Ο αποσιωπημένος πόλεμος που ίσως φέρει τον μεγαλύτερο όλων

Πού θα οδηγήσει ο κρυφός, αμείλικτος πόλεμος της Υεμένης;

• Ένας συνασπισμός 10 κρατών με 150.000 άνδρες πολεμά σήμερα στην Υεμένη, σε μια ατέρμονη σύρραξη, για την οποία δεν γράφει σχεδόν κανείς
• Πώς ξεκίνησε, ποιοι εμπλέκονται και που οδηγούν οι εξελίξεις;

Πηγή South Front Foreign Policy Diary
Μετάφραση - Απόδοση "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!"

Ο πόλεμος που μαίνεται στην Υεμένη σχεδιάστηκε αρχικά ως “επιχείρηση-αστραπή” από τον λεγόμενο “Aραβικό Συνασπισμό” των δέκα χωρών που εμπλέκονται σε αυτόν.

Σήμερα έχει μετατραπεί σε έναν παρατεταμένο πόλεμο, με τεράστιες ανθρώπινες απώλειες, που αντλεί πόρους από τον Συνασπισμό γενικότερα, αλλά κυρίως από τη Σαουδική Αραβία.

Η αφορμή

Την περασμένη άνοιξη, τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης παρουσίαζαν τις απαρχές του πολέμου στην Υεμένη ως μια αιφνίδια εμφύλια σύρραξη μεταξύ, αφ’ ενός δυνάμεων πιστών στον από το 2012 πρόεδρο Αμπντ αλ-Ραμπ Μανσούρ αλ-Χαντί, και των Σιιτών ανταρτών Χούτι, οι οποίοι ανάγκασαν τελικά τον πρόεδρο να εγκαταλείψει τη χώρα τον Φεβρουάριο του 2012 και ίδρυσαν δικό τους κυβερνητικό επιτελείο.

Θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι, ο προκάτοχος του Μανσούρ αλ-Χαντί, Άλι Αμπντάλλα Σάλεχ, είχε κυβερνήσει τη χώρα μέχρι το 2011, οπότε και παραιτήθηκε μετά από “εξεγέρσεις” στυλ Twitter και Facebook σε όλη τη χώρα.

Ο Σάλεχ εξακολουθεί, παρ’ όλα αυτά, να υποστηρίζεται από μια μεγάλη μερίδα της νεολαίας και από τους αντάρτες Χούτι, ενώ από την άλλη πλευρά αυξάνεται η παρουσία του “Iσλαμικού Κράτους” σε διάφορες περιοχές της χώρας.

Η πραγματική αφορμή της στρατιωτικής εισβολής, την οποία δεν προβάλλουν τα περισσότερα μέσα, ήταν οι ανησυχίες της Σαουδικής Αραβίας για την αυξημένη επιρροή του Ιράν στην περιοχή και την επιμονή του να ελέγχει ένα κομβικής γεωπολιτικής σημασίας περιφερειακό σημείο: το λιμάνι του Άντεν.

Ο χάρτης απεικονίζει τις περιοχές ελέγχου (κόκκινο), επιρροής (ροζ) των ανταρτών Χούτι και τις περιοχές δράσης ομάδων της Αλ-Κάιντα (πράσινο):

Οι εξελίξεις

Ο συνασπισμός Σαουδικής Αραβίας, Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, Κατάρ, Ιορδανίας, Κουβέιτ, Μπαχρέιν, Αιγύπτου, Μαρόκου, Πακιστάν και Σουδάν συγκρότησε μια ισχυρή στρατιωτική δύναμη 150.000 ανδρών, η οποία χρησιμοποιείται για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Υεμένη. Το σύνολο των αεροπορικών δυνάμεων του Συνασπισμού περιλαμβάνει πάνω από 100 πολεμικά αεροσκάφη και ελικόπτερα.

Ενδιαφέρον στην όλη υπόθεση παραμένει το γεγονός ότι η Αίγυπτος συμμετέχει ενεργά στην στρατιωτική εκστρατεία εναντίον της Υεμένης, στο πλευρό της Σαουδικής Αραβίας. Από την άλλη πλευρά, η Αίγυπτος διατηρεί ουδέτερη στάση όσον αφορά τα τεκταινόμενα στη Συρία. Από μόνη της η στάση αυτή της Αιγύπτου είναι ενδεικτική του πόσο εφήμερες και ασυνεπείς είναι οι συμμαχίες κρατών στη Μέση Ανατολή.

Η Συνασπισμός υπό τη Σαουδική Αραβία χρησιμοποιεί σύγχρονο στρατιωτικό εξοπλισμό και πλεονεκτεί ως προς το ανθρώπινο δυναμικό. Πλην όμως, η πρακτική έχει αποδείξει ότι αυτά δεν επαρκούν.

Πολλές αεροπορικές επιδρομές που στοχεύουν αμάχους και κοινωνικά σημαντικές εγκαταστάσεις κάθε άλλο παρά αποτελούν στήριξη των πολιτών της Υεμένης. Σύμφωνα με αραβικά κρατικά μέσα ενημέρωσης, πάνω από 25.000 άτομα, ως επί το πλείστον άμαχοι, έχουν σκοτωθεί στον κρυφό αυτό πόλεμο.

Καθώς ο πόλεμος μαίνεται, ο Αραβικός Συνασπισμός εμπλέκει ενεργά όλο και περισσότερες δυνάμεις στις στρατιωτικές επιχειρήσεις:

Στις 16 Οκτωβρίου, ένα τάγμα προερχόμενο από το Σουδάν έφτασε στο λιμάνι του Άντεν, στη νότια Υεμένη. Οι ένοπλες δυνάμεις του Σουδάν διαθέτουν κινεζικό εξοπλισμό και πολεμοφόδια: τουφέκια τύπου 51, τύπου 95, CQ, τουφέκια ακρίβειας M99, πολυβόλα QJZ-89, αυτόματους εκτοξευτές χειροβομβίδων QLZ-87, καθώς και άλλα στρατιωτικά συστήματα, όπως αντιαρματικά κατευθυνόμενα βλήματα Hongjian-8, άρματα μάχης τύπου 96, MLRS WS -2. Επίσης, στη διάθεση της σουδανικής στρατιωτικής αεροπορίας είναι τα αεροσκάφη τύπου Chengdu J-7, Nanchang Q-5 και Hongdu JL-8. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, οι ένοπλες δυνάμεις του Σουδάν ενδέχεται να στείλουν ένα ακόμα τάγμα στην Υεμένη στο προσεχές μέλλον.

Παρ’ όλα αυτά, είναι δύσκολο να εκτιμηθεί η πραγματική στρατιωτική ισορροπία των δυνάμεων που τάσσονται υπέρ των ανταρτών Χούτι και εκείνων που τους αντιμάχονται. Αρκετά ρεπορτάζ ξένων ανταποκριτών στην Υεμένη κάνουν λόγο για απώλειες των δυνάμεων του Συνασπισμού σε χερσαίες επιχειρήσεις. Είναι προφανές ότι οι σύμμαχοι δεν διαθέτουν εμπειρία μάχης.

Οι δυνάμεις των ανταρτών Χούτι κάνουν επιδέξια χρήση της μορφολογίας του εδάφους, των τοπικών υποδομών και πρακτικών απόκρυψης, προκειμένου να προκαλέσουν πλήγματα στις χερσαίες, αλλά και στις αεροπορικές δυνάμεις του Αραβικού Συνασπισμού.

Κατά την άποψη ειδικών, οι συμμαχικές δυνάμεις δεν πρόκειται ποτέ να είναι σε θέση να προβούν σε επιτυχείς δράσεις σε ορεινές περιοχές και δεν θα αποκτήσουν πλεονέκτημα έναντι των ντόπιων ανταρτών.

Επιπλέον, οι προσδοκίες της Σαουδικής Αραβίας ότι το Ιράν δεν θα εξακολουθήσει να υποστηρίζει τους αντάρτες Χούτι στην Υεμένη αποδεικνύονται μη ρεαλιστικές.  

Η επικίνδυνη έκβαση

Προς το παρόν, η Σαουδική Αραβία και οι σύμμαχες χώρες της δεν φαίνονται διατεθειμένες να συμμετάσχουν σε κάποιες διαπραγματεύσεις που θα αποσκοπούν σε μια πραγματική επίλυση της σύγκρουσης. Έτσι, απομένουν δύο ουσιαστικές πιθανότητες:

Πρώτον, η πιθανότητα να επιτύχουν οι χερσαίες και αεροπορικές δυνάμεις του Αραβικού Συνασπισμού την διακοπή ανεφοδιασμού και ενίσχυσης γενικότερα των ανταρτών Χούτι από ξένες δυνάμεις, να αποκτήσουν εμπειρία μάχης και να κατορθώσουν την τελική επικράτησή τους επί των δυνάμεων των ανταρτών Χούτι. Πράγμα εξαιρετικά απίθανο.

Δεύτερον, και πολύ πιο πιθανό, η τελική αδυναμία των συμμαχικών δυνάμεων να νικήσουν τους Σιίτες αντάρτες. Μια τέτοια έκβαση θα προκαλέσει πανικό μεταξύ των χωρών-μελών του Συνασπισμού, κάθε μία από τα οποίες έχει τα δικά της συμφέροντα να πολεμά στην Υεμένη.

Παρ' όλα αυτά, πολλές μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις επιθυμούν την επαναλειτουργία του λιμανιού του Άντεν, λόγω της γεωπολιτικής και εμπορικής σημασίας του, και την αποκατάσταση της σταθερότητας στην περιοχή αυτή, η οποία αποτελεί μια από τις κύριες εμπορικές θαλάσσιες οδούς μεταφοράς πετρελαίου. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να αναμένουμε μια όλο και μεγαλύτερη ανάμιξη των μεγάλων δυνάμεων και διεθνών φορέων στην υπό εξέλιξη σύρραξη.

Είναι πλέον εμφανές ότι οι τοπικές συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή μετατρέπονται βαθμιαία σε μια μεγάλη περιφερειακή σύγκρουση. .
kostasxan

Οι τρεις μέρες που έσωσαν το ευρώ

 

Εκτενές ρεπορτάζ με πλούσιο παρασκήνιο της εφημερίδας Guardian για τις διαπραγματεύσεις του Ιουλίου.

Εκτενές αφιέρωμα σχετικά με όλα όσα έλαβαν χώρα κατά την κρίσιμη διαπραγμάτευση μεταξύ της Ελλάδας και των δανειστών της δημοσιεύει ο βρετανικός Guardian, φέρνοντας στο φως άγνωστες πτυχές της. H μετάφραση είναι από την Huffigtonpost.gr:



«Αργά το απόγευμα της Παρασκευής, 10ης Ιουλίου…ένα σοκαριστικό email από το Βερολίνο κατέφθασε στα inbox ενός μικρού αριθμού κορυφαίων αξιωματούχων. Νωρίτερα μέσα στην εβδομάδα, ο Έλληνας πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, είχε λάβει τελεσίγραφο από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους ηγέτες: φέρτε ένα ριζοσπαστικό νέο σχέδιο για οικονομικές μεταρρυθμίσεις και περικοπές δαπανών- ή βρεθείτε προ της χρεοκοπίας».

Ο Τσίπρας, σημειώνεται, είχε φέρει ένα νέο σετ προτάσεων, αλλά πριν τη συνάντηση των αξιωματούχων στις Βρυξέλλες για να συζητηθούν, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, προέβη σε ένα προληπτικό πλήγμα: Εάν η ελληνική κυβέρνηση δεν αναλάμβανε πιο δραστικές μεταρρυθμίσεις, αναφερόταν στο email, «στην Ελλάδα θα έπρεπε να προσφερθούν γρήγορες διαπραγματεύσεις για ένα “time-out” από την Ευρωζώνη». Πέραν των υποθετικών συζητήσεων, ουδείς είχε προτείνει επίσημα να βγει η χώρα από την Ευρωζώνη. Ο Σόιμπλε, «ο πιο έμπειρος πολιτικός σε θέση ισχύος στην Ευρώπη, είχε πάει για την καρωτίδα» αναφέρεται σχετικά, υπογραμμίζοντας ότι «χτύπησε συναγερμός» σε Παρίσι, Ρώμη, Φρανκφούρτη και Βρυξέλλες.

Η πρόταση του Σόιμπλε, υπό τη μορφή ενός non paper, είχε αποσταλεί από τον Τόμας Στέφεν, έναν εκ των υφισταμένων του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, και περιελάμβανε, πέραν την εξόδου από το ευρώ για τουλάχιστον 5 χρόνια, τη μεταφορά assets αξίας 50 δισ. ευρώ σε ένα trust fund στο Λουξεμβούργο, υπό τον έλεγχο του ESM. Η εν λόγω πρόταση φαινόταν σχεδιασμένη για να βγάλει την Ελλάδα από το ευρώ και ένας αξιωματούχος από χώρα που συμμετείχε σε συνομιλίες αξιολογούσε την πιθανότητα Grexit στο 60%. Για τον Ματέο Ρέντσι, το τελεσίγραφο Σόιμπλε ήταν μια εσκεμμένη ταπείνωση της Ελλάδας- και έπρεπε να εμποδιστεί.

Ο ελιγμός του Γερμανού ΥΠΟΙΚ στις 10 Ιουλίου «έσπασε το ταμπού» της μη αναστρέψιμης συμμετοχής στην Ευρωζώνη, αναφέρει ο Guardian, όπου συμπληρώνεται ότι φάνηκε πως η Γερμανία θεωρούσε ότι το κοινό νόμισμα δεν θα υπήρχε για πάντα και ότι θα ήταν πρόθυμη να βγάλει μια χώρα από αυτό. «Η αποκάλυψη τρόμαξε πολιτικούς ανά την Ευρώπη. Κάποιος σαν τον Ρέντσι, βλέποντας την “έξωση” του Τσίπρα, θα ήταν εύκολο να σκεφτεί: “Μήπως είμαι επόμενος;”». Παράλληλα, ο Σόιμπλε διευκρίνιζε ότι, υπό τους κανόνες του ευρώ, κούρεμα δεν θα μπορούσε να υπάρξει, ωστόσο θα μπορούσαν να ληφθούν πιο «γενναιόδωρα» μέτρα για τη μείωση του χρέους. «Ακουγόταν σχεδόν σαν δωροδοκία: “θα σας πληρώσουμε για να φύγετε”» αναφέρεται στο δημοσίευμα.

Το email προκάλεσε έκπληξη στον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, πρόεδρο της Κομισιόν, και τον προσωπάρχη του, Μάρτιν Σελμάιρ, που μίλησαν άμεσα με τον Βάλντις Ντομπρόβσκις και τον Πιερ Μοσκοβισί, ενώ υπήρξε επικοινωνία και με τον Φρανσουά Ολάντ. «Και οι δύο άνδρες ήταν αποφασισμένοι να κρατήσουν την Ελλάδα στο ευρώ, αλλά φοβούνταν ότι αν η Μέρκελ είχε και αυτή τις διαθέσεις του Σόιμπλε, δεν θα μπορούσαν να την σταματήσουν…κανείς δεν ήταν σίγουρος αν ήταν μόνο ο Σόιμπλε ή αν είχε συμφωνηθεί με τη Μέρκελ». Παρόλα αυτά, η καγκελάριος η ίδια ενημερώθηκε για τη «βόμβα» του Σόιμπλε λίγες ώρες πριν την αποστολή του email, αναφέρεται στο δημοσίευμα.

Ακολούθησαν τρεις απίστευτα κρίσιμες ημέρες, με τις αγορές να παραμονεύουν για ενδείξεις αδυναμίας το πρωί της Δευτέρας. Ένα Grexit θα αποτελούσε μήνυμα στις πιο αδύναμες χώρες της Ευρωζώνη ότι εάν δεν γίνονταν πιο πολύ σαν τους Γερμανούς, ίσως να είχαν τη μοίρα της Ελλάδας.

Όπως σημειώνεται στο δημοσίευμα του Guardian, οι Ευρωπαίοι θεωρούσαν το κύριο εμπόδιο κατά τους προηγούμενους έξι μήνες διαπραγμάτευσης- που είχε πάει από το κακό στο χειρότερο- τον Γιάνη Βαρουφάκη. Η παρουσία του άρχισε γρήγορα να ενοχλεί τους αντιπάλους του, λόγω της στάσης του στα Eurogroup. «Προσπαθώντας να προκαλέσει διχασμό στους αντιπάλους του, κατάφερε απλά να τους ενώσει εναντίον του» σημειώνεται στο δημοσίευμα, όπου γίνεται αναφορά στην κόντρα ανάμεσα στον Έλληνα υπουργό Οικονομικών και τον Γερούν Ντάισελμπλουμ.

Όσον αφορά στο δημοψήφισμα, αναφέρεται ότι ο Αλέξης Τσίπρας «χωρίς να πει κάτι στους Ευρωπαίους, επέστρεψε στην Αθήνα και τα μεσάνυχτα κάλεσε δημοψήφισμα σχετικά με μια υποθετική συμφωνία με την Ευρωζώνη, την οποία περιέγραψε ως εκβιαστική και ταπεινωτική. Αυτό προκάλεσε σοκ στη Μέρκελ, σύμφωνα με ανθρώπους που έχουν γνώση της οπτικής της».

Η νίκη του «όχι» και τα capital controls αποτελούσαν αποδείξεις ότι οι πολιτικοί ελιγμοί και των δύο πλευρών είχαν ξεπεράσει κάθε προσδοκία, αναφέρεται στο δημοσίευμα. «Αλλά δεν υπάρχει τίποτα που οι Ευρωπαίοι ηγέτες να ζηλεύουν πιο πολύ από την επιτυχία στις κάλπες. Το 61% του Τσίπρα έδειξε στη Μέρκελ ότι ο νεαρός πρωθυπουργός αποτελούσε υπολογίσιμη δύναμη» σημειώνεται. «Εντυπωσιάστηκαν από το πώς κέρδισε το δημοψήφισμα. Δεν τους άρεσε το αποτέλεσμα, αλλά συνειδητοποίησαν πόσο ισχυρός είναι» σημειώνει αξιωματούχος που συμμετείχε στις συνομιλίες. Παράλληλα, σημειώνεται ότι η άφιξη του Ευκλείδη Τσακαλώτου άμβλυνε τις εντάσεις, καθώς είχε τελείως διαφορετική στάση, σημειώνει ανώτερος αξιωματούχος που είχε απευθείας επαφή με τον Έλληνα υπουργό. «Άρχισαν να μας βλέπουν σαν ανθρώπινα όντα, όχι σαν ρομπότ. Διευκόλυνε τα πράγματα».

Ακολούθησε η στροφή του Τσίπρα, με προτάσεις παρόμοιες με αυτές που είχε απορρίψει, που έγιναν δεκτές από την ελληνική Βουλή- αλλά είχαν ήδη απορριφθεί από τον Σόιμπλε. Η Κομισιόν και η ΕΚΤ αντέδρασαν θετικά για αρχή, αλλά τα «γεράκια» της Ευρωζώνης, σημειώνεται, ήταν αποφασισμένα να καταρτίσουν αυτά το πρόγραμμα, όχι οι Έλληνες, κάτι που φάνηκε ξεκάθαρα όταν κατέφθασαν ο Ντάισελμπλουμ και ο Σόιμπλε. Ο Αλεξάντερ Σταμπ και ο Πέτερ Κάζιμιρ, της Φινλανδίας και της Σλοβακίας, ζητούσαν στροφή προς το Plan B, δηλαδή το Grexit. Στη συνάντηση, το κλίμα ήταν κατά της Ελλάδας- με μόνους που τάσσονταν υπέρ της τη Γαλλία, την Ιταλία και την Κύπρο. Ο μόνος που αντιτέθηκε ευθέως στον Σόιμπλε για το θέμα της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη ήταν ο Γάλλος ομόλογός του, Μισέλ Σαπέν.

Κατά τη συνάντηση- που ένας εκ των συμμετεχόντων χαρακτήρισε ως «αντρίκια»- φάνηκε να κερδίζει έδαφος η επιλογή του Grexit. Ο Σόιμπλε δεν είπε πολλά, αλλά μετά από λίγες ώρες επανήλθε με νέα επέμβαση, σχεδιασμένη να προκαλέσει σοκ: Πρότεινε να σταλούν πίσω στην Ελλάδα όλοι οι Έλληνες που εργάζονταν σε ευρωπαϊκούς θεσμούς, για να «ξαναχτίσουν τη χώρα τους», με το σκεπτικό ότι ήταν ακριβώς ο τύπος ανθρώπων που απαιτούνταν στην Ελλάδα για να μεταρρυθμίσουν το δυσλειτουργικό κράτος. Σε φωνές διαμαρτυρίας, ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ απάντησε ότι «είναι ο μόνος που σκέφτεται δημιουργικά».

Τον Γερμανό υπουργό προκάλεσε ο Μάριο Ντράγκι, τονίζοντας ότι το bail-in τραπεζών που πρότεινε ο Σόιμπλε θα πυροδοτούσε μαζική έξοδο κεφαλαίων από τη χώρα. Ο Ντράγκι δεν θα στήριζε ένα Grexit, ενώ ο Σόιμπλε φαινόταν ακόμα ο πιο ένθερμος υποστηρικτής του. Οι Γάλλοι και Ιταλοί εξεπλάγησαν από το πόσο σοβαρά συζητούνταν η «έξωση». Μια προσεκτική πρόταση/ δήλωση του Ντάισελμπλουμ απορρίφθηκε από τους σκληροπυρηνικούς (περιλαμβανομένων των Γερμανών, των Σλοβάκων, των Φινλανδών και των Ολλανδών).



Το αδιέξοδο στις συνομιλίες έφερε διάλειμμα, ενώ ακολούθησε η διαρροή της πρότασης του Σόιμπλε στη Frankfurter Allgemeine Zeitung. Θεωρείται ότι το γραφείο του Σόιμπλε διέρρευσε την πρόταση στον Τόμας Γκούτσκερ, δημοσιογράφο της κυριακάτικης έκδοσης της FAZ, για να αυξήσει την πίεση προς την Ελλάδα. Ο ίδιος αρνήθηκε να αποκαλύψει ποιος ήταν πίσω από τη διαρροή, αλλά άλλες τρεις πηγές- γερμανικές- υποδεικνύουν τον Μάρτιν Σελμάιρ, προσωπάρχη του Γιούνκερ, ο οποίος φέρεται να επιδίωξε να υπονομεύσει την πρόταση του Γερμανού ΥΠΟΙΚ δημοσιοποιώντας την.

Ακολούθησε στις 12 Ιουλίου η σύνοδος κορυφής της Ευρωζώνης, όπου το κλίμα ήταν ήδη αρνητικό εξαρχής, λόγω του αδιεξόδου στο Eurogroup που είχε προηγηθεί. Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθούν οι χειρισμοί του Ντόναλντ Τουσκ, προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, που επεδίωξε να γίνει συμβούλιο μόνο των ηγετών της Ευρωζώνης σε μια απόπειρα να γεφυρωθούν οι διαφορές, με στόχο να αποφευχθεί μια πλήρης κατάρρευση. Σημειώνεται ότι συνάντηση με τη συμμετοχή όλων των χωρών της Ε.Ε., με θέμα την επόμενη ημέρα μετά από ένα Grexit ματαιώθηκε από τον Τουσκ.

Η σύνοδος έλαβε χώρα στο «Επίπεδο 80», τον ασφαλή τελευταίο όροφο του κτιρίου του συμβουλίου, και εστιάστηκε στη διαπραγμάτευση μεταξύ Μέρκελ και Τσίπρα, με μεσολαβητές τους Τουσκ και Ολάντ. Ένας αξιωματούχος έκανε χαρακτηριστικά λόγο για «εκτεταμένο εικονικό πνιγμό (waterboarding).

Οι περισσότεροι εκ των άλλων ηγετών, σημειώνεται στο δημοσίευμα, ήταν απλοί θεατές ενώ γραφόταν ιστορία, τρώγοντας, πίνοντας κρασί, κουβεντιάζοντας και σε κάποιες περιπτώσεις παίρνοντας υπνάκους. Οι δύο Ιταλοί, ο Ρέντσι και ο Ντράγκι, είχαν τον χρόνο να γνωριστούν καλύτερα. «Ο Γιούνκερ, όταν δεν κοιμόταν, καθόταν με τον Ντράγκι για να μελετήσει τους πολύπλοκους μαθηματικούς υπολογισμούς για ένα δάνειο-γέφυρα προς την Ελλάδα. Η Λαγκάρντ και ο Μαρκ Ρούτε, ο Ολλανδός πρωθυπουργός, περιστασιακά συζητούσαν με τον Τουσκ. Οι υπόλοιποι αδρανούσαν. Η πρόεδρος της Λιθουανίας και ο πρωθυπουργός της Σλοβενίας βαρέθηκαν και έφυγαν νωρίς».

«Δεν είχαμε δει ποτέ κάτι τέτοιο» σημείωσε κάποιος. «Τρία με τέσσερα άτομα να συναντιούνται χωριστά και να λαμβάνουν αποφάσεις, και όλοι οι υπόλοιποι χωρίς να έχουν τίποτα να κάνουν, με κάποιους να κοιμούνται. Δεν αρέσει αυτό. Άφησε πληγές».

Η Μέρκελ και ο Τσίπρας πέρασαν πάνω από 10 ώρες απομονωμένοι από τη Σύνοδο, «κλειδωμένοι στο ψυχόδραμά τους, που θα έσωζε ή θα έσπαζε το ευρώ. Ο Τσίπρας, νιώθοντας άβολα με τις οικονομικές λεπτομέρειες, ζήτησε να φέρει τον Τσακαλώτο. Κανένα πρόβλημα, είπε η Μέρκελ- προσθέτοντας όμως ότι τότε θα χρειαζόταν τον Σόιμπλε. Τα πρόσωπα σκοτείνιασαν, μετά φωτίστηκαν ξανά. Απλά αστειευόταν».

Η πρόταση Σόιμπλε για «time out» απορρίφθηκε ως άνευ λόγου: Εάν ήταν να υπάρξει συμφωνία, δεν θα υπήρχε Grexit, εάν δεν υπήρχε, αυτό θα ήταν το αποτέλεσμα, δεν χρειαζόταν να το πει κάποιος. Αργότερα, σε συνάντηση μεταξύ του Ρούτε, του Ολάντ, του Τσίπρα (που χαρακτηρίστηκε «πολύ σκυθρωπός»), της Μέρκελ και του Τουσκ, ο Ολλανδός πρωθυπουργός κράτησε μια ιδιαίτερα σκληρή θέση, απαιτώντας ανάκληση των νόμων που δεν είχαν εγκριθεί από την Ευρωζώνη. Στη δημιουργία «φόρμουλας» για να λυθεί το ζήτημα βοήθησε η Κριστίν Λαγκάρντ, προτείνοντας ανάκληση κάποιων και διατήρηση κάποιων άλλων, σε ανθρωπιστική βάση.

Κατά τις 3 το πρωί τα πράγματα ήταν ακόμα δύσκολα, με τους Γερμανούς και τους Έλληνες να μην υποχωρούν, τους Γάλλους και τους Ιταλούς να ανησυχούν και τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης (περιλαμβανομένης της Πορτογαλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας, που είχαν επίσης περάσει τα δικά τους προγράμματα) να εμφανίζονται όλο και πιο απρόθυμες να προβούν σε παραχωρήσεις προς την Ελλάδα.

Κάποια στιγμή ο Ολάντ αποχώρησε με 10 βοηθούς, μεταξύ των οποίων και ο Σαπέν, και πήγε στο γραφείο της ιταλικής αντιπροσωπείας, όπου ζήτησε τον Ρέντσι. «Τι πρέπει να κάνουμε με την Ελλάδα;». Τότε συμφώνησαν πως η Ελλάδα έπρεπε να παραμείνει στο ευρώ με κάθε κόστος. Τότε ο Ρέντσι πήγε στον Τσίπρα και τη Μέρκελ και τόνισε ότι έπρεπε να επιτευχθεί συμφωνία. «Άνγκελα, πρέπει τώρα να αποφασίσεις» είπε στην καγκελάριο.

Μισή ώρα αργότερα, ο Τουσκ ήταν αρκετά σίγουρος ότι επίκειται συμφωνία, αν και η ελληνική πλευρά είχε ακόμα διαφωνίες για το ΔΝΤ και του trust fund στο Λουξεμβούργο. Ο Τσίπρας έφυγε για μισή ώρα για να επικοινωνήσει με την Αθήνα. Όταν επέστρεψε ήταν χλωμός και αδιάλλακτος- καμία συμφωνία, το trust fund ήταν απαράδεκτο. Αντίστοιχη στάση είχε και η Μέρκελ- ωστόσο οι Τουσκ και Ολάντ δεν θα δέχονταν αποτυχία.

Ο Τουσκ πήρε παράμερα τους Έλληνες, τους ηγέτες της Ελλάδας, της Γερμανίας και της Γαλλίας για άλλη μια συνάντηση, η οποία έφτασε στα όρια του Grexit. Για τρεις χώρες το θέμα της συζήτησης ήταν το trust fund στο Λουξεμβούργο, ύψους 50 δισ. Ο Τουσκ φοβόταν ότι θα επερχόταν αποτυχία, και τις 6.30 φαινόταν να έχει παραιτηθεί, καθώς η Μέρκελ και ο Τσίπρας φαίνονταν να ενδιαφέρονται πιο πολύ για να μην επιστρέψουν στις χώρες τους μοιάζοντας ηττημένοι. Σχεδόν όλοι οι άλλοι θεωρούσαν το ζήτημα ως πολύ μικρής σημασίας: Το ποσό των 50 δισ. δεν φαινόταν να είναι ιδιαιτέρως σημαντικό, καθώς κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πού θα έβρισκαν οι Έλληνες assets τέτοιας αξίας- ενώ η παράδοσή τους σε ένα trust fund στο Λουξεμβούργο ήταν κάτι προσβλητικό, που δεν θα αποδεχόταν καμία κυβέρνηση. Η Λαγκάρντ και ο Γιούνκερ χαρακτήριζαν την ιδέα συμβολική αλλά γελοία, ενώ άλλοι δήλωναν έκπληκτοι που το έβλεπαν να έχει γίνει το βασικό εμπόδιο σε μια συμφωνία μετά πέντε χρόνια κρίσης.



Αλλά για τη Μέρκελ ήταν μια κατακλείδα, κάτι που θα μπορούσε να πάει πίσω στη γερμανική Βουλή. Για τον Τσίπρα ήταν δηλητηριώδες, αλλά αν έπρεπε να το καταπιεί, επέμενε ότι θα έπρεπε να εδρεύει στην Ελλάδα, όχι στο Λουξεμβούργο. Η Μέρκελ υποχώρησε σε αυτό, αλλά διαφώνησε όσον αφορά στο ότι τα μισά θα έπρεπε να δεσμευτούν για επενδύσεις στην Ελλάδα- θα δεχόταν μόνο 10 δισ. ευρώ για αυτό τον σκοπό, τα άλλα 40 θα πήγαιναν στην αποπληρωμή χρέους και στη διάσωση των τραπεζών. Ο Τσίπρας δεν δεχόταν, και η καγκελάριος ήθελε να τελειώσει η σύνοδος και να γίνει άλλη μία, μετά από δύο ημέρες.

Και τότε χτύπησε το τηλέφωνο του Τουσκ: Επρόκειτο για μήνυμα από τον Ρούτε, που, μαζί με άλλους ηγέτες, είχαν συνθέσει μια πρόταση που θα μπορούσε να δώσει τέλος στο αδιέξοδο. Αυτό που προτεινόταν ήταν τα 10 δισ. που δεχόταν η Μέρκελ για επένδυση στην Ελλάδα να αυξηθούν στα 12,5. Ο Ολάντ προσπάθησε να την πείσει, αλλά η καγκελάριος αντιστεκόταν ακόμα, ενώ οι Τουσκ και Τσίπρας συμφωνούσαν με τη νέα αυτή φόρμουλα, που φέρεται να έστησε ο Πορτογάλος πρωθυπουργός, Πέδρο Πάσους Κοέλιου.

Ο Τουσκ απευθύνθηκε στην αίσθηση της Μέρκελ όσον αφορά στην ευθύνη της προς την ιστορία, λέγοντας ότι δεν μπορούσε να πιστέψει ότι η Ευρωζώνη φλερτάρει με την καταστροφή εξαιτίας «μόνο» 2,5 δισ. Η Μέρκελ συμφώνησε να το συζητήσει. Η συμφωνία ήταν κοντά.

Στις 6.30 ο Τσίπρας ρώτησε εάν θα ήταν δυνατόν να συμμετέχει στην τελική σύσκεψη ένα άλλο μέλος της ομάδας του, για τη διαμόρφωση της συμφωνίας. Τότε εμφανίστηκε ο Γκλεν Κιμ (ο μόνος εκ των διαπραγματευτών της ελληνικής πλευράς που φορούσε γραβάτα), ο οποίος είχε προσληφθεί από τον Βαρουφάκη. Εκεί έγιναν τα τελικά βήματα, μετά από 17 ώρες διαπραγμάτευσης, με τον Βέλγο πρωθυπουργό, Σαρλ Μισέλ, τον πρώτο που πρόλαβε να πιάσει το κινητό του, να γράφει σε tweet ότι επετεύχθη συμφωνία.


Φωτογραφίες: FOSPHOTOS 

Πηγή 

 online-pressblog

«Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΡΩΣΣΙΑΣ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΘΟΥΝ ΟΙ ΙΣΛΑΜΙΚΕΣ ΔΙΑΚΥΡΗΞΕΙΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΕΤΟΙΑ ΠΟΥ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΧΕΙ ΒΙΩΣΕΙ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ..»

ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ!!!ΟΙ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΙ ΕΔΩΣΑΝ ΗΔΗ ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΟΙ ΙΣΛΑΜΙΣΤΕΣ ΕΙΧΑΝ ΣΤΗΣΕΙ ΕΝΕΔΡΑ ΜΕ ΠΟΛΛΑΠΛΕΣ ΣΚΑΝΔΑΛΕΣ STINGER..

ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΡΟΣ JABAL XALAL ΜΕ ΥΨΟΜΕΤΡΟ ΣΧΕΔΟΝ 900 ΜΕΤΡΩΝ (3.000 ΠΟΔΙΑ)!!!

ΕΚΕΙ ΧΤΥΠΗΘΗΚΕ ΤΟ ΡΩΣΣΙΚΟ ΑΕΡΟΣΚΑΦΟΣ..ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΥΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΗ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΠΕΡΑΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΡΙΨΗΣ..

ΜΑΝΩΛΗΣ  ΠΡΑΣΙΝΟΣ

newrussia

blablaworldnews.

Ανδρέας Παπανδρέου. Ο πράκτορας με τα 100 εκατ. δολάρια.

Έχουμε ακούσει από πολλούς να λένε ότι με τον Ανδρέα φάγαμε ψωμί, ότι έδωσε και έφαγε ο λαός...Πάμε να δούμε την πραγματική αλήθεια. ΕΓΓΡΑΦΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ!

Μετά τα αποκαλυπήρια του Καραμανλή από τους Αμερικανούς και την cia. ότι δηλαδή ήταν πράκτορας των Ναζί μαζί με τον Τσαλδάρη, ήρθε η ώρα για τον "Σοσιαλιστή" Ανδρέα Παπανδρέου. Κάποτε θα ακολουθήσει και το ξεσκέπασμα του "αριστερού" Αλέξη Τσίπρα, από τους ίδιους που τους τοποθετούν στην εξουσία....

Έχουμε ακούσει από πολλούς να λένε ότι με τον Ανδρέα φάγαμε ψωμί, ότι έδωσε και έφαγε ο λαός κτλ. είναι όμως έτσι; για να δούμε.

Κατ' αρχήν για να ξέρουμε τι λέμε πρέπει να ασχοληθούμε με το γενεαλογικό του δένδρο: Ζιγκμουντ Μινέικο, Πολωνοεβραίος μηχανικός που κατασκευάζει οπλικά συστήματα και τα δίνει στους Τούρκους για να πολεμίσουν τους Έλληνες που ζητάνε απελευθέρωση...

Ο Ζίγκμουντ κάνει μια κόρη, την Σοφία. Η Σοφία Παντρεύεται τον Γεώργιο Παπανδρέου εξ Αχαΐας και κάνουν τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Ανδρέας το 1941 (όταν η Ελλάδα πολεμούσε) φεύγει Αμερική για σπουδές και νυμφεύεται το 1951 την Αμερικανο Εβραία Margaret Chant.

Πατέρας της Margaret Chant ήταν ο Douglas Chant ο οποίος διετέλεσε πρόεδρος Ιεχωβάδων Αμερικής.

Ο Ανδρέας και η Margaret έκαναν μεταξύ άλλων τον Γιώργο Παπανδρέου.

Ο Ανδρέας λοιπόν με απόδειξη το παρακάτω έγγραφο χρηματοδοτήθηκε από την τράπεζα των Rockefeller, Chase Manhattan Bank με 100.000.000 δολάρια το 1974 για την κατασκευή του ΠΑΣΟΚ.

Η Κοινή λογική λέει ότι όταν ένας τραπεζίτης δίνει ένα δολάριο αποσκοπεί σε κέρδος 1000 δολαρίων, έτσι λοιπόν ο Ανδρέας βγήκε πρωθυπουργός, έβαλε λουκέτο στις μεγάλες επιχειρήσεις στην Ελλάδα (izola, pitsos, elinda, κτλ κτλ) μέσο των διπλασιασμών μισθών και εισφορών χωρίς να ελαφρύνει όμως φορολογικά τις εταιρείες για να υπάρξει ισορροπία.

Αυτό είχε σαν λογικό αποτέλεσμα η Ελλάδα πλέον να μην παράγει οπότε και να μην εξάγει τίποτα κλείνοντας την κάνουλα των κρατικών εσόδων (η οποία έκτοτε δεν ξανάνοιξε ποτέ). Εκτός αυτών, αύξησε κατά 1000% τους δημοσίους υπαλλήλους οι οποίοι δεν παράγουν έσοδα για το κράτος όπως οι βιομηχανίες που είχε κλείσει, αύξησε κατ επέκταση την γραφειοκρατία καταστώντας απίθανο να κάνει κάποιος δουλειές στην Ελλάδα.

Αποτέλεσμα λόγω μη εσόδων και πολλών εξόδων να πάει σε ΔΑΝΕΙΣΜΟ. Επόμενο λοιπόν ήταν να δανειστεί από Τράπεζες "οικείες" για να ξεπληρώσει και την υποχρέωση...

Η Ελλάδα μετά το 1981 για πρώτη φορά φτάνει στο σημείο να καταναλώνει περισσότερα από αυτά που παράγει.

Το χρέος από 8 ΔΙΣ που παρέλαβε από τον άλλον εθνοπατέρα Καραμανλή εκτοξέυεται στα 100+ ΔΙΣ.

Αυτό έθεσε την Ελλάδα δέσμια των Τραπεζών (δεν χρειάζεται να αναφέρουμε το σε ποιους ανήκουν, όποιος διαθέτει έστω και 5 δράμια μυαλό ξέρει).

Ο Μηχανισμός "ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ" δεν σημαίνει τίποτε άλλο από πρόσκαιρη και εικονική ευμάρεια αλλά σε βάθος χρόνου μάζεμα αυτών των "δωρισμένων" χρημάτων με τον μηχανισμό που λέγεται "ΦΟΡΟΣ" για να ξεπληρωθούν τα δάνεια.

Επειδή όμως οι τόκοι των δανείων είναι όπως είναι φυσικό τεράστιοι και η Ελλάδα πια δεν έχει υγιή έσοδα για να ξεπληρώσει τα δάνεια, η μόνη "λύση" πληρωμής προηγούμενων δανείων είναι επαναΔανεισμός, το ΧΡΕΟΣ μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο με λογική συνέπεια το όλο και αυξανόμενο χρέος να μην ξεπληρώνεται ποτέ, αυτό μας παρασέρνει αναπόφευκτα στην συνεχή αύξηση των φόρων.

Έτσι φτάσαμε να έχουμε εξωτερικό χρέος 320 ΔΙΣ προ ΔΝΤ, και 320 ΔΙΣ + 120ΔΙΣ + τόκους μετα ΔΝΤ (αν υπάρξει μετά...)
ο όρος "ΦΟΡΟΣ" στην οικονομολογία δεν σημαίνει τίποτε άλλο από αφαίμαξη ρευστού από την αγορά με ότι αυτό το ντόμινο συνεπάγεται. Επίσης ο όρος "ΦΟΡΟΣ" σημαίνει μεγάλα λειτουργικά έξοδα με ότι αυτό το ντόμινο συνεπάγεται (ακρίβεια κτλ).

Εν ολίγοις ο Ανδρέας ως άριστος ψυχολόγος των μαζών δίνει όχι υγιή αλλά δανεικά χρήματα στον λαό, γίνεται ήρωας (δηλαδή ψήφους για μια ζωή), ο λαός αρχίζει να συνηθίζει στα πολλά έξοδα (υπερκαταναλωτική μανία) μετά από ένα χρονικό διάστημα τα χρήματα αυτά μέσω των φόρων επιστρέφονται στην βάση από όπου ξεκίνησαν με την διαφορά ότι έχει μείνει ως κληρονομιά όλης αυτής της ιστορίας το ΧΡΕΟΣ(=το μέσον χειραγώγησης ενούς κράτους από τον δανειστή της).

Ως χώρα δηλαδή, κάναμε έναν κύκλο και φτάσαμε πάλι από εκεί που είχαμε ξεκινήσει με την διαφορά ότι τώρα είμαστε δέσμιοι.
Ελπίζω να κατανοήσαμε ότι όταν ο Ανδρέας μοίραζε χρήματα στον λαό δεν μοίραζε υγιή χρήματα από εξωτερικά κρατικά έσοδα, αλλά από εξωτερικό δανεισμό για να ξεπληρώσει υποχρεώσεις και συμφωνίες που είχε κάνει, βάζοντας στον θαμπωμένο λαό μια θηλιά που ονομαζόταν ΧΡΕΟΣ.

Δείτε το παρακάτω έγγραφο με το οποίο πιστοποιείται ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1974 υπέγραψε σύμφωνο με τις ΗΠΑ και τον Rockefeller και τις λεπτομέρειες τη συμφωνίας.

"Απόρρητο 7271/NSA/1158-AR/29"


Τι λέει το κείμενο: 

1. Απομάκρυνση από τις επιλεγμένες θέσεις θα αποφασίζονται μόνο από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. από την Πλευρά του Ανδρέα Παπανδρέου επιτρέπονται μόνο φραστικές παρεκκλίσεις.

2. Προς ικανοποίηση των Ριζοσπαστών (αριστερών) ψηφοφόρων θα επιτραπεί η αναθεώρηση της αμυντικής συμφωνίας μεταξύ Ελλάδος και ΗΠΑ

3. Ελαχιστοποίηση της δύναμης του κομμουνιστικού κόμματος Ελλάδος. Η μείωση αυτή δεν θα πρέπει να υπερβεί το όριο που συμφωνήθηκε με τους συναδέλφους της KGB.

4. Επιτρέπονται φραστικές "συγκρούσεις" με το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, όχι όμως ανοικτός πόλεμος.

5. Ο σύνδεσμος μεταξύ ΗΠΑ και Ελληνικής κυβέρνησης θα αναλάβει να καθησυχάζει τους αξιωματούχους του ΝΑΤΟ.

6. (Έχει διαγραφεί με μαρκαδόρο)

7. Αν και όταν το επιθυμεί η ομάδα(?) τα πυρηνικά όπλα που βρίσκονται εναποθηκευμένα στην Ελλάδα θα αντικατασταθούν ή ανταλλαχθούν με νέα.

8. Όταν η CIA και DIA χρειάζονται όπλα για συγκαλυμμένες επιχειρήσεις τους στο εξωτερικό, η κυβέρνηση του Παπανδρέου θα προβαίνει σε πωλήσεις και μεταφορές όπλων με τις τιμές που θα ισχύουν τότε. Θα ειδοποιείται σχετικά από την υπηρεσία Διοικητικής Μέριμνας (των ενόπλων δυνάμεων) των ΗΠΑ

9. Η Κυβέρνηση Παπανδρέου δεν θα ανακινήσει το θέμα Κύπρου με αντίδωρο την μη ύπαρξη προβλημάτων με την Τουρκία.

10. Η ανοχή απέναντι στην τρομοκρατία (το υπόλοιπο σβησμένο με μαρκαδόρο)

11. Το οικονομικό θέμα θα ρυθμιστεί από τον Brian Crosier. Οι εταιρείες που υποστηρίζουν το κίνημα Παπανδρέου στην Ελλάδα, θα καταθέσουν 100.000.000 δολλάρια για την δημιουργία του νέου κόμματος. (έχουν διαγράψει 3 λέξεις) ARAMKO (επίσης διαγραφή 2 λέξεων με μαρκαδόρο) της Wall Street είναι (διαγραφή 1 λέξης). Οι τράπεζες: Chase Manhattan Bank (διαγραφή 4 λέξεων)

Υπογραφή
Ανδρέας Γ. Παπανδρέου
Andreas Papandreou


Το έγγραφο αυτό υπέγραψε τον Αύγουστον του 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου, και εφόσον απεδέχθη τις "οδηγίες", προεβλέπετο καταβολή από την Τσέϊς Μανχάταν Μπανκ ( των Ροκφέλερ ) ποσού 100.000.000 δολλαρίων για την ίδρυση νέου κόμματος!

Οι Αμερικανοί χρηματοδότες του... "σοσιαλιστικού" κινήματος στην Ελλάδα, καθόριζαν σαφώς στον αρχηγό του, τι κινήσεις μπορούσε να κάνει, τι στάση θα τηρούσε επί συγκεκριμένων θεμάτων, και τι περιθώριο ελιγμών διέθετε. Από τους "κανόνες" που υπέγραφε ο Ανδρέας, επιτρέποντο μόνον "φραστικές παρεκκλίσεις".

Υ.Γ.1 Παρατηρήστε ότι στο έγγραφο αναφέρεται πολλές φορές η έκφραση "η κυβέρνηση του Παπανδρέου", επίσης ότι το έγγραφο είναι του 1974 , δηλαδή 7 χρόνια πριν γίνει ο Παπανδρέου πρωθυπουργός.
Υ.Γ.2 Το άρθρο είναι του 2010
Aναρωτιέμαι λοιπόν αν τους το είπε κάποιο Μέντιουμ ότι σίγουρα θα γίνει κυβέρνηση ο Παπανδρέου προβλέποντας το "7 χρόνια μετά" ή συμβαίνει κάτι άλλο...

πηγή 

ΠΗΓΗ

 online-pressblog.

Ετοιμάζεται για πόλεμο η Τουρκία λίαν συντόμως τονίζουν ρωσικά κρατικά αμυντικά ινστιτούτα !!

Ρώσοι αναλυτές θεωρούν ότι ο Ερντογάν για να αποφύγει την δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται η χώρα του , θα πάει ακόμα...

Ρώσοι αναλυτές θεωρούν ότι ο Ερντογάν για να αποφύγει την δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται η χώρα του , θα πάει ακόμα και σε  πλήρη κλίμακας πόλεμο προς όλες τις κατευθύνσεις (!!), αρχής γενομένης από την  Συρία.!

Σύμφωνα με την ιστοσελίδα μας pentapostagma.gr,και άρθρο μας με τίτλο (Η Τουρκία προετοιμάζει Τουρκμένους μαχητές κατά των Κούρδων ενώ τους απαγορεύει την διέλευση στην ΒΔ Συρία), τονίζουμε τα διαγραφόμενα σχέδια της Άγκυρας για την Συρία. Μάλιστα παρουσιάσαμε και φωτογραφίες Τουρκμένων μαχητών στην ΒΔ Συρία,  οι οποίοι εκπαιδεύονται εντατικά σε ασκήσεις ανταρτοπολέμου . 
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι  ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν απείλησε ΑΜΕΣΑ με  στρατιωτική δράση κατά των Σύρων Κούρδων , που βρίσκονται κατά μήκος των συνόρων της χώρας, και όχι μόνο .

– Η Τουρκία δεν χρειάζεται την άδεια κανενός, θα κάνουμε ό, τι είναι αναγκαίο, – δήλωσε ο Ερντογάν.
Η δήλωση αυτή αφορά  απάντηση του Ερντογάν σε  ανακοίνωση των Κούρδων, υπό την ηγεσία του συριακού κουρδικού κόμματος «Δημοκρατική Ένωση», που μίλησε για την ανακήρυξη  αυτονομίας της  συριακής πόλης Tel  Abyad στην Συρία .
Φυσικά σύμφωνα με την ιστοσελίδα μας pentapostagma.gr, όλα αυτά είναι προσχήματα από τουρκικής πλευράς και αφορούν στην αποτροπή με οποιαδήποτε μέσο ακόμα και με πόλεμο,  της διαφενόμενης  δημιουργίας του  κράτους του Κουρδιστάν , είτε αυτό ‘γεννηθεί‘  αρχικά σε ιρακινό έδαφος , είτε σε συριακό. Διότι με μαθηματική ακρίβεια κάποια στιγμή θα ‘ενωθεί‘ και με την ΝΑ Τουρκία και τα 35 εκατομμύρια Κούρδους που αναμένουν.
Τον Σεπτέμβριο, ο πόλεμος μεταξύ του τουρκικού στρατού και των Κούρδων επεκτάθηκε και στους δρόμους της Γερμανίας.Σε  Φρανκφούρτη, Στουτγάρδη και Βερολίνο,  υπήρξαν βίαιες συγκρούσεις μεταξύ  Τούρκων και Κούρδων.
Σύμφωνα με τον Ρώσο πρόεδρο του Ινστιτούτου Μέσης Ανατολής Yevgeny Satanovsky, ο μόνος που επωφελήθηκε από τις επιθέσεις στην Τουρκία στην πόλη Suruci, και  αργότερα στην πολύνεκρη επίθεση στην  Άγκυρα ήταν στην ουσία ο  ίδιος ο Ερντογάν. Οι επιθέσεις αυτές ‘νομιμοποίησαν‘ ακόμα πιο πολύ τις επιθέσεις του τουρκικού στρατού στο ΡΚΚ και στο YPG,αναφέρει ρωσικό δημοσίευμα .
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η Τουρκία είναι μια συνεπής σύμμαχος πολλών ριζοσπαστικών ισλαμικών οργανώσεων , συμπεριλαμβανομένης και της  «Αλ Κάιντα» στην Συρία,  του Μετώπυ Al  Nusra»,  και φυσικά του Ισλαμικού κράτους. Όλες αυτές οι ομάδες λαμβάνουν σταθερά μια πλούσια  προμήθεια όπλων, πυρομαχικών και ανθρώπινου δυναμικού.
Μπορεί ο Ερντογάν πραγματικά να πάει σε μια  πλήρους κλίμακας στρατιωτική επιχείρηση  ; Οι Ρώσοι  ειδικοί λένε Ναι , λαμβάνοντας υπόψη τη δύσκολη κατάσταση στην ίδια την Τουρκία.
Το γεγονός ότι στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου το  κυβερνών «Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) υπέστη  ένα σοβαρό πλήγμα, λαμβάνοντας  μόνο 255 έδρες σε σύνολο   550, έχει μεταβάλει την πολιτική κατάσταση στην χώρα. Για πρώτη φορά μετά  από 13 χρόνια, το ΑΚΡ δεν κατάφερε να κερδίσει αρκετούς  ψήφους για να σχηματίσει  μια μονοκομματική κυβέρνηση.
Ο Διευθυντής του Κέντρου  Μελετών  της Μέσης Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας Semen Bagdasarov, δήλωσε ότι η απειλή του Ερντογάν ( για πόλεμο ) μπορεί κάλλιστα να εφαρμοστεί, γιατί ο νυν πρόεδρος δεν διαθέτει πολλές  επιλογές(!!), προκειμένου να μην χάσει την επιρροή του στην χώρα.
 Προφανώς, στις  βουλευτικές εκλογές της 1ης Νοεμβρίου, το κόμμα «Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, δεν θα λάβει  αρκετούς  ψήφους για να σχηματίσει μονοκομματική κυβέρνηση. Η πιθανότητα αυτή είναι πραγματικά  πολύ υψηλή.
Κρίνοντας από τις δημοσκοπήσεις, το ΑΚΡ θα πάρει 35-38%, η αντιπολίτευση  με το «Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα » (CHP)  του Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου θα πάρει την δεύτερη θέση με περίπου  26-27%,  ενώ το «Κόμμα  του Εθνικιστικού Κινήματος» (ΜΗΡ) – 16-20% και το κουρδικό «Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών» (NPD) θα λάβουν ποσοστό 14-15%.
Το τουρκικό κοινοβούλιο έχει 550 έδρες. Ένα κόμμα, το οποίο θέλει να κατέχει την απόλυτη πλειοψηφία πρέπει να λάβει – πάνω από τα 2/3 του συνόλου των βουλευτικών εδρών , για να έχει ευρείες αρμοδιότητες. Για παράδειγμα, για να μπορεί να αλλάξει το σύνταγμα χωρίς εθνικό δημοψήφισμα, το οποίο θέλει απεγνωσμένα ο  Ερντογάν.
Τα ρωσικά  κρατικά ινστιτούτα μελετών (αποτελούν  επίσημους συμβούλους του Ρώσου Προέδρου) θεωρούν ότι μετά τις εκλογές θα ξεκινήσουν να έρχονται στην επιφάνεια ΠΟΛΛΑ σκάνδαλα και μπόλικη ‘λάσπη‘ δυναμιτίζοντας την πολιτική ζωή της χώρας.
Το ένα σκάνδαλο μετά το άλλο θα φέρουν την  Τουρκία στα όρια της . Για παράδειγμα, δύο πρώην ανώτεροι Τούρκοι εισαγγελείς οι οποίοι  διεξήγαγαν έρευνα στον εσωτερικό κύκλο του Προέδρου  Ερντογάν, τον Αύγουστο του τρέχοντος έτους, κατέφυγαν στην Αρμενία.!!
Σε γενικές γραμμές, με αυτά τα αποτελέσματα η Τουρκία θα συρθεί στο απόλυτο χάος , λόγω αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης .Με αυτό το δυσμενές πολιτικό κλίμα για τον Ερντογάν μένει μόνο ένας δρόμος,  αυτός του άκρατου εθνικισμού . Δηλαδή, με το πρόσχημα των φανταστικών και πραγματικών ‘απειλών‘ κατά την χώρας και την εθνικής  ασφάλειας, θα αποσταλούν τουρκικά στρατεύματα  στην Συρία , για να πολεμήσουν εναντίον του ΡΚΚ και εναντίον της  «Δημοκρατικής Ένωσης (YPG), δηλαδή τους Κούρδους στην Συρία.Ίσως όμως και αλλού!!
Το  PKK από την άλλη πλευρά δεν θα  ξεκινήσει  άμεσες συγκρούσεις με τον τουρκικό στρατό, αλλά  θα διενεργήσει έναν πολύπλευρο πόλεμο των πόλεων στο εσωτερικό της χώρας . Στις πόλεις της Τουρκίας, στις οποίες κατά κύριο λόγο κατοικούνται  από Κούρδους, όπως το  Ντιγιάρμπακιρ (ανεπίσημη πρωτεύουσα του τουρκικού Κουρδιστάν, αλλά και στις  μεγαλύτερες πόλεις με  κουρδικό πληθυσμό όχι μόνο στην Τουρκία, αλλά και στην   Συρία, θα ‘‘ καεί το πελεκούδι‘‘. Και ούτω καθεξής , μέχρι να αρχίσουν οι μαζικές κινητοποιήσεις, οι οποίες στο τέλος θα  παραλύσουν την κυβέρνηση της Άγκυρας. Και αυτό θα έχει μετατραπεί σε έναν  εμφύλιο πόλεμο, τονίζει ο Semen Bagdasarov .
Σύμφωνα με τον Ρώσο αναλυτή , οι Αμερικανοί έχουν ετοιμάσει 11 συντάγματα των Κούρδων της Συρίας στο έδαφος του Ιράκ, που επρόκειτο να εισβάλουν στην  Al-Raqqa. Αυτό αποτελεί μια προσπάθεια των ΗΠΑ να ελέγξουν  εν τη γενέσει του το νέο κράτος του  Κουρδιστάν, προσπαθώντας  να εκτοπίσουν την Ρωσία.
Η εισβολή των  Κούρδων στην πρωτεύουσα του ισλαμικού στρατού στην πραγματικότητα είναι η μόνη ευκαιρία για τις ΗΠΑ να δείξουν  στον κόσμο ότι  αυτοί, και όχι η Ρωσία, καταπολεμούν  πραγματικά την ισλαμική τρομοκρατία.Τώρα εαν μετά την Ράκκα οι Κούρδοι της Συρίας , πάνε κατά Τουρκία μεριά αυτό είναι  μια άλλη πιθανότητα.  
Σε ερώτηση δημοσιογράφου στον Ρώσο αναλυτή , σύμφωνα με την οποία,  πολλοί αναλυτές έχουν επισημάνει ότι οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις είναι από τις  ισχυρότερες στον κόσμο, η απάντηση του  Bagdasarov ήταν η εξής.
– Υπήρξαν σε κάποιο διάστημα , αλλά όχι πλέον σήμερα. Δείτε και μόνοι σας.!!
‘‘Η στρατιωτική πτέρυγα του PKK , ή  κατά τους Κούρδους «Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός του Κουρδιστάν  και η  στρατιωτική πτέρυγα με επικεφαλής τον  Μουράτ Καραγιλάν, αριθμεί συνολικά  δύναμη 20 χιλιάδων μαχητών . Ο αριθμός των Κούρδων στην Συρία με την ονομασία ‘‘Λαϊκές Μονάδες Προστασίας (YPG)‘‘, μέχρι πρόσφατα, ήταν περίπου 50.000. Το πιο πιθανό, είναι να μιλάμε για ένα σύνολο  70 χιλιάδων Κούρδων  στρατιωτών.
Τι έκανε ο ‘‘πανίσχυρος‘‘   τουρκικός στρατός που θεωρείται ο δεύτερος σε δύναμη στο ΝΑΤΟ στον πόλεμο με το ΡΚΚ; Απολύτως τίποτα.
Ναι, πριν από την άφιξη στην εξουσία  του Ερντογάν ήταν δυνατός.Μετά  όμως από την υπόθεση ‘‘βαριοπούλα‘‘ και το ‘’ξήλωμα‘‘ τόσων ΕΜΠΕΙΡΩΝ αξιωματικών και στρατηγών ένα  πολύ  μεγάλο μέρος της ηγεσίας του στρατού έχει αποστρατευτεί .
Στην πραγματικότητα, στην τουρκική επαρχία Χακάρι στην κουρδική πόλη Varto, και σε άλλες περιοχές στην πραγματικότητα, οι Κούρδοι νίκησαν κατά κράτος τον τουρκικό στρατό, τονίζει ο Ρώσος εμπειρογνώμωνας .!!
Σε ανάλυση από την ιστοσελίδα μας, αναφέρουμε ότι εκτιμήσεις των Ρώσων περιλαμβάνουν και την ελληνική εθνική επικράτεια, στην οποία με διάφορα προσχήματα οι Τούρκοι θα ‘‘κτυπήσουν‘‘. Φοβισμένος και με μεγάλα αδιέξοδα ο Ερντογάν θα ζητήσει , το ‘‘μισό Αιγαίο‘‘, την ΑΟΖ στην Κύπρο, συνδιοίκηση στην δυτική Θράκη,  και ότι άλλο του ‘‘κατέβη‘. Για αυτό να είμαστε σίγουροι!!
Άλλωστε για ποιόν λόγο αγοράζουν οι Τούρκοι  κιτ βομβών ακριβείας JDAM, εκτιμώμενης αξίας 70 εκατομμυρίων δολαρίων;
Mεγάλο μέρος της προμήθειας αφορά τη νέα έκδοση εκτεταμένης εμβέλειας JDAM-ER(extend range).
 Στην νέα έκδοση το καθοδηγούμενο με GPS πυρομαχικό θα μπορεί να πλήξει στόχους σε εμβέλειες μέχρι και τα 72χλμ. από τα 24 χλμ. που είναι τώρα η εμβέλεια των συλλογών που διαθέτει η τουρκική Αεροπορία (περίπου 250 συλλογές).
Αυτές οι βόμβες αφορούν πολεμικές επιχειρήσεις καθαρά και μόνο, να εξηγούμεθα!!

πηγή: http://www.pentapostagma.gr/2015/10/%ce%b5%cf%84%ce%bf%ce%b9%ce%bc%ce%ac%ce%b6%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b9-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%80%cf%8c%ce%bb%ce%b5%ce%bc%ce%bf-%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%ba%ce%af%ce%b1-%ce%bb%ce%af%ce%b1%ce%bd.html#ixzz3q92tthEx
anexperimentindepth.

Οι πυρήνες των τζιχαντιστών... Το Προσφυγικό και οι εθνικές συνέπειες των επιλογών του ΣΥΡΙΖΑ

Τι θέλουν λοιπόν να κάνουν στην κυβέρνηση με την εγκατάσταση προσφύγων στη βόρεια Ελλάδα; Να βάλουν φωτιά σε μια περιοχή όπου υπάρχει προσάναμμα; Διαβάστε πρώτα τα Απόρρητα Σχέδια Εθνικής Αμυνας! Ισως καταλάβετε τι έγκλημα πάτε να κάνετε...

του ΜΑΝΩΛΗ ΚΟΤΤΑΚΗ

Από μία άποψη, αγαπητοί αναγνώστες, είστε τυχεροί. Τουλάχιστον εσείς δεν είστε υποχρεωμένοι να διαβάζετε τις απίστευτες ανοησίες που διατυπώνονται με...

σοβαροφανή τρόπο στα περίφημα non paper του Μαξίμου... 

Στα σημειώματα που επιχειρείται να δικαιολογηθούν οι κυβερνητικές ασυναρτησίες σε κολοσσιαία ζητήματα εθνικής ασφαλείας. Εχετε άλλες σκοτούρες εσείς. Εμείς όμως;

Εμείς, που πρέπει να γράψουμε, τι φταίμε; Είμαστε υποχρεωμένοι να υποστούμε τη βάσανο του διαβάσματος και της μελέτης χωρίς να βάλουμε σε κίνδυνο την ψυχική μας υγεία. Σας βεβαιώ ότι δεν είναι πάντοτε μια ευχάριστη διαδικασία! Κατά καιρούς μάς ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Κάτι τέτοιο συνέβη προχθές, όταν απαιτήθηκε για λόγους ενημέρωσης να διαβάσω ένα κυβερνητικό σημείωμα για το Προσφυγικό. Ηταν ξεκάθαρα προφανές ότι αυτοί που το υπαγόρευσαν, όχι αυτοί που το έγραψαν, δεν έχουν καμία απολύτως συναίσθηση για τις επικίνδυνες προεκτάσεις του ζητήματος που χειρίζονται· για τις εθνικές συνέπειες των επιλογών ΣΥΡΙΖΑ.

Προσεγγίζουν το Προσφυγικό με κριτήρια αλληλεγγύης -σωστό-, υποψιάζονται ότι η εγκατάσταση μεγάλου αριθμού προσφύγων στην επικράτεια θα δημιουργήσει προβλήματα κοινωνικής συνοχής -σωστό-, με εντυπωσιάζει όμως που δεν αναλογίζονται καθόλου το ζήτημα εθνικής ασφάλειας που προκύπτει. Τι μπορεί να σημαίνουν για το μέλλον οι διάσπαρτοι μουσουλμανικοί πυρήνες ανά την επικράτεια και ειδικά στη βόρεια Ελλάδα; Τι μπορεί να σημαίνουν σε μια εποχή όπου οι Τούρκοι πασχίζουν να στήσουν πανελλαδικό κόμμα μουσουλμάνων από τον Εβρο έως την Κρήτη και τη δυτική Μακεδονία έως τα Δωδεκάνησα; Οι άνθρωποι είναι στον κόσμο τους! Και επειδή δεν καταλαβαίνουν τι γράφουν, μας πληροφορούν υπερηφάνως ότι θα ιδρύσουν κέντρα προσωρινής εγκατάστασης μουσουλμάνων προσφύγων στη βόρεια Ελλάδα! Καλά διαβάσατε, στη βόρεια Ελλάδα! Εκεί όπου έχουν οι Τούρκοι δύο προξενεία, ένα στη Θεσσαλονίκη και ένα στην Κομοτηνή.

Πόσα καντάρια βλάκας πρέπει να είναι κανείς για να κάνει μια τόσο αστόχαστη επιλογή! Πόσο ανόητος! Και να μην είχαμε εμπειρία και γνώση από τέτοιες επιλογές, να έλεγα «εντάξει, δικαιολογούνται». Αλλά «πιλότος» για την ασύλληπτη αυτή ανοησία υπήρξε και ξέρουμε: ήταν η απόφαση του υπουργείου Δημόσιας Τάξης επί Ν.Δ. να καταργήσει τις Σχολές Αστυνομίας στη Θράκη προκειμένου να φυλακίζονται εκεί όσοι παράνομοι μετανάστες περνούσαν τον φράχτη του Εβρου. 

Οι αναταραχές που ξέσπασαν προ έτους εκεί μεταξύ χριστιανών κατοίκων και Πακιστανών μεταναστών, που έβαλαν φωτιές στις εγκαταστάσεις, είναι γνωστές τοις πάσι. Τι θέλουν λοιπόν να κάνουν στην κυβέρνηση με την εγκατάσταση προσφύγων στη βόρεια Ελλάδα; Να βάλουν φωτιά σε μια περιοχή όπου υπάρχει προσάναμμα; Διαβάστε πρώτα τα Απόρρητα Σχέδια Εθνικής Αμυνας! Ισως καταλάβετε τι έγκλημα πάτε να κάνετε.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ellinikoforoum.

Πόσο πραγματική είναι η πραγματικότητα; β

"Wie wirklich ist die Wirklichkeit?
Verschwörungstheorien und ihr Einfluss auf die Politik"
28.10.2003, Deutschlandfunk
Πόσο πραγματική είναι η πραγματικότητα; β

Θεωρίες συνωμοσίας και η επίδραση τους στην πολιτική

Η διαφορά μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής βασίζεται στη σχέση μεταξύ πολιτών και κράτους. Στις ευρωπαϊκές θεωρίες συνωμοσίας, οι συνωμότες καταλαμβάνουν το κράτος, το οποίο (κράτος) το θεωρούν θετικό ή τουλάχιστο ουδέτερο. Οι Αμερικανοί συνωμοσιολόγοι θεωρούν ακόμα και την ιδέα ενός κεντρικού κράτους ως όργανο συνωμοσίας. Ενώ στην Ευρώπη ο εχθρός δεν ταυτίζεται αυτόματα με το κράτος, στην Αμερική γίνεται ακριβώς αυτό. Ο νομικός Mark Fenster, του πανεπιστημίου University of Florida in Gainesville, λέει:"Μια από τις κεντρικές πτυχές της πολιτικής κουλτούρας των ΗΠΑ είναι ο φόβος μπρος στην συγκέντρωση της εξουσίας. Ο φόβος πως τα συμφέροντα της οικονομίας ή του κράτους θα γίνουν τόσο ισχυρά, που θα απειλήσουν τα ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες. Αυτό ριζώνει στην αμερικάνικη επανάσταση και συνεχίζεται για αιώνες. Για τον λόγο αυτό είναι τόσο ισχυρή ιδέα πως ο λαός πρέπει να κυβερνά. Και για τον λόγο αυτό οι Αμερικανοί υποπτεύονται παντού μια μυστική συγκέντρωση δύναμης που κατευθύνει τα γεγονότα."
Ο κοινωνιολόγος Hans Jürgen Krysmanski εξηγεί ιστορικά την θεμελιώδη διαφορά μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης:
«Στην Αμερική μετανάστευσαν ομάδες κατατρεγμένων και κατατρεγμένες αιρέσεις, οι οποίες όμως μετέφεραν αυτή την ιδεολογία της αίρεσης-εγώ ή εμείς εναντίον του υπόλοιπου κόσμου-στις πολιτικές δομές. Οι θεωρίες συνωμοσίας ξεκίνησαν γύρω στο 1900, και στράφηκαν εναντίον των robber barons, των πλούσιων που απέκτησαν χρήματα με τον σιδηρόδρομο, το κάρβουνο και το ατσάλι. Μέχρι τότε η ιστορία της Αμερικής ήταν μέρος της αμερικάνικης πολιτικής. Στην Αμερική η πολιτική βασίζεται στην υποψία συνωμοσίας. Είναι γνωστή η πρόταση του Kissinger: όποιος στην Washington δεν είναι παρανοϊκός, είναι τρελός».
Σύμφωνα με τον Mark Fenster, στην Αμερική κερδίζονται ακόμα και εκλογές με θεωρίες συνωμοσίας:
«Θα έλεγα πως ο λαϊκισμός είναι ένα χαρακτηριστικό μοτίβο τής πολιτικής των ΗΠΑ. Και οι θεωρίες συνωμοσίας είναι μέρος του λαϊκισμού αυτού. Στο πλαίσιο αυτό ανήκει και η ιδέα πως εκεί έξω υπάρχουν ισχυρές ομάδες οι οποίες κατέλαβαν τον Λευκόν Οίκο και το Κογκρέσο. Το σύνθημα είναι απλό: αν με εκλέξετε θα διώξω αυτούς τους τύπους, θα αποκαλύψω τις μυστικές ομάδες και θα δώσω την εξουσία πίσω στον λαό. Αυτό είναι ένα θεμελιώδες μοτίβο της πολιτικής των ΗΠΑ από την εποχή της αμερικάνικης επανάστασης».
Η συνωμοσιολογική σκέψη οφείλει στην εποχή McCarthy μια ισχυρή ώθηση. Ο υστερικός αντικομουνισμός των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων, ήταν αποφασιστικής σημασίας για την εδραίωση των θεωριών συνωμοσίας στο πολιτισμικό mainstream των ΗΠΑ. Συνωμοσιολογικές ταινίες, όπως η «Invasion of the Body Snatchers» του Don Siegel το 1956, μπορεί να ερμηνευθεί ως μια μεταφορά αυτού τού τρόμου μπρος στους κομμουνιστές, και θεμελίωσε ένα δημοφιλές genre της βιομηχανίας τού κινηματογράφου. Σειρές και ταινίες με συνωμοσιολογικό περιεχόμενο, όπως «Akte X» ή το «JFK» του Oliver Stone είναι μέχρι σήμερα πολύ δημοφιλείς.
Πολλές θεωρίες συνωμοσίας λοιπόν ανήκουν στους σύγχρονους μύθους. Ποια η επίδραση τους όμως στην πραγματικότητα; Το αποφασιστικό σημείο είναι ο τρόπος με τον οποίο οι θεωρίες συνωμοσίας εφαρμόζονται στην πολιτική συζήτηση. Αυτό πιστεύει ο νομικός Mark Fenster University of Florida:
«Πολιτικά κινήματα τα οποία θεμελιώνονται, με μέτρο, πάνω σε θεωρίες συνωμοσίας μπορούν κάνουν πολλά στο πολιτικό επίπεδο: η διαμαρτυρία εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ ήταν το πιο επιτυχημένο κίνημα διαμαρτυρίας στην ιστορία των ΗΠΑ. Η πτυχή όμως που ανήκει στις θεωρίες συνωμοσίας ήταν ανεπαίσθητη. Τέτοια κινήματα μπορούν να έχουν ισχυρή πολιτική επίδραση».
Το βιβλίο του Mathias Bröckers «Συνωμοσίες, θεωρίες συνωμοσίας και τα μυστικά του 11.9» είχε μεγάλο αντίκτυπο στην Γερμανία. Ο Bröckers ισχυρίζεται πως στην παρουσίαση των γεγονότων αυτών, τα μέσα ενημέρωσης είχαν υποκύψει στα ψέματα τη κυβέρνησης των ΗΠΑ. Προφανείς αντιφάσεις και προσπάθειες απόκρυψης δεδομένων δεν ελήφθησαν υπόψιν. Ο μοναδικός δρόμος προς την αλήθεια είναι για τον Bröckers ο δρόμος της συνωμοσιολογίας:
«Η συνωμοσιολογική σκέψη, βγαίνει από το περιθώριο, ως το παραμελημένο παιδί της γνωσιολογίας, και έρχεται στο κέντρο της πολιτικής ανάλυσης. Αν τα μέσα ενημέρωσης είχαν εξοπλιστεί με τα όργανα της σκεπτικιστικής-παρανοϊκής πρόσληψης, η γενική αποτυχία της δημοσιογραφίας, η οποία προσπαθεί να παρουσιάσει τα πράγματα αντικειμενικά, θα είχε αποφευχθεί. Μόνο και μόνο επειδή οι θεωρίες συνωμοσίας θεωρούνται ταμπού, όλα τα κανάλια παρουσίαζαν την ίδια προπαγάνδα, χωρίς να αμφισβητούν τίποτε. Τολμώ όμως να εκφράσω την θέση, πως η «βρώμικη» γνωσιολογία των θεωριών συνωμοσίας θα γίνει απαραίτητο εργαλείο της «καθαρής» δημοσιογραφίας.»
Ο ιστορικός Helmut Reinalter διαφωνεί. Αυτός θεωρεί τις θεωρίες συνωμοσίας ως την καταδίωξη του αποδιοπομπαίου τράγου:
«Πολύ συχνά, ακόμα και στην πολιτική αντιπαράθεση, χρησιμοποιείται η θεωρία του αποδιοπομπαίου τράγου. Αποδίδεται δηλαδή η ευθύνη για ορισμένες εξελίξεις σε συγκεκριμένες ομάδες. Ακόμα και στην πολιτική βλέπουμε να υπάρχει ένα είδος, θα έλεγα, λαϊκής θεωρίας συνωμοσίας. Αυτό δηλαδή σημαίνει, πως πολλοί άνθρωποι δεν έχουν συνειδητοποιήσει, πως στην επιχειρηματολογία τους αποδίδουν ευθύνες για ορισμένες εξελίξεις, σε μειονότητες. Οι μειονότητες αυτές συχνά δαιμονοποιούνται».
Η θεωρία συνωμοσίας λύνει βέβαια και κάποια άλλα προβλήματα. Πολύπλοκες, αδιαφανείς διαδικασίες στην πολιτική και την οικονομία, ιστορία και κοινωνία, γίνονται με την μια διαφανείς, σύμφωνα με τον Reinalter:
«Ένα πολύ σημαντικό σημείο είναι η μείωση της πολύπλοκης πραγματικότητας. Η έλλειψη διαφάνειας σε πολλούς τομείς, λόγω πολυπλοκότητας των εξελίξεων,προκαλεί φόβο και ανασφάλεια. Οι θεωρίες συνωμοσίας εμφανίζονται στο σημείο αυτό, και προσπαθούν να δημιουργήσουν μια απλή, μονοσήμαντη και επομένως εσφαλμένη εικόνα της πραγματικότητας, μειώνοντας την πολύπλοκη πραγματικότητα στους αποδιοπομπαίους τράγους και στις δαιμονοποιημένες μειονότητες. Αυτή είναι μια πολύ σημαντική πτυχή της συνωμοσιολογικής σκέψης.»
Αλλά και ο κοινωνιολόγος Hans Jürgen Krysmanski θεωρεί πως η ακμή των θεωριών συνωμοσίας εκφράζει την επιθυμία για περισσότερη διαφάνεια.
«Οι θεωρίες συνωμοσίας ακμάζουν όταν η δημοκρατική διαδικασία δεν είναι διαφανής. Δημιουργούνται όταν η δημοκρατία αποτυγχάνει, και δυστυχώς αποτυγχάνει διαρκώς και όλο και πιο συχνά».
Στο σημείο αυτό εντοπίζει την δικαιολογία ύπαρξης της συνωμοσιολογικής σκέψης:
«Θα απέφευγα την δημιουργία αυτού του ψεύτικου μετώπου: συνωμοσιολόγοι από την μια πλευρά και ορθολογιστές ερμηνευτές από την άλλη. Κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Όποιος εμφανίζεται ως ορθολογιστής ερμηνευτής και ταυτόχρονα δεν γνωρίζει και λέει πως υπάρχουν σκοτεινές, μυστηριώδεις ζώνες μέσα στην κοινωνία, αυτός δεν είναι ορθολογιστής ερμηνευτής. Αυτός απωθεί σημαντικές πτυχές της κοινωνικής ζωής.
Οι θεωρίες συνωμοσίας είναι στην πραγματικότητα μια έκφραση της απογοήτευσης μπρος στην ελλειπή πρόσβαση στην πολιτική. Στο βαθμό που τα πολιτικά δρώμενα απομακρύνονται από την ζωή των ανθρώπων, οι θεωρίες συνωμοσίας καθίστανται ένα συναρπαστικό και επιβλητικό είδος έκφρασης της απογοήτευσης για την απόσταση αυτή.»
Αυτό γίνεται σε όλο τον κόσμο, και η αιτία είναι η 11η Σεπτεμβρίου. Και αυτό δεν είναι καθόλου περίεργο, λέει ο Krysmanski:
«Η πολιτική και τα πολιτικά δρώμενα είναι και ήταν ανέκαθεν διαποτισμένα από τις θεωρίες συνωμοσίας. Η σημερινή κυβέρνηση του Bush είναι ένα ζωντανό παράδειγμα συνωμοσιολόγων που έχουν στα χέρια τους την εξουσία. Η κυβέρνηση αυτή δεν έκανε τίποτε άλλο, παρά να οικοδομήσει θεωρίες συνωμοσίας. Οι θεωρίες συνωμοσίας είναι μια σταθερά στο πολιτικό γίγνεσθαι, ίσως μάλιστα και στο δημοκρατικό γίγνεσθαι.»
Η πολιτική ρητορική της κυβέρνησης Bush επιδεικνύει συνωμοσιολογικά χαρακτηριστικά. Ο αντίπαλος δαιμονοποιείται με την χρήση θρησκευτικών μεταφορών. Παράδειγμα: «ο άξονας του κακού». Οι επικριτές όμως της κυβέρνησης των ΗΠΑ αντέστρεψαν τα πράγματα: αυτοί υποπτεύονται πως ο Λευκός Οίκος και οι μυστικές υπηρεσίες ήξεραν τα σχέδια της Al Qaida. Αυτοί είναι κυρίως συγγραφείς από την Ευρώπη: Mathias Bröckers, Andreas von Bülow, Thierry Meyssan.
Τέτοια σενάρια είναι στις ΗΠΑ μάλλον περιθωριακά. Αυτό προκαλεί ερωτήματα, αν σκεφτεί κανείς πόσο επιρρεπείς στις θεωρίες συνωμοσίας είναι οι Αμερικανοί. Ο Mark Fenster υποθέτει πως:
«Η 11η Σεπτεμβρίου ήταν ένα τόσο τραυματικό γεγονός για τους Αμερικανούς, ώστε η πίεση για παράθεση αποδείξεων, πάνω σε κάποιον που εκφράζει θεωρίες συνωμοσίας, θα ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτή στην περίπτωση της δολοφονίας του Kennedy. Οι Αμερικανοί θεωρούν πως η επίθεση προήλθε απ’ έξω. Για τον λόγο αυτό είναι μάλλον απίθανο, να βρεθεί κάποιος (ακόμα και αν είναι εναντίον του Bush), που να είναι διατεθειμένος να πιστέψει πως ο Bush είναι τόσο κακός, ώστε να ανεχθεί εν γνώσει του ή και να αναμειχθεί ενεργά στο γεγονός αυτό. Αυτό είναι ένα αόρατο όριο το οποίο οι άνθρωποι δεν ξεπερνούν».
Ποια αξία έχουν οι θεωρίες συνωμοσίας για την πολιτική σκέψη και το γίγνεσθαι; Μερικοί ειδικοί πιστεύουν πως δεν έχει καμία αξία. Ο Karl Popper θεωρεί πως είναι εντελώς ακατάλληλες για να εξηγήσουν την πολύπλοκη πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Ακόμα πιο οξεία είναι η στάση του ιστορικού Helmut Reinalter:
«Η θεμελιώδης προϋπόθεση για την ύπαρξη τής, με χαρακτήρα ιδεολογίας, επενδυμένης συνωμοσιολογικής σκέψης, είναι η ηθική απολυτοποίηση μιας δεδομένης κοινωνικής δομής. Αυτή όμως είναι μια αντιφιλελεύθερη κοσμοθεωρία. Αυτό μου φαίνεται ιδιαίτερα σημαντικό: είναι μια αντιδημοκρατική και αντιφιλελεύθερη κοσμοθεωρία».
Ο στόχος είναι η διαφώτιση. Ο δρόμος προς τα εκεί είναι αμφίβολος. 
ΤΕΛΟΣ

Αμέθυστος

   

Η αμερικάνικη χιλιετία - Η μικρή, η μεγάλη και η λυκίσια ειρήνη(3)-επανάληψη

Η μικρή, η μεγάλη και η λυκίσια ειρήνη
Μεταμοντέρνα πολιτική ειρήνης μεταξύ τοπικότητας και παγκοσμιότητας
Der kleine, der große und der wölfische Frieden
Postmoderne Friedenspolitik zwischen Lokalität und Globalität (1999)
Άρθρο του H. J. Krysmanski
Καθηγητής κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Münster
Μέρος 1ο
Πέντε εκατομμύρια μάρκα
 
Με την “μικρή ειρήνη” εννοείται το ιδιωτικό και το τοπικό, με την “μεγάλη” το δημόσιο και το παγκόσμιο. Πώς συνδυάζονται αυτές οι δύο όταν μιλάμε για ειρηνευτική πολιτική;

Υπάρχει, για παράδειγμα, κάποιος που επιθυμεί να είναι όλος ο κόσμος ειρηνικός μαζί του.
Ο Graf Karl Josef von der Groeben από την πόλη Baden-Baden, διέθεσε πριν λίγο καιρό 5 εκατομμύρια μάρκα, για να φτιαχτεί στο Tübingen το “Stiftung Weltethos” (Το ίδρυμα: παγκόσμιο ήθος). Την πνευματική ώθηση έδωσε ο Hans Küng, θεολόγος από το πανεπιστήμιο του Tübingen, ο οποίος μετά την συνταξιοδότησή του αφιερώθηκε στην προσπάθεια για μια ειρηνική παγκόσμια τάξη.
Για ένα ίδρυμα και ένα μικρό ινστιτούτο, πέντε εκατομμύρια μάρκα είναι καλά λεφτά. Η ιδιωτική πρωτοβουλία του Karl Josef von der Groeben επιτρέπει στον Hans Küng να έχει πολλές δραστηριότητες σε όλο τον κόσμο.
Το περιβάλλον όπου κινείται ο Hans Küng και το ίδρυμα του είναι χαρακτηριστικό. Η γνωστή Αμερικανίδα δημοσιογράφος Flora Lewis (και η ίδια ανήκει στο κόλπο) περιγράφει μια τυπική εκδήλωση. Γίνεται συνάντηση ενός μικρού κύκλου εκλεκτών συμμετεχόντων, πχ στη Βιένη. Ο πρώην καγκελάριος τής Γερμανίας Helmut Schmidt, έχει καλέσει για την “Επιτροπή δια-δράσης” (Inter-Action Council) μια ομάδα (Club) πρώην αρχηγών κυβερνήσεων. Η Flora Lewis γράφει: «Με την παραδοχή (προϋπόθεση) πως η θρησκεία είναι η σημαντικότερη πηγή ηθικών εννοιών, μαζεύτηκαν εκπρόσωποι όλων των σημαντικών θρησκειών: του Βουδισμού, Ινδουισμού, Κομφουκιανισμού, Χριστιανισμού, Ιουδαϊσμού, Ισλάμ. Κανέναν δεν εντυπωσιάζει το γεγονός πως οι παρόντες μιλούν για ανοχή και κατάργηση της βίας σε όλον τον κόσμο... Φυσικά, όπως σε κάθε επιτροπή, υπάρχουν μικροδιαφωνίες. Στο τέλος όμως ένα είναι βέβαιο:ότι όλες αυτές οι διαφορετικές θρησκευτικές διδασκαλίες θέλουν κατά βάση το ίδιο πράγμα...»
Πέντε εκατομμύρια μάρκα για το ίδρυμα “Weltethos” και πολλή κίνηση στους υψηλούς κύκλους. Όμως, όταν κανείς παίρνει στο στόμα τόσο μεγάλες λέξεις όπως παγκόσμια ειρήνη και παγκόσμια ηθική, πρέπει να προσεχθούν οι αναλογίες, οι σχέσεις μεγέθους. Πέντε εκατομμύρια μάρκα, τόσα στοιχίζει απλά ένας τηλεκατευθυνόμενος πύραυλος.
Αλλά ας μην σκεφτόμαστε το πολεμικό υλικό. Ας σκεφτούμε τους εκατομμυριούχους και τις δυνατότητές τους. Ο διευθυντής τής εταιρίας Daimler-Chrysler, Jürgen Schremp, έχει ετήσιο μισθό 5.3 εκατομμύρια μάρκα, που πρόκειται να φτάσει τα 20 εκατομμύρια, για να εξισωθεί με αυτά που παίρνει ο Αμερικανός διευθυντής της ίδιας εταιρίας. Και πάλι, τα 5 εκατομμύρια δεν είναι πολλά, αν μετρηθούν με αυτές τις τάξεις μεγέθους. Και θα παρουσιάσω κάποιον Jan Philipp και κάποιον Joe, που χρηματοδοτούν την τοπική και ιδιωτική τους προσπάθεια, για την παγκόσμια ειρήνη, με το πολλαπλάσιο αυτού που ο Karl Joseph ήταν σε θέση να προσφέρει.

Ένας άλλος κόσμος;

Τα παλιά σχήματα σκέψης δεν είναι πια ικανά να μας δώσουν να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Και είναι στον ίδιο (χαμηλό) βαθμό ικανά επίσης να συλλάβουν μια πολιτική ειρήνης, με την οποία όλοι μας μπορούμε να ταυτιστούμε. Γιατί το πρόβλημα σήμερα είναι αυτό: υπάρχει ένα διαδεδομένο, αλλά αόριστο, αίσθημα δυσαρέσκειας, αλλά καμιά διαδεδομένη ενεργός αντίσταση εναντίον πολέμων όπως αυτός στην Γιουγκοσλαβία, και συνεπώς καμιά βάση για συντονισμένη πολιτική ειρήνης.
Για να δούμε πιο καθαρά τα πράγματα, θα χρησιμοποιήσω το ζεύγος εννοιών μοντερνισμός-μεταμοντερνισμός. Με τις έννοιες αυτές χαρακτηρίζονται δυο ιστορικές εποχές, που διαχωριστική τους γραμμή βρίσκεται γύρω στο 1980. Ο μοντερνισμός γνώριζε καθαρά μέτωπα (πολέμου). Ο μεταμοντερνισμός δεν γνωρίζει.
Μεταμοντέρνο είναι ήδη το φαινόμενο, σύμφωνα με το οποίο γίνεται σ’ όλον τον κόσμο λόγος για τον κόσμο, χωρίς να είναι ξεκάθαρο αν όλοι εννοούν το ίδιο πράγμα. Πιθανόν ο κόσμος για τον οποίο εμείς μιλάμε, να μην υπάρχει πια.
Ο κόσμος της οικονομίας διασυνδέει καθημερινά, και εκατομμύρια φορές το δευτερόλεπτο, μέσω παγκόσμιων δικτύων υπολογιστών, μηνύματα που έχουν χρηματική αξία. Στο δίκτυο της οικονομίας διακινούνται καθημερινώς περισσότερα λεφτά απ' όσα έχουν όλες μαζί οι κεντρικές τράπεζες. Για τον κόσμο της οικονομίας δεν υπάρχουν η γήινη σφαίρα ως γεωγραφικό μέγεθος και ο “υλικός κόσμος”. Αυτές οι αφηρημένες, εντελώς απελευθερωμένες οικονομικές συναλλαγές κυριαρχούν στην πορεία του κόσμου. Μετατρέπουν τον κόσμο και την οικονομία του σε μια φανταστική, άυλη παγκόσμια οικονομία, που στο μεταξύ λειτουργεί όπως ο φανταστικός κόσμος του Hollywood. Πώς να τα καταφέρει κανείς σε ένα τέτοιο κόσμο έχοντας τα παλια σχήματα σκέψης;
Και ο Hans Küng, ο θεολόγος από το Tübingen, υποστηρίζει μια νέα “ρεαλιστική ιδανική πολιτική” (realistische Idealpolitik) που θα εξυπηρετήσει μια μελλοντική ειρηνική παγκόσμια τάξη. Αυτό το μείγμα από “ιδανικό” και “ρεαλιστικό” υπάρχει εδώ και καιρό: ως ένα ανερχόμενο στιλ πολιτικής.
Όποιος είδε την ταινία του Hollywood Air Force One ξέρει ίσως για πιο πράγμα μιλάω. Είναι μια ταινία γυρισμένη το 1997, που εξυμνεί τον αυτοδικαιωτικό συνδυασμό πραγματικής βίας και ιδανικής ρητορικής για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο Harrison Ford, ως πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών αναλαμβάνει την παγκόσμια τάξη στα χέρια του. Καταπολεμά την διεθνή τρομοκρατία με το να παραβιάζει την κυριαρχία μικρών κρατών. Με το προσωπικό του θάρρος αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα της ανθρωπότητας εναντίον όλων των μικρόψυχων διπλωματών. Το παράδειγμα του φέρνει τον κόσμο στον δρόμο προς την ενότητα. Ο Bill Clinton είδε το έργο αυτό πολλές φορές.
Αυτή η ανάμειξη πραγματικής και ιδανικής πολιτικής έχει τις ρίζες της στην οικονομία. Ποιος μπορεί σήμερα να αποφασίσει αν πιο πολλά λεφτά θα κάνει η πραγματική οικονομία των εργοστασίων και των καταστημάτων, ή η φανταστική (ideal) των συναλλαγών και της βιομηχανίας της κουλτούρας; Μόνο η περιπέτεια Clinton-Lewinsky, μια πραγματικά μεγάλη φούσκα, επέφερε 290 εκατομμύρια δολάρια στο αμερικάνικο ακαθάριστο εθνικό προϊόν. Είναι περισσότερο από το αντίστοιχο της Αλβανίας.
Και επειδή η πολιτική είναι η συνέχεια της οικονομίας με άλλα μέσα, όλο και περισσότερο θα καθορίζεται από την δημιουργία αξιών στον φανταστικό κόσμο. Η ίδια η πολιτική παίζει με φανταστικές αξίες. Έτσι, ο Tony Blair είπε πως ο πόλεμος του ΝΑΤΟ είναι ένα εντελώς νέο είδος πολέμου, όπου μόνο “αξίες” παίζουν ρόλο... Που είναι όμως τα συμφέροντα; ρώτησε τότε η Frankfurter Allgemeine Zeitung.
Έτσι βρισκόμαστε στη μέση του μεταμοντερνισμού. Όχι στις θεωρίες μεταμοντέρνων συγγραφέων, αλλά σε ένα νέο στάδιο κοινωνικής πραγματικότητας, όπως δείχνει η διαδικασία παγκοσμιοποίησης.

Οι νέες ελίτ

Με την εποχή του νεομοντερνισμού αλλάζει και ο ρόλος των ηγετικών στρωμάτων, των ελίτ, των εκατομμυριούχων μας.
Ο Robert B. Reich, κάποτε υπουργός εργασίας στην πρώτη κυβέρνηση του Clinton, περιέγραψε σε ένα μικρό άρθρο τού New York Times, πως “μια νέα ελίτ αλλάζει το είδος και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η Αμερική”. Οι νέες ελίτ αλλάζουν επίσης το είδος και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ο κόσμος. Οι νέες ελίτ που προέρχονται από τον κόσμο των επιχειρήσεων και τών οικονομικών συναλλαγών, αναπτύσσουν άλλους τρόπους συμπεριφοράς από τους πλούσιους παλιότερων εποχών, και σίγουρα άλλους τρόπους συμπεριφοράς από τους αριστοκράτες της Baden-Baden (πόλη της νοτιοδυτικής Γερμανίας). Ποιοι ανήκουν στην κατηγορία αυτή; Τα περισσότερα ονόματα των επαγγελμάτων μάς είναι ασυνήθιστα. Ο Reich αναφέρει κάποιους που δρουν παγκόσμια, όπως τραπεζίτες επενδυτικών τραπεζών, δικηγόρους επιχειρήσεων, καιροσκόπους ακινήτων, ιδιοκτήτες μέσων μαζικής ενημέρωσης. Σ' αυτούς προσθέτει πρίγκιπες του πετρελαίου, δισεκατομμυριούχους με επιχειρήσεις του Internet...
Αυτοί οι νέοι πλούσιοι ξοδεύουν όλο και περισσότερα χρήματα για τις ιδιωτικές τους ανάγκες: “firing workers, hiring servants” (απολύουν εργάτες, προσλαμβάνουν δούλους). Έτσι αυξάνεται ο αριθμός των προσωπικών προπονητών, μασέρ, αρχιτεκτόνων εσωτερικού χώρου, θεραπευτών, μαγείρων και καπετάνιων υπερμεγεθών κότερων. Από την άλλη όμως αυξάνεται και ο αριθμός των ιδιωτικών υπηρεσιών (υπηρετών) που έχουν μια κατεύθυνση προς το “δημόσιο” : “αγοράζονται” επιστημονικοί σύμβουλοι, ειδικοί στην στρατηγική που αφορά τον πολιτισμό και την τέχνη, πολιτικοί, μέχρι και πρόεδροι.
Τα σχετικά ανεξάρτητα μεσαία στρώματα, που μπόρεσαν να αναπτυχθούν κατά την περίοδο του μοντερνισμού, μετατρέπονται σταδιακά σε μια εξαρτώμενη κλάση υπηρετών. Και αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό του μεταμοντερνισμού.
Πιο πολύ ακόμη: όλο και περισσότερες ιδέες και έννοιες, που αφορούν δημόσια και παγκόσμια πράγματα, πωλούνται από μερικούς διανοούμενους και φορείς πολιτισμού, στους πλούσιους. Δημόσιες και παγκόσμιες αξίες ιδιωτικοποιούνται.
Είναι οι δισεκατομμυριούχοι που χρηματοδοτούν σήμερα τις καλύτερες βιομηχανίες σκέψης, εντός και εκτός πανεπιστημίων. Αυτή η ομάδα περιμένει από την επένδυση της ένα πολύ ιδιωτικό και πολύ τοπικό κέρδος. Στις δεκαετίες του 20 και 30 είχαμε το θρυλικό ινστιτούτο κοινωνικής έρευνας της Φρανκφούρτης (Frankfurter Institut für Sozialforschung- FIS). Και σήμερα υπάρχει στις όχθες του Έλβα κάτι σαν απομίμηση του: το Hamburger Institut für Sozialforschung - το HIS.
Το FIS ήταν ένα ιδιωτικό ερευνητικό ινστιτούτο, χρηματοδοτούμενο από μέλη που ανήκαν στην αριστοκρατική τάξη Εβραίων της δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Ανάμεσα στους επιστημονικούς συνεργάτες ανήκαν οι Theodor W. Adorno, Max Horkheimer, Karl Mannheim, Herbert Marcuse και πολλοί άλλοι. Αυτή η ομάδα διανοουμένων άρπαξε την καλά χρηματοδοτημένη ευκαιρία να εξελίξει τον μαρξισμό. Η μαρξιστική θεωρία ανήκε τότε σε ένα πλατιά διαδεδομένο, μάλιστα κυρίαρχο διανοητικό κίνημα, που προερχόταν από τον πραγματικό κόσμο των κοινωνικών προβλημάτων και συγκρούσεων. Και αυτό που έφερε στην ύπαρξη την ομάδα διανοουμένων του FIS -η κριτική θεωρία της σχολής της Φρανκφούρτης- ήταν ένα είδος “μαρξιστικής ιδανικής πολιτικής”, που κρατάει ακόμη μέχρι σήμερα τους οπαδούς της στους ακαδημαϊκούς κύκλους σε όλον τον κόσμο.
Ας έρθουμε τώρα στο Hamburger Institut für Sozialforschung. Το HIS χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τον Jan Philipp Reemtsma, τον κληρονόμο μιας τεράστιας περιουσίας από την γερμανική βιομηχανία καπνού. Ο Reemtsma, γύρω στα 40, χρηματοδοτεί με γύρω στα 40 εκατομμύρια μάρκα περίπου τον χρόνο το HIS, και τις συνδεόμενες δραστηριότητες με αυτό. Πολύ περισσότερα απ' όσα διέθετε ποτέ του το FIS. Τα ερευνητικά θέματα του HIS είναι σημαντικά: ασχολούνται με την έκταση της βίας στον 20ο αιώνα και με την αναζήτηση κοινωνικών προοπτικών των πολιτών (Zivil) κάτω από τις συνθήκες του μεταμοντερνισμού.
Για τους λόγους του πολέμου στην Γιουγκοσλαβία, ο Reemtsma έχει να πει τα εξής ενδιαφέροντα: το μοντέλο του ευρωπαϊκού μοντερνισμού δείχνει ένα “ελλιπές μπλοκάρισμα” εναντίον μιας διαταραχής του πολιτισμικού πλαισίου - σκελετού. Ο λόγος: η επικίνδυνη “αίσθηση αυτασφάλειας”, που προκύπτει από μια συγκεκριμένη “αυτοεικόνα”. Έτσι ο δεδηλωμένος στόχος τού ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι η ελευθερία από την βία (έλλειψη βίας). Όπου αυτό συγκρούεται με την πραγματικότητα, αναλαμβάνει τα ηνία μια ρητορεία, που δικαιολογεί την μαζική βία.
Εν τω μεταξύ, στο HIS δουλεύουν σχεδόν 70 συνεργάτες. Η έκθεση για τον γερμανικό στρατό του 2ου παγκόσμιου πολέμου (Wehrmacht) είναι το γνωστότερο προϊόν τους. Όμως μέχρι τώρα δεν εμφανίστηκαν στο Αμβούργο διανοητικοί γίγαντες, και μόνο από μακριά συγκρίνονται με τους διανοητές του παλιού ινστιτούτου της Φρανκφούρτης. Επίσης, δεν προέκυψε καμιά πραγματική θεωρητική παράδοση ή κίνημα. Όλα είναι εντελώς ιδιωτικά.
Σ' αυτό απαντούν οι εκπρόσωποι του HIS, και όχι χωρίς λόγο, πως δεν ζούμε σε μια εποχή όπου ο σχηματισμός συμπαγών θεωριών είναι χρήσιμος. Οι δημοσιεύσεις όμως και οι δραστηριότητες του HIS διαθέτουν μια αξιοπρόσεκτη συμπάγεια. Όμως αυτή χαρακτηρίζεται αποκλειστικά και μόνο από το γούστο, την ιδιοσυγκρασία, αλλά και την αυταρέσκεια του Jan Philipp Reemtsma. Αυτός ο πράγματι χαρισματικός και πολυεκατομμυριούχος, έχει φτιάξει με το HIS ένα τοπικό, πολύ ιδιωτικό κουκούλι -και οι ατομικές προτιμήσεις του Jan Philipp εξαπλώνονται σαν μάγια πάνω από την διανοητική σκηνή του Αμβούργου αλλά και της Γερμανίας.
Αυτό εννοώ όταν λέω “ιδιωτικοποίηση” και εν τέλει “τοπικοποίηση” δημόσιων και παγκόσμιων αγαθών: στα οποία ανήκουν επίσης η γνώση προσανατολισμού, η περίσκεψη και οι στρατηγικές ειρήνης. Η ιδιωτικοποίηση αυτή μπορεί ίσως να φέρει στον Karl Josef και στον Jan Philipp την δική τους μικρή ειρήνη - αλλά φέρνει και σε μας ησυχία και ειρήνη του κόσμου; Πιο πέρα: δεν σημαίνει ήδη το τέλος της ησυχίας των ανεπτυγμένων τοπικών οργανισμών, όταν από πάνω τους τοποθετείται, ως γενικό, το ιδιωτικό συμφέρον των εκατομμυριούχων;
Το ενδιάμεσο συμπέρασμα μου είναι: η πολιτική, οπωσδήποτε αυτή που έχει ένα σχέδιο με προοπτική, δεν είναι πια υπόθεση πλατειών κοινωνικών, οικονομικών και διανοητικών κινημάτων. Φαίνεται πως ξεγλιστρά στα χέρια των πλουσίων και φαίνεται να εξαρτάται από την διάθεσή τους “να κάνουν το καλό”.

(Συνεχίζεται)
Μετάφραση: Πέτρος