράγματα. Σχηματίζουν αντιθέτως μία και μοναδική σύνθετη πραγματικότητα αποτελούμενη από ένα διπλό στοιχείο, θεϊκό και ανθρώπινο”. Η κοινωνία των βαπτισμένων στην διδασκαλία των Αποστόλων και στον τεμαχισμό του ευχαριστιακoύ άρτου, φανερώνεται ορατά στους τρόπους της ομολογίας της πληρότητος της πίστεως, της λατρείας όλων των Μυστηρίων καθιδρυμένων από τον Χριστό και στην διακυβέρνηση του σώματος των Επισκόπων ενωμένων με την κεφαλή τους, τον Ρωμαίο Ποντίφικα!
Η μοναδική Εκκλησία του Χριστού βεβαίως, που στο Σύμβολο της Πίστεως την ομολογούμε Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική “υφίσταται στην Καθολική Εκκλησία κυβερνώμενη από τον διάδοχο του Πέτρου και από την κοινωνία των Επισκόπων μαζί του, παρότι έξω από τον οργανισμό του βρίσκονται πολλά στοιχεία αγιότητος και αλήθειας, τα οποία, σαν δώρα της Εκκλησίας του Χριστού, ωθούν προς την Καθολική Ενότητα”. »
Στο φως αυτών των Εκκλησιολογικών αρχών, οι Αγγλικανοί θα τηρήσουν ορισμένους κανόνες που τους επιβάλλονται με τη βοήθεια των οποίων θα διατηρούνται σε κοινωνία με τον Πάπα. Έχει καταντήσει το μαρτύριο του Σίσυφου το έργο που έχει αναλάβει ο κ. Ζηζιούλας. Κάθε φορά που πάμε να συμφωνήσουμε κάτι με τους Καθολικούς, η βαριά πέτρα του διαλόγου ξεφεύγει από τα χέρια του κ. Ζηζιούλα και ξανακυλάει πίσω.
Έδοξε λοιπόν στο Άγιο Πνεύμα και στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, όπως διατυμπανίζει παντού τελευταίως, υπερασπίζοντας τον αρχηγό του, Επίσκοπο Πατρών, ο π. Ανάστασιος Γκοτσόπουλος, έδοξε και στον Πάπα. Για να μην χάσουμε τα μυαλά μας όμως μ’ αυτό το κυκλοθυμικό Άγιο Πνεύμα που διαθέτουν οι Ιεραρχίες των Εκκλησιών ας ακούσουμε έναν σύντομο Λόγο του π. Ιουστίνου Πόποβιτς!
«Στον Οικουμενισμό όλες οι αδυναμίες, οι αποκλίσεις, τα λάθη, προέρχονται από την κατάχρηση του Αγίου Πνεύματος. Με αυτή την κατάχρηση δικαιολογούνται και όλες οι δυτικές “εκκλησίες” και αιρέσεις. ΤΑ ΦΟΡΤΩΝΟΥΝ ΟΛΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ.
Πορεύονται “κατ’ άνθρωπον” με τον ακόλουθο τρόπο: Αντί της μεθόδου του Σωτήρος -της αναγεννήσεως του έσω ανθρώπου- οδεύουν την οδό του Ευρωπαϊκού ανθρωπισμού, πασχίζοντας να μεταμορφώσουν το πρόσωπο δια της κοινωνίας και όχι δια της οδού του Σωτήρος, η οποία συνίσταται στη σωτηρία του ανθρώπου δια του θεού και όχι δια της κοινωνίας. Το Άγιο Πνεύμα δίδεται μόνον στην Εκκλησία του Θεανθρώπου! Δεν δίνεται εκτός Θεανθρώπου». Ούτε στον διάδοχο του Πέτρου. Διότι ο Πέτρος δεν έπαψε ποτέ του να είναι άνθρωπος!
Αμέθυστος
Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009
Ο ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑ "ΡΕΠΟΥΣΕΙΑ ΑΛΓΗ" ΔΟΜΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ...ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΠΛΥΣΗΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ
Ο διορισμός της Θάλειας Δραγώνα στη θέση της γενικού γραμματέως στο υπουργείο παιδείας, έβαλε την αναμενόμενη τελεία στις προσδοκίες που είχαν κάποιοι εθελοτυφλούντες ρομαντικοί Έλληνες ψηφοφόροι.
Αν επι ΝΔ και επι υπουργείας της κ. Γιαννάκου έγιναν θεσμός οι εθνομηδενιστικές και αποδομητικές των ελληνικών διαχρονικών αξιών "ντιρεκτίβες" της "Νέας Εποχής" και επι Σπηλιωτόπουλου έγινε εμφατική η παρουσία της ...σεξουαλικότητας στην "εκπαιδευτική μεταρρύθμιση", σήμερα με υπουργό την κ. Διαμαντοπούλου -η οποία είναι και μια εκ των τιμωμένων προσώπων της διαβόητης "λέσχης Bilderberg"- όλα δείχνουν ότι ο δρόμος που ήδη έχει χαραχτεί θα μετατραπεί σε σταθερή σιδηροτροχιά.
Δεν μας αφήνει πολλά περιθώρια για άλλες σκέψεις η τοποθέτηση της κ. Θάλειας Δραγώνα της οποίας το παρελθόν αποτελεί "εγγύηση" μεν για το διευθυντήριο της νέας τάξης πραγμάτων και βάσιμο λόγο ανησυχίας στους Έλληνες πολίτες που δεν θέλουν να απεμπολήσουν το αξιακό σύστημα της δημοκρατίας και της εθνικής συνείδησης.
Πιο κάτω θα διαβάσετε μερικά αποσπάσματα απο δημοσιεύσεις και αναρτήσεις που αφορούν την κ. Δραγώνα ώστε να κατανοήσετε γιατί πριν ακόμα δούμε την "δράση" της εκφράζουμε τους φόβους και τις ανησυχίες μας.
02 Δεκεμβρίου 2007
Η κυρία Θάλεια Δραγώνα το μόνο που διαθέτει είναι κάποιο πτυχίο του Κολεγίου Deree, το οποίο δεν αναγνωρίζεται από το ΔΙΚΑΤΣΑ, καθώς τα πτυχία κολεγίων δεν αναγνωρίζονται ως τώρα στην Ελλάδα.
Κατόπιν η κυρία Δραγώνα πήρε διδακτορικό δίπλωμα στην Κοινωνική Ψυχολογία, από το Aston University (;) στο Birmingham.
Πως κατάφερε να της αναγνωρισθεί από το ΔΙΚΑΤΣΑ το διδακτορικό, χωρίς αναγνωρισμένο βασικό τίτλο σπουδών ;;;;
Στην Τριμελή Επιτροπή του ΔΙΚΑΤΣΑ που αναγνώρισε το μεταπτυχιακό της κυρία Δραγώνα, πρόεδρος ήταν ο κ. Λάμπρος Χουσιάδης, καθηγητής στη Σχολή Παιδαγωγικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Η βεβαίωση έγκρισης του διδακτορικού της από το ΔΙΚΑΤΣΑ, με ημερομηνία 24/1/1986, έχει την υποσημείωση….
«Η ενδιαφερόμενη στερείται βασικού τίτλου σπουδών».
Εξελέγη Ειδική Επιστήμων και Επίκουρη Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.
Το 1990 εξελέγη Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Το 1994 εξελέγη Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Iνστιτούτου Yγείας του Παιδιού (1989-1995).
Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Iδρύματος Aνάπτυξης Kοινωνικής Eργασίας (1986-1994).
Μέλος της Διοικούσας του Πανεπιστημίου του Aιγαίου (1992-1993).
Μέλος της Διοικούσας του Eλληνικού Aνοικτού Πανεπιστημίου (1995 –2004).
Μέλος της Διοικούσας του Kέντρου Eκπαιδευτικής Έρευνας (2000 – 2004).
Εμπειρογνώμων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, στο Γραφείο Ευρώπης (1985-1991).
Τον Φεβρουάριο του 1997 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Αλεξάνδρεια» το βιβλίο της κυρίας Θάλειας Δραγώνα με τίτλο «Τι είν΄ η Πατρίδα μας;» και υπότιτλο «Ο Εθνοκεντρισμός στην Εκπαίδευση».
Το βιβλίο απευθύνεται στους Έλληνες εκπαιδευτικούς στοιχειώδους και μέσης εκπαίδευσης και υποστηρίζει ότι ο Εθνοκεντρισμός στην παιδεία ισοδυναμεί με Ρατσισμό!
(Το Σύνταγμα προβλέπει ότι σκοπός της εκπαίδευσης είναι ΚΑΙ η ανάπτυξη εθνικής συνείδησης.)
Η κυβέρνηση Σημίτη μετά την νίκη της στις Εκλογές του 2000 παρήγγειλε στην ΕΡΤ σειρά ντοκιμαντέρ με τίτλο «Τι είν΄ η Πατρίδα μας;», βασισμένη στο βιβλίο της κυρίας Δραγώνα.
Η σειρά αυτών των ντοκιμαντέρ άρχισε να προβάλλεται από την ΕΤ-1 μετά την άνοδο της κυβερνήσεως Καραμανλή τον Μάρτιο του 2004.
Σ΄αυτή τη σειρά, η κυρία Δραγώνα παρουσίασε και την γνωστή κυρία Ρεπούση, καθώς και το περιβόητο βιβλίο ιστορίας της 6ης Δημοτικού.
Πρώτος σύζυγος της κυρίας Δραγώνα υπήρξε ο εκδότης Γιώργος Δραγώνας, συμμαθητής του Γ. Παπανδρέου στο Κολέγιο.
Τωρινός σύζυγός της είναι ο συνταξιούχος ομότιμος καθηγητής του London School of Economics, Νίκος Μουζέλης, στενός φίλος του Κώστα Σημίτη και πρόεδρος της ΜΚΟ “Ενωση πολιτών για την παρέμβαση”.
Ο κύριος Νίκος Μουζέλης έχει υπερασπισθεί το βιβλίο της κ.Ρεπούση στο “Βήμα”, κάνοντας λόγο για "απομυθοποίηση (!) των εθνικών μας ηρώων."
Η κυρία Δραγώνα στις εκλογές του 2007 κατέλαβε την τέταρτη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, εκτοπίζοντας τον Κ. Λαλιώτη και την Βούλα Πατουλίδου.
Στο Δελτίο Τύπου που εξέδωσε το ΠΑΣΟΚ, αμέσως μετά την ανακοίνωση του ψηφοδελτίου Επικρατείας, επισημαίνεται ότι η κ. Δραγώνα «ειδικεύεται σε θέματα Εθνοκεντρισμού, Ρατσισμού και ένταξης των Μειονοτήτων.»
Σήμερα η κυρία Θάλεια Δραγώνα είναι μέλος της Βουλής των Ελλήνων.
(Δεν είναι εθνοκεντρικό και ρατσιστικό να λέγεται Βουλή των Ελλήνων ;!;; )
Συμμετέχει στην Διαρκή Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής,
στην Επιτροπή Βιβλιοθήκης της Βουλής και
στην Ειδική μόνιμη επιτροπή ισότητας και δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Είδες το Deree ;;;
Θάλεια Δραγώνα: χωρίς έθνος, χωρίς πατρίδα ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΠΤΥΧΙΟ
Αντιγράφω ασύστολα δημοσίευμα της εφημερίδας Το Παρόν [16-9-2007] (οι υπογραμμίσεις -πλην υπότιτλων- δικές μου):
Παράνομα έκαναν καθηγήτρια την κυρία Θάλεια Δραγώνα
» Που ο Γιώργος Παπανδρέου έβαλε σε εκλόγιμη θέση του Επικρατείας
» Με… διασταλτική ερμηνεία το ΔΙΚΑΤΣΑ αναγνώρισε το διδακτορικό της!
...Σύμφωνα με πληροφορίες, για να ξεπερασθεί η έλλειψη βασικού τίτλου σπουδών, τι σκαρφίσθηκαν λέτε; Τη… διασταλτική ερμηνεία! Και με τον τρόπο αυτό η κυρία Θάλεια κατάφερε να πάρει αναγνώριση του διδακτορικού της. Άραγε, πριν από την κυρία Θάλεια, για ποιον άλλον ή άλλη η Τριμελής Επιτροπή κατέφυγε σε… διασταλτική ερμηνεία για να ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙ το διδακτορικό τους δίπλωμα, από τη στιγμή που στερείται βασικού τίτλου σπουδών;
Η ίδια κομπίνα στο πανεπιστήμιο
Κατά τις ίδιες πληροφορίες, η μεθόδευση της… διασταλτικής ερμηνείας χρησιμοποιήθηκε προκειμένου να εκλεγεί καθηγήτρια και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, μια και δεν διαθέτει βασικό τίτλο σπουδών!
Ήξερε ο Γιώργος!
Φαίνεται όμως ότι όλα αυτά τα… γραφειοκρατικά εμπόδια που έφραζαν τον δρόμο στην κυρία Θάλεια Δραγώνα τα ήξερε ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος ως γνωστόν έχει θητεύσει στο υπουργείο Παιδείας. Αποκαλυπτικό είναι σχετικό «παραπολιτικό» που είχε το ένθετο τηλεοπτικό περιοδικό του «Βήματος», το «TV GUIDE», στη στήλη «THE BOX», και στο οποίο γράφονταν τα εξής στο τεύχος της περασμένης Κυριακής:
«Ο Γ. Παπανδρέου διατηρεί και τις στενές σχέσεις με παλαιούς συμμαθητές του στο Κολέγιο (ήταν μέλος της περίφημης "τάξης του ‘71", αν και ο ίδιος δεν αποφοίτησε λόγω δικτατορίας, εξορίας κ.λπ.). Ένας από αυτούς είναι ο εκδότης Γιώργος Δραγώνας, πρόεδρος εδώ και λίγες ημέρες του Εθνικού Κέντρου Θεάτρου και Χορού. Η τ. σύζυγός του, Θάλεια Δραγώνα, τοποθετήθηκε σε εκλόγιμη θέση στο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ. Ο πρόεδρος είχε ανέκαθεν σε μεγάλη εκτίμηση τη Θάλεια. Στο υπουργείο Παιδείας θυμούνται ακόμη πως ξεπεράστηκαν κάποια γραφειοκρατικά εμπόδια για να ανοίξει ο δρόμος της προς μια λαμπρή ακαδημαϊκή καριέρα. Και πολιτική, υποθέτω, χωρίς νομικά κωλύματα που αντιμετώπισαν άλλες».
Ποια ήταν τα εμπόδια;
Αυτόματα το ερώτημα που προβάλλει και ζητάει απάντηση είναι ποια ήταν τα γραφειοκρατικά εμπόδια που αντιμετώπιζε η κυρία Θάλεια και πώς ξεπεράστηκαν.
Κι ένα δεύτερο ερώτημα; Τι θυμούνται στο υπουργείο Παιδείας;
Και τι θυμάται ο ίδιος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου, που έχει σε τόση βαθιά εκτίμηση την κυρία Θάλεια, με την οποία συμπίπτει στα περί πολυπολιτισμικής χώρας, ανεξάρτητα από τους κινδύνους που διατρέχει το σπίτι μας…
Ευρωεκλογές και Βιβλίο ΣΤ΄ Δημοτικού
τ. επίκουρος καθηγητής ΕΜΠ
Όλοι συμπονούμε τους συνανθρώπους μας όταν πάσχουν. Το ίδιο συνέβη και με την κυρία Μαριέττα Γιαννάκου κατά τη διάρκεια της περιπέτειας με την υγιεία της, νύν επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου της Νέας Δημοκρατίας (προσωπική επιλογή του Πρωθυπουργού), τέως μέλος του Ευρωκοινοβουλίου και τέως Υπουργός Παιδείας,
Αυτό όμως δεν αναιρεί το ότι υπήρξε φανατική υπέρ του σχεδίου ΑΝΑΝ τουρκοποίησης της Κύπρου και κατευθυντήριος νους, ως υπουργός παιδείας, του βιβλίου της 6ης δημοτικού, των Σόρος, Ρεπούσηδων, Κουλούρηδων (θηλυκού γένους), Γιαννοπουλαίων, κτλ....Και για να μην αδικούμε την κυρία Γιαννάκου, αναφέροντας αυτήν μόνον για το βιβλίο της 6ης Δημοτικού, δείτε το κατωτέρω απόσπασμα από το τρίτο (πολυ ενδιαφέρον) συνημμένο για την κυρία Μαρινέλα Κοππά υψοψήφια ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ:
"Επί παραδείγματι η επίκουρη καθηγήτρια του Παντείου Πανεπιστημίου, Ευρωβουλευτής και μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ κ. Μαριλένα Κοππά, κατά την παρουσίαση των τεσσάρων βιβλίων... εξήρε την υποστήριξή της στην όλη προσπάθεια, η οποία αποσκοπεί «στην επανεξέταση των συμβόλων και των στερεοτύπων» και «στην επανανάγνωση της Ιστορίας», κατά τους επόμενους μήνες, με άρθρο της στην Ημερησία (31/03/2007) υποστήριξε ότι «Η θλιβερή κατάσταση που ζούμε τους τελευταίους μήνες με το βιβλίο της Ιστορίας της Στ Δημοτικού και τις άναρθρες κραυγές εναντίον του, είναι μια ακόμη έκφραση της παθογένειας του δημόσιου λόγου στη χώρα μας.» Ανάλογη έντονη υποστήριξη προσέφεραν αργότερα προς την κ. Ρεπούση (βλ. σχετική αναφορά στη συνέχεια) η διευθύντρια της συγκεκριμένης έκδοσης και καθηγήτρια Ιστορίας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου κ. Χριστίνα Κουλούρη, οι συμμετέχουσες σε επιτροπές της έκδοσης κ.κ. Άννα Φραγκουδάκη και Θάλεια Δραγώνα και οι παρόντες στην παρουσίαση κ. Αντώνης Λιάκος, καθηγητής της Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Νίκος Γεωργιάδης επτανήσιος βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, ο κ. Θ. Βερέμης, Πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας, ο οποίος εισηγήθηκε στο Εκπαιδευτικό Ινστιτούτο και έγινε δεκτό, να προωθηθεί η χρήση του τετράτομου έργου ως βοηθήματος των καθηγητών της Ιστορίας στα σχολεία."
...Μπροστά της η Μαρία Ρεπούση φαντάζει σαν σκληρή εθνικίστρια
...Τον Φεβρουάριο του 1997 κυκλοφόρησε από τις προοδευτικές εκδόσεις «Αλεξάνδρεια» το βιβλίο της Θάλειας Δραγώνα (σε συνεργασία με άλλους γνωστούς αριστερούς) που έχει τίτλο «Τι είν΄ η Πατρίδα μας;» και υπότιτλο «Ο Εθνοκεντρισμός στην Εκπαίδευση».
Πρόκειται για ένα κακογραμμένο σύγγραμμα 540 σελίδων, το οποίο αμέσως προδίδει τον σκοπό για τον οποίο γράφτηκε: Θέλει να πείσει τους Έλληνες εκπαιδευτικούς που διδάσκουν στην στοιχειώδη και στην μέση εκπαίδευση ότι ο Εθνοκεντρισμός (το να επιμένουμε δηλαδή πως είμαστε Έλληνες και να υπερηφανευόμαστε γι΄ αυτό) ισοδυναμεί με Ρατσισμό!
Πριν δούμε μερικά απ΄ όσα γράφει σ΄ αυτό το αντιρατσιστικό βιβλίο η κ. Δραγώνα και οι σύντροφοί της, πρέπει να πούμε ότι το «Τι είν΄ η Πατρίδα μας;» έγινε γρήγορα το ευαγγέλιο των αποδομητών της Εθνικής μας Συνείδησης, από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και τον Συνασπισμό μέχρι το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ και τους νεοφιλελεύθερους της Νέας Δημοκρατίας. Μάλιστα, η κυβέρνηση Σημίτη μετά την νίκη της στις Εκλογές του 2000 παρήγγειλε στην ΕΡΤ σειρά ντοκιμαντέρ με τίτλο «Τι είν΄ η Πατρίδα μας;» που είχαν έναν και μοναδικό στόχο: Να πάψουν οι Έλληνες να αισθάνονται Έλληνες!
Η σειρά αυτών των αποδομητικών της Εθνικής μας Συνείδησης ντοκιμαντέρ άρχισε να προβάλλεται από την ΕΤ-1 μετά την άνοδο της κυβερνήσεως Καραμανλή τον Μάρτιο του 2004. Έγινε δηλαδή κι εδώ ό,τι ακριβώς με την Ιστορία της Ρεπούση: Παραγγέλθηκε επί ΠΑΣΟΚ και μπήκε στα σχολεία επί Νέας Δημοκρατίας. Εκτός από την ίδια την Θάλεια Δραγώνα, στα ντοκιμαντέρ «Τι είν΄ η Πατρίδα μας;» συμμετείχαν ή έκαναν το ντεμπούτο τους όλοι οι αστέρες της Ομάδος Λιάκου - Γιαννοπούλου - Ρεπούση - Κουλούρη και δεν συμμαζεύεται.
Ας δούμε τώρα μερικά απ΄ όσα γράφει στο κακογραμμένο βιβλίο της «Τι είν΄ η Πατρίδα μας;» η νέα βουλευτίνα Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ κ. Θάλεια Δραγώνα:
1) Η Ελληνική Εθνική Ταυτότητα δεν υπήρχε πριν από τον 19ο αιώνα. Δημιουργήθηκε έξωθεν σε μια εποχή έντονου εθνικισμού, αποικιοκρατίας και επεκτατικού ιμπεριαλισμού (σελ. 16). Κοντολογίς, κάποιοι από το εξωτερικό μας είπαν τον 19ο αιώνα ότι είμαστε Έλληνες κι εμείς το δεχτήκαμε για να τα κονομήσουμε, πουλώντας το παραμύθι ότι είμαστε απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων.
2) Όποιος αξιολογεί τους Πολιτισμούς σε κατωτέρους και ανωτέρους είναι ρατσιστής και δεν το ξέρει! (σελ. 16). Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με όποιον θεωρεί ανεπιθύμητους τους μετανάστες και τους πρόσφυγες (σελ. 20).
3) Εξίσου ρατσιστής είναι και όποιος αποσιωπά την σημασία, την τεράστια δύναμη, την έκταση και το κύρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας! Επίσης, όποιος αρνείται τις τουρκικές επιρροές στον Νεοελληνικό μας Πολιτισμό (σελ. 81), κι όποιος ισχυρίζεται ότι ο τουρκικός πολιτισμός έχει επιδράσει αρνητικά στους Έλληνες!... (σελ. 82).
4) Ένδειξη ρατσισμού και στείρου εθνοκεντρισμού είναι και ο ισχυρισμός ότι οι Έλληνες ήσαν πάντα οι αδικημένοι της Ιστορίας (σελ. 84) κι ότι για τις ήττες και τις καταστροφές που υποστήκαμε, φταίνε πάντα οι Μεγάλες Δυνάμεις.
5) Κλασική ένδειξη ρατσισμού είναι και η γνωστή ρήση «Όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες, αυτοί τρώγανε βελανίδια!» (σελ. 85). Ψιλορατσιμός είναι επίσης το να ισχυρίζεσαι πως είμαστε οι συνεχιστές του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού.
6) Κατά την κ. Θάλεια Δραγώνα, εθνικιστικές τάσεις κρύβει και η επιθυμία να διδάσκεται στην μέση εκπαίδευση η αρχαία Ελληνική Γλώσσα (σελ. 86), ενώ το να μιλάμε για απόλυτη ομοιογένεια του πληθυσμού της Ελλάδος και να αποσιωπούμε την ύπαρξη χιλιάδων Εβραίων στην Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις επί 450 χρόνια είναι καθαρός ρατσισμός! (σελ. 95).
7) Ρατσιστικό είναι και το να ανησυχούμε για την ύπαρξη πολλών ξένων μεταναστών στην χώρα μας, ή το να λέμε ότι «σε λίγο θα ψάχνουμε να βρούμε Έλληνα στην Ελλάδα», ή ότι «πρέπει να κρατήσουμε την εθνική μας ομοιογένεια και να μην διαβρωθούμε εθνολογικά»! (σελ. 96).
Εξίσου ρατσιστικό είναι το να λέμε ότι το κέντρο της Αθήνας αλβανοκρατείται ή ότι «οι Έλληνες δεν είναι ρατσιστές»! (σελ. 9. Το ίδιο συμβαίνει κατά την κ. Δραγώνα, αν τολμήσουμε να πούμε πως με την είσοδο των Ξένων Μεταναστών στην Ελλάδα αυξάνεται η εγκληματικότητα και η ανεργία των Ελλήνων! (σελ. 100). Στην σελίδα 105, η αυριανή βουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ μας προειδοποιεί ότι ο εθνικισμός εύκολα μπορεί να γλιστρήσει στην ξενοφοβία, στον ρατσισμό και στην μισαλλοδοξία.
ΜΕΡΙΚΕΣ "ΕΠΕΡΩΤΗΣΕΙΣ" ΤΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΟΥ Κ.ΘΑΛΕΙΑΣ ΔΡΑΓΩΝΑ
Σε τέλμα η κατασκευή μουσουλμανικού τεμένους και νεκροταφείου στην Αττική
Ημ. Δημοσίευσης : 08/05/2009 10:34
Ερώτηση 08/05/2009
Προς τους κκ. Υπουργούς Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, Εσωτερικών, Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων
Αν και από τα μέσα του 2006 η τότε Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων ανακοίνωσε την απόφαση της Κυβέρνησης για τη δημιουργία μουσουλμανικού τεμένους στην περιοχή του Ελαιώνα, τρία χρόνια μετά δεν έχουν ξεκινήσει καν οι προκαταρκτικές εργασίες ανέγερσης του τζαμιού. (...)
Ερωτώνται οι αρμόδιοι Υπουργοί:
1) Σε ποιο στάδιο βρίσκεται η διαδικασία για την κατασκευή του μουσουλμανικού τεμένους και ποιοι οι λόγοι για την καθυστέρηση υλοποίησης του έργου;
2) Σε ποιες ενέργειες έχει προβεί το ΥΠ.Ε.Π.Θ μετά την παραλαβή του ανωτέρω αναφερόμενου εγγράφου του ΥΠ.ΕΘ.Α.; Γνωστοποίησε στο ΥΠ.ΕΘ.Α. τη θέση του για τα ακριβή όρια της έκτασης για την ανέγερση του τζαμιού, και ποια είναι αυτή;
3) Προτίθεται το ΥΠ.Ε.Π.Θ. να προβεί σε χρηματοδότηση της μετεγκατάστασης των υπηρεσιών του Πολεμικού Ναυτικού που λειτουργούν στην περιοχή από τον προϋπολογισμό του έργου, όπως εμμένει το ΥΠ.ΕΘ.Α., και με ποιες ενέργειες προτίθεται να εξασφαλίσει ότι θα αποδοθεί άμεσα ελεύθερη η παραχωρούμενη έκταση;
4) Όσον αφορά το μουσουλμανικό νεκροταφείο, σε τι αποτελέσματα κατέληξαν το Υ.ΠΕ.ΧΩ.ΔΕ. και το ΥΠ.ΕΣ. μετά την επανεξέταση του ζητήματος, ποια είναι τα μέτρα που θα ληφθούν και πότε για να υλοποιηθεί η απόφαση για τη δημιουργία μουσουλμανικού νεκροταφείου στην Αττική;
Η Βουλευτής
Θάλεια Δραγώνα
Συνέντευξη Τύπου Α. Διαμαντοπούλου, Θ. Δραγώνα, Σ. Ράπτη και Α. Μητσού για την παρουσίαση του ΦΟΡΟΥΜ "ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ"
H πολιτική εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ για θέματα Παιδείας, Άννα Διαμαντοπούλου, το μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του Κινήματος, Συλβάνα Ράπτη, η Γραμματέας του Τομέα, Θάλεια Δραγώνα και ο Αχιλλέας Μητσός, Πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής του Φόρουμ «Μιλάμε για Παιδεία», το οποίο διοργανώνει το ΠΑΣΟΚ και θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 5 Απριλίου, έδωσαν σήμερα, συνέντευξη Τύπου για την παρουσίαση αυτής της πρωτοβουλίας του Κινήματος.
(...)Θ. ΔΡΑΓΩΝΑ: Όπως ακούσατε και από την κα Ράπτη και από την κα Διαμαντοπούλου, αυτή είναι η εκδήλωση η οποία κορυφώνει τη δουλειά που κάνουμε τόσο καιρό στον Τομέα Παιδείας. Κάνουμε μια πολύ εντατική δουλειά στο εσωτερικό του Τομέα της Παιδείας και μετά ανοίγουμε μια δημόσια συζήτηση μετά την ολοκλήρωση κάθε ενός θέματος....
Η μία αφορά την «Ανοιχτή εκπαίδευση» και με αυτό εννοούμε ένα νέο εκπαιδευτικό σύστημα, νέους θεσμούς, νέα εργαλεία στην εκπαίδευση. Η δεύτερη θεματική ονομάζεται «Πολεμώντας τις ανισότητες» και με αυτό εννοούμε όλες τις ανισότητες, δηλαδή κοινωνικές ανισότητες, τις ζώνες εκπαιδευτικής προτεραιότητας, τις πολιτισμικές και θρησκευτικές διακρίσεις που γίνονται στην εκπαίδευση, τις διακρίσεις που υφίστανται τα παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και αναπηρίες. Δίνουμε πολύ μεγάλη σημασία σε αυτή τη δεύτερη ενότητα γιατί θεωρούμε ότι είναι πραγματικά χαρακτηριστικό ενός Κόμματος σαν το δικό μας η έννοια του σχολείου που δεν αποκλείει, του σχολείου που εντάσσει. Είναι μια πολιτική που για μας έχει μεγάλη σημασία και σκοπεύουμε να της δώσουμε και πολύ μεγάλη προτεραιότητα.
ΠΗΓΗ: ΚΛΑΣΣΙΚΟΠΕΡΙΠΤΩΣΗ
Σχόλιο
Οι Έλληνες ψήφισαν τον Γ. Παπανδρέου ελπίζοντας σε μία οικονομική ανάκαμψη όπως τους υποσχέθηκε. Θα βρεθούν όμως πολύ σύντομα αντιμέτωποι, και ήδη βρίσκονται οι περισσότεροι, με την “πνευματικότητα” του Γ. Παπανδρέου! Διότι ο κ. Παπανδρέου στην κοινή πίστη των πολιτικών “Εγώ είμαι το κράτος” για τέσσερα χρόνια, θα προσθέσει και την πνευματικότητα της Νέας Εποχής όπως λέγεται, παρότι είναι πανάρχαιη! “Εγώ είμαι το μέτρο του παντός”. Έτσι δίπλα στον θρόνο του κυβερνήτη άρχισαν να εμφανίζονται τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ: οι συμμαθητές του, οι συμπάθειές του, οι φίλοι του, τα φλερτ του, οι γνώμες του, οι σοφοί του! Αυτή είναι η θρησκευτικότης της Νεωτερικότητος! Το κράτος διοικείται κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Αρχηγού. Η μόνη μέριμνα είναι να διαιωνιστεί το πρόσωπο του Αρχηγού, όπως στις αγέλες των ζώων διαιωνίζεται το DNA του αρχηγού, μέχρι της αλλαγής με τον επόμενο δυνατότερο! Η μόνη διαφορά από το καθεστώς του Σαντάμ της Βαγδάτης είναι πως δεν θα βρίσκεται παντού παρών με το πορτραίτο του, αλλά με τους ανθρώπους του! Τους αγγελιοφόρους του! Σε λίγο θα περάσει στην δεύτερη φάση της αυτοσυντηρήσεως, δηλαδή στην εκμηδένιση των μελλοντικών εχθρών, όπως στις αγέλες ο αρχηγός τρώει όλα τα αρσενικά! “Ουκ έσονται σοι αρχηγοί έτεροι πλην εμού”!
Ψηφίζουμε οι άμοιροι έναν Ικανό εκπρόσωπο για να διευθετήσει τα προβλήματα μας και μας προκύπτει εξουσία! Η μόνη λύση θα ήταν να διαθέταμε την δυνατότητα να ξαναπροσδιορίσουμε την επιλογή μας πριν την καταστροφή! Αυτό όμως είναι όνειρο! Λέγεται άμεση Δημοκρατία, ή Εκκλησία. Διότι καταργώντας αυτή την δυνατότητα του ελέγχου οι Ιερείς έγιναν Δεσπότες και πέταξαν έξω από την Εκκλησία την πίστη, όπως οι πρωθυπουργοί πετούν έξω από την διακυβέρνησή τους την ελευθερία! Τα οικονομικά κριτήρια δεν είναι ποτέ αληθινά. Τα συμφέροντα τους υποστήριξαν οι Έλληνες όπως και ο Αρχηγός που επέλεξαν!
Αμέθυστος