Απάντηση στό κείμενο τού Αρχιμ. Μανουσάκη γιά τό πρωτείο καί τήν Οικουμενικότητα.

Δευτέρα, 31 Μαρτίου 2014

Η Απολεσθείσα Ενότητα: 

Πρωτείο και Οικουμενικότητα

Αρχιμ. Παντελεήμονος Μανουσάκη, 
Καθηγητού Φιλοσοφίας

Με αυτά τα δύο λειτουργήματα, δεν είμαστε σίγουροι ποιό είναι  πρώτο και ποιό δεύτερο και σε ποιό να απαντήσουμε! Ας πούμε όμως πως με το λειτούργημα του καθηγητού είστε πρώτος (σαν επαρκής στην ειδικότητα σας ή στο πεδίο σας) μεταξύ ίσων. Ενώ με το Εκκλησιαστό λειτούργημα είστε πρώτος άνευίσων, αλλά ανάμεσα στους συναδέλφους σας όμως. ΠΑΝΤΟΤΕ. Ας ξεκινήσουμε μέ τό Summum Bonnum, πού μοιάζει νά τό προτιμάτε. Το εκκλησιαστικό διακόνημα είναι αξίωμα, το οποίο προσφέρεται, δίδεται από την Χάρη των διακονημάτων. Δεν συγχέονται με τα Χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος το οποίο δίδει κατά πρώτον προφήτες... κ.τ.λ. Ελπίζουμε να κατέχετε το θέμα, διότι ακόμη και σαν καθηγητής της φιλοσοφίας του Τιμίου Σταυρού διακονείτε, δεν καινοτομείτε. Ανησυχούμε λίγο μαζί σας, διότι φαίνεται να πιστεύετε πως η εκτίμηση, ο υπολογισμός, έχουν κάποια σχέση με την προφητεία της Κ.Δ.

Πολύ σωστά τονίζετε πως η Εκκλησιολογία, νέος τομέας δυστυχίας της θεολογίας, δεν έχει ουδεμία σχέση με την Εκκλησία. Και είναι μια προσπάθεια νά βρεί η Ορθόδοξη Εκκλησία την ενότητά της. Δηλ. δεν υπάρχει Μια Εκκλησία. Και λέτε, ας την φτιάξουμε λοιπόν. Δεν ταξίδεψε η Ορθοδοξία μαζί με τους μετανάστες αγαπητέ, αλλά η πίστη τους, την οποία οργάνωσε διοικητικά η κάθε Εθνική Εκκλησία. Δεν υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές της Ορθοδοξίας, αλλά μόνον η Εκκλησία των Αγίων, όπως γεννήθηκε στην Πεντηκοστή και συνεχίζει να υπάρχει μέχρι σήμερα. Μάλλον ταυτίζετε την διοίκηση με την Εκκλησία, το Χαρισματικό σώμα Χριστού.

Ο Επίσκοπος δεν μπορεί να εξασφαλίσει οποιαδήποτε ενότητα, διότι ενότητα εξασφαλίζει μόνον η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος. Την οποία μάλλον αγνοείτε.

Μόνον ο Άγιος φανερώνει και υποστασιοποιεί εν τω προσώπω του, την ενότητα της Εκκλησίας. Και η ενότης αυτή δεν χωρίζεται σε τοπική και οικουμενική. Και ο Πατριάρχης εύχεται υπέρ αυτού του ιδίου. Το ξεχάσαμε πολύ εύκολα!

Ο Προύσσης δεν είναι άγιος, πρός Θεού, δεν είναι δε ούτε καν θεολόγος της Εκκλησίας. Εκπαιδεύτηκε ίσως για να εκπαιδεύει θεολόγους Μέσης εκπαιδεύσεως. Τι δουλειά έχει η εκπαίδευση με την Εκκλησία! Ας συνέλθουμε! Η Εκκλησία πανοσιολογιώτατε δεν είναι αθλητικός στίβος. Και εάν υπάρχει πρώτος στον στίβο, βραβεύεται επειδή κερδίζει! Αγωνίζεται και κερδίζει! Ο Φανταστικός πρώτος της Εκκλησίας σας, με ποιόν αγωνίστηκε, ποιόν νίκησε! Εσείς με τον άγιο προύσσης δέχεσθε να κατεβείτε σε αγώνα; Ο Βαρθολομαίος; Ιδού η Ρόδος. Μην πάτε αλλού για πήδημα!

Δεν υπάρχει Ιεραρχία στην Εκκλησία του Κυρίου! Όταν οι μαθητές ζήτησαν από τον Κύριο πρωτεία; Τι τους είπε; Τρελλοί είστε; Ξέρετε τι ζητάτε; Δεν ήξεραν. Και συνεχίζουν να μην το ξέρουν μέχρι σήμερα οι περισσότεροι Χριστιανοί! Αν είναι Χριστιανοί όσοι το δηλώνουν. Εσείς είστε; Από το κείμενο δεν προκύπτει.

Η Ιεραρχία εμφανίστηκε στην Ιστορία με τον Αρεοπαγίτη, ο οποίος κληρονόμησε την έννοια από τον Κλήμη τον Αλεξανδρέα, (Στρωματείς ΙV, 66, 1/ ΙV, 172,2...) και αφορά τον αγγελικό κόσμο ο οποίος διατάσσεται και καθορίζεται σύμφωνα με τρείς Ιεραρχημένες τάξεις που εξαρτώνται από τον Χριστό! Και κωδικοποιεί τους νόμους οι οποίοι ρυθμίζουν τις σχέσεις στο εσωτερικό της αγγελικής Ιεραρχίας και ανάμεσα σ’ αυτή και τους ανθρώπους. Μερικοί νόμοι είναι οι εξής: 1. Η Εκκλησιαστική Ιεραρχία είναι μίμηση της Ουράνιας. 2. Τα ανώτερα μέλη τής Ιεραρχίας δέχονται την φωτεινή ακτίνα απευθείας από τον θεό αναλόγως των Ικανοτήτων τους και την αντικατοπτρίζουν πρός τα κατώτερα μέλη. [Εδώ στηρίζεται και η εσχατολογική Εκκλησιολογία του Ζηζιούλα, η οποία ισχυρίζεται ότι η Σύναξη γύρω από τον Επίσκοπο αγιάζει με μια ακτίνα από τα έσχατα.] 3. Υπάρχει ένας στενός συνδυασμός ανάμεσα στον Ιεραρχικό βαθμό κάθε όντος και της Ικανότητος του να δεχθεί το Θείο Φώς. 4. Τα ανώτερα μέλη της Ιεραρχίας καθαρίζουν, φωτίζουν και τελειώνουν τα κατώτερα, μιμούμενα έτσι τον Θεό, που είναι η Αρχή κάθε κάθαρσης, Φωτισμού και τελείωσης. Οι ίδιες δραστηριότητες ισχύουν και για την Εκκλησιαστική Ιεραρχία.

Η Ιστορία αυτή ξεκινά από τον Πλάτωνα βεβαίως, όπου στην κορυφή της πυραμίδος τίθεται το Αγαθό, ά-σχετο και πρώτο άνευ ίσων. Τώρα καταλαβαίνουμε όλοι μας λοιπόν γιατί ο Ησυχασμός είναι ο μεγαλός εχθρός της διοικήσεως που επιθυμεί να ταυτιστεί με την Εκκλησία. Διότι καταργεί τούς αντιπροσώπους.
Η Εκκλησία αγαπητέ δέν είναι ουράνια. Ακόμη καί η εκκλησία τού κλήρου είναι η πύλη πρός τήν Βασιλεία.

Έχουμε όμως και πιο ωραία επεισόδια στο παραμύθι τής ταυτότητος. Ο πατριάρχης ενσαρκώνει την φιλοσοφική Αρχή που δεν αναγνωρίζει κάποια υπερβατικότητα δίχως την συνακόλουθη ενθαδικότητα (: immanence) και συνδέει άρρηκτα το ενθάδε με την εκστατική δυνατότητα της υπέρβασης. Η Χάρις πού σώζει είναι ένστασις,φιλαράκο. Μπράβο όμως υπερφιλόσοφος ο Πατριάρχης! Τα κατήργησε όλα αυτά ο Κύριος, φίλε. Αυτά που περιγράφεις ανήκουν στον νοητό κόσμο και δεν σχετίζονται με την Εκκλησία. Ο νοητός κόσμος είναι το κατ’εικόνα και ομοίωση αλλά, όσο σημαντικό κι αν είναι ο Κύριος το μεταμόρφωσε και το ένωσε μαζί Του. Άλλην ενσάρκωση από του Κυρίου δεν αναγνωρίζουμε φίλε! Ακολουθεί το δεύτερο επεισόδιο.Της Ιστορικής αποστολής του Πατριαρχείου. Και καταλαβαίνουμε πολύ καλά τί σημαίνει
''οτι ο Οικουμενισμός ανήκει σ’ αυτή την Ιστορική αποστολή''. Δεν θα πάρουμε φιλαράκο. Θα επιμείνουμε στην αποστολή τού Ευαγγελίου. ''πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα Τα έθνη, βαπτίζοντες στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος!''

 Ο Πρώτος ενσαρκώνεται σε συγκεκριμένο πρόσωπο! Ύπαγε οπίσω μας! Για τον Αντίχριστο ακούμε τόσην ώρα; Γι’αυτό προσπαθείς να μας αποστομώσεις ότι δεν δεχόμαστε το πρωτείο από εγωϊσμό; Αρνούμαστε φίλε τον αντίχριστο, λόγω της παράλογης επιθυμίας μας να γίνουμε αδελφοί του Κυρίου. Είμαστε εγωϊστές; Καμάρι μας. Δεν θα υποχωρήσουμε ούτε εκατοστό μπροστά στούς άθεους της γεννιάς σου. Η Εκκλησία δεν είναι πολιτική! 
Ο ΠΕΤΡΟΣ ΔΕΝ ΕΠΙΣΚΕΦΘΗΚΕ ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΡΩΜΗ.

Καλά ξεμπερδέματα!
 Αμέθυστος.

Προς Κορινθιους Β' 
(ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 4)

1 Διὰ τοῦτο, ἔχοντες τὴν διακονίαν ταύτην καθὼς ἠλεήθημεν, οὐκ ἐκκακοῦμεν,  2 ἀλλ᾿ ἀπειπάμεθα τὰ κρυπτὰ τῆς αἰσχύνης, μὴ περιπατοῦντες ἐν πανουργίᾳ μηδὲ δολοῦντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τῇ φανερώσει τῆς ἀληθείας συνιστῶντες ἑαυτοὺς πρὸς πᾶσαν συνείδησιν ἀνθρώπων ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.  3 εἰ δὲ καὶ ἔστι κεκαλυμμένον τὸ εὐαγγέλιον ἡμῶν, ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις ἐστὶ κεκαλυμμένον,  4 ἐν οἷς ὁ θεὸς τοῦ αἰῶνος τούτου ἐτύφλωσε τὰ νοήματα τῶν ἀπίστων εἰς τὸ μὴ αὐγάσαι αὐτοῖς τὸν φωτισμὸν τοῦ εὐαγγελίου τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, ὅς ἐστιν εἰκὼν τοῦ Θεοῦ.  5 οὐ γὰρ ἑαυτοὺς κηρύσσομεν, ἀλλὰ Χριστὸν ᾿Ιησοῦν Κύριον, ἑαυτοὺς δὲ δούλους ὑμῶν διὰ ᾿Ιησοῦν.

1 Γι’ αυτό, έχοντας τη διακονία αυτήν, καθώς ελεηθήκαμε, δεν αποθαρρυνόμαστε,  2 αλλά απαρνηθήκαμε τα κρυφά πράγματα της ντροπής, χωρίς να περπατούμε με πανουργία μήτε χρησιμοποιώντας δόλο στο λόγο του Θεού, αλλά με τη φανέρωση της αλήθειας συνιστούμε τους εαυτούς μας προς τη συνείδηση κάθε ανθρώπου μπροστά στο Θεό.  3 Αν όμως πράγματι είναι καλυμμένο το ευαγγέλιό μας, στους χαμένους είναι καλυμμένο,  4 στους οποίους ο θεός του αιώνα τούτου τύφλωσε τις διάνοιες των απίστων, για να μη λάμψει η αυγή για το φωτισμό του ευαγγελίου της δόξας του Χριστού, ο οποίος είναι εικόνα του Θεού.  5 Γιατί τους εαυτούς μας δεν κηρύττουμε, αλλά τον Ιησού Χριστό ως Κύριο, ενώ τους εαυτούς μας κηρύττουμε δούλους σας για χάρη του Ιησού.