Κατά Ράμφου

ΣΤΑΥΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ
(από το βιβλίο ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΕΤΑΙ, Εκδ. αμέθυστος, σελ. 78-84)

Όπως αναφέραμε και στα προηγούμενα το δεύτερο βιβλίο που κυκλοφόρησε ταυτόχρονα με το βιβλίο του Γιανναρά είναι το βιβλίο του κ. Ράμφου, όπου αμφισβητείται η θεότης του Κυρίου, υπέρ της ιστορικότητος του Ιησού. Ο κ. Ράμφος αυτοπροσδιορίζεται σαν Φιλόσοφος, ιδιαιτέρως δε σαν Μεταμοντέρνος Χριστιανός Φιλόσοφος, καθώς το εν λόγω βιβλίο είναι το πρώτο Μεταπατερικό κείμενο, που και τα μάγια της παραδόσεώς μας λύνει και την ζωοποιεί, την συνεχίζει και την εξελίσσει, καθότι η θεολογική μας παράδοση μαρμαρώθηκε με τη σειρά της, δίπλα στον Μαρμαρωμένο της Βασιλιά. Δεν σήκωσε διαμαρτυρίες επειδή οι ακαδημαϊκοί κύκλοι φοβούνται την φιλοσοφική του κατάρτιση και τη δική τους ανεπάρκεια! Θα φτάσουμε στο βιβλίο που μας ενδιαφέρει, αφού πρώτα ρίξουμε μια ματιά σε αυτή τη φιλοσοφική επάρκεια, η οποία του επέτρεψε να ερμηνεύσει ακόμη και τα Ευαγγέλια!

Η πηγή της αλήθειας του κ. Ράμφου είναι ο Πλωτίνος, ο τελευταίος Έλληνας Φιλόσοφος, ο οποίος “έζησε” τη νίκη του Χριστιανισμού, εξέφρασε την απόρριψή του και ζύγισε, με τα Ελληνικά μέτρα, τον Χριστιανισμό. Το συγκεκριμένο κείμενο του Πλωτίνου, στο οποίο αμφισβητεί τον Χριστιανισμό και πάνω στο οποίο στηρίζεται ο κ. Ράμφος, βρίσκεται στις “Εννεάδες ΙΙΙ 2, 9, 1 – 20”, το οποίο και περιέχει όλη τη δύναμη και την αδυναμία του Ελληνικού πνεύματος. Έχει δε ως εξής: «Η πρόνοια δεν μπορεί να είναι τέτοια ώστε να εκμηδενίζει τη δική μας ευθύνη, γιατί αν τα πάντα ήσαν πρόνοια, ούτε και αυτή η ίδια θα μπορούσε να υπάρξει, γιατί τίνος θα ήταν τότε πρόνοια; Αλλά μόνο το θείο δικαιούται να είναι μόνο, αυτό δε είναι και τώρα! Κινήθηκε δε προς το άλλο, βεβαιότατα χωρίς να έχει σκοπό να το εκμηδενίσει. αλλά κινήθηκε προς τον άνθρωπο για να του εξασφαλίσει μια ζωή σύμφωνα με τον νόμο της πρόνοιας, σύμφωνη δηλαδή με αυτά που ο νόμος της πρόνοιας επιτάσσει! Και ο νόμος της πρόνοιας λέει ότι ακόμη και στην άλλη ζωή, μια αγαθή ζωή περιμένει τους αγαθούς και αντιθέτως μια κακή ζωή περιμένει τους κακούς. Δεν έχει καμμιάν αξία η προσευχή εκείνου ο οποίος ανεύθυνα απαιτεί από άλλους να γίνουν σωτήρες του, ούτε μπορεί να απαιτεί από τους θεούς να κατευθύνουν, να καθοδηγήσουν τα πράγματα της ζωής του εγκαταλείποντας την ζωήν των, αλλά ούτε να απαιτεί πως οι αγαθοί θα γίνουν άρχοντες του βίου του, χωρίς να έχει ενδιαφερθεί ποτέ να υπάρχουν αγαθοί άρχοντες επικεφαλείς των ανθρώπων, διευκολύνοντας το έργο τους όταν τούτο συμβαίνει! Αντιθέτως, φθονούν τους αγαθούς όταν εμφανίζονται, παρότι οι αγαθοί άρχοντες μπορούν να αυξήσουν τον αριθμό των καλών ανθρώπων σε μια κοινωνία!»

Αυτό είναι το κείμενο και ακριβώς με τους ίδιους λόγους ο κ. Ράμφος, μετά τόσους αιώνες, κρίνει και καταδικάζει τους Χριστιανούς. Μοντέρνα πράγματα, ηλικίας 1700 ετών! Δέχεται λοιπόν, και ο ίδιος την πρόνοια αληθινότερη της Εκκλησίας, και για να μας ελευθερώσει στην ατομική συνείδηση, προχωράει στην Ιστορική έρευνα των Ευαγγελίων. Η οποία όμως Ιστορική έρευνα, ω του θαύματος, στηρίζεται ουσιαστικά στα κείμενα του μαθητή του Πλωτίνου, Πορφυρίου και ιδιαιτέρως στο “Κατά των Χριστιανών”! Και γιατί λέμε ουσιαστικά; Επειδή το “Κατά Χριστιανών” διαθέτει μια μέθοδο, η οποία και υιοθετείται εξολοκλήρου από τον κ. Ράμφο: “Αναγνωρίζεται το ηθικό μέγεθος του Ιησού, και κατηγορούνται οι μαθητές του για το γεγονός ότι τον μετέτρεψαν με ψεύδη και Ιστορικές ανακρίβειες σε Θεό!” Να τη ολόκληρη η Μεταπατερική διαπραγμάτευση των Ευαγγελίων, ηλικίας και αυτή 1500 ετών τουλάχιστον! Μοντέρνα πράγματα, φρέσκα! “Ντύνει” όμως την αντιχριστιανική άγνοια γιατί το κείμενο του Πλωτίνου δείχνει απόλυτη άγνοια του Χριστιανισμού ή εξωτερική και επιφανειακή γνώση, όπως τη διαθέτει και ο συγγραφέας μας! Την ντύνει με Ιστορικές μελέτες του ανεκδιήγητου εκδοτικού οίκου του Αγουρίδη, αγνοώντας τον βασικό νόμο της Ιστορικής έρευνας: Η Ιστορική επιστήμη δεν μπορεί να μελετήσει και να αναλύσει φαινόμενα τα οποία δεν δημιουργήθηκαν από την Ιστορία. Δεν έχουν την αιτία τους στην Ιστορία! Μόνον σε έννοιες έχει πρόσβαση η Ιστορική επιστήμη και στην Ιστορία τους. Γι’ αυτό και επικαλείται το υποκείμενο ο φιλόσοφος μας, για να καλύψει τις παρανομίες. «Βεβαίως εγώ δημιούργησα το αντικείμενο», λέει, βαρύγδουπα στην παρουσίαση του εν λόγω βιβλίου. Θα δούμε από κοντά και αυτόν του τον λόγο: Θα μας απασχολήσει όμως πριν από αυτό η μέθοδος του Πορφύριου, την οποία χρησιμοποιεί ο Ράμφος, όπως παρουσιάζεται σε μια συνέντευξή του στον “Κόσμο του Επενδυτή”. Λέει: «Η Βασιλεία των ουρανών σημαίνει ότι τελειώνει το κακό στον κόσμο με την αγάπη μέσα μας, αλλάζοντας μέσα μας! Αυτό ενστερνίστηκε το περιβάλλον του Ιησού και οι υπόλοιποι απλοί άνθρωποι. Όμως, αντί να τελειώσει το κακό στον κόσμο, ο Χριστός σταυρώθηκε (συγγνώμη, από εδώ αρχίζει η κωμωδία), πληρώνοντας με τον χειρότερο τρόπο το κήρυγμά του. Ωστόσο, η πίστη και η αγάπη των μαθητών σε αυτό το εκπληκτικό πρόσωπο (πολύ συγκινητικό) δεν μπορούσαν να σβήσουν. Έπρεπε λοιπόν, παρά τις δραματικές αυτές εξελίξεις, που προφανώς (πολύ λογικό, μπράβο) άφησαν εμβρόντητους τους ανθρώπους του περιβάλλοντός του, να εξηγηθεί το οδυνηρό γεγονός του θανάτου του και εξηγήθηκε με το σχήμα της μεταβάσεως από το εδώ και τώρα, σε μια σωτηρία σε μια Δεύτερη παρουσία, στο απώτερο μέλλον. Εν αναμονή της οποίας εμείς πρέπει να είμαστε ηθικοί, να μην έχουμε πάθη κ.τ.λ. Έτσι, λοιπόν, εν αναμονή της Δευτέρας Παρουσίας, προσπαθούμε να πνίξουμε την επιθυμία μας, διότι η αγωνία και ο πόλεμος εναντίον του πάθους είναι ένας πόλεμος καταπνίξεως της επιθυμίας. Όταν όμως καταπνίγουμε την επιθυμία, σκοτώνουμε τον άνθρωπο!»

Αυτός είναι λοιπόν ο μέγας και τρανός φιλόσοφος, ο φόβος και ο τρόμος των ακαδημαϊκών. Οι μαθητές του Κυρίου εμβρόντητοι από τον δραματικό του θάνατο, κατέπνιξαν την επιθυμία και σκότωσαν τον άνθρωπο! Είτε έτσι, είτε αλλιώς, ο άνθρωπος βρίσκεται σκοτωμένος. Δολοφόνοι και ο όχλος, δολοφόνοι και οι μαθητές! Ο Γούντυ Άλλεν σε δράση! Μαθαίνουμε όμως επίσης, πως οι μαθητές πριν σκοτώσουν τον άνθρωπο, επινόησαν το σχήμα της μεταβάσεως από το εδώ και τώρα στο μετά, το οποίο σχήμα χρησιμοποίησε και ο Πλωτίνος στο κείμενο που αναφέραμε λίγο πριν μαζί με την ηθική πανοπλία, για να κατηγορήσει τους Χριστιανούς, οι οποίοι όμως το είχαν ήδη επινοήσει! Δεν υπήρχε τότε, βλέπετε, Ιστορική έρευνα για να μπορέσει να βρει και ο Πλωτίνος τις πηγές των ιδεών του! Ούτε ο Αριστοφάνης στις Όρνιθες δεν κατάντησε έτσι τον Σοφό! Μπορούμε όμως σε αυτό ακριβώς το κείμενο που αποτελεί και την ουσία του “Μυστικού του Ιησού” να κάνουμε το εξής: Να αφαιρέσουμε το όνομα Ιησούς και στη θέση του να βάλλουμε το όνομα Σωκράτης! Δείτε τι θαύμα, τι μέθοδος! Όλα ισχύουν το ίδιο, ίσως και καλύτερα! Όλα φωτίζονται! Αυτή είναι η τόσο ποθητή καθολικότης! Επιτέλους. Αλλάζουμε απλώς τα ονόματα! Τι παιδιάς! Αιώνιοι παίδες ήταν ανέκαθεν οι Έλληνες!

Αφού λοιπόν, ακουμπήσαμε την μοντέρνα καρδιά του προφήτου, ας δούμε τον θησαυρό που κρύβει μέσα της! Τον βρίσκουμε στο βιβλίο του “Μεταφυσική του κάλλους” στις σελ. 209 – 210. Λέει: «… χρειάζεται μήπως να επισημάνω ότι το καθαρό βίωμα προϋποθέτει σχηματισμένη ή σχηματιζόμενη ατομική συνείδηση και ότι ακριβώς στην ατομική συνείδηση εδραιώνεται το αυτοπροσδιοριζόμενο, νεώτερο υποκείμενο; Την εμμένεια της υπερβατικής αλήθειας συνοδεύει μια εσωτερικότης αυθεντικά πνευματική.» Και όλα αυτά σχολιάζοντας και ερμηνεύοντας τον Πλωτίνο, τον μεγάλο, μην ξεχνάμε, δάσκαλο της Νεωτερικότητος!

Ας δούμε όμως, τι λέει ο ίδιος ο Πλωτίνος! Αν συμφωνεί με τον νεώτερο μαθητή του! Και καταρχάς με την εμμένεια! “Εννεάδες IV, 8, 8”: «Και αν κανείς έπρεπε να τολμήσει να πει πιο καθαρά τη γνώμη του, αντίθετα προς το τι νομίζουν οι άλλοι, ούτε η δική μας ψυχή κατεβαίνει στο σύνολό της, αλλά κάποιο στοιχείο της παραμένει για πάντα στο νοητό!»

Ας δούμε λοιπόν, πού “κατεβαίνει” και τί είναι αυτή η ατομική συνείδηση ή η αυτογνωσία του σύγχρονου υποκειμένου. “Εννεάδες Ι, 4, 9, 10”: «Λένε οι πολλοί: Εάν κάποιος είναι σοφός. αν δεν αισθάνεται ούτε ενεργεί σύμφωνα με την αρετή, πώς μπορεί να ευδαιμονεί; Αλλά και αν δεν αισθάνεται ότι υγιαίνει, αυτό δεν τον εμποδίζει να υγιαίνει, και αν δεν ξέρει ότι είναι καλός, ούτε πάλι κάτι τον εμποδίζει να είναι καλός. Έτσι, αν είναι σοφός και δεν το γνωρίζει, θα ήταν γι’ αυτό λιγότερο σοφός; Ίσως κάποιος να ήθελε να συμπεριλάβει μέσα στην σοφία την αίσθηση και τη συνείδηση αυτής της αισθήσεως απαιτώντας αυτή η ευδαιμονία να είναι παρούσα μέσα στην ενεργούμενη σοφία. Αυτό το επιχείρημα θα είχε νόημα αν η σοφία και η γνώση ήταν αγαθά κατεκτημένα, αλλά, αν η υπόσταση της σοφίας βρίσκεται σε μια ουσία ή μάλλον στην ουσία, η ουσία αυτή δεν παύει λοιπόν να υπάρχει σ’ αυτόν που κοιμάται ή σ’ αυτόν που δεν έχει τη συνείδηση της αισθήσεως.»

Να δούμε και την επιθυμία του νέου – σοφού; Ας την δούμε. “Εννεάδα Ι, 3, 4, 9-12”: «Η διαλεκτική αφού παύσει την περιπλάνησή της στο αισθητό εγκαθίσταται στο νοητό, όπου πραγματοποιεί τη δραστηριότητά της εκδιώκοντας το ψεύδος και τρέφοντας την ψυχή στη λεγόμενη πεδιάδα της αλήθειας.» Αυτός είναι ο αληθινός Φιλόσοφος, στη σοφία του οποίου, ο κ. Ράμφος κυριολεκτικά μάς περισσεύει! Βλέπουμε λοιπόν καθαρά, πως ερμηνεύοντας ακόμη και τον αγαπημένο του Πλωτίνο, λέει ό,τι θέλει. Ας δούμε λοιπόν, τι θέλει ερμηνεύοντας και τα Ευαγγέλια!

Καταρχάς, ας εξετάσουμε τι θέλει η Ιστορική σχολή. Γεννήθηκε από τον διάσημο Harnack, ο οποίος κήρυξε τον αφελληνισμό του χριστιανισμού, μετά τον ρωμαϊκό εξελληνισμό του χριστιανισμού (πριν από αιώνες). Ακολουθώντας τη λουθηρανική σωτηρία sola scriptura ο γραπτός λόγος πήρε τη θέση του νοητού κόσμου, η φιλοσοφία μεταλλάχτηκε γρήγορα σε ιστορία της φιλοσοφίας και ο γερμανικός ιδεαλισμός εδραίωσε για πάντα στη θέση του νου το αληθινό εγώ του Φίχτε, το υπερβατικό δηλαδή υποκείμενο ή την αυτοσυνειδησία. Έτσι οι γερμανοί ακαδημαϊκοί μπήκαν σε δουλειά για να αναμορφώσουν τα πάντα σύμφωνα με τις νέες αρχές. Δούλεψαν σκληρά, όπως είναι γνωστό, ολόκληρο τον περασμένο αιώνα, μέχρι Γιανναρά, Ράμφου και Ζηζιούλα. Γνωρίσαμε τις μεγάλες απομυθοποιήσεις, τις οποίες πραγματοποίησαν διάφορα “ιερά τέρατα” της σκέψης και της πίστης, τα οποία συναντούν οι δικοί μας θεολογούντες στα συνέδρια και προσφέρουν με ζέση την αδυναμία τους θυσία στις δυνάμεις τους. Το παράρτημα της ιστορικής σχολής του Αγουρίδη έδωσε μάλιστα και ένα έκτακτο καρπό τελευταία, δια χειρός του κ. Καραβιδόπουλου: “Η ασκητική ανάγνωση της Γραφής”. Τα πάντα είναι ένα βιβλίο και μάλιστα ένα “ανοιχτό” βιβλίο.

Τί θέλει τώρα προσωπικά ο κ. Ράμφος; Θέλει λοιπόν, να βάλλει τον ΧΡΟΝΟ στην Αγία Τριάδα. Αρχαία και αυτή επιθυμία όλων ανεξαιρέτως των αιρετικών, αρχής γενομένης από τον Άρειο! Γιατί; Επειδή με αυτόν τον τρόπο ο Χριστός είναι κτίσμα σαν τα μούτρα μας! Ο εσωτερικός Χριστός, η εσωτερική φιλία με τον Ιησού του πάπα, ο Ιστορικός Ιησούς ακόμη και σαν γενάρχης πεπρωμένου, καθένα ξεχωριστά, είναι κτίσματα! Ένας Ικανός Μάγος, είναι τελικά ο Ιησούς, ο οποίος μάγεψε τις συνειδήσεις των Χριστιανών τόσους αιώνες, τους βύθισε στην καθυστέρηση, στους σκοτεινούς αιώνες, τους κράτησε άβουλους, ομαδοποιημένους, χωρίς δημιουργικότητα και πρωτοβουλία! Μιμηταί μου γίγνεσθε λοιπόν, πατριώτες, καθώς καγώ εμού! Είστε ελεύθεροι! Αν θέλετε όμως, λόγω της μακράς συνήθειας, να έχετε μία προσευχή, απευθύνετε αυτή την προσευχή στον εκπληκτικό Μάγο, που λίγο έλειψε να μαγέψει και εμένα:

“Πνεύμα αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας και αργολογίας μη μοι δος. Χάρισε τω σω δούλω την ελευθερία. Γιατί μ’ αυτό το πνεύμα μας κρατάς αλυσοδεμένους, μακρυά από την εξέλιξη. Και αυτό το πνεύμα Εσύ μας το δίνεις!”

Έλεος!

Υπάρχει Εκκλησία χωρίς μετάνοια;

Ερώτηση: Πώς είναι δυνατόν να “χτίσθηκε” μια ολόκληρη “σύγχρονη θεολογία”, βασισμένη και τιτλοφορημένη ως “Θεία Ευχαριστία” (με κέντρο της τον επίσκοπο, εις τύπον και τόπον Θεού…), την ώρα που η ίδια η Εκκλησία του Θεού λέει, δια στόματος αγίου Νικολάου του Καβάσιλα, τα εξής:

«Ποιες είναι οι αφορμές της ευχαριστίας; Οι Άγιοι, όπως είπαμε και πρωτύτερα. Διότι στο πρόσωπο των Αγίων η Εκκλησία βρήκε εκείνο που ζητεί και επέτυχε αυτό που εύχεται, τη Βασιλεία των ουρανών.

Και ποια είναι τα θέματα της ικεσίας; Είναι οι άνθρωποι που δεν έφθασαν στην τελειότητα και έχουν ανάγκη από προσευχή».

Πώς είναι λοιπόν δυνατό να ξεχάστηκε αυτό το συστατικό μέρος της ικεσίας, και να μιλάμε μόνο για θεία ευχαριστία; Είναι δυνατόν επειδή ακριβώς η “σύγχρονη θεολογία” μιλά ενάντια στους πατέρες και τους αγίους.

Αμέθυστος

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι

Υπάρχουν και σήμερα ανάμεσά μας ψευδοπροφήτες, οι οποίοι δεν διδάσκουν το ευαγγέλιο του Κυρίου αλλά την δική τους αμετανοησία:

«Δεν είναι το αρχέτυπο ο άνθρωπος όπως τον δημιούργησε ο Θεός, αλλά ο άνθρωπος όπως θα εισέλθη στη Βασιλεία!

Άρα, δεν μας απασχολεί καθόλου –αυτό είναι δουλεία των ασκητών!– ο παλαιός άνθρωπος, της πτώσης, γιατί αυτός ξεπεράσθηκε με την Ενσάρκωση του Χριστού. Τώρα αποβλέπουμε, και μόνο στα έσχατα!

Κέντρο μας λοιπόν ως Εκκλησία είναι η Θεία Ευχαριστία!, όπου και κοινωνούμε “νόστιμο”(!!) Σώμα και Αίμα του Χριστού».

(Πώς μπορεί ποτέ να ονομασθή “νόστιμο” το θυσιασμένο Σώμα του Σωτήρα; Μόνο εάν αυτό που κοινωνούμε δεν περιέχει τον αγιασμό των δώρων αλλά είναι απλώς ψωμί και γλυκό κρασί. Λέει όμως ο Κύριος στους μαθητές Του: "Αν δεν πιήτε το ποτήρι που πίνω, δεν μπορείτε να είστε μαζί μου στη Βασιλεία". Και˙ "χθες συνεθαπτόμην σοι, Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον, αναστάντι σοι".)

ΜΕΓΑΛΟ "ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ" ΓΕΓΟΝΟΣ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΣΥΝΑΞΗ!

Η ελληνική εκκλησιαστική τέχνη είναι καθηλωμένη στην μίμηση και στην επανάληψη. Όσες προσπάθειες κι αν έχουν γίνει τα αποτελέσματα ήταν μηδαμινά. Είναι ένας κοινός τόπος που εκφράζει απολύτως την πραγματικότητα! Τίποτα καινούργιο ή έστω νέο δεν έχει εμφανιστεί εδώ και πολύ καιρό! Και όμως! Στην τελευταία Σύναξη αφιερωμένη στην ιστοριογραφία υπάρχει μια ολόκληρη “εικαστική” έκθεση αγιογραφιών, εντελώς νέας πνοής, αφιερωμένης από τον κ. Γιαγκάζογλου στην Θεία Λειτουργία! Δύο λαμπρές αίθουσες, μαζί με την έξοδο φέρουν το νέο αμετάκλητα στον τόπο μας! Ένα μικρό θαύμα!

Στην πρώτη-πρώτη “εικασία” βλέπουμε την νέα ταυτότητα της Εκκλησίας: σελ. 78: «Άρα, ταυτότητα ευχαριστίας και Εκκλησίας προκύπτει από την ταυτότητα ευχαριστίας και θείας οικονομίας». Πώς να μην μείνουμε ευχαριστημένοι από την πρώτη κιόλας θέαση!;

«Τα μυστήρια της Εκκλησίας εξεικονίζουν και προ-λαμβάνουν την αλήθεια και τη ζωή της Βασιλείας». «Η ευχαριστία φανερώνει και συνιστά κατεξοχήν την Εκκλησία ως εικόνα των εσχάτων της Βασιλείας». Τα έσχατα της Βασιλείας, λοιπόν! Τι υπέροχη “εικασία”. Βαδίζουμε για πρώτη φορά από ευχαριστία σε ευχαριστία! Ακόμη βεβαίως δεν μάθαμε τίποτα για τα πρώιμα της Βασιλείας, αλλά ας κάνουμε υπομονή!

«Η θεία λειτουργία εξεικονίζει την Εκκλησία όχι όπως είναι τώρα, αλλά όπως θα είναι στα έσχατα της Βασιλείας».

Ιλαρότης και χαρά ακολουθούν κάθε μας βήμα! Αυτά τα έσχατα της Βασιλείας εξεικονίζονται με μεγάλη προθυμία -καθώς βλέπουμε πλέον-, προσαρμοσμένα -καθώς καταλαβαίνουμε- στην κοινωνία του θεάματος.

Μεγάλη ανανέωση. Μεγάλη ελευθερία! Όλο το σκοτεινό και βαρύ παρελθόν αποχωρεί σιγά-σιγά από τις καρδιές μας, ευγενικά και αποφασιστικά, πολιτισμένα! Και το παρελθόν αφήνει ήσυχα την θέση του στο μέλλον.

«Η βιβλική και πατερική σημασία του τύπου του συμβόλου και της εικόνας αφορά στη "θεατική" δύναμη του πνεύματος ως θέα και μέθεξη του μέλλοντος αιώνος, όπου κυριαρχεί το εσχατολογικό γεγονός του Χριστού».

«Αίτιο και αρχέτυπο αυτού του ευχαριστιακού ρεαλισμού δεν είναι ένα γεγονός που συνέβη στο παρελθόν, αλλά ένα γεγονός που έρχεται από το μέλλον. Ο Χριστός φαίνεται και κοινωνείται στην ευχαριστία τώρα˙ στα έσχατα, όμως, θα βλέπεται και θα μεταλαμβάνεται δίχως παραπετάσματα». Εδώ ακριβώς παραπετάσματα φωτεινού καπνού ανοίγουν και μας αφήνουν να περάσουμε στην κυρίως αίθουσα, την αίθουσα του θρόνου, μεγάλου ήδη “εικαστικού” γεγονότος.

«Η ζωή της Εκκλησίας στην ευχαριστία αντανακλά και εικονίζει, έστω και αμυδρώς, τη ζωή της Αγίας Τριάδος».

Μιλάμε, αυτή η ευχαριστία μπορεί να εικονίση τα πάντα! Είναι απίστευτη! Είναι σκέτη εικονική πραγματικότης, μιλάμε!

Φθάνουμε όμως στον θρόνο, με ρυθμούς και εικόνες υπέρτατου ποιητικού ύψους, όπως ταιριάζει! «Στην ευχαριστία της Εκκλησίας προσάγεται η ίδια προσφορά που προσέφερε και ο Χριστός στον Θεό ΠΑΤΕΡΑ!».

Ο ΟΠΟΙΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΙΤΙΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ!

Είναι αληθινός πατέρας! Δεν υπάρχει αμφιβολία. Ενθυμούμαι πως ο σοβαρός κ. Ζηζιούλας μας είχε βεβαιώσει πως ο ΠΑΤΕΡΑΣ είναι η αιτία της ΘΕΟΤΗΤΟΣ. Τώρα η διδασκαλία του ολοκληρώνεται με τον άξιο μαθητή του. Είναι η αιτία και της Οικονομίας, της Σωτηρίας μας!

Αφού λοιπόν, δούμε και λίγα τινά για την Συνέργεια του Αγίου Πνεύματος, όχι του ανθρώπου, ξεχάστε ό,τι ξέρατε, φθάνουμε στην ΕΞΟΔΟ.

Σ’ αυτό το λαμπρό εικαστικό γεγονός, δυστυχώς, το εισιτήριο πληρώνεται στο τέλος! «Ο ιερέας μεταδίδει σε όλους όσοι απλώς προσέρχονται (τον αγιασμό). Ο Χριστός όμως, -πίσω από τα περάσματα, χωρίς να γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτός- μεταδίδει μόνον στους άξιους να μετάσχουν».

Πώς έγινε, πώς πραγματοποιήθηκε αυτό το θαύμα; Ο κ. Γιαγκάζογλου προσπάθησε να σχολιάση θεολογικά, την ερμηνεία της Θείας Λειτουργίας, του Ν. Καβάσιλα!

Τι έκανε λοιπόν; Αφήρεσε την θυσία! Το αγιασμένο δώρο είναι το θυσιασμένο, σφαγμένο σώμα του Κυρίου. Αφήρεσε την άφεση των αμαρτιών, που είναι το κυρίως έργο της Θ. Ευχαριστίας.

Τους ταπεινούς τη καρδία αντικατέστησε με τους άξιους! Και το σπουδαιότερο! Παράβλεψε την Ικεσία της Θ. Λειτουργίας, για να μπορέσει να πλασάρη τις ταυτότητές του με τα έσχατα!

Ένα αρχέτυπο, ένα παράδειγμα, κακής προαιρέσεως, η οποία “αφαιρεί” συστηματικά πλέον, όλη μας την παράδοση από την ζωή μας και μας απελευθερώνει από τους Πατέρες!

Θα μείνουμε στην Ιστορία, με σιγουριά! Οι κλέφτες μας έγδυσαν και εμείς συνεχίζουμε τον ύπνο μας! Ίσως το ανακαλύψουμε στα έσχατα! Θαρσείν χρη!

Εκδόσεις Αμέθυστος
amethystos.books@gmail.com

Ένα μικρό σχόλιο στην βιβλιοκριτική του κ. Γουνελά

Ένα μικρό σχόλιο στην βιβλιοκριτική του κ. Γουνελά, του βιβλίου «Θάνατος και Ανάσταση της Ιερής κοσμολογίας» του κ. Φιλίπ Σέρραρντ! Η βιβλιοκριτική δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της Κυριακής, 26 Οκτωβρίου 2008.

Η επιστήμη, ισχυρίζεται ο κ. Γουνελάς, συμφωνώντας με τον κ. Σέρραρντ, μας οδήγησε στην προσπάθεια να αντλήσουμε τα νοήματα και τις σημασίες από ένα απρόσωπο και ουδετεροποιημένο έξω, ώστε όλα να αντλούνται από εκεί, καταργώντας κάθε εσωτερική διάσταση, η οποία ξεκινά ίσως από τον Ηράκλειτο και κορυφώνεται στο ευαγγελικό «Η Βασιλεία των ουρανών εντός υμών εστίν».

Τί θα πίστευε άραγε ο κ. Γουνελάς, εάν γνώριζε τον αληθινό ευαγγελικό λόγο και όχι τον κάλπικο: «Η Βασιλεία των ουρανών εντός ημών εστίν»!; Πώς θα έβλεπε την συμφωνία του με τον κ. Σέρραρντ!; Πότε περιμένει να καταλάβη ο κ. Γουνελάς ότι η σύγχρονη επιστήμη είναι μια βίαιη αντίδραση, μια βίαιη απόρριψη αυτής ακριβώς της κουραστικής και βαρετής εσωτερικής διαστάσεως, η οποία ουδεμία σχέση παρουσιάζει με τον καημένο Ηράκλειτο αλλά με τις ινδικές Βέδες;

Το Ευαγγέλιο γράφει το ημών με ήτα. Ο Κύριος λέγοντας «Η Βασιλεία των ουρανών εντός ημών εστίν» στους μαθητές Του εννοεί πως ο ίδιος ο Κύριος βρίσκεται ανάμεσά τους.

Γιατί ο Κύριος και η ένωσή μας μαζί Του είναι η Βασιλεία των ουρανών.

Κάτω από την επιρροή του Αυγουστίνου, ο οποίος επινόησε την εσωτερικότητα φέρνοντας μεγάλες καταστροφές στο ανθρώπινο πνεύμα, ο Δυτικός πολιτισμός προσέλαβε το ημών με ύψιλον εννοώντας την εσωτερικότητά μας και η οποία όμως δεν υπάρχει.

Αν η Βασιλεία των ουρανών βρίσκεται μέσα μας, γιατί να ενσαρκωθεί ο Κύριος, γιατί να θυσιαστεί;

Αν η Βασιλεία βρίσκεται μέσα μας τότε η αμαρτία πού βρίσκεται, έξω μας;

Γι’ αυτό και ο Αυγουστίνος επινόησε την ύπαρξη ορισμένων εκλεκτών αναμάρτητων, προορισμένων. Επειδή ακριβώς δεν μπορούν να συνυπάρξουν ταυτόχρονα μέσα στον άνθρωπο η αμαρτία και η Βασιλεία των ουρανών.

Παιδιά του Αυγουστίνου είναι και ο Σέρραρντ και ο Γουνελάς, και οι οποίοι δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το Ευαγγέλιο. Είναι απλώς εκλεκτοί. Αυτοί θα σωθούν στην εκκλησία του Αυγουστίνου.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΥ ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟ

Η πλάνη και η αλήθεια.

Eπίσκεψις 583-20/11/98, σελ.8.
«Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του Αρχεκάκου Όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του Δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλά οφείλομεν ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα Εκείνων».


Εις την Θ. Λειτουργίαν Νικολάου Καβάσιλα, Ν΄, 5-6-7.
«Είναι άτοπο να νομίζη κάποιος ότι η Εκκλησία ικετεύει προς το Θεό, υπέρ των αγίων. Διότι αν νομίζουν πως ικετεύουν οι Ιεράρχες και Ιερείς της Εκκλησίας υπέρ των αγίων, αρνούνται τη δόξα τους, που σημαίνει πως δεν βλασφημούν μόνο αυτούς αλλά και το Θεό, σαν να μην τήρησε τις υποσχέσεις που έδωσε ότι θα τους δοξάση και θα τους προσφέρη θέση στη βασιλεία του, και να είπε ψέματα! Όπερ εστίν ανδρών τα θεία παιζόντων μάλλον παρά ιερέων».

ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΘΡΗΝΟΣ

Ο Λιβάνιος, ο μέγας Ρήτωρ, όταν πληροφορήθηκε πώς ο μαθητής του Ιωάννης, ο μετέπειτα Χρυσόστομος, έγινε Χριστιανός, αναφώνησε: Μας νίκησαν, είναι το τέλος! (Ο Λιβάνιος υπήρξε ο τελευταίος μεγάλος επιζών του πολέμου της Εθνικής θρησκείας με τον Χριστιανισμό). Γιατί μας νίκησαν; Ρώτησαν οι υπόλοιποι μαθητές του. Επειδή μας παίρνουν τους καλύτερους, απάντησε!

Γι’ αυτόν τον ίδιο λόγο χάνεται λοιπόν σήμερα, η Εκκλησία! Διότι στην Εκκλησία καταλήγουν πλέον οι χειρότεροι! Είναι ένα καταφύγιο υπερηφανείας, κακής προαιρέσεως και φόβου του ενθάδε! Οι καλύτεροι φεύγουν προς την Επιστήμη και δικαίως.

Οι προκαθήμενοι της Εκκλησίας, όπως αρέσκονται να αποκαλούνται, έχουν πάρα πολλά, πάρα πολλά, προσωπικά δεδομένα. Στην συντήρηση και προστασία των οποίων είναι αφιερωμένοι. Οι θεολόγοι, εκπαιδευμένοι για την Μέση Εκπαίδευση, νομίζουν πως είναι οι συνεχιστές του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Οι Φιλόσοφοι, γυρολόγοι των εκδοτικών οίκων και των ΜΜΕ, έχουν φορτωμένο το δισάκι τους, με λίγες Γερμανικές έννοιες, λίγο Γαλλικό στυλ και μπόλικη Επιστημονική Μεταφυσική. Διότι ως γνωστόν η Επιστήμη συνεχίζει να εξελίσσει τις Μεταφυσικές, όχι Φιλοσοφικές, ανοησίες της ανθρωπότητος. Δημιουργούν το μέλλον, περιμένοντας τις τελειωτικές απαντήσεις από το απώτατο παρελθόν, το Big – Bang, την αρχή του Χρόνου. Αντλούν την δύναμί τους από τα έσχατα, το τέλος του Χρόνου, ανίκανοι να αναγνωρίσουν πως το έσχατο που οραματίζονται είναι το δικό τους τέλος του χρόνου τους.

Μετανάστες στην πραγματικότητα, προσπαθούν ματαίως να βρουν πατρίδα, άγνωστοι παγκοσμίως, όπως και ο άγνωστος θεός στον οποίο πιστεύουν. Ημιμαθείς, άπιστοι, άνανδροι, κοκορεύονται πως εξελίσσουν τον πολιτισμό και την πνευματικότητα με όλες τους τις δυνάμεις. Άνθρωποι γεννημένοι γέροι, ο Άννας και ο Καϊάφας, της Ελληνικής και Χριστιανικής ζωής.

Ας γνωρίζουν όμως αυτοί οι εξελιγμένοι χριστιανοί πως η ζωή εν τάφω απεργάζεται πάντα την ένδοξό της Ανάσταση!

Amethystos

Ο ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ

Ο Διανοούμενος διαδέχθηκε τον αστό στην εξουσία του κόσμου. Είναι η νέα κυρίαρχη τάξη η οποία δημιούργησε την νέα τάξη πραγμάτων. Η Ιστορία τον ετοίμαζε από πολύ παληά, η κυριαρχία του όμως οριστικοποιήθηκε με την επανάσταση και ιδίως με την Οκτωβριανή Επανάσταση. Η Αναπαράσταση και η Βούληση του Γερμανικού Ιδεαλισμού ενσαρκώνεται επιτέλους στην Ιστορία και αναλαμβάνει τα ηνία της. Κάθε αστός πλέον για να εισέλθη και να ανέλθη στην νέα κυρίαρχη τάξη είναι υποχρεωμένος να πραγματοποιήση την δική του Ιδιωτική επανάσταση, να αποκτήση δηλ. η ζωή του νόημα, να γίνει Πρόσωπο, να αποκτήση εσωτερικότητα και νεωτερικότητα, να γίνει διανοούμενος!

Η σύγχρονη επιστήμη προσφέρει ελεύθερα τα όπλα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν αποτελεσματικά στον επαναστατικό αγώνα. Σήμερα η ανθρωπότης συντηρείται από τους παληούς αστούς οι οποίοι συμπεριφέρονται σαν Διανοούμενοι και εξελίσσεται από τους κάθε είδους και κάθε τόπου επαναστάτες! Όμως δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως ακόμη και αυτή η ίδια η επιστήμη, το οπλοστάσιο του διανοούμενου, εξαρτά απολύτως την ύπαρξή της από την επανάσταση, την απόλυτη ελευθερία. Δύο ολοκληρωτικά καθεστώτα καθόρισαν την σύγχρονη επιστήμη! Το Ρωσικό κομμουνιστικό καθεστώς και το Γερμανικό Ράϊχ, τα οποία μετακόμισαν και βασιλεύουν στις σημερινές ΗΠΑ. Στην Ρωσία και στο Βερολίνο η παληά καλή Επιστήμη της Φύσεως μεταμορφώθη σε τρόπο ζωής.

Η νευρολογία, η επιστήμη που ανέλαβε πρώτη να εξετάση τον εγκέφαλο του Λένιν, για να δημιουργήση το νέο Μυθικό πάνθεον, ταύτισε την ψυχή με τον εγκέφαλο, μια ταύτιση που δίνει ταυτότητα μέχρι σήμερα! Η “επιστήμη” της Φυσιογνωμίας του Γ΄ Ράϊχ εξελίσσεται με την βοήθεια της πλαστικής χειρουργικής και ταυτίζει την ομορφιά με έναν συγκεκριμένο τύπο σώματος, μεταμορφώνοντας τους επαναστάτες διανοούμενους σε ομοιόμορφα πλάσματα, μονοδιάστατα, που εξελίσσουν τις στρατιωτικές ενδυμασίες, το ένδυμα της επιτυχίας και της ευτυχίας πρόσφατων ολοκληρωτικών επαναστατικών καθεστώτων (Κίνα).

Σύμφωνα με μία μοιραία για τον πλανήτη, σύμπτωση, όλη αυτή η μετάλλαξη του ανθρώπου, συνοδεύεται με μια παράλληλη εξέλιξη. Το αυτοκίνητο! Το αυτοκίνητο σήμερα είναι ένας Ιδιωτικός τρόπος μεταφοράς, που ευνοεί την εσωτερικότητα, και την Φωτίζει ταυτόχρονα. Το αυτοκίνητο υπερβαίνει για πάντα, προς όφελος του ανθρώπου, την Φύση! Ο άνθρωπος ελευθερώνεται από την ανάγκη της Φύσης και ανοίγει μπροστά του την κορυφή της ταυτότητός του. Την αυθυπέρβαση (την Ιδιωτική Επανάσταση) και την αυτοσυνειδησία (την είσοδό του στην Ιστορία, στο νέο Μυθικό πάνθεον των εκλεκτών και μοναδικών εγκεφάλων). Εδώ νομίζω όλοι μας χρειαζόμαστε μια πληροφορία. Ο εγκέφαλος του Λένιν, βρέθηκε ενισχυμένος πέρα από τα φυσιολογικά όρια, στην δύναμη των συνειρμών. Σ’ αυτούς τους ίδιους συνειρμούς, οι οποίοι τον Ίδιο “καιρό” περίπου δημιουργούσαν την ψυχανάλυση.

Ο Διανοούμενος για να ζήσει διαβάζει! Ελπίζοντας πως θ’ αρχίσει και να αφομοιώνει κάποια στιγμή, για να επιδοθεί στο επαναστατικό άθλημα των συνειρμών, το δίχτυ της αράχνης της αναπαραστάσεως, και να κορυφωθεί και να δοξαστεί με την σκέψη!
Να ολοκληρωθεί σαν σκεπτόμενο άτομο, δημιουργό σκέψης! Με την οποία θα εισέλθη θριαμβευτικά στην Ιστορία!

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΟΛΟΥΣ. ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ, σε όσους διαθέτουν αρκετά Ισχυρή την βούληση για ελευθερία!
Και ποιο είναι το πρόβλημα;

Το σώμα! Όταν ο εγκέφαλος αναβαθμίζεται σε ψυχή, το διάβασμα και οι λέξεις σε οξυγόνο και ζωή, το σώμα πάσχει, δυσφορεί, εμφανίζεται σαν εμπόδιο στον δρόμο του διανοουμένου, είναι το κακό του. Η διάνοια δεν μπορεί να υποτάξη το σώμα! Γιατί το σώμα, και αυτό δυστυχώς, για τον άμοιρο διανοούμενο, είναι δισδιάστατο! Αποτελείται από σάρκα και από σώμα. Αυτό που απομένει λοιπόν στην νεωτερική διάνοια είναι να σκοτώση το σώμα, όπως είχε σκοτώσει η ίδια την ψυχή για να υπάρξη και να συμμαχήση με την σάρκα.

Στο αγώνα της διάνοιας συμπαρίσταται όλη η σύγχρονη τεχνολογία της επιστήμης, μόνο που κοστίζει. Οι Μεταμορφώσεις, στον σύγχρονο κόσμο μας, κοστίζουν, πληρώνονται και αυτές ακριβά!

Δεν υπάρχει όμως άλλος δρόμος. Η μονοδιάστατη ζωή, μέσα σε έναν πολυπολιτισμικό κόσμο, έχει στο κέντρο της το Χρήμα! Αυτό είναι το Ιερό Δισκοπότηρο, το φάρμακο αθανασίας του νεωτερικού μας εικονικού πολιτισμού. Η διάνοια ήταν γνωστό από πάντοτε, πως είναι η “σάρκα” του θείου ΝΟΥ, ήταν η αρχαία γνώμη. Η Γνώση αυτή όμως, χάθηκε στα συντρίμμια της επαναστάσεως.
Ο διανοούμενος πιστεύει πως ζωή είναι:
Αυτός, περιστοιχισμένος από τους Αγγέλους του Τσάρλι, να σκορπίζει δεξιά και αριστερά άφθονο χρήμα!

Τα έσχατα της Ιστορίας, εδώ και τώρα!
Καλή τύχη στον καλό αγώνα όλων μας!