Είμαστε εμείς, είναι η σύγχρονη Ελλάδα, είναι η σύγχρονη Εκκλησία αυτή η συνάντηση! Όλες οι προσπάθειες που έγιναν από τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, μέχρι τον σύγχρονο μας Χρήστο Γιανναρά, να θυμηθούμε πως είμαστε Έλληνες και μάλιστα Χριστιανοί, απέτυχαν, προσκρούοντας στην σκληρή πραγματικότητα.
Είμαστε μια τερατώδης σύνθεση Χριστιανισμού και Μωαμεθανισμού και μάλιστα στην τουρκική του εποχή. Γράφονται ακόμη σπουδαίες μελέτες για την συνάντηση Ελληνισμού και Χριστιανισμού, για την συνάντηση Χριστιανισμού και Εβραϊσμού, και δεν υποπτεύεται ακόμη κανείς μας πως το σημερινό Ελληνικό κράτος και η σημερινή Εκκλησία, είναι η θλιβερή συνέχεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Είμαστε πιστότεροι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ακόμη και από τους Τούρκους. Φαίνεται ξεκάθαρα το γεγονός, εάν δούμε από κάποια απόσταση την σημερινή εξουσία. Είτε αυτή ασκείται δια του κράτους, είτε σαν Εκκλησία, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ενσάρκωση του Δεσπότη! Του πασά στα Γιάννενα!
Έχουν γίνει τεράστιες προσπάθειες να ενστερνιστούμε τον Δυτικό πολιτισμό! Ακόμη και αυτές προσκρούουν και αποτυγχάνουν, μπροστά σ’ αυτήν την τραγική και ανομολόγητη πραγματικότητα! Λείπει από τις καρδιές μας το πάθος της Δημοκρατίας, το πάθος της παιδείας, το πάθος της επιστήμης, της Φιλοσοφίας, της ψυχικής μεταμόρφωσης που έκαιγε στις καρδιές των Ελλήνων, λείπει και το Φως της πίστεως του Χριστιανισμού, λείπει και η ιστορική γιγαντομαχία της Δύσεως για το Νέο, το μοναδικό, την εξέλιξη!
Και τι υπάρχει; Η πνευματική κληρονομιά του Μωάμεθ του πορθητού! Ο οποίος κάθισε στον θρόνο του αυτοκράτορος και συνέχισε την ιστορία της αυτοκρατορίας, ντυμένος το μεγαλείο του θρόνου. Όπως ακριβώς και ο προφήτης Μωάμεθ, στον καιρό του, φιλοδόξησε να εξελίξει τον Χριστιανισμό με τον Μωαμεθανισμό!
Αυτήν την «εξέλιξη» φιλοδοξούμε όλοι μας σήμερα να προσφέρουμε στη Δύση, για να μας δεχθεί στην μεγάλη Ένωση όλων των Εκκλησιών και θρησκειών κάτω από την σκιά του μεγάλου ΠΡΩΤΟΥ, του κοσμοκράτορα ΠΑΠΑ!
Με τον ίδιο τρόπο και η Νεοελληνική πολιτεία, προσποιούμενη την κληρονόμο της Ελληνικής Δημοκρατίας έγινε δεκτή στο μεγάλο φαγοπότι της ενώσεως των θεσμών κάτω από έναν πολιτισμό, με τα γνωστά σε όλους μας πλέον αποτελέσματα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, η Νεοελληνική Εκκλησιά, προσποιούμενη την κληρονόμο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, θα προσφέρει αυτό το θλιβερό κακέκτυπό της, το Δεσποτάτο της Ορθοδοξίας, για να συμμετάσχει στο μεγάλο εσχατολογικό Δείπνο της ενώσεως όλων των Θρησκειών.
Για να εξασφαλιστεί η επιβίωση της ενδόξου Ιστορίας μας!
Ας ακούσουμε τα λόγια του λεγόμενου πατριάρχη Βαρθολομαίου, τους λεονταρισμούς του, μετά την εξασφάλιση της απαραίτητης προστασίας της δόξης του! «Μεγαλόφωνον μήνυμα προς πάσαν κατεύθυνσιν ότι δεν απεκάμαμεν, ότι δεν εκάμφθημεν, ότι δεν απηλπίσθημεν, ότι δεν εσκέφθημεν ουδέ πόρρωθεν να εγκαταλείψωμεν τας Θερμοπύλας μας! Αυτή είναι η επίγειος πατρίς μας, εδώ έχομεν τας ρίζας μας, εδώ είναι η καρδία μας και εδώ θα μείνωμεν! Είμεθα ολίγοι, αλλά ταυτοχρόνως και πολλοί. Ο μαρτυρικός Οικουμενικός Θρόνος έχει πολλά τέκνα ανά πάσαν την υφήλιον. Δεν προτιθέμεθα να αφήσωμεν ουδέ κατ' ελάχιστον τας ιδιοτροπίας της Ιστορίας να μας αφανίσουν εις τέλος. Είμεθα πλήρως παραδεδομένοι εις την αγάπην και την πρόνοιαν του Θεού, ταις πρεσβείαις της Υπεραγίας Θεοτόκου και πάντων των Αγίων!»
Ακόμη και ο κ. Γιανναρας θα εκπλήσσεται που περιέγραψε με τόση ακρίβεια, στο βιβλίο του «Ενάντια στη Θρησκεία», ένα γεγονός πριν αυτό ακόμη συμβεί, παρότι συμφωνεί και δικαιώνει τους πρωτεργάτες του αφανισμού της Εκκλησίας, στην επερχόμενη ένωση με τον ΠΑΠΑ!
Ας ακούσουμε και τα αμείλικτα ερωτήματα που έθεσε ο Αρχιεπίσκοπος μας! «Έως πότε κλήρος και λαός θα στεκόμεθα αδιάφοροι; (Σε ποιον έθεσε το ερώτημα άραγε;) Η κρισιμότητα των καιρών επιτάσσει να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, με τρόπο ορατό και έμπρακτο (διότι μέχρι τώρα τις είχαμε αναλάβει με τρόπο αόρατο)».
Και πάλι ο αγαπητός κ. Γιανναρας αναδεικνύεται ο καλύτερος ερμηνευτής: «μέσα σε αεροπλάνο που μπαίνει σε ζώνη ισχυρών αναταράξεων δεν υπάρχει κανένας άθεος».
Αυτό το Δεσποτάτο της Ορθοδοξίας ξέρει να επιβιώνει, πρέπει να του το αναγνωρίσουμε!
Καλή επιβίωση και στην Νέα Χρονιά, λοιπόν!
Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008
Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008
Bishopoque
Ο κ. Ζηζιούλας εμβάθυνε όσο μπορούσε περισσότερο, στις έσχατες συνέπειές του, το πρωτόλειο Filioque και βρήκε το αληθινό Δόγμα της νέας πίστεως! Το Bishopoque!
«1. Η επισκοπική προεδρεία της Θείας Ευχαριστίας είναι το κύριο και κατ’ εξοχήν έργο του Επισκόπου. Από την ιδιότητα του αυτή «πηγάζει όλη η εξουσία του Επισκόπου, όχι μόνον η αγιαστική αλλά και η λεγόμενη διοικητική». Έτσι ο Επίσκοπος «έχει ως κύριον έργον του πρωταρχικόν να ηγείται της Θείας Ευχαριστίας, όλα τα άλλα έργα του είναι δευτερεύοντα» (σ. 5).
2. Ο Επίσκοπος, συνεπώς, «όταν διοικεί, δεν ασκεί διοίκησιν, αλλά προεκτείνει σε όλους τους τομείς της ζωής της Εκκλησίας τη χάρη και την ευλογία της Θείας Ευχαριστίας, της οποίας προΐσταται». «Όλα στην Εκκλησία γίνονται με την ευλογία του Επισκόπου», εφ’ όσον ο Επίσκοπος «είναι προεστώς της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 6).
3. Ο Επίσκοπος εικονίζει, ως προεστώς της Εκκλησίας, «τον Βασιλέα Χριστόν όπως θα έλθει στη Βασιλεία του», με λαμπρότητα και ακτινοβολία!
4. Η Θεία Λειτουργία είναι εντελώς αδιανόητος χωρίς την έννοια του εικονισμού. Αλλά όταν λέμε ότι ο Επίσκοπος στη Θεία Ευχαριστία είναι εικών του Χριστού, «δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε αυτό, διότι χάσαμε πλέον τη γλώσσα της εικόνος της εκκλησιαστικής ζωής» (σ. 7).
5. Πάντως, εφ’ όσον «ο Επίσκοπος είναι εικών του Χριστού, δεν μπορούμε να παρακάμψουμε την εικόνα του και να πάμε απευθείας στο πρωτότυπο … Με άλλα λόγια, δεν μπορούμε να προσευχόμαστε στον Χριστό (σημείωση: απ’ ευθείας), αλλά πρέπει να παρεμβάλλεται η εικόνα του Επισκόπου» (σ. 7). «Υπάρχουν βέβαια ακόμη πολλοί που βλέπουν στο πρόσωπο του Επισκόπου τον ίδιο τον Χριστό, αλλά ο αριθμός τους μειώνεται διαρκώς και χάνεται η εικονολογική αντίληψη των δρωμένων της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 8).
6. «Εάν η επικοινωνία μας με τον Θεό παρακάμπτει τον άνθρωπο (Επίσκοπο), τότε η επικοινωνία αυτή πραγματοποιείται μέσω της φαντασίας» (σ. 9).
7. «Το μνημόσυνο του Επισκόπου κατά τη Θεία Λειτουργία αποτελεί το πλέον καίριο στοιχείο, που αναδεικνύει τη Θεία Ευχαριστία επισκοποκεντρικό γεγονός στην ζωή της Εκκλησίας» (σ. 10).
8. «Το γεγονός ότι ο ιερεύς, όταν πρόκειται να τελέσει τη Θεία Ευχαριστία, λαμβάνει καιρόν … και από τον θρόνο του Επισκόπου, έστω και αν είναι κενός, δείχνει ότι και όταν ακόμη δεν λειτουργεί ο Επίσκοπος, αυτός είναι το κέντρο της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 10).»
Tα αποσπάσματα είναι από ένα άρθρο του μητροπολίτου Περγάμου κ. Ιωάννου Ζηζιούλα, στο περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Περιστερίου «Διάβαση» και στο 54ο τεύχος του (των μηνών Μαρτίου – Απριλίου 2005), με θέμα «Ο επίσκοπος ως προεστώς της Θείας Ευχαριστίας».
Εκδόσεις αμέθυστος
e-mail: amethystos.books@gmail.com
«1. Η επισκοπική προεδρεία της Θείας Ευχαριστίας είναι το κύριο και κατ’ εξοχήν έργο του Επισκόπου. Από την ιδιότητα του αυτή «πηγάζει όλη η εξουσία του Επισκόπου, όχι μόνον η αγιαστική αλλά και η λεγόμενη διοικητική». Έτσι ο Επίσκοπος «έχει ως κύριον έργον του πρωταρχικόν να ηγείται της Θείας Ευχαριστίας, όλα τα άλλα έργα του είναι δευτερεύοντα» (σ. 5).
2. Ο Επίσκοπος, συνεπώς, «όταν διοικεί, δεν ασκεί διοίκησιν, αλλά προεκτείνει σε όλους τους τομείς της ζωής της Εκκλησίας τη χάρη και την ευλογία της Θείας Ευχαριστίας, της οποίας προΐσταται». «Όλα στην Εκκλησία γίνονται με την ευλογία του Επισκόπου», εφ’ όσον ο Επίσκοπος «είναι προεστώς της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 6).
3. Ο Επίσκοπος εικονίζει, ως προεστώς της Εκκλησίας, «τον Βασιλέα Χριστόν όπως θα έλθει στη Βασιλεία του», με λαμπρότητα και ακτινοβολία!
4. Η Θεία Λειτουργία είναι εντελώς αδιανόητος χωρίς την έννοια του εικονισμού. Αλλά όταν λέμε ότι ο Επίσκοπος στη Θεία Ευχαριστία είναι εικών του Χριστού, «δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε αυτό, διότι χάσαμε πλέον τη γλώσσα της εικόνος της εκκλησιαστικής ζωής» (σ. 7).
5. Πάντως, εφ’ όσον «ο Επίσκοπος είναι εικών του Χριστού, δεν μπορούμε να παρακάμψουμε την εικόνα του και να πάμε απευθείας στο πρωτότυπο … Με άλλα λόγια, δεν μπορούμε να προσευχόμαστε στον Χριστό (σημείωση: απ’ ευθείας), αλλά πρέπει να παρεμβάλλεται η εικόνα του Επισκόπου» (σ. 7). «Υπάρχουν βέβαια ακόμη πολλοί που βλέπουν στο πρόσωπο του Επισκόπου τον ίδιο τον Χριστό, αλλά ο αριθμός τους μειώνεται διαρκώς και χάνεται η εικονολογική αντίληψη των δρωμένων της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 8).
6. «Εάν η επικοινωνία μας με τον Θεό παρακάμπτει τον άνθρωπο (Επίσκοπο), τότε η επικοινωνία αυτή πραγματοποιείται μέσω της φαντασίας» (σ. 9).
7. «Το μνημόσυνο του Επισκόπου κατά τη Θεία Λειτουργία αποτελεί το πλέον καίριο στοιχείο, που αναδεικνύει τη Θεία Ευχαριστία επισκοποκεντρικό γεγονός στην ζωή της Εκκλησίας» (σ. 10).
8. «Το γεγονός ότι ο ιερεύς, όταν πρόκειται να τελέσει τη Θεία Ευχαριστία, λαμβάνει καιρόν … και από τον θρόνο του Επισκόπου, έστω και αν είναι κενός, δείχνει ότι και όταν ακόμη δεν λειτουργεί ο Επίσκοπος, αυτός είναι το κέντρο της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 10).»
Tα αποσπάσματα είναι από ένα άρθρο του μητροπολίτου Περγάμου κ. Ιωάννου Ζηζιούλα, στο περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Περιστερίου «Διάβαση» και στο 54ο τεύχος του (των μηνών Μαρτίου – Απριλίου 2005), με θέμα «Ο επίσκοπος ως προεστώς της Θείας Ευχαριστίας».
Εκδόσεις αμέθυστος
e-mail: amethystos.books@gmail.com
Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008
Η ΒΙΒΛΟΣ ΤΩΝ ΖΩΝΤΑΝΩΝ ΝΕΚΡΩΝ
Στη Θιβετανική βίβλο των νεκρών, μαθαίνουμε πως όλα τα φώτα δεν ελευθερώνουν. Τα περισσότερα είναι πόρτες επιστροφής στην κολασμένη μετενσάρκωση. Ο έμπειρος σοφός προτρέπει διαρκώς: το βλέπεις, μην το ακολουθείς, συνέχισε, δεν είναι αυτό που χρειάζεσαι!
Στην Νεοελληνική βίβλο των ζωντανών νεκρών, τα πρώτα επικίνδυνα φώτα έχουν ήδη εμφανιστεί, καλύπτοντας τα φώτα που ελευθερώνουν, αλλά δεν υπάρχει δυστυχώς ο σοφός, ο έμπειρος, να μας υπενθυμίζη διαρκώς πως δεν είναι χρυσός ότι γυαλίζει!
Έτσι τρώμε για φρέσκια τροφή, μέσα στην άγνοιά μας, τα παληά σαπισμένα και κατεψυγμένα κρέατα, του παληού στρατού!
“Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού”.
Αυτή την σάπια Ιδέα πουλά σήμερα με νοησιαρχικό περιτύλιγμα ο κ. Ράμφος, με υπαρξιακό ο κ. Γιανναράς και ο κ. Ζηζιούλας αποδεικνύει διαρκώς πως αυτή η σάπια Ιδέα είναι πραγματική, παρότι δεν είναι αληθινή. Μ’ αυτή δε την Ιδέα θα μπούμε ξανά στην Ιστορία, υπερβαίνοντας την περιθωριοποίησή μας καθώς εξάλλου είναι και η “βασική διδασκαλία” του Ιστορικού Ιησού!
Κατά περίεργο τρόπο όλοι οι καλοί μαθητές της φαινομενολογίας λίγο πριν αφήσουν τον μάταιο τούτο κόσμο, επιστρέφουν στον Μαρξ. Φυσικά, επειδή μπρος στον θάνατο ο άνθρωπος αποκαλύπτει την ουσία του, αν είναι ή αν δεν είναι! Φυσικά, επειδή μπορούμε εύκολα να
απο-φύγουμε όλα τα σημαντικά και σημαίνοντα της ζωής, όπως ακριβώς προτρέπει και ο σύγχρονός μας πολιτισμός αλλά δεν κατέστη ακόμη επιστημονικώς δυνατό, να απο-φύγουμε τα μαρμαρένια αλώνια.
Κληρονομήσαμε έναν ανδρείο πολιτισμό, ο οποίος πάλευε στα ίσα με του Χάρου τα δόντια, αλλά τον αντικαταστήσαμε με ύποπτη ευκολία με τον σύγχρονό μας θηλυπρεπή πολιτισμό του εύκολου πλουτισμού και της απέραντης επιθυμίας.
Με έναν πολιτισμό ο οποίος μεταμόρφωσε και έντυσε τον Χάρο με την τέχνη του fashion, του ’δωσε εργασία σαν top-model, του ’δωσε την διασημότητα των αστέρων του Χόλλυγουντ, τον έκανε φιλόδοξο επιστήμονα υποψήφιο για Νόμπελ.
Πουλήσαμε ήδη την ψυχή μας στην προσπάθεια της πολιτισμένης ανθρωπότητος να ντύσει όλο και πιο γοητευτικά, πιο μοντέρνα, πιο πλούσια, το αποσκελετωμένο κορμί της αιωνίως απραγματοποίητης, της άπειρης επιθυμίας.
Αν έχει οποιοδήποτε Ιστορικό νόημα αυτός ο πολιτισμός, βρίσκεται ακριβώς σ’ αυτό το σημείο: Αποχαύνωσε τον Ίδιο τον Χάρο, τον ξεδόντιασε και τον περιφέρει, όπως ο παληός γύφτος τις μαϊμούδες, από καθρέφτη σε καθρέφτη! Τον νίκησε; Όχι βεβαίως. Ο Χάρος είναι πιο παληός από μας. Τον βρήκε ξεδοντιασμένο, ηττημένο, αξιοθρήνητο και τον “ανέστησε” και ζει έκτοτε μαζί του, ακριβώς όπως πριν την ήττα του αυτός ζούσε μαζί μας!
Τί δουλειά όμως έχει ο Μαρξ και οι μαθητές του με όλα αυτά; Με τον πολιτισμό μας; Υπήρξε ο πρώτος προφήτης της Νεωτερικότητος και της Ιστορίας ο οποίος είδε τον παληό κοσμοκράτορα ηττημένο και αξιοθρήνητο και οραματίστηκε μιαν ανθρωπότητα στη θέση του. Μια νέα κοσμοκρατορία, έναν νέο αλλαγμένο κόσμο!
Και η σημαία αυτής της μεταλλαγμένης ανθρωπότητος, είναι ακριβώς αυτή η σάπια Ιδέα, η οποία μετενσαρκώνεται αδιαλείπτως στην Ιστορία, σε εκλεκτούς φορείς, οι οποίοι προσπαθούν να μας οδηγήσουν στην απελευθέρωση και στην επανάσταση: “Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού”.
“Ενάντια στη θρησκεία” λοιπόν, ο “Ιστορικός Ιησούς” μας οδηγεί σε “κοινωνία με την ετερότητα” της Βασιλείας των Ουρανών.
Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008
ΠΕΡΙ ΑΕΡΟΛΟΓΙΑΣ
Ο αέρας ο κοπανιστός είναι η βασική τροφή του Νεοέλληνος. Ταυτοχρόνως δε και η μοναδική εθνική μονάδα παραγωγής! Σε κάθε νεοελληνικό φαινόμενο, ολόκληρο το φιλοσοφικό σύστημα της “φαινομενολογίας” αποτυγχάνει εξ’ ορισμού στην προσπάθεια ερμηνείας, επειδή μάλλον και αυτή η ίδια η φαινομενολογία ανήκει στα φαινόμενα.
Τελευταίο κωμικοτραγικό επεισόδιο, η ανταρσία των νέων-Ελλήνων, η ανταρσία των παιδιών των Νεοελλήνων. Αμέσως μετά το μεγάλο σκάνδαλο της Μονής Βατοπαιδίου! Κανείς μα κανείς δεν κατόρθωσε να διαγνώση πως πρόκειται για το ίδιο σκάνδαλο; Για τον ίδιο πυρήνα; Για την καλοπέραση, για το ευ ζειν, για την κατανάλωση; Για την εύκολη και άνετη ζωή; Πως το νόημα της ζωής των Ελλήνων είναι το Αμερικάνικο όνειρο, πως τα πρότυπά τους ζουν και πεθαίνουν, στο Μανχάταν και στην Καλιφόρνια; Πως οι νέοι μας αγωνιούν για το μέλλον τους, καθώς βλέπουν το εφ’ άπαξ αβέβαιο, και την Σύνταξη διαρκώς ελαττούμενη; Προκειμένου να κρύψουμε την ντροπή μας λοιπόν, φορτώσαμε ξανά τις ψυχές μας αερολογίες! Κανείς δεν ακούμπησε την αλήθεια! Αυτοί οι νέοι που έκαψαν τα πάντα δεν έχουν γονείς. Δεν τους μεγαλώνουν γονείς. Ούτε φίλοι. Για γονείς έχουν την Madonna, τον 50 cent, τον Ρονάλντο, τον Λαζόπουλο! Αυτή είναι η πικρή αλήθεια! Όπως ακριβώς και ο Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός δεν έχει γονείς.
Ο σκοπός της Νεωτερικής κοινωνίας είναι η απελευθέρωση από τους γονείς, από το γένος, από την Μεταφυσική! Η απελευθέρωση από την Εκκλησία, καθώς είναι επίσης αδύνατον να αγαπήσεις τον άλλον σαν αδελφό σου. Στερνή ελπίδα, να αγαπήσει κάποιος τον εαυτό του! Η ενδοστρέφεια! Η οποία απαιτεί όμως περισσότερο κόπο απ’ ό,τι δείχνει, καθώς η ενδοστρέφεια είναι μια δύναμη της ψυχής και απαιτεί τουλάχιστον ψυχή. Δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχει ψυχή. Έτσι καταλήγει ο άνθρωπος να πιστεύει στη γνώμη του ή στην άποψή του, εκλαμβάνοντάς την σαν εσωτερικότητα, και υποκειμενική ζωή. Όπως ακριβώς και οι Νεοέλληνες αερολόγοι, οι οποίοι έχουν αναλάβει να μας φωτίζουν τα σκότη!
Ας δούμε επί τροχάδην τις προχειρότητες του Ράμφου γύρω από τις φωτιές των Αθηνών. Η φωτιά δεν καίει μόνο αλλά ταυτόχρονα φωτίζει και θερμαίνει! Πώς και ο κ. Ράμφος κάηκε μόνο;
«Μας κατέχει -λέει- ένα αίσθημα υπερβατικού, με περιεχόμενο τον εαυτό του, αίσθημα το οποίο εσωτερικεύουμε σαν μελαγχολικό καημό!». Υπάρχει καλύτερος ορισμός της εφηβείας; «Μεταπολιτευτικό παραπροϊόν συνδυασμού ιδεολογικής ορμής και πνευματικής ένδειας, που συν τω χρόνω μετατράπηκε σε αγωνιώδες άρπαγμα από τον δικό του μακρόβιο επιθανάτιο ρόγχο!». Ένα αποκορύφωμα αυτογνωσίας, πρέπει να το ομολογήσουμε, Μπράβο! «Η Δυτική χριστιανοσύνη άρχισε τον 12ο αιώνα να συμφιλιώνεται με τον φυσικό κόσμο». Ακριβώς μετά την καταστροφή και λεηλασία της ΠΟΛΗΣ! Μετά την εκπλήρωση του σκοπού της, η Δυτική χριστιανοσύνη άρχισε να χαλαρώνη κάνοντας περιπάτους στη φύση. Εκείνον, τον 12ο αιώνα, εμφανίζεται και ένας ξαφνικός πλουτισμός στη Δύση, “ανεξήγητος” μάλιστα για τους Ιστορικούς. Ιδρύονται σημαντικές Ατομικές περιπατητικές σχολές, όπως του Ρουσσώ! «Η Δυτική χριστιανοσύνη πλέον, περιλαμβάνει στα μέσα για την εξύψωση του ανθρώπου τον παράγοντα του πολιτισμού». Στην φαντασία του, η ενσάρκωση και η Εκκλησία είχαν σαν σκοπό να βοηθήσουν τον άνθρωπο να κερδίση ύψος! Εγένετο φως, τί να πούμε! «O Διαφωτισμός ελευθέρωσε μαζί με το άτομο και την εσωτερική του ζωή». Και αυτή η “εσωτερική” ζωή τον καθοδηγεί να αγαπά την Φύση, τα ζώα και τον κόσμο. Αυτή η “εσωτερική” ζωή, λοιπόν, μετατρέπει σιγά-σιγά, όπως βλέπουμε, την Φύση και τον κόσμο σε έναν μεγάλο κήπο και τον άνθρωπο σε φράουλα θερμοκηπίου! Το έλεγαν και οι Αρχαίοι μας! Δώσε ευκαιρία στον σοφό, να γίνη σοφότερος!
Φτάσαμε όμως στον πυρήνα της Φιλοσοφίας της Ιστορίας του κ. Ράμφου. Στην αγαπημένη του σύνθεση! Για όλο το κακό που δέρνει τον τόπο μας, ευθύνεται η Εκκλησία, για το σκότος ευθύνεται το Φως, εάν δεν υπήρχε το Φως, τί πρόβλημα θα υπήρχε!;
«Ως γνωστόν η ανατολική χριστιανική παράδοσι αρνείται στον ασκητικό πυρήνα της τον πολιτισμό, αφού θέλει να σώζεται ο άνθρωπος εκτός κόσμου». Θεωρούσαμε όλοι μας “ως γνωστόν” μέχρι σήμερα, πως η ανατολική Εκκλησία είναι Εκκλησία λατρείας! Φαίνεται πως ο φιλόσοφός μας εργάζεται πολύ και δεν διαθέτει το ημερολόγιό του Κυριακές, διότι σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητος, πολιτισμό δημιουργεί η λατρεία, σε όλα τα επίπεδα! Διότι στην λατρεία της “Χριστιανικής ανατολής”, και όχι της Ορθοδοξίας πλέον, εφόσον της αφαιρέθηκε η αλήθεια, βρήκε την πληρέστερη μέχρι στιγμής έκφραση ο θείος έρως! Η λατρεία όμως, περιέργως, για τον ερμηνευτή μας είναι απλώς μια “τυποτελετουργική θρησκευτικότης”!
Δεν καταλαβαίνουμε δυστυχώς, πολύ καθαρά, τον λόγο της προτιμήσεώς του του Δυτικού πολιτισμού, του μόνου υπαρκτού, καθότι και ο πολιτισμός αυτός, παράγεται από την Λατρεία. Λατρεία παράφορη μάλιστα, κάποιου “πράγματος”. Συνεχίζουμε όμως την σύνθεση!
«Με τον πολωτικό ψυχισμό που διαμορφώνει η εσχατολογική πίστι της Ορθοδοξίας –κάπως σαν τους Χιλιαστές, ας πούμε –, τα αισθήματα της υπερβατικής λυτρώσεως – κάτι σαν τον Βουδισμό, ας πούμε – και η δίψα της θείας δικαιοσύνης – όπως, να ευτυχούμε στον παράδεισο ακούγοντας τις κραυγές των κολασμένων – τρέπονται εύκολα σε παράφορη αποκαλυπτική πεποίθησι – όπως το Γ΄ Ράιχ, ας πούμε, το οποίο ενσάρκωνε την εποχή του Αγίου Πνεύματος – που κάνει τον άνθρωπο υπερευαίσθητο με τον εαυτό του και τρυφερό με την καταστροφή – σαν τον Στάλιν, ας πούμε –!»
Όπως βλέπουμε λοιπόν Ορθοδοξία είναι μια παναίρεση, μέσα στην οποία περιέχονται όλα τα σκουπίδια της Ιστορίας, πριν ανακαλυφθεί η ανακύκλωση! Ο Διανοητής μας διαθέτει δυνατό δημιουργικό φως: η θρησκεία είναι το όπιο του λαού! Καθυστερημένο ιστορικό φαινόμενο πλέον, διότι ο πολιτισμένος λαός σήμερα, καταναλώνει κόκα!
Αυτό είναι το κατά Ράμφον ανέκδοτο, η σύνθεση της Ιστορίας! Όπου βρεθεί και όπου σταθεί επαναλαμβάνει μονότονα το ίδιο ανέκδοτο. Τώρα πιά γελάει μόνος του! Η ερμηνεία του “φαινομένου” είναι εύκολη, αρκεί να ξεφύγουμε για λίγο από την ειδωλολατρία!
Στο μάθημα της ζωολογίας, ο έξυπνος Μπόμπος, αιωνίως αδιάβαστος, μαθαίνει καλά μόνο το μυρμήγκι! Πιστεύει στην τύχη του, αλλά πέφτει θέμα ο ελέφαντας! Ο Μπόμπος δεν διστάζει, στόχος είναι η επίδειξη γνώσεων εξάλλου! Γράφει: ο ελέφαντας είναι το μεγαλύτερο ζώο που περπατά πάνω στη Γη, στη Γη μέσα στην οποία ζει το μικρό μυρμήγκι. Το μυρμήγκι ……
Καλά Χριστούγεννα,
Και παχύς – παχύς Άγιος Βασίλης!
Τελευταίο κωμικοτραγικό επεισόδιο, η ανταρσία των νέων-Ελλήνων, η ανταρσία των παιδιών των Νεοελλήνων. Αμέσως μετά το μεγάλο σκάνδαλο της Μονής Βατοπαιδίου! Κανείς μα κανείς δεν κατόρθωσε να διαγνώση πως πρόκειται για το ίδιο σκάνδαλο; Για τον ίδιο πυρήνα; Για την καλοπέραση, για το ευ ζειν, για την κατανάλωση; Για την εύκολη και άνετη ζωή; Πως το νόημα της ζωής των Ελλήνων είναι το Αμερικάνικο όνειρο, πως τα πρότυπά τους ζουν και πεθαίνουν, στο Μανχάταν και στην Καλιφόρνια; Πως οι νέοι μας αγωνιούν για το μέλλον τους, καθώς βλέπουν το εφ’ άπαξ αβέβαιο, και την Σύνταξη διαρκώς ελαττούμενη; Προκειμένου να κρύψουμε την ντροπή μας λοιπόν, φορτώσαμε ξανά τις ψυχές μας αερολογίες! Κανείς δεν ακούμπησε την αλήθεια! Αυτοί οι νέοι που έκαψαν τα πάντα δεν έχουν γονείς. Δεν τους μεγαλώνουν γονείς. Ούτε φίλοι. Για γονείς έχουν την Madonna, τον 50 cent, τον Ρονάλντο, τον Λαζόπουλο! Αυτή είναι η πικρή αλήθεια! Όπως ακριβώς και ο Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός δεν έχει γονείς.
Ο σκοπός της Νεωτερικής κοινωνίας είναι η απελευθέρωση από τους γονείς, από το γένος, από την Μεταφυσική! Η απελευθέρωση από την Εκκλησία, καθώς είναι επίσης αδύνατον να αγαπήσεις τον άλλον σαν αδελφό σου. Στερνή ελπίδα, να αγαπήσει κάποιος τον εαυτό του! Η ενδοστρέφεια! Η οποία απαιτεί όμως περισσότερο κόπο απ’ ό,τι δείχνει, καθώς η ενδοστρέφεια είναι μια δύναμη της ψυχής και απαιτεί τουλάχιστον ψυχή. Δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχει ψυχή. Έτσι καταλήγει ο άνθρωπος να πιστεύει στη γνώμη του ή στην άποψή του, εκλαμβάνοντάς την σαν εσωτερικότητα, και υποκειμενική ζωή. Όπως ακριβώς και οι Νεοέλληνες αερολόγοι, οι οποίοι έχουν αναλάβει να μας φωτίζουν τα σκότη!
Ας δούμε επί τροχάδην τις προχειρότητες του Ράμφου γύρω από τις φωτιές των Αθηνών. Η φωτιά δεν καίει μόνο αλλά ταυτόχρονα φωτίζει και θερμαίνει! Πώς και ο κ. Ράμφος κάηκε μόνο;
«Μας κατέχει -λέει- ένα αίσθημα υπερβατικού, με περιεχόμενο τον εαυτό του, αίσθημα το οποίο εσωτερικεύουμε σαν μελαγχολικό καημό!». Υπάρχει καλύτερος ορισμός της εφηβείας; «Μεταπολιτευτικό παραπροϊόν συνδυασμού ιδεολογικής ορμής και πνευματικής ένδειας, που συν τω χρόνω μετατράπηκε σε αγωνιώδες άρπαγμα από τον δικό του μακρόβιο επιθανάτιο ρόγχο!». Ένα αποκορύφωμα αυτογνωσίας, πρέπει να το ομολογήσουμε, Μπράβο! «Η Δυτική χριστιανοσύνη άρχισε τον 12ο αιώνα να συμφιλιώνεται με τον φυσικό κόσμο». Ακριβώς μετά την καταστροφή και λεηλασία της ΠΟΛΗΣ! Μετά την εκπλήρωση του σκοπού της, η Δυτική χριστιανοσύνη άρχισε να χαλαρώνη κάνοντας περιπάτους στη φύση. Εκείνον, τον 12ο αιώνα, εμφανίζεται και ένας ξαφνικός πλουτισμός στη Δύση, “ανεξήγητος” μάλιστα για τους Ιστορικούς. Ιδρύονται σημαντικές Ατομικές περιπατητικές σχολές, όπως του Ρουσσώ! «Η Δυτική χριστιανοσύνη πλέον, περιλαμβάνει στα μέσα για την εξύψωση του ανθρώπου τον παράγοντα του πολιτισμού». Στην φαντασία του, η ενσάρκωση και η Εκκλησία είχαν σαν σκοπό να βοηθήσουν τον άνθρωπο να κερδίση ύψος! Εγένετο φως, τί να πούμε! «O Διαφωτισμός ελευθέρωσε μαζί με το άτομο και την εσωτερική του ζωή». Και αυτή η “εσωτερική” ζωή τον καθοδηγεί να αγαπά την Φύση, τα ζώα και τον κόσμο. Αυτή η “εσωτερική” ζωή, λοιπόν, μετατρέπει σιγά-σιγά, όπως βλέπουμε, την Φύση και τον κόσμο σε έναν μεγάλο κήπο και τον άνθρωπο σε φράουλα θερμοκηπίου! Το έλεγαν και οι Αρχαίοι μας! Δώσε ευκαιρία στον σοφό, να γίνη σοφότερος!
Φτάσαμε όμως στον πυρήνα της Φιλοσοφίας της Ιστορίας του κ. Ράμφου. Στην αγαπημένη του σύνθεση! Για όλο το κακό που δέρνει τον τόπο μας, ευθύνεται η Εκκλησία, για το σκότος ευθύνεται το Φως, εάν δεν υπήρχε το Φως, τί πρόβλημα θα υπήρχε!;
«Ως γνωστόν η ανατολική χριστιανική παράδοσι αρνείται στον ασκητικό πυρήνα της τον πολιτισμό, αφού θέλει να σώζεται ο άνθρωπος εκτός κόσμου». Θεωρούσαμε όλοι μας “ως γνωστόν” μέχρι σήμερα, πως η ανατολική Εκκλησία είναι Εκκλησία λατρείας! Φαίνεται πως ο φιλόσοφός μας εργάζεται πολύ και δεν διαθέτει το ημερολόγιό του Κυριακές, διότι σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητος, πολιτισμό δημιουργεί η λατρεία, σε όλα τα επίπεδα! Διότι στην λατρεία της “Χριστιανικής ανατολής”, και όχι της Ορθοδοξίας πλέον, εφόσον της αφαιρέθηκε η αλήθεια, βρήκε την πληρέστερη μέχρι στιγμής έκφραση ο θείος έρως! Η λατρεία όμως, περιέργως, για τον ερμηνευτή μας είναι απλώς μια “τυποτελετουργική θρησκευτικότης”!
Δεν καταλαβαίνουμε δυστυχώς, πολύ καθαρά, τον λόγο της προτιμήσεώς του του Δυτικού πολιτισμού, του μόνου υπαρκτού, καθότι και ο πολιτισμός αυτός, παράγεται από την Λατρεία. Λατρεία παράφορη μάλιστα, κάποιου “πράγματος”. Συνεχίζουμε όμως την σύνθεση!
«Με τον πολωτικό ψυχισμό που διαμορφώνει η εσχατολογική πίστι της Ορθοδοξίας –κάπως σαν τους Χιλιαστές, ας πούμε –, τα αισθήματα της υπερβατικής λυτρώσεως – κάτι σαν τον Βουδισμό, ας πούμε – και η δίψα της θείας δικαιοσύνης – όπως, να ευτυχούμε στον παράδεισο ακούγοντας τις κραυγές των κολασμένων – τρέπονται εύκολα σε παράφορη αποκαλυπτική πεποίθησι – όπως το Γ΄ Ράιχ, ας πούμε, το οποίο ενσάρκωνε την εποχή του Αγίου Πνεύματος – που κάνει τον άνθρωπο υπερευαίσθητο με τον εαυτό του και τρυφερό με την καταστροφή – σαν τον Στάλιν, ας πούμε –!»
Όπως βλέπουμε λοιπόν Ορθοδοξία είναι μια παναίρεση, μέσα στην οποία περιέχονται όλα τα σκουπίδια της Ιστορίας, πριν ανακαλυφθεί η ανακύκλωση! Ο Διανοητής μας διαθέτει δυνατό δημιουργικό φως: η θρησκεία είναι το όπιο του λαού! Καθυστερημένο ιστορικό φαινόμενο πλέον, διότι ο πολιτισμένος λαός σήμερα, καταναλώνει κόκα!
Αυτό είναι το κατά Ράμφον ανέκδοτο, η σύνθεση της Ιστορίας! Όπου βρεθεί και όπου σταθεί επαναλαμβάνει μονότονα το ίδιο ανέκδοτο. Τώρα πιά γελάει μόνος του! Η ερμηνεία του “φαινομένου” είναι εύκολη, αρκεί να ξεφύγουμε για λίγο από την ειδωλολατρία!
Στο μάθημα της ζωολογίας, ο έξυπνος Μπόμπος, αιωνίως αδιάβαστος, μαθαίνει καλά μόνο το μυρμήγκι! Πιστεύει στην τύχη του, αλλά πέφτει θέμα ο ελέφαντας! Ο Μπόμπος δεν διστάζει, στόχος είναι η επίδειξη γνώσεων εξάλλου! Γράφει: ο ελέφαντας είναι το μεγαλύτερο ζώο που περπατά πάνω στη Γη, στη Γη μέσα στην οποία ζει το μικρό μυρμήγκι. Το μυρμήγκι ……
Καλά Χριστούγεννα,
Και παχύς – παχύς Άγιος Βασίλης!
Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008
ΠΕΡΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑΣ
Λίγα Σχόλια στο βιβλίο “Για την ποίηση του Συμεών του Ν. Θεολόγου”
Τα μοντέρνα μυαλά της Νέας Ελλάδος απέκτησαν, απ’ ό,τι όλα δείχνουν, “πόρτα”! Τον φιλόσοφο – πορτιέρη τους! Μια εξέλιξη του φιλοσόφου – φύλακα της Ιδανικής πολιτείας. Χάριν αυτής της Ιδανικής πολιτείας, ο κ. Ράμφος ανέλαβε το δυσάρεστο έργο να κλείσει όλες τις πόρτες του επέκεινα που με τόσο θαυμαστό τρόπο είχε ανοίξει ο Πλάτων!
“Έκλεισε” ήδη, κατά την άποψί του, τις πόρτες του Φαίδωνα και του Συμποσίου και τώρα φιλοδοξεί να κλείση την πύλη προς την Βασιλεία, που άνοιξε με τόσες θυσίες η Ανατολική Εκκλησία! Στόχος του και πάλι ο Άγιος Συμεών ο Ν. Θεολόγος, στο βιβλιαράκι που κυκλοφόρησε τελευταίως, από τις Εκδόσεις Κανάκη.
Οι συνεργάτες, του καλαίσθητου τόμου και συγγραφείς του, είναι όλοι τους εκπρόσωποι του Δυτικού πολιτισμού, όπως και το σύνολο της βιβλιογραφίας τους! Άνθρωποι των πανεπιστημίων, θεολόγοι του γραφείου, έμπειροι της καρέκλας, οι τραγέλαφοι του Αριστοτέλη, πιστεύουν πως θα ερμηνεύσουν τον Άγιο Συμεών καλύτερα από τον Παλαμά! Σαν ποιητή! Σε μια αποθέωση της Sola Scriptura!
Ο κ. Ράμφος δηλώνει ευθύς εξ’ αρχής πως ο σκοπός του είναι θεραπευτικός. Στην παράδοση της Ανατολικής Εκκλησίας υπάρχει πρόβλημα, το οποίο επηρεάζει άμεσα το παρόν του Ελληνικού πολιτισμού και της μοντέρνας νοοτροπίας και το πρόβλημα αυτό πρόκειται να ανιχνευθεί εύκολα μέσα στην ερμηνεία του τρίτου ύμνου του Αγίου Συμεών. Αφήνοντας κατά μέρος το επαναλαμβανόμενο ολίσθημα του κ. Ράμφου, ο οποίος ταυτίζει παράδοση και παρελθόν, ας ξεκινήσουμε:
Μοναχός, όστις αμιγής έστι κόσμω και αεννάως ομιλεί Θεώ μόνω – γράφει ο Άγιος.
Μοναχός είναι όποιος από τον κόσμο αμίαντος αέναα μιλεί με μόνο τον Θεό, μεταφράζει ο κ. Ράμφος!
Θα μπορούσαμε να εγκαταλείψουμε την ανάγνωση ήδη σ’ αυτό το σημείο!
Μας τα είπε όλα, μ’ αυτό το φθηνό αλαζονικό του ύφος!
Χάριν της παραδόσεώς μας όμως, θα προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε με τον τρόπο μας!
Θα “ανοίξει” το κείμενο λέει, καταργώντας το ωρισμένο και το ο,τιδήποτε του ποιήματος! Για να αναδειχθεί το αληθινό “μέτρο” των καιρών μας! Τα ιστορικά στοιχεία παντρεμένα με τις πνευματικές παραστάσεις του ερμηνευτή!
“Θα ερμηνεύση μιαν εμπειρία αμοιβαίου δοσίματος Θεού και ανθρώπου!” Μια υπερβατική “συνουσία” λοιπόν, η οποία αφήνει μιαν οξύμωρο αίσθηση πληρότητος! Μιαν ένωση με τον Θεό εντός μας και στον κόσμο μας!
Γι’ αυτό ο μοναχός “βλέπει” τον Θεό και “βλέπεται” από εκείνον, υπάρχει ταυτοχρόνως υποκείμενο της θέας και αντικείμενό της! “Το αντικείμενο δίνεται μονοδιάστατα, το υποκείμενο νοηματοδοτεί και τα δύο συνυπάρχουν σε μια σχέσι δυνατότητος!”
Ο συγγραφεύς μας είναι απολύτως άπειρος της πνευματικής ζωής της Εκκλησίας. Οι παραπάνω διευκρινίσεις του θα μπορούσαν να είχαν χρησιμεύσει στον Γιούνγκ, όταν προσπαθούσε να αφομοιώση τα αρχέτυπα του συλλογικού ασυνειδήτου!
Ποιο υποκείμενο νοηματοδοτεί;! Εάν αυτό ήτο δυνατό, θα είχε νοηματοδοτήσει και ο κ. Ράμφος. Ποιο νόημα υπάρχει στο πολυσέλιδο κείμενο; Εκτός από την παιδαριώδη του άρνηση της Εκκλησίας, με ταυτόχρονη προαγωγή κατηγοριών “σκέψης”, υπαρξιακού και ψυχολογικού περιεχομένου. Ούτε την πλατωνική φιλοσοφία κατόρθωσε να “ανοίξει”, όπως θα δούμε γρήγορα με την βοήθεια του συναδέλφου του Πορφυρίου, του μανιασμένου αντιχριστιανού Νεοπλατωνικού, μαθητή του Πλωτίνου!
«Στην πράξι της ευαγριανής ασκητικής παραδόσεως, το σώμα απαξιώνεται, σαν κάτεργο της ψυχής, και η εμπάθειά του καταπολεμάται με την σκληραγωγία της κακοπάθειας, κατά το προηγούμενο του Πλάτωνος».
Ας δούμε λεπτομερώς αυτό το στρατηγικό σημείο του συστήματος των πνευματικών παραστάσεων του κ. Ράμφου!
Ας πάμε για λίγο στο λεγόμενο Ευαγγέλιο της Ασκητικής του Πορφυρίου, στο γράμμα του προς Μαρκέλλαν! 12, 30-13.
«δώρον θεού παν αναφαίρετον˙ ώστε ου δώσει, ο μη καθέξεις!».
Δεν δίνει ο θεός δώρα τα οποία δεν μπορούν να κρατηθούν για πάντα!
«ων δη του σώματος απαλλαγείσα ου δεκθήση, εκείνων καταφρόνει!».
Όσα δώρα θα χαθούν μαζί με τον θάνατο του σώματος, καταφρόνησέ τα!
«ουδέ δει προ καιρού τινος την αίτησιν ποιείσθαι, αλλ’ όταν σοι ο θεός, εν σοι ούσαν, φύσει την ορθήν αίτησιν φανερώση!».
Με αυτά τα δώρα μάλιστα και αυτός ενοπτρίζεται!
«Ακήρατον γαρ εκείνου το κάλλος, και φως το ζωτικόν αληθεία διαλάμπον! Ταυτ’ ουν θέλε και αιτού τον θεόν ή θέλει τε και έστιν αυτός!».
Ο άνθρωπος λοιπόν ταυτίζεται με το θεό διττώς! Και με την θέληση και με το είναι!
«Ας ακολουθήσει λοιπόν ο μεν νους τω θεώ, ενοπτριζόμενος τη ομοιώσει θεόν, τω δε νω η ψυχή, τη δ’ αυ ψυχή υπηρετείτω το σώμα!».
Δεν υπήρχε άφεσις των αμαρτιών, τα δώρα του θεού δεν ήταν η νίκη στον θάνατο, η νίκη κατά του πονηρού, η ελευθερία του ανθρώπου από την άγνοια, η υπόσχεση της Βασίλειας! Ούτε ο θεός βεβαίως ήταν ο ίδιος. Ο θεός του Πορφυρίου και του Πλάτωνος είναι του ΠΑΝΤΟΣ ΟΜΟΙΩΜΑ!
Αυτόν τον θεό συνεχίζει να πιστεύει ο κ. Ράμφος, απλώς πρόσθεσε στο ομοίωμα αυτό, το σεαυτώ είδωλον.
Η ομοίωσις λοιπόν με το Ακήρατον κάλλος, η Μελέτη θανάτου, υποχρέωνε τους Φιλοσόφους στην Ασκητική ζωή!
Και προειδοποιεί ο καημένος Πορφύριος τον κ. Ράμφο!
«Εφ’ όσον τις το σώμα ποθεί και τα του σώματος σύμφυλα, επί τοσούτον αγνοεί τον θεόν, και της εκείνου ενοράσεως εαυτόν απεσκότισε, καν παρά πάσι τοις ανθρώποις ως θεός δοξάζηται!».
Πώς σχολιάζει όμως ο κ. Ράμφος τον αδελφό του Πορφύριο; Σκληρά και αληθινά! Σελίς 134 του βιβλίου!
«Όταν μας απορροφά πλήρως η νοερά ομοίωσι προς τον Θεό, παραιτούμαστε από στόχους προσωπικούς είτε συλλογικούς και παραλύουμε εκκρεμείς μεταξύ επιγνώσεως εαυτού και αξιών που δεν είναι δικές του! Διαμορφώνεται ταυτότητα στην κοινότητα των ομοίων και υποβιβάζεται η ατομικότης του σώματος και του πρακτικού λόγου!». Σκληρή η αλήθεια και σωστά του τα ψάλλει, αλλά από τον κ. Ράμφο απουσιάζει παντελώς το θέμα του θανάτου! Δεν φρικιά και δεν οδύρεται, δεν έχει εννοήσει ακόμη τον θάνατο! Ίσως να’ χει γεννηθεί αθάνατος. Αυτός ξέρει!
Δεν χάνει όμως μόνο τον θάνατο, της Αρχαίας φιλοσοφίας τον στύλο, χάνει ξαφνικά και τον προσανατολισμό του και μέσα στο ίδιο του το κείμενο συσκοτίζεται και αποδίδει τα του Πορφυρίου στους Χριστιανούς! Σελίς 135! «Η πνευματική μεταμόρφωσι εν ονόματι της οποίας υποτιμούμε το σώμα, είναι νοσηρή ψευδαίσθηση». Τώρα ξαφνικά την ευθύνη φέρουν οι Χριστιανοί!
Και η Ανάσταση; Πώς είναι δυνατόν ο κ. Ράμφος να ξέχασε την προσδοκία της Αναστάσεως; Είναι δυνατόν δυστυχώς, διότι ο κ. Ράμφος ακολούθησε την σύγχρονη εξέλιξη του νεοπλατωνισμού, την θεοσοφία! Έχασε λοιπόν την Ανάσταση, παρακολουθώντας τις θεοσοφικές διδασκαλίες περί πνευματικού σώματος και πνευματικών αισθήσεων, όπως ακριβώς και για τον ίδιο λόγο ξέχασε και τον θάνατο!
Ο μέγας Ωριγένης, τον οποίο διεκδικούν και οι θεόσοφοι του Ινδουισμού, αναφέρεται στο πνευματικό σώμα, όταν προσπαθεί να εισχωρήσει στο μέγα Μυστήριο της Αναστάσεως των σωμάτων! Ο Ωριγένης είναι ολοκληρωτικά δοσμένος στην πνευματική ερμηνεία των λόγων της Εκκλησίας, εναντίον του Γράμματος που σκοτώνει! Η Ατομικότης του σώματος και η Ιστορική δράση, που συγκλονίζουν τον κ. Ράμφο, νομίζω θα τον άφηναν αδιάφορο!
Η Αλήθεια και η Ιστορία για τον Ωριγένη ήταν το ίδιο πράγμα, μόνον για τον κ. Ράμφο είναι πρόβλημα, διότι αδιαφορεί και για την αλήθεια! Βλέπει παντού λάθη, αδιέξοδα, το τραίνο της προόδου να χάνεται εμπρός μας. Γιατί δεν μας περιγράφει πώς προόδευσε ο ίδιος, για να τον μιμηθούμε και ασχολείται αποκλειστικά με τους λόγους που δεν προοδεύουμε εμείς; Και η εσωτερικότης του; Η ενδοσκόπηση; Φέρει δηλαδή την ευθύνη μας;
Η Αλήθεια είναι πως σήμερα στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε ένας παραδοσιακός Έλληνας, ίσως ούτε ένας παραδοσιακός Χριστιανός. Διαφορετικά δεν θα δοξαζόταν με τόσες προχειρότητες που μας έχει φορτώσει! Μας καλεί να γίνουμε αυτό που ήδη είμαστε! Έχει το θέμα έτοιμο και το αναπτύσσει δημιουργικά. Σαν τους μυθιστοριογράφους οι οποίοι γράφουν για την άλωση της Κων/πόλεως! Με το θέμα έτοιμο, με ωραίες λέξεις, χωρίς όμως περιεχόμενο.
Ο Άγιος Συμεών εισάγει λοιπόν, για τον δοξασμένο άνδρα, την ενδοσκόπηση! Η εσωτερικότης υπάρχει ήδη, όπως είδαμε, στην πλατωνική φιλοσοφία, αλλά τελειοποιείται από τον Αυγουστίνο! Υποτίθεται πως η εσωτερικότης ξεκινά τον σύγχρονο πολιτισμό, τον μοντέρνο κόσμο. Δεν γνωρίζουμε όμως το θέμα από κοντά, νομίζω! Ας δούμε λίγες λεπτομέρειες!
Ένας μεγάλος σύγχρονος μελετητής της αρχαιότητος, ο John Rist, στο βιβλίο του “Αυγουστίνος, το βάπτισμα της αρχαίας σκέψης” δηλώνει απερίφραστα πως ο Αυγουστίνος προσκολλάται στην εσωτερικότητα για να γλιτώσει από την παιδική ασθένεια του πνεύματός του, τον σκεπτικισμό:
«Μέσω της ενδοστρέφειας (μιάς δυνάμεως της ψυχής) μπορούμε να αποκτήσουμε σε κάποιο βαθμό μια θεωρία της Αλήθειας (που είναι ο θεός) μέσα μας, παρότι είναι πέρα από μας! Τοιουτοτρόπως μπορούμε να αποκτήσουμε κάτι σταθερό και αναλλοίωτο, κάτι μέσα μας που δεν είναι μια εικόνα κατασκευασμένη από προβληματικές αναγνώσεις γύρω από τον εαυτό μας και τον εξωτερικό κόσμο αλλά είναι μια συνάντηση με τον αΐδιο θεό!».
Και η Edith Stein, συνεχίζει το λόγο του Rist και εξελίσσει και φωτίζει αυτή τη μυστηριώδη ενδοσκόπησι. «Πεπερασμένο και Αιώνιο Είναι»! «ο Αυγουστίνος ο οποίος πάνω απ’ όλα αναζήτησε την οδό προς τον θεό, αναχωρώντας από το εσωτερικό μας είναι, και ο οποίος τόνισε επανειλημμένως την αυθυπέρβαση του δικού μας είναι προς το αληθινό είναι, φανέρωσε παρ’ όλα αυτά, την αδυναμία μας να συλλάβουμε και να γνωρίσουμε τον Ασύλληπτο»! Πώς είναι δυνατόν αυτή η αμφιβολία, αυτή η απιστία, να αφορά στην Ελληνική Φιλοσοφία και ακόμη περισσότερο στην Εκκλησιαστική ζωή; Αυτό μόνον οι Νεοέλληνες φιλοσοφούντες το γνωρίζουν! Όποιος έχει σώας τας φρένας καταλαβαίνει καθαρά πως άβυσσος χωρίζει την Εκκλησία από την εικονική πραγματικότητα του Αυγουστίνου και του Δυτικού πολιτισμού το υποκείμενο!
Ποιος όμως έχει σήμερα πια σώας τας φρένας; Ας ακούσουμε για λίγο τον Απ. Παύλο, τι λέει εν προκειμένω στην προς Ρωμαίους Α, 29:
«και καθώς ουκ εδοκίμασαν τον Θεόν έχειν εν επιγνώσει, παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νουν, ποιείν τα μη καθήκοντα, πεπληρωμένους πάση αδικία, πορνεία, πονηρία, μεστούς φθόνου, καταλάλους, θεοστυγείς, αλαζόνας! Ού μόνον αυτά ποιούσιν, αλλά και συνευδοκούσι τοις πράσσουσι!»
Τί μας λέει ο Απόστολος Παύλος λοιπόν; Ότι αυτός ο αδόκιμος νους δεν βρίσκει στα κείμενα των Πατέρων κάτι ωρισμένο, ούτε και ο,τιδήποτε. Βρίσκει αντίθετα ότι χρήζουν γονιμοποιήσεως και “συνουσίας”. Βρίσκει αμοιβαίο δόσιμο θεού και ανθρώπου! Η τεχνητή γονιμοποίηση σαν ερμηνευτική μέθοδος! Οι Έλληνες συνεχίζουν να είναι θερμόαιμοι!
Υπάρχει όμως και κάτι καινούργιο. Στο κείμενό του, ο κ. Ράμφος ονομάζει τον θεό πατέρα! Για πολλούς νεοπλατωνικούς λόγους και κυρίως γιατί αρνείται την θεότητα του Χριστού!
Τελειώνοντας όμως θα ήθελα να παρουσιάσω, όσο το δυνατόν, την ορθόδοξη διδασκαλία για τις αερολογίες που μας φόρτωσαν οι πανεπιστημιακοί μας διδάσκαλοι!
Κάλλιστος Αγγελικούδης, Περί της Ενώσεως με το Θεό!
ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ, τόμος Ε΄, § 7.
«Τρισί τρόποις επιβαίνει (ανεβαίνει) ο νους τη του Θεού θεωρία! ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΣ. ΕΤΕΡΟΚΙΝΗΤΩΣ. ΚΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΤΩΝ! Ο πρώτος τρόπος εκτελείται με τον ΝΟΥ, με χρήση της θελήσεώς του συνοδευόμενης από τη φαντασία. Το πέρας αυτής της θεωρίας είναι τα σχετικά με τον Θεόν, τα περί τον Θεόν. Τα οποία εφαντάσθησαν και των Ελλήνων οι παίδες.
Ο δε δεύτερος είναι υπερφυής, μόνου Θεού θελήσει και φωτισμώ γινόμενος. Τότε ο νους βρίσκεται ολόκληρος υπό τη θεία κατοχή και αρπάζεται σε θείες αποκαλύψεις και γεύεται απόρρητα μυστήρια του Θεού και βλέπει την έκβαση των μελλόντων.
Ο μεταξύ τούτων τρόπος συνάπτεται εν μέρει και με τους δύο. Όσο εργάζεται με τη δική του θέλησι και φαντασία, είναι σύμφωνος με τον αυτοκίνητο τρόπο! Με τον ετεροκίνητο δε κοινωνεί, εφ’ όσον υπό της θείας ελλάμψεως ΕΝΟΥΤΑΙ ΠΡΟΣ ΕΑΥΤΟΝ και αρρήτως ορά τον Θεόν, ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΤΗΣ ΕΑΥΤΟΥ ΝΟΕΡΑΣ ΕΝΩΣΕΩΣ! Γιατί τότε εγκαταλείπει όλα όσα περί ΘΕΟΝ ορώνται και λέγονται! Διότι δεν βλέπει πλέον ούτε ΑΓΑΘΑΡΧΙΑ ή την ΘΕΩΣΗ, ούτε τη σοφία ή την δυναμοποιό ισχύ ή την πρόνοια, ούτε άλλο από τα περί τον ΘΕΟΝ! Αλλά είναι όλος γεμάτος από νοερό Φως και Χαρά, η οποία Χαρά ενεργείται υπό θείου πυρός αναμιγμένου με αγάπη!».
Όποιος θέλει. Είπε ο Κύριος. Όποιος δεν θέλει στα γυμναστήρια για κορμάρες ή για πνευματικές κορμάρες! Στην σελ. 106, ο θεόσοφός μας, μας δίνει μαθήματα συγκρητισμού, υπακούοντας στην αγαπημένη του και μοναδική γι’ αυτόν πνευματική άσκηση, τους συνειρμούς. «Έτσι, λέει, οι μυστικοί του Μεσαίωνος – μαζί τους και ο Νέος Θεολόγος – ταύτιζαν το απλό και άυλο φως της νοητής θέας με τον ίδιο τον Χριστό και κατά το πλατωνικό προηγούμενο δέχονταν πως η θεωρία του σε μεταμορφώνει!!».
Εάν πίστευε σε κάτι ο κ. Ράμφος, αυτή την πολύτιμη πληροφορία θα την είχε χρησιμοποιήσει πολύ πιο “γόνιμα”, όπως αρέσκεται να φλυαρεί ο ίδιος. Γιατί την διαφορά της Εκκλησιαστικής εμπειρίας από των Μυστικών όλων των παραδόσεων βαπτίζει ακριβώς υποκείμενο! Και ενδοσκόπηση. Θα καταλάβαινε την βαθειά διαφορά της εμπειρίας του Αγίου Συμεών ακριβώς στους στίχους που κρατά στα χέρια του και παρερμηνεύει!
βλέπων βλέπεται, φιλών φιλείται
και τις μοι δώσει, όπερ έχω πλουσίως,
και που ευρήσω, ον ορώ καθ’ εκάστην;
Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω!
Δυστυχώς ούτε μάτια, ούτε ώτα διαθέτουμε πλέον. Και φρικιώ και οδύρομαι όταν εννοώ την τερατώδη ανοησία μας!
Οι στίχοι αυτοί σημαίνουν απλώς πως μέσα στο απλό και άυλο φως της νοητής θέας, το οποίο δεν είναι το Φως του νοός, υπάρχει και κάτι άλλο. Ένα κέντρο, ένα πρόσωπο, αυτός ο τις, που κάνει την διαφορά κτιστού και ακτίστου!
Δεν μας έχετε ποτέ ξεκαθαρίσει κ. Ράμφο: Εάν αλλάξουμε την φαντασία του Αιωνίου με την φαντασία του Απείρου, τι θα αλλάξη; Θα μπούμε στην Ιστορία, θα τονωθεί η ατομικότητά μας. η πρωτοβουλία μας, το υποκείμενό μας θα διακριθεί, αλλά όλα αυτά δεν βρίσκουν πάλι την ταυτότητά τους στην κοινότητα των ομοίων;
Καταλήγουμε λοιπόν με μερικές υποψίες! Μετά τον λόγο του Αγγελικούδη αρχίζουμε να υποπτευόμαστε πως δεν είναι η ΘΕΩΣΗ, το αιτούμενο στην Εκκλησία, η ολοκλήρωση του ανθρώπου, όπως κοροϊδεύονται μεταξύ τους οι σύγχρονοι θεολογούντες!
Οι πνευματικές αισθήσεις δεν υπερτερούν, στην Εκκλησία, των σωματικών αισθήσεων! Το τριαδικό Ένα του κ. Ράμφου και το καθόλου, δεν αφορούν στον ενανθρωπήσαντα Θεό. Είναι αρκετά γνωστό σε πολλούς, ποιο είναι το “πράγμα” στο οποίο αναφέρονται!
Όπως χρησιμοποιήθηκε δε το όμοιο από τον Πλάτωνα, αποδείκνυε το αιώνιο. Με τις λέξεις δεν μεταμορφώνεται το αιώνιο σε άπειρο! Αποδείκνυε την αθανασία της ψυχής. Εύγλωττα, το ξεκαθαρίζει ξανά ο Πορφύριος. Κατά Βοηθού, Απόσπασμα 1.
Αυτίκα λόγον ισχυρόν είναι δοκουντα τω πλάτωνι εις παράστασιν της ψυχής αθανασίας, τον εκ του Ομοίου. Ει γαρ Ομοία τω θείω και αθανάτω και αειδεί και αδιαλύτω και ουσιωμένω και συνεστώτι εν αφθαρσία, πώς ου του γένους αν είη του κατά το παράδειγμα;
Καλά Χριστούγεννα!
Αμέθυστος
Τα μοντέρνα μυαλά της Νέας Ελλάδος απέκτησαν, απ’ ό,τι όλα δείχνουν, “πόρτα”! Τον φιλόσοφο – πορτιέρη τους! Μια εξέλιξη του φιλοσόφου – φύλακα της Ιδανικής πολιτείας. Χάριν αυτής της Ιδανικής πολιτείας, ο κ. Ράμφος ανέλαβε το δυσάρεστο έργο να κλείσει όλες τις πόρτες του επέκεινα που με τόσο θαυμαστό τρόπο είχε ανοίξει ο Πλάτων!
“Έκλεισε” ήδη, κατά την άποψί του, τις πόρτες του Φαίδωνα και του Συμποσίου και τώρα φιλοδοξεί να κλείση την πύλη προς την Βασιλεία, που άνοιξε με τόσες θυσίες η Ανατολική Εκκλησία! Στόχος του και πάλι ο Άγιος Συμεών ο Ν. Θεολόγος, στο βιβλιαράκι που κυκλοφόρησε τελευταίως, από τις Εκδόσεις Κανάκη.
Οι συνεργάτες, του καλαίσθητου τόμου και συγγραφείς του, είναι όλοι τους εκπρόσωποι του Δυτικού πολιτισμού, όπως και το σύνολο της βιβλιογραφίας τους! Άνθρωποι των πανεπιστημίων, θεολόγοι του γραφείου, έμπειροι της καρέκλας, οι τραγέλαφοι του Αριστοτέλη, πιστεύουν πως θα ερμηνεύσουν τον Άγιο Συμεών καλύτερα από τον Παλαμά! Σαν ποιητή! Σε μια αποθέωση της Sola Scriptura!
Ο κ. Ράμφος δηλώνει ευθύς εξ’ αρχής πως ο σκοπός του είναι θεραπευτικός. Στην παράδοση της Ανατολικής Εκκλησίας υπάρχει πρόβλημα, το οποίο επηρεάζει άμεσα το παρόν του Ελληνικού πολιτισμού και της μοντέρνας νοοτροπίας και το πρόβλημα αυτό πρόκειται να ανιχνευθεί εύκολα μέσα στην ερμηνεία του τρίτου ύμνου του Αγίου Συμεών. Αφήνοντας κατά μέρος το επαναλαμβανόμενο ολίσθημα του κ. Ράμφου, ο οποίος ταυτίζει παράδοση και παρελθόν, ας ξεκινήσουμε:
Μοναχός, όστις αμιγής έστι κόσμω και αεννάως ομιλεί Θεώ μόνω – γράφει ο Άγιος.
Μοναχός είναι όποιος από τον κόσμο αμίαντος αέναα μιλεί με μόνο τον Θεό, μεταφράζει ο κ. Ράμφος!
Θα μπορούσαμε να εγκαταλείψουμε την ανάγνωση ήδη σ’ αυτό το σημείο!
Μας τα είπε όλα, μ’ αυτό το φθηνό αλαζονικό του ύφος!
Χάριν της παραδόσεώς μας όμως, θα προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε με τον τρόπο μας!
Θα “ανοίξει” το κείμενο λέει, καταργώντας το ωρισμένο και το ο,τιδήποτε του ποιήματος! Για να αναδειχθεί το αληθινό “μέτρο” των καιρών μας! Τα ιστορικά στοιχεία παντρεμένα με τις πνευματικές παραστάσεις του ερμηνευτή!
“Θα ερμηνεύση μιαν εμπειρία αμοιβαίου δοσίματος Θεού και ανθρώπου!” Μια υπερβατική “συνουσία” λοιπόν, η οποία αφήνει μιαν οξύμωρο αίσθηση πληρότητος! Μιαν ένωση με τον Θεό εντός μας και στον κόσμο μας!
Γι’ αυτό ο μοναχός “βλέπει” τον Θεό και “βλέπεται” από εκείνον, υπάρχει ταυτοχρόνως υποκείμενο της θέας και αντικείμενό της! “Το αντικείμενο δίνεται μονοδιάστατα, το υποκείμενο νοηματοδοτεί και τα δύο συνυπάρχουν σε μια σχέσι δυνατότητος!”
Ο συγγραφεύς μας είναι απολύτως άπειρος της πνευματικής ζωής της Εκκλησίας. Οι παραπάνω διευκρινίσεις του θα μπορούσαν να είχαν χρησιμεύσει στον Γιούνγκ, όταν προσπαθούσε να αφομοιώση τα αρχέτυπα του συλλογικού ασυνειδήτου!
Ποιο υποκείμενο νοηματοδοτεί;! Εάν αυτό ήτο δυνατό, θα είχε νοηματοδοτήσει και ο κ. Ράμφος. Ποιο νόημα υπάρχει στο πολυσέλιδο κείμενο; Εκτός από την παιδαριώδη του άρνηση της Εκκλησίας, με ταυτόχρονη προαγωγή κατηγοριών “σκέψης”, υπαρξιακού και ψυχολογικού περιεχομένου. Ούτε την πλατωνική φιλοσοφία κατόρθωσε να “ανοίξει”, όπως θα δούμε γρήγορα με την βοήθεια του συναδέλφου του Πορφυρίου, του μανιασμένου αντιχριστιανού Νεοπλατωνικού, μαθητή του Πλωτίνου!
«Στην πράξι της ευαγριανής ασκητικής παραδόσεως, το σώμα απαξιώνεται, σαν κάτεργο της ψυχής, και η εμπάθειά του καταπολεμάται με την σκληραγωγία της κακοπάθειας, κατά το προηγούμενο του Πλάτωνος».
Ας δούμε λεπτομερώς αυτό το στρατηγικό σημείο του συστήματος των πνευματικών παραστάσεων του κ. Ράμφου!
Ας πάμε για λίγο στο λεγόμενο Ευαγγέλιο της Ασκητικής του Πορφυρίου, στο γράμμα του προς Μαρκέλλαν! 12, 30-13.
«δώρον θεού παν αναφαίρετον˙ ώστε ου δώσει, ο μη καθέξεις!».
Δεν δίνει ο θεός δώρα τα οποία δεν μπορούν να κρατηθούν για πάντα!
«ων δη του σώματος απαλλαγείσα ου δεκθήση, εκείνων καταφρόνει!».
Όσα δώρα θα χαθούν μαζί με τον θάνατο του σώματος, καταφρόνησέ τα!
«ουδέ δει προ καιρού τινος την αίτησιν ποιείσθαι, αλλ’ όταν σοι ο θεός, εν σοι ούσαν, φύσει την ορθήν αίτησιν φανερώση!».
Με αυτά τα δώρα μάλιστα και αυτός ενοπτρίζεται!
«Ακήρατον γαρ εκείνου το κάλλος, και φως το ζωτικόν αληθεία διαλάμπον! Ταυτ’ ουν θέλε και αιτού τον θεόν ή θέλει τε και έστιν αυτός!».
Ο άνθρωπος λοιπόν ταυτίζεται με το θεό διττώς! Και με την θέληση και με το είναι!
«Ας ακολουθήσει λοιπόν ο μεν νους τω θεώ, ενοπτριζόμενος τη ομοιώσει θεόν, τω δε νω η ψυχή, τη δ’ αυ ψυχή υπηρετείτω το σώμα!».
Δεν υπήρχε άφεσις των αμαρτιών, τα δώρα του θεού δεν ήταν η νίκη στον θάνατο, η νίκη κατά του πονηρού, η ελευθερία του ανθρώπου από την άγνοια, η υπόσχεση της Βασίλειας! Ούτε ο θεός βεβαίως ήταν ο ίδιος. Ο θεός του Πορφυρίου και του Πλάτωνος είναι του ΠΑΝΤΟΣ ΟΜΟΙΩΜΑ!
Αυτόν τον θεό συνεχίζει να πιστεύει ο κ. Ράμφος, απλώς πρόσθεσε στο ομοίωμα αυτό, το σεαυτώ είδωλον.
Η ομοίωσις λοιπόν με το Ακήρατον κάλλος, η Μελέτη θανάτου, υποχρέωνε τους Φιλοσόφους στην Ασκητική ζωή!
Και προειδοποιεί ο καημένος Πορφύριος τον κ. Ράμφο!
«Εφ’ όσον τις το σώμα ποθεί και τα του σώματος σύμφυλα, επί τοσούτον αγνοεί τον θεόν, και της εκείνου ενοράσεως εαυτόν απεσκότισε, καν παρά πάσι τοις ανθρώποις ως θεός δοξάζηται!».
Πώς σχολιάζει όμως ο κ. Ράμφος τον αδελφό του Πορφύριο; Σκληρά και αληθινά! Σελίς 134 του βιβλίου!
«Όταν μας απορροφά πλήρως η νοερά ομοίωσι προς τον Θεό, παραιτούμαστε από στόχους προσωπικούς είτε συλλογικούς και παραλύουμε εκκρεμείς μεταξύ επιγνώσεως εαυτού και αξιών που δεν είναι δικές του! Διαμορφώνεται ταυτότητα στην κοινότητα των ομοίων και υποβιβάζεται η ατομικότης του σώματος και του πρακτικού λόγου!». Σκληρή η αλήθεια και σωστά του τα ψάλλει, αλλά από τον κ. Ράμφο απουσιάζει παντελώς το θέμα του θανάτου! Δεν φρικιά και δεν οδύρεται, δεν έχει εννοήσει ακόμη τον θάνατο! Ίσως να’ χει γεννηθεί αθάνατος. Αυτός ξέρει!
Δεν χάνει όμως μόνο τον θάνατο, της Αρχαίας φιλοσοφίας τον στύλο, χάνει ξαφνικά και τον προσανατολισμό του και μέσα στο ίδιο του το κείμενο συσκοτίζεται και αποδίδει τα του Πορφυρίου στους Χριστιανούς! Σελίς 135! «Η πνευματική μεταμόρφωσι εν ονόματι της οποίας υποτιμούμε το σώμα, είναι νοσηρή ψευδαίσθηση». Τώρα ξαφνικά την ευθύνη φέρουν οι Χριστιανοί!
Και η Ανάσταση; Πώς είναι δυνατόν ο κ. Ράμφος να ξέχασε την προσδοκία της Αναστάσεως; Είναι δυνατόν δυστυχώς, διότι ο κ. Ράμφος ακολούθησε την σύγχρονη εξέλιξη του νεοπλατωνισμού, την θεοσοφία! Έχασε λοιπόν την Ανάσταση, παρακολουθώντας τις θεοσοφικές διδασκαλίες περί πνευματικού σώματος και πνευματικών αισθήσεων, όπως ακριβώς και για τον ίδιο λόγο ξέχασε και τον θάνατο!
Ο μέγας Ωριγένης, τον οποίο διεκδικούν και οι θεόσοφοι του Ινδουισμού, αναφέρεται στο πνευματικό σώμα, όταν προσπαθεί να εισχωρήσει στο μέγα Μυστήριο της Αναστάσεως των σωμάτων! Ο Ωριγένης είναι ολοκληρωτικά δοσμένος στην πνευματική ερμηνεία των λόγων της Εκκλησίας, εναντίον του Γράμματος που σκοτώνει! Η Ατομικότης του σώματος και η Ιστορική δράση, που συγκλονίζουν τον κ. Ράμφο, νομίζω θα τον άφηναν αδιάφορο!
Η Αλήθεια και η Ιστορία για τον Ωριγένη ήταν το ίδιο πράγμα, μόνον για τον κ. Ράμφο είναι πρόβλημα, διότι αδιαφορεί και για την αλήθεια! Βλέπει παντού λάθη, αδιέξοδα, το τραίνο της προόδου να χάνεται εμπρός μας. Γιατί δεν μας περιγράφει πώς προόδευσε ο ίδιος, για να τον μιμηθούμε και ασχολείται αποκλειστικά με τους λόγους που δεν προοδεύουμε εμείς; Και η εσωτερικότης του; Η ενδοσκόπηση; Φέρει δηλαδή την ευθύνη μας;
Η Αλήθεια είναι πως σήμερα στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε ένας παραδοσιακός Έλληνας, ίσως ούτε ένας παραδοσιακός Χριστιανός. Διαφορετικά δεν θα δοξαζόταν με τόσες προχειρότητες που μας έχει φορτώσει! Μας καλεί να γίνουμε αυτό που ήδη είμαστε! Έχει το θέμα έτοιμο και το αναπτύσσει δημιουργικά. Σαν τους μυθιστοριογράφους οι οποίοι γράφουν για την άλωση της Κων/πόλεως! Με το θέμα έτοιμο, με ωραίες λέξεις, χωρίς όμως περιεχόμενο.
Ο Άγιος Συμεών εισάγει λοιπόν, για τον δοξασμένο άνδρα, την ενδοσκόπηση! Η εσωτερικότης υπάρχει ήδη, όπως είδαμε, στην πλατωνική φιλοσοφία, αλλά τελειοποιείται από τον Αυγουστίνο! Υποτίθεται πως η εσωτερικότης ξεκινά τον σύγχρονο πολιτισμό, τον μοντέρνο κόσμο. Δεν γνωρίζουμε όμως το θέμα από κοντά, νομίζω! Ας δούμε λίγες λεπτομέρειες!
Ένας μεγάλος σύγχρονος μελετητής της αρχαιότητος, ο John Rist, στο βιβλίο του “Αυγουστίνος, το βάπτισμα της αρχαίας σκέψης” δηλώνει απερίφραστα πως ο Αυγουστίνος προσκολλάται στην εσωτερικότητα για να γλιτώσει από την παιδική ασθένεια του πνεύματός του, τον σκεπτικισμό:
«Μέσω της ενδοστρέφειας (μιάς δυνάμεως της ψυχής) μπορούμε να αποκτήσουμε σε κάποιο βαθμό μια θεωρία της Αλήθειας (που είναι ο θεός) μέσα μας, παρότι είναι πέρα από μας! Τοιουτοτρόπως μπορούμε να αποκτήσουμε κάτι σταθερό και αναλλοίωτο, κάτι μέσα μας που δεν είναι μια εικόνα κατασκευασμένη από προβληματικές αναγνώσεις γύρω από τον εαυτό μας και τον εξωτερικό κόσμο αλλά είναι μια συνάντηση με τον αΐδιο θεό!».
Και η Edith Stein, συνεχίζει το λόγο του Rist και εξελίσσει και φωτίζει αυτή τη μυστηριώδη ενδοσκόπησι. «Πεπερασμένο και Αιώνιο Είναι»! «ο Αυγουστίνος ο οποίος πάνω απ’ όλα αναζήτησε την οδό προς τον θεό, αναχωρώντας από το εσωτερικό μας είναι, και ο οποίος τόνισε επανειλημμένως την αυθυπέρβαση του δικού μας είναι προς το αληθινό είναι, φανέρωσε παρ’ όλα αυτά, την αδυναμία μας να συλλάβουμε και να γνωρίσουμε τον Ασύλληπτο»! Πώς είναι δυνατόν αυτή η αμφιβολία, αυτή η απιστία, να αφορά στην Ελληνική Φιλοσοφία και ακόμη περισσότερο στην Εκκλησιαστική ζωή; Αυτό μόνον οι Νεοέλληνες φιλοσοφούντες το γνωρίζουν! Όποιος έχει σώας τας φρένας καταλαβαίνει καθαρά πως άβυσσος χωρίζει την Εκκλησία από την εικονική πραγματικότητα του Αυγουστίνου και του Δυτικού πολιτισμού το υποκείμενο!
Ποιος όμως έχει σήμερα πια σώας τας φρένας; Ας ακούσουμε για λίγο τον Απ. Παύλο, τι λέει εν προκειμένω στην προς Ρωμαίους Α, 29:
«και καθώς ουκ εδοκίμασαν τον Θεόν έχειν εν επιγνώσει, παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νουν, ποιείν τα μη καθήκοντα, πεπληρωμένους πάση αδικία, πορνεία, πονηρία, μεστούς φθόνου, καταλάλους, θεοστυγείς, αλαζόνας! Ού μόνον αυτά ποιούσιν, αλλά και συνευδοκούσι τοις πράσσουσι!»
Τί μας λέει ο Απόστολος Παύλος λοιπόν; Ότι αυτός ο αδόκιμος νους δεν βρίσκει στα κείμενα των Πατέρων κάτι ωρισμένο, ούτε και ο,τιδήποτε. Βρίσκει αντίθετα ότι χρήζουν γονιμοποιήσεως και “συνουσίας”. Βρίσκει αμοιβαίο δόσιμο θεού και ανθρώπου! Η τεχνητή γονιμοποίηση σαν ερμηνευτική μέθοδος! Οι Έλληνες συνεχίζουν να είναι θερμόαιμοι!
Υπάρχει όμως και κάτι καινούργιο. Στο κείμενό του, ο κ. Ράμφος ονομάζει τον θεό πατέρα! Για πολλούς νεοπλατωνικούς λόγους και κυρίως γιατί αρνείται την θεότητα του Χριστού!
Τελειώνοντας όμως θα ήθελα να παρουσιάσω, όσο το δυνατόν, την ορθόδοξη διδασκαλία για τις αερολογίες που μας φόρτωσαν οι πανεπιστημιακοί μας διδάσκαλοι!
Κάλλιστος Αγγελικούδης, Περί της Ενώσεως με το Θεό!
ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ, τόμος Ε΄, § 7.
«Τρισί τρόποις επιβαίνει (ανεβαίνει) ο νους τη του Θεού θεωρία! ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΣ. ΕΤΕΡΟΚΙΝΗΤΩΣ. ΚΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΤΩΝ! Ο πρώτος τρόπος εκτελείται με τον ΝΟΥ, με χρήση της θελήσεώς του συνοδευόμενης από τη φαντασία. Το πέρας αυτής της θεωρίας είναι τα σχετικά με τον Θεόν, τα περί τον Θεόν. Τα οποία εφαντάσθησαν και των Ελλήνων οι παίδες.
Ο δε δεύτερος είναι υπερφυής, μόνου Θεού θελήσει και φωτισμώ γινόμενος. Τότε ο νους βρίσκεται ολόκληρος υπό τη θεία κατοχή και αρπάζεται σε θείες αποκαλύψεις και γεύεται απόρρητα μυστήρια του Θεού και βλέπει την έκβαση των μελλόντων.
Ο μεταξύ τούτων τρόπος συνάπτεται εν μέρει και με τους δύο. Όσο εργάζεται με τη δική του θέλησι και φαντασία, είναι σύμφωνος με τον αυτοκίνητο τρόπο! Με τον ετεροκίνητο δε κοινωνεί, εφ’ όσον υπό της θείας ελλάμψεως ΕΝΟΥΤΑΙ ΠΡΟΣ ΕΑΥΤΟΝ και αρρήτως ορά τον Θεόν, ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΤΗΣ ΕΑΥΤΟΥ ΝΟΕΡΑΣ ΕΝΩΣΕΩΣ! Γιατί τότε εγκαταλείπει όλα όσα περί ΘΕΟΝ ορώνται και λέγονται! Διότι δεν βλέπει πλέον ούτε ΑΓΑΘΑΡΧΙΑ ή την ΘΕΩΣΗ, ούτε τη σοφία ή την δυναμοποιό ισχύ ή την πρόνοια, ούτε άλλο από τα περί τον ΘΕΟΝ! Αλλά είναι όλος γεμάτος από νοερό Φως και Χαρά, η οποία Χαρά ενεργείται υπό θείου πυρός αναμιγμένου με αγάπη!».
Όποιος θέλει. Είπε ο Κύριος. Όποιος δεν θέλει στα γυμναστήρια για κορμάρες ή για πνευματικές κορμάρες! Στην σελ. 106, ο θεόσοφός μας, μας δίνει μαθήματα συγκρητισμού, υπακούοντας στην αγαπημένη του και μοναδική γι’ αυτόν πνευματική άσκηση, τους συνειρμούς. «Έτσι, λέει, οι μυστικοί του Μεσαίωνος – μαζί τους και ο Νέος Θεολόγος – ταύτιζαν το απλό και άυλο φως της νοητής θέας με τον ίδιο τον Χριστό και κατά το πλατωνικό προηγούμενο δέχονταν πως η θεωρία του σε μεταμορφώνει!!».
Εάν πίστευε σε κάτι ο κ. Ράμφος, αυτή την πολύτιμη πληροφορία θα την είχε χρησιμοποιήσει πολύ πιο “γόνιμα”, όπως αρέσκεται να φλυαρεί ο ίδιος. Γιατί την διαφορά της Εκκλησιαστικής εμπειρίας από των Μυστικών όλων των παραδόσεων βαπτίζει ακριβώς υποκείμενο! Και ενδοσκόπηση. Θα καταλάβαινε την βαθειά διαφορά της εμπειρίας του Αγίου Συμεών ακριβώς στους στίχους που κρατά στα χέρια του και παρερμηνεύει!
βλέπων βλέπεται, φιλών φιλείται
και τις μοι δώσει, όπερ έχω πλουσίως,
και που ευρήσω, ον ορώ καθ’ εκάστην;
Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω!
Δυστυχώς ούτε μάτια, ούτε ώτα διαθέτουμε πλέον. Και φρικιώ και οδύρομαι όταν εννοώ την τερατώδη ανοησία μας!
Οι στίχοι αυτοί σημαίνουν απλώς πως μέσα στο απλό και άυλο φως της νοητής θέας, το οποίο δεν είναι το Φως του νοός, υπάρχει και κάτι άλλο. Ένα κέντρο, ένα πρόσωπο, αυτός ο τις, που κάνει την διαφορά κτιστού και ακτίστου!
Δεν μας έχετε ποτέ ξεκαθαρίσει κ. Ράμφο: Εάν αλλάξουμε την φαντασία του Αιωνίου με την φαντασία του Απείρου, τι θα αλλάξη; Θα μπούμε στην Ιστορία, θα τονωθεί η ατομικότητά μας. η πρωτοβουλία μας, το υποκείμενό μας θα διακριθεί, αλλά όλα αυτά δεν βρίσκουν πάλι την ταυτότητά τους στην κοινότητα των ομοίων;
Καταλήγουμε λοιπόν με μερικές υποψίες! Μετά τον λόγο του Αγγελικούδη αρχίζουμε να υποπτευόμαστε πως δεν είναι η ΘΕΩΣΗ, το αιτούμενο στην Εκκλησία, η ολοκλήρωση του ανθρώπου, όπως κοροϊδεύονται μεταξύ τους οι σύγχρονοι θεολογούντες!
Οι πνευματικές αισθήσεις δεν υπερτερούν, στην Εκκλησία, των σωματικών αισθήσεων! Το τριαδικό Ένα του κ. Ράμφου και το καθόλου, δεν αφορούν στον ενανθρωπήσαντα Θεό. Είναι αρκετά γνωστό σε πολλούς, ποιο είναι το “πράγμα” στο οποίο αναφέρονται!
Όπως χρησιμοποιήθηκε δε το όμοιο από τον Πλάτωνα, αποδείκνυε το αιώνιο. Με τις λέξεις δεν μεταμορφώνεται το αιώνιο σε άπειρο! Αποδείκνυε την αθανασία της ψυχής. Εύγλωττα, το ξεκαθαρίζει ξανά ο Πορφύριος. Κατά Βοηθού, Απόσπασμα 1.
Αυτίκα λόγον ισχυρόν είναι δοκουντα τω πλάτωνι εις παράστασιν της ψυχής αθανασίας, τον εκ του Ομοίου. Ει γαρ Ομοία τω θείω και αθανάτω και αειδεί και αδιαλύτω και ουσιωμένω και συνεστώτι εν αφθαρσία, πώς ου του γένους αν είη του κατά το παράδειγμα;
Καλά Χριστούγεννα!
Αμέθυστος
Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008
Κατά Ράμφου
ΣΤΑΥΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ
(από το βιβλίο ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΕΤΑΙ, Εκδ. αμέθυστος, σελ. 78-84)
Όπως αναφέραμε και στα προηγούμενα το δεύτερο βιβλίο που κυκλοφόρησε ταυτόχρονα με το βιβλίο του Γιανναρά είναι το βιβλίο του κ. Ράμφου, όπου αμφισβητείται η θεότης του Κυρίου, υπέρ της ιστορικότητος του Ιησού. Ο κ. Ράμφος αυτοπροσδιορίζεται σαν Φιλόσοφος, ιδιαιτέρως δε σαν Μεταμοντέρνος Χριστιανός Φιλόσοφος, καθώς το εν λόγω βιβλίο είναι το πρώτο Μεταπατερικό κείμενο, που και τα μάγια της παραδόσεώς μας λύνει και την ζωοποιεί, την συνεχίζει και την εξελίσσει, καθότι η θεολογική μας παράδοση μαρμαρώθηκε με τη σειρά της, δίπλα στον Μαρμαρωμένο της Βασιλιά. Δεν σήκωσε διαμαρτυρίες επειδή οι ακαδημαϊκοί κύκλοι φοβούνται την φιλοσοφική του κατάρτιση και τη δική τους ανεπάρκεια! Θα φτάσουμε στο βιβλίο που μας ενδιαφέρει, αφού πρώτα ρίξουμε μια ματιά σε αυτή τη φιλοσοφική επάρκεια, η οποία του επέτρεψε να ερμηνεύσει ακόμη και τα Ευαγγέλια!
Η πηγή της αλήθειας του κ. Ράμφου είναι ο Πλωτίνος, ο τελευταίος Έλληνας Φιλόσοφος, ο οποίος “έζησε” τη νίκη του Χριστιανισμού, εξέφρασε την απόρριψή του και ζύγισε, με τα Ελληνικά μέτρα, τον Χριστιανισμό. Το συγκεκριμένο κείμενο του Πλωτίνου, στο οποίο αμφισβητεί τον Χριστιανισμό και πάνω στο οποίο στηρίζεται ο κ. Ράμφος, βρίσκεται στις “Εννεάδες ΙΙΙ 2, 9, 1 – 20”, το οποίο και περιέχει όλη τη δύναμη και την αδυναμία του Ελληνικού πνεύματος. Έχει δε ως εξής: «Η πρόνοια δεν μπορεί να είναι τέτοια ώστε να εκμηδενίζει τη δική μας ευθύνη, γιατί αν τα πάντα ήσαν πρόνοια, ούτε και αυτή η ίδια θα μπορούσε να υπάρξει, γιατί τίνος θα ήταν τότε πρόνοια; Αλλά μόνο το θείο δικαιούται να είναι μόνο, αυτό δε είναι και τώρα! Κινήθηκε δε προς το άλλο, βεβαιότατα χωρίς να έχει σκοπό να το εκμηδενίσει. αλλά κινήθηκε προς τον άνθρωπο για να του εξασφαλίσει μια ζωή σύμφωνα με τον νόμο της πρόνοιας, σύμφωνη δηλαδή με αυτά που ο νόμος της πρόνοιας επιτάσσει! Και ο νόμος της πρόνοιας λέει ότι ακόμη και στην άλλη ζωή, μια αγαθή ζωή περιμένει τους αγαθούς και αντιθέτως μια κακή ζωή περιμένει τους κακούς. Δεν έχει καμμιάν αξία η προσευχή εκείνου ο οποίος ανεύθυνα απαιτεί από άλλους να γίνουν σωτήρες του, ούτε μπορεί να απαιτεί από τους θεούς να κατευθύνουν, να καθοδηγήσουν τα πράγματα της ζωής του εγκαταλείποντας την ζωήν των, αλλά ούτε να απαιτεί πως οι αγαθοί θα γίνουν άρχοντες του βίου του, χωρίς να έχει ενδιαφερθεί ποτέ να υπάρχουν αγαθοί άρχοντες επικεφαλείς των ανθρώπων, διευκολύνοντας το έργο τους όταν τούτο συμβαίνει! Αντιθέτως, φθονούν τους αγαθούς όταν εμφανίζονται, παρότι οι αγαθοί άρχοντες μπορούν να αυξήσουν τον αριθμό των καλών ανθρώπων σε μια κοινωνία!»
Αυτό είναι το κείμενο και ακριβώς με τους ίδιους λόγους ο κ. Ράμφος, μετά τόσους αιώνες, κρίνει και καταδικάζει τους Χριστιανούς. Μοντέρνα πράγματα, ηλικίας 1700 ετών! Δέχεται λοιπόν, και ο ίδιος την πρόνοια αληθινότερη της Εκκλησίας, και για να μας ελευθερώσει στην ατομική συνείδηση, προχωράει στην Ιστορική έρευνα των Ευαγγελίων. Η οποία όμως Ιστορική έρευνα, ω του θαύματος, στηρίζεται ουσιαστικά στα κείμενα του μαθητή του Πλωτίνου, Πορφυρίου και ιδιαιτέρως στο “Κατά των Χριστιανών”! Και γιατί λέμε ουσιαστικά; Επειδή το “Κατά Χριστιανών” διαθέτει μια μέθοδο, η οποία και υιοθετείται εξολοκλήρου από τον κ. Ράμφο: “Αναγνωρίζεται το ηθικό μέγεθος του Ιησού, και κατηγορούνται οι μαθητές του για το γεγονός ότι τον μετέτρεψαν με ψεύδη και Ιστορικές ανακρίβειες σε Θεό!” Να τη ολόκληρη η Μεταπατερική διαπραγμάτευση των Ευαγγελίων, ηλικίας και αυτή 1500 ετών τουλάχιστον! Μοντέρνα πράγματα, φρέσκα! “Ντύνει” όμως την αντιχριστιανική άγνοια γιατί το κείμενο του Πλωτίνου δείχνει απόλυτη άγνοια του Χριστιανισμού ή εξωτερική και επιφανειακή γνώση, όπως τη διαθέτει και ο συγγραφέας μας! Την ντύνει με Ιστορικές μελέτες του ανεκδιήγητου εκδοτικού οίκου του Αγουρίδη, αγνοώντας τον βασικό νόμο της Ιστορικής έρευνας: Η Ιστορική επιστήμη δεν μπορεί να μελετήσει και να αναλύσει φαινόμενα τα οποία δεν δημιουργήθηκαν από την Ιστορία. Δεν έχουν την αιτία τους στην Ιστορία! Μόνον σε έννοιες έχει πρόσβαση η Ιστορική επιστήμη και στην Ιστορία τους. Γι’ αυτό και επικαλείται το υποκείμενο ο φιλόσοφος μας, για να καλύψει τις παρανομίες. «Βεβαίως εγώ δημιούργησα το αντικείμενο», λέει, βαρύγδουπα στην παρουσίαση του εν λόγω βιβλίου. Θα δούμε από κοντά και αυτόν του τον λόγο: Θα μας απασχολήσει όμως πριν από αυτό η μέθοδος του Πορφύριου, την οποία χρησιμοποιεί ο Ράμφος, όπως παρουσιάζεται σε μια συνέντευξή του στον “Κόσμο του Επενδυτή”. Λέει: «Η Βασιλεία των ουρανών σημαίνει ότι τελειώνει το κακό στον κόσμο με την αγάπη μέσα μας, αλλάζοντας μέσα μας! Αυτό ενστερνίστηκε το περιβάλλον του Ιησού και οι υπόλοιποι απλοί άνθρωποι. Όμως, αντί να τελειώσει το κακό στον κόσμο, ο Χριστός σταυρώθηκε (συγγνώμη, από εδώ αρχίζει η κωμωδία), πληρώνοντας με τον χειρότερο τρόπο το κήρυγμά του. Ωστόσο, η πίστη και η αγάπη των μαθητών σε αυτό το εκπληκτικό πρόσωπο (πολύ συγκινητικό) δεν μπορούσαν να σβήσουν. Έπρεπε λοιπόν, παρά τις δραματικές αυτές εξελίξεις, που προφανώς (πολύ λογικό, μπράβο) άφησαν εμβρόντητους τους ανθρώπους του περιβάλλοντός του, να εξηγηθεί το οδυνηρό γεγονός του θανάτου του και εξηγήθηκε με το σχήμα της μεταβάσεως από το εδώ και τώρα, σε μια σωτηρία σε μια Δεύτερη παρουσία, στο απώτερο μέλλον. Εν αναμονή της οποίας εμείς πρέπει να είμαστε ηθικοί, να μην έχουμε πάθη κ.τ.λ. Έτσι, λοιπόν, εν αναμονή της Δευτέρας Παρουσίας, προσπαθούμε να πνίξουμε την επιθυμία μας, διότι η αγωνία και ο πόλεμος εναντίον του πάθους είναι ένας πόλεμος καταπνίξεως της επιθυμίας. Όταν όμως καταπνίγουμε την επιθυμία, σκοτώνουμε τον άνθρωπο!»
Αυτός είναι λοιπόν ο μέγας και τρανός φιλόσοφος, ο φόβος και ο τρόμος των ακαδημαϊκών. Οι μαθητές του Κυρίου εμβρόντητοι από τον δραματικό του θάνατο, κατέπνιξαν την επιθυμία και σκότωσαν τον άνθρωπο! Είτε έτσι, είτε αλλιώς, ο άνθρωπος βρίσκεται σκοτωμένος. Δολοφόνοι και ο όχλος, δολοφόνοι και οι μαθητές! Ο Γούντυ Άλλεν σε δράση! Μαθαίνουμε όμως επίσης, πως οι μαθητές πριν σκοτώσουν τον άνθρωπο, επινόησαν το σχήμα της μεταβάσεως από το εδώ και τώρα στο μετά, το οποίο σχήμα χρησιμοποίησε και ο Πλωτίνος στο κείμενο που αναφέραμε λίγο πριν μαζί με την ηθική πανοπλία, για να κατηγορήσει τους Χριστιανούς, οι οποίοι όμως το είχαν ήδη επινοήσει! Δεν υπήρχε τότε, βλέπετε, Ιστορική έρευνα για να μπορέσει να βρει και ο Πλωτίνος τις πηγές των ιδεών του! Ούτε ο Αριστοφάνης στις Όρνιθες δεν κατάντησε έτσι τον Σοφό! Μπορούμε όμως σε αυτό ακριβώς το κείμενο που αποτελεί και την ουσία του “Μυστικού του Ιησού” να κάνουμε το εξής: Να αφαιρέσουμε το όνομα Ιησούς και στη θέση του να βάλλουμε το όνομα Σωκράτης! Δείτε τι θαύμα, τι μέθοδος! Όλα ισχύουν το ίδιο, ίσως και καλύτερα! Όλα φωτίζονται! Αυτή είναι η τόσο ποθητή καθολικότης! Επιτέλους. Αλλάζουμε απλώς τα ονόματα! Τι παιδιάς! Αιώνιοι παίδες ήταν ανέκαθεν οι Έλληνες!
Αφού λοιπόν, ακουμπήσαμε την μοντέρνα καρδιά του προφήτου, ας δούμε τον θησαυρό που κρύβει μέσα της! Τον βρίσκουμε στο βιβλίο του “Μεταφυσική του κάλλους” στις σελ. 209 – 210. Λέει: «… χρειάζεται μήπως να επισημάνω ότι το καθαρό βίωμα προϋποθέτει σχηματισμένη ή σχηματιζόμενη ατομική συνείδηση και ότι ακριβώς στην ατομική συνείδηση εδραιώνεται το αυτοπροσδιοριζόμενο, νεώτερο υποκείμενο; Την εμμένεια της υπερβατικής αλήθειας συνοδεύει μια εσωτερικότης αυθεντικά πνευματική.» Και όλα αυτά σχολιάζοντας και ερμηνεύοντας τον Πλωτίνο, τον μεγάλο, μην ξεχνάμε, δάσκαλο της Νεωτερικότητος!
Ας δούμε όμως, τι λέει ο ίδιος ο Πλωτίνος! Αν συμφωνεί με τον νεώτερο μαθητή του! Και καταρχάς με την εμμένεια! “Εννεάδες IV, 8, 8”: «Και αν κανείς έπρεπε να τολμήσει να πει πιο καθαρά τη γνώμη του, αντίθετα προς το τι νομίζουν οι άλλοι, ούτε η δική μας ψυχή κατεβαίνει στο σύνολό της, αλλά κάποιο στοιχείο της παραμένει για πάντα στο νοητό!»
Ας δούμε λοιπόν, πού “κατεβαίνει” και τί είναι αυτή η ατομική συνείδηση ή η αυτογνωσία του σύγχρονου υποκειμένου. “Εννεάδες Ι, 4, 9, 10”: «Λένε οι πολλοί: Εάν κάποιος είναι σοφός. αν δεν αισθάνεται ούτε ενεργεί σύμφωνα με την αρετή, πώς μπορεί να ευδαιμονεί; Αλλά και αν δεν αισθάνεται ότι υγιαίνει, αυτό δεν τον εμποδίζει να υγιαίνει, και αν δεν ξέρει ότι είναι καλός, ούτε πάλι κάτι τον εμποδίζει να είναι καλός. Έτσι, αν είναι σοφός και δεν το γνωρίζει, θα ήταν γι’ αυτό λιγότερο σοφός; Ίσως κάποιος να ήθελε να συμπεριλάβει μέσα στην σοφία την αίσθηση και τη συνείδηση αυτής της αισθήσεως απαιτώντας αυτή η ευδαιμονία να είναι παρούσα μέσα στην ενεργούμενη σοφία. Αυτό το επιχείρημα θα είχε νόημα αν η σοφία και η γνώση ήταν αγαθά κατεκτημένα, αλλά, αν η υπόσταση της σοφίας βρίσκεται σε μια ουσία ή μάλλον στην ουσία, η ουσία αυτή δεν παύει λοιπόν να υπάρχει σ’ αυτόν που κοιμάται ή σ’ αυτόν που δεν έχει τη συνείδηση της αισθήσεως.»
Να δούμε και την επιθυμία του νέου – σοφού; Ας την δούμε. “Εννεάδα Ι, 3, 4, 9-12”: «Η διαλεκτική αφού παύσει την περιπλάνησή της στο αισθητό εγκαθίσταται στο νοητό, όπου πραγματοποιεί τη δραστηριότητά της εκδιώκοντας το ψεύδος και τρέφοντας την ψυχή στη λεγόμενη πεδιάδα της αλήθειας.» Αυτός είναι ο αληθινός Φιλόσοφος, στη σοφία του οποίου, ο κ. Ράμφος κυριολεκτικά μάς περισσεύει! Βλέπουμε λοιπόν καθαρά, πως ερμηνεύοντας ακόμη και τον αγαπημένο του Πλωτίνο, λέει ό,τι θέλει. Ας δούμε λοιπόν, τι θέλει ερμηνεύοντας και τα Ευαγγέλια!
Καταρχάς, ας εξετάσουμε τι θέλει η Ιστορική σχολή. Γεννήθηκε από τον διάσημο Harnack, ο οποίος κήρυξε τον αφελληνισμό του χριστιανισμού, μετά τον ρωμαϊκό εξελληνισμό του χριστιανισμού (πριν από αιώνες). Ακολουθώντας τη λουθηρανική σωτηρία sola scriptura ο γραπτός λόγος πήρε τη θέση του νοητού κόσμου, η φιλοσοφία μεταλλάχτηκε γρήγορα σε ιστορία της φιλοσοφίας και ο γερμανικός ιδεαλισμός εδραίωσε για πάντα στη θέση του νου το αληθινό εγώ του Φίχτε, το υπερβατικό δηλαδή υποκείμενο ή την αυτοσυνειδησία. Έτσι οι γερμανοί ακαδημαϊκοί μπήκαν σε δουλειά για να αναμορφώσουν τα πάντα σύμφωνα με τις νέες αρχές. Δούλεψαν σκληρά, όπως είναι γνωστό, ολόκληρο τον περασμένο αιώνα, μέχρι Γιανναρά, Ράμφου και Ζηζιούλα. Γνωρίσαμε τις μεγάλες απομυθοποιήσεις, τις οποίες πραγματοποίησαν διάφορα “ιερά τέρατα” της σκέψης και της πίστης, τα οποία συναντούν οι δικοί μας θεολογούντες στα συνέδρια και προσφέρουν με ζέση την αδυναμία τους θυσία στις δυνάμεις τους. Το παράρτημα της ιστορικής σχολής του Αγουρίδη έδωσε μάλιστα και ένα έκτακτο καρπό τελευταία, δια χειρός του κ. Καραβιδόπουλου: “Η ασκητική ανάγνωση της Γραφής”. Τα πάντα είναι ένα βιβλίο και μάλιστα ένα “ανοιχτό” βιβλίο.
Τί θέλει τώρα προσωπικά ο κ. Ράμφος; Θέλει λοιπόν, να βάλλει τον ΧΡΟΝΟ στην Αγία Τριάδα. Αρχαία και αυτή επιθυμία όλων ανεξαιρέτως των αιρετικών, αρχής γενομένης από τον Άρειο! Γιατί; Επειδή με αυτόν τον τρόπο ο Χριστός είναι κτίσμα σαν τα μούτρα μας! Ο εσωτερικός Χριστός, η εσωτερική φιλία με τον Ιησού του πάπα, ο Ιστορικός Ιησούς ακόμη και σαν γενάρχης πεπρωμένου, καθένα ξεχωριστά, είναι κτίσματα! Ένας Ικανός Μάγος, είναι τελικά ο Ιησούς, ο οποίος μάγεψε τις συνειδήσεις των Χριστιανών τόσους αιώνες, τους βύθισε στην καθυστέρηση, στους σκοτεινούς αιώνες, τους κράτησε άβουλους, ομαδοποιημένους, χωρίς δημιουργικότητα και πρωτοβουλία! Μιμηταί μου γίγνεσθε λοιπόν, πατριώτες, καθώς καγώ εμού! Είστε ελεύθεροι! Αν θέλετε όμως, λόγω της μακράς συνήθειας, να έχετε μία προσευχή, απευθύνετε αυτή την προσευχή στον εκπληκτικό Μάγο, που λίγο έλειψε να μαγέψει και εμένα:
“Πνεύμα αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας και αργολογίας μη μοι δος. Χάρισε τω σω δούλω την ελευθερία. Γιατί μ’ αυτό το πνεύμα μας κρατάς αλυσοδεμένους, μακρυά από την εξέλιξη. Και αυτό το πνεύμα Εσύ μας το δίνεις!”
Έλεος!
(από το βιβλίο ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΕΤΑΙ, Εκδ. αμέθυστος, σελ. 78-84)
Όπως αναφέραμε και στα προηγούμενα το δεύτερο βιβλίο που κυκλοφόρησε ταυτόχρονα με το βιβλίο του Γιανναρά είναι το βιβλίο του κ. Ράμφου, όπου αμφισβητείται η θεότης του Κυρίου, υπέρ της ιστορικότητος του Ιησού. Ο κ. Ράμφος αυτοπροσδιορίζεται σαν Φιλόσοφος, ιδιαιτέρως δε σαν Μεταμοντέρνος Χριστιανός Φιλόσοφος, καθώς το εν λόγω βιβλίο είναι το πρώτο Μεταπατερικό κείμενο, που και τα μάγια της παραδόσεώς μας λύνει και την ζωοποιεί, την συνεχίζει και την εξελίσσει, καθότι η θεολογική μας παράδοση μαρμαρώθηκε με τη σειρά της, δίπλα στον Μαρμαρωμένο της Βασιλιά. Δεν σήκωσε διαμαρτυρίες επειδή οι ακαδημαϊκοί κύκλοι φοβούνται την φιλοσοφική του κατάρτιση και τη δική τους ανεπάρκεια! Θα φτάσουμε στο βιβλίο που μας ενδιαφέρει, αφού πρώτα ρίξουμε μια ματιά σε αυτή τη φιλοσοφική επάρκεια, η οποία του επέτρεψε να ερμηνεύσει ακόμη και τα Ευαγγέλια!
Η πηγή της αλήθειας του κ. Ράμφου είναι ο Πλωτίνος, ο τελευταίος Έλληνας Φιλόσοφος, ο οποίος “έζησε” τη νίκη του Χριστιανισμού, εξέφρασε την απόρριψή του και ζύγισε, με τα Ελληνικά μέτρα, τον Χριστιανισμό. Το συγκεκριμένο κείμενο του Πλωτίνου, στο οποίο αμφισβητεί τον Χριστιανισμό και πάνω στο οποίο στηρίζεται ο κ. Ράμφος, βρίσκεται στις “Εννεάδες ΙΙΙ 2, 9, 1 – 20”, το οποίο και περιέχει όλη τη δύναμη και την αδυναμία του Ελληνικού πνεύματος. Έχει δε ως εξής: «Η πρόνοια δεν μπορεί να είναι τέτοια ώστε να εκμηδενίζει τη δική μας ευθύνη, γιατί αν τα πάντα ήσαν πρόνοια, ούτε και αυτή η ίδια θα μπορούσε να υπάρξει, γιατί τίνος θα ήταν τότε πρόνοια; Αλλά μόνο το θείο δικαιούται να είναι μόνο, αυτό δε είναι και τώρα! Κινήθηκε δε προς το άλλο, βεβαιότατα χωρίς να έχει σκοπό να το εκμηδενίσει. αλλά κινήθηκε προς τον άνθρωπο για να του εξασφαλίσει μια ζωή σύμφωνα με τον νόμο της πρόνοιας, σύμφωνη δηλαδή με αυτά που ο νόμος της πρόνοιας επιτάσσει! Και ο νόμος της πρόνοιας λέει ότι ακόμη και στην άλλη ζωή, μια αγαθή ζωή περιμένει τους αγαθούς και αντιθέτως μια κακή ζωή περιμένει τους κακούς. Δεν έχει καμμιάν αξία η προσευχή εκείνου ο οποίος ανεύθυνα απαιτεί από άλλους να γίνουν σωτήρες του, ούτε μπορεί να απαιτεί από τους θεούς να κατευθύνουν, να καθοδηγήσουν τα πράγματα της ζωής του εγκαταλείποντας την ζωήν των, αλλά ούτε να απαιτεί πως οι αγαθοί θα γίνουν άρχοντες του βίου του, χωρίς να έχει ενδιαφερθεί ποτέ να υπάρχουν αγαθοί άρχοντες επικεφαλείς των ανθρώπων, διευκολύνοντας το έργο τους όταν τούτο συμβαίνει! Αντιθέτως, φθονούν τους αγαθούς όταν εμφανίζονται, παρότι οι αγαθοί άρχοντες μπορούν να αυξήσουν τον αριθμό των καλών ανθρώπων σε μια κοινωνία!»
Αυτό είναι το κείμενο και ακριβώς με τους ίδιους λόγους ο κ. Ράμφος, μετά τόσους αιώνες, κρίνει και καταδικάζει τους Χριστιανούς. Μοντέρνα πράγματα, ηλικίας 1700 ετών! Δέχεται λοιπόν, και ο ίδιος την πρόνοια αληθινότερη της Εκκλησίας, και για να μας ελευθερώσει στην ατομική συνείδηση, προχωράει στην Ιστορική έρευνα των Ευαγγελίων. Η οποία όμως Ιστορική έρευνα, ω του θαύματος, στηρίζεται ουσιαστικά στα κείμενα του μαθητή του Πλωτίνου, Πορφυρίου και ιδιαιτέρως στο “Κατά των Χριστιανών”! Και γιατί λέμε ουσιαστικά; Επειδή το “Κατά Χριστιανών” διαθέτει μια μέθοδο, η οποία και υιοθετείται εξολοκλήρου από τον κ. Ράμφο: “Αναγνωρίζεται το ηθικό μέγεθος του Ιησού, και κατηγορούνται οι μαθητές του για το γεγονός ότι τον μετέτρεψαν με ψεύδη και Ιστορικές ανακρίβειες σε Θεό!” Να τη ολόκληρη η Μεταπατερική διαπραγμάτευση των Ευαγγελίων, ηλικίας και αυτή 1500 ετών τουλάχιστον! Μοντέρνα πράγματα, φρέσκα! “Ντύνει” όμως την αντιχριστιανική άγνοια γιατί το κείμενο του Πλωτίνου δείχνει απόλυτη άγνοια του Χριστιανισμού ή εξωτερική και επιφανειακή γνώση, όπως τη διαθέτει και ο συγγραφέας μας! Την ντύνει με Ιστορικές μελέτες του ανεκδιήγητου εκδοτικού οίκου του Αγουρίδη, αγνοώντας τον βασικό νόμο της Ιστορικής έρευνας: Η Ιστορική επιστήμη δεν μπορεί να μελετήσει και να αναλύσει φαινόμενα τα οποία δεν δημιουργήθηκαν από την Ιστορία. Δεν έχουν την αιτία τους στην Ιστορία! Μόνον σε έννοιες έχει πρόσβαση η Ιστορική επιστήμη και στην Ιστορία τους. Γι’ αυτό και επικαλείται το υποκείμενο ο φιλόσοφος μας, για να καλύψει τις παρανομίες. «Βεβαίως εγώ δημιούργησα το αντικείμενο», λέει, βαρύγδουπα στην παρουσίαση του εν λόγω βιβλίου. Θα δούμε από κοντά και αυτόν του τον λόγο: Θα μας απασχολήσει όμως πριν από αυτό η μέθοδος του Πορφύριου, την οποία χρησιμοποιεί ο Ράμφος, όπως παρουσιάζεται σε μια συνέντευξή του στον “Κόσμο του Επενδυτή”. Λέει: «Η Βασιλεία των ουρανών σημαίνει ότι τελειώνει το κακό στον κόσμο με την αγάπη μέσα μας, αλλάζοντας μέσα μας! Αυτό ενστερνίστηκε το περιβάλλον του Ιησού και οι υπόλοιποι απλοί άνθρωποι. Όμως, αντί να τελειώσει το κακό στον κόσμο, ο Χριστός σταυρώθηκε (συγγνώμη, από εδώ αρχίζει η κωμωδία), πληρώνοντας με τον χειρότερο τρόπο το κήρυγμά του. Ωστόσο, η πίστη και η αγάπη των μαθητών σε αυτό το εκπληκτικό πρόσωπο (πολύ συγκινητικό) δεν μπορούσαν να σβήσουν. Έπρεπε λοιπόν, παρά τις δραματικές αυτές εξελίξεις, που προφανώς (πολύ λογικό, μπράβο) άφησαν εμβρόντητους τους ανθρώπους του περιβάλλοντός του, να εξηγηθεί το οδυνηρό γεγονός του θανάτου του και εξηγήθηκε με το σχήμα της μεταβάσεως από το εδώ και τώρα, σε μια σωτηρία σε μια Δεύτερη παρουσία, στο απώτερο μέλλον. Εν αναμονή της οποίας εμείς πρέπει να είμαστε ηθικοί, να μην έχουμε πάθη κ.τ.λ. Έτσι, λοιπόν, εν αναμονή της Δευτέρας Παρουσίας, προσπαθούμε να πνίξουμε την επιθυμία μας, διότι η αγωνία και ο πόλεμος εναντίον του πάθους είναι ένας πόλεμος καταπνίξεως της επιθυμίας. Όταν όμως καταπνίγουμε την επιθυμία, σκοτώνουμε τον άνθρωπο!»
Αυτός είναι λοιπόν ο μέγας και τρανός φιλόσοφος, ο φόβος και ο τρόμος των ακαδημαϊκών. Οι μαθητές του Κυρίου εμβρόντητοι από τον δραματικό του θάνατο, κατέπνιξαν την επιθυμία και σκότωσαν τον άνθρωπο! Είτε έτσι, είτε αλλιώς, ο άνθρωπος βρίσκεται σκοτωμένος. Δολοφόνοι και ο όχλος, δολοφόνοι και οι μαθητές! Ο Γούντυ Άλλεν σε δράση! Μαθαίνουμε όμως επίσης, πως οι μαθητές πριν σκοτώσουν τον άνθρωπο, επινόησαν το σχήμα της μεταβάσεως από το εδώ και τώρα στο μετά, το οποίο σχήμα χρησιμοποίησε και ο Πλωτίνος στο κείμενο που αναφέραμε λίγο πριν μαζί με την ηθική πανοπλία, για να κατηγορήσει τους Χριστιανούς, οι οποίοι όμως το είχαν ήδη επινοήσει! Δεν υπήρχε τότε, βλέπετε, Ιστορική έρευνα για να μπορέσει να βρει και ο Πλωτίνος τις πηγές των ιδεών του! Ούτε ο Αριστοφάνης στις Όρνιθες δεν κατάντησε έτσι τον Σοφό! Μπορούμε όμως σε αυτό ακριβώς το κείμενο που αποτελεί και την ουσία του “Μυστικού του Ιησού” να κάνουμε το εξής: Να αφαιρέσουμε το όνομα Ιησούς και στη θέση του να βάλλουμε το όνομα Σωκράτης! Δείτε τι θαύμα, τι μέθοδος! Όλα ισχύουν το ίδιο, ίσως και καλύτερα! Όλα φωτίζονται! Αυτή είναι η τόσο ποθητή καθολικότης! Επιτέλους. Αλλάζουμε απλώς τα ονόματα! Τι παιδιάς! Αιώνιοι παίδες ήταν ανέκαθεν οι Έλληνες!
Αφού λοιπόν, ακουμπήσαμε την μοντέρνα καρδιά του προφήτου, ας δούμε τον θησαυρό που κρύβει μέσα της! Τον βρίσκουμε στο βιβλίο του “Μεταφυσική του κάλλους” στις σελ. 209 – 210. Λέει: «… χρειάζεται μήπως να επισημάνω ότι το καθαρό βίωμα προϋποθέτει σχηματισμένη ή σχηματιζόμενη ατομική συνείδηση και ότι ακριβώς στην ατομική συνείδηση εδραιώνεται το αυτοπροσδιοριζόμενο, νεώτερο υποκείμενο; Την εμμένεια της υπερβατικής αλήθειας συνοδεύει μια εσωτερικότης αυθεντικά πνευματική.» Και όλα αυτά σχολιάζοντας και ερμηνεύοντας τον Πλωτίνο, τον μεγάλο, μην ξεχνάμε, δάσκαλο της Νεωτερικότητος!
Ας δούμε όμως, τι λέει ο ίδιος ο Πλωτίνος! Αν συμφωνεί με τον νεώτερο μαθητή του! Και καταρχάς με την εμμένεια! “Εννεάδες IV, 8, 8”: «Και αν κανείς έπρεπε να τολμήσει να πει πιο καθαρά τη γνώμη του, αντίθετα προς το τι νομίζουν οι άλλοι, ούτε η δική μας ψυχή κατεβαίνει στο σύνολό της, αλλά κάποιο στοιχείο της παραμένει για πάντα στο νοητό!»
Ας δούμε λοιπόν, πού “κατεβαίνει” και τί είναι αυτή η ατομική συνείδηση ή η αυτογνωσία του σύγχρονου υποκειμένου. “Εννεάδες Ι, 4, 9, 10”: «Λένε οι πολλοί: Εάν κάποιος είναι σοφός. αν δεν αισθάνεται ούτε ενεργεί σύμφωνα με την αρετή, πώς μπορεί να ευδαιμονεί; Αλλά και αν δεν αισθάνεται ότι υγιαίνει, αυτό δεν τον εμποδίζει να υγιαίνει, και αν δεν ξέρει ότι είναι καλός, ούτε πάλι κάτι τον εμποδίζει να είναι καλός. Έτσι, αν είναι σοφός και δεν το γνωρίζει, θα ήταν γι’ αυτό λιγότερο σοφός; Ίσως κάποιος να ήθελε να συμπεριλάβει μέσα στην σοφία την αίσθηση και τη συνείδηση αυτής της αισθήσεως απαιτώντας αυτή η ευδαιμονία να είναι παρούσα μέσα στην ενεργούμενη σοφία. Αυτό το επιχείρημα θα είχε νόημα αν η σοφία και η γνώση ήταν αγαθά κατεκτημένα, αλλά, αν η υπόσταση της σοφίας βρίσκεται σε μια ουσία ή μάλλον στην ουσία, η ουσία αυτή δεν παύει λοιπόν να υπάρχει σ’ αυτόν που κοιμάται ή σ’ αυτόν που δεν έχει τη συνείδηση της αισθήσεως.»
Να δούμε και την επιθυμία του νέου – σοφού; Ας την δούμε. “Εννεάδα Ι, 3, 4, 9-12”: «Η διαλεκτική αφού παύσει την περιπλάνησή της στο αισθητό εγκαθίσταται στο νοητό, όπου πραγματοποιεί τη δραστηριότητά της εκδιώκοντας το ψεύδος και τρέφοντας την ψυχή στη λεγόμενη πεδιάδα της αλήθειας.» Αυτός είναι ο αληθινός Φιλόσοφος, στη σοφία του οποίου, ο κ. Ράμφος κυριολεκτικά μάς περισσεύει! Βλέπουμε λοιπόν καθαρά, πως ερμηνεύοντας ακόμη και τον αγαπημένο του Πλωτίνο, λέει ό,τι θέλει. Ας δούμε λοιπόν, τι θέλει ερμηνεύοντας και τα Ευαγγέλια!
Καταρχάς, ας εξετάσουμε τι θέλει η Ιστορική σχολή. Γεννήθηκε από τον διάσημο Harnack, ο οποίος κήρυξε τον αφελληνισμό του χριστιανισμού, μετά τον ρωμαϊκό εξελληνισμό του χριστιανισμού (πριν από αιώνες). Ακολουθώντας τη λουθηρανική σωτηρία sola scriptura ο γραπτός λόγος πήρε τη θέση του νοητού κόσμου, η φιλοσοφία μεταλλάχτηκε γρήγορα σε ιστορία της φιλοσοφίας και ο γερμανικός ιδεαλισμός εδραίωσε για πάντα στη θέση του νου το αληθινό εγώ του Φίχτε, το υπερβατικό δηλαδή υποκείμενο ή την αυτοσυνειδησία. Έτσι οι γερμανοί ακαδημαϊκοί μπήκαν σε δουλειά για να αναμορφώσουν τα πάντα σύμφωνα με τις νέες αρχές. Δούλεψαν σκληρά, όπως είναι γνωστό, ολόκληρο τον περασμένο αιώνα, μέχρι Γιανναρά, Ράμφου και Ζηζιούλα. Γνωρίσαμε τις μεγάλες απομυθοποιήσεις, τις οποίες πραγματοποίησαν διάφορα “ιερά τέρατα” της σκέψης και της πίστης, τα οποία συναντούν οι δικοί μας θεολογούντες στα συνέδρια και προσφέρουν με ζέση την αδυναμία τους θυσία στις δυνάμεις τους. Το παράρτημα της ιστορικής σχολής του Αγουρίδη έδωσε μάλιστα και ένα έκτακτο καρπό τελευταία, δια χειρός του κ. Καραβιδόπουλου: “Η ασκητική ανάγνωση της Γραφής”. Τα πάντα είναι ένα βιβλίο και μάλιστα ένα “ανοιχτό” βιβλίο.
Τί θέλει τώρα προσωπικά ο κ. Ράμφος; Θέλει λοιπόν, να βάλλει τον ΧΡΟΝΟ στην Αγία Τριάδα. Αρχαία και αυτή επιθυμία όλων ανεξαιρέτως των αιρετικών, αρχής γενομένης από τον Άρειο! Γιατί; Επειδή με αυτόν τον τρόπο ο Χριστός είναι κτίσμα σαν τα μούτρα μας! Ο εσωτερικός Χριστός, η εσωτερική φιλία με τον Ιησού του πάπα, ο Ιστορικός Ιησούς ακόμη και σαν γενάρχης πεπρωμένου, καθένα ξεχωριστά, είναι κτίσματα! Ένας Ικανός Μάγος, είναι τελικά ο Ιησούς, ο οποίος μάγεψε τις συνειδήσεις των Χριστιανών τόσους αιώνες, τους βύθισε στην καθυστέρηση, στους σκοτεινούς αιώνες, τους κράτησε άβουλους, ομαδοποιημένους, χωρίς δημιουργικότητα και πρωτοβουλία! Μιμηταί μου γίγνεσθε λοιπόν, πατριώτες, καθώς καγώ εμού! Είστε ελεύθεροι! Αν θέλετε όμως, λόγω της μακράς συνήθειας, να έχετε μία προσευχή, απευθύνετε αυτή την προσευχή στον εκπληκτικό Μάγο, που λίγο έλειψε να μαγέψει και εμένα:
“Πνεύμα αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας και αργολογίας μη μοι δος. Χάρισε τω σω δούλω την ελευθερία. Γιατί μ’ αυτό το πνεύμα μας κρατάς αλυσοδεμένους, μακρυά από την εξέλιξη. Και αυτό το πνεύμα Εσύ μας το δίνεις!”
Έλεος!
Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008
Υπάρχει Εκκλησία χωρίς μετάνοια;
Ερώτηση: Πώς είναι δυνατόν να “χτίσθηκε” μια ολόκληρη “σύγχρονη θεολογία”, βασισμένη και τιτλοφορημένη ως “Θεία Ευχαριστία” (με κέντρο της τον επίσκοπο, εις τύπον και τόπον Θεού…), την ώρα που η ίδια η Εκκλησία του Θεού λέει, δια στόματος αγίου Νικολάου του Καβάσιλα, τα εξής:
«Ποιες είναι οι αφορμές της ευχαριστίας; Οι Άγιοι, όπως είπαμε και πρωτύτερα. Διότι στο πρόσωπο των Αγίων η Εκκλησία βρήκε εκείνο που ζητεί και επέτυχε αυτό που εύχεται, τη Βασιλεία των ουρανών.
Και ποια είναι τα θέματα της ικεσίας; Είναι οι άνθρωποι που δεν έφθασαν στην τελειότητα και έχουν ανάγκη από προσευχή».
Πώς είναι λοιπόν δυνατό να ξεχάστηκε αυτό το συστατικό μέρος της ικεσίας, και να μιλάμε μόνο για θεία ευχαριστία; Είναι δυνατόν επειδή ακριβώς η “σύγχρονη θεολογία” μιλά ενάντια στους πατέρες και τους αγίους.
Αμέθυστος
«Ποιες είναι οι αφορμές της ευχαριστίας; Οι Άγιοι, όπως είπαμε και πρωτύτερα. Διότι στο πρόσωπο των Αγίων η Εκκλησία βρήκε εκείνο που ζητεί και επέτυχε αυτό που εύχεται, τη Βασιλεία των ουρανών.
Και ποια είναι τα θέματα της ικεσίας; Είναι οι άνθρωποι που δεν έφθασαν στην τελειότητα και έχουν ανάγκη από προσευχή».
Πώς είναι λοιπόν δυνατό να ξεχάστηκε αυτό το συστατικό μέρος της ικεσίας, και να μιλάμε μόνο για θεία ευχαριστία; Είναι δυνατόν επειδή ακριβώς η “σύγχρονη θεολογία” μιλά ενάντια στους πατέρες και τους αγίους.
Αμέθυστος
Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι
Υπάρχουν και σήμερα ανάμεσά μας ψευδοπροφήτες, οι οποίοι δεν διδάσκουν το ευαγγέλιο του Κυρίου αλλά την δική τους αμετανοησία:
«Δεν είναι το αρχέτυπο ο άνθρωπος όπως τον δημιούργησε ο Θεός, αλλά ο άνθρωπος όπως θα εισέλθη στη Βασιλεία!
Άρα, δεν μας απασχολεί καθόλου –αυτό είναι δουλεία των ασκητών!– ο παλαιός άνθρωπος, της πτώσης, γιατί αυτός ξεπεράσθηκε με την Ενσάρκωση του Χριστού. Τώρα αποβλέπουμε, και μόνο στα έσχατα!
Κέντρο μας λοιπόν ως Εκκλησία είναι η Θεία Ευχαριστία!, όπου και κοινωνούμε “νόστιμο”(!!) Σώμα και Αίμα του Χριστού».
(Πώς μπορεί ποτέ να ονομασθή “νόστιμο” το θυσιασμένο Σώμα του Σωτήρα; Μόνο εάν αυτό που κοινωνούμε δεν περιέχει τον αγιασμό των δώρων αλλά είναι απλώς ψωμί και γλυκό κρασί. Λέει όμως ο Κύριος στους μαθητές Του: "Αν δεν πιήτε το ποτήρι που πίνω, δεν μπορείτε να είστε μαζί μου στη Βασιλεία". Και˙ "χθες συνεθαπτόμην σοι, Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον, αναστάντι σοι".)
«Δεν είναι το αρχέτυπο ο άνθρωπος όπως τον δημιούργησε ο Θεός, αλλά ο άνθρωπος όπως θα εισέλθη στη Βασιλεία!
Άρα, δεν μας απασχολεί καθόλου –αυτό είναι δουλεία των ασκητών!– ο παλαιός άνθρωπος, της πτώσης, γιατί αυτός ξεπεράσθηκε με την Ενσάρκωση του Χριστού. Τώρα αποβλέπουμε, και μόνο στα έσχατα!
Κέντρο μας λοιπόν ως Εκκλησία είναι η Θεία Ευχαριστία!, όπου και κοινωνούμε “νόστιμο”(!!) Σώμα και Αίμα του Χριστού».
(Πώς μπορεί ποτέ να ονομασθή “νόστιμο” το θυσιασμένο Σώμα του Σωτήρα; Μόνο εάν αυτό που κοινωνούμε δεν περιέχει τον αγιασμό των δώρων αλλά είναι απλώς ψωμί και γλυκό κρασί. Λέει όμως ο Κύριος στους μαθητές Του: "Αν δεν πιήτε το ποτήρι που πίνω, δεν μπορείτε να είστε μαζί μου στη Βασιλεία". Και˙ "χθες συνεθαπτόμην σοι, Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον, αναστάντι σοι".)
Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008
ΜΕΓΑΛΟ "ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ" ΓΕΓΟΝΟΣ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΣΥΝΑΞΗ!
Η ελληνική εκκλησιαστική τέχνη είναι καθηλωμένη στην μίμηση και στην επανάληψη. Όσες προσπάθειες κι αν έχουν γίνει τα αποτελέσματα ήταν μηδαμινά. Είναι ένας κοινός τόπος που εκφράζει απολύτως την πραγματικότητα! Τίποτα καινούργιο ή έστω νέο δεν έχει εμφανιστεί εδώ και πολύ καιρό! Και όμως! Στην τελευταία Σύναξη αφιερωμένη στην ιστοριογραφία υπάρχει μια ολόκληρη “εικαστική” έκθεση αγιογραφιών, εντελώς νέας πνοής, αφιερωμένης από τον κ. Γιαγκάζογλου στην Θεία Λειτουργία! Δύο λαμπρές αίθουσες, μαζί με την έξοδο φέρουν το νέο αμετάκλητα στον τόπο μας! Ένα μικρό θαύμα!
Στην πρώτη-πρώτη “εικασία” βλέπουμε την νέα ταυτότητα της Εκκλησίας: σελ. 78: «Άρα, ταυτότητα ευχαριστίας και Εκκλησίας προκύπτει από την ταυτότητα ευχαριστίας και θείας οικονομίας». Πώς να μην μείνουμε ευχαριστημένοι από την πρώτη κιόλας θέαση!;
«Τα μυστήρια της Εκκλησίας εξεικονίζουν και προ-λαμβάνουν την αλήθεια και τη ζωή της Βασιλείας». «Η ευχαριστία φανερώνει και συνιστά κατεξοχήν την Εκκλησία ως εικόνα των εσχάτων της Βασιλείας». Τα έσχατα της Βασιλείας, λοιπόν! Τι υπέροχη “εικασία”. Βαδίζουμε για πρώτη φορά από ευχαριστία σε ευχαριστία! Ακόμη βεβαίως δεν μάθαμε τίποτα για τα πρώιμα της Βασιλείας, αλλά ας κάνουμε υπομονή!
«Η θεία λειτουργία εξεικονίζει την Εκκλησία όχι όπως είναι τώρα, αλλά όπως θα είναι στα έσχατα της Βασιλείας».
Ιλαρότης και χαρά ακολουθούν κάθε μας βήμα! Αυτά τα έσχατα της Βασιλείας εξεικονίζονται με μεγάλη προθυμία -καθώς βλέπουμε πλέον-, προσαρμοσμένα -καθώς καταλαβαίνουμε- στην κοινωνία του θεάματος.
Μεγάλη ανανέωση. Μεγάλη ελευθερία! Όλο το σκοτεινό και βαρύ παρελθόν αποχωρεί σιγά-σιγά από τις καρδιές μας, ευγενικά και αποφασιστικά, πολιτισμένα! Και το παρελθόν αφήνει ήσυχα την θέση του στο μέλλον.
«Η βιβλική και πατερική σημασία του τύπου του συμβόλου και της εικόνας αφορά στη "θεατική" δύναμη του πνεύματος ως θέα και μέθεξη του μέλλοντος αιώνος, όπου κυριαρχεί το εσχατολογικό γεγονός του Χριστού».
«Αίτιο και αρχέτυπο αυτού του ευχαριστιακού ρεαλισμού δεν είναι ένα γεγονός που συνέβη στο παρελθόν, αλλά ένα γεγονός που έρχεται από το μέλλον. Ο Χριστός φαίνεται και κοινωνείται στην ευχαριστία τώρα˙ στα έσχατα, όμως, θα βλέπεται και θα μεταλαμβάνεται δίχως παραπετάσματα». Εδώ ακριβώς παραπετάσματα φωτεινού καπνού ανοίγουν και μας αφήνουν να περάσουμε στην κυρίως αίθουσα, την αίθουσα του θρόνου, μεγάλου ήδη “εικαστικού” γεγονότος.
«Η ζωή της Εκκλησίας στην ευχαριστία αντανακλά και εικονίζει, έστω και αμυδρώς, τη ζωή της Αγίας Τριάδος».
Μιλάμε, αυτή η ευχαριστία μπορεί να εικονίση τα πάντα! Είναι απίστευτη! Είναι σκέτη εικονική πραγματικότης, μιλάμε!
Φθάνουμε όμως στον θρόνο, με ρυθμούς και εικόνες υπέρτατου ποιητικού ύψους, όπως ταιριάζει! «Στην ευχαριστία της Εκκλησίας προσάγεται η ίδια προσφορά που προσέφερε και ο Χριστός στον Θεό ΠΑΤΕΡΑ!».
Ο ΟΠΟΙΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΙΤΙΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ!
Είναι αληθινός πατέρας! Δεν υπάρχει αμφιβολία. Ενθυμούμαι πως ο σοβαρός κ. Ζηζιούλας μας είχε βεβαιώσει πως ο ΠΑΤΕΡΑΣ είναι η αιτία της ΘΕΟΤΗΤΟΣ. Τώρα η διδασκαλία του ολοκληρώνεται με τον άξιο μαθητή του. Είναι η αιτία και της Οικονομίας, της Σωτηρίας μας!
Αφού λοιπόν, δούμε και λίγα τινά για την Συνέργεια του Αγίου Πνεύματος, όχι του ανθρώπου, ξεχάστε ό,τι ξέρατε, φθάνουμε στην ΕΞΟΔΟ.
Σ’ αυτό το λαμπρό εικαστικό γεγονός, δυστυχώς, το εισιτήριο πληρώνεται στο τέλος! «Ο ιερέας μεταδίδει σε όλους όσοι απλώς προσέρχονται (τον αγιασμό). Ο Χριστός όμως, -πίσω από τα περάσματα, χωρίς να γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτός- μεταδίδει μόνον στους άξιους να μετάσχουν».
Πώς έγινε, πώς πραγματοποιήθηκε αυτό το θαύμα; Ο κ. Γιαγκάζογλου προσπάθησε να σχολιάση θεολογικά, την ερμηνεία της Θείας Λειτουργίας, του Ν. Καβάσιλα!
Τι έκανε λοιπόν; Αφήρεσε την θυσία! Το αγιασμένο δώρο είναι το θυσιασμένο, σφαγμένο σώμα του Κυρίου. Αφήρεσε την άφεση των αμαρτιών, που είναι το κυρίως έργο της Θ. Ευχαριστίας.
Τους ταπεινούς τη καρδία αντικατέστησε με τους άξιους! Και το σπουδαιότερο! Παράβλεψε την Ικεσία της Θ. Λειτουργίας, για να μπορέσει να πλασάρη τις ταυτότητές του με τα έσχατα!
Ένα αρχέτυπο, ένα παράδειγμα, κακής προαιρέσεως, η οποία “αφαιρεί” συστηματικά πλέον, όλη μας την παράδοση από την ζωή μας και μας απελευθερώνει από τους Πατέρες!
Θα μείνουμε στην Ιστορία, με σιγουριά! Οι κλέφτες μας έγδυσαν και εμείς συνεχίζουμε τον ύπνο μας! Ίσως το ανακαλύψουμε στα έσχατα! Θαρσείν χρη!
Εκδόσεις Αμέθυστος
amethystos.books@gmail.com
Στην πρώτη-πρώτη “εικασία” βλέπουμε την νέα ταυτότητα της Εκκλησίας: σελ. 78: «Άρα, ταυτότητα ευχαριστίας και Εκκλησίας προκύπτει από την ταυτότητα ευχαριστίας και θείας οικονομίας». Πώς να μην μείνουμε ευχαριστημένοι από την πρώτη κιόλας θέαση!;
«Τα μυστήρια της Εκκλησίας εξεικονίζουν και προ-λαμβάνουν την αλήθεια και τη ζωή της Βασιλείας». «Η ευχαριστία φανερώνει και συνιστά κατεξοχήν την Εκκλησία ως εικόνα των εσχάτων της Βασιλείας». Τα έσχατα της Βασιλείας, λοιπόν! Τι υπέροχη “εικασία”. Βαδίζουμε για πρώτη φορά από ευχαριστία σε ευχαριστία! Ακόμη βεβαίως δεν μάθαμε τίποτα για τα πρώιμα της Βασιλείας, αλλά ας κάνουμε υπομονή!
«Η θεία λειτουργία εξεικονίζει την Εκκλησία όχι όπως είναι τώρα, αλλά όπως θα είναι στα έσχατα της Βασιλείας».
Ιλαρότης και χαρά ακολουθούν κάθε μας βήμα! Αυτά τα έσχατα της Βασιλείας εξεικονίζονται με μεγάλη προθυμία -καθώς βλέπουμε πλέον-, προσαρμοσμένα -καθώς καταλαβαίνουμε- στην κοινωνία του θεάματος.
Μεγάλη ανανέωση. Μεγάλη ελευθερία! Όλο το σκοτεινό και βαρύ παρελθόν αποχωρεί σιγά-σιγά από τις καρδιές μας, ευγενικά και αποφασιστικά, πολιτισμένα! Και το παρελθόν αφήνει ήσυχα την θέση του στο μέλλον.
«Η βιβλική και πατερική σημασία του τύπου του συμβόλου και της εικόνας αφορά στη "θεατική" δύναμη του πνεύματος ως θέα και μέθεξη του μέλλοντος αιώνος, όπου κυριαρχεί το εσχατολογικό γεγονός του Χριστού».
«Αίτιο και αρχέτυπο αυτού του ευχαριστιακού ρεαλισμού δεν είναι ένα γεγονός που συνέβη στο παρελθόν, αλλά ένα γεγονός που έρχεται από το μέλλον. Ο Χριστός φαίνεται και κοινωνείται στην ευχαριστία τώρα˙ στα έσχατα, όμως, θα βλέπεται και θα μεταλαμβάνεται δίχως παραπετάσματα». Εδώ ακριβώς παραπετάσματα φωτεινού καπνού ανοίγουν και μας αφήνουν να περάσουμε στην κυρίως αίθουσα, την αίθουσα του θρόνου, μεγάλου ήδη “εικαστικού” γεγονότος.
«Η ζωή της Εκκλησίας στην ευχαριστία αντανακλά και εικονίζει, έστω και αμυδρώς, τη ζωή της Αγίας Τριάδος».
Μιλάμε, αυτή η ευχαριστία μπορεί να εικονίση τα πάντα! Είναι απίστευτη! Είναι σκέτη εικονική πραγματικότης, μιλάμε!
Φθάνουμε όμως στον θρόνο, με ρυθμούς και εικόνες υπέρτατου ποιητικού ύψους, όπως ταιριάζει! «Στην ευχαριστία της Εκκλησίας προσάγεται η ίδια προσφορά που προσέφερε και ο Χριστός στον Θεό ΠΑΤΕΡΑ!».
Ο ΟΠΟΙΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΙΤΙΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ!
Είναι αληθινός πατέρας! Δεν υπάρχει αμφιβολία. Ενθυμούμαι πως ο σοβαρός κ. Ζηζιούλας μας είχε βεβαιώσει πως ο ΠΑΤΕΡΑΣ είναι η αιτία της ΘΕΟΤΗΤΟΣ. Τώρα η διδασκαλία του ολοκληρώνεται με τον άξιο μαθητή του. Είναι η αιτία και της Οικονομίας, της Σωτηρίας μας!
Αφού λοιπόν, δούμε και λίγα τινά για την Συνέργεια του Αγίου Πνεύματος, όχι του ανθρώπου, ξεχάστε ό,τι ξέρατε, φθάνουμε στην ΕΞΟΔΟ.
Σ’ αυτό το λαμπρό εικαστικό γεγονός, δυστυχώς, το εισιτήριο πληρώνεται στο τέλος! «Ο ιερέας μεταδίδει σε όλους όσοι απλώς προσέρχονται (τον αγιασμό). Ο Χριστός όμως, -πίσω από τα περάσματα, χωρίς να γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτός- μεταδίδει μόνον στους άξιους να μετάσχουν».
Πώς έγινε, πώς πραγματοποιήθηκε αυτό το θαύμα; Ο κ. Γιαγκάζογλου προσπάθησε να σχολιάση θεολογικά, την ερμηνεία της Θείας Λειτουργίας, του Ν. Καβάσιλα!
Τι έκανε λοιπόν; Αφήρεσε την θυσία! Το αγιασμένο δώρο είναι το θυσιασμένο, σφαγμένο σώμα του Κυρίου. Αφήρεσε την άφεση των αμαρτιών, που είναι το κυρίως έργο της Θ. Ευχαριστίας.
Τους ταπεινούς τη καρδία αντικατέστησε με τους άξιους! Και το σπουδαιότερο! Παράβλεψε την Ικεσία της Θ. Λειτουργίας, για να μπορέσει να πλασάρη τις ταυτότητές του με τα έσχατα!
Ένα αρχέτυπο, ένα παράδειγμα, κακής προαιρέσεως, η οποία “αφαιρεί” συστηματικά πλέον, όλη μας την παράδοση από την ζωή μας και μας απελευθερώνει από τους Πατέρες!
Θα μείνουμε στην Ιστορία, με σιγουριά! Οι κλέφτες μας έγδυσαν και εμείς συνεχίζουμε τον ύπνο μας! Ίσως το ανακαλύψουμε στα έσχατα! Θαρσείν χρη!
Εκδόσεις Αμέθυστος
amethystos.books@gmail.com
Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008
Ένα μικρό σχόλιο στην βιβλιοκριτική του κ. Γουνελά
Ένα μικρό σχόλιο στην βιβλιοκριτική του κ. Γουνελά, του βιβλίου «Θάνατος και Ανάσταση της Ιερής κοσμολογίας» του κ. Φιλίπ Σέρραρντ! Η βιβλιοκριτική δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της Κυριακής, 26 Οκτωβρίου 2008.
Η επιστήμη, ισχυρίζεται ο κ. Γουνελάς, συμφωνώντας με τον κ. Σέρραρντ, μας οδήγησε στην προσπάθεια να αντλήσουμε τα νοήματα και τις σημασίες από ένα απρόσωπο και ουδετεροποιημένο έξω, ώστε όλα να αντλούνται από εκεί, καταργώντας κάθε εσωτερική διάσταση, η οποία ξεκινά ίσως από τον Ηράκλειτο και κορυφώνεται στο ευαγγελικό «Η Βασιλεία των ουρανών εντός υμών εστίν».
Τί θα πίστευε άραγε ο κ. Γουνελάς, εάν γνώριζε τον αληθινό ευαγγελικό λόγο και όχι τον κάλπικο: «Η Βασιλεία των ουρανών εντός ημών εστίν»!; Πώς θα έβλεπε την συμφωνία του με τον κ. Σέρραρντ!; Πότε περιμένει να καταλάβη ο κ. Γουνελάς ότι η σύγχρονη επιστήμη είναι μια βίαιη αντίδραση, μια βίαιη απόρριψη αυτής ακριβώς της κουραστικής και βαρετής εσωτερικής διαστάσεως, η οποία ουδεμία σχέση παρουσιάζει με τον καημένο Ηράκλειτο αλλά με τις ινδικές Βέδες;
Το Ευαγγέλιο γράφει το ημών με ήτα. Ο Κύριος λέγοντας «Η Βασιλεία των ουρανών εντός ημών εστίν» στους μαθητές Του εννοεί πως ο ίδιος ο Κύριος βρίσκεται ανάμεσά τους.
Γιατί ο Κύριος και η ένωσή μας μαζί Του είναι η Βασιλεία των ουρανών.
Κάτω από την επιρροή του Αυγουστίνου, ο οποίος επινόησε την εσωτερικότητα φέρνοντας μεγάλες καταστροφές στο ανθρώπινο πνεύμα, ο Δυτικός πολιτισμός προσέλαβε το ημών με ύψιλον εννοώντας την εσωτερικότητά μας και η οποία όμως δεν υπάρχει.
Αν η Βασιλεία των ουρανών βρίσκεται μέσα μας, γιατί να ενσαρκωθεί ο Κύριος, γιατί να θυσιαστεί;
Αν η Βασιλεία βρίσκεται μέσα μας τότε η αμαρτία πού βρίσκεται, έξω μας;
Γι’ αυτό και ο Αυγουστίνος επινόησε την ύπαρξη ορισμένων εκλεκτών αναμάρτητων, προορισμένων. Επειδή ακριβώς δεν μπορούν να συνυπάρξουν ταυτόχρονα μέσα στον άνθρωπο η αμαρτία και η Βασιλεία των ουρανών.
Παιδιά του Αυγουστίνου είναι και ο Σέρραρντ και ο Γουνελάς, και οι οποίοι δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το Ευαγγέλιο. Είναι απλώς εκλεκτοί. Αυτοί θα σωθούν στην εκκλησία του Αυγουστίνου.
Η επιστήμη, ισχυρίζεται ο κ. Γουνελάς, συμφωνώντας με τον κ. Σέρραρντ, μας οδήγησε στην προσπάθεια να αντλήσουμε τα νοήματα και τις σημασίες από ένα απρόσωπο και ουδετεροποιημένο έξω, ώστε όλα να αντλούνται από εκεί, καταργώντας κάθε εσωτερική διάσταση, η οποία ξεκινά ίσως από τον Ηράκλειτο και κορυφώνεται στο ευαγγελικό «Η Βασιλεία των ουρανών εντός υμών εστίν».
Τί θα πίστευε άραγε ο κ. Γουνελάς, εάν γνώριζε τον αληθινό ευαγγελικό λόγο και όχι τον κάλπικο: «Η Βασιλεία των ουρανών εντός ημών εστίν»!; Πώς θα έβλεπε την συμφωνία του με τον κ. Σέρραρντ!; Πότε περιμένει να καταλάβη ο κ. Γουνελάς ότι η σύγχρονη επιστήμη είναι μια βίαιη αντίδραση, μια βίαιη απόρριψη αυτής ακριβώς της κουραστικής και βαρετής εσωτερικής διαστάσεως, η οποία ουδεμία σχέση παρουσιάζει με τον καημένο Ηράκλειτο αλλά με τις ινδικές Βέδες;
Το Ευαγγέλιο γράφει το ημών με ήτα. Ο Κύριος λέγοντας «Η Βασιλεία των ουρανών εντός ημών εστίν» στους μαθητές Του εννοεί πως ο ίδιος ο Κύριος βρίσκεται ανάμεσά τους.
Γιατί ο Κύριος και η ένωσή μας μαζί Του είναι η Βασιλεία των ουρανών.
Κάτω από την επιρροή του Αυγουστίνου, ο οποίος επινόησε την εσωτερικότητα φέρνοντας μεγάλες καταστροφές στο ανθρώπινο πνεύμα, ο Δυτικός πολιτισμός προσέλαβε το ημών με ύψιλον εννοώντας την εσωτερικότητά μας και η οποία όμως δεν υπάρχει.
Αν η Βασιλεία των ουρανών βρίσκεται μέσα μας, γιατί να ενσαρκωθεί ο Κύριος, γιατί να θυσιαστεί;
Αν η Βασιλεία βρίσκεται μέσα μας τότε η αμαρτία πού βρίσκεται, έξω μας;
Γι’ αυτό και ο Αυγουστίνος επινόησε την ύπαρξη ορισμένων εκλεκτών αναμάρτητων, προορισμένων. Επειδή ακριβώς δεν μπορούν να συνυπάρξουν ταυτόχρονα μέσα στον άνθρωπο η αμαρτία και η Βασιλεία των ουρανών.
Παιδιά του Αυγουστίνου είναι και ο Σέρραρντ και ο Γουνελάς, και οι οποίοι δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το Ευαγγέλιο. Είναι απλώς εκλεκτοί. Αυτοί θα σωθούν στην εκκλησία του Αυγουστίνου.
Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΥ ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟ
Η πλάνη και η αλήθεια.
Eπίσκεψις 583-20/11/98, σελ.8.
«Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του Αρχεκάκου Όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του Δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλά οφείλομεν ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα Εκείνων».
Εις την Θ. Λειτουργίαν Νικολάου Καβάσιλα, Ν΄, 5-6-7.
«Είναι άτοπο να νομίζη κάποιος ότι η Εκκλησία ικετεύει προς το Θεό, υπέρ των αγίων. Διότι αν νομίζουν πως ικετεύουν οι Ιεράρχες και Ιερείς της Εκκλησίας υπέρ των αγίων, αρνούνται τη δόξα τους, που σημαίνει πως δεν βλασφημούν μόνο αυτούς αλλά και το Θεό, σαν να μην τήρησε τις υποσχέσεις που έδωσε ότι θα τους δοξάση και θα τους προσφέρη θέση στη βασιλεία του, και να είπε ψέματα! Όπερ εστίν ανδρών τα θεία παιζόντων μάλλον παρά ιερέων».
Eπίσκεψις 583-20/11/98, σελ.8.
«Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του Αρχεκάκου Όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του Δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλά οφείλομεν ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα Εκείνων».
Εις την Θ. Λειτουργίαν Νικολάου Καβάσιλα, Ν΄, 5-6-7.
«Είναι άτοπο να νομίζη κάποιος ότι η Εκκλησία ικετεύει προς το Θεό, υπέρ των αγίων. Διότι αν νομίζουν πως ικετεύουν οι Ιεράρχες και Ιερείς της Εκκλησίας υπέρ των αγίων, αρνούνται τη δόξα τους, που σημαίνει πως δεν βλασφημούν μόνο αυτούς αλλά και το Θεό, σαν να μην τήρησε τις υποσχέσεις που έδωσε ότι θα τους δοξάση και θα τους προσφέρη θέση στη βασιλεία του, και να είπε ψέματα! Όπερ εστίν ανδρών τα θεία παιζόντων μάλλον παρά ιερέων».
Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008
ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΘΡΗΝΟΣ
Ο Λιβάνιος, ο μέγας Ρήτωρ, όταν πληροφορήθηκε πώς ο μαθητής του Ιωάννης, ο μετέπειτα Χρυσόστομος, έγινε Χριστιανός, αναφώνησε: Μας νίκησαν, είναι το τέλος! (Ο Λιβάνιος υπήρξε ο τελευταίος μεγάλος επιζών του πολέμου της Εθνικής θρησκείας με τον Χριστιανισμό). Γιατί μας νίκησαν; Ρώτησαν οι υπόλοιποι μαθητές του. Επειδή μας παίρνουν τους καλύτερους, απάντησε!
Γι’ αυτόν τον ίδιο λόγο χάνεται λοιπόν σήμερα, η Εκκλησία! Διότι στην Εκκλησία καταλήγουν πλέον οι χειρότεροι! Είναι ένα καταφύγιο υπερηφανείας, κακής προαιρέσεως και φόβου του ενθάδε! Οι καλύτεροι φεύγουν προς την Επιστήμη και δικαίως.
Οι προκαθήμενοι της Εκκλησίας, όπως αρέσκονται να αποκαλούνται, έχουν πάρα πολλά, πάρα πολλά, προσωπικά δεδομένα. Στην συντήρηση και προστασία των οποίων είναι αφιερωμένοι. Οι θεολόγοι, εκπαιδευμένοι για την Μέση Εκπαίδευση, νομίζουν πως είναι οι συνεχιστές του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Οι Φιλόσοφοι, γυρολόγοι των εκδοτικών οίκων και των ΜΜΕ, έχουν φορτωμένο το δισάκι τους, με λίγες Γερμανικές έννοιες, λίγο Γαλλικό στυλ και μπόλικη Επιστημονική Μεταφυσική. Διότι ως γνωστόν η Επιστήμη συνεχίζει να εξελίσσει τις Μεταφυσικές, όχι Φιλοσοφικές, ανοησίες της ανθρωπότητος. Δημιουργούν το μέλλον, περιμένοντας τις τελειωτικές απαντήσεις από το απώτατο παρελθόν, το Big – Bang, την αρχή του Χρόνου. Αντλούν την δύναμί τους από τα έσχατα, το τέλος του Χρόνου, ανίκανοι να αναγνωρίσουν πως το έσχατο που οραματίζονται είναι το δικό τους τέλος του χρόνου τους.
Μετανάστες στην πραγματικότητα, προσπαθούν ματαίως να βρουν πατρίδα, άγνωστοι παγκοσμίως, όπως και ο άγνωστος θεός στον οποίο πιστεύουν. Ημιμαθείς, άπιστοι, άνανδροι, κοκορεύονται πως εξελίσσουν τον πολιτισμό και την πνευματικότητα με όλες τους τις δυνάμεις. Άνθρωποι γεννημένοι γέροι, ο Άννας και ο Καϊάφας, της Ελληνικής και Χριστιανικής ζωής.
Ας γνωρίζουν όμως αυτοί οι εξελιγμένοι χριστιανοί πως η ζωή εν τάφω απεργάζεται πάντα την ένδοξό της Ανάσταση!
Amethystos
Γι’ αυτόν τον ίδιο λόγο χάνεται λοιπόν σήμερα, η Εκκλησία! Διότι στην Εκκλησία καταλήγουν πλέον οι χειρότεροι! Είναι ένα καταφύγιο υπερηφανείας, κακής προαιρέσεως και φόβου του ενθάδε! Οι καλύτεροι φεύγουν προς την Επιστήμη και δικαίως.
Οι προκαθήμενοι της Εκκλησίας, όπως αρέσκονται να αποκαλούνται, έχουν πάρα πολλά, πάρα πολλά, προσωπικά δεδομένα. Στην συντήρηση και προστασία των οποίων είναι αφιερωμένοι. Οι θεολόγοι, εκπαιδευμένοι για την Μέση Εκπαίδευση, νομίζουν πως είναι οι συνεχιστές του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Οι Φιλόσοφοι, γυρολόγοι των εκδοτικών οίκων και των ΜΜΕ, έχουν φορτωμένο το δισάκι τους, με λίγες Γερμανικές έννοιες, λίγο Γαλλικό στυλ και μπόλικη Επιστημονική Μεταφυσική. Διότι ως γνωστόν η Επιστήμη συνεχίζει να εξελίσσει τις Μεταφυσικές, όχι Φιλοσοφικές, ανοησίες της ανθρωπότητος. Δημιουργούν το μέλλον, περιμένοντας τις τελειωτικές απαντήσεις από το απώτατο παρελθόν, το Big – Bang, την αρχή του Χρόνου. Αντλούν την δύναμί τους από τα έσχατα, το τέλος του Χρόνου, ανίκανοι να αναγνωρίσουν πως το έσχατο που οραματίζονται είναι το δικό τους τέλος του χρόνου τους.
Μετανάστες στην πραγματικότητα, προσπαθούν ματαίως να βρουν πατρίδα, άγνωστοι παγκοσμίως, όπως και ο άγνωστος θεός στον οποίο πιστεύουν. Ημιμαθείς, άπιστοι, άνανδροι, κοκορεύονται πως εξελίσσουν τον πολιτισμό και την πνευματικότητα με όλες τους τις δυνάμεις. Άνθρωποι γεννημένοι γέροι, ο Άννας και ο Καϊάφας, της Ελληνικής και Χριστιανικής ζωής.
Ας γνωρίζουν όμως αυτοί οι εξελιγμένοι χριστιανοί πως η ζωή εν τάφω απεργάζεται πάντα την ένδοξό της Ανάσταση!
Amethystos
Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008
Ο ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ
Ο Διανοούμενος διαδέχθηκε τον αστό στην εξουσία του κόσμου. Είναι η νέα κυρίαρχη τάξη η οποία δημιούργησε την νέα τάξη πραγμάτων. Η Ιστορία τον ετοίμαζε από πολύ παληά, η κυριαρχία του όμως οριστικοποιήθηκε με την επανάσταση και ιδίως με την Οκτωβριανή Επανάσταση. Η Αναπαράσταση και η Βούληση του Γερμανικού Ιδεαλισμού ενσαρκώνεται επιτέλους στην Ιστορία και αναλαμβάνει τα ηνία της. Κάθε αστός πλέον για να εισέλθη και να ανέλθη στην νέα κυρίαρχη τάξη είναι υποχρεωμένος να πραγματοποιήση την δική του Ιδιωτική επανάσταση, να αποκτήση δηλ. η ζωή του νόημα, να γίνει Πρόσωπο, να αποκτήση εσωτερικότητα και νεωτερικότητα, να γίνει διανοούμενος!
Η σύγχρονη επιστήμη προσφέρει ελεύθερα τα όπλα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν αποτελεσματικά στον επαναστατικό αγώνα. Σήμερα η ανθρωπότης συντηρείται από τους παληούς αστούς οι οποίοι συμπεριφέρονται σαν Διανοούμενοι και εξελίσσεται από τους κάθε είδους και κάθε τόπου επαναστάτες! Όμως δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως ακόμη και αυτή η ίδια η επιστήμη, το οπλοστάσιο του διανοούμενου, εξαρτά απολύτως την ύπαρξή της από την επανάσταση, την απόλυτη ελευθερία. Δύο ολοκληρωτικά καθεστώτα καθόρισαν την σύγχρονη επιστήμη! Το Ρωσικό κομμουνιστικό καθεστώς και το Γερμανικό Ράϊχ, τα οποία μετακόμισαν και βασιλεύουν στις σημερινές ΗΠΑ. Στην Ρωσία και στο Βερολίνο η παληά καλή Επιστήμη της Φύσεως μεταμορφώθη σε τρόπο ζωής.
Η νευρολογία, η επιστήμη που ανέλαβε πρώτη να εξετάση τον εγκέφαλο του Λένιν, για να δημιουργήση το νέο Μυθικό πάνθεον, ταύτισε την ψυχή με τον εγκέφαλο, μια ταύτιση που δίνει ταυτότητα μέχρι σήμερα! Η “επιστήμη” της Φυσιογνωμίας του Γ΄ Ράϊχ εξελίσσεται με την βοήθεια της πλαστικής χειρουργικής και ταυτίζει την ομορφιά με έναν συγκεκριμένο τύπο σώματος, μεταμορφώνοντας τους επαναστάτες διανοούμενους σε ομοιόμορφα πλάσματα, μονοδιάστατα, που εξελίσσουν τις στρατιωτικές ενδυμασίες, το ένδυμα της επιτυχίας και της ευτυχίας πρόσφατων ολοκληρωτικών επαναστατικών καθεστώτων (Κίνα).
Σύμφωνα με μία μοιραία για τον πλανήτη, σύμπτωση, όλη αυτή η μετάλλαξη του ανθρώπου, συνοδεύεται με μια παράλληλη εξέλιξη. Το αυτοκίνητο! Το αυτοκίνητο σήμερα είναι ένας Ιδιωτικός τρόπος μεταφοράς, που ευνοεί την εσωτερικότητα, και την Φωτίζει ταυτόχρονα. Το αυτοκίνητο υπερβαίνει για πάντα, προς όφελος του ανθρώπου, την Φύση! Ο άνθρωπος ελευθερώνεται από την ανάγκη της Φύσης και ανοίγει μπροστά του την κορυφή της ταυτότητός του. Την αυθυπέρβαση (την Ιδιωτική Επανάσταση) και την αυτοσυνειδησία (την είσοδό του στην Ιστορία, στο νέο Μυθικό πάνθεον των εκλεκτών και μοναδικών εγκεφάλων). Εδώ νομίζω όλοι μας χρειαζόμαστε μια πληροφορία. Ο εγκέφαλος του Λένιν, βρέθηκε ενισχυμένος πέρα από τα φυσιολογικά όρια, στην δύναμη των συνειρμών. Σ’ αυτούς τους ίδιους συνειρμούς, οι οποίοι τον Ίδιο “καιρό” περίπου δημιουργούσαν την ψυχανάλυση.
Ο Διανοούμενος για να ζήσει διαβάζει! Ελπίζοντας πως θ’ αρχίσει και να αφομοιώνει κάποια στιγμή, για να επιδοθεί στο επαναστατικό άθλημα των συνειρμών, το δίχτυ της αράχνης της αναπαραστάσεως, και να κορυφωθεί και να δοξαστεί με την σκέψη!
Να ολοκληρωθεί σαν σκεπτόμενο άτομο, δημιουργό σκέψης! Με την οποία θα εισέλθη θριαμβευτικά στην Ιστορία!
ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΟΛΟΥΣ. ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ, σε όσους διαθέτουν αρκετά Ισχυρή την βούληση για ελευθερία!
Και ποιο είναι το πρόβλημα;
Το σώμα! Όταν ο εγκέφαλος αναβαθμίζεται σε ψυχή, το διάβασμα και οι λέξεις σε οξυγόνο και ζωή, το σώμα πάσχει, δυσφορεί, εμφανίζεται σαν εμπόδιο στον δρόμο του διανοουμένου, είναι το κακό του. Η διάνοια δεν μπορεί να υποτάξη το σώμα! Γιατί το σώμα, και αυτό δυστυχώς, για τον άμοιρο διανοούμενο, είναι δισδιάστατο! Αποτελείται από σάρκα και από σώμα. Αυτό που απομένει λοιπόν στην νεωτερική διάνοια είναι να σκοτώση το σώμα, όπως είχε σκοτώσει η ίδια την ψυχή για να υπάρξη και να συμμαχήση με την σάρκα.
Στο αγώνα της διάνοιας συμπαρίσταται όλη η σύγχρονη τεχνολογία της επιστήμης, μόνο που κοστίζει. Οι Μεταμορφώσεις, στον σύγχρονο κόσμο μας, κοστίζουν, πληρώνονται και αυτές ακριβά!
Δεν υπάρχει όμως άλλος δρόμος. Η μονοδιάστατη ζωή, μέσα σε έναν πολυπολιτισμικό κόσμο, έχει στο κέντρο της το Χρήμα! Αυτό είναι το Ιερό Δισκοπότηρο, το φάρμακο αθανασίας του νεωτερικού μας εικονικού πολιτισμού. Η διάνοια ήταν γνωστό από πάντοτε, πως είναι η “σάρκα” του θείου ΝΟΥ, ήταν η αρχαία γνώμη. Η Γνώση αυτή όμως, χάθηκε στα συντρίμμια της επαναστάσεως.
Ο διανοούμενος πιστεύει πως ζωή είναι:
Αυτός, περιστοιχισμένος από τους Αγγέλους του Τσάρλι, να σκορπίζει δεξιά και αριστερά άφθονο χρήμα!
Τα έσχατα της Ιστορίας, εδώ και τώρα!
Καλή τύχη στον καλό αγώνα όλων μας!
Η σύγχρονη επιστήμη προσφέρει ελεύθερα τα όπλα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν αποτελεσματικά στον επαναστατικό αγώνα. Σήμερα η ανθρωπότης συντηρείται από τους παληούς αστούς οι οποίοι συμπεριφέρονται σαν Διανοούμενοι και εξελίσσεται από τους κάθε είδους και κάθε τόπου επαναστάτες! Όμως δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως ακόμη και αυτή η ίδια η επιστήμη, το οπλοστάσιο του διανοούμενου, εξαρτά απολύτως την ύπαρξή της από την επανάσταση, την απόλυτη ελευθερία. Δύο ολοκληρωτικά καθεστώτα καθόρισαν την σύγχρονη επιστήμη! Το Ρωσικό κομμουνιστικό καθεστώς και το Γερμανικό Ράϊχ, τα οποία μετακόμισαν και βασιλεύουν στις σημερινές ΗΠΑ. Στην Ρωσία και στο Βερολίνο η παληά καλή Επιστήμη της Φύσεως μεταμορφώθη σε τρόπο ζωής.
Η νευρολογία, η επιστήμη που ανέλαβε πρώτη να εξετάση τον εγκέφαλο του Λένιν, για να δημιουργήση το νέο Μυθικό πάνθεον, ταύτισε την ψυχή με τον εγκέφαλο, μια ταύτιση που δίνει ταυτότητα μέχρι σήμερα! Η “επιστήμη” της Φυσιογνωμίας του Γ΄ Ράϊχ εξελίσσεται με την βοήθεια της πλαστικής χειρουργικής και ταυτίζει την ομορφιά με έναν συγκεκριμένο τύπο σώματος, μεταμορφώνοντας τους επαναστάτες διανοούμενους σε ομοιόμορφα πλάσματα, μονοδιάστατα, που εξελίσσουν τις στρατιωτικές ενδυμασίες, το ένδυμα της επιτυχίας και της ευτυχίας πρόσφατων ολοκληρωτικών επαναστατικών καθεστώτων (Κίνα).
Σύμφωνα με μία μοιραία για τον πλανήτη, σύμπτωση, όλη αυτή η μετάλλαξη του ανθρώπου, συνοδεύεται με μια παράλληλη εξέλιξη. Το αυτοκίνητο! Το αυτοκίνητο σήμερα είναι ένας Ιδιωτικός τρόπος μεταφοράς, που ευνοεί την εσωτερικότητα, και την Φωτίζει ταυτόχρονα. Το αυτοκίνητο υπερβαίνει για πάντα, προς όφελος του ανθρώπου, την Φύση! Ο άνθρωπος ελευθερώνεται από την ανάγκη της Φύσης και ανοίγει μπροστά του την κορυφή της ταυτότητός του. Την αυθυπέρβαση (την Ιδιωτική Επανάσταση) και την αυτοσυνειδησία (την είσοδό του στην Ιστορία, στο νέο Μυθικό πάνθεον των εκλεκτών και μοναδικών εγκεφάλων). Εδώ νομίζω όλοι μας χρειαζόμαστε μια πληροφορία. Ο εγκέφαλος του Λένιν, βρέθηκε ενισχυμένος πέρα από τα φυσιολογικά όρια, στην δύναμη των συνειρμών. Σ’ αυτούς τους ίδιους συνειρμούς, οι οποίοι τον Ίδιο “καιρό” περίπου δημιουργούσαν την ψυχανάλυση.
Ο Διανοούμενος για να ζήσει διαβάζει! Ελπίζοντας πως θ’ αρχίσει και να αφομοιώνει κάποια στιγμή, για να επιδοθεί στο επαναστατικό άθλημα των συνειρμών, το δίχτυ της αράχνης της αναπαραστάσεως, και να κορυφωθεί και να δοξαστεί με την σκέψη!
Να ολοκληρωθεί σαν σκεπτόμενο άτομο, δημιουργό σκέψης! Με την οποία θα εισέλθη θριαμβευτικά στην Ιστορία!
ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΟΛΟΥΣ. ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ, σε όσους διαθέτουν αρκετά Ισχυρή την βούληση για ελευθερία!
Και ποιο είναι το πρόβλημα;
Το σώμα! Όταν ο εγκέφαλος αναβαθμίζεται σε ψυχή, το διάβασμα και οι λέξεις σε οξυγόνο και ζωή, το σώμα πάσχει, δυσφορεί, εμφανίζεται σαν εμπόδιο στον δρόμο του διανοουμένου, είναι το κακό του. Η διάνοια δεν μπορεί να υποτάξη το σώμα! Γιατί το σώμα, και αυτό δυστυχώς, για τον άμοιρο διανοούμενο, είναι δισδιάστατο! Αποτελείται από σάρκα και από σώμα. Αυτό που απομένει λοιπόν στην νεωτερική διάνοια είναι να σκοτώση το σώμα, όπως είχε σκοτώσει η ίδια την ψυχή για να υπάρξη και να συμμαχήση με την σάρκα.
Στο αγώνα της διάνοιας συμπαρίσταται όλη η σύγχρονη τεχνολογία της επιστήμης, μόνο που κοστίζει. Οι Μεταμορφώσεις, στον σύγχρονο κόσμο μας, κοστίζουν, πληρώνονται και αυτές ακριβά!
Δεν υπάρχει όμως άλλος δρόμος. Η μονοδιάστατη ζωή, μέσα σε έναν πολυπολιτισμικό κόσμο, έχει στο κέντρο της το Χρήμα! Αυτό είναι το Ιερό Δισκοπότηρο, το φάρμακο αθανασίας του νεωτερικού μας εικονικού πολιτισμού. Η διάνοια ήταν γνωστό από πάντοτε, πως είναι η “σάρκα” του θείου ΝΟΥ, ήταν η αρχαία γνώμη. Η Γνώση αυτή όμως, χάθηκε στα συντρίμμια της επαναστάσεως.
Ο διανοούμενος πιστεύει πως ζωή είναι:
Αυτός, περιστοιχισμένος από τους Αγγέλους του Τσάρλι, να σκορπίζει δεξιά και αριστερά άφθονο χρήμα!
Τα έσχατα της Ιστορίας, εδώ και τώρα!
Καλή τύχη στον καλό αγώνα όλων μας!
Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008
Λίγα τινά για την Ψυχανάλυση
Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε και είχαμε αποδεχθεί πως «Φύσει ορέγεται το ειδέναι» ο άνθρωπος. Η Γνώση όμως σαν πληροφορία, όπως κατέληξε στα χέρια της επιστήμης, προσφέρεται μόνον στην περιέργεια, δεν μπορεί να προσφερθεί στην όρεξη! Η σημερινή Γνώση δεν απορρέει από την “Φύση” του ανθρώπου, προέρχεται από την Φύση του κόσμου και δυστυχώς για τους περισσότερους από τους ανθρώπους οι δύο αυτές Φύσεις δεν ταυτίζονται! Γιατί λέω δυστυχώς; Γιατί οι περισσότεροι δεν μπορούν να ευτυχήσουν μέσω της Γνώσεως που προέρχεται από την Φύση, μέσω της Επιστήμης και της τεχνολογίας. Δυστυχώς ούτε αυτή η διαφορά γίνεται πλέον κατανοητή και οι άνθρωποι καταδικάζονται αργά ή γρήγορα στην Μελαγχολία! Στον βαρύ ουρανό που σκεπάζει τις ψυχές των συγχρόνων ανθρώπων, στο πανύψηλο τείχος που χωρίζει τις Ψυχές αυτές από το επέκεινα, τον θείο ΝΟΥ. Το Χάπι εντ που πραγματοποιείται σήμερα είναι απολύτως διαφορετικό από το happy end που μας υποσχέθηκε η ψυχανάλυση και ο Αμερικάνικος πολιτισμός.
Ας προσπαθήσουμε όμως να φωτίσουμε ορισμένα δεδομένα αυτής της αποτυχίας με την ευκαιρία της εκδόσεως της αλληλογραφίας των Φρόϋντ και Γιούνγκ και στην Ελληνική γλώσσα από τις εκδόσεις ΑΡΜΟΣ.
Μαθαίνουμε λοιπόν πως η λίμπιντο, η σεξουαλικότης, η οποία παράγεται από την Αρχή της ηδονής, είναι η επαναστατική ανακάλυψη του Φρόϋντ, η αιώνια πηγή της ψυχαναλύσεως. Μαθαίνουμε επίσης πως η λίμπιντο αυτή μας οδηγεί φυσικώς στην αιμομιξία, η απαγόρευση της οποίας, το ταμπού, που προσπαθεί να προστατέψη την επιβίωσή μας, μας γεμίζει από αγωνία! Αυτή η αγωνία μας οδηγεί με την σειρά της στην ψυχανάλυση η οποία αναλαμβάνει να μας απελευθερώσει από τα ταμπού και να μας μεταμορφώσει σε μοντέρνους ανθρώπους. Ο απελευθερωτικός αγώνας ξεκινά αμέσως από την θρησκεία, αρχέτυπο της οποίας, στον Δυτικό κόσμο είναι ο Εβραϊκός ΝΟΜΟΣ, τον οποίο και συντρίβουμε για να ζήσουμε στην ποθούμενη απόλυτη ελευθερία του πολιτισμού μας! Ο Φρόϋντ, όπως ο Ρωμαϊκός στρατός είχε καταστρέψει τον Ναό του Σολομώντος, καταστρέφει ολοσχερώς την πνευματική παράδοση των Εβραίων, τον καινούργιο Ναό που έκτισαν με ζήλο μέσα στους αιώνες της διασποράς. Οι Εβραίοι και όλοι οι στερημένοι του κόσμου, δικαιούνται πλέον να ζήσουν ελεύθερα!
Η Αρχή της ηδονής, σαν το νέο σπαθί του Μεγαλέξανδρου κόβει τον ομφάλιο λώρο, ο οποίος σαν Γόρδιος δεσμός κρατούσε τους ανθρώπους στερημένους και ανώριμους και κατακτά την Δύση, στα χέρια του Φρόϋντ πλέον και του διαδόχου του Καρλ Γιούνγκ!
Ο Γιούνγκ εμβαθύνοντας τον απελευθερωτικό αγώνα του Δασκάλου του, παραλαμβάνει τους απελευθερωμένους και τους οδηγεί μέσα από έναν δύσβατο Μυστικό δρόμο στην ανακάλυψη του εαυτού.
Ένα άπαρτο φρούριο το οποίο θα είναι πλέον το σύμβολο και η πραγματικότης της απολύτου ελευθερίας. Τα τείχη της Πόλης ωχριούν μπροστά στο μεγαλείο αυτών των υπερβατικών Επάλξεων, στην Ισχύ του αληθινού ΕΓΩ, το οποίο εξασφαλίζει την ύπαρξη απρουπόθετα, χωρίς την βοήθεια της σκέψεως, όπως ήταν απαραίτητο στο όραμα του προ-φροϋδικού Ντεκάρτ. Ένα καθαρό ΕΓΩ που είναι ταυτόχρονα και ο Άλλος. Η απόλυτη ταυτότης υποκειμένου και αντικειμένου. Η ολοκλήρωση του Γερμανικού Ιδεαλισμού.
Ας δούμε όμως τον ορισμό αυτής της επαναστατικής λίμπιντο! Στην σελίδα 420 του βιβλίου, διαβάζουμε:
«Το εξέχον γεγονός είναι η παλινδρομική κίνηση της λίμπιντο η οποία γεννά τις φαντασιώσεις. Μερικές φορές το αντικείμενο της φαντασίωσης ονομάζεται “μητέρα”, όχι όμως πάντα».
Αυτή είναι η καινούργια Αποκάλυψη, η οποία θα οδηγήσει την ανθρωπότητα με σιγουριά στα έσχατα, στην Βασιλεία των ουρανών επί της γης!
Ακόμη και οι πιο ισχυροί Δάσκαλοι της παραδόσεως, υποχωρούν ντροπιασμένοι μπροστά στο νέο αποκαλυπτικό Φως. Ο Βούδας, ο οποίος νίκησε το ίδιο το πνεύμα της πορνείας για να φωτιστεί και να μπει στο Νιρβάνα, σκύβει το κεφάλι ντροπιασμένος που παρέσυρε την ανθρωπότητα σε λάθος δρόμο για τόσους αιώνες!
Οι Φαντασιώσεις περιέχουν το νόημα της ζωής!
Δημιουργούν Ιστορία, δίνουν πληρότητα. Μια πληρότητα μέσα στην οποία χωρά και ο άλλος, σαν αντικείμενο ηδονής, σαν απόρροια της Αρχής, σαν αιτιατό της αιτίας. Το απόλυτο επιτέλους βρίσκεται στα πόδια μας και εμείς οι ανόητοι το αφήνουμε ακόμη να πάει χαμένο.
Δυστυχώς για μας τους Έλληνες, αποδεικνύεται πλέον περίτρανα πως ο ελληνικός πολιτισμός από τις αρχές του, με τις φιλοσοφικές Αρετές μέχρι το τέλος του με τις πνευματικές Αρετές, είναι ένα παράπλευρο Ιστορικό Φαινόμενο.
Πολεμώντας με επιτυχία το ασυνείδητο, τους λογισμούς και τις φαντασιώσεις μείωσε την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, η οποία αποκαλύπτεται σιγά – σιγά στην μοντέρνα Ιστορία. Βρήκε την ζωή, αλλά έχασε με σιγουριά το νόημα της ζωής, που είναι το ζητούμενο.
Έτσι λοιπόν γίνονται σιγά – σιγά κατανοητοί και οι προφήτες μας, οι οποίοι με επιμονή μας καλούν να γίνουμε ψυχολογικά υγιείς άνθρωποι και αν είναι δυνατόν ψυχολογικά υγιείς χριστιανοί. Να βάλουμε επιτέλους τέλος στην καταπίεση της σεξουαλικότητος, στην θρησκεία, η οποία περιορίζει την λίμπιντο με τα ταμπού, τέλος στους αγίους και στους παναγίους της σεξουαλικής στερήσεως, οι οποίοι ανήκουν καθαρά πια στην προϊστορία! Ας δεχθούμε λοιπόν με ειρήνη, την αληθινή πρόοδο, ακόμη και αυτού του Εκκλησιαστικού δόγματος: Αγάπα τον εαυτό σου, εξ’ όλης της ψυχής και εξ’ όλης της διανοίας σου και τον πλησίον σου ως εαυτόν!
Η αιμομιξία λοιπόν ή ακριβέστατα, ο πόθος της αιμομιξίας, όπως και αν ερμηνευθεί, είτε με την βοήθεια του Φρόϋντ και μόνον, είτε του Γιούνγκ και μόνον, είτε με την βοήθεια και των δύο, μας προσφέρει τα πρώτα βήματα για την αγάπη!
Για την τιμιότητά μας όμως και μόνον, πρέπει να υπενθυμίσουμε την ύπαρξη αυτής της αλήθειας, στην Αρχή του Δυτικού μας πολιτισμού. Η Ιστορία του Δυτικού πολιτισμού, παρότι δεν είναι πολύ γνωστό, δεν στηρίζεται και δεν ξεκινά από το πνεύμα της Αρχαίας Ελλάδος. Αρχίζει από την Αίγυπτο και τα Μυστήρια της Αιγύπτου, τα οποία είχαν κατακτήσει και τον Ρωμαϊκό κόσμο και ήταν η πρώτη αιτία της Αναγεννήσεως, που δρομολογεί την Νεωτερικότητα! Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός πως η Αίγυπτος μελετάται με προσοχή και επιτυχία από την επιστήμη των ανασκαφών.
Οι Αιγύπτιοι Φαραώ εδοξάζοντο σαν θεοί, λόγω των καθαρών τους απογόνων, ακριβώς λόγο της αιμομιξίας. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως ακολουθώντας ακριβώς τον δρόμο της αιμομιξίας, τον δρόμο της “μητέρας” οδηγούμεθα προς την “θέωση”. Προς την βασιλεία της γης, η οποία άρχισε ήδη μερικώς να πραγματοποιείται σε μερικά ευλογημένα σημεία του πλανήτη. Ένα από αυτά ανακάλυψε και απελευθερώθη ο γνωστός Γάλλος Φιλόσοφος Φουκώ, όπου και τέλειωσε την ζωή του ευτυχισμένα, στα σαδομαζοχιστικά κουτούκια του Λος Άντζελες! Επειδή η Ιστορία, παρότι δεν το γνωρίζουμε ακόμη ξεκάθαρα, δεν επέλεξε τους πρωτεργάτες της Γαλλικής Επανάστασης για να συνεχίση τον δρόμο της, αλλά τον άσημο Ντε Σαντ, ο οποίος απελευθερώθη με το γκρέμισμα της Βαστίλης! Όλοι μας γνωρίζουμε, είμαι βέβαιος, πως το Ελληνικό πείραμα, της αμέσου Δημοκρατίας, των Ροβεσπιέρων, απέτυχε οικτρά. Όπως και όλες οι θεωρητικές και πρακτικές προσπάθειες αναστηλώσεώς του. Όπως και στη Γαλλική επανάσταση, το πείραμα τέλειωνε πάντοτε σε μαζικές δολοφονίες! Ο Ντε-Σαντ ανεδείχθη ο αληθινός νικητής της ελευθερίας, ο οποίος είχε ανακαλύψει στα μπουντρούμια της Βαστίλης τον πιο ευτυχισμένο τρόπο να νικήσουμε την ηδονή της Φύσεως και να την υπερβούμε, με τον γνωστό Σαδομαζοχισμό. Η απόλυτη ηδονή. Τα παιδία της “μητέρας” είναι τελικώς οι νικητές της Ιστορίας!
Κλείνει λοιπόν, νομίζω, ο Ιστορικός κύκλος του Δυτικού πολιτισμού. Δεν τελειώνει. Ολοκληρώνεται! Μετά τον καθαρό λόγο, το καθαρό εγώ, την καθαρή ψυχή, τα καθαρά ευαγγέλια, φτάσαμε και στους καθαρούς απογόνους, το καθαρό μέλλον δηλ. το στοίχημα της συγχρόνου επιστήμης! Δεχθήκαμε τον Θεό στην ψυχή, τώρα είμαστε έτοιμοι να τον δεχθούμε και στο σώμα! Ο Θεός δεν είναι πλέον αναγκασμένος να εναθρωπίση, λόγω της παχύτητος του ανθρωπίνου γένους, τώρα μπορεί άνετα να υλοποιηθεί.
Τι ευτυχία! Δυστυχώς ο δικός μας Οδυσσέας, απέτυχε για πολύ λίγο, διαφορετικά ο πολιτισμός μας θα ήταν ακόμη σε ισχύ. Περιπλανήθηκε όσο κανείς άλλος στην θάλασσα της λίμπιντο, αυτός και οι σύντροφοί του γκρέμισαν όλα τα ταμπού της εποχής τους, και ολοκληρώθηκε στην Καλυψώ σαν ανθρώπινο σεξουαλικό ον. Εκεί έπρεπε να μείνη! Τι ήθελε και επέστρεφε; Κυριάρχησε την ψυχή του ο πόθος του γιου του και σιχάθηκε τα υπερβατικά σεξουαλικά παιχνίδια της θεάς του! Πόθησε να ζήσει σαν πατέρας, και η Ιστορία δικαίως τον ξεπέρασε!
Δύσκολα γίνεσαι θεός, ακολουθώντας τον Ελληνικό δρόμο. Το πολύ-πολύ, καλός καγαθός και με την προοπτική πάντοτε και να σε φαρμακώσουν κάποια στιγμή. Δυστυχισμένο παρελθόν.
Το μέλλον μας πλέον διαγράφεται άπειρο και πάντα νέο! Αυτή η Ιστορία που ολοκληρώνεται πλέον σιγά – σιγά, θα ξεδιπλωθεί στο άπειρο και στο αιώνιο κάποια στιγμή, πολύ σύντομα, με μια συγκλονιστική διάσπαση όλης αυτής της συσσωρευμένης καθαρότητος και θα δημιουργήσει νέα σύμπαντα!
Θα μπορέσουμε επιτέλους να ζήσουμε σαν ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΘΕΟΙ, χωρίς την βοήθεια κανενός, ΧΩΡΙΣ ΠΑΤΕΡΑ.
Κλείνοντας πρέπει να θυμηθούμε και να κατανοήσουμε την τιτάνεια προσπάθεια που επιχειρεί ο κ. Ζηζιούλας και οι συνεργάτες του, να γυρίσουν πίσω τα νερά του ποταμού της Ιστορίας, να θεραπεύσουν με την βοήθεια της θεολογίας, τις πληγές της εποχής μας, κατασκευάζοντας μια νέα Εκκλησία η οποία θα δίνει στην δυστυχισμένη ανθρωπότητα έναν πατέρα, έστω έναν εικονικό πατέρα, τον Επίσκοπο!
Να είμαστε όλοι καλά,
Ειρήνη και Ευτυχία σε όλον τον κόσμο!
Ας προσπαθήσουμε όμως να φωτίσουμε ορισμένα δεδομένα αυτής της αποτυχίας με την ευκαιρία της εκδόσεως της αλληλογραφίας των Φρόϋντ και Γιούνγκ και στην Ελληνική γλώσσα από τις εκδόσεις ΑΡΜΟΣ.
Μαθαίνουμε λοιπόν πως η λίμπιντο, η σεξουαλικότης, η οποία παράγεται από την Αρχή της ηδονής, είναι η επαναστατική ανακάλυψη του Φρόϋντ, η αιώνια πηγή της ψυχαναλύσεως. Μαθαίνουμε επίσης πως η λίμπιντο αυτή μας οδηγεί φυσικώς στην αιμομιξία, η απαγόρευση της οποίας, το ταμπού, που προσπαθεί να προστατέψη την επιβίωσή μας, μας γεμίζει από αγωνία! Αυτή η αγωνία μας οδηγεί με την σειρά της στην ψυχανάλυση η οποία αναλαμβάνει να μας απελευθερώσει από τα ταμπού και να μας μεταμορφώσει σε μοντέρνους ανθρώπους. Ο απελευθερωτικός αγώνας ξεκινά αμέσως από την θρησκεία, αρχέτυπο της οποίας, στον Δυτικό κόσμο είναι ο Εβραϊκός ΝΟΜΟΣ, τον οποίο και συντρίβουμε για να ζήσουμε στην ποθούμενη απόλυτη ελευθερία του πολιτισμού μας! Ο Φρόϋντ, όπως ο Ρωμαϊκός στρατός είχε καταστρέψει τον Ναό του Σολομώντος, καταστρέφει ολοσχερώς την πνευματική παράδοση των Εβραίων, τον καινούργιο Ναό που έκτισαν με ζήλο μέσα στους αιώνες της διασποράς. Οι Εβραίοι και όλοι οι στερημένοι του κόσμου, δικαιούνται πλέον να ζήσουν ελεύθερα!
Η Αρχή της ηδονής, σαν το νέο σπαθί του Μεγαλέξανδρου κόβει τον ομφάλιο λώρο, ο οποίος σαν Γόρδιος δεσμός κρατούσε τους ανθρώπους στερημένους και ανώριμους και κατακτά την Δύση, στα χέρια του Φρόϋντ πλέον και του διαδόχου του Καρλ Γιούνγκ!
Ο Γιούνγκ εμβαθύνοντας τον απελευθερωτικό αγώνα του Δασκάλου του, παραλαμβάνει τους απελευθερωμένους και τους οδηγεί μέσα από έναν δύσβατο Μυστικό δρόμο στην ανακάλυψη του εαυτού.
Ένα άπαρτο φρούριο το οποίο θα είναι πλέον το σύμβολο και η πραγματικότης της απολύτου ελευθερίας. Τα τείχη της Πόλης ωχριούν μπροστά στο μεγαλείο αυτών των υπερβατικών Επάλξεων, στην Ισχύ του αληθινού ΕΓΩ, το οποίο εξασφαλίζει την ύπαρξη απρουπόθετα, χωρίς την βοήθεια της σκέψεως, όπως ήταν απαραίτητο στο όραμα του προ-φροϋδικού Ντεκάρτ. Ένα καθαρό ΕΓΩ που είναι ταυτόχρονα και ο Άλλος. Η απόλυτη ταυτότης υποκειμένου και αντικειμένου. Η ολοκλήρωση του Γερμανικού Ιδεαλισμού.
Ας δούμε όμως τον ορισμό αυτής της επαναστατικής λίμπιντο! Στην σελίδα 420 του βιβλίου, διαβάζουμε:
«Το εξέχον γεγονός είναι η παλινδρομική κίνηση της λίμπιντο η οποία γεννά τις φαντασιώσεις. Μερικές φορές το αντικείμενο της φαντασίωσης ονομάζεται “μητέρα”, όχι όμως πάντα».
Αυτή είναι η καινούργια Αποκάλυψη, η οποία θα οδηγήσει την ανθρωπότητα με σιγουριά στα έσχατα, στην Βασιλεία των ουρανών επί της γης!
Ακόμη και οι πιο ισχυροί Δάσκαλοι της παραδόσεως, υποχωρούν ντροπιασμένοι μπροστά στο νέο αποκαλυπτικό Φως. Ο Βούδας, ο οποίος νίκησε το ίδιο το πνεύμα της πορνείας για να φωτιστεί και να μπει στο Νιρβάνα, σκύβει το κεφάλι ντροπιασμένος που παρέσυρε την ανθρωπότητα σε λάθος δρόμο για τόσους αιώνες!
Οι Φαντασιώσεις περιέχουν το νόημα της ζωής!
Δημιουργούν Ιστορία, δίνουν πληρότητα. Μια πληρότητα μέσα στην οποία χωρά και ο άλλος, σαν αντικείμενο ηδονής, σαν απόρροια της Αρχής, σαν αιτιατό της αιτίας. Το απόλυτο επιτέλους βρίσκεται στα πόδια μας και εμείς οι ανόητοι το αφήνουμε ακόμη να πάει χαμένο.
Δυστυχώς για μας τους Έλληνες, αποδεικνύεται πλέον περίτρανα πως ο ελληνικός πολιτισμός από τις αρχές του, με τις φιλοσοφικές Αρετές μέχρι το τέλος του με τις πνευματικές Αρετές, είναι ένα παράπλευρο Ιστορικό Φαινόμενο.
Πολεμώντας με επιτυχία το ασυνείδητο, τους λογισμούς και τις φαντασιώσεις μείωσε την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, η οποία αποκαλύπτεται σιγά – σιγά στην μοντέρνα Ιστορία. Βρήκε την ζωή, αλλά έχασε με σιγουριά το νόημα της ζωής, που είναι το ζητούμενο.
Έτσι λοιπόν γίνονται σιγά – σιγά κατανοητοί και οι προφήτες μας, οι οποίοι με επιμονή μας καλούν να γίνουμε ψυχολογικά υγιείς άνθρωποι και αν είναι δυνατόν ψυχολογικά υγιείς χριστιανοί. Να βάλουμε επιτέλους τέλος στην καταπίεση της σεξουαλικότητος, στην θρησκεία, η οποία περιορίζει την λίμπιντο με τα ταμπού, τέλος στους αγίους και στους παναγίους της σεξουαλικής στερήσεως, οι οποίοι ανήκουν καθαρά πια στην προϊστορία! Ας δεχθούμε λοιπόν με ειρήνη, την αληθινή πρόοδο, ακόμη και αυτού του Εκκλησιαστικού δόγματος: Αγάπα τον εαυτό σου, εξ’ όλης της ψυχής και εξ’ όλης της διανοίας σου και τον πλησίον σου ως εαυτόν!
Η αιμομιξία λοιπόν ή ακριβέστατα, ο πόθος της αιμομιξίας, όπως και αν ερμηνευθεί, είτε με την βοήθεια του Φρόϋντ και μόνον, είτε του Γιούνγκ και μόνον, είτε με την βοήθεια και των δύο, μας προσφέρει τα πρώτα βήματα για την αγάπη!
Για την τιμιότητά μας όμως και μόνον, πρέπει να υπενθυμίσουμε την ύπαρξη αυτής της αλήθειας, στην Αρχή του Δυτικού μας πολιτισμού. Η Ιστορία του Δυτικού πολιτισμού, παρότι δεν είναι πολύ γνωστό, δεν στηρίζεται και δεν ξεκινά από το πνεύμα της Αρχαίας Ελλάδος. Αρχίζει από την Αίγυπτο και τα Μυστήρια της Αιγύπτου, τα οποία είχαν κατακτήσει και τον Ρωμαϊκό κόσμο και ήταν η πρώτη αιτία της Αναγεννήσεως, που δρομολογεί την Νεωτερικότητα! Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός πως η Αίγυπτος μελετάται με προσοχή και επιτυχία από την επιστήμη των ανασκαφών.
Οι Αιγύπτιοι Φαραώ εδοξάζοντο σαν θεοί, λόγω των καθαρών τους απογόνων, ακριβώς λόγο της αιμομιξίας. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως ακολουθώντας ακριβώς τον δρόμο της αιμομιξίας, τον δρόμο της “μητέρας” οδηγούμεθα προς την “θέωση”. Προς την βασιλεία της γης, η οποία άρχισε ήδη μερικώς να πραγματοποιείται σε μερικά ευλογημένα σημεία του πλανήτη. Ένα από αυτά ανακάλυψε και απελευθερώθη ο γνωστός Γάλλος Φιλόσοφος Φουκώ, όπου και τέλειωσε την ζωή του ευτυχισμένα, στα σαδομαζοχιστικά κουτούκια του Λος Άντζελες! Επειδή η Ιστορία, παρότι δεν το γνωρίζουμε ακόμη ξεκάθαρα, δεν επέλεξε τους πρωτεργάτες της Γαλλικής Επανάστασης για να συνεχίση τον δρόμο της, αλλά τον άσημο Ντε Σαντ, ο οποίος απελευθερώθη με το γκρέμισμα της Βαστίλης! Όλοι μας γνωρίζουμε, είμαι βέβαιος, πως το Ελληνικό πείραμα, της αμέσου Δημοκρατίας, των Ροβεσπιέρων, απέτυχε οικτρά. Όπως και όλες οι θεωρητικές και πρακτικές προσπάθειες αναστηλώσεώς του. Όπως και στη Γαλλική επανάσταση, το πείραμα τέλειωνε πάντοτε σε μαζικές δολοφονίες! Ο Ντε-Σαντ ανεδείχθη ο αληθινός νικητής της ελευθερίας, ο οποίος είχε ανακαλύψει στα μπουντρούμια της Βαστίλης τον πιο ευτυχισμένο τρόπο να νικήσουμε την ηδονή της Φύσεως και να την υπερβούμε, με τον γνωστό Σαδομαζοχισμό. Η απόλυτη ηδονή. Τα παιδία της “μητέρας” είναι τελικώς οι νικητές της Ιστορίας!
Κλείνει λοιπόν, νομίζω, ο Ιστορικός κύκλος του Δυτικού πολιτισμού. Δεν τελειώνει. Ολοκληρώνεται! Μετά τον καθαρό λόγο, το καθαρό εγώ, την καθαρή ψυχή, τα καθαρά ευαγγέλια, φτάσαμε και στους καθαρούς απογόνους, το καθαρό μέλλον δηλ. το στοίχημα της συγχρόνου επιστήμης! Δεχθήκαμε τον Θεό στην ψυχή, τώρα είμαστε έτοιμοι να τον δεχθούμε και στο σώμα! Ο Θεός δεν είναι πλέον αναγκασμένος να εναθρωπίση, λόγω της παχύτητος του ανθρωπίνου γένους, τώρα μπορεί άνετα να υλοποιηθεί.
Τι ευτυχία! Δυστυχώς ο δικός μας Οδυσσέας, απέτυχε για πολύ λίγο, διαφορετικά ο πολιτισμός μας θα ήταν ακόμη σε ισχύ. Περιπλανήθηκε όσο κανείς άλλος στην θάλασσα της λίμπιντο, αυτός και οι σύντροφοί του γκρέμισαν όλα τα ταμπού της εποχής τους, και ολοκληρώθηκε στην Καλυψώ σαν ανθρώπινο σεξουαλικό ον. Εκεί έπρεπε να μείνη! Τι ήθελε και επέστρεφε; Κυριάρχησε την ψυχή του ο πόθος του γιου του και σιχάθηκε τα υπερβατικά σεξουαλικά παιχνίδια της θεάς του! Πόθησε να ζήσει σαν πατέρας, και η Ιστορία δικαίως τον ξεπέρασε!
Δύσκολα γίνεσαι θεός, ακολουθώντας τον Ελληνικό δρόμο. Το πολύ-πολύ, καλός καγαθός και με την προοπτική πάντοτε και να σε φαρμακώσουν κάποια στιγμή. Δυστυχισμένο παρελθόν.
Το μέλλον μας πλέον διαγράφεται άπειρο και πάντα νέο! Αυτή η Ιστορία που ολοκληρώνεται πλέον σιγά – σιγά, θα ξεδιπλωθεί στο άπειρο και στο αιώνιο κάποια στιγμή, πολύ σύντομα, με μια συγκλονιστική διάσπαση όλης αυτής της συσσωρευμένης καθαρότητος και θα δημιουργήσει νέα σύμπαντα!
Θα μπορέσουμε επιτέλους να ζήσουμε σαν ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΘΕΟΙ, χωρίς την βοήθεια κανενός, ΧΩΡΙΣ ΠΑΤΕΡΑ.
Κλείνοντας πρέπει να θυμηθούμε και να κατανοήσουμε την τιτάνεια προσπάθεια που επιχειρεί ο κ. Ζηζιούλας και οι συνεργάτες του, να γυρίσουν πίσω τα νερά του ποταμού της Ιστορίας, να θεραπεύσουν με την βοήθεια της θεολογίας, τις πληγές της εποχής μας, κατασκευάζοντας μια νέα Εκκλησία η οποία θα δίνει στην δυστυχισμένη ανθρωπότητα έναν πατέρα, έστω έναν εικονικό πατέρα, τον Επίσκοπο!
Να είμαστε όλοι καλά,
Ειρήνη και Ευτυχία σε όλον τον κόσμο!
Ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον
Σχόλιο στο κείμενο «Ποιος να αφορίσει τη διαστροφή;» του κ. Γιανναρά
Ποιος να αφορίσει την διαστροφή; Αναρωτιέται ο κ. Γιανναράς και εννοεί βεβαίως τον ηγούμενο της μονής Βατοπαιδίου και τους μοναχούς της!Ο Λόγος σοβαρώτατος: «πρόκειται για την υπονόμευση ή και την ανήκεστη βλάβη της σχέσεως του λαού με τη βιωματική του παράδοση».Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω, προειδοποίησε ο Κύριος!
Στο βιβλίο του κ. Γιανναρά «Ενάντια στη θρησκεία» υπάρχει η εξής αποστροφή (σελ 200): «Ότι η λειτουργία της μητρότητας συνιστά ακαθαρσία, μέρος της δαιμονοποίησης της σεξουαλικότητας, βεβαιώνεται και στις επίμονες επαναλήψεις της εκκλησιαστικής υμνολογίας ότι η Παναγία Θεοτόκος έμεινε και μετά τόκον παρθένος, ότι είναι αειπάρθενος»!
Ο κ. Γιανναράς δηλαδή δεν υπονομεύει τη σχέση του λαού με τη βιωματική του παράδοση και τις ρίζες του;
Δεν θα πρέπει να προσέξει λίγο περισσότερο τον εαυτό του;
Να αρχίση ίσως να διακρίνη αχνά-αχνά την δοκό στο μάτι του και να πάψη να βλέπη με τόση κριτική ικανότητα και σκέψη την τρίχα στο μάτι του αδελφού του;
Ή μήπως δεν εχουν αδελφούς οι εκλεκτοί;
Ποιος να αφορίσει την διαστροφή; Αναρωτιέται ο κ. Γιανναράς και εννοεί βεβαίως τον ηγούμενο της μονής Βατοπαιδίου και τους μοναχούς της!Ο Λόγος σοβαρώτατος: «πρόκειται για την υπονόμευση ή και την ανήκεστη βλάβη της σχέσεως του λαού με τη βιωματική του παράδοση».Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω, προειδοποίησε ο Κύριος!
Στο βιβλίο του κ. Γιανναρά «Ενάντια στη θρησκεία» υπάρχει η εξής αποστροφή (σελ 200): «Ότι η λειτουργία της μητρότητας συνιστά ακαθαρσία, μέρος της δαιμονοποίησης της σεξουαλικότητας, βεβαιώνεται και στις επίμονες επαναλήψεις της εκκλησιαστικής υμνολογίας ότι η Παναγία Θεοτόκος έμεινε και μετά τόκον παρθένος, ότι είναι αειπάρθενος»!
Ο κ. Γιανναράς δηλαδή δεν υπονομεύει τη σχέση του λαού με τη βιωματική του παράδοση και τις ρίζες του;
Δεν θα πρέπει να προσέξει λίγο περισσότερο τον εαυτό του;
Να αρχίση ίσως να διακρίνη αχνά-αχνά την δοκό στο μάτι του και να πάψη να βλέπη με τόση κριτική ικανότητα και σκέψη την τρίχα στο μάτι του αδελφού του;
Ή μήπως δεν εχουν αδελφούς οι εκλεκτοί;
Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008
Η πρόοδος και η εξέλιξη του ευ ζειν στην σημερινή Ελλάδα
Σε ενημερωτική εκπομπή της τηλεοράσεως, γύρω απο τον επαγγελματικό προσανατολισμό των Ελληνοπαίδων, πριν λίγα χρόνια, είχε εμφανιστεί εκπρόσωπος του “Αγίου” Θεσσαλονίκης, ο οποίος προσπάθησε να πείση τις Ελληνίδες μητέρες πως μια Εκκλησιατική καρριέρα είναι καθ’ όλα αξιοπρεπής, απαιτεί λίγα προσόντα (τα παράγωγα της υποταγής στους ανωτέρους) και ο δρόμος είναι ανοιχτός μέχρις Επισκόπου, με λίγη τύχη. Μάλιστα η αξιοπρέπεια και η σοβαρότης της καρριέρος αυτής, ενισχύθηκε περαιτέρω θεολογικά και ο Επίσκοπος πρόκειται εντός ολίγου να αξιωθεί και σαν παρακαθήμενος του πάπα, του αληθινού πλανητάρχη!
Σήμερα πλέον, είμαστε εις θέσιν να απευθυνθούμε και στους Έλληνες πατέρες και να τους βεβαιώσουμε πως μια Αγιορείτικη καρριέρα μπορεί να είναι πλέον καλύτερη και προτιμώτερη και απο αυτή την Εκκλησιαστική. Με τα ίδια περίπου προσόντα: χρειάζεται μόνο ένας “λόγος”, “Γιατί όχι; (Why not?)”, όσοι έχουν επιπλέον και το “χάρισμα” της αγάπης, μπορούν να αναρριχηθούν μέχρι ηγουμένου. Να πλουτίσουν περισσότερο και από τον Λάτση, να κλείνουν εμπορικές συμφωνίες με κράτη και να πέφτουν στα πόδια τους βασιλείς και πρίγκιπες!
Βλέπουμε σιγά-σιγά την πρόοδο να κυριαρχεί, τον πολιτισμό να επηρεάζει όλες τις πτυχές της ζωής μας! Η εξέλιξη λοιπόν και των Ευαγγελίων ήταν αναπόφευκτη: διότι παρότι έλεγε ο Κύριος στο κατά Ιωάννην 10,11. «Ο μισθωτός, όταν βλέπει το λύκο να έρχεται, αφήνει τα πρόβατα και φεύγει. Έτσι, ο λύκος τα αρπάζει και τα διασκορπίζει». Ο μισθωτός εξελίχθηκε. Εντελώς απρόβλεπτο ακόμη και για τον Κύριο. Δεν φεύγει πλέον, πού θα βρει καλύτερα; Ούτε αφήνει τον Λύκο να διασκορπήσει τα πρόβατα! Μεγάλη ανοησία, από ένα πλάσμα που δεν εξελίχθηκε μέσα στους αιώνες, και μάλλον δεν μπορεί καν να εξελιχθεί. Ο μισθωτός σήμερα χρησιμοποιεί τον Λύκο και με τη βοήθειά του μεταφέρει τα πρόβατα σε άλλη “μάντρα”, στην οποία τα πρόβατα πλέον είναι δικά του! Και στην πραγματικότητα καμμία μάντρα δεν υπάρχει πλέον γύρω τους, για την προστασία τους. Είναι ελεύθερα, απολύτως ελεύθερα! Απλώς κάποιες κατάλληλες στιγμές κάνει την εμφάνισή του ο Λύκος, ο οποίος δεν είναι πια ούτε αυτός ο πατροπαράδοτος Λύκος. Είναι η σκιά των προβάτων!
Και ζούμε όλοι μας καλά και στο μέλλον θα ζήσουμε και καλύτερα!
Σήμερα πλέον, είμαστε εις θέσιν να απευθυνθούμε και στους Έλληνες πατέρες και να τους βεβαιώσουμε πως μια Αγιορείτικη καρριέρα μπορεί να είναι πλέον καλύτερη και προτιμώτερη και απο αυτή την Εκκλησιαστική. Με τα ίδια περίπου προσόντα: χρειάζεται μόνο ένας “λόγος”, “Γιατί όχι; (Why not?)”, όσοι έχουν επιπλέον και το “χάρισμα” της αγάπης, μπορούν να αναρριχηθούν μέχρι ηγουμένου. Να πλουτίσουν περισσότερο και από τον Λάτση, να κλείνουν εμπορικές συμφωνίες με κράτη και να πέφτουν στα πόδια τους βασιλείς και πρίγκιπες!
Βλέπουμε σιγά-σιγά την πρόοδο να κυριαρχεί, τον πολιτισμό να επηρεάζει όλες τις πτυχές της ζωής μας! Η εξέλιξη λοιπόν και των Ευαγγελίων ήταν αναπόφευκτη: διότι παρότι έλεγε ο Κύριος στο κατά Ιωάννην 10,11. «Ο μισθωτός, όταν βλέπει το λύκο να έρχεται, αφήνει τα πρόβατα και φεύγει. Έτσι, ο λύκος τα αρπάζει και τα διασκορπίζει». Ο μισθωτός εξελίχθηκε. Εντελώς απρόβλεπτο ακόμη και για τον Κύριο. Δεν φεύγει πλέον, πού θα βρει καλύτερα; Ούτε αφήνει τον Λύκο να διασκορπήσει τα πρόβατα! Μεγάλη ανοησία, από ένα πλάσμα που δεν εξελίχθηκε μέσα στους αιώνες, και μάλλον δεν μπορεί καν να εξελιχθεί. Ο μισθωτός σήμερα χρησιμοποιεί τον Λύκο και με τη βοήθειά του μεταφέρει τα πρόβατα σε άλλη “μάντρα”, στην οποία τα πρόβατα πλέον είναι δικά του! Και στην πραγματικότητα καμμία μάντρα δεν υπάρχει πλέον γύρω τους, για την προστασία τους. Είναι ελεύθερα, απολύτως ελεύθερα! Απλώς κάποιες κατάλληλες στιγμές κάνει την εμφάνισή του ο Λύκος, ο οποίος δεν είναι πια ούτε αυτός ο πατροπαράδοτος Λύκος. Είναι η σκιά των προβάτων!
Και ζούμε όλοι μας καλά και στο μέλλον θα ζήσουμε και καλύτερα!
Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ
« Στην Αναφορά της Θ. Λειτουργίας προσευχόμαστε, λέγοντας: "Αξίωσε εμάς, που τρεφόμαστε με το Σώμα και το Αίμα του Υιού σου, πλήρεις από το Πνεύμα του το Άγιο, να ενωθούμε όλοι εν Χριστώ σ' ένα σώμα και σ' ένα πνεύμα". Αυτή η δέηση εκφράζει τη βαθιά πίστη της Εκκλησίας: Η Θεία Ευχαριστία είναι το κατ' εξοχήν μυστήριο ενότητας-κοινωνίας όλων των βαπτισμένων. Από την Θεία Ευχαριστία γεννιέται η Εκκλησία ως κοινωνία προσώπων. Σ' αυτό το ιερό Μυστήριο έχουμε τη βαθιά εμπειρία ότι δεν ζούμε ως μεμονωμένα άτομα την πίστη μας, αλλά ως μέλη ενός σώματος, το οποίο ταυτόχρονα είναι Σώμα Χριστού και Εκκλησία. Η Θεία Ευχαριστία όχι μόνο εκφράζει την ενότητα-κοινωνία της Εκκλησίας, αλλά και την πραγματοποιεί. »
Ποιος έγραψε αυτό το κείμενο; Δεν θα μπορούσε να το ’χει γράψει ο κ. Ζηζιούλας; Ή το δεξί του χέρι ο κ. Γιαγκάζογλου; Ή το αριστερό του χέρι ο κ. Λουδοβίκος; Ή ο παρατρεχάμενος κ. Καλαϊτζίδης; Το κείμενο εγράφη από την Ιερά Σύνοδο Καθολικής Ιεραρχίας Ελλάδος. Το κείμενο αποκαλύπτει την θλιβερή κατάντια της "ορθοδόξου" θεολογίας μας! η οποία θα μας αναγκάσει αργά ή γρήγορα να θυμόμαστε με νοσταλγία την "Βαβυλώνειο αιχμαλωσία" της θεολογίας μας!
Ας προσέξουμε όμως την καταστροφική απόκλιση: "πλήρεις από το Πνεύμα του το Άγιο". Αυτό εδώ είναι το διάσημο Filioque! Η καθολική Εκκλησία είναι ένας βάρβαρος Μονοθεϊσμός, στο επίπεδο του Μωαμεθανισμού και του Φαρισαϊσμού καθότι δεν υφίσταται Αγία Τριάδα, παρά μόνον Μία Αιτία, ο ΠΑΤΗΡ!
Υπάρχει όμως και ο Ιερός Καρπός της αρνήσεως της θεότητος του Κυρίου και του Αγίου Πνεύματος. "Να ενωθούμε όλοι εν Χριστώ σ' ένα σώμα και σ' ένα πνεύμα".
Εν Χριστώ, δια Χριστού! Να μην ενωθούμε με τον Χριστό. Να ενωθούμε εμείς οι πιστοί μεταξύ μας!
"Από την Θεία Ευχαριστία γεννιέται η Εκκλησία ως κοινωνία προσώπων". Σ’ αυτή την πρόταση περιλαμβάνεται όλη η θεολογία της Σχέσεως του κ. Γιανναρά. "Σ' αυτό το ιερό Μυστήριο έχουμε τη βαθιά εμπειρία ότι δεν ζούμε ως μεμονωμένα άτομα την πίστη μας, αλλά ως μέλη ενός σώματος". Με κεφαλή τον πρώτο. Εδώ βρίσκεται αναπαυμένος εν ειρήνη όλος ο κ. Ζηζιούλας.
Η Λατινική συμπαιγνία γίνεται πολυεθνική. Το πρώτο μεγάλο της παράρτημα άνοιξε ήδη στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Υποσχέθηκε ο ίδιος ο πάπας, ο μεγάλος και μοναδικός αντιπρόσωπος του Θεού, να μας χαρίση τον μοναδικό ιστορικό τίτλο, του πρώτου παραρτήματος. Η Κωνσταντινούπολη θα έχει από εδώ και στο εξής, το πρωτείο των παραρτημάτων. Η Μόσχα έχασε το παιχνίδι στο παρά πέντε! Η Αθήνα είναι σιωπηλή και ταπεινή. Χωρίς αγώνα, χωρίς να εκτεθεί, βρίσκεται με άνεση Δεύτερη! Κι όμως το ερώτημα συνεχίζει να πλανιέται εναγωνίως στις ψυχές μας! Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά! Γιατί αντί να ελευθερωθούμε σκλαβωθήκαμε;
Υπάρχει αιτία! Υπάρχει ένα Ιστορικό γεγονός που διέφυγε της προσοχής μας και λειτούργησε σαν κερκόπορτα της θεολογίας! Η προσπάθεια ενώσεως των Εκκλησιών στη μακρινή Φεράρα της Ιταλίας, δεν γέννησε μόνο τον Μάρκο Ευγενικό, αλλά και ένα υβρίδιο, όπως θα λέγαμε σήμερα, που πλάνεψε τους πάντες! Τον Γεννάδιο τον Σχολάριο! Αυτός είναι ο πατέρας της θεολογικής παραδόσεως, η οποία παραδίδεται σήμερα αμαχητί στον πάπα! Ο εν λόγω Γεννάδιος, παρότι φιλενωτικός και συμπολεμιστής του Βησσαρίωνος, “μετεστράφη”, υποτίθεται, στην πορεία στην Ορθοδοξία, φτάνοντας μέχρι του αξιώματος του Πατριάρχου! Ποια είναι η παράδοση την οποία εδημιούργησε!; Μια παράδοση στην οποία ομολογείται το Ορθόδοξο φρόνημα, το οποίο όμως έχει σαν περιεχόμενο την Σχολαστική Θεολογία. Τρόπον τινά εδημιούργησε πρώτος την Ουνία, το φοβερό όπλο του πάπα για να καταστρέψει το αισθητήριο της Ορθοδόξου θεολογικής μας συνειδήσεως! Οι σημερινοί εκφραστές αυτής της παραδόσεως, όπως ο κ. Ζηζιούλας και ο κ. Γιανναράς, έχουν εξελιχθεί! Καταφέρονται ως επί το πλείστον εναντίον του Αυγουστίνου αλλά η θεολογία τους είναι διαλεκτική και κατάγεται άμεσα από τις Summes του Ακινάτη!
Μάλιστα ο κ. Ζηζιούλας στο τελευταίο “Αγγλικό” του βιβλίο, όπως το ονομάζει και ο ίδιος, επαναλαμβάνει χωρίς ντροπή τις θέσεις του Σχολάριου, όπως τις εκφράζει ο ίδιος ο Σχολάριος στο παρακάτω απόσπασμα: “Οι Λατίνοι των ιερών ευαγγελίων ακούοντες "Πάντα όσα έχει ο Πατήρ εμά εστί" και πάλιν "Εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν" και Υιόν είναι τον Πατέρα ή Πατέρα τον Υιόν αναγκάζονται λέγειν. Οι Λατίνοι τον Υιόν δεύτερον και ελάττω του Πατρός τη τάξει και τω αξιώματι της αιτίας από τε Αθανασίου και Βασιλείου και πολλών άλλων διδασκάλων ειληφότες πιστεύουσι! Ει τις αυτούς έροιτο, ουκούν και το Πνεύμα δε το Άγιον δεύτερον του Υιού τη τάξει και τω αξιώματι της αιτίας και τρίτον από του Πατρός λέγετε, ουκ αν αρνήσαιντο, ειδότες ουδέν εντεύθεν συμβαίνον άτοπον.”
Είναι ολόκληρο το περιεχόμενο του Αγγλικού βιβλίου, του μεγαλυτέρου μας θεολόγου, Ισάξιου του Παλαμά και του Μαξίμου.
Εάν είχαν διαβάσει έστω μία σελίδα του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά θα γνώριζαν πως το πρώτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος μπορούμε να το ονομάσουμε Εκπορευτή και όχι Πατέρα και να διδάσκουμε το Ίδιο πράγμα, καθότι δεν γνωρίζουμε στ' αλήθεια ποιό πρόσωπο στην Αγία Τριάδα είναι πρώτο, δεύτερο ή τρίτο.
Δυστυχώς περίμενε ο μεγαλύτερος θεολόγος μας τον κ. Γιαγκάζογλου για να του εξηγήσει τί λέει ο Άγιος Γρηγόριος. Μάλιστα δε, εκτίμησε τόσο πολύ το δώρο του κ. Γιαγκάζογλου, που του ανέθεσε εν λευκώ την προπαγάνδα της Ιδεολογίας της ενώσεως των Εκκλησιών. Δυστυχώς ξεχνούμε όλοι μας πως αυτό που συνέβη στην Κωνσταντινούπολη του 1453, είχε ήδη συμβεί στην Ρώμη χίλια χρόνια πριν. Και ότι το Βατικανό είναι μια Αναπαράσταση της Εκκλησίας της Ρώμης, όπως ακριβώς η σημερινή Ορθοδοξία είναι μία θλιβερή Αναπαράσταση της Εκκλησίας των Πατέρων.
Ποιος έγραψε αυτό το κείμενο; Δεν θα μπορούσε να το ’χει γράψει ο κ. Ζηζιούλας; Ή το δεξί του χέρι ο κ. Γιαγκάζογλου; Ή το αριστερό του χέρι ο κ. Λουδοβίκος; Ή ο παρατρεχάμενος κ. Καλαϊτζίδης; Το κείμενο εγράφη από την Ιερά Σύνοδο Καθολικής Ιεραρχίας Ελλάδος. Το κείμενο αποκαλύπτει την θλιβερή κατάντια της "ορθοδόξου" θεολογίας μας! η οποία θα μας αναγκάσει αργά ή γρήγορα να θυμόμαστε με νοσταλγία την "Βαβυλώνειο αιχμαλωσία" της θεολογίας μας!
Ας προσέξουμε όμως την καταστροφική απόκλιση: "πλήρεις από το Πνεύμα του το Άγιο". Αυτό εδώ είναι το διάσημο Filioque! Η καθολική Εκκλησία είναι ένας βάρβαρος Μονοθεϊσμός, στο επίπεδο του Μωαμεθανισμού και του Φαρισαϊσμού καθότι δεν υφίσταται Αγία Τριάδα, παρά μόνον Μία Αιτία, ο ΠΑΤΗΡ!
Υπάρχει όμως και ο Ιερός Καρπός της αρνήσεως της θεότητος του Κυρίου και του Αγίου Πνεύματος. "Να ενωθούμε όλοι εν Χριστώ σ' ένα σώμα και σ' ένα πνεύμα".
Εν Χριστώ, δια Χριστού! Να μην ενωθούμε με τον Χριστό. Να ενωθούμε εμείς οι πιστοί μεταξύ μας!
"Από την Θεία Ευχαριστία γεννιέται η Εκκλησία ως κοινωνία προσώπων". Σ’ αυτή την πρόταση περιλαμβάνεται όλη η θεολογία της Σχέσεως του κ. Γιανναρά. "Σ' αυτό το ιερό Μυστήριο έχουμε τη βαθιά εμπειρία ότι δεν ζούμε ως μεμονωμένα άτομα την πίστη μας, αλλά ως μέλη ενός σώματος". Με κεφαλή τον πρώτο. Εδώ βρίσκεται αναπαυμένος εν ειρήνη όλος ο κ. Ζηζιούλας.
Η Λατινική συμπαιγνία γίνεται πολυεθνική. Το πρώτο μεγάλο της παράρτημα άνοιξε ήδη στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Υποσχέθηκε ο ίδιος ο πάπας, ο μεγάλος και μοναδικός αντιπρόσωπος του Θεού, να μας χαρίση τον μοναδικό ιστορικό τίτλο, του πρώτου παραρτήματος. Η Κωνσταντινούπολη θα έχει από εδώ και στο εξής, το πρωτείο των παραρτημάτων. Η Μόσχα έχασε το παιχνίδι στο παρά πέντε! Η Αθήνα είναι σιωπηλή και ταπεινή. Χωρίς αγώνα, χωρίς να εκτεθεί, βρίσκεται με άνεση Δεύτερη! Κι όμως το ερώτημα συνεχίζει να πλανιέται εναγωνίως στις ψυχές μας! Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά! Γιατί αντί να ελευθερωθούμε σκλαβωθήκαμε;
Υπάρχει αιτία! Υπάρχει ένα Ιστορικό γεγονός που διέφυγε της προσοχής μας και λειτούργησε σαν κερκόπορτα της θεολογίας! Η προσπάθεια ενώσεως των Εκκλησιών στη μακρινή Φεράρα της Ιταλίας, δεν γέννησε μόνο τον Μάρκο Ευγενικό, αλλά και ένα υβρίδιο, όπως θα λέγαμε σήμερα, που πλάνεψε τους πάντες! Τον Γεννάδιο τον Σχολάριο! Αυτός είναι ο πατέρας της θεολογικής παραδόσεως, η οποία παραδίδεται σήμερα αμαχητί στον πάπα! Ο εν λόγω Γεννάδιος, παρότι φιλενωτικός και συμπολεμιστής του Βησσαρίωνος, “μετεστράφη”, υποτίθεται, στην πορεία στην Ορθοδοξία, φτάνοντας μέχρι του αξιώματος του Πατριάρχου! Ποια είναι η παράδοση την οποία εδημιούργησε!; Μια παράδοση στην οποία ομολογείται το Ορθόδοξο φρόνημα, το οποίο όμως έχει σαν περιεχόμενο την Σχολαστική Θεολογία. Τρόπον τινά εδημιούργησε πρώτος την Ουνία, το φοβερό όπλο του πάπα για να καταστρέψει το αισθητήριο της Ορθοδόξου θεολογικής μας συνειδήσεως! Οι σημερινοί εκφραστές αυτής της παραδόσεως, όπως ο κ. Ζηζιούλας και ο κ. Γιανναράς, έχουν εξελιχθεί! Καταφέρονται ως επί το πλείστον εναντίον του Αυγουστίνου αλλά η θεολογία τους είναι διαλεκτική και κατάγεται άμεσα από τις Summes του Ακινάτη!
Μάλιστα ο κ. Ζηζιούλας στο τελευταίο “Αγγλικό” του βιβλίο, όπως το ονομάζει και ο ίδιος, επαναλαμβάνει χωρίς ντροπή τις θέσεις του Σχολάριου, όπως τις εκφράζει ο ίδιος ο Σχολάριος στο παρακάτω απόσπασμα: “Οι Λατίνοι των ιερών ευαγγελίων ακούοντες "Πάντα όσα έχει ο Πατήρ εμά εστί" και πάλιν "Εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν" και Υιόν είναι τον Πατέρα ή Πατέρα τον Υιόν αναγκάζονται λέγειν. Οι Λατίνοι τον Υιόν δεύτερον και ελάττω του Πατρός τη τάξει και τω αξιώματι της αιτίας από τε Αθανασίου και Βασιλείου και πολλών άλλων διδασκάλων ειληφότες πιστεύουσι! Ει τις αυτούς έροιτο, ουκούν και το Πνεύμα δε το Άγιον δεύτερον του Υιού τη τάξει και τω αξιώματι της αιτίας και τρίτον από του Πατρός λέγετε, ουκ αν αρνήσαιντο, ειδότες ουδέν εντεύθεν συμβαίνον άτοπον.”
Είναι ολόκληρο το περιεχόμενο του Αγγλικού βιβλίου, του μεγαλυτέρου μας θεολόγου, Ισάξιου του Παλαμά και του Μαξίμου.
Εάν είχαν διαβάσει έστω μία σελίδα του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά θα γνώριζαν πως το πρώτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος μπορούμε να το ονομάσουμε Εκπορευτή και όχι Πατέρα και να διδάσκουμε το Ίδιο πράγμα, καθότι δεν γνωρίζουμε στ' αλήθεια ποιό πρόσωπο στην Αγία Τριάδα είναι πρώτο, δεύτερο ή τρίτο.
Δυστυχώς περίμενε ο μεγαλύτερος θεολόγος μας τον κ. Γιαγκάζογλου για να του εξηγήσει τί λέει ο Άγιος Γρηγόριος. Μάλιστα δε, εκτίμησε τόσο πολύ το δώρο του κ. Γιαγκάζογλου, που του ανέθεσε εν λευκώ την προπαγάνδα της Ιδεολογίας της ενώσεως των Εκκλησιών. Δυστυχώς ξεχνούμε όλοι μας πως αυτό που συνέβη στην Κωνσταντινούπολη του 1453, είχε ήδη συμβεί στην Ρώμη χίλια χρόνια πριν. Και ότι το Βατικανό είναι μια Αναπαράσταση της Εκκλησίας της Ρώμης, όπως ακριβώς η σημερινή Ορθοδοξία είναι μία θλιβερή Αναπαράσταση της Εκκλησίας των Πατέρων.
Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2008
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΡΑΒΕΝΝΑ
Απόσπασμα από την ομιλία του ΠΑΠΑ προς τους Επισκόπους της Γαλλίας, στις 14 Σεπτεμβρίου 2008 στην Λούρδη της Γαλλίας!
«Η Εκκλησία – Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική – σας γέννησε μέσω του Βαπτίσματος. Αυτή η Ίδια σας κάλεσε στην υπηρεσία της. Εσείς της προσφέρατε την ζωή σας, πρώτα σαν διάκονοι και ιερείς, κατόπιν σαν Επίσκοποι.
Διάδοχοι των Αποστόλων, αντιπροσωπεύετε τον Χριστό, επικεφαλής των ενοριών που σας έχουν εμπιστευτεί, και προσπαθείτε να πραγματοποιήσετε σ’ αυτές την εικόνα του Επισκόπου που ’χει χαράξει ο Απόστολος Παύλος. Πρέπει να αναπτύσσεσθε συνεχώς σ’ αυτήν την οδό, για να μπορείτε να είστε όλο και πιο πολύ “ φιλόξενοι, φιλάγαθοι, σώφρονες, δίκαιοι, όσιοι, εγκρατείς ” (Προς Τίτον 1, 8-9). Ο Χριστιανικός λαός πρέπει να σας περιβάλλει με σεβασμό και συμπάθεια. Από καταγωγής η Χριστιανική μας παράδοση, επέμεινε πάνω σ’ αυτό το σημείο: “ Όλοι όσοι είναι για τον Θεό και τον Χριστό, είναι μαζί με τον Επίσκοπο” έγραφε ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας!
Η Αποστολή σας, πνευματική πάνω απ’ όλα, συνίσταται στην προσπάθεια σας να δημιουργήσετε τις κατάλληλες συνθήκες έτσι ώστε οι πιστοί να κατορθώσουν, για να αναφερθούμε γι’ άλλη μια φορά στον Άγιο Ιγνάτιο, “ να υμνήσουν με μια φωνή μέσω του Χριστού, τον Πατέρα ” και να κατορθώσουν τοιουτοτρόπως να κάνουν την ζωή τους μια προσφορά στον Θεό.
Σας ενθαρρύνω να συνεχίσετε να εργάζεσθε με εμπιστοσύνη και ενότητα, σε πλήρη κοινωνία με τον ΠΕΤΡΟ, ο οποίος ήλθε να επιβεβαιώση την πίστη σας!!!».
Ένα χρόνο μόλις, μετά την υποταγή της Ορθοδοξίας στο πρωτείο του ΠΑΠΑ, στην Ραβέννα της Ιταλίας, τα πράγματα ξεκαθαρίζουν.
Ο πάπας είναι αποφασισμένος να φθάσει έως μετενσαρκώσεως, προκειμένου να κρατήση το πρωτείο του. Και πόσο φτωχή φαντάζει πλέον η φιλοδοξία του. Η ορθοδοξία μιλά για ομοίωση Χριστού,
“ Μέλη Χριστού γινόμεθα, μέλη Χριστός ημών δε,
και χειρ Χριστός και πους Χριστός εμού του παναθλίου,
και χειρ Χριστού και πους Χριστού ο άθλιος εγώ δε! ”,
αυτός ο φτωχός συνεχίζει να είναι προσκολλημένος στον Πέτρο και στην υποτιθέμενη υπεροχή του έναντι των υπολοίπων Αποστόλων. Δεν μπορεί να πει ο φτωχός άμυαλος, εγώ ο πανάθλιος. Θέλει μια Εκκλησία και μια Σωτηρία χωρίς Μετάνοια, ο άμοιρος.
“ Μέλη Χριστού γινόμεθα, μέλη Χριστός ημών δε,
και χειρ Χριστός και πους Χριστός εμού του παναθλίου,
και χειρ Χριστού και πους Χριστού ο άθλιος εγώ δε! ”,
αυτός ο φτωχός συνεχίζει να είναι προσκολλημένος στον Πέτρο και στην υποτιθέμενη υπεροχή του έναντι των υπολοίπων Αποστόλων. Δεν μπορεί να πει ο φτωχός άμυαλος, εγώ ο πανάθλιος. Θέλει μια Εκκλησία και μια Σωτηρία χωρίς Μετάνοια, ο άμοιρος.
Κάτι που εντυπωσιάζει όμως στο απόσπασμα και δεν πρέπει το αφήσουμε να μας ξεφύγει, είναι η “ορθόδοξη” σκέψη του πάπα! Πρέπει να μελετά τελευταίως με προσοχή την ορθοδοξία. Γιατί πώς αλλιώς μπορούμε να εξηγήσουμε την ομοιότητα του αποσπάσματος με το βιβλίο Θρησκευτικών της τρίτης Γυμνασίου; Υπάρχει ένα κοινό πνεύμα, είναι ολοφάνερο. Μπράβο του τού πάπα, αναγνωρίζει έστω και αυτός το παιδαγωγικό μας Ινστιτούτο, γιατί εδώ στην Ελλάδα είναι κατάπτυστο. Μπράβο του!
Το Απόσπασμα περιέχει μια ολοκληρωμένη θεολογία μετά τον θάνατο του Θεού. Ο Θεός είναι άγνωστος, άφαντος, δεν υπάρχει! Έχει αποσυρθεί στα δώματά του για να ησυχάση από τις πληγές.
Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ.
Αυτό είναι το νέο Δόγμα, η νέα Εκκλησία! Μοναδικός Πατέρας αυτής της Νέας Εκκλησίας, ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας. Ο καημένος δεν υπολόγιζε τις ατραπούς της Ιστορίας. Πίστευε πως θα δοξασθεί σαν Μάρτυρας, αλλά τελικά δοξάζεται σαν Επίσκοπος. Ο κλήρος και ιδιαιτέρως οι Επίσκοποι είναι πλέον κατευθείαν εκπρόσωποι και αντιπρόσωποι του Θεού. Λόγω δε και της προστασίας των από τον ξεχωριστό Πέτρο, αναδεικνύονται παμψηφεί και ομοφώνως αντιπρόσωποι, με 3-0.
Η εξέλιξη του Δόγματος είναι μεγάλη όπως βλέπουμε. Ο άνθρωπος κατόρθωσε σαν ταπεινός και τελευταίος, σαν Άγιος να ενωθεί με τον Κύριο. Σήμερα ενώνεται με τον Πατέρα και σαν πρώτος. Δόξα τω Θεώ υπάρχει πρόοδος.
Αυτή η νέα Εκκλησία, απεικονίζεται τέλεια σε μια παληά ταινία του Αντονιόνι, το “Μπλόου Απ - Blow Up”. Στο τέλος της ταινίας δύο άνθρωποι παίζουν τένις χωρίς μπάλα. Στην αρχή φαίνεται παράλογο, ακόμη και στον φωτογράφο που πρωταγωνιστεί. Όμως, σιγά-σιγά, το παράλογο γίνεται όλο και πιο πραγματικό. Ακούμε όλο και πιο δυνατά τους χτύπους της μπάλας και ο φωτογράφος κινεί το κεφάλι του στον ρυθμό της. Ξαφνικά η μπάλα, από λάθος χτύπημα, προσγειώνεται στα πόδια του φωτογράφου. Μετά έναν στιγμιαίο δισταγμό, εκείνος σκύβει, μαζεύει την αόρατη μπάλα και την πετά με αποφασιστικότητα πίσω, ξαναβάζοντάς την στο παιχνίδι.
Για την μπάλα δεν γνωρίζουμε τίποτε, μας είναι άγνωστη όπως και ο Θεός. Γνωρίζουμε μόνο τους αντιπροσώπους του. Αλλά η δυναμική του παιχνιδιού μεταμορφώνει τους θεατές (εμάς) σε συμπαίχτες. Το παν είναι να ξεκινήσουμε να παίζουμε! Και η μπάλα σιγά-σιγά γίνεται πιο αληθινή από την πραγματική. Καθένας μας παρακολουθεί το δικό του παιχνίδι. Γίνεται ΠΡΟΣΩΠΟ.
Αυτή η νέα, εξελιγμένη, αστική, υποκειμενική Εκκλησία, είναι ακριβώς το παιχνίδι χωρίς μπάλα. Παίζει κανείς σαν να ήταν εκεί η μπάλα, δηλαδή ο Θεός. Αν το παιχνίδι “Λειτουργεί”, στο τέλος-τέλος, δεν είναι και τόσο σημαντικό, η μπάλα να είναι εκεί.
Το υποκείμενο εκκλησιάζεται! Σιωπή!
Μην το ταράζετε!
Βλέπει τα άγνωστα και τα αόρατα, στον ύπνο του!
Το τυφλό πάθος της ενώσεως των Εκκλησιών
Στείλαμε τα 2 ακόλουθα μηνύματα σε όλες τις μητροπόλεις της υποτιθεμένης Ορθοδόξου Ελλάδος και σας ενημερώνουμε
1) Το πάθος της ενώσεως των Εκκλησιών Ο μεγάλος Αρχηγός της Μητέρας Εκκλησίας, ο νυν Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος γράφει (Eπίσκεψις 583-20/11/98, σελ.8: «Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του Αρχεκάκου Όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του Δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλά οφείλομεν ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα Εκείνων».
Θα θέλαμε να γνωρίσουμε από την Αυτού Ταπεινότητα, τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, αν εισακούστηκαν οι προσευχές του και αν μετά τόσα χρόνια αιτήσεων ο Θεός ανάπαυσε την πονεμένη ψυχή του δαιμονισμένου Μεγάλου Φωτίου και τον συν αυτώ.
2) Εις ανάμνησιν
Στις 23 Φεβρουαρίου του 2008 στην Ακαδημία του Βόλου ενώπιον του Επισκόπου Βόλου κ. Ιγνατίου ομιλητής Επίσκοπος ισχυρίστηκε ότι ο Χριστός είναι δεύτερος Θεός. Ο Δεσπότης Βόλου δεν υπερασπίστηκε τον Κύριο. Αντιθέτως ολοκλήρωσε την φιλοξενία του ομιλητού. Ο αγαπητός Δεσπότης Βόλου συνεχίζει να πιστεύει ότι είναι ακόμη Επίσκοπος;
1) Το πάθος της ενώσεως των Εκκλησιών Ο μεγάλος Αρχηγός της Μητέρας Εκκλησίας, ο νυν Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος γράφει (Eπίσκεψις 583-20/11/98, σελ.8: «Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του Αρχεκάκου Όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του Δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλά οφείλομεν ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα Εκείνων».
Θα θέλαμε να γνωρίσουμε από την Αυτού Ταπεινότητα, τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, αν εισακούστηκαν οι προσευχές του και αν μετά τόσα χρόνια αιτήσεων ο Θεός ανάπαυσε την πονεμένη ψυχή του δαιμονισμένου Μεγάλου Φωτίου και τον συν αυτώ.
2) Εις ανάμνησιν
Στις 23 Φεβρουαρίου του 2008 στην Ακαδημία του Βόλου ενώπιον του Επισκόπου Βόλου κ. Ιγνατίου ομιλητής Επίσκοπος ισχυρίστηκε ότι ο Χριστός είναι δεύτερος Θεός. Ο Δεσπότης Βόλου δεν υπερασπίστηκε τον Κύριο. Αντιθέτως ολοκλήρωσε την φιλοξενία του ομιλητού. Ο αγαπητός Δεσπότης Βόλου συνεχίζει να πιστεύει ότι είναι ακόμη Επίσκοπος;
Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008
Σχόλιο στο κείμενο «ANANEOYMENH EΛΛHNIKOTHTA» του κ. Γιανναρά
"Συνειδητοποιούμε όχι μόνο την έκταση, αλλά και το βάθος ή την ποιότητα εξελληνισμού της ρωμαϊκής «οικουμένης», όταν διαβάζουμε τα ελληνικά κείμενα ενός φανατικά συντηρητικού Εβραίου: τις επιστολές του Αποστόλου Παύλου. Οι Εβραίοι ήταν λαός πού αντιστάθηκε σθεναρά και με αιματηρό τίμημα στον εξελληνισμό του, και ο Παύλος άνηκε στην πιό συντηρητική κοινωνική ομάδα των Εβραίων, στους Φαρισαίους. Κι όμως ο εθνοφυλετικός συντηρητισμός του δεν τον εμποδίζει να χειρίζεται την ελληνική γλώσσα, τις ελληνικές φιλοσοφικές έννοιες, αλλά και κάποιους Έλληνες συγγραφείς, με μια ευχέρεια πού δύσκολα θα την συναγωνιζόταν οποιοσδήποτε Αλεξανδρινός ή και Αθηναίος της εποχής του."
Από το βιβλίο «Ελληνορθόδοξη Παράδοση. Ρίζωμα και Προοπτική» του κ. Γιανναρά.
Θα θέλαμε να σχολιάσουμε πως οι επιστολές του Αποστόλου Παύλου δεν έχουν γραφτεί από έναν φανατικό Εβραίο όπως ισχυρίζεται ο κ. Γιανναράς. Πώς είναι δυνατόν ο κ. Γιανναράς να κρατά για τον ευατό του την αυθυπέρβαση, την υπέρβαση της φύσεως, το “ πρόσωπο ” και να αποδίδει στον Απόστολο Παύλο εθνοφυλετικό συντηρητισμό, τον οποίο μάλιστα βρίσκει μέσα στις επιστολές του;
Αναρωτιόμαστε: Έχει άραγε για τον κ. Γιανναρά κάποιο περιεχόμενο το να είναι κάποιος χριστιανός; Από το κείμενο δεν φαίνεται να έχει κάποιο περιεχόμενο, δεν μπορεί να μεταμορφωθεί ο άνθρωπος ούτε εν Χριστώ.
Το εκπληκτικό όμως είναι ότι ούτε η τεράστια μόρφωση του Αποστόλου Παύλου προσθέτει κάτι στον εθνοφυλετικό του συντηρητισμό. Ματαίως άραγε αγωνίζεται με τέτοιο πάθος για την παιδεία, για την αληθινή πίστη σ’ αυτό εδώ τον τόπο ο κ. Γιανναράς ή μας κοροϊδεύει;
Από το βιβλίο «Ελληνορθόδοξη Παράδοση. Ρίζωμα και Προοπτική» του κ. Γιανναρά.
Θα θέλαμε να σχολιάσουμε πως οι επιστολές του Αποστόλου Παύλου δεν έχουν γραφτεί από έναν φανατικό Εβραίο όπως ισχυρίζεται ο κ. Γιανναράς. Πώς είναι δυνατόν ο κ. Γιανναράς να κρατά για τον ευατό του την αυθυπέρβαση, την υπέρβαση της φύσεως, το “ πρόσωπο ” και να αποδίδει στον Απόστολο Παύλο εθνοφυλετικό συντηρητισμό, τον οποίο μάλιστα βρίσκει μέσα στις επιστολές του;
Αναρωτιόμαστε: Έχει άραγε για τον κ. Γιανναρά κάποιο περιεχόμενο το να είναι κάποιος χριστιανός; Από το κείμενο δεν φαίνεται να έχει κάποιο περιεχόμενο, δεν μπορεί να μεταμορφωθεί ο άνθρωπος ούτε εν Χριστώ.
Το εκπληκτικό όμως είναι ότι ούτε η τεράστια μόρφωση του Αποστόλου Παύλου προσθέτει κάτι στον εθνοφυλετικό του συντηρητισμό. Ματαίως άραγε αγωνίζεται με τέτοιο πάθος για την παιδεία, για την αληθινή πίστη σ’ αυτό εδώ τον τόπο ο κ. Γιανναράς ή μας κοροϊδεύει;
Κυριακή 31 Αυγούστου 2008
Απάντηση στην επιφυλλίδα «Αντί ρεμβασμών του Δεκαπενταυγούστου» του κ. Γιανναρά
Αγαπητέ κύριε Γιανναρά,
Θα ήθελα να προσπαθήσω να σας δείξω, με την ευκαιρία της επιφυλλίδας σας του δεκαπενταυγούστου, πως το Μυστήριο της Εκκλησίας είναι μεγαλύτερο από την κατανόησή μας και έτσι θα παραμείνει, εις τους αιώνας.
Η μαρτυρία της Εκκλησιαστικής εμπειρίας αναφέρεται μόνον και αποκλειστικώς στην νίκη επί του θανάτου! Η Εκκλησιαστική εμπειρία δεν αναφέρεται στην ύπαρξη του ανθρώπου και μετά τον θάνατο, αλλά στην υιοθεσία του αληθινού χριστιανού, πριν το θάνατο! Η Εκκλησιαστική εμπειρία δεν δηλώνεται στην γλώσσα, αλλά είναι μια νέα γλώσσα. Τι θα ήταν ο Ρωμανός ο Μελωδός χωρίς τον Γρηγόριο Θεολόγο; Αυτή η αγκυλωμένη σημερινή Εκκλησία δεν διαθέτει τον Γρηγόριο Θεολόγο!
Η μεταφορική – αλληγορική εκδοχή των σημαινόντων που παραπέμπουν σε εμπειρικές ψηλαφήσεις είναι ο πιο πετυχημένος σύγχρονος ορισμός της φιλοσοφίας, όχι της Εκκλησίας. Ακόμη και η γλώσσα “συνεπούς οντολογικού προβληματισμού του Αγίου Μαξίμου” αφορά στην Φιλοσοφία, και όχι στην Εκκλησία! Εξάλλου η Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία δεν υπήρξε ποτέ της Μεταφυσική. Ποτέ η Ελληνική Φιλοσοφία δεν υπήρξε γεωκεντρική, όπως επίσης η απειρία του σύμπαντος είναι απολύτως προσωκρατική, δηλ. προφιλοσοφική, δηλ. φυσιοκρατική γνώση. Η προσωκρατική γνώση δεν υπήρξε ποτέ η δόξα του Ελληνικού πνεύματος. Γιατί άραγες αυτή η επιστημονική επανάληψή της είναι πιο σημαντική από την Εκκλησιαστική αγκύλωση;
Δεν υπάρχει πατερική γραμματεία με απόλυτη αυθεντία. Υπάρχει μόνο πατερική Θεολογία. Μπορεί ο καθένας, όπως και σεις, να την συνεχίσετε! Οι πατέρες αυτοί είναι οι διάδοχοι των Αποστόλων, οι οποίοι συνεχίζουν να μαρτυρούν αυτά που είδαν και άκουσαν.
Πρέπει να ξέρετε, κ. Γιανναρά, πως τα “τσιτάτα” των πατέρων που παρέθετε η “αφασία των επισκόπων μας” στο κήρυγμά τους, ήταν η μοναδική Όαση δροσιάς των νεανικών μας χρόνων. Ποιος φυσιολογικός άνθρωπος θα δεχόταν αλλιώς το διακόνημα του επισκόπου, χωρίς τις απαραίτητες προϋποθέσεις, οι οποίες χωρίς κάποιον Γρηγόριο Θεολόγο δεν υφίστανται;
Τέλος, αγαπητέ κ. Γιανναρά, συμμερίζομαι τον πόνο σας, διότι γνωρίζω πολύ καλά πως το τραχύ αγκάθι των επισκόπων δεν θα επιτρέψει ποτέ την Εκκλησία σαν τρόπο υπάρξεως του ευχαριστιακού σώματος. Η Εκκλησία θα συνεχίσει για πάντα τον δρόμο της σαν υιοθεσία του ανθρώπου υπό του Θεού!
Τέλος, έχω μια πρόταση στην ανανεωτική σας δίψα: Εάν με τον τρόπο υπάρξεως του ευχαριστιακού σώματος που επαγγέλλεσθε, δημιουργήσετε κάτι καλύτερο από το: “Χαίρε, σοφίας Θεού δοχείον, χαίρε, προνοίας αυτού ταμείον. Χαίρε, φιλοσόφους ασόφους δεικνύουσα, χαίρε, ότι εμαράνθησαν οι των μύθων ποιηταί, χαίρε, βυθού αγνοίας εξέλκουσα, χαίρε, νύμφη ανύμφευτε!”, νομίζω δεν θα υπάρξει κανένα πρόβλημα στην συνέχεια της Εκκλησιαστικής μαρτυρίας.
Θα ήθελα να προσπαθήσω να σας δείξω, με την ευκαιρία της επιφυλλίδας σας του δεκαπενταυγούστου, πως το Μυστήριο της Εκκλησίας είναι μεγαλύτερο από την κατανόησή μας και έτσι θα παραμείνει, εις τους αιώνας.
Η μαρτυρία της Εκκλησιαστικής εμπειρίας αναφέρεται μόνον και αποκλειστικώς στην νίκη επί του θανάτου! Η Εκκλησιαστική εμπειρία δεν αναφέρεται στην ύπαρξη του ανθρώπου και μετά τον θάνατο, αλλά στην υιοθεσία του αληθινού χριστιανού, πριν το θάνατο! Η Εκκλησιαστική εμπειρία δεν δηλώνεται στην γλώσσα, αλλά είναι μια νέα γλώσσα. Τι θα ήταν ο Ρωμανός ο Μελωδός χωρίς τον Γρηγόριο Θεολόγο; Αυτή η αγκυλωμένη σημερινή Εκκλησία δεν διαθέτει τον Γρηγόριο Θεολόγο!
Η μεταφορική – αλληγορική εκδοχή των σημαινόντων που παραπέμπουν σε εμπειρικές ψηλαφήσεις είναι ο πιο πετυχημένος σύγχρονος ορισμός της φιλοσοφίας, όχι της Εκκλησίας. Ακόμη και η γλώσσα “συνεπούς οντολογικού προβληματισμού του Αγίου Μαξίμου” αφορά στην Φιλοσοφία, και όχι στην Εκκλησία! Εξάλλου η Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία δεν υπήρξε ποτέ της Μεταφυσική. Ποτέ η Ελληνική Φιλοσοφία δεν υπήρξε γεωκεντρική, όπως επίσης η απειρία του σύμπαντος είναι απολύτως προσωκρατική, δηλ. προφιλοσοφική, δηλ. φυσιοκρατική γνώση. Η προσωκρατική γνώση δεν υπήρξε ποτέ η δόξα του Ελληνικού πνεύματος. Γιατί άραγες αυτή η επιστημονική επανάληψή της είναι πιο σημαντική από την Εκκλησιαστική αγκύλωση;
Δεν υπάρχει πατερική γραμματεία με απόλυτη αυθεντία. Υπάρχει μόνο πατερική Θεολογία. Μπορεί ο καθένας, όπως και σεις, να την συνεχίσετε! Οι πατέρες αυτοί είναι οι διάδοχοι των Αποστόλων, οι οποίοι συνεχίζουν να μαρτυρούν αυτά που είδαν και άκουσαν.
Πρέπει να ξέρετε, κ. Γιανναρά, πως τα “τσιτάτα” των πατέρων που παρέθετε η “αφασία των επισκόπων μας” στο κήρυγμά τους, ήταν η μοναδική Όαση δροσιάς των νεανικών μας χρόνων. Ποιος φυσιολογικός άνθρωπος θα δεχόταν αλλιώς το διακόνημα του επισκόπου, χωρίς τις απαραίτητες προϋποθέσεις, οι οποίες χωρίς κάποιον Γρηγόριο Θεολόγο δεν υφίστανται;
Τέλος, αγαπητέ κ. Γιανναρά, συμμερίζομαι τον πόνο σας, διότι γνωρίζω πολύ καλά πως το τραχύ αγκάθι των επισκόπων δεν θα επιτρέψει ποτέ την Εκκλησία σαν τρόπο υπάρξεως του ευχαριστιακού σώματος. Η Εκκλησία θα συνεχίσει για πάντα τον δρόμο της σαν υιοθεσία του ανθρώπου υπό του Θεού!
Τέλος, έχω μια πρόταση στην ανανεωτική σας δίψα: Εάν με τον τρόπο υπάρξεως του ευχαριστιακού σώματος που επαγγέλλεσθε, δημιουργήσετε κάτι καλύτερο από το: “Χαίρε, σοφίας Θεού δοχείον, χαίρε, προνοίας αυτού ταμείον. Χαίρε, φιλοσόφους ασόφους δεικνύουσα, χαίρε, ότι εμαράνθησαν οι των μύθων ποιηταί, χαίρε, βυθού αγνοίας εξέλκουσα, χαίρε, νύμφη ανύμφευτε!”, νομίζω δεν θα υπάρξει κανένα πρόβλημα στην συνέχεια της Εκκλησιαστικής μαρτυρίας.
Σάββατο 9 Αυγούστου 2008
Το τέλος της ελπίδος της ειρήνης
Τέλος για τους ολυμπιακούς της ειρήνης και ξεκίνημα των ολυμπιακών του πολέμου.
Δεν θα έπρεπε να απελαθούν αμέσως οι ολυμπιακές ομάδες τόσο της Ρωσίας όσο και της Γεωργίας εφόσον κατά τη διάρκεια της ολυμπιακής εκεχειρίας κήρυξαν τον πόλεμο;
Για πρώτη φορά δόθηκαν ολυμπιακοί αγώνες σε μια χώρα που δεν γνωρίζει ούτε την έννοια της ειρήνης.
Το άναμμα της φλόγας στο στάδιο του Πεκίνου δεν θύμισε σε κανέναν τις βόμπες Ναπάλμ;
Δεν θα έπρεπε να απελαθούν αμέσως οι ολυμπιακές ομάδες τόσο της Ρωσίας όσο και της Γεωργίας εφόσον κατά τη διάρκεια της ολυμπιακής εκεχειρίας κήρυξαν τον πόλεμο;
Για πρώτη φορά δόθηκαν ολυμπιακοί αγώνες σε μια χώρα που δεν γνωρίζει ούτε την έννοια της ειρήνης.
Το άναμμα της φλόγας στο στάδιο του Πεκίνου δεν θύμισε σε κανέναν τις βόμπες Ναπάλμ;
Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008
Δημιουργικότης και Ασκητισμός. Μεγαλοφυΐα και Αγιότης.
Το τρομερό παιδί της Ρωσικής Φιλοσοφίας Μπερντιάεφ μας εξηγεί τα μυστικά της συγχρόνου ελληνικής θεολογίας. Παρουσιάζονται αποσπάσματα από το 7ο κεφάλαιο τού βιβλίου τού Μπερντιάεφ: ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΟΣ. Δοκίμιο για την δικαίωση τού ανθρώπου.
«Υπάρχει μια ομοιότης στις τεχνικές που χαρακτηρίζουν την θρησκευτική εμπειρία σε όλες τις θρησκείες, σαν να μην διέφεραν πνευματικά, και υπάρχει μια ομοιότης στην μέθοδο που χαρακτηρίζει την Μυστική Εμπειρία όλων των Μυστικών, σαν να μην διέφεραν ούτε τυπικά. Στο βάθος κάθε αυθεντικής θρησκείας και κάθε αυθεντικού μυστικισμού υπάρχει η επιδίωξη τής υπέρβασης του «κόσμου», νοουμένου σαν κατώτερο είναι, υπάρχει η ιδέα της νίκης πάνω στον «κόσμο», και γι’ αυτό υπάρχει η ασκητική οδός, η οποία οδηγεί σ’ αυτή την υπέρβαση και σ’ αυτή τη νίκη. Χωρίς την άσκηση, δηλ. την υπέρβαση τής κατώτερης φύσης στο όνομα τής ανώτερης, χωρίς την νίκη πάνω σ’ «αυτόν τον κόσμο» στο όνομα ενός διαφορετικού κόσμου, η θρησκευτική και μυστική ζωή θα ήταν αδιανόητη.
Εδώ όμως ακριβώς τίθεται ένα ερώτημα: Υπάρχει άλλη θρησκευτική οδός; Υπάρχει μια διαφορετική θρησκευτική εμπειρία; Μια εμπειρία δημιουργικής έκστασης; (Διότι καθ’ εαυτήν η ασκητική οδός δεν είναι δημιουργική, και οι ασκητικές εκστάσεις των αγίων και των μυστικών είναι εκστάσεις επιστροφής στον Θεό, της θέασης τού θείου φωτός και όχι της δημιουργίας ενός καινούργιου κόσμου και μιας πρωτόφαντης ζωής.) Η εμπειρία τής δημιουργικής έκστασης σαν θρησκευτικής οδού δεν έχει φωτιστεί ακόμη, ούτε στην συνείδηση των Πατέρων της Εκκλησίας, ούτε σ’ εκείνη των αρχαίων Μυστικών. Η δημιουργική εμπειρία, η δημιουργική έκσταση, ή απορρίπτεται συνολικώς από την θρησκευτική συνείδηση, η οποία την θεωρεί σαν κάτι «κοσμικό» και σαν παραδοχή στα πάθη, ή γίνεται απλώς ανεκτή. Μέχρι σήμερα, η θρησκευτική συνείδηση δεν κατόρθωσε να δει στην δημιουργικότητα μιάν πνευματική δραστηριότητα, παρά μόνον μιάν «κοσμική». Στην καλύτερη περίπτωση, η θρησκευτική συνείδηση δικαιολογεί την δημιουργικότητα. Που παραμένει όμως κάτι εξωτερικό, σε σύγκριση με τον θρησκευτικό δρόμο!
Παρά το γεγονός αυτό όμως, η δημιουργικότης δέχεται και σέβεται βαθειά την εντολή τού Ευαγγελίου, που συμβουλεύει να μην αγαπούμε τον «κόσμο» και οτιδήποτε ανήκει σ’ αυτόν. Όποιος δημιουργεί, αισθάνεται να μην ανήκει σ’ «αυτόν τον κόσμο». Η δημιουργικότης είναι μια υπέρβαση τού «κόσμου», μια υπέρβαση διαφορετική από αυτήν της ασκητικής, αλλά εξίσου νόμιμη. Στη διάρκεια τής δημιουργικής δραστηριότητος, ο άνθρωπος βγαίνει απ’ «αυτόν εδώ τον κόσμο» και εισέρχεται σ’ έναν κόσμο διαφορετικό. Στην διάρκεια τής δημιουργικής πράξης, δημιουργείται ένας διαφορετικός κόσμος (καινούργιος, αυθεντικός, και όχι η αναδιοργάνωση αυτού εδώ τού κόσμου). Η δημιουργικότης δεν είναι ένα είδος προσαρμογής σε τούτον τον κόσμο και στην ανάγκη του, η δημιουργικότης είναι στην πραγματικότητα ένας τρόπος να διασχίσουμε τα όρια αυτού εδώ του κόσμου και να υπερβούμε την ανάγκη του.
Ο ασκητισμός των Πατέρων της Εκκλησίας υπήρξε για την εποχή τους κάτι καινούργιο, ένας καινούργιος τρόπος ύπαρξης στον κόσμο (μια ηρωική αμφισβήτηση τής αρχαίας Φύσεως και τού παλαιού Αδάμ). Σήμερα όμως ο ασκητισμός αυτός των Πατέρων είναι πλέον ένα νεκρό πράγμα. Κατήντησε ένα θανάσιμο δηλητήριο για τον σύγχρονο άνθρωπο και τους μοντέρνους καιρούς. Το επαναστατικό πνεύμα του ασκητισμού απολιθώθηκε και μεταλλάχθηκε σε μια φοβερή δύναμη αδράνειας. Ο Ισαάκ ο Σύρος υπήρξε για τον καιρό του κάτι απίστευτα ζωντανό, και θα παραμείνει για πάντα ζωντανό. Το έργο του υπήρξε επαναστατικό και αντιστάθηκε με υπεράνθρωπο τρόπο στην αρχαία μας Φύση. Σήμερα όμως ο Ισαάκ ο Σύρος, μεγάλος και αιώνιος Άγιος , μπορεί να γίνει πηγή θανάτου. Ο ηρωικός ασκητισμός του καιρού του υπήρξε ένα αληθινά ηρωικό κίνημα, αλλά σήμερα δεν μπορεί να κινητοποιήσει τίποτε. Ο κόσμος κατευθύνεται πλέον προς νέες μορφές ασκητικής και πνευματικής οργάνωσης. Η παληά εμπειρία της υπακοής και της ταπεινότητος μεταλλάχθηκε σε κάτι κακό. Αυτή ακριβώς η αλλαγή κάνει αναπόφευκτο έναν καινούργιο δρόμο: την θρησκευτική ανυπακοή στον κόσμο και στο κακό τού κόσμου. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να στραφεί προς τον κόσμο με μια στάση ταπεινής υποχωρήσεως, αλλά με δημιουργική δραστηριότητα. Αυτή η ίδια η εμπειρία της σχέσεως με τον Θεό πρέπει να κοινοποιηθεί στον κόσμο σαν δημιουργικότης. Ο παληός καλός ασκητισμός κατήντησε στατικός συντηρητισμός.
Ο Χριστιανισμός ξεπέρασε τη νεότητα του πλέον, είναι κοντά δύο χιλιάδων χρόνων. Η Χριστιανική Εκκλησία γέρασε. Και επειδή ακριβώς μπορούμε να μιλήσουμε για την ηλικία όχι μόνον των ατόμων αλλά και της Εκκλησίας μας, γι’ αυτό ακριβώς ο καθολικός οργανισμός τής Εκκλησίας γνωρίζει μια βαθειά κρίση, η οποία συνδέεται με τον καιρό των ανθρώπων και τις συνθήκες της ζωής στη Γή. Απέναντι σ’ αυτή τη γενική κρίση που βρισκόμαστε, απέναντι στο ξεκίνημα μιας νέας εποχής του κόσμου και σ’ ένα νέο στάδιο της αποκαλύψεως, όχι μόνον η τελειότης αλλά και η αγιότης αποδεικνύονται ανίσχυρες στη μάχη εναντίον της αμαρτίας και του κακού. Το χριστιανικό αίμα παγώνει όλο και πιο πολύ και έχει γίνει πλέον άγονο. Ματαίως προσπαθούμε να του δώσουμε νέα ζωή, με παλιές μεθόδους. Δεν ξαναγυρίζει η νεότης. Και η χριστιανική αγιότης ανήκει στην νεότητα του Χριστιανισμού. Η Αλήθεια της Αγιότητος είναι αιώνια και αθάνατη, αλλά είναι ημιτελής, δεν περιέχει ολόκληρη την αποκάλυψη. Αυτή η Αγιότης δεν είναι ικανή από μόνη της να βοηθήσει τον άνθρωπο να εισέλθει στην κοσμική εποχή της δημιουργικότητας.
Στις αρχές του ΧΙΧ αιώνος έζησαν, η μεγαλύτερη Ρωσική μεγαλοφυΐα, ο Πούσκιν, και ο πιο μεγάλος Ρώσος άγιος, ο Σεραφείμ του Σάρωφ. Η ρωσική ψυχή μπορεί να είναι υπερήφανη τόσο για την μεγαλοφυΐα του Πούσκιν όσο και για την αγιότητα του Σεραφείμ. Εκείνο όμως που αναρωτιέμαι εγώ, είναι το εξής: Για την μοίρα της Ρωσίας, για την μοίρα του κόσμου και για τους σκοπούς της Θείας Πρόνοιας δεν θα ήταν καλύτερα εάν στη Ρωσία, στις αρχές του ΧΙΧ αιώνα, είχαν ζήσει δύο Σεραφείμ, δύο Άγιοι; Φαίνεται αυτονόητη η απάντηση. Όμως στη θυσία της ιδιοφυΐας, στην δημιουργική της έκσταση, δεν έχουμε άραγες ένα διαφορετικό είδος αγιότητος απέναντι στον Θεό, μια μορφή θρησκευτικής δραστηριότητος, που είναι βεβαίως διαφορετική, αλλά που έχει παρ’ όλα αυτά την ίδια αξιοπρέπεια με την κανονική αγιότητα; Η δημιουργικότης της μεγαλοφυΐας δεν είναι μια «κοσμική» δραστηριότης, αλλά μια «πνευματική». Με μόνη την αγιότητα του Αγίου Σεραφείμ, και χωρίς την ποιητική μεγαλοφυΐα του Πούσκιν, ο ποιητικός σκοπός του κόσμου δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί. Δεν πρέπει να λέμε μόνον πως δεν μπορούν όλοι να γίνουν άγιοι, αλλά πρέπει να λέμε επίσης πως δεν πρέπει να γίνουν άγιοι. Δεν είμαστε όλοι μας καλεσμένοι στην αγιότητα! Η αγιότης είναι μια εκλογή και μια κλήση. Στην αγιότητα καλούμαστε. Όμως ακόμα και στον δρόμο της μεγαλοφυΐας πρέπει να καλούμαστε και να προοριζόμαστε, όπως ακριβώς και στον δρόμο της αγιότητας. Ο Πούσκιν ήταν προορισμένος για δημιουργική μεγαλοφυΐα, κι έτσι όχι μόνο δεν μπορούσε να είναι άγιος, αλλά δεν έπρεπε επίσης!
Η δημιουργική μεγαλοφυΐα μπορεί να γεννήσει έναν μοναχισμό ιδιαίτερο και διαφορετικό, έναν κοσμικό μοναχισμό. Επειδή στην απόρριψη του «κόσμου» και των αγαθών του, η οδός τής δημιουργικής μεγαλοφυΐας δεν απαιτεί μικρότερη αποφασιστικότητα από εκείνη τού παραδοσιακού μοναχισμού. Η αρετή που χαρακτηρίζει την δημιουργική μεγαλοφυΐα είναι η αρετή τής απόρριψης τής ησυχίας και τής ηρεμίας μιας σταθερής ζωής, καθορισμένης μια φορά για πάντα. Οι άνθρωποι αποφεύγουν με τρόμο την οδό της δημιουργικότητας, για να αποκτήσουν σιγουριά και εξασφάλιση. Όταν απορρίψουν τα αγαθά του «κόσμου» στο όνομα οτιδήποτε διαφορετικού από την δημιουργικότητα, αυτή η απόρριψη αντισταθμίζεται με ακρίβεια από την κατάκτηση μιας σιγουριάς στην ζωή μας και με την κατάκτηση της ατομικής σωτηρίας. Ακριβώς αυτή η υποταγή στις συνέπειες της πτώσεως δίνει σιγουριά στην ζωή του «κοσμικού» ανθρώπου. Γιατί, στ’ αλήθεια, αν δεν υπολογίσουμε τους αγίους και τους μυστικούς που ζουν στα μοναστήρια, τους στάρετς και τους ασκητές, γίνεται φανερό ότι το στυλ της μοναχικής ζωής είναι μια ιδιαίτερη μορφή προσαρμογής στον «κόσμο» και σ’ αυτό που είναι του «κόσμου τούτου», μια μορφή χωρίς καμμιά διάσταση θυσίας και τραγικότητας! Ο μετριοπαθής ασκητισμός των μοναστηριών συμφωνεί ιδιαιτέρως με τις διάφορες μορφές προσαρμογής στον «κόσμο», με τον θετικισμό και την φτηνή συμφεροντολογία. Η δημιουργική μεγαλοφυΐα όμως δεν μπορεί να συμφωνήσει με καμμιά μορφή θετικισμού. Πρέπει να επιμείνουμε νομίζω, στο γεγονός πως ο μοναχισμός των δημιουργών, ο μοναχισμός της μεγαλοφυΐας, απαιτεί μιαν απόρριψη του «κόσμου» και κάθε θετικής οργάνωσής του, πολύ πιο ριζική από αυτήν που απαιτεί ο παληός μοναχισμός. Έτσι λοιπόν σήμερα φτάνουμε να διαβάζουμε τον Θεοφάνη τον Έγκλειστο, κλασσικό αντιπρόσωπο της Ορθοδοξίας του ΧΙΧ αιώνος, και μένουμε έκπληκτοι από εκείνον τον παράξενο συνδυασμό που ενώνει τον μυστικό ασκητισμό με έναν τρόπο ζωής συντηρητικό, θετικιστικό και συμφεροντολογικό. Μένουμε έκπληκτοι από την προσαρμογή τής Θρησκείας της Σωτηρίας στις συνέπειες της πτώσεως, δηλ. στον «κόσμο». Ο επίσκοπος Θεοφάνης κηρύττει το ιδεώδες της φειδωλής οικονομίας και φτάνει μέχρι του σημείου να υπερασπίζεται την ιδέα μιας μετριοπαθούς απληστίας. Εάν σκεφτόμαστε την οικογένεια, είναι καλό να πλουτίσουμε. Δεν πρέπει να προσπαθούμε τα πολύ υψηλά πράγματα, δεν πρέπει να είμαστε πολύ πνευματικοί. Ο ασκητισμός του Θεοφάνους είναι μια τέλεια δικαίωση του αστικού και κοσμικού τρόπου ζωής. Στην θρησκευτική του συνείδηση δεν υπάρχει θέση για την ιδέα τής θυσίας και για την τραγική της διάσταση! Η παληά χριστιανική συνείδηση περνά απαραίτητα από την ασκητική άρνηση του «κόσμου» στην προσαρμογή στον ίδιο «κόσμο»! Στην μεγαλοφυΐα, αντιθέτως, αποκαλύπτεται το δημιουργικό μυστήριο τού είναι, αποκαλύπτεται δηλ. ο «άλλος κόσμος»! »
Ο Μέγας Γέρων της δημιουργικής ασκητικής, ο πολύς κ. Μπερντιάεφ εγκαταλείπει την διάκριση, το μοναδικό όργανο του ανθρωπίνου πνεύματος, για να βυθιστεί στον κόσμο της ομοιότητας.
Φυσιολογικώς αγνοεί ότι δεν είναι δυνατόν να υπερβούμε τον κόσμο καθ’ οιονδήποτε τρόπο (ούτε με τον μυστικισμό) διότι πρώτον ο "κόσμος" είναι η ανακάλυψη της ελληνικής φιλοσοφίας και δεύτερον διότι ο μυστικισμός και η ποίηση αποκαλύπτουν την ουσία της φύσεως, είναι ο μύθος. Για να καταλάβουμε ακόμη καλύτερα είναι σαν να μας λέει ότι ο Οδυσσέας, ο άνδρας ο πολύπραγος, είναι η εξέλιξη του Σωκράτη.
Αγνοεί επίσης ότι το ύποπτο κοσμικό φρόνημα είναι ακριβώς η ασκητική της δημιουργικότητος την οποία ευαγγελίζεται.
Κρύβει δε επιμελώς ότι ο αγώνας του ανθρώπου για επιβίωση και αυτοσυντήρηση ουδεμία σχέση έχει με την αστική τάξη την οποία απεχθάνονται τόσο βαθιά και θα απεχθάνονται για πάντα όλοι οι διανοούμενοι του κόσμου τούτου (τύπου Μπερντιάεφ) λόγω ανίας και πλήξεως.
Αμέθυστος
«Υπάρχει μια ομοιότης στις τεχνικές που χαρακτηρίζουν την θρησκευτική εμπειρία σε όλες τις θρησκείες, σαν να μην διέφεραν πνευματικά, και υπάρχει μια ομοιότης στην μέθοδο που χαρακτηρίζει την Μυστική Εμπειρία όλων των Μυστικών, σαν να μην διέφεραν ούτε τυπικά. Στο βάθος κάθε αυθεντικής θρησκείας και κάθε αυθεντικού μυστικισμού υπάρχει η επιδίωξη τής υπέρβασης του «κόσμου», νοουμένου σαν κατώτερο είναι, υπάρχει η ιδέα της νίκης πάνω στον «κόσμο», και γι’ αυτό υπάρχει η ασκητική οδός, η οποία οδηγεί σ’ αυτή την υπέρβαση και σ’ αυτή τη νίκη. Χωρίς την άσκηση, δηλ. την υπέρβαση τής κατώτερης φύσης στο όνομα τής ανώτερης, χωρίς την νίκη πάνω σ’ «αυτόν τον κόσμο» στο όνομα ενός διαφορετικού κόσμου, η θρησκευτική και μυστική ζωή θα ήταν αδιανόητη.
Εδώ όμως ακριβώς τίθεται ένα ερώτημα: Υπάρχει άλλη θρησκευτική οδός; Υπάρχει μια διαφορετική θρησκευτική εμπειρία; Μια εμπειρία δημιουργικής έκστασης; (Διότι καθ’ εαυτήν η ασκητική οδός δεν είναι δημιουργική, και οι ασκητικές εκστάσεις των αγίων και των μυστικών είναι εκστάσεις επιστροφής στον Θεό, της θέασης τού θείου φωτός και όχι της δημιουργίας ενός καινούργιου κόσμου και μιας πρωτόφαντης ζωής.) Η εμπειρία τής δημιουργικής έκστασης σαν θρησκευτικής οδού δεν έχει φωτιστεί ακόμη, ούτε στην συνείδηση των Πατέρων της Εκκλησίας, ούτε σ’ εκείνη των αρχαίων Μυστικών. Η δημιουργική εμπειρία, η δημιουργική έκσταση, ή απορρίπτεται συνολικώς από την θρησκευτική συνείδηση, η οποία την θεωρεί σαν κάτι «κοσμικό» και σαν παραδοχή στα πάθη, ή γίνεται απλώς ανεκτή. Μέχρι σήμερα, η θρησκευτική συνείδηση δεν κατόρθωσε να δει στην δημιουργικότητα μιάν πνευματική δραστηριότητα, παρά μόνον μιάν «κοσμική». Στην καλύτερη περίπτωση, η θρησκευτική συνείδηση δικαιολογεί την δημιουργικότητα. Που παραμένει όμως κάτι εξωτερικό, σε σύγκριση με τον θρησκευτικό δρόμο!
Παρά το γεγονός αυτό όμως, η δημιουργικότης δέχεται και σέβεται βαθειά την εντολή τού Ευαγγελίου, που συμβουλεύει να μην αγαπούμε τον «κόσμο» και οτιδήποτε ανήκει σ’ αυτόν. Όποιος δημιουργεί, αισθάνεται να μην ανήκει σ’ «αυτόν τον κόσμο». Η δημιουργικότης είναι μια υπέρβαση τού «κόσμου», μια υπέρβαση διαφορετική από αυτήν της ασκητικής, αλλά εξίσου νόμιμη. Στη διάρκεια τής δημιουργικής δραστηριότητος, ο άνθρωπος βγαίνει απ’ «αυτόν εδώ τον κόσμο» και εισέρχεται σ’ έναν κόσμο διαφορετικό. Στην διάρκεια τής δημιουργικής πράξης, δημιουργείται ένας διαφορετικός κόσμος (καινούργιος, αυθεντικός, και όχι η αναδιοργάνωση αυτού εδώ τού κόσμου). Η δημιουργικότης δεν είναι ένα είδος προσαρμογής σε τούτον τον κόσμο και στην ανάγκη του, η δημιουργικότης είναι στην πραγματικότητα ένας τρόπος να διασχίσουμε τα όρια αυτού εδώ του κόσμου και να υπερβούμε την ανάγκη του.
Ο ασκητισμός των Πατέρων της Εκκλησίας υπήρξε για την εποχή τους κάτι καινούργιο, ένας καινούργιος τρόπος ύπαρξης στον κόσμο (μια ηρωική αμφισβήτηση τής αρχαίας Φύσεως και τού παλαιού Αδάμ). Σήμερα όμως ο ασκητισμός αυτός των Πατέρων είναι πλέον ένα νεκρό πράγμα. Κατήντησε ένα θανάσιμο δηλητήριο για τον σύγχρονο άνθρωπο και τους μοντέρνους καιρούς. Το επαναστατικό πνεύμα του ασκητισμού απολιθώθηκε και μεταλλάχθηκε σε μια φοβερή δύναμη αδράνειας. Ο Ισαάκ ο Σύρος υπήρξε για τον καιρό του κάτι απίστευτα ζωντανό, και θα παραμείνει για πάντα ζωντανό. Το έργο του υπήρξε επαναστατικό και αντιστάθηκε με υπεράνθρωπο τρόπο στην αρχαία μας Φύση. Σήμερα όμως ο Ισαάκ ο Σύρος, μεγάλος και αιώνιος Άγιος , μπορεί να γίνει πηγή θανάτου. Ο ηρωικός ασκητισμός του καιρού του υπήρξε ένα αληθινά ηρωικό κίνημα, αλλά σήμερα δεν μπορεί να κινητοποιήσει τίποτε. Ο κόσμος κατευθύνεται πλέον προς νέες μορφές ασκητικής και πνευματικής οργάνωσης. Η παληά εμπειρία της υπακοής και της ταπεινότητος μεταλλάχθηκε σε κάτι κακό. Αυτή ακριβώς η αλλαγή κάνει αναπόφευκτο έναν καινούργιο δρόμο: την θρησκευτική ανυπακοή στον κόσμο και στο κακό τού κόσμου. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να στραφεί προς τον κόσμο με μια στάση ταπεινής υποχωρήσεως, αλλά με δημιουργική δραστηριότητα. Αυτή η ίδια η εμπειρία της σχέσεως με τον Θεό πρέπει να κοινοποιηθεί στον κόσμο σαν δημιουργικότης. Ο παληός καλός ασκητισμός κατήντησε στατικός συντηρητισμός.
Ο Χριστιανισμός ξεπέρασε τη νεότητα του πλέον, είναι κοντά δύο χιλιάδων χρόνων. Η Χριστιανική Εκκλησία γέρασε. Και επειδή ακριβώς μπορούμε να μιλήσουμε για την ηλικία όχι μόνον των ατόμων αλλά και της Εκκλησίας μας, γι’ αυτό ακριβώς ο καθολικός οργανισμός τής Εκκλησίας γνωρίζει μια βαθειά κρίση, η οποία συνδέεται με τον καιρό των ανθρώπων και τις συνθήκες της ζωής στη Γή. Απέναντι σ’ αυτή τη γενική κρίση που βρισκόμαστε, απέναντι στο ξεκίνημα μιας νέας εποχής του κόσμου και σ’ ένα νέο στάδιο της αποκαλύψεως, όχι μόνον η τελειότης αλλά και η αγιότης αποδεικνύονται ανίσχυρες στη μάχη εναντίον της αμαρτίας και του κακού. Το χριστιανικό αίμα παγώνει όλο και πιο πολύ και έχει γίνει πλέον άγονο. Ματαίως προσπαθούμε να του δώσουμε νέα ζωή, με παλιές μεθόδους. Δεν ξαναγυρίζει η νεότης. Και η χριστιανική αγιότης ανήκει στην νεότητα του Χριστιανισμού. Η Αλήθεια της Αγιότητος είναι αιώνια και αθάνατη, αλλά είναι ημιτελής, δεν περιέχει ολόκληρη την αποκάλυψη. Αυτή η Αγιότης δεν είναι ικανή από μόνη της να βοηθήσει τον άνθρωπο να εισέλθει στην κοσμική εποχή της δημιουργικότητας.
Στις αρχές του ΧΙΧ αιώνος έζησαν, η μεγαλύτερη Ρωσική μεγαλοφυΐα, ο Πούσκιν, και ο πιο μεγάλος Ρώσος άγιος, ο Σεραφείμ του Σάρωφ. Η ρωσική ψυχή μπορεί να είναι υπερήφανη τόσο για την μεγαλοφυΐα του Πούσκιν όσο και για την αγιότητα του Σεραφείμ. Εκείνο όμως που αναρωτιέμαι εγώ, είναι το εξής: Για την μοίρα της Ρωσίας, για την μοίρα του κόσμου και για τους σκοπούς της Θείας Πρόνοιας δεν θα ήταν καλύτερα εάν στη Ρωσία, στις αρχές του ΧΙΧ αιώνα, είχαν ζήσει δύο Σεραφείμ, δύο Άγιοι; Φαίνεται αυτονόητη η απάντηση. Όμως στη θυσία της ιδιοφυΐας, στην δημιουργική της έκσταση, δεν έχουμε άραγες ένα διαφορετικό είδος αγιότητος απέναντι στον Θεό, μια μορφή θρησκευτικής δραστηριότητος, που είναι βεβαίως διαφορετική, αλλά που έχει παρ’ όλα αυτά την ίδια αξιοπρέπεια με την κανονική αγιότητα; Η δημιουργικότης της μεγαλοφυΐας δεν είναι μια «κοσμική» δραστηριότης, αλλά μια «πνευματική». Με μόνη την αγιότητα του Αγίου Σεραφείμ, και χωρίς την ποιητική μεγαλοφυΐα του Πούσκιν, ο ποιητικός σκοπός του κόσμου δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί. Δεν πρέπει να λέμε μόνον πως δεν μπορούν όλοι να γίνουν άγιοι, αλλά πρέπει να λέμε επίσης πως δεν πρέπει να γίνουν άγιοι. Δεν είμαστε όλοι μας καλεσμένοι στην αγιότητα! Η αγιότης είναι μια εκλογή και μια κλήση. Στην αγιότητα καλούμαστε. Όμως ακόμα και στον δρόμο της μεγαλοφυΐας πρέπει να καλούμαστε και να προοριζόμαστε, όπως ακριβώς και στον δρόμο της αγιότητας. Ο Πούσκιν ήταν προορισμένος για δημιουργική μεγαλοφυΐα, κι έτσι όχι μόνο δεν μπορούσε να είναι άγιος, αλλά δεν έπρεπε επίσης!
Η δημιουργική μεγαλοφυΐα μπορεί να γεννήσει έναν μοναχισμό ιδιαίτερο και διαφορετικό, έναν κοσμικό μοναχισμό. Επειδή στην απόρριψη του «κόσμου» και των αγαθών του, η οδός τής δημιουργικής μεγαλοφυΐας δεν απαιτεί μικρότερη αποφασιστικότητα από εκείνη τού παραδοσιακού μοναχισμού. Η αρετή που χαρακτηρίζει την δημιουργική μεγαλοφυΐα είναι η αρετή τής απόρριψης τής ησυχίας και τής ηρεμίας μιας σταθερής ζωής, καθορισμένης μια φορά για πάντα. Οι άνθρωποι αποφεύγουν με τρόμο την οδό της δημιουργικότητας, για να αποκτήσουν σιγουριά και εξασφάλιση. Όταν απορρίψουν τα αγαθά του «κόσμου» στο όνομα οτιδήποτε διαφορετικού από την δημιουργικότητα, αυτή η απόρριψη αντισταθμίζεται με ακρίβεια από την κατάκτηση μιας σιγουριάς στην ζωή μας και με την κατάκτηση της ατομικής σωτηρίας. Ακριβώς αυτή η υποταγή στις συνέπειες της πτώσεως δίνει σιγουριά στην ζωή του «κοσμικού» ανθρώπου. Γιατί, στ’ αλήθεια, αν δεν υπολογίσουμε τους αγίους και τους μυστικούς που ζουν στα μοναστήρια, τους στάρετς και τους ασκητές, γίνεται φανερό ότι το στυλ της μοναχικής ζωής είναι μια ιδιαίτερη μορφή προσαρμογής στον «κόσμο» και σ’ αυτό που είναι του «κόσμου τούτου», μια μορφή χωρίς καμμιά διάσταση θυσίας και τραγικότητας! Ο μετριοπαθής ασκητισμός των μοναστηριών συμφωνεί ιδιαιτέρως με τις διάφορες μορφές προσαρμογής στον «κόσμο», με τον θετικισμό και την φτηνή συμφεροντολογία. Η δημιουργική μεγαλοφυΐα όμως δεν μπορεί να συμφωνήσει με καμμιά μορφή θετικισμού. Πρέπει να επιμείνουμε νομίζω, στο γεγονός πως ο μοναχισμός των δημιουργών, ο μοναχισμός της μεγαλοφυΐας, απαιτεί μιαν απόρριψη του «κόσμου» και κάθε θετικής οργάνωσής του, πολύ πιο ριζική από αυτήν που απαιτεί ο παληός μοναχισμός. Έτσι λοιπόν σήμερα φτάνουμε να διαβάζουμε τον Θεοφάνη τον Έγκλειστο, κλασσικό αντιπρόσωπο της Ορθοδοξίας του ΧΙΧ αιώνος, και μένουμε έκπληκτοι από εκείνον τον παράξενο συνδυασμό που ενώνει τον μυστικό ασκητισμό με έναν τρόπο ζωής συντηρητικό, θετικιστικό και συμφεροντολογικό. Μένουμε έκπληκτοι από την προσαρμογή τής Θρησκείας της Σωτηρίας στις συνέπειες της πτώσεως, δηλ. στον «κόσμο». Ο επίσκοπος Θεοφάνης κηρύττει το ιδεώδες της φειδωλής οικονομίας και φτάνει μέχρι του σημείου να υπερασπίζεται την ιδέα μιας μετριοπαθούς απληστίας. Εάν σκεφτόμαστε την οικογένεια, είναι καλό να πλουτίσουμε. Δεν πρέπει να προσπαθούμε τα πολύ υψηλά πράγματα, δεν πρέπει να είμαστε πολύ πνευματικοί. Ο ασκητισμός του Θεοφάνους είναι μια τέλεια δικαίωση του αστικού και κοσμικού τρόπου ζωής. Στην θρησκευτική του συνείδηση δεν υπάρχει θέση για την ιδέα τής θυσίας και για την τραγική της διάσταση! Η παληά χριστιανική συνείδηση περνά απαραίτητα από την ασκητική άρνηση του «κόσμου» στην προσαρμογή στον ίδιο «κόσμο»! Στην μεγαλοφυΐα, αντιθέτως, αποκαλύπτεται το δημιουργικό μυστήριο τού είναι, αποκαλύπτεται δηλ. ο «άλλος κόσμος»! »
Ο Μέγας Γέρων της δημιουργικής ασκητικής, ο πολύς κ. Μπερντιάεφ εγκαταλείπει την διάκριση, το μοναδικό όργανο του ανθρωπίνου πνεύματος, για να βυθιστεί στον κόσμο της ομοιότητας.
Φυσιολογικώς αγνοεί ότι δεν είναι δυνατόν να υπερβούμε τον κόσμο καθ’ οιονδήποτε τρόπο (ούτε με τον μυστικισμό) διότι πρώτον ο "κόσμος" είναι η ανακάλυψη της ελληνικής φιλοσοφίας και δεύτερον διότι ο μυστικισμός και η ποίηση αποκαλύπτουν την ουσία της φύσεως, είναι ο μύθος. Για να καταλάβουμε ακόμη καλύτερα είναι σαν να μας λέει ότι ο Οδυσσέας, ο άνδρας ο πολύπραγος, είναι η εξέλιξη του Σωκράτη.
Αγνοεί επίσης ότι το ύποπτο κοσμικό φρόνημα είναι ακριβώς η ασκητική της δημιουργικότητος την οποία ευαγγελίζεται.
Κρύβει δε επιμελώς ότι ο αγώνας του ανθρώπου για επιβίωση και αυτοσυντήρηση ουδεμία σχέση έχει με την αστική τάξη την οποία απεχθάνονται τόσο βαθιά και θα απεχθάνονται για πάντα όλοι οι διανοούμενοι του κόσμου τούτου (τύπου Μπερντιάεφ) λόγω ανίας και πλήξεως.
Αμέθυστος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)